장음표시 사용
291쪽
DCXVI. Excipit hic B. p. 3.&νει multis verbis inaniter profises quonam tant Πιορ me conrementer stendi debuille, hoc a e --mam vinioraminusti, quod elchisede fuerit sine vi re.
Rei p. Hoc nec ellarium non fuisse ex ineo argumento patet. quod hie nunc magis in forma proposui, quamvis Mid antehac ab attento lectore potuerit cognosci. go argumento meo observato etiδm cadunt, quae
M. p. 8 . iunilia objicit, ac sit, modo scopo meo non sient satis.
se Diritum Sanctum sese accommodare ad opinionem erronem. Resp. Quid probandum fuerit 6 probatum sit ex argumento agn sces. Homines autem isti senapor praesupponunt, idcin milii esse loqui secundum opinionem eri oneam doctu opinionem erroneam, vel amr- mare aestari opinionem erroneam,quod nunquan in mentem niihi, nit,&iis ea sonentiatimi alimitas; inde disictimi est, ut prudens straphrasiinposteriim velimabstinere. piamvis nihil aliud denotaverit, iam ea ipsa, qua nunc utor, nempe, Stimum sanctum uti Phras in receptis, qua
ex prejudiciu infantia oboseum babor ort- , mimo aliquam, sed ad instiHreia Matque praejudici inpolutam ni ibin Ital etiam inuantia nihil quicquam mim obcst. DCXVIII. Exc. a. B. p. 73. Sed oneramus bac de Melchisedecodι- ci respectu, enitionu nostra, cum ignorantia nostra non Osi inferre rationem typuam, ac promae asserimus, apostolumsu de Melibistias loqui, propter modum revelationistrina.
Resp. Haec non pugnant, sed inium ex alieno consequitur. Similii Apostolus neget de Melestistaeco patrem.matrem c.propter nefatam revelationem divitiam:Ε go etiam negat propter negatam cognitionem nostram, quae sine revelatione de his esie non poteran unde apparet, nihil repugnare, quin ignorantia nostra ob negatam revelationen inisatrati eiu typicam. Non autena opus erat, ut tot audi res citaret Acivem sarius, quum nullus citatorum mihi repugnet, neque ussus neget, hac negaride, Melchisedeco propter negatam coemtionem Moy rama quae est sententia mea, cui non repugnat illa, qua dicit, ea negari de Melchisedem propter negat revelationem divinam, cuin hujus negatio alteram in serat. Disitire by Comb
292쪽
rat . Unde liquet, non quam ego inepte argumenter, sed qua vinepte euio, quod citati auctores dicunt, Meuhistricum dies ne patre oc pro in Spiritias Sannii propositionem o renutionem, hoc est, quod Spiritus Sa
esus nihil de iis reveletrinserat Adversarius, eos negare ratio habea- tu nostrae ignorant . in haec negatam revelatio iudiVuram, dere, Pues,litiride non potest cognosci, consequatur. DCXIX. Exc. 3. H. p. q9. Hoc dubium esse priηcipium ex quo a suimemori quis erim ille umeτωρ Ἀμητωρfuerit, adhuc conmvertitur.
p. luelchisedecisi si e ex historia coniti eum qui dicituram τδεορ αμητωρ, irin autem eum scriptui describat, ut Regem salom ει ut hominem, non est, quod de eo dularemus. Quis autem sierit ille hinnis, nonnecesse est a nobis cognosci, imoex illa isnorantia, sive ne
gata cognitione hic argumentor Quae praeterea habet, nihil lectorem attentui cremorati possunt, si modo nare noltra, quae prio filius articulis sunt dicta cum ipsit p. 23 o. conserre velit. . DCXX. Exta . M. p. 83. Vere dici et Velabisedecum ἀπατω , . quia vere non recenseantur aviost, ηοηθέμια aliqui 'petatu anonymis, wmmosui mi beluinnpubjecit. .' -
Resp. in Liuir sine patre, is nesatur habere pat
lium fine Pedieruna Attaldelchisedem hoc revera non potestne Pri. Nam revera habuit Patrem. Ergo quia notituit in elatus pater,de a nobis non cognitus. Sic monymus non dicitur revera talis, si enim, vera sit talis tum nullum habebit nomen, quod est falsum sed quia non
addidit scripto suo. propterea nos illud ignorati 's. D ex ipse sit
argumentationibus ad hominem in Scripnira usurpatis.
