장음표시 사용
361쪽
honorem eoueessa: quemadmodkm femina ad eorum bosorum, quae Demcreavit, germinam videlicet se fructa ubertatem ae eopiam instit
tofunt. Sic humano generi ad illud p asdum , , Crescite 8c multiplicam ni & replete terram is insitifustiatis volvtatis sculta. libus Epiphanius ostendit, quod sicut inclinatio ad cibum & p ruinoc aliorum honestum uium a Deo insita humano corpori est: ata inclinatio ad sobolis propagationem honesto modo peragerulam a Deo indita sit illis verbis cresseste M. IVIII. His quartus Severi error manet confossiis, quo dicebat , Nuptias illicitas elle, & in eis opus Satanae perfici. In hoc ersore licet non lucrit primus Severus, cum ante ipsum in eodem fuerint Saturninus oc Marcion , ut ex dictis contra ii sos constare potest et in hoc tamen quod Nuptias illicuas dixerit, quia Mulier, & --hra geirerationi inservientia a Satana facta fuerint, primus & si gularis fuit. Constito ergo ex jam dictis, tam Mulierem quam membra propagationi inservientia, dc ad eam debito ac naturali modo inclinantia non a Satana esse, a Deo , sequitur, Nuptias a Deo in hunc finem institutas honestas esse Sc licitas. Licet autem maris & feminae coniunctio, quae extra nuptias fit, a Daemone instigante fiat, & mala sit: quae tamen in nuptiis fit, mirabile Desanstitutum est ad conservationem generis ordinatum, tuquit Lactantius de Osrificio Dei Lib. I. cap. ia .: qui cap. II. subjungit, quod ad hanc rem attinet, queri latis est, homines impios ac profanos summum nefas admittere, qui Divinum S admirabile Dei opus ad propagandam succellionem inexcogitabili ratione provisim & eflectum, vel ad turpillimos qliaestuq, vel ad obscoenae libis dinis Pudenda opera convertunt, ut jam nihil aliud ex re sancitili-mamant, quam inanem Sc sterilem voluptatem. Caeterum qui nuptiali coiacubitu utuntur ob propagandam succeilionem, opus Dei S. bonum peragunt ; nam Deus ad hoc formavit Sc dedit Adae
Muliea em in adiutorium: quare ea visa exclamavit: Haec vocumen se iram , quomam de Viro semeta es. 'inm rem resis et homo ναν emfam 5 matrem, er adhaerehit uxor Dae: di erant duo is carene u GC s. a. v. 24.3 , quod approbatum a Christo legimus Matth. v. . , Marci Io. v. , & confirmatum a Paulo
Ephes. s. V. I. σIX. Erravit quinto Severus, quia Camis Resurrectionem futuram esse negavit, sistas animas Q, restinrecturas asserens a Scit quia hoc errore laborarunt plerique , qui eum in Hauesi piae I runt, & proinde superius contra illum dictumest , propto ea ab hic impugnando abstineo. .X. Cum viderent Severiata, crrores stos cumSacris iam tu
362쪽
cohaerere non posse, ut eos auctoritate munirent, ad Libros apocryphos sub ementito Apostolorum nomine a sui similibus confictos recturebant, ex iisque ea qtiae in Sacris Libris inveniebant. adulterabant 8c corrumpebant. Ita de eis Emphanius num. a. :Ameryphis quibusdam Libris uti illos accepimas , ac partim etiam publicis ac receptis , ex quibus ea fila deligunt , quae pro animi fui l .hidine commutata adulterataque depravant. Qui autem fuerint apocryphi Libri, quibus Severiani utebantur, nec Epiphanius dicit. Hoc certum est, quod ab ipsis Ecclesiue initiis, quotquot contraveritatem Haeretici instirrexere,genuinis Apostolorum Scriptis alia sub eorum nomine, ut simplicibus illuderent suaqtie mendacia tegerent, confinxere: unde Irenaeus Lib. I. cap. I 7. modo2 . sua aetate dicit: Insuper a conorum Lurorum o adulteriuarum Seri-pturarum, quas ipsis Haeretici confinxreunt, infinitam multitudinem asserunt . ursultos ae vesanos bomines, veritatisque Literaram io
ros in porem trahant. Quibus 8c alia similia adjunxerunt Manici i SP alii, qua Gelasius I. Papa in Synodo Romana proscripsit . de quibus aliqua dixi hujus operis Tom. I.
