장음표시 사용
101쪽
Q Secutu ΘSt gratiam, et omnium Dominus Singularom habuit 'tu curam Etiam Mogo fateor Vorum nisi primus se ipso quod Suum ora focisSot, non tanta a Domino obtinuissset. Elonim qui Scit arcana oestrae menti S cum viderit Sanam mentem nostram, et nos conari et niti ad virtuti certamina, Statim nutuit Subsidio Suo noSadiuvat infirmam nuturam no- Stram roboranS, UbereSque retributione Suppeditatis . Et gentina haboni Nagiangonus Orat. 37, 11. 13, NySSenus do beatitu 1. Orat . , aliiquo. - Quin o intor Latinos occurro tibi Hilarius in Ps. 11 dicons ex nobis initifim esse in Deus perficiat incipiendi a nobis initium esse. Et Cyprianus, exhort ad martyreS, unumquemq/ι Secundum dei uae me ita accipere de Dei ope. Et Ambrosius, Abraham, . 74, tales nos praebere oportere bonis studiis et prompta de ut Deus nostri
misereatur et vocet nos, et non esse ea sectandum ut excitet nos
Christus, sed otius esse a nobis excitandum Christum. Ergo doctrina Augustini morito novitatis arguitur. Ad hoc autom rospondetur primo indirooto Ecclesiam tam orionialem quam Occidentalem profanu pelagianorum novitato horruisso, et doctrinam eorum repetiti vicibus damna visso, osimi apae tractoriam in qua Confirmabantur Cano nos africanorum Onoiliorum fuisse Subscriptam ab omnibus Orbis opiscopiS. Denique inter alia qua Pelagius in concilio Diospolitano compulsu OSt roprobare, ut iudicium effugeros, fuisso otiam istud iratiam Dei ecundum praecedentia merita dari. Ergo doctrina de noeeSSitato gratia praeVenienti non potuit SSe OVa, neque apud Orientale neque apud Occi-
Hospondotur Soeundo direoto Formulas in Votustioribus Patribus notata eumdom Sensum habere, quem Supra in to-stimoniis Scriptura declaravimus ubi conVersionis exordia a nobi OSSe dicuntur, pro quanto citioset, liberi nostri arbitrii os inspirationi prasvenientis gratiae ConSentire, cum eam abiicere possit, et Sio e praeparare ad iustificationem,
102쪽
vo quamlibet attrem uberiorem gratiam recipiendam. Similo os apud S. Thomam, cum Scribit in II D. 28, a. 4, quod ad gratiam strat /m facientem habendam, ex solo libero arbitriose homo poteuet praeparare; faciendo enim quod in se est gratiam a
Deo consequitur. Et non θου existimandu SonSisS cum emi
pelagianis. In reSponsion enim ad 20yn ait quod homo non potest A ad gratiam praeparare, nec aliquod bonum facere sine Dei auxilio, et ideo rogandus est ut nos ad se convertat, et etiam alio8. Eamdem nune Xplicationem adhibo quoad obisectos sextus Patrum qui ante Pelagium ScripSerunt, o praeeiSe quia ante Pelagium Scripserunt, dum nullo adhue advorSario dogma gratiae impetebatur, liberius loquobantur, nec erant ita Solliciti praecavero locutiones qua pΟSten tantiam, error OXorto, anSam dare poterant prava intorprotationi. Et o quidem Vera, teXtUS omne praecitati bonum p catholicum sensum omnino serunt. Cuius ratio si quia in negotio Salutis talos sunt partes gratia se libori arbitrii, ut locus sit illi rogulas qUR USquo Uno X doetrina sanctorum recipitur Sic Deo fide, quasi rerum successus omnis a te, nihil a Deo penderet. Ita tamen iis operam omnem admore, quasi tu nihil, Deus omnia solus sit facturus. Quae quidem regula ad rem prae- Sentem accommodata, huic aequivalet Sio os confitondagratia Dei, quasi Salus nostra in solo nostro arbitrio osset repoSita Si asserendum liberum arbitrium, quasi solius Dolgratiae negotium hoc Xsistoret. Primum ad pollendam do-sidiam si negligontiam, alterum ad Xeludendam praeSumptiOnem Valet. Et quid mirum si hoc altorum Augustinus instantius inculcavit postquam selagius dogmatizare incepit, illud vero primum Ρatros Pelagio antiquioros Si igitur insistobant isti in vindicanda libortato arbitrii et sexcutisnda damnabili Socordia, supposito caeteroquin divinae gratiae
Chrysostomus. Hom. 12 in 1 Cor. Super haec Verba, quiδ
103쪽
te dilacernis, ait sed isto sit laudandus, o corto habeas gratiam Sed neque Sic oportet Superbia efferri, quippe qui
non octo habeS. Non enim morita tua haseo sunt, o Dol gratia Quamvis idem adducaes a Vocatione eam aCCΘΡiSti . . .