DCXXI. Sequitur Argumentuin quartum. Si Scripturae Veritati de 'Auctoritati non reptignat, ut astimat propositiones fallas, falsaque primcisia, ea non refutans, qua iis, contraqlios disi videntur vera, exuque veritatem aliquam educat Ergo multo ininus ut utatur formulis
receptu, etsi omnem opinionibus imitantur &c, Si enina non repugnκ
293쪽
assumere aliquod salsum, illudque proponere in argumento, ut gram propositionem, ix illo argumentari, non indicato, te illud habere pro falso, non video, quare illud posterius magis repugnare debeat, aut, si aliter sit, ratio diversitatis detur oportet; sed non repugnat quia videmus id
fieri in Scii plura, ex qua unum aut alterum exemplum nobis suffciet. Matth. xix. I 6,I7. Et ecce quidam accedens dixit ei. Dobor bone. quid clam, ut habeam vita ter 'ipse vero dicit eluur me dicis bonuZnullis es bonus nisi unia nempe Deus. Si maute ad vita ingredi erra mandata. Horu Christi
verborum sensus omnibus bcne consideratis est iste; Parcius utcre hoc tiatulo boni, qui soli Deo vere imprie convenit, quanquam aliquomodo etiam Creaturis tribui possit, non tamen iis tribui debet sine restrietione, si non expressa, salicin tacita quod cum a te non fieri cognoscam. neque tamen me habeas pro Deo, monendus primo fuisti, de nac compellatione Quandoquidem autem x: stimas te iaci cndo vitam aeternam poste consequi, lac Mobserva niandata, a Deo praescripta. Quod si Logice haec verba Christi resolvas, deprehendes duplexis iis latere argumentum ad hominem. Primum. Omnis vere, proprie de sine restrictione dicendus bonus, est Deus: Atqui ego non sum Deus secundum te Ergo non sum ita bonus sine restrictione, neque talem me appellare debes. Secundum. Cui per justitiam propriam acquirenda est vita artemna, is debet servare mandata Atqui tibi per justitiam propsiam acquirenda est vita aeterna quae erat opinio communis intercludatos ex Pharisaeorum doel in derivatayerseo debes servare mandata. In utroque hoc argumento Minor est falsa absolute loquendo, sed vera erat ex niente istius juvenis eam igitur Christus assumit tanquam veram exinde in primo coarguit istum juvcnem lapsus in cona pellatione. In ali cro satis facit quaestioni ab illo propositae. Quamvis autem dici possit, ita indire ei e Christum ostendere voluisse falsitalcm istarum propositionum, fieri tamen potuerat, ut hoc iste juvenis non satis allic'uerctur, ita ut, si secun dum istorum hominum sententiam lingua Christi fuisset dirigenda, ex proses ovi diret te debuerit hanc Minorem relatasse. DCXXII. Alterum Exemplum in i Cor xv. 29. Alioqui quidD- cient, qui baptizamurs per mortuis' si omnino mortui non suscitantur, cui bais pittantur super mortui Variae sunt hujus loci interpretationes, quas recenser quid in unaquaque dissicultatis vel probabilitatis lateat, nucleare, non est hujus loci Vicleat, qui voluerit Musculum, Calvinum,
Martyrem, Paratum in hunc loculii Cclcbriores autem interpretationcs sunt duae quarum prior est, respexisse Apostolum ad morem pravum
294쪽
mne tempotis usitatum, quo factum, ut diiserrent niuiti Baptismuin ad mortem usque,4 tum demum voluerint baptizari, cum illam praesentirent, ut ita abluti a peccatis coelum ingrederentur, qui inde dicti sunt Clinici altera rationem habuisse Apostolum alterius cujusdam eonsus rudinis in prima Ecclesia receptae, qua factum, ut si qin morte praeventus sine baptismo decesserat, alter in ejus locum suerit substitutus,qui loco defuncti baptismuna susceperit. DCXXIII. Utram autem ex bis sententiam eligas, erit Argumeneum hoc Apostoli ad hominem e principio falso desumptum, quod si, digas in formam tale erit Baptizari pro mortuis eumque baptismum approbare est tacite confiteri mortuorum resurrectionem inissent inter vos qui baptizantur pro mortuis, vosque eum baptismum approbatis. Em so eo ipso confitemini mortuorum resurrectionem. Factum itaque illicitum tam secundum priorem quam posteriorem sententiam assumitur,