I. r' Aci ANos a Tatio cognominatos vult S. Augustinus Lib.
de Haer. cap. a ς. , a Tatiam tamen Tatianos dictos cella sent Irenaeus Lib. I. cap. II. modo ag., Clemens Al xandr. Lib. 3. Strom. , Epiphanius Haeres is , Eusebius Lib. Plist. cap. 29. , Theodoritus Lib. I. Haeret. Fab. & alii passim. Qui tamen ab altero Tatiano distinguendus est viro sanctissimo S Chi isti Martyre, cujus meminit SoZomenus Lib. s. Hist. cap. II., qui genere Phrygius una cum Macedonio Sc Theodulo similiter Phrygi- bus ob simulacrorum fractionem, imperante Juliano Apostata, Martyrio coronatus fuit. II. Tatianum, de quo hic sermo erit, e Mesopotamia ortum fuisse, scribit Damascenus in Catal. de Hatres, Syrum fuisse autu- mat Clemens Alex. Lib. 3. Strom. : Tatianum arbitror oram talia audere dogmata deeernere s & Epiphanius Haeres. .: Erat his quemadmodum accepimus notione oras. Attamen Assyrium se fuis-
363쪽
P, Tatiatuis ipse prodit in Oratione ad Graecos ei adstripta, & in calce om rum S. Justini posita : ibi enim circa finem & genus &protellionem suam exponens: Haec Φobis, inquit, o Graci, Tatia nas ego barbarae Philosephiae fectator eomposui, natus apud Affrior, ' eoiris primum studiis imbutus, deinde vero illis, quae nunc fovere me profiteor. At sive e Mesopotamia, sive Syrus, sive Assyrius dicatur , tacite componi posth arbitratur P.Mallii et Dillhrt. in Iren. ar. 3. F. I. nam interdum Assyriae Syriae & Mesopotamiae nomina promiscue usurpantur. Sic Gen. 28. v. s. Jacob qui profectus venit tu Mesopotamiam oriae , v. . ivisse in oriam dicitur: & Hadrianus L. 7. Lxpedit. Alexandr. scribit, Euphrate & Tigri mediam Asa riam contineri: unde , inquit, ab induenis Mesopotamia vocatur. In Graecoriim studiis se fuisse versatum ailarit ipse verbis nuper allatis. An vero in philoso7,hicis tantum , an etiam Rhetoricis, contro
versia est, quae ad rem privsentem non attinet.
III. Tatianus adhuc Gentilitatis tenebris involutus, in quibus ortus & educatus fuerat, magnam Orbis partem perlustravit: qua occalione nedum variis liberalibus artibus operam dedit, verum& Ritus & Religiones diversas juxta mores Gentium, ad quas per veniebat , profestus fuit. Romam appulsus Ethnicas omnes superstitiones, quibus Urbs illa prae caeteris abundabat, contemplatus fuit, ac simul exercere coepit s sed cum videret, nihil in eis, nisi turpe & detestandusia reperiri s 3c ex alia parte in Sacros Christi,norum Libros incidisset, quos ipse putabat barbaros s Scobservans eorum styli simplicitatem & gravitatem ac doctrurae puritatem, fidem erga il los concipere coepit. Ita pneter multa fatetur ipse in
praefata oratione his verbis : In me defcendens, quomod3 tandemeteritate potirer, inquirebam. Et eum diligenter circumspicerem, iu Libros quosdam barbaros incidere mihi contigit, antiquiores multo ,
quam Graecorum Philosophia ,si spectes aetatem, O augustiores, si illorum errores . His ergo dem adhibui, qu)d solus non esset phaler tus , nec ulla Scriptorum affectatio ct fermo nusquam obscurus: futu-Foruaia item eventuum praeuotione ιν magnitudine promissionum , er quod unum reviversorum Mouarcham statuerent, impulsus. Haec Ta--tianus ipse .. IV. Hisce primordialibus Fidei initiis, Gratia interius operan
te, exitus respondit. Nam spretis Gentilium superstitionibus ad dumen Evangelicae Veritatis Tatianus accellit,'sacro regenerationis lavacro ablutus fuit. Hujus operis consummationi plur,mum contulisth S. Justinum Martyrem, cujus se auditorem ac di scipulum Tatianus praebuerat, Veteres omnes testantur. Ita IrGnaeus, ut supra citatus, Eusebius Lib. 4. Hist. cap. 29. de Tatian ,
364쪽
