De Ionis Chii vita moribus et studiis doctrinae scripsit, fragmentaque collegit

41쪽

Plutarchus vita Bruti c. q. - Myttenbach ad Pint. Phaedon p. 332.

Hac ni fallor antecesserunt fragm. . intelligituronim Hercules totam bovem, Sicut est apud indurum I. C., Supra Arbone RSSare parans. - Ceterum hic versus apud tymol. Magn. X Stat misso Ructoris no-Inino; respicit eum UeSJchiu quoque apud quem mendose ευκληρον δουος, σχιστον ευξυλον, Συκαυστον.

vorba erculis Sitientis scyphumque Scrutantis, Vel Omphalae, Sicut sequentis fragmenti.

His orbis ancilla OmphaIa reginae jubentur λ- TR esserre, qua ad excipiendum laeto Heraclem et ad festum diem celebrandum pertinent. s. D. 6 et 7.

Eadem corruptissima leguntur apud Hesychium v. μαγαδις, et apud havorin V. μαγαδεις hunc in O- dum οἱ0ν ὀμφαλων. et μαγαδης αυλὸς ii γηθζβ0ῆς Haec quoque ad festum diem praeparandum reseruntur, Ve

42쪽

quo in prioribus verba fiebant. - Athenaeo I. c.

Variae grRmmaticorum recensentur Sententia de instrumento illo, quod μαγαδις vocatur, quodque Plerumque οργανον ψαλτικον habetur. Hanc ob difficultatem suisse qui post αυλος voluerint inserere τ ex Athenaeo videmus. Sed recte voces illa conjunctas oxplicari per αυλος πιθαριστλθριος SiVe αυλος συναδων τ μαγαδει facito intelligitur. Do magade praeter Athenaeum IV, 182, , et Eustathium 157, 12 dignus est qui consern-tur Boockhius de metr. indari ΙΙΙ, c. 11, p. 261., quid hoc disputans instrumento ne nostrum quidem locum Praetermisit.

Iterum verba Omphala cantus in honoram Herculis jam agitantis. Vox παλαιθετος confirmari uno an tum potest exemplo ex Suida petito v. καλα καλα παλαιθετα, ξηρα ξυλα, ἐκ πολλο αποτεθέντα χρονου nisi quod peccatum est in accentum. Sunt igitur sumo πα- λαιὼετοὶ παλαι νενομισμενοι, qui antiquitus cani apud Lydos soliti fuerant Schwoigh quod voluit ἀοιδx scribere, nemini facilo persuadebit esse aptius, αοιδοί de seminis dixit Sophocles Oedip. tyr. v. 35 125 399. Hesiod εργα c. lit. I, 206. Quod si quem ostendat usus verbi κοσμειν carentis dativo rei, si apud Aristophanem Satis frequentia ejus exempla reperiet, L Ran. 1059.

Equit. 565.

43쪽

Rido Omphalamerculis patrias more rudes atquctasperos, quibus depoSitis Lydorum luxuriae ut toti mis tradat hortatur. - Librorum lectionem βακκαρις Cantoriis mutaVit in βακκαριν, quod recepit Schweigh., hi quidem de forma βακκαρεις dubitans. Sed cum utriusque formae βακκαριδος et βακκαρεως apud Athenaeum exstent exempla, atque ipsa accusativi pluralis forma βακκαρεις in fragmento Aeschyli I. I. reperiatur, levior

haec mutati videtur esse praeferenda.

καὶ τὴν μέλαιναν στιμμιν ἀμματογραφον. Ρollux V, 16. Eustath. 1761 32. Grammat. in Anecd. eLkeri p. 1208. Hoc quoque esse του Σαρδιανου κοσμου non Opus os ut monenm. 10. Io δε περὶ τῆς Κυβοίας ἐν 'Oμφάλη σατυρεῖς' Ευβοῖδα μεν γῆν λεπτος υριπου κλυδων

Strabo Lib. I, 3, 6ο. qua Benti us p. 57. ita correxit: - 'Oμφαλλὶ Σατυροῖς.

ἀκτην ἐκτεμων προσβλῆτα πορθμφ.

Sed x his praeter vocem Σατυροῖς solum προσ- βλῆτα recte restitutum osse arbitror Quod enim Bont- Irius Homericum illud comparat: ἀκτὶ επὶ προνῆτι, item quod est apud Pompon. Melam: Sicilia aliquando continens et agro Bruttio adnexa, post freto maris Siculi abscissa. sicut altorum dici posse probat, Iterum non posse non evincit Sed ne longus sim, Beni-