ae si legitimum esset, ex eoque aliqui scopo Apostoli inserviens inser. tur. Nec de hoc exemplo idem dici potest, quod de priori: neque enim directe neque indit ecte Apostolus hanc opinionem voluit refutare, sed
DCXXIV. Excipit B pag. 6 3 existimans argiΠηentum ad hominem, qualia sunt recensiua, o deductionem ad absurdum unum idemque genvi esse
arguntentandi; in quo misere hallucinctur. Observet ergo sequentes differentias inter syllogismum deducentem ad incommodum, largumentum ad hominem. i. In deductione ad incommodum conclusio deducta non directe adversatur thesi ad vel sarii, unde vocatur hic syllogismus imdirems: in argumento ad hominem directe adversatur, ut ex argumentis citatis patet. . In deductione ad incommodum conclusio est absurda, falsa, sed in argumento ad hominem est vera. 3. In Ded. ad absurduin ali ra praemissarum est adversarii Propositio, quae per indirectum refutatur; non ita in argumento ad hominem ex gr. deductio ad absurdum est apud Pauliniaci Ci et x, Iq. Si resurrectio moi tuorum non est Christus quo-oue non est suscitatus Atqui resurrectio mortuorum non est,ergisciarisius non est suscitatus. Haec conclusio est absurda. Ergis vel major vel minor. Non majiis. Ergo minor, quae est eorum, contra quos Paulus
disputat. Sed argumentum ad hominem est. Qui est absque limitationo
Fontu, ille est Dcus; Atqui ego secundum te non sum Deus, ergo non debes me, quem tanquam creatui am consideras, Bonum appellare. Quae
Conclusio est vera S c. I apti rari pro mortuietatemque baptismum approbare,est tacite conuicti mortuoruin resurrectionem. At Iunt inter vos
295쪽
tulas, mae eum baptisnuni approbatis. Et go. id eiso in argi
incilio adli ominein propositioncm adversarii assumtam non reiici neci . sutari sinuli ira odo quo formula aliqua vulgaris non reiicitur nec resit tur. q. Deductio ad absui dum habet locu initiati inordine ad proprianimcnt in diti subadas ii, quae sibi potest aliqliando absurdes incoinmoda propoIac re ut vitet cana sententiam, ex clua talia Equantur. Argume tu:n vero ad hominem senape cst ad alium. s. Deductio ad absurdum
opponitur D:-μ-- sensiva in omnium Logicis;argumento ad homiminem opponunt omnes L sic arguiminii ad rem 6 an deductione ad incommodum absurdum itani sumo, qua tale in s videtur di nitia alteri quicum ago:in arguinento ad hominem sumo absurdum saepe, &in eoeli convenienti O thd non tua tale nihl alteri vicum ago,
sed luat onus velum de inuit: tac ibi ui dum videtur adversario xhaec estililleicialia 3 At tamen noni cmpcri iam .ibliis tum revera tale, sed saepe i. illi . . ivri tari 3 vidctui mihi tu utituita cc loratum, adeo ut ego de eo iii dictum Dilrcndam ex tantia tu id allumaininordine ad adversarium,
quein ex sua perceptione ad judicium venim conor deducere. Consentit Datina venis qui ai menti Oidi, i i ita definit, . a. Ideae boni Interpretis,qubis ex principis .is auo Mium diu πιπι- - Miamin. - DUMm sit, flatia nen pro .ipi , quia aster hoc nunq innua vi. 7. Deductio ad ii, se dum ordinarie ad demonstratissima;
argumcntum ad hominein ad disputandum adhibetur. DCXXV. Ex c. a. i; p 66. ι Christin siecurusum opinimem hujus i en locutio surget, tum re dixisset Ita sunt olivi, vel saltem denominationis sienti annuisset, dixi occe iam, larum annuisset iram terη- Vmb- assu'
Resp. Atqui ostendi Minores propositiones, a christini omni in Tibi per Iussitam ruriam a inoda s,ta Hera a Divρrobatu a Uzinum pro nintrari assumi, non relatati eo in loco, sed in inedio relinqui ex iis elici quiri quod cim adversariotim Mitentia
ficit. DCXXVI. Exe. 3. B. p. in At cum de motu soli laquitur Scriptura .mmargumentatur ab abburdo ad inmunes erroris alicrius conrim endos. Resp. Nec ego hoc dixi, neque insero, sed infero quod ejus auctoritati non repugnet uri formulis receptis, opinioni erroneae innitu
tur, ut patet ex adducto argumento.
