장음표시 사용
441쪽
locum Sanctum, Θ legem. Perinde est enim accusare vel damnare aliquem de stripto ac de verbo haeretiem Quod absque causia certa & evidente inauditisque defensoribus ipsius justitia non permittit. Nec ad aliqui J jusimodi credendum Papa obligare potest sola vi aut siritatis & definitionis suae, utpote quae se sola lactum istud ceres verum eo ipὶ reddere non potest, quo fauli bilis est. Quodque obedientia ripae debita ad aliquia ejusmodi creaendum non obIiget, cum Sanctis fumis
laudatis verbo & exemplo frequenter docent Magni nominis Theologi , uti proxime videbitur. Argumentum secundum petitur ex communi d lctrina praecipuorum Theologorum. Siquidem Ana stasius Bibliothecarius ibidem pluribus exemplis probat, in Conciliis, etiam generalibus, non omnia esse indise serenter amplectenda, approbandaque. Guillelmus Parisiensis de fide C. I. docet, soli Deoieredendum absque suasione dc probatione. Ait enim . .eredendum Deo absique suasione aliqua is probatione ; tamque discrimen eue inter Deum dc homines. Si enim , inquit, Deo credendum non esset absique suasione dc
probatione, ipsi credendum non esset in fimi cuivis alic. ilibet enim alii eum suasione is probatione creditu
Deo vero debetur digna Deo cre talitas ; qualis non est
qua ei propter suasiones o probationes impenditur, sed emqua propter solam ipsius authoritatem, inclinato capiate, id est intellectu, cum omnibus rationibus suis inbobsequium ipsius captivato creditur. Quam credulitatem c. 2 eiatum latria vocat, quo Deus colitur & adoratur in quaeque proinde soli Deo debetur. Sola ergo divina au- thoritas vi sua praecise obligare potest ad crede, dum, sive ad captivandum intellectum in obsequium iresius, selique Deo debetur istud credulae obedientiae o,
Et istud est quod etiam S.. Thomas clare insinuat inig. dist. 2 . q. 3. dum ibi prout refert Michael de Tigalde in L de Drma verae relig. J sapienter obse vat, illud Deum inter o homines interesse, quod ut ere-
, hominibus . in ciendum sit tibi, qua dicant, ct qua ἱ
442쪽
ha non ergo coeco more ipsis vult esse credendum an possibilia, an absurda, an cohaerentia atque ita nonnisi per examen rerum creditur hominibuε. - -- pium esset eum Deogloriose ita agere, quem constat nec fa
ore posse, nec falli. Huetius quoque Abrincensium Ε- piscopus, Origenianorum I. a. c. 3. ait scitum esse illud s. Thomae quodlib. 9. a. 36. Neminem ad assensium Eeclesiae adhibendum necessario adstringi. in iis qua ad subflantiam fidei non pertinent. Non quod ista sint verba S. Thomae, sed quod IllustrisL D. Huetius id legitime inferri censeat ex nisce ipsius verbis quae ibi habentur . Ecclesia judicium iis in rebus errare posse. Si enim E elesiae judicio non adsit plena non errandi securitas . consequens est quod nec adsit ipsi assentiendi necessitas. Quod & consequens est ex eo quod in 3. dist. 23. q. 2. a. capud Joannem Bagotium doctissimum d Soc. Theologum Apolog. fid. p. r. l. 2. dissert. g. c. a. sic a.) S. Thomas hoc statuit distrimen Deum inter & homines, quod alterius hominis cognitio, seu judicium. regula non sit judicii nostri, sed soli primae veritati homo judicium suum & rationem subjicere debeat. Sicun& ex eo quod 2. a. q. Io . a. s. approbat die tam istud Senecae: Errat si quis existimat, servitutem in totum hominem defendereia Pars enim melior excepta estia. . ruensas sui juris. Et ideo concludit S. Thomas) in his qua
retinent ad interiorem motum voluntatis & idem est ddi intellectu homo non tenetur homini obedire, sed flum
Deo. Rationem alteram dat I. a. q. 9 I. a. . Propter incertitudinem utique humani judicii, etiam Superi rum , pracipue de rebus eontingentibus particularibus,
de quidus contingit diverserum diversa esse iudicia. Unde ni ut per solum humanum judicium homo absque omni dubitatione dirigi non possit, sed per divinum duntaxat; de quo stlo constat quod non potes errare ita ejusmodi. Quod Zc consirmat altera doctrina ejusdem in . dist. I. q. I. a. F. quod Ecclesia in iis qua misi non sunt, authorirate Hvina non fulcitur , solumque es hominum Congregatio, qua potest contra author tatem divinam errore humano labi, o verum prenuntia
443쪽
