장음표시 사용
411쪽
postquam in Concilio Constantinopoli anno 1 7. cel brato sculus meminit Binius in Nota ad Ediclum Jusiniani. Tabellarumque Chronologicarum Author ad annum illum s 7 nstituerunt, ut si quis non anath
maliuet memoratam venerabilis Iba epistolam, anathema sit: Africanos nihilominus Epistopos sibi communicare compelobant, permanentes in ea stulentia, qua
non selum anathema ei non dicebant, sed negabant eo dicendum : quod haud dubie non fecissent, si ipses suo illo anathcmate fulguritos credidistent. Nec ipsi
crin hoc crediderunt. Per consequens nec Episcopi qui Concilio V. interfuerunt : cum illi ipsi , qui Concilio anni 1 7. interfuerant paucis exceptis, qui e vi ivis excesserant i etiam Concilio V. interfuerint. Unde tametsi Theodorus, Epistopus Africanus, tria Campitula ad mortem usque defenderit, ab ipsius commmnione Constantinopoli cubi a Justiniano relegatus fuit non solum non abstinuerunt, sid & ipsum in exilio isto Constantinopoli, duodecim post quintam Synodum annis , in sanctitatis opinione defunctum) honorificε
ibi apud SS. Consessores , ab Hunnerico Wandalorum Rege, linguis excisis, pro fide relegatos. tanquam O thodoxum , in Ecclesiae Communione mortuum , ω pelierunt , uti reserunt Uictor Tunonensis in Chro- Nico, & Liberatus in Breviario. Nec certe credibile est, quod Ccetus tam parum numerosus Orienta tum,
anathema dicere intenderit Uigilio Papae, & Episcopis prope omnibus , si non omnibus , Occidentalibus, id est plusquam medietati Episcoporum totius Orbis Christiani, salva fide tria Capitula catholice intellecta , T
cta cum intentione defendentium. Minus adhuc credibile , quod medietatem illam Paganam , Iudaeam, Nsorii stquacem , mysterii Incarnationis defructricemuppellaverit. Certissima proinde est assertio nostra. Nec refert quod Facundus, in epistola proxime m morata , dicat, quod Epistopi Orientales omnem procul dubio anathematitasse probantur Ecclesiam. Hoc enim dixit ardentiori amariorique, non secundum stien- iam , zelo abreptus, adversus Capitulorum illorum
412쪽
damnatores, a quorum communione, pro re nulla sut
B. Gregorius loquitur) se separaverat. Superiora quatuor argumenta quisquis seria & non pneoccupata mente perpenderit , videbit per ea validissime roboratum, quod praecedemi Ribsectione dixi, S. Gregorium in.epist. ad Patriarchas, nec sui destructores dixisse , nec anathematietasse catholicos trium Capitulorum bonae fide defensores, sed haereticos duntaxat. Si enim catholicos non anathematizavit
quinta Synodus, pro&ctb nec Gregorius. Atque ita sentiunt tot illi Theologi qui post Concilium V. & D. Gregorium, tria Capitula, catholice intellecta, hactenus defenderunt, ac quotidie defendunt.
Tametsi Pelagius I. Θ II. eumque ipsis Gregorius Magnus plerisque Catholicis damnationem trium Capitulorum ratione persuaserint, ad edemdam numen iistam eorum
damnatiouem, imperio seu authoritate nunquam copuleraui.
PRobatur. quia hoc ab ipsis Setiam nusquam legitum . Qu que laudatos Sanetos, & Reges, catholicosique Hispaviae & Galliae Episeopos, non schismaticos ,
authoritate sua ad icrimperiose non compulerint, tanto certius est, quanto verius, quod ne ipios quidem ad id compulerint, sed in opinione sua permanere permL scrint, usquedum ratione duce veritas ipsis elaresceret. . dummodo eam materna inter viscera Ecclesiae quaereserent, uti constat ex dictis SubsedLs. Enimvero iste est, semperque suit Ecclesiae spiritus, prout ibidem S. Gregorium dicentem audivimus, tresque illi rentifices adtollendum scandalum ex tacta ab ipsis trium Capitulorum damnatione exortum, magis solliciti fucrunt ad demonstrandam non damnantibus fidem sirim , quam ad imperiose exigendam ab ipsis Capitulorum illorum damnationem. Ideo .lue nunquam imperiose, sed magna semper cum benignitate veritatem ipsis ratione duce conati . sunt Persuadere , argumentaque ipsorum dissolvere.