DCXXVII. Qua H. p. et 8 i. objicit, ut ibi quicquam mihi obesse possunt, cam neget quidem majorem pi poseruiam,vimila allata
296쪽
a ne dis instaris inter haec duo, ob quam ab uno ad alterum argvineneari non liceat.
OC HII. Taniam ad ea quae prolM M. p. 61 66, 67 contra
hoc Heraan arsumentum opponit, haec generalia annoto T. Me non diniae argumenta ad hominet niti SOL salsa hypothesi adve sarii. Nitiaratur enim duabus propositionihus, quarum una estissi hypoth sis adversarii, altera vera Propositio uti ex descriptionem mentia 4
DCXXIX. a. Non eoo, quod argumentum ad hominem hoc modo Proponi 'ueat. Qui statuit hoc ille etiam necessario statuere de betistitis. Atqui tu statuis hoc. Ergo Nam exempli gratia hoc amomentiarii; gi statuit cluisitim non esse Deum, ille eum non debet
v M vim. Atqui trusi tuis. Ergo ii H lebibitis, Solus Deus ocandus me restrictione: Attim ciassust, ii est inui scilA secundam te Ergo Verum a in post ri ori is, πό-
magis manifesta est vis Majoris Propositionis. . Minor Propositio utrobique assuinitur, atque in medio relinquitur, neque ibi refutatur; quod ei quod hic intendo. Idem enim dico fieri in assumtione so larum loquendi vulgarium phaenomenis quidem respondentium, sed iis temper veritat accuratam significantium. DCxxx. . No e moer qui argumentatur ad hominem id expresse profitetur, sed diaerest aliundecolligendum, di Chrisi argumentum fuisse argumentum ad hominem nobis quidem constat, qui noviamus o Muin esse mini Deum, sed non sinu , non alii, quia ignorant vel et mn nt. Similiter qui utitui Minulis apparenti
rum sive φαινοαέν- non correspondentibus accuratae veritati, non semper id expresseir triur, neque hoc omnibus constat, sed tantiim iis, qui de accurata critate sunt instrueti: A. immutatur concluso ab Adversario in argumentis propositis, quae non diu ra Ergo ego sum Deus, is ergo tu me non debes Bonum vocare sine restrictione. . Eundem
lueenirem errat, B, consendendo ad absurdum cum MPmento ad hominem, de quorum distinctione vide supra. DcxxxΙ. . Quod attinet omni a Cor xv. o. certum est, ar-rimentuin Apostos, linc tuus sit de se loci esse tale, quale supra pro eum est, atque se melius proponi&elarivs quam per an bares ab Adrersario usurpatas. Qui statuis Zec. Haec qui conserre volet cum iis, quae habet . p. 63, 66, 67 videbit inania esse quae hiemstetit, α ydn m V immuhactenus manere iliconcussam. ui
297쪽
desumtum proponitur defenditur. - DCXXX lI Qtiintum Argumentum hoc modosori ramus Si scriptura loquens de Deo inustas adhibet phrases, quae imittuntur praejudiciis inuntiatae sim dirum , atque veritatem Maiam ad botrines & praejudiciis involutam re entes citra lasonem Auctoritatis Veritatis suae, Erso multo milita eius Auctoritati Neritati repugnabit, si tilenisiciat cuca res naturales. Sed verum est prius. Ergo posterius Adblinorem illam probandam inservient nobis locutiones, quas Theol gi vocare solent Anthropopathicas, in quibus explicandis praeeuntem sequemii Maj.Donidem ore Ne chim dicenteira in his scripturam loqui feci dum lingaram filiorum minum Author ille insigni laude dignus, reliquis Rabbinis lon e praescienclus et , unde Casaub in Exercit ad Antiales Raronii tali eum ornat elogio. . Moses Maimonides