44쪽

Irii correctio illa admitti omnino nequit quaero enim, quomodo eam Iittoris partem, quam fretum illud exsecuit inter Eubosam insulam et Boeotiam laeto objectam dicere poeta potuerit ἀκτὶ ν 90βλγῆτα πορθμιωθ. Imo hoc dicit poeta Euripus Euboeam a littor Boeotiactnbscidit, Sese inter utramque terram quasi inSinuans atque ita fretum illud objectum, terrae scilicet Boeotiae, exedens Sive exsecans. Ita locum Strabonis logisso etiam Eudociam patet ex his ejus verbis apud illois. anec dot II, p. 342. ὁ ὁ γεωγραφος φησὶν τι πιστευ-εται γῆν Σεσί80ν ἀπερρωγέναι τῆς 'Iδης, ως καὶ γῆν Σικελίαν γῆς Ῥηγίνης καὶ τὴν 'Oσσαν του Μα κεδονικου'Oλυόμπου, ως μεσο εκποτε διερρευσεν ὁ ΙΙηνειος καὶ τὴν EDβοῖδα δε γῆν λεπτὸς Gotaro κλυδων Βοιωτίας Σκ τῆς ἐχωρισε, καθα τίς φησι ποιητλὶς Quare locum sic le

Haec quoquo ad Herculem dicta suerint in iis, quibus eum hortantur mulieres, ut patriae oblitus in Lydia actolum bibat.

Ουκ υ, inquit grammaticus, σπίλαδες γα πετραι, de quai grammatici adnotatione monserri potest obeck. ad Phryn. . S.

45쪽

item Pollux II, 4. κατα δὲ τὴν Ιωνος του ἰου δοξαν ὁ Πρακλῆς τριστοίχους εἶχεν τους δοντας. Quomodo nim talibus in hac fabula Iocus possit fuisse, in qua egregia voracitatis edebantur exempIa, non est quod pluribus explicem. s. fragm. . . . . VIII. 3. Φοινιξ η Καινευς. Duplex hujus fabulas oxstat inscriptio, aut enim

46쪽

δευτερος laudatur quarum inscriptionum altera quidem admodum est in sollemnis, quia nusquam, quod meminerim I Oeta duorum heroum nomine inscripsit fabulam; altera vero sotνικα sabulam, cum larum placuisset, denuo retractatam esse arguit. Ob Oritur hoc loco quaestio mans difficillima. de Tabulae scilicet argumento;quid nim Phosenici cum Caeneo quorum ne aetas quidem congruit. Iam piorsus desperandum mihi esse putabam do solvenda hac difficultate, nihil enim reperiebam de Caeneo, quod ad hoenicem posset pertinere. Ita enim de ipso scribit schol Apoll. Argonaut. I, 59.11υθολογουσι δε τον α εα προτερον γεγονότα γυναῖκα μεταβληθῆναι στεοον εἰς ανδρα Ira σειδωνος αυτ πλησιάσαντος τουτ γα ἴτησε καὶ ατρωσίαν. et ρισε δε καὶ Ἀπόλ

τῆς γ0ρας θεῖν τ0υτο προσεταξεν αριθμειν. Quam ob superbiam 4 belli Lapitharum adversus, Centauros

captus et sudibus terrae infixus est. s. Lucian de saltat si I, p. 299 edit. Reig., et qua uberius rem narrat, ii docia apud illois. I, p. 349 iraeterea et D fuisses fortur in venatione apri Calydonii, aes mygin. fab. 173. Ovid. Motam. III, 306; etiam inter argο-

nauius recensetur, cf. schol Apollo n. l. c. - Phoenicis historia satis nota, nisi quod a tragicis valde variatam Oam esse scribit schol Iliad. , 48 cf. alcen dia trib.

Euripid. eap. 24, p. 262. Equidem de dramato satFrico

47쪽

jam cogitabam, quia utriusque tum Phoenicis tum Inis primis Caene sabulam a tragoedia alienissimam essu putabam, quippe cum Caeneus comoedia Iaudotur Λntiphanis, s Athen. X, 33, c, et Ararotis, s Pollux VII, 65 Phoenix ver praeter tragoediam Sophoclis, comoedia ubuli et Stratonis, s Athen. IX, 397 R. Eudocia p. 385. Sed consideratis denuo fragmentis, quasi nihil satyrici ingenii prodebant, recordatus verborum schol. II. , 448, hanc unam habui rationem, qua Phoenicis et Caene sabula conjungi posset. Sed

ne nunc quidem, ingenue enim fateor, valde eam tu Ter modo quis pro Καινευς aptum aliquod numeri pluralis substantivum suppeditaret Levi sane correctiono

pro μινευς potest Iegi Καινοί, quod est nomen gentis Thracia secundum fragmentum Apollodori, sed quid inde lucremur, nono eo Batio ea, quam dixi, haecost Casinous lati filius rex fuit Lapitharum, quao gens Thessaliae ad Olympum montem habitabat. Licet

Retas ejus non congruat cum aetate hoenicis, viderat

enim Caeneum cum olyphemo inter superioris aetatis heroes estor juvenis, LGI , 264, et schol ad eum Iocum haec fortasso disserentia tragico Poeta Iovior est visa fabulam hoenicis ab aliis, Sophoclo tauripide tractatam novare studenti Phoenicis fabulam a tragicis, ut modo dixi, mutatam esse varium in modum

et ex schol. II 6 48 et o Apollodoro ΙΙΙ, 13 8, ο-eemur. Hic nim Phoenicem scribit a patre excaecatum ad eleum confugisse ot a Chirono sanatum regem esse factum Dolopum Dolopes vero cum in confinita

Thessaliae habitarent, s. cyno ad Apollod bibl. Iib. III, 3 8, et cum Lapithao cum finitimis gentibus saepius de finibus extasso tradantur, ei Apollod bibl.

