장음표시 사용
71쪽
sophantum admittere poterit, et consequenter Supponere debebit, Philosophos circa Scripturae intorpretationem errare non Se, quae an noVa esset Ecclesiae authoritas, novumque Sacerdotum vel ontificum onus, quod vulgus magis irrideret quam Veneraretur. Et quamvis nostra mothodus linguae Hebraeae cognitionem exigat, cujus etiam studi vulgus Vacare non potest, nihil
tamen similo nobis laici potest; nam vulgus Judaeorum et gentilium, quibus olim Prophotae et Apostoli praedicaverunt incripserunt, linguam rophetarum et Apostolorum intolligebant
ex qua etiam mentem Prophetarum percipiebant; at non ratio ne rerum qua praedicabant, quas ex sententia almonidaeotiam scire deberent, ut mentem rophetarum capere OSSent Ex ratione igitur nostrae methodi non aequitur, necemario vulgus testimoni interprotum acquieacere; Stendo enim Vulgu8, quod linguam rophotarum et Apostolorum callebat; at Maimonides nullum ostendet vulgus, quod rorum causas intelligat, ex quibus eorum mentem percipiat. Et quod at hodiornum vulgus attinet, jam ostendimus, omnia ad salutem neceSSario, quamVi eorum rationes ignorontur, facito amo in quavis lingua OSS percipi, propterea quod adeo communia et usitata Sunt et in hac perceptione, non quidem in testimoni interpretum, Vulgus acquissest o quod at roliqua attinet, eandem in his cum doctis soquitur fortunam. Sed ad almonidae sententiam revertamur, atquo ipsam accuratius examinemus. Ρrimo nupponit, rophetas in omnibus inter Se conVeniSSe, Summorive fuisso hilosophos et lisologos ex o enim Veritate OS conclusisse vult atqui hoc falsum Aso in Cap. 2. StendimuS. Deinde supponit, sonEum Scripturae x ipsa criptura constare non P0SSe rerum enim oritas ex ipsa Scriptura non constat utpote quae nihil demonstrat, nec ros de quibus loquitur per dinnitions et primas suas causa docet); quare ex Sententia Maimonidae nequo ejus verus ensus e ipsa constare poteSt, adeoque neque ab ipsa erit potendus. Atqui hoc etiam falsum Se ex hoc Capito constat ostendimus enim et ration et exemplis, sensum Scripturae x ipsa sola Scriptura constare, si ab ipsa sola, etiam cum do robus loquitur Lumine Naturali notis, petendum. Supponit deniquo, nobis licere secundum nostras praeconcepta opinione Scripturae verba explicare, torquere, et litoralem sensum, quamquam perSpectissimum iv expreMiS-Simum, negare, et in alium quomVis mutare. Quam quidem licentiam, praeterquam quod ipsa ex diametro iis, quae in hoc Capito is, aliis demonstravimus repugnat, mem non ridet
72쪽
nimiam et temorariam esse Sod magnam hanc libortato ipsi concodamus; quid tandem promovet Nihil sane quae enim
indomonstrabilia sunt, et quae maximam Scripturae partem componunt, haec Ratione investigare non poterimus, neque echao norma Oxplicare neque interpretari cum contra, OStram Θ-thodum insequendo, plurima hujus genoris xplicare si de iis
secure diASerere possumus, ut jam et ratione, et ipso facto ostendimus; quae autem sua natura perceptibilia Sunt, eorum sensus facile, ut jam etiam ostendimus, ex solo orationum
