장음표시 사용
231쪽
conspicua. Docent hoc vel paucae quae aetatem tulerunt horum poetarum reliquiae. Harum autem virtutum vix tenue in illis versibus vestigium, quos ne Attico quidem poetae tribuendos esse vel ionica genetivi sorma Assolo docere potest, qua nullus unquam poeta scenicus in trimetris usus est. At haud infrequens huius formae usus est apud Lycophronem, ut fragmentum illud Alexandrinae aetatis poetae adscribendum esse videatur. Eius quod nomen fuerit etsi certo dici non potest. fortasse tamen non omni veritatis specie haec carere videbitur emendatio: παραπι suos lνι αυτα πεποιῆσθω. Τimo Phliasius a Diogene Laertio IX, 110. τραγ*δειὼν καὶ σατυρων καὶ δραφι-ων κ ωροκων τριάκοντα auctor fuisse perhibetur. Quae quidem dramata nec scenae destinata erant, neque ad legitimam dramatum formam elaborata. V. Histor. Com. graec. p. 527. et Lobeck. Aglaoph. p. 977. Ex eorum aliquo si Didymum. ex cuius in Sophoclem commentariis scholiastae disputationem ductam esse ostendit Bergkius, versus illos petiise coniciam, nihil ea res habet, quod a probabilitate prorsus abhorreat. Sed nolo incertis coniecturis indulgere. Dindorsum autem errasse in Praes. Annot. ad Soph. p. X. idem hoc fragmentum quinti sextive post Christum saeculi poetae assignantem, vel haec res documento est, quod By-gantinae aetatis poetae in sine trimetrorum neque voces ponunt monosyllabas, neque aliis quam vocabulis utuntur paro Xytonis. Alia argumenta, quibus Dindorsi opinio convellitur, a Bergkio
Versu primo, quem exhibui ut in Romana scholiorum editione scriptus est, Laur. ορωκτί τ' habet et εἰ omittit. Eum Hermannus ita scripsit:
Bergkius autem sic: Dissili do by Corale
232쪽
Equidem, quum legitima sit particularum δε - γε coniunctio nihil causae video cur dativus ορωντι, cnm πατρί coniungendus, removeatur. odii cum hiatu poeta dixit, ut Empedocles v. 28. οξυ δ' ἐα οξυ εβη, nisi is scripsit potius καί τοι τυφλος rh, ut τοί ante τυφλος exciderit, quae facillima est emendandi ratio. Sed haereo in ipsa loci sententia, a qua acute cernendi potestas aliena est. Quo enim sensu dictum esse putabimus acute cernebat, quamvis caecus esset p Quae si quis eo reserat, quod 0edipus in sequentibus carnes a filiis missas ab iis, quas ipse sibi mitti expectaverat, manuum tactu dignoscebat, non tamen propterea οξυ οραν dici potuit. Quare Suspicor Scripsisse poetam:
Quod dictum est ut κάρδαιιον βλεπειν apud Aristophanem Vesp. 455. et θυμβροφάγον βλεπειν Acharn. 353. Nimirum praecesserat aliquid, quo fames et voracitas Oedipi ridebatur, quam in rem commode comparari potest quod Theocritus Id. X, 145. de esuriente dixit: ων ρ δ' oξος απας, πειναντι δε μη τυ ποτε νοτὶς. Itaque hoc dixisse putandus est poeta, patri acrem Semper iram
vultu referenti, quantumvis effecus esset, mittere solebamus desuersetis ingentem bovis humerum. - Vs. 2. ante Hermannum
legebatur θυσίας γὰρ ἀπαρχὰς γερας, in quibus γάρ, si recte
Oρωνζι retinuimus, structuram turbat; natum videtur e primis literis vocis sequentis. Praeterea κρεας pro γερας probabili emendatione posuit Dindorsius. - Vs. 3. et 4. legebatur εκκριτον γερας τὰ δηαυτοί γε συγκοφαντες, Ου ιιι ινλὶ ιένοι. Ita enim ad Τriclinii exemplum haec Elmst eius edidit. αυτοί, quod Hermannus αυτοῖς scripsit, Laur. omittit. Recte vers Dissiligod by Cooste
233쪽
