장음표시 사용
301쪽
error, Vel quocunquo id appellos nomine, nihil aliud est, quam perfectiorem statum amittere, aut e privari, utique sequi Videtur, beaeistere non quidem malum aut imperfectionem esse, sed aliquod malum in re existonio posse oriri. Nam perfectum per aequΘperfectam actionem porsectior statu non privabitur, sed quidem per id, quod ad aliquod imperiactum, quia concessis nobis Viribus abutimur, inclinamus. Hoc videris non malum, sed bonum minu apsellare, quia res in se considerato perfectionem includunt; deinde, quia rebus, ut ais, non plus ementis competit, quam divinus intellectus et potentia eis tribuit et revera confert;
et pro terea non plus etiam Mistentio in actions s suis ostendere, quam Memio accepere possunt. Nam si ne plures nec pauciore possum edere operationes, quam quantum essentiae
accepi, uua persectioris status privatio fingi potost si iam nihil contra si voluntato fit, o si solummodo tantum fit,
quantum ementis collatum sat, qua via malum, quod melioris conditionis privationsm nuncupas, excogitari potest Quomodo quis per statutum adso si spondens opus persectiorem statum amittere potis styodo ut mihi orsutasam, Virum Clarissimum ' alterutrum debero statuero, vel aliquod esse malum, Vel si minus, nullam osse posso melioris status privationem. Nam nullum esse malum, et moliori conditione orbari, contradictorium
mihi videtur. At dices, per pressotioris status privationem ad minus quidem bonum, sed non ad absolutum malum recidimus; sed Append. Ρart. 1. cap. 3. me docuisti, non emo de Verbi litigandum. Quare, an id absolutum nocis dicendum sit, jam non disputo; SH sesum, anno a moliori in priorum statum dolabi apud nos jure prior status, aut status malus dicatur, si dici debeat Afregeres, malus illo status multum adhuc boni continet ego ero interrogo, anno illo homo, qui por imprudentiam suam in causa fuit, quod persectior statu orbatus est, et per conSequens nune minor est quam antea fuit, malus vocari queat. Ut autem antecedens ratiocinium, quia nonnullae circa id supersunt tibi dissicultates, sesinos assimas malum quidem esse, et in Adam fuisse, verum id non esse positivum quid, et revectu nostri, non autem Dei intellecisti tale dici, nostrique respectu rivationcm sed tantum quatenus eo optima libertate, quin re nostram naturam spectat et in nostra potestate rat,' metip3s privamus), Dei vero respectu Nogationem esse. Hic autem
302쪽
examinemus, an illud, quod malum vocas, siquid- duntaxat nostri respectu malum foret, malum non Ast deinde an malum, ut tu Vis, acceptum, si respectu tantum Nesatio dici oboat. Ad primum supra aliquo modo Vidsor respondisSB; et, quam Vis concederem, minus alio ente persectum me in me nullum ponere posse malum, e quod meliorem statum a creatoro flagitare nequeo, et tantum ossicere, ut meus Atatus gradibus difforat; non tamen ido potor concedoro et satori, si jam imperfectior Sum quam ante fui, samquo impersectionem mea culpa mihi creaVi me eatenus tanto priorem me. Si inquam, meipSum, antoquam in impersectionem unquam incideram, coniadero, tme cum alii tunc, majore quam ego praeditis ' perfectione, comparo, minor illa persecti non malum, sed Aecundum gradus minus bonum orit. Si vero me ipsum, postquam perlactiore statu excidi, eoque propria orbatus imprudentia, cum prima mea forma, qua ex manu mei Creatoris prodii, et perfectior oram, comparo, me em deteriorem quam antea judicare deboo nam non creatqr, sed ego mo ipsum eo redegi viros iam mihi moab errore praeservandi, ut si tu satoris, Suppetebant. Quod secundum spectat, nempe an malum, quod Statuis con- istere in melioris status privations quem non tantum AdamuS, Sodo nos omnes subita ot inordinata nimis actione amisimus, an illud, inquam, respectu si mera sit Negaitio. Ut hoc Vero sana monte examinemus, Videndum nobis Q, quomodo hominem constitu et a Deo ante omnem errorem depondentem facias, et quomodo
post errorem eundem hominem constituas Ante errorem umdescribis, quod non plus ipsi Asontis competit, quam quantum si Divinus intolloctus o potentia tribuit et revera confert, hoc ost nisi a monto tua aberrem), quod homo nec plus nec minus Persectionis potest aboro, quam quantum ossentiae sus in ipso posuit hoc oro ost homino tali modo a Deo dopondontomlacere, quemadmodum elementa, lapidos herbas, etc. Si auram haec tua sit sontontia, quid sibi velint verba Princip. . .
