장음표시 사용
251쪽
a. 1856. edito, qui illud haud dubie verissime vidit, secundum
versum Creontis esse non Oedipi, Unde consequens est, primum Oedipo esse tribuendum. A sensu autem verborum oTαν προ-
δώξνὶς κ. τ. e. iuxta cum reliquis interpretibus, qui eum qui in libris obtinet versuum ordinem retinent, aberravit, ut mihi quidem videtur, longissime. Sic enim illum versum interpretatur itane vero p egone cedam et fidem habeam, quando praemonstraveris quam detestabilis sit invidiap Is si verborum sensus esset, Sophocli scribendum fuisset non oταν προδείξῖς, sed ἐπεὶ προυδειξας. Sensit hoc Dindorsus Praefat. ed. tertiae 0xon. vol. I. p. XX. sed idem audacissime coniecit: ως Ου φρονων συ δ' Ouν ἐστι το φθονεῖν. Enimvero nihil in librorum scriptura mutandum est. Postquam dixit Creon tu loqueris quasi qui non cessurus mihi fidemque habiturus sis, Oedipus hoc respondet habebo sidem, si tuo antea empla ostenderis, quam periculosa res sit invidia, quibus verbis aperte mortis poenam minatur Creonti, quem regnum sibi invidere dicit. CL 382. Ita si haec recte explicui, manifestum est versu tertio superesse aliquid corruptelae in particulis ου γαρ, quibus Ουκ αρα substituendum arbitror. Ita igitur totus locus scribendus est:
choro dicenti τί tiέλλεις κομίζειν δύμων τονδ' εσω; Iocasta respondet μαθουσά γ ῆτις η τυχη, quod etiam sic efferri potuit οταν μαθω γ ῆτις η τυχη. Eadem particula excidit Philoct.
252쪽
105. ubi scribendum ἰους f αφυκτους καὶ προπέμπαντας
Vs. 639. O/ιαιφιε, δεινα ιι Οἰδίπους ὁ σω ποσις δρῶσαι δικαιοι duoiν ἀποκρίνaς κακοῆν. Audaei quidem at felici coniectura Dindorsius alterum versum ita rosinxit deascit δικαιοῖ, θατερον δυοῖν κακοῖν. Qui pressius literarum vestigia sibi sequenda esse existimat, non male opinor conicere poSSit: os αιιιε, δεινα γ Οἰδίποις ὁ σὰς ποσις δρῆσαι δικαmi ιι εν δDῶν κρίνας κακοῖν. De κρινειν eligendi sensu dicto v. Oedipum Col. 640. τουτων, Οἰδίπους, δίδωsιέ σοι κρίναντι χρῆσθGι. Vs. 658. ευ νυν ἐμίστω, ταῖ9' οταν ζητῆς, ἐφιοὶ ζητων ολεθρον ξ φυγι ν ἐκ τῆσδε γῆς. Respondet haec Oedipus choro, qui hoc ab illo precatus erat ut ne incertis do Creonte suspicionibus indulgeret. Ex quo apparere existimo in Dedipi verbis non recte dicium esse δταν ζ τῆς, quod poscendi vel petendi sensu ab Atticorum usu alienum est. v. II. Stephanum Thes. v. ζητεῖν et Cobetum V. L. p. 275. Quare ταυθ' oris χρ ς scribendum suspicor, quo Verbo ipse paulo ante Dedipus usus erat 652. Οἶσθ' ουν ο χρή ις; At quod statim sequitur ζητων oλεθρον recte dictum est. Vs. 665.
253쪽
Corrupta haec esse docent versus antistrophici quorum haec est in libris scriptura: Oστ' εμαν γαν φίλαν εν πονοις αλυουσαν κατ' ορθον OUρισας, τα νυν δ' ευπηιπος εἰ δυνα γενου. Audacissime Hermannus nec cum ulla probabilitatis specie strophicos versus ita resingi voluit:
αλλα ιε' α δυσφωρος γα φθίνουσα τρυχει, καὶ ταδ' εἰ κακῶς κακώ Nec probabilius est quod Dindorsius edidit:
αλλα φιοι δυσμορω γα φθινας τρυχει ψυχαν, ταδ' εἰ κακοiς κακά et in antithetico versu: ἔστ' ἐι αν γαν φίλαν εν πονοις αλυουσαν κατ' oectoν Ουρισας, hoc tamen nomine laudandus quod καί ante ταδ' εἰ κακῶς delevit; at neque φθινας pro φθίνουσα dictum probari potest, nec αλυοDσαν vel σαλευουσαν, quod Dobraeus reponi voluit, recte respondet strophico τρυχε pDχaν. Mihi strophici versus, praeter καὶ a Dindortio deletum, recte scripti esso videntur, vitiumque loci in antistropha latere opinor. Sic autem corrigo: οστ' ε/ιαν γαν φίλαν εν πονοις aλοDGαν δεινοιςJ κατ' oρθὰν Ουρισας. Pro δεινοῖς apertum est etiam aliud quid scribi posSe, e. c. αυθιςJ κατ' ορθὰν ουρισας.