ex eodem Irenaeo: , inquit, Iustini auditor, quanatu quidem eum illa versatus est, nihil er modi protulit. S. Hieronymus de Script. Eccles in Tatiano: γ tini Martyris seHator fuit, florens in Ecclesia, quamdiis ab ejus latere non discessit. Theodoritus Lib. I. Haer. Fab.: Tatianus autem SIrus fuit primum Sophista, postea verὸ etiam Divini rastini Maroris fuit discipulus. Demum 1ipiplianius Haeres. 46.: Is primum, utpote Graecis eruditus artibus, Iasini Phi- IUUbi sanctissimi ae roligiosissimi viri eo uetudine es usus. V. Ex his aperte colligitur, quoad Justimis vixit, Tatianun , saltem exterius in Veritate stetit te, sed eo Martyrio e vivis sublato, superbia elatum ut omnium Haereticoraim mos est de sua condenda Haeresi cogitalle, & opere impleville. Ita resert Irenatus citatus his verbis de ratiano: eum esset yustini auditor , i
quavium quidem apud eum erat, nihil enarravit tale : pini vero illius
Marorium, absistens ab Ecclesia, O praesumtione Magistri elatus di insatur, quasi prae caeteris esset, proprium characterem doctrinae constituit. Idem ex Irenaeo Eusebius asterit, loco citato . Consentiunt Theodoritus dicens : Pint Magistri autem mortem desideravit esse auctor O princeps Haeresis: & S. Hieronymus citatus : Postea veris , inquit, insatus eloquentiae tumore novam condidit Haeresim, quae E cration dicitur , quam postea auxit Severus , a quo ejusdem partis Haeretici Severiani usque hodie appellantur. Epiphanius autem, relato S. Justini Martyrio, subdit: Huie autem cum se Tatianus initio dedisset, quandiu cum Sancto Marore vixit, cπm caeteris in rebus honestissimὸ se gessit, tum egregiε fuit ac conflanti Fide praeditus . Sed ilio mortuo , perinde ac si caecus ab altero de Hus d datiore destituatur , in praeceps sese eommittens, prae caecitate deorsum ito fertur , ut cohibere lapsum nequeat, donec in exitium ruat: ita Tatiano tanti-VI. Non statim tamen post Justini mortem, quae contigit an no-7., a Catholica Fide saltem aperte Tatianus descivit: nam post Justini mortem suam adversus Graecos Orationem, opus habitum ut Catholicum, eum edidisse pro comperto habetnr. Et maxime qu a post Iustini mortem Tatianus Scholae ejus facile princeps factus, vel principatum ambiens auditorem habuit ac discipulum Rhodonem insignem Marcionitarum antagonistam, ut ipse resertin Libro, quem Callistioni nuncupavit, in quo dicit, se a Tatiano cruditum, oc a Tatiano elaboratum fuisto Librum auaestiolatim, quarum solutiones ipse Rhodon peculiari opere se editurum profitetur , ut ex ipso testatur Eusebius Lib. s. Plist cap. I 3. . Ex quibus colligitur, Tatianum mortu9Justino ductore non statim caecum factum fuisse, sed aliquandiu lucem Veritatis servalle s donec quia sorte Diqiti Ooste
365쪽
forte inter Iustivi discipulas ac sodales principem quem ambὰ-hat locum consequi non poterat , vel alii causa motus, Roma re licti, &in Orientem se conferens, suae Haeresi, quam animo prilis conceperat, ibi ortum dedit. II. Hinc apparet, haeresim hanc non coepisse Rome, ut vult Lamiaertus Danaeus in opust. de Haeres. cap. as. s nemo enim ex antiquis hoc scripsit: imo Epiphanius contrarium aperte pronun tiat n. i. dicens: Post Sancti rapini Marorium Romε profectus in orientem O ibidem Babitam , an absurdas opiniones incidit : ac nescio quos AEonas ρ Valentirianis Fabatis, ct principia quaedam aepropagationes commentus es s sed Antiochia Praesertim, qua ad Daphnen est , illius dogma derivatum in Cilicia ae Pisidia eamprimis eoaluit. Epiphanio in hoc consentiunt omnes, dc etiam litigius
de Haeresiarch. Cap. I a. num. a. , qui trilm. . dicit, occasionem no vae condendae Sectae Tatiano, ut ex Irenaeo dixi, elationem ac prae-1iimtionem Magisterii fuiste, affertque situm Chemnitium dicentem, Tatiani exemplum magna ingenia monere, ut discant ex Paulo Rom. I a. v. 23. Non plus sapere, quam oportet supere, sed sapere ad sobrietatem . Quod monitum si servat sent Chemnitius&ipse Ittigius, novas Pseud Resormatorum doctrinas secuti non essent, nec ab Ecclesia cum Tatiano recessissent.