contextu licitur. Quare haec mothodus plano inutilis M. Addo quod omnem certitudinem, quam Vulgus ex incera lectione, et quam omnes aliam mothodum insoquendo do sensu Scripturae habere possunt, plano iis adimit. Quaproptor hanc almonidinsontontiam ut noxiam, inutilem, o absurdam explodimus. Quod porro harisaeorum traditions attinet, jam supra diximus, sam sibi non constaro Ροntificum auto Romanorum auctoritato luculontiori testimonio indigore o nulla alia docausa hanc reprobo. Nam si x ipsa Scriptura eam nobis aequo certo ostendero ' a Judaeorum ontifices olim potorant, nihilms moVeret, quod inter Romanos ontificos operti uorinthaerotici ot impii; cum olim intor Hebraeorum ontificos etiam reperti morint haeretici si impii, qui sinistris modiis ontificatum adepti sunt, penes quos amo ex Scripturae mandato summa orat potesta legem intorpretandi. Vido Dout ' cap. 17. Vors. 11, 12, et cap. 33. Vers. 10. et alach. cap. 2. HrS. At quoniam nullum talo tostimonium nobis Stendunt, eorum authoritas admodum invecta manet; et ne quia, exemplo Ροntificis Hebraeorum docopius, puto resigionem Catholicam etiam indigoro Ontifico vovit notandum, quod leges Osis, quin publica ura atris orant, indigobant necessario, ut conserVR-rentur, authoritato quadam pubsca si enim unusquisque libortatam aboret jura publica x suo arbitrio interpretandi, nulla respublica subsistero posset, sed hoc ipso statim dissolVeretur, et jus publicum jus esso privatum. ligionis longe alia ostratio. Nam quandoquidem ipsa non tam in actionibus xternis quam in animi implicitato si veracitato consistit, nullius juriansque authoritati publicae est. Animi iam simplicitas et veracita non imperio legum, neque auctoritato publica, hominibus infunditur, et absoluto nemo vi aut logibus potos cogi ut fiat beatus, rasi ax hoc squiritur pia et fraterna monitio, bona
73쪽
Θducatio, et supra omnia proprium si liberum judicium. Cum igitur summum jus libor sontiones, etiam de Religione, penes unumquemque sit, nec possit concipi, aliquem hoc jure docodero pomo, erit ergo etiam penes unumquemque Summum jus um--quo authoritas do Roligions liboro judicandi, et consequentersando sibi xplicandi ot intorpretandi; nam nulla alia de causa summa authoritas leges interpretandi, et summum de rebus publicis judicium, pones magiStratum St, quam quia publici juris sunt: adooque adem de causa summa authoritas ligion- xplicandi, o do eadem judicandi, pene unumquemque erit, scilicet quia uniuscujusque juris est. Longe igitur abori ut scauthoritato ontificis Hebraeorum ad leges Patris intorprotandum posso concludi Romani Ρontificis authoritas ad intorprotandum religionem cum contra hanc unumquemque maxime aboro, facilius o illa concludatur. Atque etiam hinc ostendere possumus, nostram methodum Scripturam interpretandi optimam osso. Nam cum maxima authoritas Scripturam interprofandi apud unumquemque sit, interpretandi Hrgo Orma nihil obst Aso praeter Lumen Naturato omnibus commune non ullum supra naturam lumen, neque ulla externa authoritas non otiam obo osso ado dissicilis, ut non nisi ab acutissimis hilosophis dirigi possit, o naturali et communi hominum ingenio et capacitati accommodata, ut nostram SSΘostendimus. Vidimus nim sas, qua jam habet, dissicultates Orta fuisso ab hominum socordia, non autem ex natura methodi.