413쪽
3ro Aries refutatae Id vero quod nonnulli objiciunt, Gregorium I. 3.
epist. 2. proposita formula aliquos compulisse ad tria Capitula Iuramento damnauda; non est verum, quia hoc ibi Gregorius non dicit, sed solum quod Laurentius, Constantii in Episcopatu Mediolanensi Decessor, districtissimam cautionem Sedi Apostolica emiserit, in qua miri nobisissimi, tamquam Laurentianae cautionis hon rarii testis, subscripserunt. Inter quos tunc urbanam prafecturam gerens , pariter Abscripsi, ait Gregorius. Ista quidem cautio, seu formula. juratoria fuit; sed quod trium Capitulorum fuerit condemnatoria, Gregorius non dieit, nec circumstantiae postulant ut dic tur. Gratis proinde id asserit Parismus Doctor qin notas eam in epistolam non ita pridem scripsit. Quinimo ex circumstantiis potius colligitur, qudd solum fuerit abjuratoria schilmatis, &juratoria sinceri reditus in Ecclesve unitatem , cum promissione ab ea amplius non recedendi. ID. Quia ab eo tempore nec enim ante legitur) cautio ejusmodi exacta fuit, quo Severus, Epitcopus Aquileiensis, in schisma relapsus fuit: istius relapsus occasione Pelagius di Gregorius cautiφnem illam exegerunt, non ab omnibus hoc enim non legitur J sed a revertentibus ὀ schismate , prout Ioannes Diaconus testatur in vita S. Gregorii l. 4. n. 38. dicens, quod eapropter id est propter Severi relapsum Gregorius neminem jam REvERTENTIUM sine eautione juratoria penitus suscipere satagebat.
2D. Per haec verba, neminem iam revertentium, I annes Diaconus dat intelligi, quod non ab omnibus, sed duntaxat a revertentibus e schismate cautio illa exigeretur. 3O. Ex illo revertentium numero Laurentius
erat, quia in schismate partem habuerat; de ideo Gr gorius dicit, cautionem jurato iam ab ipse fieri debuisse. Quare Z s' ia postquam talis scissura PRO NULLA κε facta est, justum fuit ut Sedes Apostolica curam
gereret, quatenus UNITATEM universalis Messa in Sacerdotum mentibus per omnia custodiret. Ad hoc vero
sussiciebat cautio scessimatis Huratoria; & juratoria nulli imposterum consentiendi adversus universalis Ecclesiae
414쪽
M. Doctissimi PP. Benedictini, Congregationis S. Mauri, in nota ad vitam latinam S. Gregorii quae t stria est novissimae editioni operum ipsius) l. 4. C. 6. n. 6. Grin aliis cruditis viris, censent, promissionem j ratoriam, de qua mentio fit in Epistolis Gregorii Magni, eam esse cui Firmmus Episcopus subscripsit. In ea vero sipientissimus Author illi is vitae observat, nullam fieri mentionem Concilii V, nec condemnationis trium Capitulorum , sed reditus duntaxat ad Ecclesimunitatem, perseverantiaeque in illa. Qiiod ipsum videri potest in variis λrmulis eo tempore usitatis, quas refert Garnorius in Diurno Romanorum Pontificum,
ιαι. 7. ct 8. ubi hanc inter alias) exhibet sermulam
Cautionis Episcopi de Langobardia: Promitto . . . me
omnem fidem, is puritatem sancta fidei catholica ex ib re, is in unitate fluet .... persi tere . is nulla
modo contra unitatem communis is universalis Ecclesia sua ti cuipiam consentire, absque ulla mentione dam nationis trium Capitulorum. Unam etiam de sermulis istis S. Gregorius exhibet L ro. epist. 3I. Sed nec ista allud continet, nisi promissionem juratoriam non re
deundi ad schisma. Epistola quidem 3 . libri M. cum a communione Constant ii Laurensi, ut stipni dictum est, in Episc patu Mediolanensi successioris) Episcopus de populus Brixiae, aliique duo Episcopi sese separallent, propter tria Capitula, quae ab ipsis damnata suspicabantur, abi ipsoque ad tollendam suspicionem istam) exigerent, ut juraret, se tria Capitula non damnasse: Gregorius, . .
