장음표시 사용
381쪽
g is Artes Dinitica ibit Episcopi, i, Papa Anastasii epistolas , Origenis librum clamnantes, si in illo haereses , quas ilia accusa-hant, excuserentur. Non autem si ut totis in eo vir, fus connituntur , ut haretici illarum assertores tam bo- mo Patrono priventur , quem si illa prosequuntur epist La , certum es quod nonnisi illarum creditum opinionum haresiarcham prosequantur. Verba ista consideratione digna videntur, Beatissime Pater ; ut pote quae Alexander VI. probavit, laudavitque. Ex iis porro consequens videtur, sicut libri Origenis, sic dc Jansenti bona fide defenseres , pro fide facere , non contra fidem ; contra haereticos, non pro h
reticis, qui non parum tanti viri, I prensis utique Ε- piscopi, a Catholicis tantopere laudati testimonio sprout a Jestitis intelligitur) innituntur, erroresque suos illius authoritate defendunt. Peccarent quidem , 8c contra fidem peccarent isti defensbres quos praetenseos ransen fas Innocentius' XII. praedecesibr Tuus vocat in Brevi ad Episcopos Belgii die x6. Novembris 1696. si in damna-io Jansenti libro haereses ab Ecclesia damnatas tuerentur; non ita 'it in simili Picus Mirandulanus) si id si
tum totis viribus connituntur, ut illarum assertores tam is
sono Patrono priventur. Enimvero si damnata Origenis scripta a Pamphilo Martyre, a Didymo, a Pico Mirandulano &c, illaesa fide Catholica potuerint defensari; non apparet cur idem dici nequeat de scriptis Jansenti. Et si damnati sub Origenis nomine errores sic ab Origenis defenseribus cum Ecclesia valeant condemnari, ut illis non defensis solus Origenis sensus, catholice intellectus. a damnato proinde errorum illorum sensu diver-1us, bona fide defendatur; quid ni similiter&cῖ Quod enim de necessitate salutis semper credendum non sit Ecclesiae, propositiones ex talis vel talis authoris libro excerptas definienti, Picus Mirandulanus ibidem s Alexandro VI. approbant sic ostendit: Si verum est quo a
Thomas in Ouodlibetu dicit , c, bona dicit Theologiviae is
non silligari nos de necessitate Alutis credere. ....
Ecclesia, nisi in his qua a subsantiamsidetpertinent; amj xenmusque ista ad subsayςiam A ei nihil pertinerae .
382쪽
pontifici ct Orbi denunciata. f. VIII. 339
utrum illarum haereseon author fuerit Origenes, vel Jan-stnius, aut aliqnis alius, modo haereses illas, haereses esse, id est impia corde & ore fateamur dogmata , Udetur sequi, quod non teneatur homo Melis se vere Christianus, de necessitate salutis , in hac quastione potius Hieronymo, etiam dato quοή ad ipsum magis declinest
Ecclesia , quam Did'mo. . . . Rufino Θc re
dere. Et post probatum septimum , quod sibi proposuerat explicandum, utique non obligari in isa materia credulitatem nostram determinatione Ecclesiae , sic tandem concuti it: Videant si qui nos accusant, oe e veant ne nova credenda fidelibus pro sua authoritate imstituant sprout Socii hodie iaciunt) audiant illam proh bitionem Domini: si Non addetis ad verbum, quod ego,, loquor vobis. si astuta dictum non solym damnat istos, qui authoritate sua noυa credenda prioribus superaddunt, sed qtii etiam Catholicam veritatem pro hae erica refellunt. Hactenus Picus Mirandulanus , tam catholice, ut nurulam in istis, vel propter ista existimationis notam, nullam haeresis susspicionem , aut notam sinistram insurrerit , prout Alexander UI. declaravit. Et ideo Origenis libros, post Picum Mirandulanum, absque ulla etiam sinistra nota, vel suspicione sut ictquam nullus de Ecclesia ipsis ea propter inurit, nec inurere potest, magis quam Pico Mirandulano) defendunt Jacobus Merlinus , Genebrardus, Sixtus Senensis, & Iesu itae plures, ut supra dixi. Enim vero aliud est Origenis defensorem esse, quod Catholicus putetur, seu catholice intellexisse ea quae scripsit; aliud errorum Origeni ab Ecclesia attributorum fautorem esse, vel seetatorem, prout observarunt Augustinus supra dc Facundus infra laudandus.