In quo ostenditur, Pentateuchon et libros Iosuin, Iudicum, Rut Samuelis, et Regum non esse autograρha. Deinde inquiritur, an eorum omnium Scriptores plures fuerint, an unus tantum, et quinam. In praecedonti Capito do fundamontis et principiis cognitionis Scripturarum egimus, eaque nulla alia SSe StendimuS, quam harum sinceram historiam. Hanc autem, quanquam apprimo necessariam, Veterea tamen oglexisse, Vel si quam scripserint aut tradiderint, temporum injuria periisse, et congequenter magnam partem fundamentorum et principiorum hujus cognitionis intorcidisso. Quod adhuc tolerandum esset, si posteri intra Veros limite me continuiSSent, et pauca, quae acceperant aut
74쪽
56 TRACTATUS invenerant bona cum fido succomoribus suis tradidissent, eo noVa e proprio cerebro xcussisSent quo factum est ut
Scripturae historia non tantum imporsocta, sed etiam mendosior manserit, hoc est, ut ' fundamenta cognitionis Scripturarum non tantum pauciora, ut iis integra superstrui possit, sed etiam Vitioin sint. Haec emendare, et communia heologiae praejudicia tollers, ad meum institutum spectat. At Vereor, ne nimis ero hoc tentare aggrediar re enim eo jam ferme perVenit, ut homines circa hoc non patiantur corrigi, sed id, quod sub specis Religionis amplo sunt, portinaciis dosendant; nec ullus locus Rationi, nisi apud paucissimos si cum reliquis comparentur, relicius videtur, adeo lato haec praejudicia hominum mentes OccupaVerunt. Enitar tamen, romque experiri non desinam quandoquidem nihil est, cur do hac re prorsus sit desperandum. Ut ea autem ordine ostendam, a praejudiciis circa veroB Scriptores Sacrorum Librorum incipiam; o primo de script elentateuchi quem fore omnes osen esse crediderunt, imo adeo
portinacito defendorunt harisaei, ut sum haereticum habuerint. qui aliud visus si sontiro. t ac do causa Aben Hegra liberioris ingenii Vir, o non modiocris eruditionis, et qui primus
omnium, quos legi, hoc praejudicium animadvertit, non ausus est mentem suam aperte explicaro, sed rem obscurioribus Verbis tantum indicare quae ego hic clariora reddere non erebor, remque ipsam evidentor Ostendero. Verba itaquo Aben ograe quae habentur in suis commentariis supra Deuteronomium '.
num II dira Ultra Iordanem, etc., modo intelliga myuerium duodecim, etiam et scripsit Moses legem, et Mnaha-nita uno erat in terra in Dei monte revelabitur, tum etiam ecce lectum suum lectum ferreum, tum coqnosces veritatem. His
autem paucis indicat simulque stendit, non fuisse osen, qui Ρentateuchon scripsit, sed alium quempiam, qui longe post Vixit, et denique, quem Oses scripsit librum, alium fuisso Ad haec, inquam, ostendendum, notates ipsam Deuteronomii praelationem, quae a Mose, qui ordanem non transivit, scribi non
potuit. Notat ΙΙ. quod totus liberinosis descriptus fuerit admo-
Duobus vorsiculis jam in oditiones B pormutatis, ab hoc inde loco
usquo ad orba Lee emendare orationis ordo turbatus erat.