Ρrop. 15. non percipio. Cum autem voluntas, inquis, libera sit is determinandum, sequitur, nos potestatem habere facultatem assentiendi intra limites intellectὰ continendi, ac proinde em eiendi, ne in errorem incidamus. Annon videtur contradictio, voluntatom tam liboram, ut so ab errore possit praeSerVaris, tun a Deo dependentem sacore, ut nec plus noc minus persectionis
queat proferre, quam quantum ossontiae sus ipsi odit Ad
303쪽
Secundum, nempo quomodo hominom constitui post errorem, dicis, homino subita nimis actione, nimirum Voluntatem non
continondo intra intollectus limitos seipsum porsoctiore conditio privare vorum mihi vidstur, tibi si hic si intrincipiis utraquo hujus rivationis orirema propius fuisse explicanda, quid ante priVationem possideret, quidquo post amissionom perisci istius Matus ut sum appellas sibi sorvares. Dicitur quidem quid poesiderimus, o non quid retinuerimus Ρrinc. ari. 1. Ρrop. 15. Tota igitur imperfectio erroris in sola optimo iubertatis
privatione consistet, quo error vocaturi. Examinemus utcumque hoc ea ratione, qua a s statuitur. Statui non solum, tam
divorsos cogitandi modos in nobis dari, quorum alios volandi aliosquo intestigones nuncupamus, sed etiam intor soktalam osso ordinem, ut res non deboamus Velle, antequam a clare intolligamus assimas etiam, quod, si voluntatem nostram intra limitos intellectu continomus, nunquam errabimus, et quod denique in nostra potestat est voluntatem intra limitos intolloctus continere. Cum haec ori monte agito, alterutrum ut Verum est, necessum est: Vel omne id, quod ponitur, si fictum, si sus eundem ordinem nobis improssit. Si impressit, anno absurdum esset assimaro, id sino no factum osse, eumque, ut ullum ordinomobsorvemus et sequamur, non rigore: nam illud in Do contradictionsm oneres. Et, si ordino in nobis positum debemus Semare, quomodo adeo a Deo dependentos possumus et mos mansressis enim nomo no plus noc minus porsectionis habet, quam quantum montis accopit, o si haec vis scinoctibus debeat cognosci, illo, qui voluntaram suam ultra limitos intollectus Oxtendit, non tantum virium a Deo ocopii, alioquin ea in offectum deduceret; si s consoquens is, qui errat, perfectiOnomnon errandi a Deo non accepit, alias nunquam erraret. Nam secundum to tantum montis datum est, quantum persectionis ossicitur. sindo, si sus nobis tantum montis tribuit, ut eum
observare queamus ordinem, ut tu nos eum posse servare assimas,
et si tantum porsectionis producimus, quantum essΘntis nacti sumus, ut fit, ut eum transgrediamur, ut, ut eum possimus transgredi ordinem, utque voluntatom non semper intra limissa intolloctus continoam 3 ortio, si a Deo tantopere dependoo, ut supra te statuor ostendi, ut nec intra, nec extra limites intollectus voluntato continore possim, nisi mihi sus in antecessum tantum odorit omentiae, et sua voluntate prius alterutrum determinaverit; quomodo ergo mihi, si hoc penitius consideremus, soluntatis libortas usu venire potost Nonns in
304쪽
Deo contradictionsm onere Videtur, nobis praescribero ordinem nostram voluntatam intra limites nostri intelloctus continondi, et non praebere tantum montis vel sesectionum, ut eum observemus. Et si juxta tuam sontontiam, tantum persectionis
nobis concomit, nunquam profecto errare pomemuS: quantumonis montis possidamus, tantum porsectionis producere oportet, Semperque concessa viros in nostris operationibus ostendere: nostri autem errore sunt argumentum, nos Humodi potentiam
a s ita spondontem ut statuis non possidere adeo ut
alterutrum Verum me debeat, Vel nos non ado a Deo dependere,ves nos in nobis potentiam non errandi non habere; at potentiam errandi habemus, prout statuis. Ergo a Deo non adeodopendem .
