장음표시 사용
391쪽
39a A NEC DO TAμωας , Aeaeἰus Melitenae in Armenia Episcopus. Nestorium ipse, ut in Actis habetur, antea in eadem Ephesina Civitate veritatis commonuerat, atque in tramitem rectum perducere, quamquam irrito
labore, contenderat. Deinde verb undi cum Firmo, aliisque Episco. pis, uti in Prolegomenis diximus, , laudata Synodo Ephesima Conis stantinopolim ad Imperatorem missus fuit, & ab Haereticis idcirco damnatus subinde, atque depositus. Exstant adhuc S. Cyrilli Alexandrini Episcopi ad eumdem Acacium Literae, in quibus de concordia inter Catholicos, & Ioannem Antiochenum, ineunda agitur. Itemque Aliae Acacii ad S. Cyrillum antea scriptae, un, cum alia Maximi Diaconi ad eumdem Acacium Epistola. Acacius autem noster in Armenia fecunda Metropolitanus erat, quippe Urbs Melite- ne caput Provinciae, Melisenenses idcirco appellatae, suit; atque o. Iim Caesariensi Primati suberat, quum in Pontica Dioecesi computaretur. Certε in cunctis Graecorum Episcopatuum Catalogis , Iaco. ho Goar ad calcem Georgii Codini editis Melitene ad Armeniam fecundam refertur, si ex hisce Catalogis unum excipias, in quo A meniae primae attributa legitur. Quid est igitur, quod Stephanus iaLib. de Urbib. hanc Civitatem Cappadociae conjungit Z Mελ ii)ὸ,
inquit is, πολις Καππαδοκίας. οἰ πο ιτρω Mελ ιτηνοί. ΜcIιtene urbs
Canadociae. Ciυes Meliseni appellantur. Ut autem sententiam suam Stephanus firmet, Strabonis loco utitur, quem tamen, si Salmasio in Plinian. Exercit. credimus, minimε intellexit. Utcumque erraverit in Strabonis interpretatione Stephanus, certum est, eruditε
Melitenem Civitatem in Cappadocia ab eodem fuisse descriptam. Antiquitus enim Provincia Melitene, cujus caput ejusdem nominis Urbs erat, una ex decem Provinciis, sive Praefecturis fuit, in quas Cappadocia magna dividebatur. Plinius Lib. V. Nat. Hist. Cap.
XXV. DUcufa, inquit, abes a Zimara LXXV. M. passuum. Inde
maυigatur Pastonam L. M passuum Melirenem Canadociae. Libro verδ UL Cap. III. provinciam his describit. Cappadociae pars pra renta Armeniae Maiori, mittene vocatur. Quibus ε verbis intelligas, arctam ε locorum vicinitate amicitiam iniri potuisse inter Α- cacium Melitenensem, ac Firmum nostrum.
392쪽
καὶ ηδεια των γραμ αατων I piunt, succurrit, & dulce est γινεται ὀμιλία , οταν πο - τῶ per literas colloqui, quum longo μετω διατηναατι τυχωτι χωριζέμε- terrarum spatio sunt inter se di. νοι. mii και ἰ αοὶ ἐπὶ τῆς υαετερας siuncti. Idem porro mihi erga συαβέβηκε μ εγαλοπρεπείας. ἐφ ιε- magnificentiam vestram accidit, 1που γάρ τis συι ουσίας τῆς Ηιε- enim verb colloqui vobiscum desi-τερας επεθηκα τον ἔπι- derans, Epistolam ad vos dedi, νοων ἐντευθεν ἐμαυτω τῆς ἐπιθυ- rationem excogitans, qua deside- λιας παραψυχῆ. . Εἰ ουν και πα- rium hoc meum levarem. Quod ρά τ' θαυμασιώτητι - - τοιοῦτος si , mirificentia vestra de nobis περὶ vaeso o λογος, διατελειτε, hujusmodi ratio habetur, identu καὶ μεμι ημει οι, καὶ γράφοντες. dem nostri memores, scribite; his τουτοις αυζεσθαι φιλιια τέ- enim amicitia augeri solet.