75쪽
dum isorio in solo ambitu unius arae vide Deuter cap. 27. et Josus cap. 8 Verre 37. to ), quae ex Rabbinorum relationis duodocim tantum lapidibus constabat ex quo equitur, librum, Mosis longo minoris fuisso imolia quam entateuchon. Hoc inquam, ut authorem hunc significare VoluiSSe per mysterium
utiodecim nisi foris intolloxit duodocim illas maledictiones, quae in praedicto cap. Deut habentur, quas fortasse crodidit non fuisso in libro logis descriptas, idque propterea, quod OS praeter descriptiononi legis Levitas insuper scitare illas malo- dictiones jubot, ut populum jurojurando ad lege descriptas ob-
Servandum adstringerent. Vel orto ultimum caput Douteronomii do moris osis ignificare voluit, quod caput ducdecim versilms constat. Sed haec, et quae praeterea alii hariolantur, non est pus curiosius hic Oxaminaro Notat sindo IV. dici in Deuter cap. 31. vers. . um x Ir Ion et seripsit -- ora legem; quae quidem Verba non possunt esse osis, sed altorius scriptoris, Osis facta et scripta narrantis. Nola IV. locum Genes cap. 12. Vera . ubi narrando, quod Abrahamus torram anahanitarum lustrabat, addit Historicus, quod Ka-hanita tum temporis erat in illa terra; quibus tempus, quo haec Scripsit, claro secludit. Adeoque post mortem Mosis, et cum Κanahanitae jam erant expulsi, illasque regiones non amplius
possidebant, haec debuerunt scribi; quod idom bon ogra Super Junc locum commontando etiam his significat, uita m
: π et anahanit tum erat in illa terra videtur
quod unahan nepos Nos terram Mnahanit in ab alio possessam emit quod si non erum est, inest huic rei mysterium, et qui id intelligit, taceat. Hoc est, si analia rogiones illacinvasit, tum Aensus erit, anahanitam jam tum fuisse in illa terra, excludendo scilicet tempus praeteritum, quo ab alia nation inhabitabatur. At si malia regionos illas primus coluit ut ex cap. 10. Genes sequitur), tum extus tempus praesens, Scriptoris scilicet, secludit adeoquo non Osis, cujus nimirum temporeotiamdum illas regiones possidebant; et hoc est mySterium, quod
tacendum commendat. V. notat, quod GeneS. cap. 22. VerS. 14. vocetur mons orya ' mons Dei; quod quidem nomen non habuit, nisi postquam aedificationi templi dicatus fuit; at haec
monti electio mondum erat empore Mosi lacta, osos enim
76쪽
llum locum a Deo lectum indicat, sed contra praedicit, Doum locum aliquem olim lecturum, cui nomen Dei imponistur. VI. donique notat, quod cap. 3. Deuter narrationi Og Regis Basan haec interponantur, Solus Og Reae Basan mansit eae reliquis gigantibus, ecce quod lectus ejus erat lectus ferreus, is certe lectus qui est in Rabat siliorum Hamon novem cubitosuo us, etc. Quae parenthesis clarissim indicat, horum librorum Scriptorom longe vixisse post osen hic enim modus loquendi jus tantum est, qui res antiquissima narrat, quique rerum reliquias ad
fido facisndam indicat; si in dubio hic fetus tompors primum Davidis, qui hanc urbem subegit ut in libro: Samuel.
cap. 12. S. 30. narratur, inventus est. At non hic tantum, sed
paulo otiam infra idom hic istoricus orbis osis insoris Iair lius Manassis cepit totum jurisdictionem Argobi usque ad
terminum Gesurit is et Mahachalitin, vocavitque illa loca suo nomine cum Bassan pagos Iairi usque in hunc diem. Haec, inquam, addit Historicus ad explicanda verba osis quae modo retulerat, nempe et reliquum ilhad et totum Bassan regnum
in dedi dimidio tribui Manassis, tot iurisdictio Argobi sub
toto Bassan, quo vocatur terra Gigantum. Overant procul
dubio obraei sempore hujus Scriptoris, quinam Assiit pagi Jatri tribuli Johudae, at non nomino jurisdictionis Argobi, nec
terrae Gigantum ideoque coactus est explicare, quaenam essent haec loca, quae antiquitus sic vocabantur, et simul rationem dare, cur suo tempore nomine atri, qui tribuli Judae, non vom anassi erat vid. aralip. 1. cap. 2. Vera. 21 et 22.), insignirontur. His Aben egrae sententiam xplicuimus, ut et loca ontateucni, quae ad eandem confirmandam adfert. Verum enimvero nec omnia, nec praecipua notavit; plura enim in hisco libris, o majoris momenti, notanda SuperSunt. Nempe I., quod horum librorum Scriptor domos non tantum in tertia perSona loquatur, sed quod insuper do e multa fouetur: videlico Deus eum Mose locutus est Deus loquebatur cum Mose de facie ad faciem; Moses omnium hominum erat humillimus Num. cap. 12. s. ); Moses ira captus est in duces fercitus Num. cap. 31. H. 14.); Moses vir divinus Deus cap. 33. VS. 1.); Moses servus Dei mortuus est Nunquam eaetitit Propheta in Israel sicut Moses etc. At contra in Deuteronomio, ubi lex,
B. obr. 'rem phaim significare damnatos, et Videtur etiam eSS nomen proprium ex Paralip. l. cap. 20. Et ideo ut hic familiam aliquam significare.