383쪽
3ψω artes Iesuitica SUBSECTIO. SECUNDA. Eadem confutatur ex sensu se usu Ecclem de iis qui
Marcellum Ancyranum damnant contra definitionem Conriti Sardicensis.
MArcellum Ancyrae Episcopum , librosque ipsius ,
velut haeresim continentes , in Concilio generali Sardicensi Eusebius accusaverat. Sed accusationem post multam disclistionem) Salam Synodus rejecerat, Marcellique fidem, selcmni sententia orthodoxam pronuntiaverat in epistola sua Synodica diens : Deprehensa es Eusebii dolosa res. . Recitatis illis qua antecederent γ comsiquerentur in illis quaestionibus, inventa es bona is recta des illius et iri. Eadem fuerat de ipso sententia Julii Ι. Papae, ad quam Marcellus fidei suae professionem miserat. Tam solemni nihilominus Ecclesiae judicio Basilius Magnus coeco more submittendum non censuit privatum judicium suum , imo ei contradicendum , eo quod ex lectura librorum Marcelli, haeresis ipsius vid retur ipsi manifesta. Quapropter epist. ya. 7 . 78. Marcellum velut haereticum Sabellianum habuit: quia, ut ait epist. Fa. ad S. Anastasium , hujus experimentum ne demonstrationem reconditi apud me iniqua jngrapha libri continent. Et ideo culpandi veniunt inquit)qui ab initio illum per ignorantiam veritatis in Ecclesiasticam etiam communionem receperint, prout receper tJulius Papa, & Patres Concilii Sardicensis. Eapropter ait, di sibi, & aliis necessarium videri, ut Marcelli condemnatio a Legatis Romanae sedis exigatur, id est ut ab
ipsis procuretur judicii a Julio Ι. dc Concilio Sardicensi
Nec dubium, Basilium ibi loqui de Marcelli libro adversus Asterium , cui titulus, De subjectione de eodem proinde libro quem examinarunt probaruntque Patres Sardicenses , prout observat eruditissimus Author Be-uedininus edit. nov. vitae S. Athanasii, in Collect. novari
384쪽
'nt ei se Orbi denunciata. f. VIII. 3 2
patrum Graecor. to. a. diatr. de causa Marcel. Ancyr. c. - pag. II.
Indubitatum proinde , Basilii Magni judicio, heter sim contineri in libro , in quo nonnisi fidem orthodoxam contineri pronuntiaverat Concilium Sardicense: definitioni proinde Concilii Sardicensis, Juliique P pae, Basilii Magni judicio , quoad factum istud, necesitarib credendum non fuisse. Nec minus indubitatum, eandem fuisse sententiam Chrysostomi homil. a. in epistis ad Hebr. Theodoretii. I. haret. fabul. c. I o. Marii Uietorini l. i. adves Arium, Marii inrcatoris a Anath. I a.' Nestorii. Et ipsi namque contra definitionem Julii .I. de Sardicensis Concilii, Marcellum vel Photino junxerupt cujus Magister fuit ) vel Sabellio. Quid vero Epiphanius 8 Haeresi 7 a. de Marcelli doctrina varias opiniones fuisse testatur, in eam ipse' partem visus magis propcndisse , quae Marcelli doctrinam habreticam dicit; tametsi post omnia rem hanc dubiam Mambiguam censuerit; omne proinde dubium per Julii di Concilii Sardicensis definitionem non fuisse sublatum: sic enim concludit: Ceterum an libellus iste recte se habeat, nec ne, legant qui possunt, ct qui exactam eorum qua in eo scripta sunt, intelligentiam habere possunt, e quid in eo vitii sit, iudicent: Sic prosecto non loquere- utcumque se res habeat, hac sunt qua de Marcello comparare potuimus.
Inter criticos itaque, non obstante illa definitione, de Marcelli fide orthodoxa disputatur, & ideo Natalis lexander Histor. Ecccsaculo IV. disperi. 3 o. quasi de recontroversa quaerit, Utrum hareticus revera fuerit Marce Ius Ancyranus, proindeque , utrum STnodus Sardicensis, pos Iulium Romanum Pontificem, errat erit in facto, cum istius Mei testimonium perhibuis, iliumque ab haereseos uota assolvit ' Et ipse quidem cum Concilio Sardi c. & Julio Papa Marcelli fidem orthodoxam fuisse censet; in tur tamen alios contra sentire, atque imprimis Bar
P 3 nium tur , ii Julii I. δ: Sardicensis Concilii definitioni neces.sario censeret acquiescendum) nihil enim praeterquam quod
sitimus, se ad nos perlatum est, asseverare volumus . . .