ea de re certior factus, sic ipsi restriplit: a ιὸ se δε-
cessor tum Fraternitatis Cestra Laurentius non fecit idi est hoc non juravit in is vobis auari non debet. Si autem,
fecit, cum unitersali Ecclesia non Dit seli namque sthismatici id apud socios jurabant, ad tollendam der licti schismatis suspicionem, dum in eam inciderant e deo cautionis suae juramenta transtendit, qua juravit se schisma abjurare , de nunquam ad illud rediturum Ele. In verbis proinde istis, cautionis sua jurameuro transtendis, nhil adversiis id quod supra dictum est
415쪽
y72, Artes yesiatica continetur : quia in iis sermo non es de cautione trium' Capitulorum damnatoria, . sed schismatis abjuratoria Quod ipsemet Gregorius insinuat, dum proxime subjungit: Sed quia eundem etirum credimus sua sacrauensa siervasse modum quo servavit exponunt verba Immediate sequentia) atque in unitate Melasia permansisse quasi dicat, sua sacramenta servasse. m unitate Ecclesia. permanendo dubium non es , quod nulli Episcoporum etiam schisimaticorum) juraverit, se tria Capitula minime damnasse. Et cur tamabol . aliam Laurentius cautionem fecisset, quam alii schismatici, quos solam cautionem. schismatis abjuratoriam secisse probatum est Cur Εpia scopi schismatici cautionem . trium Capitulorum damnatoriam potius fecissent, quam Episcopi non schismatici, quos inter plurimos in Longobardia i sicut dc alibi ). trium Capitulorum defensores fuisse constat ΡrO- fesso quod illi prae istis schismatici erant , nihil facit ad exigendam ab illis prae istis cautionem trium Capitulorum damnatricem , sed. schismatis abjuratricem.
Denique si Laurentius solitae cautioni, quae a schismaticis ad unitatem redeuntibus exigebatur, trium Capitulorum damnationem adjecit quod non concedi-mus) jussu Pontificio id non fecit cum ratio non arpareat cur id ipsi Pontifex prae aliis jussisset) sed mora. proprio, ut Romani Pontificis gratiam certius obtineret, omnemque obtinendi Episcopatus Mediolanen is
D. S. Gregorium ab Episcopis omnibus non exegisse cautionem illam. trium. Capitulorum damnatricem, constat ex epistola ipsius 3. libri 3. ubi non solum testatur he eam non exegisse a laudato Constantio , sed ne tria quidem Capitula nominasse, nec id necessarium judicasse: Si enim, inquit, hoc esset necessarium supposuit ergo non necessarium) vertiis nudis zobis credi potuisset. Ego tamen nominata inter nos, neque verbo, neque scripto tria Capitula recolo. Nec a fidelibus omnibus trium Capitulorum defen-
416쪽
Prat ei is orbi denunciata. f. VIII. 373'aribus, eam a S. Gregorio postulatam fuisse, pariter constat ex eo quod steste Historico novae vitae S. Gregorii l. a. c. 8. n. I 8. Theodblimiam Reginam in Ecclesia societatem receperit, tametsi non e iurasset tria Capitula r quemadmodum & ex eo quod ipsos, ad Ecclesiae unitatem redeuntes, una cum P decessoribus suis Pelagio I. & II permiserit in sensu suo abundare, Ufquedum ratione duce veritas ipsis claresceret, prout ostensum est Substet. s. Ex his sufficienter constat, . Episcopos, cautionem seu λrmulam juratoriam facti Jansentani damnatricem, ab omnibus fidelibus utriusque sexus compulsive exigentes, . non esse fundatos in exemplo S. Gregorii. Nee Ostendi potest, ipsos fundatos in ullo alio antiquutatis exemplo, nec in prisco Ecclesiae more: tametu enim in genere verum sit, quod in nupera Constituti ne sita Vineam Domini Sabaoth Sanctissimus ait, Alexandrum VII: secutum esse priscum Ecclesia morem, dum formularium praescripsit; quia revera authoris, librorumque ipsius damnationem Ecclesia olim aliquando fi ri voluit. non a fidelibus omnibus, sed ab iis qui vehconvicti erant, vel legitime suspecti de adhaesione ad errores ab authore illo evidenter traditos, in libroque ipsius maniseste contentos. Hoc proinde sensu verum est λrmularii usum esse secundum pristum Ecclesiae morem. Verum ex prisco Ecclesiae usu nullum exemplum proserri posse videtur, quo fideles, de adhaesione ad errores nec convicti, nec legitime suspecti, compulsi fuerint ad jurandum se damnare, cum erroribus, eorum Authorem. vel Authoris librum, a quo vel in quo errores illi clare & absque controversia non trade Dantur. . Neque enim hoc in Historia Ecclesiastica fi etiam legitur ι nec Alexander VII. fecisset, si scivisset, . I. . quinque famosas propositiones in Jansenti Augustino. clare non contineri, sed factum istud obscurum e te, atque Catholicos inter Doctores va.de controversum, uti vera est. χo. Nullum ex defensol ibus istius libri hactenus fuisse convictum, vel legitime suspectum dea haesione ad illas propositiones, sive ad damnatum e in 7 Iunx.