Certum autem est pro αλυουσαν resingendum esSe αλουσαν, quod et mptro et sententiae accommodatum est. Τertium anti- strophae versum Hermannus ita edidit τα νιν δ' ευπομπος εἰ δυνato, Bergkius autem sic τα νυν δ' ευπηιπος εἰ γενοιο, utrumque insigni audacia et verborum structura nullam ab ele-Diuitigoo by Gorale
254쪽
gantia commendationem habente, imo ne graeca quidem. Rectissime vero hic versus in libris scriptus est, τα νυν δ' ευπομπος εἰ δυν2 γενου. at corruptus est strophicus versus, quem lenissima mutatione cum antistrophicis numeris ita exaequandum conicio: προσώφει τοτις πάλαι τα προς φίλεον. Ac confirmat hoc ipsum Laur. in quo non προς σ is scriptum est, Sed προσφων i. e. προς φί λ)ων. Quod Nauchius edidit τα προσφατα per se bonum est, sed longius a traditae scripturae vestigiis recedit. Recte autem dictum esse αλεὐναι δε/ πονοις non opus est exemplis confirmari.
Verissime intellexit Nauckius δαπτει, laniat, asperius dictum esse quam quod loci sententiae conveniat; nec male corrigit δακνει. sed praestat fortasse vix litera mutata scribere δοκησις
De ἰάπτειν neutraliter dicto v. IIermannum ad Aeschyli Agam. 1513. Quod autem non iustas tantum, sed etiam iniustas criminationes laedere dicit, aliam ea de re opinionem Aristoteles sequutus est Rhet. II, 3. ου γίνεται γὰρ η Ορrq προς το δίκαιον. Sed ut nostro loco Sophocles, ita etiam Ai. 1119. τα κληρα γάρ τοι καν υπέρδικ δακνει. Vs. 711. χρησμῖς γαρ et με Assis ποτ', Ουκ ἐρωωοίβου γ' an αυτου, των δ' υπηρσων απO. Nullam hic vim habet particula se scribendumque puto wοίβου
255쪽
παρ' αυτου, mutatione propemodum nulla. Vix dignossac
Vs. 728. ποίας μερίμνης ταυθ' υποστραφεὶς λέγεις , Dindorfius edidit υπο στραφείς, quo non multum proficitur, nisi doceri potest, στρέφεσθαι υπο τινος recte dici. Accedit dubitatio de praepositione substantivo suo postposita, quam movit nuper Lehrsius in Flechei seni Annal. phil. 1862 p. 310. Blaydesio ἐπιστραφεὶς conicienti non lavent loci, in quibus επιστρεφεσθαι cum genetivo coniunctum est pro respicere aliquid , curam alicuius rei gerere, quod alienum est ab h. l. Probabilius me iudice conicias reo&δ φιερέμνγὶ τουθ' υποστραφεὶς λέγεις, hoc sensu qua cura sin aliam partem) eonversus, quod nos dicimus dureh welehe Rucksichi umqewandest, ut hic etiam, quod innumeris locis lactum est, σ ex ιωτα subscripto natum sit. Vs. 740. An πυλ μ ερώτα ' τὰν di Adroν φυσιν τω Hχε φραζε, τίνα δ' ἀκι ιην ῆ' ς ἔχων.Τurbatam verborum structuram Nauchius ita in ordinem cogere conatus est ut scriberet τίνος ακμὴν et δης πων, Bindorsus autem sic ut pro εἶχε coniceret ῆλθε. Ossenderat res iam Brunckium pro εχων reponentem τοτε. Enimvero nihil his coniecturis proficitur, cum id ipsum remaneat, in quo maior etiam quam in turbata constructione offensio est. Quis enim graece loquens fi βη dixit pro ηλικέα Neque enim hoc sciscitari poterat Oedipus, in quo tum iuventutis flore Laius fuerit, sed ad quam tum maxime aetatem pervenisset, ex quo intelligitur ν βης stulti interpolatoris manu post α ιήν illatum esse. Τalium locorum perquam incerta est medela; interim conieci τίνα δ' ακμὴν τοτ'
256쪽
η λθ ' ἐχων. Praeterea Nauchius pro φυσιν scribebat φυήν, quod ignotum Aeschylo et Sophocli vocabulum est, ab Euripide autem semel tantum in lyrico carmine usurpatum . nec video quo iure poetam reprehendamus, quod ei φυσιν de corporis statura dicere placuit. Talia si poetis dicendi veniam negamus, actum est de libero poeticae dictionis motu angustis iam et arctissimis finibus includendae. Et quid aliud. quam corporis habitum et staturam φυσιν significare dicamus Τrach. 3088 Respicit item Sophoclis versum Lirmo l. Vind. nuper editum a Bergilio p. 64, 2. Φυσι ς' η οὐσία. καὶ το εἶδος. Σοφοκλῆς. ποταπος ἰν τὴν φυσιν. Haec ut Sophoclea Nauckius recepit inter Fragm. 7l6. p. 241. At Sophoclis ista certo non sunt; videntur IIermetis esse, cuius haec verba habes apud Stobaeum Ecl. phys.