385쪽
341 Artes Iesuiticanium ad annum Christi 37 . nec unquam Theologis di Criticis negatam fuisse contra Romani Pontificis& Concilii Sardicensis de Marcello, usque scriptis judicium sentiendi libertatem : neque ad criticas de ejusmodi frustis quaestiones pertinere promissum speciale Spiritus Sancti auxilium ; nec sola vi Ecclesiasticae potestatis post fallibilem factorum ejusmodi
definitionem , induci posse credulae obedientiae necessitatem; cum idoneae suppetunt rationes de definiti nis veritate dubitandi, vel etiam ab ea dissentiendi. Unde etiam doctissimus e Societate Theologus, Petavius , assertae de Marcello ejusque libro definiti ni licitum sibi censuit dissentire l. r. de poenit. C. 2. n. . ubi sic loquitur : Eusebius Caesariensis contra hunc Marcellum quinque libros scripsit, ex quibus , locissust Marcelli quos profert, colligere es , in gravi eum emrore versatum esse. Verum histrioniam tanta arte ferit , itaque dissimulavit, ut acutissimos fefellerit, fucumque feceris Pontificibus maximis, Episcopis, is universo Concilio generali, a quibus impetravit approbationem libri, in quo erant errores contra fidem, qui postea resecti sunt, atque ab Ecclesia damnari Libro etiam I. de Trinit. c. I 3. n. a. manifeste supponit, Patres Sardicenses circa propriam significationem textus Marcelli Ancyrani deceptos fuisse. Nullus tamen ipsorum csedit Sabellii vel Photini errores a Julio Papa, α Concilio Sardicensi approbatos fuisse, *pprobatis Marincelli libris, catholice intellectis. Omnes ergo isti Marcelli factum a fidei dogmate separarunt, Ecclesiaeque definitioni , absque ulla sinistra suspicione, contradixerunt, vel eam in dubium revocarunt.
De defensoribus faeti ua. Condemnatis in Concilio Ephesino & Calcedonensi
impiis Nestorii erroribus , tempore Justiniani Imperatoris controversum fuit, utrum errores illi in tribus
386쪽
Pontifici se orbi denuntiata. f. VIII.
bus Capitulis continerentur. id est in Theodori Mopsumstensis Epistopi libris , in Ibae Epistola ad Marim Persem . & in Theodoreti scriptis adversus S. Cyrillunais Anno Concilium generale V. a Concilio generali
UI. dc VII. nec non ab tribus .Romanis Pontificibus arprobatum , definivit quod sic ; ideoque libros illos da
scripta, eorumque defenseres anathematigavit Isti tamen desinitioni acquiesirendum non censuerunt. nec acquieverunt, Liberatus Diaconus Cartaginensis,
Facundus Episcopus Hermianensis, nec reliqui Episcopi Africae, Hispaniae, Galliae, Lombardiae, Hiberniae, Liguriae, Istriae dcc; sicut nec Childebertus Galliae Rex. nec Theolinda Longobardorum Regina pili lima , fideique Catholicae addictissima, nec S. Columbanus , neCS. Secundinus, nec S. Isidorus Hispalensis de quibus i fra) sed Concilium istud , velut Calcedonensi contra- . rium , rejecerunt : nec judicium suum submiserunt judicio Pelagii I. nec Pelagii II. nec Gregorii Magni, solemniter declarantium non esse contra
Non ideo tamen a Pelagio Ι. nec a Pelagio II. neca Gregorio Magno habiti sunt pro haereticis , vel de haeresi suspectis , nec pro filiis iniquitatis , malignam in corde suo haeresim tuendi intentionem habentibus, neCpro Ecclesiae rebellibus, sed pro catholicis de filiis obedientibus sexceptis saltem quoad hoc postremum schismaticis eo quὁd Concilii Calcedonensis fidem profitentes Nestorianam haeresim palam detestarentur, nec proinde errarent in fide , sed in facto duntaxat quoad Ibam Sc Theodoretum obscuro, a fide separabili, prout laudati Romani Pontifices fassi sunt. Quomodo etiam S. Isidorus in facto Theodori Mopsuesteni erravit, dum ipsum , de libros ipsius , in Catalogo Scriptorum E clesiasticorum laudavit. Et quam multi etiamnum Theologi, apprime Catho Iici, Ibam sicut ec Theodoretum, de quo proxime
contra memoratam Concilii U. definitionem, & Hon rium Papam, contra definitionem Concilii VI. defendunt, ut Baronius, Belluminus, Pallavicinus, Sirmou-
387쪽
cius, Petavius, & frequenter Sorbonici in Thesibus suis Ipsos tamen Ecclesia nec pro haereticis habet . nec proluspectis de haeresi, nec pro Ecelesiae rebellibus . sed pro Catholicis, & filiis obedientibus, etiamsi judicium suum nec Concilii U. nec Concilii VI. &c, judicio su mittant, in re obscura dc controversa, ad fidem non pertinente, sed a fidei dogmate separabili.