48쪽

ΙΙ, , , jam dubium non est, quin Caeneus cum Phoenico una fabula conjungi potuerit Fabula igitur versata forsitan fuerit in laboribus hoenicis, ad quos sivo

Is vandos Sive augendos aliquantum contulerit Caeneus. Phoonicis enim in ea prinia fuisso partes e titulus

significat De singulis hariolari non libet.

στροβιλος ἀμφ' ακανθαν εἱλίξας δέμας κεῖται δακεῖν τε καὶ θιγειν μαανος.

Athen. III, I, d. Totus Iocus sed passim corruptus exstat apud Zenobium adag. V 68, ubi praeterea pro κρεισσόνων te gitur θηριων postrema mutilata reperiuntur apud Diogenem adag. VII, 3. cf. Vallaen ad Phoeniss. p. 407. Du postremi versus citantur a Plutarcho de sollertia unimalium, Om. ΙΙΙ, c. 16 p. 170 ed. Huit ubi sicut apud Zenobium inverso ordino legitur κειται θιγεῖν τε καὶ δακεῖν unaανον, et pro ὁ 'Tων male Ioν. de copula τί s. fragm. 2. Notanda est tmesis tus' ακανθαν εἱλιξα δεμα pro κανθαν supειλίξας δεμας, de quo ceu Sativo duplico s. Matthias Grammat. 426. Illud

υστερον π9Oτερον quod dicunt δακεῖν τε καὶ θιγεῖν emendatum est a Plutarcho et Zenobio. - Ceterum a quo haec et ad quem pronuntientur, in cortum fortasse Sunt Phoenicis, qui se malle acta leonum more sortiter etiam adversus validiores pugnare, quam των πανου9γοτερων nrtibus uti ἐπι των πανουγοτερων enim haec

dici solere, docet Diogen pro P. VII, cent. 3.

49쪽

Athen. VII, 3I 8 d. quibus versibus hominem vorsipellem sivo παλ 0λ0ν notari dicit ustathius 1541, 3, apud quem missa conjunctione καὶ legitur ναίμονα et πολυπ0υν. aec pertinere ad fragmentum n tecedens atque adeo eum eo Sse conjungenda nemo non videt haec enim dicit, quisquis est Et in terra leonis praevolo artes ius mores quam echini, et in mari invisus mihi est saxatilis polypus colorem perpetuo mutans. Sic etiam illud τε hahet quo referatur.

λεγεσθαι et γουν κοιμασθαι Casauboni conjecturam ingeniosam πλῆθ' pro πὶ ' recepit Schweighaeus erus, et Heeta Oce αυλὸς, ut quae ex versu praecedenti addita Sit, ita senarium in togium se dicit restituisse: ἐαῆδ' ἀλέκτωρ Λυδιος μνον Azαιῶν. Qui quidem senarius an cuiquam, qui vo digitis solum Versum metiri soleat, placere possit, neScio; mihi saltem haud dubium est, quin versus ille sit hexametur dactylicus, cui in fronte deest arsis, Sive una- Paesticus, isque ex choro vel ἐκ τω ὰπλοκηνης, non

50쪽

diverbio sumptus. exametro saepius nostrum in sabulis usum ess reperimus. Quod vero verbum in hac sententia desideratur, aut ex iis qua antecesserant aut quae sequebantur, subintelligitur ἐπὶ enim est adverbii loco. Λυδιον μνo dixit etiam Telestes apud Athenaeum XIV, 26, a. in his:

Sic etiam supra Lydia psaltrices vocantur παλαι- θετων μνων 0ιδοί; os igitur 1mnus melodia sive harmonia Lydia compositus.

Ιων ἐν Φοινικι κ Καινεῖ δρυος ἱδρωτα εἴρηκε τὸν ἰξὸν ἐν τουτοις '

dicta referens.

Phavorin. p. 23 14. v. ἱδρως ὁ δε γε τας πηγας γῆς ἱδρωτα εἰποσν τροπαιος ειπεν, ωσπερ καὶ ὁ τὸν οἰνον εἰπων βοομιαδος ἱδρωτα πηγχὶς καὶ τὰν ἰξὸν δε δρυος ἱδρωτα ς ὁ δρυὸς ἱδρως καὶ θαμνομήκης λα- δος similia his habet Eustath. 65, 15. Casauboni conjecturam δρυὸς μ' ἱδρως non probatam cupio opusc. II, 89, quia penultimam vocis ιδρὰς semper Iongam esse putabat, recepit Schweigh. ancipitem eam syllabam esse arbitratus. Recte quidem, Piserumque enim producta syllaba ea haud raro a scenicis corripitur, velut a Sophocle Aiax v. 10. ab Euripida Phoeniss. 1403 d. ors sive 1397 d. Matth.