Omnia indo tibi provonorunt s. Et Basiliu in Const. Onust. C. 15 α equo ullus hominum in robus bonis conatus abSque Superna Spe fiet, neque neceSSura unquam Si Su- perna gratia ad hominom non studiosum, Sod ad porfectum Virtutis cumulum coniuncta Simul SS utraquo haec por- tet, et humanum studium et caelosto auxilium por idom o Superni nocersitum. Et quidem in omnibus quae octo a nobis fiunt, animus causa rectae actioni ros erat De ac copias, nihil omnino suis se Viribus recte iacero ratu η.
Vido otiam ostimonia Cypriani o Ambrosii citata ab Augu-
mini ad me, et ego convertar ad vos, respondemia aliis Verbies Thron. -21 converte nos Domine ad te, et coni ertemur, BimmRdvortonsos Scripturam ibi Contradicere non ΡΟSSe ita proportionalitor in praeSenti. Tandom obiici posset commvno theologorum ossatum 19-oionti quod in se ost Deus non donogat gratiam. Nam quis disponit viribus naturae, facit quod in e St, a per hoc, gratiam con Sequitur. Recte ergo Xordia conVersioni attribuuntur liboro arbitrio, secluSo etiam omni gratiae adiutorio. Sed ad hoc dicendum est, prasedictum axioma intolligido illo qui facit quod in se est per ire a gratia ipS prae Stita S, et nequaquam admittendum osso quod scribit; ossius, OPUSo de grat eis c. e. 10 in appendice, maiorem partem Seholasticorum litor illud intolloxisso. hoc modo subtrahitur vel ipsum difficultatis fundamonium Sod quia de hoc Xiomate erit postea, ubi do causa gratiae Q. 112), opportunior
diSSerendi locus, non opus est pro uno in ulteriori explication immorari.
104쪽
Restat 0niquo consideranda nocossitas gratia ad reSurrΘ-Ctionem a peccato. ReSurrecti autem a poceat coinoidit cum
iustification impii, do qua sex professo in Q. 113. Sati ergo sit rovitor indicar duo argumenta. Primum o Scriptura, ubi iustificatio Xprosso dicitur osso per gratiam Chri Sti, amque Solam Iustisicati rati per gratiam puellis, per redemptionem quae est in Christo Iesu, ait Rom. III-24. Et iterum, jal. II-21 Si per legem iustitia, et adom ratio si do quibuslibet poribus naturalibus), νοοgratis Christus mortuus est, id est, Sino causa. Quod quidem infor Apostolus, ducendo ad absurdum. Onoludendum ergo, quod non potest homo per seipsum iustificari, hoc est, Θ- diro do statu culpa in statum iustitias.