Berghius sententiam ποτε desiderare intellexit, idemque κρεας emendavit pro γερας. Sic igitur totum locum refixit: περισσον ἀμον, εκκριτον κρεας, το πρίη, το δη ποτε συγκοφαντες Equidem pro το πρίν, quod pro ea, quam ego in ceteris sequutus sum ratione, ad sententiam non necessarium est, supplere malui ι'o . Praeterea vitii suspectum habeo συγκοφαντες, Pro quo verbum requiro, quo filii non concidisse carnes, sed comedisse dicerentur. Nisi enim humerum bovinum absumpsissent, quid impediebat eos quominus agnito errore concisas humeri earnes patri mitterent' Itaque scripsi: περισσὼν ωμον, εκκριτον γέρας, βοος. το δη ποτ' ἐγκαψαντες De tralaticia confusione praepositionum ἐν et συν dixi Philol. XIV p. 3. sq. Non male tamen Triclinius αὐτοί supplevit, quod qui sequuntur, locum ita constituero debebunt: περισσὰν ωμον, εκκριτον κρεας ' το δηαυτοί ποτ' ἐναφαντες Vs. 5. bene Dindorsus revocavit codicis scripturam αντὶ του i. e. αοὶ του ἄμου) κεκη ιμενον. Vulgo ex mala Τriclinii correctione αντὶ του κεκοι φεν legitur. κεκομμένον βοειον autem alias bovis partes dicit, quas conciderant filii in futuros usus SerVaturi. - Vs. T. Hermannus dedit εὐθυμος, fortasse recte, si quidem ἐκ Θυρέου alias eae animi sententia significat; sed comparari potest-οργῆς et similia. - Vs. 8. αντ' οἴμοιο certa Dindorlii est emendatio, in quam etiam Berghius inciderat; Laur. αντοφιοιον, ineptissime a Triclinio in ανΘos Οια mutatum. -- VS. 9. pro πειιπων, quae codicis scriptura est, Τriclinius edidit πεμπει; ac sane si participium ponitur, linguae uSus articulum poscit. Eodem versu γέλμτα δή με Elmsteium se-
234쪽
quutus dedi. Laur. γέλω δή ue habet, pro quo Triclinius λέγων δη τἀφιὰ exhibuit; voluit, opinor, γελων δὴ τἀμ a.
Vs. 10. vulgo legitur θυοντες υ ει' τυφλὰς ουτοι γνώσεταιουτω λεγοoες, quae Hermannus ita edidit Θυοντες ' υβρει τυφλὰς οδει ita iam Brunckius 3 γνωσεται, -τω λεγοντες. Ego Berghium sequutus sum. Ad orationis structuram comparandus est Aeschylus Agam. 1334. Hκετ' εσέλωῖς' ταδεφωνων, et Choeph. 313. δρασαντα παθεD' τριγερων μυθος
βασιλικοῖς Τriclinius, Laur. βασιλικοῖς, ΕimSleius τυραοι- κοις, Berghius βαληνικοῖς, quod, si certa esset de Prasina coniectura, ceteris praeferrem. Vs. 1606. εν ci καιρου) εδει ἀποτάττεσθαι τον οἰδέ-στοδα Iniuria Elmsi ei coniecturam αστοσαττεσθαι commendavi: ἀποτάττεσθαι in seriore graecitate est valedicere. CL Hesychius IIoλλα χαίρειν φρασας' ἀποτα0Oμενος. V. Lobeck. ad Phrynichum p. 23.
237쪽
Ἀγω δικαιων sust παρ αγγελων, τέκνα, αλλων ακουειν αυτ ωδ' ἐλήλυθα. Haec ita explicant docti homines, ut reae αγγελων αλλων significare dicant ab aliis qui mihi haee nuntient, quasi scripserit poeta recto' αλλων αγγελλοντων, quod recte fieri concederem sortasse, Si inverso verborum ordine legeretur παρ αλλων ἀγ- γελων. Nihil ad hunc usum illustrandum facit locus Euripidis Orest. 531. τι φιαρτυρωναλλων ακουειν δεῖ μ' αγ' εἰσορῶν πάρας Quae quis enim suis ipse oculis cernit, eorum recte prosecto ipse testis esse, a in ιαρτυς εὶναι, dici potest. Eademque xenophontei loci ratio est item a viris doctis allati Cyrop. I, 6, 2. οπως μηὶ δι αλλων ερμηνεων ταῖς των θεων συ/ βουλέαις συνείης, ἀλλ' αυτὰς ορων καὶ ακουων γιγνωσκοις. Vides hic quoque eum qui ipse aliquid vidit audivitque iure meritoque aliis interpretibus opponi. Ad horum igitur similiumque locorum normam Sophoclea exigi non possunt. Mulio minus huc advocari poSSunt quae de pleonastico, ut volunt, usu adiectivi αλλος disputavit Elmst eius ad Medeam p. 132. quae si quis paulo in-
238쪽
tentius examinaverit, omnia ab huius loci ratione aliena esse intelliget. Quare nescio an vitium traxerit locus Sophoclis, quem equidem unius literae mutatione ita corrigendum censeo, ut pro
A ΩΝ scribatur ΕΜΩΝ. Similiter Sophocles locutus est
Faciliore etiam mutatione corrigi posset AΜΩΝ, nisi dorica huius pronominis forma Sophocles ibi tantum usus esset, ubi