VIII. Constat ergo ex dictis, nisi post Iustini Martyrium hareresi sitae condendae manum apponere Tatianum coepisse. Sed
Po tempore & anno id coemit, disputatur. S. Epiphanius deo
aliam: . prim- , inquit, in Mesopotamia Noviamfectam es. dere auressus est circa anuum duodecimum Antonini regnomento m.
Quam opinionem sequitur Valesius in Notis ad Eusebium, &Pe sonius in Vita Justini. Alii communius volunt,Tatianum Sinctam stam prodet e coeptile circa annum duodecimum Marci Aurelii, qui coincidat cum anno Christi i7a. Qua opinione posita, cum S. Justimis Martyrium subierit anno Christi 16 ., ut dixis sequitur, post annos quinque haeresim stam Tatianum in Oriente evulgare coepisse: quod stiperius dictis consonat. Cum enim haeresim moliri non em erit dum adhuc esset Romae, imo se Cath Iicum ostenderit scribens praefatam Orationem ad Graecos, fit,alis quo tempore Romae moratum esse post Iustini mortem, antequam . prolectus in Orientem de Haeresi condenda coaltaret. Ex orati ne tamen ad Gentes s si Romae scripta fuit: colligitur, de Immor talitate Animae antequam Roma discederet, eum non recte se siste: ibi enim ait: Non immortalis es anima δ Graeei ,suaptὰ naturqsed mortalis eadem tamen ne moriatur feri potes. Moritur etiam θ' dissolvisur cum eorpore , qa e veritatis ignara es, refinger autem po-
366쪽
stea is consummatione mandi sua cum corpere , mortem is ipsa immortalitate per eruciatum di menam sensiens Quibus vult Tatianus , Animam veritatis Fidei ignaram mori cum corpore, resurrecturam tamen in fine Mundi, & immortalem ad poenam di cruciatus futuram . Quae doctrina sane a vera Fin aliena est. IX. Hic corrigendus est error, qui nescio quomodo in Philastrum irrepsit, ubi Haeres. 48. legitur e Pos meis amem persecutisnem fuit Tatianus quidam discipatus Satim sint Maroris , qui recini a Veritate post passonem ipsius M. Hoc enim evertit totum
quia dicti est, k quod Philaster liue fatetur, quod nempe
1atianus S. Justitu disclinitus fuerit. nam si istum ivst Decii Persecutiouem , quae anno Christi aso. saeviebat. Tatianus h. aereticus
apparuit. iter i. hoc non evenisse nisi 8o. annis post Iustini passi nem , quod incredibile est. q. II. De Tatiana Scriptis , O de Eneraritti . I. II Raeter orationem contra Gentes , quam scripsit Tatianusa adhue saltein extrinsece Catholicus, de qua supra dixi.