Aliorum argumentum sit X ration thoologica . Quia nullus purus homo afferre potest condignam pro Θocato SatiSfnotionem. Ergo Semper gratuit OS OffenSae omissio respectu pius cui omissio fit. Ito quia in praesenti statu levationis, reatu peooati formaliter eon Sistit in privation gratias. Ergo non aliter quam per eiusdem gratia infusiono formaliter omittitur. Nota Hactenus do necesSitato gratine notum S in genQ-rali, nulla distinction facta intor otualem gratiam, Vel habitualsem. Id seo, ut ab initio praemiSSum'St, Veniendum nunCad magis doterminata, descendendo ad diverso gratia modos qui requiruntur pro bona et virtuosa vita, in uicinitio, progreSSU. et ultim ConSummatione. Et ad hoc pertinobunt tres Sequente propOSitioneS
105쪽
ART. ). Communior et in Scripturis Sancti functatissima ctootrina est, quo gratia halaitualis seu anotilioren est eterminuto requisita a tio ut possit tu vitari mortale eooatum. Quo lit ut homo extra statum iustitiae Asistens, nisi Cito per poenitentiam reparetur, nequeat non iclentictem in nova mortalia inoictere.
Hae os sontentia S. Thoma in praesenti, et deserit. Q. 24 a. 12 et . 3 Q. Gent. o. 160, eamdemque nunc frequentius sequuntur theologi ait Suare l. 1 o Grai. e. 27 n. 3. In primis Scriptura sententiam lianc vehementer insinuat in eo loco pistolae ad Romano VII-24, qui supra est allatus, cum agebatur de impossibilitat implendi segem sino gratia. ConcluSi enim apostoli erat: tias me liberabit a corpore mortis huius strati Dei per . . . . Et statim do Claran quaenam Sit ista grati qua n eoossitate serviendi poccato liberamur: Nihil ergo, inquit damnationis est iis qui inni in Christo Iesit, qui non secundum carnem ambulant Lex enim spiritus ιtae in Christo Iesu liberav/t me a lege peccati et mortis. Ergo gratia qua liberamur a lego peccati est gratia propria eorum qui sunt in Christo Issu sod in Christo Iosuilli soli si dicunturi sunt, qui sanctificant gratia ornantur. Rursus est gratia quae rationem habet Spiritus Vitao, i. e. spiritus vivisci, quaeque legi membrorum Seu OnoupiSeeΠ-tiae opponitur; sed eiusmodi gratia nonnisi on est, quae habitualom se intrinsecus inhaerentem inclinationem confert. Denique conclusio confirmatur e consequentibus: Si quis, inquit, spiritum Christi non habet, hic non est eius, et tunc cloe verificatur quod dicitur Vors. 5-8 Qui secundum carnem
Sunt, quae carni sunt sapiunt. . . Sapientia carnis inimica sit Deo. . . Qui autem in carne sunt, Deo placere non OSSunt.
Proinde, liboratio a servituto poccati hanc habet conditionem
106쪽
quamdiu quis Steterit in gratia. i. e. quamdiu spiritus Dei in eo inhabitaverit. sed qui per occatum mortalo amittit ratiam post baptismi susceptionem, iam non habo spiritum Dol. 0incidit orgo in occati serVitutem, i. e. in eam Conditionem in qua, is cognoscat homo quid honestum Sit ta-mon do facto illud ut plurimum non amplectitur, et peccato misero inservit. Unde Chrysostomus hune locum epistola ad Romano S, Hom. 13, 11 5, exponens ait: me audien quod i Christus liborauserit a sello occati, o quod iustificatio legis perfecta sit in te, peccato in Carne damnato, totum apparatum deiiceres, ideo postquam dixerat Nihil ergo damna-ήtionis est, adiecit iis qui non secundum carnem ambulant... Omnia quae ab illo erant, perseeta Sunt neque enim ΘC- eatum eontra segem mentis nostrae, nequo captivam illam ut ante officit, sed omnia quae penes ipsum erant eSSRVere Sollataque Sunt, paSSioneSque repressae sunt metuente ae