ρίαν γίνεται τὸ πῶς πρύ- pter egestatem usuuenire so. ποις όpλ μ απιν επιτιθεναι καὶ δω- let, ut nempe debitis prioribus τερα, τουτο κοῦροι νυνι υ ἁ τὸν ἀρ- secunda adjiciant, idem nune mihi ρὼς ίαν συμ Si δοκε , καὶ πρότερον propter infirmitatem corporis a vis συντυγίας διαμαρτάνοντι, και cidit, ut congressus, atque collo. νω ου δυrηγέντι τον τῆς Οοοιπορίας quii spe antea frustratus, nunc it, υσος ωαι κοπον. A in Wiογνω αι neris laborem ferre non possem ἡ ναεγαλοπρέπεια - καταζΩώ-- Sed mihi veniam dare magni K. σα καὶ fa w ς ἡμας αξ λω, καὶ tentia tua dignetur, non memo- γραμματιν ἀμμεάτρω , i. α μὴ ria tantum sua digno noς Ω-πro φιλίαν τῆς ἀπολει ι - ψλαυ- ciens, sed mutuo l Herarum e sti. ρωτει χρος . cio respondens, nst amicitiam tem-
393쪽
μον, ωπατραν τε οντα, και stissimum, ac generosum, multi πομοῖς τροποις δεικνυντα τῆς ευμ sque modis nobilitatis certa figna γενειας τεκαυια, ἐκ τῆς Ωύας ἡ- ostendentem, ab Oriente veni ea. κοντα τονδ et τω τε υπεδ oeumo tem istum, non solum ipse ho. αετα μαρτυρ ας των ἰκμra E'πι- spitio excepi, eorum, qui illic σκοπώu , καὶ πῆ οπιοτητί σου συν - sunt Episcoporum testimonio mu. επὶ τον αεγαλην t ευωτα nitum, verum & sanctitati tuae πολιν, ἰνα ἰδλ αυτον καταξιώπας commendo festinantem ad ma-ευ atria, καὶ lils τῆ θεονεῆμα σου gnam Urbem, ut & ipsum heni. σπηοες, υτ τις-αν αυτῶ ποι ης gue digneris accipere, atque, uti τὴν εἰ ἰ τοῖς προκεια ἐνοδ οδον. pietati tuae consuetum, ac familiare est, ipsi ad ea, quae sibi proposuit, faciliorem viam struas. NΟΤΑΕ. THeodoto Episcopo quemdam Firmus commendat ex Orient
venientem, ut ei sit praes b, benevolumque se exhibeat, at que eius negotia in Urbe magna juvet. hoc est aut Constantinopoli, aut Antiochiae. Ab Episcopis orientalibus Epistolas ad Firmum tulerat ille, nempe Literas formatas, per quas Clerici in alias Dio ceses profecturi ab Episcopis suis muniebantur, ita ut 1 reliquis E
clesis non ad communionem tanthm sacrorum admitterentur, sed etiam, ubi necessitas posceret, iuvarentur. De harum Epistolarum fit Ecclesiasticae Eruditionis cultores plura tradidere. AnimadUertas e
tiam, inter hujus Clerici talem enim eum fuisse arbitror laudes
computari Graecae Linguae peritiam. Fortasse inde veniebat, ubi Graecum idioma non erat in usu, aut ubi moris non erat rem to
qui Graecanicam Linguam. At quis ille Theodotus Episcopus Τ Fi mo in humanis florente, plures ejusdem nominis Episcopi fuere, nimirum Antiochiae, an rae in Galatiis, Usae, & Hssee Epist pi. Antiochenum tamen heic significari, veri mihi videtur simile, quippe, ut aiebam, sub magnae Urbis nomine aut Constantinopolim, aut Anriochiam Firmus procul dubio intelligit. Postremam Urbem
394쪽
Theodotus Epscopali virga regebat. In priore verb, quum An. Ch. 41is. Concilium 1 Sisinnio Constantinopolitano Episcopo celebraretur, & ipse adsuit, teste Photio Cod. 32. & Baluato in nova Co lect. Conciliorum.
πετληρωμαι, - πάντων μοι καταρ' ρ o. Nν πραγμάτων προκεισομενων s
subjecti sunt, creditor quidam est factus, atque hos ingratos sibi offendens , pro nummis lites, & molestiam sibi retribui
videt. Horum caussa ad vos acis
cedit supplicans, ut ius obtinere possit. Eos igitur compelli ad a quitatem jubeat Sanctitas tua, me summopere sibi devinctura, & i stitiae cursum expeditura. Gilonἰ Episcopo. XXIV.
Nobis profecto per EpistoIam ver ut est in proverbio
adduxisti, non solum corpus frigore, & horrore liberans, sed mliam cor feliciter levans vehemenisti dolore eorum, quae mihi renunisciata sunt, oppressum, tamquam periculum sibi bonorum omnium Impenderet. Verum quando qui benignitatem suam uniuscuiusque utilitati accommodat, is mihi pra stitit, ut ἡ morbo rursus recre rer, & literas, ut par erat, daqrem, in magaam spem adductus sum, fore ut omnia mihi ad votum succedant, postquam haec sum assequutus.