vol. I p. 105, 14. καὶ ποταπον TD.ν φUσιν. Veram autem vel verae proximam esse quam institui emendandi loci rationem, nescio an etiam ex iis conici pos Sit, quae Iocasta Oedipo respondet: ιιεγας, χνοαίων αρτι λευκανθἐς καρα,
tionis consorinatione vel in graeco vel in ullo alio sermone recte
fieri prorsus incredibile est; nisi sorte emendate loqui dicas, siquis, ut hoc utar, in germanica lingua interroganti tibi Ioelehesiestati hatte der Mann 'p respondeat .gross: Iustam os sensionis
causam habet etiam hoc, quod de corporis statura interrogata Iocasta plus respondet quam expectabas. Quare vide an Sophocles scripserit: μέλαν χνοα ων αρτι λευκανθες κουρα, i. e. χνοαζων τὰ μελαν κάρα ῶστε αρτι λευ κανΘἐς γίγνεσθαι. Iam vides recte poetam usum esse nominativo, quippe Dissiligod by Cooste
257쪽
suspenso ab ῆλθε, quod praecedente versu restitui. Describitur autem quem Graeci dicunt σπαρτοπολιον, cuius nigris capillis albi interspersi sunt. V. ad Oedipum Col. 126 1. Dindorsius edidit partim ex Hariungi coniectura μεγας χνοαγν αρτι λευκανθεὶς καρα. De λευκανθες dixi ad Aia c. 920. Vs. 763.
δουλος φερειν ἰν τῆσδε 'καὶ tu. εἱόω χαριν.Ita quin recte Hermannus codicis scripturam o γ ' ανήρ emendaverit, dubitari non potest; at ne sic quidem locum perpurgatum esse ostendit vacillans sententia. Quid enim hoc est, utpote servus vel maiorem gratiam reportare dignus erat ' Servus qua servus nullum habebat gratiae a domino reportandae ius. Nemo haereret si dixisset Iocasta αξιος γαρ ὴν οIα δουλος νέρειν τήνδε τὴν χάριν. perexiguum enim erat quod homo ab Iocasta petiverat; at quum dicit τῆσδε καὶ μείζω χάριν, totam pervertit sententiam. Scholiasta quid in suo libro legerit, non satis intelligi potest ex ea quam adscripsit ad hunc versum annotatione: οἷον To aisn ιι α Ουχ υπερε βαλε δουλον. Si coniecturae locus datur, suspiceris δουλος aut ex αδολος corruptum eSSe, aut Sophoclem scripsisse OP ἀνηρ πιστος, cui δουλος interpretationis causa adscriptum suerit, quod postea in textum illatum est expulso genuino πιστος. Vs. 814. κτείνω δε τους Θυμταντας ' εἰ δἐ τq3 ξοφτουτ* προσλήκει Asco τι συγγενες In secundo versu Boihius probante Din dorso Acidiu posuit, oratione non mala illa quidem, sed ad Sophocleam elegantiam non consormata. praestat fortasse εἰ δε τι ξειαν τουτον
258쪽
προσήκει Aranis τε συγγενές. Qui his proxime insertur versus, eum rectissimo iudicio Dindorsus proscripsit. Vs. 831.
κηλώδ' ἐμαυτ0 συι φορας αφιγμενην. Pro ἰδειν expectes optativum, unde Firnhaber ιδοιν scripsit, quam optativi formam nunc fere iusto cupidius tragicis restitui video. Hoc quidem loco nescio an nihil mutandum sit; nam quum βαώ;ν nihil aliud sit quam γενοιτο μοι βῆναι, recte inferri potuit infinitivus; nisi dicas προσθεν ῆ esse idem quod rinis. Vs. 839.