De defensoribus Theodoreii , Joannis Antio eni. ANte Concilium Calcedonense Theodoretus de Nestorianismo non immerito suspectus fuit, tum obdurissimas expressiones, Nestorianismum sapientes . nec illum in contextu satis aperte purgantes. Tum ob nimiam erga Nestorii personam affectionem , atque a S.Cyrillo ipsius debellatore abalienationem , quae animum ipsius adeo praeoccuparunt, ut licet damnatam Nest
sit haeresim non probaret, sed improbaret Beatissimam quippe Virginem vere dei Matrem esse profitebator) ida Nestorio negatum non credens , sed dicta de scripta ipsius catholice intelligens, ipsum innocentem , atque injuste a Concilio Ephesino depositum diu existimavit uti constat ex epistolis ipsius ad Nestorium, ad Andraeam Samosatenum, & ad Alexandrum Hierapolitanum Episcopum , quae videri possunt apud Baluzium in nova collect. Conciliorum in Synodico pag. 766. & 769 rilli vero anathematismos , a Concilio Ephesino approhatos , haeresim Apollinaris continere, ipsum proinde Cyrillum per errorem facti Apollinaristam credidit: merito proinde a Concilio Calcedonensi anathema clare dicere jussus fuit Nestorio di impietatibus ipsius tametsi jussus non fuerit retractare quae adversus laudatos Mnathematismos scripserat) justa , inquam, de causa :quia omnis de haeresi merito suspectus qualis Theod retus erat judicio Concilii Ephesini) se purgare tene- tum , haeresim, & notorium haereseos Authorem condemnando. Impia namque Nestorii dogmata, erant
388쪽
minimὸ obsecura , ut qua in epistolis o libris ejus dilueμῶ extarent expressa , ct ex publicis ejus sermonibus euinia a dira fuissent, ait Concilium Ephesinum in Relati ne ad Imperatores. Anathema Nestorio dc impietatibus ipsius in Concilio Calcedonensi clare dixit Theodoretus,& ided a Concilio judicatus fuit orthodoxus, dc Sede sua dignus. Simili modo ante Concilium Calcedonense, S. Cyrillus reconciliatus fuit cum Ioanne Antiocheno & Orientalibus, qui anathematismos ipsius, a Concilio mphesino approbatos, similiter improbabant, velut Apollinaris haeresim continentes. Tametsi enim Joannes de Nestorianismo pariter esset suspectus , imo ab ipse etiam Concilio Ephesino in Relatione ad Qelestinum Papam , habitus velut compertus adversarius infensis usi, tum Sancta SVnodo , tum recta Ecclesiarum fidei r nihilominus Theodosio Iuniore, & S Simeone Stylita intervenientibus , S. cyrillus ipsi & Orientalibus recon ciliatus fuit, non postulata ab ipsis approbatione Anathematismorum suorum, licet ut jam secundo dixi a Concilio Ephesino approbatorum , nec improbationis seu damnationis eorum retractatione ; sed statim atque facta dilucida confessione palam fecerunt, se profanas Ne
florianorum novitates, aque ac res condemnasse, Anathematietasse, seque nullo unquam eas loco habuisse, licet Nestorii personam, necdum compertis erroribus ipsius, bona fide aliquando destndisient. Reconciliatio proin- . de illa facta fuit per distinctionem separationemque juris de faeti. Palam quippe damnata ab ipsis Nestorianis haeresi, Concilio Ephesino quoad dogma fidei acquieve runt, non quoad facti quaestionem circa dictos Anathematismos, an in iis error Apollinaris contineretur.Nec hoc ab ipsis Cyrillus requisivit, sicut nec Calcedonense Concilium a Theodoreto. Nec ab ipsis magis quam ab aliis in ficto errantibus, .