77쪽
quam Oses popul oxplicuorat quamque scripserat, describitur, Ioquitur suaque facta narrat Μοουos in prima perSOna nempe Deus mihi locutus est Deuter cap. 2. Vers 1, 17, etc.); Deum Frecaι- sum etc. Nisi quod posto Historicus in in libri, postquam Verba Osi rotulit, itorum in tertia persona loquondο narrare pergit, quomodo ose hanc legem quam scilicet explicuorat populo script tradidit, eumque noViEsime monuit, o quomodo tandem vitam finierit. Quae omnia, nempe moduSIoquondi, testimonia, et ipso totius historiae conterius, plano suadont, hos libros ab alio, non ab ipso Μοse fuisse conscriptos. Π. Vonit otiam notandum, quod in hac historia non tantum narratur, qu0m0d Moses bierit, epultus fuerit, et Hebraeos triginta dios in luctum conjocorit, o quod insuper facta comparatione ejus cum Omnibus rophetis, qui poSte ViXerunt, dicitur, ipsum Omnes excelluisse. Non aetitit unquam, inquit, Propheta in Israel sicut Moses, quem Deus noverit de facie ad faciem. Quod sane festimonium non Ose ipsu ' de Se,nso alius, qui oum immodiato secutus est, sed aliquis, qui multis post saeculis Vixit, dare potuit, praesertim quia Historicus do praetorii tempore loquitur, nemps nunquam aetitit Propheta, etc. Et de sepultura, quod nemo illam novit in hunc usque diem. ΙΙΙ. notandum, quod quaedam loca non iis indicentur nominibus, quae Vivente os obtinebant, sod aliis, quibus dudum postsa insignita sunt. Ut quod Abrahamus persecutus est hostes usque ad Dan vid. Gen. 14 vers. 143 quod nomen haec urbs non obtinuit, nisi longo post mortem Osuae Vid. Judic. cap. 18. Vers. 29.).QV., quod Historiae aliquando etiam ultra tempus vitae Osi producantur. Nam Xod cap. 16.-rs. 31 narratur, quod filii Israestis comedorunt an quadraginta annos, donec Venerunt ad terram habitatam, donec Venerunt ad nsm terrae anahan; ompe usque in tempus, de quo in libro Josus cap. 5. s. 12. In libro etiam GeneS. cap. 36. S. 31. dicitur, Hi sunt reges, qui regnaverunt in Edom, antequam
regnavit reae in filiis Israelis Narrat in dubio ibi Historicus, quos reges Idumaei habuorint, antoquam David os subogit ' o praesidos in ipsa Idumaea constituit vid. Samiisil. 2. cap. 8.
Ex his itaquo omnibus luco moridiana clarius apparet lentatem chon nono Ose, As ab alio et qui, os multis post saeculiq
Pro hac antiqua vocis forma jam in ed. C isse scriptum est. Cf. Annot. X.
