장음표시 사용
261쪽
viorem dubitandi causam habet καλυφατε, quod saliuntur sine dubio qui ita intelligunt, ut Oedipus Obscuro aliquo loco se extra patriam abscondi optet. Atqui id non καλυπτειν, Sed κρυπτειν dici debebat, quae verba etsi origine cognata usus tamen longissime separavit. Sensisse hoc videtur IIeathius, καλυφατε et ἐκρέφατε transponenda esse coniciens, probavitque hoc Nauckius Philol. Gott. XII p. 633. Sed perquam mihi dubitabile videtur, an Sophocles θαλάσσων καλυπτειν pro eo, quod omnes in hac re dicunt, θαλασσιον δεκρέπτειν ponere voluerit. Mihi, ut dicam quod sentio, totus versus suspectus est, non tantum Propter καλυψατε, sed etiam propter ea quae statim addita sunt φονευσατ'ῆ θαλάσσιον εκ ριφατε, quae plane abhorrent ab 0edipi animo, non supplicium sed exilium expetentis. V. 1340. 1436. 1451.1518. Adde quod subridiculum est hominem mediterraneum optare ut in mare abiciatur. Quare deleto hoc versu lenique mutatione adhibita scribendum suspicor: Oπως ταχιστα προς θεῶν εἴω μέ ποι
τοῖς ἐν γενει γὰρ ταγγενῆ μαλισθ' Οραν
Hos versus et qui his proximo antecedunt 1423-4428. Nauckius a Creontis oratione separavit et cum Oedipi oratione coniunctos
262쪽
transposuit post vs. 1415. Nauckio obloquutus est Bonitrius, cuius disputationi quae in Philologo Gott. XII p. 636 sq. opposita sunt, mihi, ut verum latear, non satisfecerunt: certe postremi tres versus, quos supra adscripsi, Oedipo non conveniunt et necessario Creonti relinquendi sunt. Hunc enim, non Oedipum decebat illa de assinium humanitate et benevolentia admonitio. Oedipo hoc unum in votis erat, non ut in amore Suorum acquiesceret, sed ut quam celerrime fieri posset patriam relinqueret. at de reliquis versibus 1424-1428), qui facile loco suo moveri poterant, quum et v. 1416 et 1424. ab αλλώ ordiatur, de his igitur non inlarcedo quominus Oedipi orationi continuentur cuius personae sane aptiores Sunt quam Creonti. Haec si vera sunt, Creontis oratio his constabit versi hus:
Quorum versuum tertio fortasse Lyκόμιζε σε scri hendum est, ut in Antig. 440. - μἐν κοsiaco ς αν σεαυτον A Θελεις. Ac ne quis ως τάχιστα iusto imperiosius dictum existimet, comparandus Aeschylus Prom. 346. γελοιμ' αν ως πλείστοισι πUιο- νας τυχεiν, ubi ως πλείστοισι nihil dissert ab αλλοις. Neque ἀλλα, quod ut saepe alias pro ov δῆτ' αλλα positum est, praecedentibus iusto abruptius illatum videri debet. Cf. Heimsoeth Addit. ad librum de Crisi Aesch. dram. p. 64. Pro verbis φιαλέσθ' ορῆν, in quibus quo ιι αλιστα referendum sit non as Sequor, nescio an μονοις ορῶν scribendum sit. Etsi enim illud cum ευσεβως εχει coniungendum videri potest, ut Verba οραν stoνοις τ' ακμειν pro μονοις ορῶν καὶ ιιονοις aκουειν dicta acci
263쪽
piantur, non lavet tamen huic rationi locus quo φιάλιστα positus St. In verbis των παρος κακών, quibus manifesto ad ea quae Oedipus modo dixerat respicitur, nihil mutandum est. Vs. l436. ριφον φιε γῆς εκ τῆσδ' oσον-oπου θνητων φανουιέω ιιηδενος προσήγορος. Non hoc uintum Dedipus expetebat, ut ab omni hominum commercio intercluderetur, sed ut procul ab hominum consuetudine mortem oppeteret. Itaque scribendum est: θνητῶν θανο ιαι ιιηδενος προσήγορος. Quod verum esse et res ipsa docet et e sequentilius manis sto intelligitur. Creonti enim ad illa Oedipi verba respondenti, se hoc ipsum iam lacturum fuisse, nisi antea dei oraculum consulere voluisset, regerit Oedipus:
264쪽
ubi Vlixes Neoptolemo arcum Philoctetae reddituro dicit ω κευ, τί λέξεις; ου τί που δουναι δοκεῖς; similiter in Antig. 381. chorus' verens ne Antigona criminis convicta sit exclamat δήπου σε γ' απιστουσαν τοῖς βασιλείοις αξουσι νομοις; Adde Sophoclem apud Stobaeum Flor. LXXVII, 9. Ου δὴ νοθος τῶς γνησίοις ἴσον σθενει; Ita haec recte iam ante Cobetum correxit Nauchius. Atque sic, ut puto, constanter. V. locos a Cobeto Mnemos. XI p. 228. congestos. Quare vereor ne Sophocles scripserit ροη κλυω που - δακρυρροουντοιν ἰVs. 1494. τοιαυτ' ονείδη λαμβανων, α τοῖς εμοῖς γονευσιν εσται σν ν Oμου δηλ, ματα. Quid in his vitiosi sit, bene intellexere critici, at neque τοῖς παλαι γονευσιν, quod Dindoreus coniecit, neque quod aliis placuit τοῖς ἐμοῖς γαμβροῖσι, ullam habet probabilitatis speciem. Mihi scribendum videtur α τola τε τοι roνασιν, et parentibus vestris Oedipo et Iocastae) et nobis ipsis. Nec τοι particula sua hic vi
ἐκτησαθ' υ/ιaς ωνπερ αυτος ἐξεφυ. Verba octo περ αυτος εσπαρηὶ Dindorsius interpretatur unde ipse prodii a patre salus. Quod, ut mihi videtur, inauditum brevitatis exemplum foret. Nisi in εσπάρη vitium latet, coniecerim οπου περ αυτος εσπάρθ. Magis tamen placeret si scripsisset poeta: οθεν περ αυτος ηρOθ q.
265쪽
CL vs. 1485. ενθεν αυτος ήροωνν. Certe non imiter Nauckii nostri audaciam totum locum ita in brevius arctantis: Tω πατερα ποπηρέμων επεφν οθεν περ αυτος εσπάρθ, κἀκτήσαθ' ὁμας ωνπερ αυτος εροφυ. Qui quod φροθη parum honeste dictum statuit, casu non m minerat multorum similium, quae apud tragicos legerat. Recte autem poeta et consulto eandem sententiam bis ingerit ad augendam opprobriorum atrocitatem.
ὁμῶς κυρῆσω του φυτευσαντος πατρος. Scholiastae IIermannique opinionem ευχεσθε μοι passiva potestate positum esse pro ευχῆς τυγχανετε υα Eμου, Summo iure reiecit praeter alios Dindorsius, quamquam quod ipse coniecit τουτ' ευχθω μονον, vereor ut aliorum assensum laturum sit; nec felicius ab aliis haec tractata sunt. Sophocles quid scripserit hic eius versus docere poterat Aiac. 1023. καὶ ταυτα πάντα που θανοντος ηυρομην. Certa igitur coniectura emendandum est: νυν δε τουθ' ευρεσθε μοι. Versum sequentem item adhuc frustra tentatum ita refinxerim:
ου καιρος ὴ ζῆν, του βίου δε λqνονος Facillime αεὶ nasci potuit ex l, quod vetus literatura EI scribe
bat. Aliorum coniecturas, vera lectione reperta, commemorare nihil attinet. Hoc unum monere liceat, nullo pacto eorum rationem probari posse, qui articulo του deleto ἀεὶ servandum Disitigod by Corale
266쪽
censent, quo quid aliud quam vagam et incertam sedem filiabus a patre optari dicamus
Nollem extitissent, qui primum versum, neque ad sententiam superfluum vel redundantem, et ad coneludendum verborum am-