alia plura iactus Haereticus edidit Scripta, S. Hieronymo teste L. de Scriptili l. cap. as. dicente : Poero Tatianus is ita scripsit --ium . d quibus anus florenti mus contra Gentes emat Liber . quitater omnia opera ejus fertur insignis . Scripsit quoque Librum d GPeriectione iuruimm Servatorem, quo Matrimonium, damnavit. illud illicitum esse contendens: cujus meminit Clemens Alexand. L. a. Stro:n. Item Librum Problematum, seu mantionum scripsis, Auctor est Rhodon, alias ut dixi Tatiani ducipulus, apud
Eusebium L. f. Hist. cap. II., ubi de Rhodone ait et Refert esiam, a Tatiam elaciararνm esse 2euaestionum Librem, is μο eum Tatianus alf anu atque inmixtos Sacris Scriptinae locor se expositπrum promi
N. itfe Mudis fianticines inaestiolirum Tatiam peculiari opere edi μιαν ' Desse profitetar. Porro hunc ullasionum Librum compossisse heriau Tatianus . in Veteris inis invidiam , ut nempe eam G cum iam ae imperviam ostenderet, ac proinde a malo Deo Eie proόec Mn. 'IL Aliud opus Tatianus consecit. nempe Catenam S CG ctionetis quandam ex quatuor Evangelis, quam Diate onnuare cupavit. De hac Elisebius L. 4. Hiae cap. s. Cinerum, inquit,
prinas eorum Aactor Tatianus Catenam cillectionem nescis quam auctioram estur ait, quam Diatestaris , θοc es Evangelium ex
367쪽
qua uor Evangeliis compositum nominae it, quod Opas is quibit ametiamnum habetur: De laeto plura hujus Operis exemplaria suo remi Ure adhuc extitille, ac omnia a se collecta seposuille, refert Theodoritus Lib. I. Haeret. Fab., ubi agens de Encratitis, post- qiiani dixit: Is autem Tatianus 3 composuit etiam Evangelium, quod
icitur per quatuor, amputatis Genealogiis O aliis , quaeumque ostendunt, Dominum esse natum ex David feeundum earnem: DAbus ut suo errori, quo Christo veram carnem eripiebat,sucum simplicibus faceret, omnia, quae de vera Christi carne Evangelist scris, serant, a suo Pseudo-Evangelio amputare voluit. Subiungit postea idem Theodoritus : Eo autem pastioni, non ii fili, qui out illius fetae, sed ii etiam, qui dwmata Apsoticasquuatur, compo
Dionis fraudem non cog centes, sed simpliciiss eo tanquam Libro eum aditioso utentes. Ego quoque increui plagiquam ducentos hujusmo di Libros, qui inhonore habebantur in nostris Ecclesiis, quos cium omner xI coegissem, depinui,'Deo eorum reposui quatuor Evangeli ruω Evangelia. Haec de facto proprio Theodoritus. III. Hujus Tatiani ex Evangeliis coeatexturae meminit quoque Epiphanius Haer. 46. n. r. his verbis: Ferunt, Opus illud, quod ex quatuor Evangeliis contenum est, quodque fecundum Hebraeos nonnulli vocant, ab eo ine eo criptum . Ex hoc quod Epiphanius dicat, hanc Tatiani contexturam ab aliquibus vocari Eoantritum δε- es,dum Hebraeos , suspicati sunt aliqui, Tatianum suam Harm niam Evangelicam non solum ex quatuor, quae nunc habemus
Evangeliis, sed etiam ex Evangelio secundum Hebnaeos, quod
Nararaeorum dicebatur, concinnalle In hanc opinionem propemdit Victor Capuanus, qui in Praefatione ad Tatiani Harmonianis quae extat tona. a. Biblioth. Vet. PRὶ refert, quod Tatianus suam Harmoniam instri erit : ex qua inscriptione Hugo Gr tius sub initio sitarum Annot. in Matth. , & Vossius in D ert. de Gener. Christi colligunt, Tatianum in sua Harmonia etiam Hebraico Matthaei Evangelio usum fuisse , quoel multa in Graeco non
extantia continuit, ideoque diversum quodammodo videri potuit. Iis tamen non assentitur Iti ius in Disteri.de Haeres p. aQ. I. IEusebius enim ex quatuor Evangeliis Tatiani Harmoniam compositam mille asserit, ideoque Diatessaron dictam : quod autem Victor Captianus eam Diapente dictam fuisse scribit hoc vitio Itbr riorum eveniste put/t, cum potius legendum esset Diapauton, quod significat unum quintum ex quatuor conflatum . IV. Superest modo dubium, ait haec Catena seu Harmonia Evangelica a Tatiano edita extet adhuc. De Oratione ejus contra
Gentes ad Calcem operum S. Justini posita nemo sere ambigit. De
368쪽
De pKedicta vero Harmonia dissidium est. In Bibliotheca Patrum duplex Consonaiatia, seu Harmonia Evanseliorum legitur. Una Tomo a. sub titulo: Consonantia Evangeliorum Tativiti Alexandrini , praemissa praefatione Victoris Capuani. Altera linitiar T