Ex dictis jam claro pator videtur, impossibile eme, ut malum, aut meliori statu privari, respoctu si ossot Nogatio. Quid onim
significat privari, aut porsectiorem statum amittere nonne osta majori ad minorem perfectionem, et per consequens a majori ad minorem mentiam transire, et a Do in certa monSura predictionis et montis collocari nonno est Velle, nos alium, praeter sui perfectam notitiam, non posse acquirere statum, nisi alitor scrocisso ac voluisset Fierino potest, ut illa croatura ab omnisci et summo perfecto Ento producta, quod Voluit, ut talem essentiae statum retineret imo, cum qua Deus, ut eam in eo statu retineret, continuo concurrit ut, inquam, in essentia declinaret, hoc est, in perfectione praetor si notitiam minor fioret Haec os absurditatem involvors videtur Anno absurdum est dicere, damum persectiorom amisisse conditionem, et consequenter ineptum fuisse ad sum ordinem, quem Dem in anima ejus posuerat, sumque nullam habere notitiam, qualis quantaeque perfectionis Adamus jacturam lacerat Θ Ροωsino comprehendi, Doum Ens aliquod constituor ita spondona, ut non nisi H modi opus produceret, et tum propior illud opus porsectiorem perdero statum praeterquam quod ejus absoluta esset cauEa ,st tamen nullam ejus haberes notitiam Concodo inter actum et malum actui adhaerens dari discrimen; sed vero Malum
respectu Dei esse Negationem superat meum captum Deum actum scire, eundem determinare, et cum e concurrero, et tamen malum
quod in illo actu est, jusque exitum non cognoScere, mihi in Do impossibilo vidotur. Adverto mecum, Deum in actu meo progignendi cum uxore mea concurrere est enim positivum quid, et per consequens claram ejus habet sus scientiam;
VΘrum quatenus eo actu abutor, et cum alterius uxore contra
305쪽
datam fido si jusjurandum meum rem habeo, iuum actum malum comitatur. Quid jam hic respectu Dei osso Nogativum 3 non quod actum progignendi laesam quatonus etenim is positio θα, cum eodem Deus concurrit. Debet orgo istud malum, quod illum actum comitatur, tantummodo esse, quod ego contra proprium foedus vel Dei mandatum cum aliena congredior, cum qua non licos. Jam Vero, poteSine capi, Deum nostra scire actiones, cum iis concurrere, et tamen ignorare, quacum illam actionem producimus, eo magis quod sus otiam cum illius foeminae actione, cum qua rem habebam, concurrit Id do Boosontis durum videtur. Attendo occidendi actum quatenus est actu positiVus, cum eo Deus concurrit; sed vero istius actionis offectum, nempe alicujus Entis destructionem si Dei creaturae dissolutionsm, anne ignorarot quasi proprium opus Deo foret incognitum motu no montem tuam bene percipiam conceptus quippe tui, quam ut tam Redum committas errorem, perSpicaciores Hunt. Fortasso instabis, eos actus, prout eo pono, mere SMbonos, et nullum eos comitari malum; sed tum, quid malum nuncupes, capere nequeo, quod perfectioris conditionis privatio-nom ' soquitur; et tum undus in aeterna et perpetua poneretur confusione, nosque ostii similes redderemur. Vide quaeso, quam utilitatem a sontentia mundo conferret.