78쪽
vixit, scriptum fuisse. Sed si placet, attendamus insuper ad libros, quos ipse Moses scripsit, et qui intentateucho citantur; ex iis ipsi enim constabit, os alios quamlontateuchon fuisse. Primo itaque constat ex Exod cap. 17. s. 14. ΜOSen x Dei mandato bellum contra Hamalo scripsisse in quo autem libro. non constat ex illo ipso capite, a Numer cap. 21. S. 12 citatur quidam liber, qui bellorum Dei vocabatur, et in hoc sino dubio bellunt hoc contra Hamalin et praeterea etiam caStrametationes Omnes quas etiam author ontateuchi Numer cap. 33 VS, 2 testatur amos descripta fuisse narrabantur. Constaι praeterea do ali in Exod cap. 24. S. 4, T. qui Vocabaturre In liber acti, quom coram Israelitis legit, quando primum cuni De pactum inivorant. At hic liber sivo spe epistola pauca admodum continobat videlicet logos sivo si
juSSa, quae narrantur e Ver8. 22. cap. 20. Xod que ad cap.
24. Husdom libri, quod nemo inficias ibit, qui sano aliquo judicios sine partium studio priedictum caput legerit. Narratur enim ibi, quod, simul ac Mosos sontontiam populi intollexit do ineundo cum De paeto, statim ei loquia et jura scripsit, et matutina luce, quibuSdam caeremoniis peractis, universae concioni pacti ineundi conditiones praelogit quibus praelectis si sine dubio ab universa plebe perceptis, populus e pleno consensu adstrinxit Quare tam ex temporis brevitate, quo descriptus fuit, quam ex rations pacti ineundi, Aequitur, hunc librum nihil praeter pauca ea, quae modo dixi, continuiSSe. Constat denique, anno quadragesimo ab exitu AEgypti oson leges omnes, qua tulerat, explicuisse vid. Deuter cap. 1. S. 5.), populumque Θ OVO iisdem obligarisso vide sutor cap. 29. s. 14.), et tandem librum, qui has logos explicata novumque hoc pactum continebat scripsisse vid Deuter cap. 31. Vers. 9,); et hic Vocatus est liber legis Dei, quem Osua postea auxit, narratione scilicet pacti, quo Suo tempore populus se de integro obligavit, quodquocum Deo tortio inivit vide os e cap. 24. s. 25, 26.3. At, quoniam nullum habemus librum, qui hoc pactum Mosi umulet pactum Josus contineat, necessario concedendum, hunc librum periisse vel cum araphrasto Chaldae Jonatano insaniendum, et Verba Scripturae ad libitum torquonda hic nim hac dissicultate motus maluit Scripturam corrumpere, quam ignorantiam suam fateri. Nemps haec libri Josus verba vide cap. 24. S. 26.3
NB. Iaz eueher Hebrate significaro sepius epistolam sive chartam.
79쪽
Iosua hine uerba in libro Legis Dei Chaldaico sic transtulit,
et scripsit Iosua hinc verba et custodivit ea cum ii, o Legis Dei
Quid cum illis agas, qui nihil vident, nisi quod lubet quid,
inquam, hoc aliud est, quam ipSam Scripturam negare, et nοVam ex proprio cerebro cudere 3 Nos igitur concludimus hunc librum legis Dei, quem Moses scripsit, non fuisse entateuchon, sed Promus alium, quem autor entateuchi suo pori ordine inso- ruit quod cum ex modo dictis tum o jam dicendis evidontissime sequitur. Nompe cum in Deutoronomii loco jam citato narratur, quod Osos legi librum scripsit, addit Historicus, quod Moses eum sacerdotibus tradidit, et quod praeterea eos jumerit, ut ipsum certo tempore omni populo praelegerent quod ostondit, hunc librum longo minoris molis fuisso quam ontateuchon, quandoquidem in una concione ita perlegi poterat, ut ab omnibus intelligoretur. Nec hic praetereundum, quod Xomnibus libris, quos Moses scripsit, hunc unum secundi pactio Canticum quod postea otiam scripsit, ut id universus populus edisceret religioso soruar et custodire uSAerit. Nam, quia primo pacto non nisi praesonte8, qui aderant, obligaserat, at
Secundo omnes etiam eorum postero vide eui cap. 29 s.