bitum necessarium, delere vellent. De verbis ως ενταυθ' ἐμεν complusculas critici attulerunt coniecturas diligenter ah O. Ialinio collectas, quarum plerasque eam ob causam reicio, quoniam simul sequentis versus initium plus minusve assiciunti Sophocles mea sententia haec scripserat: ως εξ κο/ιεν ιν' ουκω οκνεῖν καιρος, αλλ' εργων α ι . IIoc ipsum est quod glossator verbis ενταυθ' ἐσιιέν explicaverat; ἐσμεν postea a metrico correctore in εμεν mutatum eSt. Firmat emendationem ipse Sophocles Τrach. 1157. συ δ' Ουν ακουε τουργον, ἐξήκεις δ' ἔναφανεις οποῖος ων ἀνηρ εαος καλει, ubi ερήκεις nihil aliud est quam ἐνταυθ' H. Etiam infra us. 1308. ox' ουν τοιαυτ=υν sitit ν ἐξήκεες Oδον, in eandem sententiam poeta dicere potuisset OT' ουν ενταυθα ηι ιν εδεὶκεις. Vs. 28. Mysιας τ' ὀτρυνεις καυτὴς εν πρωTΟις επει. Irascor viris doctissimis, qui lectionem Omnium sanissimam, in qua ne Momus quidem aliquid reprehenderit, pessima scholiastae
267쪽
scriptura depravarint. Quid enim obsecro in επει non recte dictum est quod ego quidem vel contra omnium librorum fidem pro εσει reponerem. In huiuscemodi locis επεσθαι vix quidquam dissert a πονειν, neque infrequens eius usus iam apud Homerum est, eodemque refero hoc in Τrachin. 1074. αλλ' ἀστενακτος αἰεν εἱπομην κακοῖς. Cf. Hesychius επιεφωρμιτελέσω. s. 36.ασκευον αυτον ασπίδων τε καὶ στρατουδολοισι κλεφαι χειρος ενδίκου σφαγας. Manifestum est hoc dici, Oresti absque hellico apparatu dolo poenam ab inimicis repetendam esse. At bellicum apparatum indicari potuisse verbis ασπίδες καὶ στρατος, quis tandem sibi persuadeat Sophocles sine dubio scripserat quod et usus et ratio postulabat:
ασκευον αυτον ασπίδων τε καὶ δορός. Horum enim nominum sollennis est apud omnes coniunctio exercitum armatum indicare volentes. Ne longe abeam, ipse Sophocles Oedipo Col. 1311. dixit επτα τ' ασπίσιν ξυν επτατε λογχαις et l524. ως σοι προ πολλων ασπίδων αλκνὶ νοθε δορος τ ἐμακτου γειτονων ἀεὶ τιθf. Achastus apud schol. Aristophanes Pac. 357. ωρης ὁ λ5στῆς συν δορει συνασπίδι. Aeschylus Suppl. 182. υπασπιστζρα καὶ δορυσσοον λεών. Agam. 465. ασπίστορας κλονους λογχίμους τε. Itaque
στρατον glossatoris suerit explicatio, qua utrumque, ασπίδων etdορος, interpretatuS erat. Vs. 42.
ου γαρ σε μῆ γήραι τε καὶ χρόνω φιακρ si
268쪽
De ηνθισμενον permirae in medium allatae sunt virorum doctorum interpretationes. Rectius alii locum mendosum esse statuunt, ex quibus Bergkio ae κισμενον scribendum videbatur. Quantum ego intelligo, in tota graecitate unum tantum verbum est, quo Sophocles hic apte uti potuit et, ni fallit coniectura, revera usus est. Scribendum enim est j σκημενον, quo ipso ad interpretationem editae scripturae usus est scholiasta δοκεῖ ουν μοι τ3 ηνθι ηιενον αντέ του ἡ σκη&ένον. Nimirum ησκημένον fuerunt qui per ῆσθηφιενον explicarent, idque deinceps errore pervulgato in ην νενον corruptum textuique illatum est. Ceterum ipse Sophocles dixit Oedipo Col. 1603. λουτροις τε νιν ἐσθῆτί τ' ἐξ σκησαν ὐ νομίζεται et Electr. 452 ζῶμα τουφιδν ου χλιδαῖς η κη/ιένον.
