장음표시 사용
221쪽
Quibus utique orbi futuram ut horanorum liuorosim Circa
remiSSionem peCentorum, tanto ante tempore Contra Pelagiano agen S, enitus doStruobat Augustinus. Principale porro protestantium argumentum in duobus est. Primo, quod hoc nomen stisicare Saepe Sumitur in Scripturis ad significandam simplicona iustitiae declarationem, Ve
minus est Sumptus a robus forensibuS, ubi idem Valsi ac absolvero por actum iudicialem, id est deolarare immunem a poena qui do crimino accusabatur. Sed nihil horum Vulset, praeterea tuo nihil. - Non primum, quin norunt omneS, Numidem quo orbum, tam in profani quam in Sacris litteris, non habero Sompo Significationem uniformem, Sed diVerSam pro adiunctorum o contextuum diverSitate l). - ΟΠ Secundum, quia dato fiam antecedente, negatur plane ConSequentia, Siquidom nomina qua a robus humani originem absent, cum transferuntur ad divina, ad auguStiorem quoque enSum
evehuntur, prout exigit proportionalis differentia qua ostini orioum et homino. 2). Non ergo haec, etiam apparenter
222쪽
aliquid valent, nec de ora et propria peccatorum remiSSione dubium ullum olinquitur. At, quomodo fiat Vera Sta, et enliS, et non XtrinSecuStantum imputata peccatorum remissio, adhuc forte Obscurumost. Dicendum autem eam fieri, non modo cum dono, Verum
otiam ipso dono gratiae habitualiS, quae per Spiritum Sanctum diffunditur in cordibus OStriS. O 2.
Ad cuius viduntiam sufficeret vel sola comparatio Seu P-poSitio quam Rom. V instituit apostolus int0 Adam qui fuit forma futuri, et Christum. In ea enim oppositione oontinetur principium, tota retro traditione firmatum, Videlicet, e regione sibi ad amussim respondere contractionem culpae in Adamo, set iustificationem a culpa per Christum. Nunc autem, ipsa procul dubio nativitas e Adamo est, quae OS OnStituit peceatores. Ergo ipsa quoque regeneratio in Christo esse debet, quae O emundat a peccato, et constituit iustos. Sed
quid aliud ponit egonoratio in Christo nisi gratiam qua
sessicimur deiform0s, divina consortes naturas, filii Dei se haeredes, uti supra habitum os cum do gratia habituali ag0rotur 3 Ergo a primo ad ultimum, per habitualem gratiam formalitor omittuntur erimina, per habitualem gratiam
223쪽
formalitor iustificamur a peccato. At fori Conclusionem VR- loro dico do sola iustification ab originali 3 ullo modo. Nam setsi non in eadem ration uni Voca peccatum originale et perSonale OΠVeniant, adhuc tamen idem St, quo ab originali, et quo a perSonalibus emundamur, dicente apostolo, Rom. -16 Et non sicut per unum peccatum, ita et donum; nam iudicium quidem eae uno in condemnationem, gratia autem ex multis delictis in iustisicationem. Et ido Augustinus quit 2 do gras et peoo Orig. n. 45 dicit et Sic ita tuo in damna tione homin0m prima nativitas toDot, unde nisi secunda non liberatis, paulo Suprum 44 diXerat Rogonoratione Spi- ritus modo fit ut peccata omnia praeterit remittantur . Rogonoratione Spiritus, inquit id est, Secunda nativitate quasos ex aqua se Spiritu Sancto. eccata omnia id est, non Originalo solum, sed et omnia perSonalia. Idem quoque constabit ex iis testimoniis ex quibus docemur quod nos Deus iustificat, non pronuntiando exteri u Sent sentiam sicut homo iud0X pro tribunali, sed longo longeque Sublimiori modo Spiritum suum intorius infundondo Sed abluti estis, inquit, sed sanctifcati estis, sed iustisicati estis in nomine D. N. I. C. et in Spiritu Dei nostri. Nam quid si justificari in Spiritu si nostri, nisi iustificari or donum Spiritus Sancti, quod utique in scripturis tamquam in dono Sanctifi-
eunti gratiae consistens raodicatur 3 Adliuo, discipulum suum Titum instruons repostolus ait: Cum autem benignitas et humanitas apparuit Salviatoris nostri Dei. . . Secundum Suam misericordiam salvos nos fecit per la-Lacrum regenerationis et 'enovationis Spiritus Sancti quem et fudit abunde in nos. Ubi cum dicit, salvos nos fecit, dubium non si quid illud sit a quo nos focori Salvos nimirum a se Vati quibUS Opprimebamur, prassertim cum Salvator illo noster ipso sit do quo dictum fuerat ab angolo Salsum faciet populum suum a peccatis eorum. Iterum ergo remiSSio peccatorum et iustificatio signatur undo et concludit apo-
224쪽
stolus his v0rbis: Ut iustificati gratia ipsitis, haeredes imu6