14, 15.), ideo hujus secundi pacti librum suturis seculis roligioso
Rervandum jussit, et praetore etiam, ut diximus, Canticum, quod futura saecula potissimum respicit. Cum itaque non constet. Μοω alios praetor hos libro scripsisse, et ipse nullum alium praeter Libollum logis cum Cantico Ostoritati religioso Aervandum mandaverit, o denique plura in entateuch occurrant,
quae a os scribi non potuerunt Aequitur, neminem cum fundamenta as omnino contra RatiOnom amrmare, MOSen autoremesso sntateuchi. At hic aliqui forsan rogabit, num ΜοSeApraeter haec non otiam scripserit leges, cum ipsi primum reVelarentur hoc est, an spatio quadraginta annorum nullas legum, qua tuleras, scripserit, praetor paucas illas, quas in primi pacti libro contonias misso dixi Ss ad haec rospondeo quamviΗ concederem, Rationi consontaneum videri, quod Ose eo ipso tempore M loco, quo leges communicare contigit, e etiam easdem scripserit; nego tamen, nobis hac do causa licere hocammare supra enim ostendimus, nobis do similibus nihil osso statuendum, misi id quod o ipsa Scriptura constat, aut quod
80쪽
ex solis ipsius fundamentis logitima consequentia elicitur, at non e eo, quod Rationi consentaneum ridetur. Adde, quod nec ipsa Ratio nos cogat hoc statuero. Nam forsan Senatus ΜοSis edicta popul script communicabat, quae postea Historicus collogit, et historiae vitae Mosi ordino insoruit. Atque haec do quinque libris Osis nunc tempus est, ut reliquos etiam
JOsus librum, similibus etiam rationibus ostenditur, non emΘautographon alius enim est, qui de Osua testatur, quod ejus fama mori per totam tollurom vido cap. 6. A. 27. in quod nihil eorum omisorit, quae Ose praeceperat Vide S. vii cap. 8. et cap. 11. S. 15.); quod senuerit, omnesque in concionem vocaverit, et quod tandem animam egerit. Deind etiam quaedam narrantur, quae post ipsius mortem contigerunt. Vidolico quod post ejus mortem Israelitae Deum coluerunt, quamdiu SenΘS, qui ipSum noVerant, vixerunt. Et cap. 16. A. 10 , quod Ephraim et anasse non e uterunt anahanitam habitantem in Gazer,
sed addit quod anuhunita inter Ephraim habitavit usque tu hunc diem, et fuit tributarius. Quod idom ipsum ost, quod libro
Judicum cap. 1 narratur; et modus etiam loquondi in hune usque diem stondit Scriptorem rem antiquam narraro Huic etiam consimili est extus cap. 16. s. ult de filii JAudae, o historia alobi ex s. 14. HuAd. cap. Et casus ille etiam, qui cap. 22. X S. 10. etc. narratur de duabus tribubus t dimidia, quae aram ultra Jordanem aedificaverunt, post mortem Josus contigisse videtur quandoquidom in tota illa historia nulla Josus fit mentio, sed solus populus bellum gerer deliberat, legato mittit, eorumque responsum expectat et tandem approbat. Denique e cap. 10. A. 14. Videnter soquitur, hunc librum multis post Osuam saeculis scriptum fuisse sic enim DStatur, nullus alius sicuti ille dies fuit, nec antea neque poclea, quo
Deus ita obediret cuiquam, etc. Si quom igitur librum JOsuamquam Scripsit, fuit an illo, qui cap. 10. s. 13. in hac eadem scilicet historia, citatur Librum autem Judicum, neminem Sanae mentis sibi persuadoro credo, ab ipsis Judicibus emoscriptum epilogus nim totius historiae, qui habetur cap ., clare stendit, eum totum ab uno solotiatorico scriptum fuisse. Deinde, quia ejus Scriptor saepe monet, quod illis temporibuanullus erat Rex in Isra0l, non dubium est, quin scriptus fuerit