c. a. his verbis tantista non ad Coelum tis . of m ad irati e tami- ωιήραγ---- Μορ sen mimonis, qui Thalmudicamarisu minen his nugament hiatu implexis est divina illo per quod Unanellai Nuηquam ita magnifice quidquam de illo amine vicem in. Qia ruri flueret 6ω. Fato enim quadam sorte nocend priamin salusque milia gente νecte intellarat, quid illud fit non ineptire in generei docet parte I cap.3s, Legem aq' lingua friarum hominum, quia luee ratio commoda de scisis est, ut ab ea incipiant pueri, mulieres εο ςommunis plebs in quorum, busivm est, res sic illim veritatem
ininum non apprehendist ab initio couitationis Entitatem vel Essen tiam nisi inminiscorporeis, & quicquid non est corpus ves res in compore existens, imo quicquid non est crassum eorpus, ut Ortiter senium moveat, quia faciunt sensus suos iudicem cognoscendi, an res existant an non, non creditur ab iis esse vel existere taescribitur
298쪽
DCXXXIV. Et cum H omnia corpore attributa imtersectionem quamlani in sed fisa natura involvant sal; Minibilitateminutationem, est tamen quaedam differentia inter ea nam quaedam lin- persectionem ex consensu opinione omnium atque etiam vulgi dein notant alia vero imperfectionein inferre cernuntur acutilis demula cernentibus, scriptura quidem ea Deo non tribuit, quae consentientibus omnibus imperfectionem important: at reliqua de Deo praedicare non
veretur. Unde cJ motus&quies Deo tribuitur, quando dicitur a sienuere, Descendere, flare, sedere, Habitare, Me --ι, quoniam ς' capit vulsus, quomodo aliquus vim ,γει-nim ne, cum tanteii notus non sit deessentia vitae seneraliter acceptae, sed accidens ab ea separabile loque motus ad vitam Dei de uintanias Urura saepius adhibetur. Sic sensus DdJ Deo attribuuntur, ibin, suauin, GarrasM,
quia non tantum vitigiis, sed etiam multi viri docti ex praejudicio insantia nondum deposito supponunt: Nihil es in melleisu quod non prius fuerit insensiu, quod quis in absolute est hali ulli, ut fututi, pollet demonstrari, si ic ratio initituti nostri ei ret. Itaque ad nota iida in Dei cognitionem Intellectualem Sensus ipsi adstra runtur. Eadem de causa loquela Deo attribuitur ad significandas Instientiain issus in rei chis: una saepe locutus dicitur Prophetis, quando tantiu intellii ipsenim isto lari quodam invio ea, quae dicere de enim tam quia γψρο non
intelligit, quomodo si id ex unius homiris aulam in ' g
se ri possis nisi per sermonein. DCXXXV. Atriiii ex communi hominum sententia aliqua im persectio est in a rotando . dormiendo, eo quod manifeste imbecillitaterri& delatigationein piae supponant, item in eden lia libentio, quia a siti
fame ea oriri nec elle est ea Deo ni in cit pluria iitrii legiti ius. Ita etiam reliqui duo sensus e Giuliu Crauct in Deo non tribuuntur,
quia hos duos tantiam per contactum fieri vulgus supponit, tres aliosnne contactu, Quamvis ver doceat Aristineses s de Animi cap. 13.