ecundum pem citae Hetem/ae. Nunc autem iustificatio aucasseritur fieri or lava erum rogenerationis et renoVationis Spiritu Sancti, id est, o regenerationem et renOVntionem baptismalom, ut non alluc sis, illi iustificamur, et quo regeneramur ni quo ren OVamur. Ide AuguStinuS, epiSt. 98, 11 2 4 Aqua igitur Oxhibones forinsecus aeramentum gratiae, et Spiritus Opserans intrinsocii beneficium gratiae, SolVonS Viticulum culpae, reconcilian bonum naturisse, regenerant hominem in uno Christo, se uno Adam generatum . Ubi vides quod AuguStino teSto, regeneratio baptismalis pur Spiritum Sanctum comprohondit Simul, et peoCatorum remiSSionem, et gratia infusionem. Non Soliam Rutem, Sed remiSSionem PeCCatorum quae per ipSam infusionem gratiae habentur. Nam, l. 1 de eoo merit et remiSS. n. 0, OStquam RSSΘVernSSet
quod Dous e dat sui Spiritus occultissimam fidelibus gratiam, quam latenter infundit et parvulis , statim addit, . 1 4 Logimus in Christo iustificari qui rodunt in eum . Et hoc,
quo modo, qua ratione, qua V de causa Z V Propter occultam inquit, communicationem et inspirationem gratia Spiri- tuali P. Dicamu ergo Secundum Scriptura et perpetuam fidem Eeclosia0, iustis Lationsem impii non tam esSo actum iudici prO- nuntiantiS, quam operationem omnipotenti Creatoris, interiora nostra renoVanti S. Dieamus quod grati regeneranS, Simul si omittit peccata, et dono iustitia nos ditat imo, per hoc ipSum peccata remittit, quod nos ditando dono gratiae, nos facit interius gratos Deo. Dicamus doniquo quod haec
doctrina do omissione peccatorum per iustitiam inhaerentem, non Solum non deprimit, sed miro etiam extollit gloriam Salvatoris nostri, set efficaciam passioni eius, quae iam non Valet ad moram quamdam fictionem iuris, Sed ad plenam Veritatem restaurationis innocentiae. Siquidem non si inhaeronism iustitiam dicimus, quasi in nobi 'SSet tamquam n
225쪽
nobis, sed eam dicimus, qua Deus in itia hominem cum iustificat impium, idque profecto per meritum Sanguinis eruoi Iesu Christi. Nam sicut fides Christi dicta est, non qua credit Christus, sic et illa iustitia Dei, non qua iustus est Deus. Utrumque enim nostrum est, sed ideo Dei et Christi dicitur, quod eius nobis largitate donatur. Ita iterum Augustinus, . de Sp. o list. n. 5.
Sod iam ad rationos theologica VeniamUS, ut magi BP- pareat, non SSe ullatenus boundum in sontontiam Scotistarum, Qui etsi catholico prosiloantur illa duo qua in iustification impii coniuncta osso diximus, oram Scitieet peo eatorum remiSSionem, et inhaerentis gratino infusionom, Volunt
quam Ueotus formalis cum communication formae. Quae eorum sontentia idori poSSet Sufficionio iam Xolus ectestimonii mo allatis, prasesertim si addantur orba Tridentini, ubi causas iustificationis impii num rans ait et Unica formalis causa est iustitia Dei, non qua ipso iustus St, Sed qua iustos nos facit, qua videlicet donati renovamur Spi- ritu menti nostrae, per susceptionem gratiae et donorum, ut supra diXorat Concilium), et non modo reputamur, Sed Voro iusti nominamur et sumus . Quia tamen cotistae adhue putant Se posse effugere, ocurrendo ad liberam ordinationem Dei, Secundum quam Verba Concilii essent accipienda et interpretanda, ideo communis illa quam sequimur theologorum doctrina, argumentis intrinsocis ulterius firmandarolinquitur Et re quidem Vera, quacumque hypothosi facta, habituale peccatum itum est in privation ordinis iustitia ad Deum. Nunc autem in praesenti statu naturae leVatae, eiusmodi
226쪽
privatio est privatio gratiae. Rursus, privatio tollitur forma litori natura rei per infusionem formae Cuius est privatio. Ergo a primo ad ultimum, gratia infusio forma litori natura rei peccatum aufert, sicut tu aufert tenebras, albodo nigredinem, et ita mortem. Ne refert si dicas quod peccatum habituale non os nuda gratia priVatio, Sed Connotans offen-Sam prout adhuc manent om in debito quod induxit sustinondi inimicitiam si Facito senim respondebitur quod ipsa quoque in casu infusio gratiae, non est nuda et Simplo infusio, sicut in angolis fuit, o in Adam ante lapsum, Sed forens Secum remotionem eius quod gratiam impediebat, id est, offonsas modo dicto imputabiliter romanentis. Et hoc, non propter aliquam div0rsitato in quiduitate gratiae inventam, Sed propter solam diVersitatem conditionis subisecti Quisquis senim accipit gratiam sei, nisi amicum recipitur, et qui inimicus erat non potest recipi in amicum, quin ipso facto tollatur