oo Arus D tirare id quod falsum s. Si enim sie est de Ecclesia, sine
dubio idem est de Papa. Porro S. Doctor tam ibidem , quam quodlib. 9. arta is. infallibilitati praemista limites non extendit nisi ad ea quae divinitus revelata sunt, quaeque ad salutem pertinent: In aliis aurem sententiari, quε ad facta particularia pertinent possibile est j. uirium Ecclesia errare, se ut supra aiebat) verum proin nuntiare id quod falsum est. At ver, manifestum est quod fideles errorem ipsius cognoscentes, nec debent, nec possunt credere esse verum quod cognoscunt eo falsium. Manifestum ergo est, quod obedientia Christi,na non semper postulet, ut fideles semper credant esse verum quod ipsa definivit. Idque manifestum faciunt tria exempla quibus doctrinae suae veritatem S. Doctor demonstrat. Tria . ait Illustrissimus Cameracensis in quarta sua Instruct. pastor. p. z. c. 2. ad id exempla Proteri. Alterum petitum a judicio de possessione boni alia
cujus. Alterum a iudicio de crimi nibus. Tertium a judicis de coniunctione, seu matrimonio contracto , ob lante licet impedimento ignoro. Vult C. Thomas, ut, si sorte Ecclesia contra authoritatem divinam, errore humano, hominem una cum muliere matrimoniis conjunxerit, palam is
publicὸ errorem ista emendet, good factum si resemdat,
contractumque inter conquia os duos matrimonium, ubi emror ab aliquo fuerit indicatus, dissol t. Decet igitur Ecclesiam itae affectam esse, ut privatum quemque parata sit bessigne o libenter excipere, is audire, si quis fortae
adveniar qui cum debita reverentia ipsi induet errorem humanum , . quo factum ost, ut contra legem Atque au-
oritatem divinam ageret. Et non solam illi jus non competit exigendi cum jurejArando facti fidem , sed etiam. tenetur bemigne audise, quinquis modeste occurret, illam
quod de matrimonio, hos ipsum certe H utroque e . altera , seu possessionis seu criminis dicendum.est, 1icut &de suocumque alio casu, ad fidem seu veritatem revelatam non pertinente, cujus fides necessaria non sitia salutem, in quo proinde Ecclesia humano errore Urinde. eriare possit, ac in tribus illis exemplis. In
444쪽
omnibus proinde casibus istis, debet ea semper esse mens Ecclesia, ut suum ipsa parata sit judicium emendare, ubi quis validis argumentis planum facis , falsos esse in jud,
eis teges ad earos, aut commentitiam possessionem, aut innocentem falsa crimine damnatum, vel damnatam haeresim libro ipsius, per malam informationem, falsis attributam. Frustra his moralis praetenditur de
ejusmodi secto infallibilitas, aut ipsa facti evidentia,
ubi privatui quispiam vallias argumentis utramque venit. In omnibus proinde hisce casibus, non modo non potes Ecclesia jusjurandum de fide seu credulitate Decreti sui. . . . exigere s imo debet etiam beneficii grati que Deo ponere, si quis cum summa veneratione vadi proferat argumenta, ex quibus error uti suus innotescat. mulligatque commentum ipsium. seu lalsam informatio, nem .etera evidentia loco ab ipsa acceptum. Si ergo
peraeque lallibilis sit Ecclesia in iactis doctrinalibus, sisve in attributione damnatorum errorum ad certum ibbrum , errores illos absque controversia non continem
tem , atque in lactis illis personalibus, juxta S. Τh mam, Ecclesia non solum non debet jusjurandum deside Decreti sui, damnatos errores tali libro attribue tis exigere , imo debet inquit Illustrissimus Cameracensis j tuorum. sudio favere, qui ad ipsam accederens eum meneratione is humilitate , suum is in attributione illa errorem demonstratui. Quippe esset ab ipse sudium iturum perinde in factis doctrinalibus atque inpe
s alibus latita bui extollendum s esset contractus ex hu-mmno defectu ereor emendandus, essent late ab ipsa censata restiudenda esset male damnatus liber apρroban--s ; prout Pici Mirandulani librum , ab Innocentio VIII damnatum Alexander VL approbavit. Joannem quoque Maxentium ob hanc propositionem, Unus da intrata est passus) ab Hormisda Papa erroris damn tum , ab errore immunem Ioannes II. pronuntiavit: neque enim propositionem illam Maxentius eo intelle-Xerat pravo sensu , quo eam Hormisdas improbaverat; sed sensu orthodoxo,. quo eam Joannes II. cum totariclesia approbavit.