Si quis quaerat qui sit ille ἐφιέ/ιενος, per grammaticam loci rationem non alium reperiet quam Agamemnonem, quod quum absonum sit, recte critici deum Delphicum intellexerunt. Atqui de Delphico deo quum inde a versu 35. ne unum quidem Verbum dictum sit, vix dubitari potest, quin verissima sit emendatio Munderi ab editoribus nescio quo modo neglecta. Is igitur ΕΦΗΘEOC pro EGUTO scribendum coniecit, emendatione egregia et literarum ductus presse consectante. Absterso enim, ut sieri solet, C finali, quae remanebant literae E-ΘEO sa-cillimo errore abierunt in EOICTO. Quae a Schneide inoeditae scripturae tutandae causa allata sunt, prorsus απροσδιο- Diuitigod by Coosl
269쪽
-σα, ea Nauchium in nova huius sabulae editione omissurum
Vs. 162. δέξεται ευπατριδαν Λιος ει φρονι βηματι μολοντα τανδε γαν 'Oρέσταν.Frustra haec explicare conatus est Wunderlicii ad Virgilii Ecl. IV. 49. nec melius scholiastes, qui mist a pro ποιιπῆ dictum esse alucinatur; rectius sine dubio ii, qui vitium in βήματι inesse
statuunt, neque male BurgeSius νευματι coniecit. Verum tamen
quum haec iusto violentior sit mutatio, vide ne lenissima mutatione scribendum sit λήματι, benevolo Iovis animo. Quamquam enim λῆρια fere de audacia vel temeritate dici constat, nihil tamen obstat quominus a Sophocle propria ac primaria significatione, quam verbum λααν indicat, positum esse credamus, id quod etiam ab Aeschylo factum est in Sept. c. Th. 706. δαέμων λήματος εν τροπαἱρ - D 0ς αν ελθοι θαλερεῖ - ματι. Recte igitur explicat ΙΙesychius Arq μι α ' βουλή, βουλημα, qui similem Iocum ob oculos habuit. Eandem vocem, quamquam uSitata et vulgari significatione, restitui Aesch Ilo Sept. 1060. ubi vulgo legitur ἀλλὰ φοβουμο ηκα ποτρεποιιαι δεῖμα πολιτων. Scribe λῆμα, animositatem. Vs. 166. δακρυσι ι ιυδαλέα, τον ανήνυτον
Paulo insolentius et contra usum dixit οἶτον κ-ων de miseriarum sorte quae Electrae obtigerat: alias enim Οἰτον πειν ita dicitur, ut addito genetivo indicetur is, cuius sortem aliquis habere dicitur, ut oλολυγονος οἶτον εχειν. V. ad Callimachum p. 261. Itaque nisi exquisitiora captans poeta a communi usu declinavit,
270쪽
locus fortasso rectius ita explicabitur, ut Electra maleficorum dirissimis poenis coercitorum sortem se habere dicat. Vs. 192. κεναῖς δ' ἀμφίσταμαι τραπεζαις. Laur. a prima m. ἀφίσταμαι habet, quod a m. recenti in ἐφισταμαι mutatum est; et Sic apographa praeter Lb, in quo ι-φίσταμαι habetur, legitque ita etiam Eustathius. Commendat
στοθων δ' Ουκ αξιοῖ φανῆνcu. Nollem tamen hoc sequuti essent recentiores critici. Quis enim unquam mortalis natus mensam sive quadratam sive rotundam ab omni parte circumstare substinuit' nisi sorte Cagliostro, samosissimo praestigiatori, similis suit, uno eodemque horae momento per universas Parisiorum portas quadrigis erumpenti.
Ineptissime igitur in Sophoclis loco ἀμφίσταμπι dictum est,
nec dubitandum quin ἐφίσταμαι unice vera scriptura sit, cui ne strophicus versus obsit, corrigendum puto: diro νῶν δ' απαξιοῖ φανῆναι. Ac ne dubites, ad hunc ipsum versum referenda est glossa Hesychii παξι oi ODκ αξιοι, υπερηφανσσω. Quod Schneide inus voluit κοινας δ' ἀφίσταιιαι τραπεζας, inutile est et novum metro infligit vulnus. Vs. 187.
ας φίλος ουτις ανὴρ υπερέσταται. Quamquam matrem Electra in nullo loco habet, per tamen mirum est eam se parentibus orbatam esse dicere. Nec de nihilo est τοκεῖς hoc uno loco Sophoclis legi, Aeschylo contra ne semel quidem γονεῖς dicente. Praeterea ipsum verbum κατα-