ofδ' orde reaiδες ε Ξόιμεσθ' εφεστιοι. Quid ' pueri tantum, οἱ Ουδεπω φιακραν πτεσθαι σθενοντες non etiam, quoS prae pueriS commemorari decebat, senes lectique iuvenes, quos adfuisse ipse indicarat sacerdos' Mirum sane ad haec nullum, quod sciam, attendisse interpretum. Nec vero tollitur dubitatio us. 142. ubi rex totam concionem παίδων nomine compellat, vel vs. 147. ubi sacerdos item omnes qui adsunt alloquitur verbis cis παιδες ιστωριεσθα. Id suo illi iure laciunt, quippe paterna auctoritate utentes meritoque eos quos alloquuntur filiorum nomine compellantes. Non dubium mihi videtur quin poeta scripserit: ofδ' orδε πάντες εγιιεσθ' εφεστιοι. Quemadmodum us. 4 l. habes ικετευοιάν σε πάντες οἴδε
239쪽
Dixerat Creon iubere deum To μίασιια τῆς χωρας ἐλαυνειν, tum 0edipus quo piamento p et cuius generis est quod dicit deus piaeuium p ad haec Creon aut erilis aut eaedem eaede luendo; eaedes enim, nullum aliud piaculi genus est, quo civitas agitatur. Vides, opinor, totam horum Verborum vim in ahua esse positam, unde consequens est, non Tod' adια scribere potuisse poetam,
sed, quod iam Mudgius intellexerat, τήνδ' ab ια χειμαζον πολιν, aut, quae Hermanni coniectura eSt, τάδ' alita χειμα ν πολιν, ut ταδε de peste intelligatur, qua caedes civitatem exagitat. Quod viri docti dicunt, τοδε esse de quo dicturus sum, vel quod tu mente habeat deus, id nihil plane ad rem facit. Vs. 108 111. OL οι δ' εἰσὶ που γῆς; που τod' ευρε Hiσεται ἰχνος παλπιας δυστεκμαρτον αἰτίας; KR εν τῆ δ' εφασκε γῆ. το δε L Tovia ενοναλωτοπι ἐκφευγει δἐ τἀμελουμενον. Non satis intelligitur quo τοδε, quod versu primo legitur, reserri
possit: nullum enim adhuc Sceleris vestigium commemoratum
erat. Scribendum opinor που ποF ευρεγ Iocti, quod in oratione concitata tam aptum est quam τοδε h. l. ineptum. 0uae Creon ad Oedipi interrogationem respondet, ea, ut mihi quidem videtur, Creontis personae, nuntii partes tuentis, minus accommodata sunt. Quare existimo equidem, non hoc tantum respondisse deum, interfectorem Laii Thebis esse indagandum, sed adiecisse
etiam reliqua, ut non inepte εκφευγειν scribendum esse conicias, oratione et Sententia oraculorum rationi accommoda tissima.
240쪽
In Laur. plene κατειδεν scriptum est, quae res Nauchium movit, ut κατεῖδεν O τι τις εκμαθων scribendum putaret. at durissime his insertur ἐχρησατο, ad quod supplendum foret αυτψ; id
vero nisi addatur, graeca oratio non minus manca est ac si
latine dicas quod quis resciscens utatur. Alii vitium loci nam vitium latet haud dubie) in verbo κατεῖδε positum esse existimant, cuius loco Bergkius et Sintenis alter κατῆλθ' alter κατεισconiecerunt, quorum illud, si de exulis reditu ageretur, recte dictum esset; at qui de itinere redux factus est, rectius επανευθειν dicitur; alterum vero, κάτεισι, ut mittam de re sutura hic agi non poSse, aeque vitiosum est quam quod alius vir doctus nuper coniecit, κατοιδε, cui manifesto repugnat indicativus εχρήσcit τ αν, pro quo, Sive praesens κατοι δε sive futurum κατεισι praecedat, optativum χρήσωτο αν Scriptum esse oportuit.
His omnibus praestat haud dubie quod Dindorso in mentem venit, κατεῖφ' oτω τις ἐκμαθών, quod interpretatur κατειπετι, Oτου τις εκμαθῶν ἐχρήσατ' αν. Sed κατειπε, quod propter ἄγγελον posuit vir eximius, non necessarium puto; Saepe enim in tragoedia, ubi duae res commemoratae sunt, in sequentibus una tantum respicitur. Itaque sufficere dicerem κατεῖδ' -τ, nisi vitium loci non in κατειδ' ozoυ, sed in ἐχρήσατο situm esse persuasum haberem, pro quo Si ετίσατ' αν scripseris, aptissima emergit sententia haec: nullustre nuntius vel comes itineris rem vel caedem) vidit, a quo quis eam resciscens ulcisci potuisset pΤale quid enim ad κατεὶδε subaudiendum esse, totus docet contextus. αγγελον autem illum ex eo hominum genere suisse puta, qui ultro citroque commeantes, si quid audivissent vidissentve, quod alios scire intererat, id his lucri spe illecti nuntiarent; frequenter hoc hominum genus a tragoedia commemoratur. Dissili Coos