445쪽
oh Artes risistica Propterea Durandus a S. Portiano Ord. Praedic. Do ctor Parisiensis, S. Palatii Magister, ac tandem Epist pus Meldensis, in p fat. ad Magistrum sentent. docet, quod quamvis captitandus sit inteluctus noser in obse quium Christi, is in his qua fidem tangunt plus acquie
Dere debeamus authoritati fatura nesia, quam cuicum. ne rationi humana. In ceteris tamen quae authoritate fallere & falli nescia non definiuntur, plus rationi quam UICUMQUE AUTHORITATI HυMAse fallibili consentiem dum , nullim puri hominis authoritatem rationi pras
eo quod Papa potes in definiendo fatura is Dui. co
cludit quod determinatio solius Papae, praecise ut talis non obligat ad credendum. Alioquio staret, quod alia quo casu quis obligaretur ad contradictoria, vel ad cresvendum falsum. . T diqAlmainus l. de aut r. Eces. & Concit. c. Io. postea, quam ostendit, quod nemo est qui dubitet, Concilium errare posse errore facti, quod factum ex Meris Literis trahi non potest, concludit quod determinaria Romani Pontificis, de ejusmodi factis , pro necessario credendariterminatione non es habenda. ....,
Dionysius Carthusianus l. 3. de author. Papae 3c Comest. dicit, qudd tam Ecclesia , quam generati Cometrium fac per consequens Papa errarε potes . . . in his qua vel facti sunt, vel humana investigatione te minari possunt, quia specialis agmentia Spiritus Sanctisolym non permittit eam errare in his, ad qua humana servestigatio pervenire non potest. Et ideo l. I. n. 3I. di- cit, Papa judicio non videtur eretitudinaliter flandum in qu odi, cum non sit i adibilis regula, neque indevia bile fun mentum. T Alfonsus Tostatus, Episcopus Abulensis in Desensorici suo multis probat authoritate fallibili imponi non posse obligationem ad credendum. Quia, ut ait P. 2. C. 22. elui credit aliquam propositionem esse veram , ct ramen
putat posse esse falsam quod necessario putat qui aliud
non habet credendi motivum, nisi authoritatem, qua tab
446쪽
Pontifici is orbi rivunciata. g. VIII. fallere potest, δc falli) non habet fidem de ilia; quia manet tu quodam dubio. . . . Nam si sciat, vel credat, quod Author propositionis istius pote sit errare, credet quod aliquando forte errabit. Et dato quod non contingat hic& nunc errare, cum tamen possit errare, erit semper dubitos an erramerit; Θ sic nunquam firmam adhaesionem habesis ad propositionem. Illustriss. D. Joannes Picus, Comes Mirandulanus, in sua pro Origene Apologia ab Alexandro VI. approbata. Si verum est, quod S. Thomaι in s Odlibetu diris, ct bona dicit Theologia, non obligari mos, de necessitate salutis , credere , non solum Ecclesia DoctoribuF. . .
sea neque ipsi Melesia, nisi m his qua ad substantiam frit tertinet; adjunxerimusique ista ad sub ntiam fidei
non pertiuere , utrum iliarum hareston Atithor fueris Origenes, aut aliquis alius, v. g. Jansentus moiah refer istas, hoeses esse, id est, impia fateamur dogmata evidetur sequi, quod non teneatur homo fidelis. . . . onecessitate salutis, in Me questione potius Hieronymo, et jam quod ad ipsium magis Aetinet Ecclesia, quam Ath Usio, Didymo, Methorio. . . . imo Vsi et Origenii ἀλ
Jesu irae in libello quem anno I 6os. Paulo V. obtulerunt. Etsi Spiritus Sanctus Romano Pontimi semper a
sit, ut in rebus fidei declarandis. . . . nunquam sella 'tur, aur erret; in primatorum vero dictis declarandis,
qua humano studio deteguntur . vereor an possit hanc sibi infalssibilem Spiritus Sancti a flentiam certo piaticeri suis damner eum , quι ambigere se dicat, quid de pro pmtis quasionibus existimaverit vel talis , vel talis , etiam post Pontificiam de sententia ipsius declarati
nem , prout contextus manifestum facit. . Alinsus a Castro l. i. adversus haereses c. 7. Test monium quod nos alicui credulitati faciat obnoxios, opo tet ut a tali persona habeatur, de qua ransiet eam nec posse falli, nec fallere velle. . . . Non est ergo aequum, aut rationi constentaneum, ut ei, qui aut falli, aut fasi
re potest, qualis est quilibet purus homo , sub isterminatione Sehenna credere teneamur. Nam inde eveniret, ut
447쪽
spissime falsa pro veris recipere temeremur, o vexa pras sis, quod nefas es dicere. . . . Paulus quidem jussis captivare inteluctam nostrum, sed in obsequium CBnsi,
non autem in obsequium hominum.