tromentes Spiritus gratiam. Si ero tu lumen Xtinguas, et aurigam deiicias, gubernatoremque expellas, tibi postea tempestatem imputa. . . Viden quot mala Sint se eo quod Spiritus non hab0atur inimicitia in Deum, non posse illius legibus laeere, etc. . Confer etiam canonem VI concilii Milouitani, canonem 13Vm Arausicani epistolam Coelosi ini ad Gallos, . . Ex quibus sat claro tibi apparobit, lib0rum arbitrium sequaquam Sanari ab ea obilitate quam ex peccato originali incurrit, et e qua impar si ad totius legis obserVantiam, ab Sque gratia nova regenerationis, bS-que gratia baptismi, uno Verbo, absque gratia iustificationis. Si quis igitur gratia sanctificanto ostituitur, illo non valet vitar por diuturnum tempus ulteriora peccata mortalia, sed i opus os ut obsequens diVinae Oeationi, e Statu poe-cati Vel primo exsurgat, Vel Cito per poenitentiam reparetur. Sod iam pro adem conclusion noeedit ratio intrinseca maximo attendenda, aquo iam ab initio multiplicito indicata. Nam liomo gratia santificanto privatus, eo ipso Mestituitur
107쪽
bona habituali disposition ad finem salutis aeternae, idque
quoad ipsam mentem Seu superiorem anima partem. Atqui, ad posse diu operari secundum conVenisentiam eiusmodi sinis, qui profecto arduus est, et omnis generis obstaculis in nobis
praepedituS, prima conditio ost, ut quis bono assiciatur ad suom illum sit ius firmatus in disposition postponondi omnia qua ab se bona abducunt, vel mala dotorroni. Ubi onim ista
conditio oest, omnibus modis praeponderat ri Vatias amor pertrahens ad ea quae Sunt opposita Saluti, et magna refle-Xione a ConSideration opus S ut Oeeurrente illici poe-cati, adhuc doleotet animam honesta VirtutiS, eamque ΓR-ctico assiciat ori boni sapor. Nunc autem, quod homo Sit sompo vel diu in tanta vigilantia et tanta consideratione, iure meritoquo aestimabis moraliter impossibilo. Et id o di condum quod etsi homo habituali gratia ostitutus possit moralito Vitare peccata mortalia singillatim se distributivo Sumpta, non tamen potest ab omni mortali occato abstinoro per notabile tempus, antequam per iustificationis gratiam ad statum rectitudinis roducatur 1 .
Dice fortasse, argumentum reote concludere ad necessitatem gratiae in genere, minime Vero ad necessitatem gratino
habitualis in Specie, quia etiam per gratia actuale poteStita rogi humana Voluntas, ut Semper, et a fortior por aliquod diuturnum tempus, in ossicio Contineatur, non obstant dei otii bona habitudinis quam florunt gratia Sanctificatis et virtutes infusae. At respondoo, id quidem possibilo osso do potentia absoluta, non autem de potentia Ordinata. Et potentiam ordinatam uno dico, quae singulis flectibus propriasos connaturale adaptat auSaS. Porro inter propria et con- naturaleS Causa bonae operationis absque lapsu per diutrirnum tempus Continuatae, prae primi computatur bona habitudo potontiarum ad ipserationes ipsas et ad finem ea-
1 Vido omnino S. Tlioniam in praesenti, et in loci Supra citatiS.
108쪽
rumdom. Sicut bona dispositio et vigor tibia proprium est et connaturale principium firma ambulationis; sicut bona dispositio et vigor pulmonum a gutturi proprium quoqUO0 Connatural est principium Vociferationis ad pluros horas protractae, atque ita porro, diSeurrendo per singula operationum genera. Non quod miraculose tori non possit ut infirmus firmo ambulos, aut plitis laborans continuo se diu Vo-Com mittat, sed quia id non fert cursus natura ot proprius ordo causarum Secundarum. Simili itaque noto, non offutiquo dubitandum quin valeat Deus per speciale quoddam regimen actualis gratiae, non modo diu, sed toto etiam vita tempore, ab omni ulteriori lapsu servaro homin0m habituali gratia ostitutum. Id tamen certo certius esset praeter et Contra regulare gratiae leges. Oportet enim ut sit proportio inter principia et principiata, adeoque ut constanti cuidam resolitudini in operando, respondens ConStan quoque reetitudo in opserativis potentiis cuius quido eo Stanti ne perdurantis rectitudinis causa conna tralis