rim se amori Di ra, . Deum vero non coniungi cum e poribus percontamina corporalem verEquidem existimant, sed ex pravo princi- tuo, quia videre Domi ne eunt: male enim eolligunt: Monon videon vel illud, ergo non est. Similiter si Numeri Deo non attribuuntur, quia comminiter adhibentur portandis oneribus, quibus sui amo- Nn a pere
299쪽
in homines defatigantur multo minus organa illa, qua cibis&alis meiatis capiendis inserviunt. Nam illa etiam in principio cogitationis manifesta sunt imperseetionis signa, indicia. Exinitibus apparet, tantopere in his Anthropopathiis rationem haberi opinionis vulgi, usit, in quo persectionem constituunt, licet erronee, Deo tribuatur. conir vero, ubi imperiectionem deprehendunt, ab illo rem αλ
DC XVI. Adesse ses notambo, . Ad scriptura Deum proponat tanquam πιννον--οῦ - O flexibilis, eo mo hoc in precidiistinis fasi solet seponi, elisi tamen resperei naae providentiae s cundam quam omnia quae fieri debent ab aeterno disposuit, si plana
immutabilis. Clim itaque scriptura tales locutiones innitentes praepi' dictis Infantiae de Deo non dumiet usurpare; . unde maius periculum videbatur imminere, hoc nempe, ut nomines Deo corpus tribuant, quemadmodum is mala interpretatione horum locorum ab Audia nis de Anthropomorphitis factum, multis potius Deum hoc facturum fuisse circa res naturales circa quas si errenius error ille periculo care
aue volumus par pari referre, eaque ad rem non ficere constratur, ina, eo pede praeterimus, , rem ipsam cum eo accedimus Excip. s. Dra messe Emmhil aliud infert ei iam Deum esse, sive dati Deum existat. Itaque cum Deo attribuuntur oculi, aures θc nihil aliud notabitur, quam dari Deum qiu est, quo nihil ineptius dici potest. Et ad denotandum Dei uentitatem suscit dicere Deum esse: at cum dicitur Deum habere aures
Resp. r. a--bi nemo est statuere, ruod Ens de Dium nihil aliud niscet quam existere, cum Ens tanquam concretum non tantam existentiam denotet, sed essentiam 3 attributa realia secum dum Metaphysicam Itaque qui dicit Deum Ens, non tantiun di Deum existere, stari habere Essentiam, attributa realia, quae ex ilia
Essentia consequuntur. 2. Dixi in genere usurpari attributa corporea de Deo ad ostendendum ipsum esse Ens reale non evanidum , cui non repugnat, quod ea speciatim considerata etiam aliquid aliud designent, praeteri plum existere, eum libenter concedam, periculositi omni
300쪽
oc emoriam in operando gnari Ineptiis ergo est adversistis νwaod dictinguere nesciat ea niue distium tueriint explicata. s. Nulla autem hi put' inter in te Theologos ab ad versario citatos. Ἀ-
stinguendae mini bla fuit quaestiones diversi , quarum aliae spectanem omis aliae οδιοπι Τοώmspectant, si quaeras. r. Quid attributa coiPUr Ca de Deo praedicata in ipso denotent in senere considerata a. Qitiddesignent attributa corporea haec vel illa in specie Deo assignati, ut aures, dextera Sc Ad priorem te spondeo , designari per ea, quod Deus sit Ens reales verum, habeatque realem Esthntiam, Existentiain ali
vue attributa vera Ad secundain dico cuin Theologis citatis adbiberi ad proprietaten ciscientiamque Dei designanda. Sed cum respoli simi cst istas diras T. ii quaestiones . restant adhue quaestiones de αμδam, nimirum. i. Quare scripturii Deo assignet attributa corporea ZΣ. Quare haec vel illa attributa corporea ad prioren respondeo, id
fieri, quia ii qui sensuum ductum tantum sequuntur, non apprehendunt ab initio cogitationis Entitaten velassentiam, nisi in rebus corporeis c. Aci posteriorcin in sequentibus responsio habetur. Atque ita satisfaetum est priinae, secundae , tertia, quintae adversarii, quanas cat, responsioni.
a duceretur vulgis a ratione concipiendi Entitatem Dei. Res p. Superitis dixi, Attributa corporea in genere considerata de Deo praedicari, ut per ea designctur, quod Deus sit verum Ens reale, veratri habeat realemque Essentiam, Existentiam aliaque Attributa. Itaque argumentum hic objestum simile est huic: Si attributa corpo- rea, einpe, quod Deus habeat dextram, aures, oculos c. adhibentur
scriptura ad proprietatem emen iamque Dei denotandam, uti Theologicitatiis adversariolcuiuuntur, Ergo quando illa de Demn gantur, ut saepe fit, negaretur Dei proprietas&eficientis. Ita nemo istam connexionem, ue dico; corporea attributa adhiberi aliquansi, ut perea designetur crassiori modo realis Dei essentia, aliquando vero histualia Deo attribui, ut suae tropo proprie Maccurareae lis illa IV.
tilentia significetur. DcXXXIX. Exe. a. B. p. 36. sis credet tam inepto mias