Melchior Canus l. s. de locis c. s. Patribus Synossi Spiritus veritatis non es praesens in omribus, sed in rebus solism ad salutem necessariis. . . . . Non enim rogavit Christus , ne deficeret Petro aut Philosephia, aut rerum
gestarum cognitio is veritas, sed ne deficeret ei fides. . AInde liquet, id quod est animadversione dignissimum. rana firma Ecclesiae decreta esse non posse , qua noneretis , firmis principiis ac fundamentis innitantur. ab ocirca, si vel unum ex his , a quibus Ecclesia judicium
pendet, incertum es, certum Ecclesia judicium esse non potes, nec proinde certo. credendum auar ex re facile intelligitur, Ecclesia judicia, qua ab incertis hominum tesimoniis, vel informationibus proficiscuntur.
issima esse ad certam is exploratam faciendam fri
Cardinalis Baronius ad auum G r. contra judicium sextae Synodi, Honorii Papae Epistolas defendens, ad objectionem, qua objicitur haud fas esse aliter de epia is illis velle decernere, quam statutum est a Sancta Occumenica Synodo. Respondet ita este in iis qua ad fidem spectanie secus in iis qua ad per as pertinent, scripta ipsarum. In quibus cum errare possit, dum C ror ipsius deprehenditur, illud Pauli ad Cor. usurpari
potes: si Non enim possumus aliquid adversus verita- is tem , sed pro veritate quasi dicat non posse nos Contra agnitam veritatem judicium nastrum, ipsius e a jam Oecumenicae Synodi judicio submittere. Ita etiam Cardinales Turrecremata , Bellarminus , Palla vicinus,
Muirius, de Laurea, totque Sanctissimi Epiicopi, sapientiisimique Theologi seist. i. & . laudati, qui vel Marcelli Ancyrani libros adversus judicium Synodi Sa dicensis, vel libros Origenis, tria Capitula , & Hon rii Papae ad Sergium epistolas adversus definitionem SI nodi U. VI. VII. & VIII. defenderunt, di quotidie de silandunt. Tuto proinde, di salva Christiana obediem,
448쪽
mmifiei ct orbi denu ata. S. VIII. 4oysa, pietate ac simplicitate defendi posse crediderunt,
Ipsemet Author iraelatus, Romanae Aulae accepissimi, De libertatibus Ecclesia Gallicana, Leodii apud Madithiam Hovium anno 168 . editi t. h. c. 3. Obedientiam corco more praestandam sacris Canonibus , Roman rumque Pontificum Decretis , ad ea restringit quae in- fallibili aut horitate definiuntur, cum ait : Canones E
Asa, qui ad fidem is mores spectant, infallibili Dei r
velantis au oritate nituntuγ, IDEORIE nota bene ' obedientia eis caeca debetur. . . . Verum lumen illud vis
tua Sancti quod Summo Pontifici ades , cum explicanda sunt fidei mseria , ct tradenda morum praceptu, non perpetuo illi hypocritarum fraudes, Aulieorum assidari nes, improborum mendacia detegit, non adversus ambμtiosiorum importunitatem , magnnum preces, suspecta metatium Consilia, immotos seruar, & immunes a meipiendo aliquid sua potestatis limites transcendens, ausjustitia repugnans. Quo casu dicit, quod ab exequendo mandato licitum sit absinere. Non 1olum in mandatis singidaribus, verum etiam in communibus legibus. Argumentum tertium. Ad vocem quidem Dei loquentis, Ecclesia proponente . mens humana in capi vitatem est redigenda, de omnis humana ratio Ocrificanda ; non tamen ad vocem Romani Pontificis , vel Ecclesiae vocem Dei non proponentis, sed ex se loque tis. Quod enim sacrificanda , & in captivitatem redigenda sit ad vocem Dei loquentis , est in recogniti nem supremi dominii & authoritatis Dei in omnem humanam mentem & rationem. Ipse namque solus humanae mentis & rationis est Conditor, ipse suprema mens, suprema ratio, mens mentium , ratio rati num , mens falli & fallere nestia . quia veritas ipsa. Ipsius omne verbum , sola vi sua, sola authoritate i quentis certitudinem infallibilem humanae menti ingerit, εc dubium omne dispellit. Ideo ergo omnem humanam mentem & omnem humanam rationem in o
sequium sui jure suo captivare potest; utpote supremus m ais humanae mentis A rationis dominus. Homo
449쪽