Vulgarem homini descriptionsm Hicis, o unicuiquo hominitanium tribuis persectionis, quantum Deus ipsi, ut peretur, largitus est. Sed a rations mihi vidoris statuero, impios Deum
seque ac pio suis peribus colerB. Quare 3 quia utrique perfectiora nequeunt producere opera, quam quantum utriSque eRSentiae
datum est, et sui demonstrant motibus Noc mihi Quaestioni satisfacere in secunda responsione videris, dicendo, Quo res aliqua plus perfectionis habet, eo etiam magis de Deitate participat, Deique perfectionem e rimit magis. Quum ergo probi inoratimabiliter plus perfectionis quam improbi habeant, virtus eorum cum improborum virtute comparari nequit. Improbi, quia Deum
non cogno8cunt, non uni nisi instrumentum in manu artistois, quod inscium servit et serviendo consumitur; Probi contra conscii serviunt, et erviendo perfectiores evadunt. In utrisque tamen hoc Verum St, eo amplius non ο8se operari quant etenim
plus perfectionis hic prae illo ossicit, tanto plus ossentis unuS prae ali accepit. Annon igitur exigua sua persections impii seque ac si Deum colunt Nam, secundum tuam sententiam,
Resp. p. 263. S. 6. Potius quam hujus p. extremos.
306쪽
nihil amplius ab impiis Deus flagitat, alioquin plus montiae
in o oontuli si Sed oro plus ossontis non dedit, uti x offoctibus liquot ergo amplius ab eis non petit. Et siquando
unuaquisque in Specie, nec tu nec minuS, quam Deus vult, facit, cur is, qui parum peratur Sed tamen tantum, quantum Deus ab ipso exigit, o aeque ac probus non osset Moeptus Insuper, quemadmodum per malum, quod actum combiatur, nostra imprudentia ex tua Aeniantia, perfectiorem per limus statum, ita et hic Videris statuere, quod continendo Voluntatem intra limitos intolloctus, non tantum adeo persecti manemus ac sumus, Sed quod praeterea sorviendo persectiores Vadimus; quod contradictions involvero mihi persuadeo, si modo tantopere a Do dependemus, ut nec plus nec minus perfectionis queamus moere, quam quantum essentiae accepimus, hoc sat, quam Deus voluit ut tunc per imprudentiam pejores, aut per
prudentiam moliores fiamus. do ut nihil aliud statuore videria, quam, si homo talis sit, ac sum describis, impios suis operibus, seque ac pios suis, Deum colere; et hac ratione ita ut olomonis, herbae, lapidos, sic a Do dependentes reddimur. Cuiroi igitur inservis noster intello tus cui voluntato intra limitos intollectus continones potostas 3 qua do causa ordo illo nobis infixus
est 3 Et rido, quaeso, ab alia parte, qua remo privemuS, nempis anxia si seria meditatione ad nos ipsos secundum regulam porsectionis si, et ordinem nobis impremum, perfecto rω-dendum nosmet precatione, si ad Deum suspiriis, quibus tam saepe extraordinariam confortationem accepime percopimus, orbamus nosmet tota Religions ac omni illa spe et acquisscentia, quam ex precibus et Religione peramus, orbamus. nimVoro, Si nullam mali habet Deus cognitionom, multo minus credibile ctat, sum malum puniturum. Quaenam ergo supermn rationes, quominus facinora quaevis si modo judicom effugio avide perpetrem' cur non dolostandis modiis divitias mihi acquiro cur absquo discriminQ. et quo caro nos trahit, id quod lubet non perpetro 3
Dicea, quia Virtus propter se est amanda. Qui vero virtutem amare possum mihi tantum ossentiae ac perfectionis non attributum; et si tantum acquioscontis si x hoc et o illo habere licet, cur mihi vim, ut voluntato intra limito intollectus continoam infero cur id non facio, quo me affectus trahunt cur non hominom, qui mihi alicubi obest, clam Occidoqetc. Ecce quam cunctis impiis ot impistat domus occasionom
no truncis omnesque nostra actiones motibus horologiorum, similos roddimus.