non est gratia actualiS, Aod sola habitualis Munus igitur gratia notualis in peeentore non est ut suppleat bonam illam habitudin0m quam af fori gratia iustificationis, sed solum ut moVoat ipsum ad eas dispositiones per qua Sanitatem menti reeuperet muta demum Sanitate coepta, primo incipit facultas ambulandi in bono, absque lapsu in mortale eeentum. Noo Valet si obiicias, peccatorem non destitui auxiliis no cessariis ad vincendas tentationeS. nolle enim respondetur, distinction facta inter auxilia proxime et remoto Suffciotitia. Si nim obodiat occator Deo Vocanti atque adiuvanti, disponetur ad iustificationem per poenitentiam, et tune reSUrget a peccato, et poterit omnibus tentationibus resistere. Sin autem minUS peeeabit utique sua culpa. Unde S. Thomas in reSponsione ad VIR, postquam diXisset posse hominem vitare Singulo notus peccati, non tamen omnes nisi per habitualem gratiam, addit c Et tamen, quia πια eius defectu est, quod
109쪽
homo es ad gratiam habendam non praeparet, propter hoc
Sod os multo minus aloret argumentum deductum X Omparation hominis in puris naturalibus constit uti, qui utiquo sin auxilio habituali potuissos omnia servare mandata Nam disparitas os in porto, cum habitualis octitudo voluntatis nonnisi portabitualem gratiam nunc haboatur in pura nutem natura fuisset absquo ea. Et ideo, rivariata Semper pro omni hypothesi mans formalitas principii e quo prOCeSSit argu- montatio, tametsi alius sit atque alius applicationis modus seeundum difforoni iam status, i. o. ultimi finis ot ordinis in ipSum. Sicut igitur facultas operandi bonum depondebat in primali ominis condition a consorvata habituali gratia gratum faciente, quae Velia fundamentum orat et radi originalis iustitiae ita nunc consequitur recuperationem ipSius gratiae anctificantis, extra quam Scriptura et Patre non agnoscunt Vulnerata natura modicinam. Quamquam ingones adhuc discrimon sit intor hominoin per Christum ad gratiam nurioreparatum, et hominom prius in iustitia originali positum Do quo quidem discrimino, in thesi qua sequitur, dicendum
110쪽
ART. i. In PraeSenti eoonomia naturae reparatae, gratia abitualiΗ quae est reqvisita a posse cti Perseverare in hono vitancto omne mortale PQGoatum, Per Se Sola non Eumolt, exacttiuo opuSest poetalitius actualis gratiae actiutoriis Nemini tamen iustorum actiutoria illa Iesunt, Cum Deus sua gratia semel iustineatos nonraeserat, nisi prius ala ei cteSeratur. At Vero, quoa venialia omnia etiam emictelilaerata, per totam vitam vitanctu, ne QS- Barium esset post Gontraetam origini Ialaem auXilium plane X-traorctinarium, quo nulli ominum in Dctooato oonoeptorum fuit unquam Gonoessum, nisi forte ex Apeoialissimo cle quo non conΗtat priVilegio.
Iam igitur se auxiliis qua iustificationem consequivitur agendum sest. Et primo de necossitato specialis adiutorii supra gratiam habitualem ad osso persoVerare. Secundo, do ΓΟ-pria ration huius adiutorii, an scilicet distinguatur Vel non,
n Umm eorum qua per Se et e natura rei ad omnes et
singulo aetus ahitares requiruntur. Tertio, do logo infallibili secundum quam conceditur iustis omnibu9, ut possint siuslint, ab omni mortali peccato semper es Ser Uar immunes. Quarto denique de pociali conditione natura por Christum reparatae, in ordine d venialia.
Homo ait S. Thomas in praOSenti, duplicito auxilio sei indiget. Uno quidem modo, quantum ad aliquod habitualo
donum, per quod natura eorrupta Sanetur, et etiam sanata eleVotur ad operanda opera seritoria ita nΘternae. . . Alio
modo indiget auxilio gratiae, ut a Deo moVentur ad gen- dum. Quantum igitur ad primum auxilii modum, homo in gratia exsistens non indiget alio auXilio gratiae, quasi ali- quo alio habitu infuso Indiget tamsen auxilio gratiae Se -