mo 3. ejusdem Biblioth. , quae nomen reteri Ammonii Alexandrini: in cujus Praefatione adnotatur, hanc masis quam illam adscribendam Tatiano, licet nomen Ammon i Alexandrini per errorem praeferat s quia huic omnia competunt, quae Eusebius ScTheodoritus de Dialeslaron Tatiani prodiderunt. Nam in ea quae Tatiani nomen praefert extant Genealogiae, quas Tatianus amputaverat s neque ratianus fuit patria Alexandrinus, ut in ea inscribitur: in hac autem secunda omnia haec desiiderantur. Ita scutit Baronius ad ann. 17 , unde loco Ammonii restituendum cste putat nomen Tatiani, & potius Ammonii nomen ponendum in pri
V. Verum neutram cise Tatiani haeretici , censet Valesius in Notis ad cap. 29. Lib. Eusebii. Nam omissa priori, quam Tatiani Aisyrii non esse omnes conveniunt, neque secundam ei tribuirolle putat. Primo, quia haec nil aliud est quam Epitome quatuor Evangeliorum eleganter conscripta ab homine Catholico: Evangelium auteniTatiant iplis Evangelistarum verbis conceptum fuit,
solis resecatis iis, quae Davidica in Christi Genealogiam si ctant. Secundo , in isto Opcre ires anni praedicationis Christi distinguuntur. Et tertio, quod cum Tatianus studuerit a suo Evangelio eXscindere omnia, quae Christo humanam carnem ex stirpe David tribuunt, in isto Christus legitur Verbum factum Caro, narratur partus Virginis in Bethlehem, & Christus haud semel Filius David. Propterea tum Valesius, tum Pagi, tum Dupin, & Ittigius ipse, eam Tat iani non esse autumant: & quamvis ab ea abfuit G nealogiae a Matthaeo& Luca receti sitae, hoc tribui posse brevitatis studio potius quam malitiae. His addi potest, quini cum Ambrosius in Prooem:o explanat. in Evang. Lucae, haec habeat: Plerique etiam ex quctuor Evangelii L ibris in avum ea, quae veneuatu puta-Terunt assertionibus con venientia , referserunt. Si praefatis verbis
Tatiani Diatellaron indicare voluit Ambrosius, ut multi putant, certum ex hoc etiam fit, Harmoniam hanc de qua agimus non esse Tatiani, cum in ea venenata illa, de quibus Ambrosius loquitur , minime reperiantur, ut eam legenti constabit. VI. Relari Eusebius Lib. 4. hist. cap. 29. voluisse aliquos, au
sum fuisse Tatianum etiam Pauli Apostoli Epistolas elefantioribus exprimere verbis: Ajunt etiam , inquit, nonnulli, auuem illum esse dicta Pauli Apostoli elegantlaribus eterbis exprimere, utpotὰ qui Tom. VII. Y y cum
369쪽
compositissem ore um illius eorrigere studeret: quo posito ins runt aliqui , quod lichi secunda Harmonia, de qua locuti sumus, elegantioribus verbis ae stylo puriori conscripta sit, non proinde Tatiano sit abjudicanda. Si enim Pauli dicta elegantiori s verebis exprimere, & phrases emendare non erubuit, eadem ratione probabile est, eum in sua Harmonia Evangelica, non ipsa Eva gelistarum verba sequi voluisse. Nihilominus de hac re judicium eruditis relinquam. Id enim me detinet ne astentiar, quod in ea quam habemus, Harmonia Christus Filius Davidis appelletur, Ralia de ejus vera carne legantur, quae a sua Harmonia Tatianum
VII. Modo ad Encratitas me converto. Hos cum Tatianis jungit S. Aligustinus. De eis tamen separatim agit Epiphanius, dum de Tatianis agit Haeresi , de Encratitis autem geresi 47. Sed in hoc ab Augustino non dissentit Epiphanius. Nam cum Encrati tae Tatianum habuerint Magistrum, Augustinus cum Masistro eos conjungere via uit, Epiphanius vero a Magistro separatim eos proponit, quia doctrinae Magistri addiderunt: & quia sub hoc
nomine famosiores & diuturniores fuere, ut dicam. Asterit utrumque Epiphanius ipse Haeres. 47. his verbis: Encratitae vocantur, Tatiano fuccesserunt , cujus erroribus imbutioni s eosque novis opi nioni,ns cumularunt , ct majores nugas ae deliria commenti funt. Horam ingens est hodie numerus in Pisidia , eisue Phogiae parte , quae Adusta dicitur. Liuod ei γ egioni nometi certo Dei cousilio βω- tan iuditum es , qubd talis ae tanti erroris pravitate illius incolae quodammodo conflagraverint s es enim Haeresbus apprime referta . Praeterea vero is A e Provinciis, O iu Isauria, Pampolia , Cili-eia , Galatia Encraritae propalati faut i λδ ct in Romano tradis, ct sutiocheno in SIria, liret non ubique peroaserit: ex quibuS apparet, hinesim a Tatiano conditam prinici Tati. anomina appellatam, deinde Tatiano mortuo latius dii Lucam, ec erroribus auctam a Tatianis celsoribus, Encratitarum nomine a Continentia, quam in ptu ribus erronee profitebantur, sumto appellatam.