307쪽
in Deum peccaro possimus dici cui enim rei data nobiAvoluntatam intra limitos intollectus continondi orantia inservit, si,uhi eam transgredimur, contra eum peccamus ordinem 3 Regeros forte, id non esso peccatum in Deum, sod in nos ipsos nam Hi proprie erga Deum occare diceremur, etiam dicendum esset,
aliquid contra si voluntatem fiori quod iuxta te est impossibilo,
Orgo etiam peccatum. Interim alterutrum Verum sit necesse eSt,
Doum si velle, vel nolle. Si Vult quomodo nostri respectu malum osse potest Si non vult, id ex tua opinione, non fieret. Quamvis autem hoc aliquam, ut tua seri sontentia, involvorotabsurditatem, praedictas tamen absurditates admittere periculosissimum vidotur. Qui novit, si anxie inquirerem, annon medium pomo inveniri his aliquo modo conciliandis. Atque sic tuae epistolae examen juxta Regulam meam primam generalem finiam antoquam oro ad examen juxta secundam Regulam accedam, duo adhuc proponam, quae epistolam tuam Spectant, quaeque scripsisti rinc. art. 1. rop. 15. rius -t, quod affirmas, nos potestatem nolendi et judicandi intra limites intellectus retinere posse quod absolute concedere nequeo. Nam hoc si laret Verum, certo ex innumerabilibus Vel unus reperiretur homo, qui se ea praeditum potestato ostonderot etiam quivis ud se experiri potest, se, quantas etiam impendat Virea, eum Scopum attingore non posse. Et si quis de hoc nogotio dubitat, seipsum examinet, quotios invito intellectu passionos Rationem Suam incant, etiam tum quum summis obnititur viribus. At dices, quod hoc minus praestamus, non est, quia nobis impossibilo ost, sed quia sufficientem non adhibemus diligontiam regero, quod, si hoc possibile esset, saltsm octo millibus via unus inVeniretur; sed ne unus omnium hominum exstitit Vol existit, qui auderet gloriari, o in errores haud incidisse. Quaenam Vero hujus si cortiora, quam ipsa exempla, possunt adduci argumenta 3 Si pauci essent, unus esset jam ero quum nullus sit, nulla ejus quoque datur probatio. Instabis si dicos, Si fiori potost, ut judicium suspendendo, et Voluntato intra terminos intellectus continendo, semel, ne errem, incere queo;
quaro, ubi eandem adhibe diligontiam, sompo id ilicors non
possem Respondeo, me ridere non posse, nos hodie tantum Virium habere, ut in eo semper perseVeremus Semel una hora, quando omnes intendo nervos, iter duorum milliarium conficors potis sum, Verum semper id pr Stare non possum ita me summo studio rub irrore semel praeAMVaro possum, sed Vireg
308쪽
ad id empor praestandum inciunt Clarum mihi vidotur, primum hominem e manu persocti illius artificia prodsuntom, iis praeditum fessa viribus; od ut in hoc locum sontio sum, illis
viribus non satis tondo, via abutendo, statum suum amisium persocium ad praestandum, quod anto aut erat arbitrii. Haeoque multis rationibus, ni nimius mom, firmarem. Et hoc in negotio omnem Sacrae Scriptum omentiam, quae propterea apud nos in honore morae t altam osso opinor, quoniam nos id, quod tam claro intellocius Maior naturalia confirmat, docet nempe, lapsum ex nostra prima perlaesion nostra imprudontia factum M. Quid igitur istius lapsus mendations magis no Marium 3Αinuo homino lapsum ad sum reducor Sacrae Scripturae