395쪽
του πλουτου . τῶ τε γὰρ γλυκυταταντωδε τὸν παρα τη θαυματιοτητί σου δεδωκας καταφυγην. Και ΗΤει ,αποδημιου του του τεκνου πεφροντικα , τη σῆ κο λιοτητι παραθέμιε-
P Lurimi quidem inepti eas sibi
opes procurant, quae in pecuniis sitae sunt. Ego verd pro pecuniis amicos . Atque optimε intelligo, vos mihi utiliores esse, quam divitibus pecunias; etenim dulcissimo huic adolescenti apud mirificentiam tuam perfugium praebuisti. Et nulla sanε me cura, filio peregre abeunte, solicitum habuit, postquam illum moderationi tuae commendavi; siquidem apertε novi, quantum omnium curam esses habiturus, consueta humanitate illum manu ducens, di mores castigans, & adolescenti velut altera patria factus; quum hoc tibi propositum sit, non sa- miliares tantum , sed quoscumque alios, qui te conveniunt, b naficiis assicere. Heliadis. XXVI.
SI omnibus contingeret, talium
facit E sane ad primaevam simplicitatem vitae negotia redirent, benignitate, atque amicitia rebus o. mnibus interveniente. Et tu quidem nos amicos tamquam in fi
lios adoptasti, & perpetud nostri
recordaris, & de nobis benignε scribis, omniaque facis, quaecum que germanae familiaritatis indicia sunt, atque argumenta . Pro litigoc dy GO le
396쪽
φροντίζων ελαττον τῶ αγαπητῶτωδε τι ν ἐπὶ τοῖς φθάσασι λογι- σαμ νος ραθυμίαν , πιαμεινον πάρεων τὸν ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις διορθωσιν . παντως γαρ ὐκ ἐλαίαν μόνον,α ἁ καὶ μυροις α x ομεν λ Α'πι
his igitur li Deo, cui honelia placent, accipis in bonorum seu tu
remunerationem, a nobis verδ gratiarum actionem; non enim vota
intermittimus, ut quum hujusmodi sit magnificentia tua, ea m joribus in dies progressibus, in nostrum, & in patriae commodum,
Olympἰo. XXVII. OUoniam literae prudentiae
tuae honorifica, & praeclara de me praeseserrent, saltum est, ut desiderium simul, & voluptatem mihi pepererint. Etenim nescio quo pacto his dum permulceor, oblector, & licet irrisus, mei Comoediam probo . Verum quum
Atticum mel gustandum praebueris, vide quaeso, ne ab iis, quibus ex consuetudine copiam feci.
sti fruendi optimis rebus, si post.
quam eas degustare coeperunt, a.dimantur, earum deinde privatio
molestius seratur. Quod si serio iocari in animo sit, & hos iocos benedictionibus oecultas, Dilecto isti ob ea, quae praecessere, negligentiam imputans: a nobis deinceps emendationem expecta; omnino enim non oleo tantum, sed& unguentis, tamquam Atticam avem, & contubernalem linemus. No
397쪽
NOTAE.OBstura mihi Epistola, cui lucem dare una poterat praecedens Olympii, sed , nobis desiderata, Epistola. Hoc tamen arguis mentum esse videtur. Quum Olympius multum laudasset per literas Firmum, rescribit hic, modestius de se ipso sentiens. & tot laudes iocis accensens, iocatur & ipse . Quum ergo ait Firmus και τὸν Κωμ διαν ἐπαινῶ &c. sensum hunc per coniecturam reddidi, quasi dicat: Quamvis tot parum aequis laudibus, ac festiva oratione me exagites, quasi Comoediam de me instituens, nihilominus Comoa.diam huiuimodi mihi placere libenter lateor.
aυem, oe contubernalem linemus. In MS. Codice haec ita leguntur ἀλειψαμενῶς δετικὸν ορμὼιν &α Corrupta verba aliquo restituere pacto conatus sum, quamquam quid sibi velit Firmus, non assecutum me esse profitear. Num Alitea Apis heic intelligenda, quae dicendi forma apud antiquos usurpata est, ut Attica facundia signis aretur Tum sensus foret: si perges me laudare, ego facundiam tuam ub rioribus laudibus aggrediar, ac saturabo. H'λίωνι. κ . Heliori. XXVIII. 'Σ σως ἡδυ γινεσαι
tus, ita iis, qui congressum a. micorum expetunt, scribere, quando ab iis abesse coguntur. Igitur& ego, intendente mihi absentiae tempore cupiditatem, libentissimε ad scribendum me contuli, quasi per literas cum magnificentia tua colloquuturus. Exigo autem, ut confestim nobis rescribendo mutuum rependas: quod facere pro more tuo ne dedignere, ut reipsa palam facias, quomodo erga nos affectus sis.