o 6 A rtes Iesultisa vero , quantaecumque sit authoritatis, dum ex si l quitur, nec adver1us errorem speciali Saneti Spiritus assistentia est praemunitus, homo est circumdatus infimmitate, naturae corruptioni, vanitati, errori di memdacio obnoxius, juxta illud, Omnis homo mendax; ta ideo non est, nec esse potest omni humana ratione s perior, nec Omnem humanam rationem sibi subjicere, nec ab humana mente omnem dubitationem sola vi a thoritatis suae sena per excludere , nec ipsi certitudinem
sela vi verbi sui inferre; cum falli possit de Allere. Abipia ergo exigere non potest, ut absque omni dubit,tione credat verum esse quod dicit, dum justa ipsi os currit dubitandi ratio, nec ipsi prohibere ne contrarium credat, dum contrarium ipsi videtur certo v rum. Alias rationem veram non raro sibi subjiceret authoritas sedens: quod recta ratio non patitur, nec veritas, contra quam nihil potest humana authoritas. Apostolus namque dicit: Nihil possumus aAersus Uer ratem, sed pro veritate. Sola itaque divina authoritas, sive ut Augustinus de agone Christ. n. 14. sola fides essaua subjugat animam Deo. Non authoritas pure humana. Neque enim authoritas pure humana perinde animis imperare potest, ac linguis ait inCuietius Hist. I. 8. n. s. atque ut supra S. Thomam cum Seneca discentem audivimus : Errat, si quis existimat, fervitum eam in totum hominem destendere. . . . Mens sui juris Ex quo concludit, quod Deo quidem subjicitur homo simpliciter, quantum ad omnia is interiora , ct exteriora 3 ideo in omnibus et obedire tenetur : subditiatilem non subjiciuntur suis superioribus quantum ad omnia, sed quantum au aliqua determinate; silicet in his qua exterius per corpus sunt agenda sprout ante dixit non in hiι qua pertinent ad interiorem motum mentis.
Porro ut ibidem ait) non tenetur inferior suo superiori .dire, si ei aliquid praecipiat, in quo ei non sub
Argumentum quartum: Obedientia, cum voluntatusit virtus, per eamque cui S. Thomas ait ubi supra a.
450쪽
homo voluntatem ipsam propter superioris voluntatem in Itemnit, exigi non potest ab humana authoritate , nisi in iis quae pendent a libera siubditorum voluntate. At-ru a libera subditorum voluntate non pendet, ut cret vel non credant, dum ipsis libuet it. Neque nim ipsis possibile est certo credere, nisi ea quae sibi ain parent coto vera; neque opinari sic esse, vel non esse, nisi ea quae sibi apparent probabiliter vera. Ut autem hoc vel illud appareat ipsis certo vel probabiliter v rum , non pendet a libero hominis arbitrio, sed a veritatis signis seu certis, seu probabilibus , scilicet a ratione vel aut ritate certa vel probabili. Impossibile est ergo, quod intellectus certo credat verum , quod
certa ratione. vel authoritate non apparet ipsi verum ;similiter impossibile ut probabiliter credat verum, quod probabili ratione vel auctoritate non apparet ipsi v rum. Imo impossibile est quod propter authoritatem, alias ex se probabilem, id credat probabiliter esse verum, quod ratione visa sibi certa , apparet ipsi certo falsum. Cum opinio probabilis definiatur assensus incertus, ratione vel auctoritate gravi sic innixus, ut in contra rium nihil appareat certum, prout Philosophidcrae logi communiter definiunt. Et hoc de superabundanti sit dimam. Dum enim Ecclesiae vel Pontificum authoritate fideles adiguntur ad quidpiam credendum, profecto non adiguntur ad id credendum credulitate probabili duntaxat, sed credulitate certa, omne rationabile dubium excludente. Quod impossibile est absilue motivo certo; per consequens possibile non est ex sisto motivo authoritatis imcertae, falsitatique obnoxiae Enimvero dum S. D. N. Clemens XI. exigit Μάιcium interius de laeto Jansensi, censeri non potest contentus judicio probabili & incerto. Quia dignum non videtur Pontificis 3c Ecclesiae Majestate fideles compellere ad Iudicandum selum probabiliter . haereticum esse Janiunii librum. Si enim hoc
nonnisi probabi .e est, oppositum quoque, non esse utiaque haeretaeum, probabile est. Incertumque proinde est.