Ρostorius ost, rincip. art. 1. rop. 15. quod assimas, Res clare et distincte intelligere, repugnare Naturae homiris, unde tandem concludis, longe melim esse rebus, quamvis confusis, assentiri, et Isiartatem Mercere, quam semper indiΤerentem, hoc est in insimo gradu ubertatis, manere. Quam ut cono a conclusionem, impodit in m obscuritas nam a ponsum judicium nos in eo statu, in quo a Creatore Rumus creati, onServat; Verum rebus confuse, at rebus non intellectis assentiri, et ita seque tacito vero ac falso Mentiri. Et si ut D. M artes alicubi docet sum ordino in Maontiendo non usurpam , qu- Deus intor nostrum intollactum nostramquo voluntatam constituit, nempe ut non nisi claro perceptis amentiamur quamvis tunc casu in veritatem incidamus, tamen, quia Verum non Θο, quo Deus Voluit, ordine amplectimur, occamus; et per c Seque . ut assensus cohibitio nos in statu, in quo a Do oonstituti
Sum , conservat, ita confuin amensus nostrum statum priorem
reddit erroris quippe ponit fundamonium, quo porsocium deinceps amittimus statum Sod te dicensem audio Nonne praestat, ut nos perfectiores roddamus, rebus licet oons is amontiendo, quam ut non assentiendo sempor in infimo oriactionis et libertatis gradu maneamus At, praetorquam quod hoc negaVerimus, taliquo modo ostenderimus, nos nosmo non meliores, Red deterior reddidisse nobis otiam impossibilo, si quasi contradictio idotur, Doum cognitionem rerum ab ipso oraminatarum longius emendere, ac eam, quam nobis dedit imo, Deum tunc absolutam
nostrorum errorum causam involvere Nec huic contrarium St,
quod nos Deum, ut plura in nos consorret quam contulit, non possumus accusare; quia ad id non tonobatur. Vorum quidem est, Deum non oneri, ut plura quam odit dares; sed summu
309쪽
Do si iam insor porisclio, ut creatura ab ipso procedens nullam eontradictionem involversi, prout tum idoretur squi. Nulliuitiamque in creata Natura, praetorquam in nostro intellectu deprohendimus scisntiam. In quom alium nom ille nobis concessu emet, nisi ut Dei per contemplaremur et cognosceremus Et quidnam ovidontius squi Videtur, quam quod harmonia inter res cognoscenda nostrumquo intolloctum dari obot 3 Si tuam Epistolam circa ea, quae modo disimus, ad meam Moundam Regulam generalem examinarem, magis quam in prima discreparemus inhi namque idotur aberranti commonstra viam), te Sacrae Scripturae sam in assibilom veritaram o divinitatem non adscribere, quam ego in ea esse mihi permadeo. Verum quidem est, quod te credere ais, Deum res Sacrae Scripturae rophetis revolasse, sed modo adeo imperfecto, ut, si factum est, prout tu statuis, in Do contradictionem involveret. Si enim sua suum Verbum ac voluntato hominibus
manisostarit, cortum in nom, idquo claro iis manis lavit. Si jam rophstae ex illo orbo, quod acceperant Ρarabolam finxissent, id sus vel voluisso via noluissos. Si voluisses, ut exindirabolam fingoront, hoc est, ut ab ejus monte aberrarent, Deus istius errori emo causa, aliquidque, quod contrariaretur sibi, Vellet. Si noluissot, impossibile erat, ut rophetae indoΡarabolam Nngoroni. raeterea crodibile est, si supponitur, Deum Θrbum suum mphotis odisso, quod ita eis dedit, ut illud accipiondo non reaverint: nam Deus in Verbo suo revelando ortum finem haboro obobat ad cibi finem, ut homines in enorem duceret, proponere nequit id enim in Deo motcontradictio. Etiam homo contra Dei