398쪽
honorem 1 me tribui non posse reputans, ad carissimum tubi Festum Pasehatis diem persu gium habui, obsecrans, ut Symbola , quae in illo fiunt ad honorem Numinis, 1 nobis sustupias. Haec igitur reverenter ac cipe, die hoc Festo pro nobis pud te legationem ebeunte. Ubive acceperis, id nobis repende, ut perpetud nostri sis memor, nOsque tui amantes amare digneris. NOTAE.AD Florentium Illustrem virum nonnulla mittit munera . neminpe 9mbola, quae solenni sancti Paschatis die peragi solebant. Dmbolarum autem nomine Graeci Patres tum Sacramenta, tum iis psam praecipuὸ Altaris incruentam Hostiam olim designavere. Heletamen Eulogias Graecorum in ore significari, certum arbitror, videlicet aut edulia quaedam, aut alia hujusmodi 1 Sacerdote Paschali die benedicta; cuius rei vestigia nostris in Ecclesiis adhuc supersunt. Pro ἁ προ mri ασθαι, sertasse legendum α προσδεξασο.rσίδι-ω. λ . Isidoro. XXX. KAὶ τίνiαν μῶμον ἄρμοσεν τὸν περὶ τῆς ιερῆς τραπε, αγγελίαν ὀίν προ του σου μεγέθους παρίπαπθαι ἰ τίς ποτῆτος , ἡ
qu m magnitudinem tuam, de sacra mensa nuncium mitteti.
do nobis gratificari Z Quis praeterea talis, ac tantus esse potest, vel in homine cohonestando, vel in ipsius moribus commendandis, dum Canditum virum antea igno.
399쪽
DOTA amicitia iungis, quam qui nullo
negotio potest parvis magnitudi. nem conciliare 3 Ego verb, postquam iis, quae ad sacram perti. nent mensam, cum delectatione gavisus sum, explicare satis neis queo, quantam voluptatem mihi attulerit Epiliola tua; illa enim& disciplinae Atticae fragrantiam redolet, & prati venustatem imutatur, verna tempestate omnige. nam gratiam aspectui subjicientis. Illita autem ipsa & auro fuit; etenim dictionis nobilitatem hae verilis imagine exprimere possumus. Te Verd, quum hujusmodi sis, incolumem luis servet Ecclesiis Servator noster, commilitonem certὶ eximium , ducem qua invictum.
NOTAE.OUid sibi velit in huius Epistolae exordio Firmus, divinare ne
scio. Fortasse hic sensus est. Eulogiam aliquam, idest munus aliquod in sacra Mensa benedictum, per Canditum siquidem hoe viri alicujus est nomen ad Firmum Isidorus miserat , simulque
muneris, ac nuncii laudes elegantissimε descripserat. Nunc rescribit Firmus, cum eloquentiam, tum comitatem mittentis extollens. Epistolae tamen textum non carere mendis suspicor. Quod est ad Isi. dorum, Episcopi quidem nomine non donatur: attamen eo munere functus videri possit, tum quδd Eulogias ad Firmum miserit, tumquδd Firmus Deum rogat, ut illum et vis Ε'κκλησίαις εαυτῆ, fuis clesiis incolumen servet. Imo illum commilitonem bonum, & προ- ατην exκαταγωνις ον appellat, 'ubi etiam interpretari possis Praesidem irr*rebensbilem. Nihilominus quum haec Epistola referri etiam possit ad Issidorum virum Clarissimum, qui primo Praesectus Praetorio, tum Consul Ordinarius An. Ch. 436. fuit, ut ex Impe
400쪽
eipes viros: nil certi hac in re proferre nobis licet; ia praelertim quum Italorum istum vocabulo του λεγεθους, h. e. magnitudinis comis pellet, Episcopos veth nominare soleat titulo θεοσεβειας, aut οσιο. τητος, scilicet pietatis, aut sanctitaris. Nimirum vigebat olim, non secus ac hodie, appellationum diverfitas, quibus indicabatur diversus
Eleusinio. XXXI. ΜΙlliis alacritatem, quae in Dpso ossicio praestatur, com mendaturus Homerus, Regem im
duxit, qui ad ipsum militem iam
in pugnam properautem exhorta. tionem adhiberet. Ego verb c pientiae tuae cunctationem per Epistolas excitare decrevi; etenim amantes, ac desiderantes, uno die senescere, vetus ait verbum; nunc autem non dies tantum, sed Rannos integros numerare potamus
jam expectatione distenti. Quod si aliquando, liest serδ, effectus
consequatur, id satis erit ad c ram praeteritae distentionis. Sin autem in mora perseveraveris, vide ne iis malis assiciamur, quae sunt in adagio: promissis enutriti,& fame enecti.
Juos quidem properantes vidisser Danaorum celeres equos 1abentium. Hos valde hortabatur assistens verbis.