σοὶ ταυτ', εγωγ αν ἐκπεφευγοίην σταθος. Pro παθος, quod h. l. serri non potest, requiras potius nomeneulpam vel erimen signi scans; quare possis ἄγος conicere, quod M. Schmidi proponere memini. At Sophocles scripserat sine dubio σανυς, quod antiquo more ΣASOC scriptum tu ipse vides quam proclivi errore in I IASOC abire potuerit. neque opus est verbo Acπεφαγοίην substantivum adiungi, quod notissimo usu de reis crimine absolutis dicitur. Vs. 959. AIC G ισθ' ἐκεινον θ' ανασιμον βεβηκοτα. OL πστερα δολοισιν, νῆ νοσου συναλλαγ I; Quod Menandro apud Stobaeum Flor. 37, 5. licuit, ut cum hiatu diceret ευ ισω ακριβως, non licuit etiam Sophocli, qui scripsit sine dubio εξισθ' ἐκεινον. Ne semel quidem neque apud Sophoclem neque apud ceteros tragicos legitur m οἶδα, sed constanter εξοιδα, neque ευ εἰδώς, sed ἐξειδως. Video haesisso
259쪽
iam Porsonum, iusto tamen violentius corrigentem σαφ' ισdri, quod etiam propter sacpa v. 958. ferri non potest. In altero Versu suspectum habeo δολοισι. Si quis tibi patrem insperanti
mortuum esse nuntiet, non hoc puto sciscitaberis dolone an morbo, sed per vim an morbo occubuerit. Quare suspicor scribendum esSe:
Vs. 977. τό δ' αν φοβola' ανθρωπος, ψ τα τῆς τυχης κρατει, προνοια δ' ἐστὶν ουδενὴς σαφής. Haec quum non de solo Oedipo, sed de toto humano genere intelligenda sint, clarius patescet sententia, si primo versu proscripSeris Ola. Vs. 993.ῆ δντον 1 Ου θεμιτὰν αλλον εἰδεναι; Non repudio quod Brunckio auctore editur ri oras, quamquam non minus probabile et ad mutationem forsan etiam lenius fuerith kητον; κὶ ου Θεφεις τοδ' αλλον εἰδεναι; Vs. 1023. κ Θ' 69δ' απ' αλλης χειρος εστερξεν si αἰSalis mire mihi dictum videtur αα αλλης χειρος τινa στεργειν. Ex parte tantum simile est quod legitur Ai. 1229. η που τραφεὶς αν μορῖς γενους areo. In Laur. inter ιιε et γα duas
literas erasas esse annotavit Dubnerus. Fuit fortasSe ον, ut pro μέγα primitus ι ιε Ona fuisse, οντα autem Suo loco motum suspiceris. Possis igitur conicere:
ωδ' an ' αλλης χειρὴς οντ' Dτερξε με. Vide tamen ne illud μεγα interpolatoris sit, Sophocles autem scripserit ἐστερξεν μ ὲλών vel εστερξεν ιι εχ π.
260쪽
Vs. 1236. ἁ δυσταλαινα. προς τίνος προ αἰτίας; In his si αἰτία eausa est Inlass), apertum est non bene r sponderi a nuntio αὐτὴ προς αυτῆς; sin hoc interrogat chorus, quonam auctore Iocasta occubuerit, αἰτίου potius quam αἰτίας expectes. Aut hoc igitur reponendum arbitror, aut προς τίνος ποτ' αθλία. Vs. 1276.
ουβρος χαλαροῖς αιuατων Eτεγγετο. Pulchre animadvertit Nauchius ἐπαίρων non posse alio quam ad βλεφαρα trahi, quare ξρασσε πείρων conicit. Ego ρασσ' ἐναίρων scripserim, perdens oeulos, ut Homerus dixit μη χροα καλον ἐναίρεο. Quarto versu nescio an pro ετεγγετο, quod post γενει' ετεγγον parum eleganter iteratur, poeta ἐδευετο, est undebantur, scripserit. Respexit fortasse ΙIesychius 'Eδευ-ετο ' ἐβρεχετο. s. Aiac. 376. ερεμνον αἴα εδευσα. Pro ανέε- σαν, sursum mittebant, aptius est ἀφίεσα,, emittebant. Ceterum ut hic os in duobus tam contiguis versibus repetitur, eodem
Antoninus Phil. XI. 6. ορατε γαρ oτι Ooco δει ταυτα περαίνεσθαι καὶ πι φερουσιν αυτα καὶ οι κεκραγοτες ἡ ἰω Κιθαιρών'. Similia Arrianus Epict. I, 24. Vs. 1409.