permanentia offensae secundum quod ratio erat permanentis
inimicitias, ut in torminis evidens est. Omnibus ergo modiS, e natura rei est quod gratia in iustification impii advo-niens, formaliter auferat statum Versionis a Deo tum in Se, tum in ratione a qua opendebat, ae per hoc, tollat habituale peccatum Secundum Omnia ad eius essentiam quomodocumque pertinentia. Ex quo demum apparet, ΠΟΠ OSSefieri de quaeumquo potontia, ut remaneat peccatum in eo qui habet gratiam, et tam impossibile hoc esse, quam impossibilo os ut unus idomquo homo sit simul gratus et ingratus Eo, habitualitor convorsus ad ultimum finem charitatis, set habitualiter ab eo aversus. Imo, OeXSistentia peccati mortalis cum gratia a Solis ui heranis concipi poteSt, qui negant iustitiam inhaserentem, et fingunt extrinsecam imputationem
At nunc occurrit Seotus dicens, pOSSe concipi remissionem peccati absque infusione gratiae, et similiter infusionom gratiae abSque remissione peccati. Ergo non formaliter Op-
227쪽
ponuntur ad inviosem hae duo. Ergo, ubi coniunguntur, id quidem non e natura rei, sed X positiva Dot voluntato. Sod facito distinguitur maior argumenti quoad utramquo partem Concipitur utique infusio gratiae absquo omissionopoecati, Si gratia rudVoniens nullum peccatum invoniat in subiecto, minimo oro si inveniat. Et te VerHa, conuipitur peccati remissio absque infusione gratiae, supposito statu in quo non osSet eleVata natura humana ad finem supernaturalem con Supposito praesenti et historico statim olovationis, nego. Et rati AES omnino in aperto, quia non eadem os conditio habitualis peccati pro utraque hypothesi. Nunc onim habitualis conversio ad Deum est per gratiam et Cha ritatem, ac per hoc habitualis aversio a Deo, in eiusdem gratia et charitatis privation consistor dicenda est. At non ita in Statu naturno purae, ut Constat iam tune Iecenti habitualis ratio, semper eadem in abstracto, non in eodem vorificata invenirotur l). Porro privationses non tolluntur nisi per positi V quorum iri Vationes sunt, atque hinoe est quod remissio eoeatorum litori alitor X natura rei fiori
intolligitur, pro duplici hypoth0si naturas levata et in-turae surae.
Quod si urgeas dicendo, statum peccati et statum gratiae non osse immediata opposita, quia mediat status in quo nec peccatum SSet, ne gratia, ergo potest auferri peccatum quin infundatur gratia, respondeo Statum occati se statum gratiae ΠΟΠ SSe immediata opposita, rospoctu homini in abstractio eonSiderati, conc. Respoctu hominis considerati ineonereto, prout nune St, Seu in Sensu composito institutae, et ConSerVatae, o Semper Vigentis oeconomia SupernaturaliS,nest. Nun enim Deus ut auctor gratiae et gloriae, unieUSost finis homini propositus, et non os possibilis, durante huiusmodi oeconomia, recta ad Deum finem naturalom ha-
1 Cis. De personali et originali peccato theA. 4.
228쪽
bitudo, quae non ineludatur in conversion ad Deum obiectum charitatis. Hinc ergo fit ut omnis arsentia charitatis et gratiae sit in praesenti ora privatio conversionis ad ultimum humana Vitae finem, in qua quidem privatione Sita est propria peccati habitualis ratio. Caeterum, nullo modo inhaerondum os similitudini hominis qui altori homini omittoro potest offensam, non iam habendo eum pro inimico, quamVi ne pro amio quem ad suum consortium admittat. In his namque os similibus argu mentis semper accidit sophisma a romissione hominis ad 0- missiono Dei. Et est sophisma, quia, ut obSerVa Caiolanius in praesenti, remiSSi noStra poteSt SSe e parte remittontis tantum, Siquidem poSSum condonare inimico qui se parte
sua mano inimicus. At remissio Dot, oportet quod sit sex parte eius Qui remittitur, quoniam ad differentiam omissionis quas ab homino est, ordinem iustitia intrinsecus instauraro habot Propiore oportet illum cui a Deo remissio fit, mutari ab impii privatione ad habitum oppoSitum : et hoc, propter rationes superius dataS, non erit absque infusion gratia ope quam recipietur in amicum. Quod quid om dico in sup
nomiae, quia facta hypotheSi imaginaria reductionis ad statum pura naturae poSi peccatum, multa orsitan dubia poSsent ocurrero. Sed in hi quae Spectant hypothosos ab
intolloctu nostro confietas, Utpote quae neu fruet Sunt, et omni utilitate carentia, neqUnquam OnVenit immorari.