VlH. Eiκralitas ratiani sobolem & propaginem fuit se omnes
consentiunt. Irenaeus L. I. cap. 3o. modo 28., Pol quam Encrati
tarum sub nomine Continentium errores recensuit, subdit: Tatiano Ibdam primo banc introducente blas emiam: quod cx Iren. eo repe tit Eusebius L. Hist. cap. 29. , ubi si. niliter eorum enarratis Haeretibu8 concludit: Atque hue nuper apud illos excogitatum est, Ta tiano quodam primo hujus impietatis auctore: Theodoritus etiam L. 1.1 .eret. Fab. de Tatimno loci uens , ait: muc babent ducem, qaridi
370쪽
parastatae , quὀd aquam pro viso ostierant. Encratisa autem , quod meque vinum bibast, nec animatis vescantar. Sed de hoc infra. Hinc ubi ab Auctore Tatiani prius dicebantur, postea Eucratitae ab OIR- ratione idest Continentia a quibusdam rebus dicti sinu. Sic Ct mens Alexandrinus L. 7. Strona. tibi dixit, ex Haeresibus, quasedam appellatas ab Auctoris, quasdam a Loci, quasdam a Gentis nomine, subdit: aliae autem ex operatione , ut Encrazitarum. Orbo inem tamen suam a Tatiano duxi se, testatur etiana Nicetas in Thesaur.Orthodox. dicens: Eneratitarum quoque,seu Contiuentium Haeresiis Haemeseos Tatiani fragmentim es. Et Honorius Augustodii nensis Lib. de Hatres. Tatiani, inquit, a quodam Tatiano di si , qui Creatitae , verius Eucratitae s quibus accedit Damascenus Catalog. Haeres. dicens: Eneralitae reliquiae qu. edam sitiat I aliaui . Ne igitur a radice ramum excidam, utrumque simul consi uicium
I anI- traiisarum errores, de Deo, Scripsaris ,
l. Irca Deum Tatianus erravit, quia non unum Deum omnium principium statuebat, sed plura principia , nempeia nes cum Valentino adstruebat. Ita de Tatiano S Encrati tissentit S. Augustinus dicens: Pruationes quasdam fabulosas seculorum etiam usifanum. Irenaeus apud Eusebium L. Hist. cap. de Tatiano : AEouas, inquit, inoisibiles commentus perinde ac m-ιentinus. Theodoritus de eodem ait: Figmenti sui materiam eme dicavit, 3 I aleatino quidem AEusam pro mones. Epiphanius autem de Tatiano Haeres. Q. ait: Ne cis quos Atanas . malentinianis Fabulis , O principia quaedam ct propagationes commentus es De Encratitis vero subjungiti ne enim Encratιtaram orta Iuccessis est, quibus Cenenum illis aspersum a dc specialiter Haeres. 47. n. I. de iisdem: Priscina enim, inquit, etiam illi plura coxstituunt, inter ea Diabolum referunt, quem Dei operibus adversari, nec illi effubjectum τοIuut: sed praecipud quadam potesate praeduum age quae libuerit, uon malitia depravatam. H ec quae de Diabolo Encratitae dicebant, cum non imantur de Tatiano expressa , sorte addiderunt de suo. Omnia autem ejusmodi partim a Valentino, partim ab aliis resumta, cum ex superius dictis tanquam fabul
ia & impia rejocta sint, ideo iterum ea relallere superfluum