417쪽
rum sensum, sed de contrario duorum punctorum ist rum Alexander VII. a Jesultis, Jesiuitarumque fautoribus perperam insermatus fuit, solitisque ipserum artibus persuasus , quinque scilicet propositiones illas in Jansenti Augustino clare contineri. nec id a libri istius desenseribus in dubium verti, nisi mala fide, ad haereses illas opportuno tempore defendendas. Cum hoc manifeste supponat Alexandrina Constitutio, sicut Maltera Sanctissimi modo regnantis, uti mani sestum 1 ciunt verba sequentia, quibus declarat silentium in causa ista nihil aliud esse, nili tacitam damnatorum propinsitionum defensionem, dum hoc veluti pallio non deponitur error, sed absconditur; vulnus tegritur , nou curatur ; Ecclesia Eruditur , non paretur ; , lata demum plus inobedientia via pernitur, ad fovendam flentio bisere . Hoc utique est, quod Jesuine ubique proclamant, hoc quod auribus Pi incipum , dc Potestatum, Ecclesiasticarum, & civilium, insusurrant, Jansentani utique lubri mala fide defenseribus, veris proinde haereticis Jan-stnistis, plenam este Galliam, plenum Belgium. U rum si Sanctitati suae placeret injungere, ut juridica de eo per dioeceses inquisitio fieret, haud dubio experimento illud insessi deprehenderet, quod sub Innocentii XII. Pontificatu palam innotuit. Cum enim Desi-rantius Episcoporum Belgii adversus pnetenses Belgii
Jan senistas ad S. Sedem deputatus similiter conclamaret MIansenistis plenum este Belgium, ab Hennebella Acad mlae Lovaniensis ad eandem S. Sedem inputato, C ram Eminentiss DD. Cardinalibus Romae non semel provocatus, ut unum vel duos in toto Belgio Hispanico designaret, quem vel quos Episcopus aliquis de adhae sione ad damnatas propositiones, damnatumque earum sensium, convicisset, vel legitime si1spectum invenisset. vel de legitima suspicione convincere posset, ne unum quidem post multam inquisitionem, multumque temporis sibi ab Eminentissimis concessum ad inquirendum.
designare potuit. Judicet jam Sanctitas Tua, Beatissime Pater , an Jesultae injurii non sint S. Sedi, ipsam
418쪽
Pontifici is orbi denuntiatae. S. VIII. 3I salienis a veritate informati mibus circumveniendo ; pariter in rii Principibus ac populis ipses sycophanticis declamationibus in errorem mittendo adversus praetenses illos Iansenistas. Denique an-non justa sit horum defensio adversus fusimodi calumnias, quibus Eccletiam a tot annis Jesultae perturbant.
Centilium V. in ea damnatione, qua tia Disesam iam ximie , probabiliter cantrarium fuit Concilio Caleed
nensi, AE quo Epsola ita probabiliter approbata fuit. Non fuisse quidem contrarium S. Gregorius cum Pelagio I. de II. existimavit, sed contrarium fuiς se Vigilius in Constitutione sua quam Vigilii Constit
tum vocant θ censuit, cum dixit, quod in aetis Concialii Calcedonensis dilueta aperteque dicamus nos, saltem probabiliter , in rcverentiam contrariae opinionis Pelagii I. & II. nec non S. Gregorii) reperimus, duabus in eadem Synodo actionubus nona stilicet de decima in venerasilis Iba examinatum fuisse negotium, ct reum im st , ipsum orthodoxum deelaratum a legatis pastobra Sedis, ct Patriarchis, Constan opesitano , A tis eno, quorum locutionibus ceteri Epistopi non solum nouemtradixerime , verum etiam a enissimum noscuntur
praebuisse eo ensium . . . . Patresque in sincta Calcedonensi S odo epistolam pronuntiasse orthodoxam quam tamen quintae Synodi Patres Nestorianam pronuntiaverunt ; utpote qua abnegaret Deum verbum , de sancta Dei Genitrico Maria Incarnatum, seminem factum esse.