Ecclesia magis exegisset ut cum errore anathematiZarent erroris authorem , nisi notorie & sine controversia talem quo casu Authorem damnare nolle, est nolle damnare errorem cum iu nulla Historia Eeclesi sticat
389쪽
legatur hoc factum in casibus . in quibus erroris Author in Ecclesia fuit controversus. Quippe tunc Ecc site spiritus est erroris damnationem exigere , non Authoris . uti manifestum est in Theodoreto & Honorio, quos Theologi ab Ecclesia non jubentur velut haereticos, vel haeresim in scriptis suis tradentes damnare, i, anetsi Τheodoretus in suis contra Cyrilli anathematismos scriptis a Concilio V. judicatus fuerit Nestorii haeresim trauidisse, & Honorius a Concilio VI. in suis ad Sergium istolis tradidisse haeresim Monothelitarum. Idem videre licet in aliis exemplis, ex antiquitate petitis, partim supra relatis, partim infra reserendis ubi etiam de Theodoreto plura) nunquam enim, anti praesentem de facto Jansentans controversiam, Ecclesia a fidelibus authoritative postulavit, ut damnato errore, simul erroris Authorem damnarent, nisi de eo adeo manifeste constaret, ut bona fide negari non posset. Unde illum Ecclesiae spiritum non ignorans D. Hieronymus in epist. adversus errores Joannis Hiero lymitani, ab ipso non postulavit, ut fateretur Origenem d culta errores, ipli communiter attributos, sed vel nega, inquit, hoc dixisse eum qui argiatur, aut si loculusol talia id est si latearis eum talia dixisse) eum damnatui dixerit. Similiter Paulinus Diaconus in Concilio.
artaginensi, contra Celestium celebrato, dum ne dum absciue controversia notorii erant errores ipsius . ab ipso solum exegit, ut objectos sibi errores damnaret. vel negaret se eos docuisse: tanum e duobus, aut neget
Da defenseribus trium Capitulorum.
EX modo quo sese Romani Pontifices gesserunt cum
iis, qui Nestorianam haeres1m cum Ecclesia cordedi ore detestantes, Capitula illa, post Concilii U. definitionem , in Ecclesia: unitate des debant, manitestue
390쪽
eognoscimus Ecclesiae spiritum , ipsi iique sensum doctum a ciculis fere duodecim observatum erga facto-rum, etiam docti inalium, non revelatorum, tametsIab Ecclesia definitorum, in casibus Obscuris & controversis, bona fide desenseres. Quod itaque Romani Pontifices nunquam usque ad Irae lentem controversiam ) ipses authoritativὲ compuerint ad Capitula illa damnanda, nec ad judicium suum, coeco more, judicio Ecclesiae submittendum, nec pro haereticis , vel de haeresi suspectis habuerint non sul mittentes, imo nec pro inobedientibus & rebellibus. videtur manifestὰ probari ex eo quod tametsi totius p ne Occidentis Episcopi, Africae scilicet , Hispaniae . Galliae, Italiae, Hiberniae, Illyricae, Istriae&c. Capitula
illa cum Concilio V. cumque Pelagio I. dc II. nec non ιGregorio Magno damnare noluerint, ncc Concilium V., elicet ab iisdem, atque a Uigilio approbatum recipere , , nihilominus nec Pelagius I. nec Pelagius lΙ. nec Gr
gorius Magnus crimen ullum objecerint Epistopis Hispaniae & Galliae, in Ecclesiastica unitate permanentibus, . Ec ne Episcopis quidem illis qui ab Eccletiae unitate pro-
pter Capitulorum illorum damnationem recesserant, .
objecerunt crimen haereseos, vel suspicionem illius, sed solius schisinatis seu schismaticae rebellionis, qua ab Ecclesiae capite divisi, pacem Ecclesiae perturbabant Legantur Epistolae Pelagii I. qui licet egerit cum Narsete, Italiae Exarcha, ut schismaticorum Paulini & Honorati in schismate pertinaciam sua porentia & armia compincret, prorsus abstinuit ab objicienda ipsis haeresi, de qua si ipsos suspectos habuillet, epist. 2. to. s. Concit. pag. 792. non solum dixistet quod hoe is ιάυ
, ct hu-ana legessamum, ut ab Ecclesiae unitate .li. visi, ejus pacem iniqitissime perturbautes , a seculari-
ιιμ potestatibiu comprimantur, sed hoc ipsum dixistet de haercticis, & vere dixisset, cum id ipsum de haer licis jure canonico dc civili statutum sit. Similiter epist. 3. p. 793οῦ postquam de sthismaticis Epiucopis I igu- . riae, Vcnetiae dc Istriae dixit, quδd siqua ipsi dissicultas