voluntatem errare non poterat; nam id secundum te fieri nequit. raeter haec omnia, do illo summo porsecto Do credi non potest, eum permutare, ut suo orbo, rophetis dat ad illud popula explicandum, alius a rophotis tribueretur sensus, quam sus voluit Si enim statuimus, sum rophetis suum concessimo Verbum, simul asserimus, Deum modo extraordinario rophetis apparuisse, vel cum iis loquutum fuisso. Si jam rophola do hoc tradito orbo arabolam fingunt, hoc ost, alium ei sensum tribuunt, quam, ut tribuerent, voluit, Deus hanc rem OS edocuisset. Est otiam tam respoctu rophetarum impossibile,
quam respoctu si contradictio, ropheta alium sensum potuisse habere, quam eos habero voluit Deus. Deum suum ita revelasse Verbum, ut tu Vis, parum probas, nsmpo sum salutem et perditionem tantum reVolasse, certa eum
310쪽
in finem decrevisas modia, ainuo salutam ac perdition- non nisi docrotorum modiorum inscius esse. Nam prosocto, si ro- photae si orbum isthoc Aona ac perant, qua ration , latium illi adscribondum sonsum habuissent Sod et nullam adducis probatisnom, qua nos, ut hanc tuam supra Prophetarum Sententiam ponoremus, convinceros. Si vom existimas, hanc Masprobationem, quod alioquin illud Vorbum multas imperfectionsas contrarietatos includorsi, dico, hoc duntaxat dici, non ero probari. Et quia novit, si torquo sonsus produceretur, uterminores includors imporsections. Doniquo Enti summe porsecto bene perspectum erat, quid populus caperet, quaeque optimλosset methodus, juxta quam populus institui deberet.
Quantum ad Mundum primae tuae Quaestionis membrum ubnet, quaeris ex te ipso, quare Deus Adamo, ne ex arbore ederet, cum amo contrarium decrevisset, edixit respond- oro, odiorum Adamo factum in hoc sol consistore, quod nimirum Dous Adamo revolavit τι dero x arbore morti eme causam, quemadmodum nobis per naturalem Rationem venenum mortis rum esse revelat. Si statuitur, Doum aliquid Adamo interdiximo, quaenam rationes sunt, quo magis crodorem modum prohibitionis, quem tu adfers, quam quom adducunt Ρrophetae, quibus Deuει ipse modum prohibitionis ovolavit Dicos, o prohibendi ratio magis naturalia sat et idoo magis oritati Deoque conveniens. Sed hoc omne nego. Nec capio, quod sua por naturalem intellectum nobis, Venenum isthalo emo, revelavit nec rationes idoo quibus unquam scirem, aliquid om venenatum, nisi malos oneni offoctus in aliis vidisso si audivissem. Quod homines, quis Venenum non noscunt, inscii dant si moriantur, quotidiana nos d et experientia. Dicos, si homine scirent, id Venenum me, suam, malum id emo, eos non lateret; sed respond- neminem
Veneri habere notitiam, aut pomo haboro, nisi qui vidit, is audivit, aliquom ejus usu damnum sibi dedisse s si ponimus, nos ad hunc usque diom nunquam audivisas vel vidiam, aliquem ejus usu sibi nocuisso, non tantum nunc quoque ignoraremus, sed et in motu in proprium damnum id usurparemus, quem modum talos veritates indis docemur. Quid magis in hac vita candidum Rus erectum animum, quam illius orsocissisitatis contomplatio, desectat 3Nam, quemadmodum circa persectissimum versatur, ita stiam perfectissimum, quod in finitum nostrum intollactum adoro potest, inVMVersdsbet. Nec mihi in vita quicquam est, quod cum a mutarem desectations. In hac, celasti instigatus appetitu multum ι--