229쪽
ART. 3-5). Act iustilicationem impii actulti Aompora quiritur motu Iideri arditrii in Deum et in eooatum motu quidem licte qua Vernea ASQ rectimus quae iVinitu revelata et promissa Sunt: motu etiam, tum Spei, tum Perseola otiaritatis no oontritionis, salva interim sufficienti Simplieis attritionis eum aeramentor Auaoepto Se et omnidus modi exoluctitur error proteStantium, qui Cum solum lictem uincere icant, ipsiusmo Rctoi veram germanamque notionem enitu GOrrumpunt.
ν 1. Substantia Sesortioni doctaratur a S. Thoma in raoSonti tribus quasi progressibus requiritur primo libori arbitrii motus Soeundo motu qui Sit in Deum tortio motus qui sit
Primo, inquam, liberi arbitrii motus. Id probat Angolicus, tum auctoritate Scripturae, tum e natura rei. Auctoritate quidem Scripturae, nam dicitur Ioan VI Omnis qui audirita Patre, et didicit, venit ad me. Sod discors importa libori arbitrii motum quia addiscens consonti docenti. Ergo nullus seni ad Doum per gratiam iustifieantem absque oonSenSulibori arbitrii. - Ex natura sero sei, nam Iustificatio impii fit, o movont hominem ad iustitiam ipso enim est qui iustificat impium, ut dicitur Rom. III. Dou autem OVet
omni Secundum modum uniuscuiusque. Unde et hominem ad iustitiam movo secundum conditionem naturae humanaequa est liboro arbitrio donata ac por hoc, si sermo sit dos qui habot libori arbitrii usum, ita infundit donum gratia iustificantis, ut simul mov0at liborum arbitrium ad donum gratiae Coeptandum. Ita . ThomaS art. 3. Secundo requiritur motus qui sit in Deum. Nam, uti moX dictum est, motus libori arbitrii in iustification impii roqui-
230쪽
ritur, Secundum quod portet hominem consentiro Deo mo-vont ad iustitiam. sed Deus movet animam homini ad iu-Stitiam Oti Vortendo eam ad soipsum, iuxta illud Thron. -21 Converte nos, Domine, ad te, et convertemur. Ergo ad iustificationem impii roquiritur motus conversionis in Deum, et quidem in Deum non qualitercumque Consideratum, Sed inquantum est Supernaturalis beatitudinis obiectum et gratuita se iustificationis causa. Huiusmodi porro OnVerSioni primurii principium est fidos, quam deinde Sequuntur Spe et amor, quemadmodum declarat Tridentinum, Sess. 6, . , ubi ait: DiSponuntur autem, dum fidem X auditu concipientes, li- bere moVontur in Deum, credente vera esse qua diVinituS reVelata et promissa sunt, atque illud in primis, a Deo iustificari impium se rodemptions quae est in Christo IeSU, et dum peccatoros S esse intelligonios, ad conSide- randam se missericordiam so oonvortendo in psem erigUΠ-
tur, donios sum sibi propior Christum propitium fore, illumque tamquam omnis iustitia fonto dilig0ro inci-
Tertio donique requiritur motus qui Sit Contra pecentum, quia iustificatio impii si a statu occati in Statum iustitiae. Oportet igitur quod humana mens ad utrumque extremorum Secundum motum libori arbitrii se hab0at, sicut so habet corpus localiter motum ad duos torminos motus Manifestum est autem in motu locali corporum, quod Orsu motum recedit a termino a quo se accedit ad terminum ad quem. Unde oportet quod mens humana, dum iuStificatur, per motum libori arbitrii sese dat a peccato, set accedat ad iusti- tinm. ReeeSSUS autem et accessus in motu libori arbitrii accipitur secundum dolostations et sesiderium. Dicit enim Augustinus, Trach. 46 in Ioan n. Affectiones nostrae motu animorum Sunt Lastitia animi diffusiori tristitia animi contractio cupiditas animi progressio timor fugacisSt. Diffunderis enim animo, cum delectaris contraheris