Neque hoc gratis Vigilius dixisse videtur. Nam ud legitur Act. IX. Concilii Calcedonensis, Paschasinus, Lucentius m Iulianus, Reverendi mi Episcopi, mrinis ebes Pres, ter , c Leonis ripae legati dixerunt: ea qua gesta sunν, quorum memoriam fecit Raverendissimus μιμ . . . proferantur in medium, ut eorum lectione, aut
419쪽
-tes Iesuit ιυqiud judicandum sit, aut quid δε iri oporteat, eo ost mus. Et a secretario Concilii lecta sunt, specialiter Acta in Concilio Tyrio pro Iba. Adh. X. Paschasinus is Lucentius Reverendissimi m copi, is Bonifacius. Presb re , renentes locum Sedis Apostolicae, per Paschasinum dixerunt, relicta epistolatiam Reverendissimum a se orthodoxum judicari. Sic enim in Concilio Tyrio post subtilem inquisitionem, ut testantur Concilii Tyrii Acta ) pronuntiatum fuisse.
natolius Reverendissimus Di opus Constantinopoleos, M. ωa Romae dixit : Dei amantissimorum Episcoporum, sia judicaverunt, fides, o lectio omnium horum, qua sum subsecuta, demonstrant innoxium tiam Reverendissimum ab accusationibus qua istata sunt in eum. Maximus Reverendusimus Epistopus Antiochenus dixit :Ex iis qua modo relecta sunt manifestum est, quia M omnibus ei illatis Reverendidimus tias innocens es repertus. Relecto quoque rescripto epistola, qua prolata es ab eo quia reserius ejus extitit, orthodoxa ejus declarata es di
Ipsis consenserunt Iuvenalis Hierosolymorum Misc rus, Thalassius Episcopus Caesarcie Cappadociae, Eus ius Episcopus Ancyrae-Cappadociae, Stephanus Epist pus Ephesii, Diogenes Episcopus Cyzici. Denique post plures alios nominatos , Omnes Reverendissimi Episcopi
clamaverunt: omnes eadem dicimus , Nestorium moda anathematriet. , Eutychen o ejus dogmata modo an
themarietet Ibas Reverendissimus Episcopus dixit: Et jam siripto anathematizavi Nesorium, is nunc anathematiano eum decies: milites .... Auathema icti, is Eutychi M. Ex his ergo Vigilius recte videtur intulisse, exam natum in Concilio Calcedonensi Iba negotium, is releeta ejus epistola, Urum orthodoxum declaratum cte. Quod& Liberatus Diaconus Carthaginensis testatur in Brevi rio suo, di cens, quod ex Actis Concilii Iha.Epistola omithodoxa pronuntiata monstratur, quodque ex ejus tenore dignus judicatus est Ibas Episcopatum suamque E
Opinio quidem Pelagii II. & S. Gregorii fuit, Con-
420쪽
ris fies ct orbi denu asta. f. VIII. 377essum Calcedonense Adh. IX. 8c X. non fuisse legia timum , sed desiisse esse tale post Aetionem UI. solasique sex priores Aetiones a Leone Magno approbatas fulsi1e, non reliquas.
Sed contraria est opinio Vigilii, contrartis quoque totius orbis consensiis , sicut & Concilii Calcedonensis
editiones omnes, ac Manustripta a Conciliorum co lectoribus diligenter conquisita, etiam Manustriptum Monasterii Acoemetarum, a Rustico Diacono tempore
Concilii V. Vigilii jussu sui credibile est) examinatum ;Divi ense quoque a Labbaeo &C artio laudatum. Ex quibus omnius constare videtur, Concilium Oecum nicum Calcedonense sexdecim actiones complecti. In iis quidem S. Leo. improbavit ea quae isto in Comestio acta sunt contra Canones Concilii Nicaeni, quoad limites Sedium Patriarchalium Alexandrinae & Anti chenae. Sed non illa in quibus actum est de restituti ne Epistoporum a latrocinio Ephesino per factionem Eutychianorum propter cauiam fidei depositorum, quos inter fuerunt Flavianus, Eusebius Dor ileensis, Ibasbcc. Cum ex Leonis epistolis appareat, Concilium ob eorum restittitionem fuisse congregatum, prout Uigilius in Constitutione sua observavit. Enimvero tam Ibae quam Flaviani causa ad fidem spectabat, propter quam fuerant depositi. Videri potest eruditiisimus auctor Notarum in Pastoralem Instructionem I. Archiepistopi Cameracensis ista solide monstrans Nota I 37. Quodque S. Leonis ad Maximum Antiochenum epistola 92. alias 5a. non improbet examen fidei Ibae factψm
Aeh. IX. & X. Concilii Calcedonensis, prout aliquibus videtur, ipse istius epistolae verba sitis insinuant: Llum enim nullius esse firmitatis dicit, si quid a suis eo in Concilio legatis, prater id quod ad causam fidei pertianebat , gestum esset. Suia. inquit, ad hoc tantum ab Apostolica Sede sunt directi, ut, excussis haresibus , Ca-r esica essent fidei defensores. Examen vero fides Ibae, ipsiusque ob fidei cauium depositio ad fidei cauLm aeque Pertinebat, ac depositio Flaviani, & Eusebii Dori