장음표시 사용
121쪽
DE IIS IN GUIBUS CONVENIUNT DIVINAE PERSONAE Tretur, personas, in quantum plure et relativae Sunt e SSe creataS,
quod esset haereticum nec . dici possent increatae e nam tune essent tres entitates liabente tres existentias increataS, Seu essent, tres increati, quod contradicit Symb. Athanas. ergo. II. Absurdum est, duplicem uni eidemque existentiam tribuereri atqui singulae personae et natura divina sunt quid unum et idem inter ea ergo non portet aliam 8Se naturae, aliam personae cujuslibet existentiam.
An TriplEx sit Suhsistentia velativa an etiam una Communis et ahaoluta 64. Praenotanda. - Ι. Subsistentia effinitur u ultimum substantis complementum eam reddens sui juris sive incommunicabile alteri tanquam supposito sive personae 's. Haec, ut patet, est definitio subsistentiae in abstracto, quo Sensu apud the Ologos ex tempore Metani nomen usurpari coepit Antiquitus autem nomen adhibebatur Sensu tantum concreto sicut nunc
dicitur u hypostasi s cs. Franget in thes 24 n. II, p. 377 et
constat, in hoc saltem Sen Su congreto tres esse subsistentias in
Deo. - te Vero de subsistentia in abstracto, vel ut aliqui dicunt de subsistentialitate, agitur, et inquiritur, quot uplex sit in Deo. ΙΙ. Durandus et quidam alii es. Witasse, qu. 8. R. 3 agnoverunt in Deo unicam tantum subsistentiam absolutam, nullam vero relativam. Hi videlicet discrimen ponentes in Deo inter subsistentiam et incommunicabilitatem tribuebant essentiae divinae subsistentiam, relativis autem incommunicabilitatem ita ut personae juxta ipsos Subsistant subsistentia absoluta quae
una cum SSentia communieatur ei per relationes vero sint
alteri supposito instommunicabiles. - Contra hos communis aut e re communis Sententia quam tenet S. homas 1 qu. 40, a. 3, Orp. id Franget in thes cit., p. 380, 381 docet tres esse in Deo subsistentia relativas. III. Ulterior quaestio est, utrum praeter has res subsistentias relativas, admittenda sit Subsistentia communis et absoluta : et haec quaestio ambigua videtur. - Primus Sensus SSe poteSt
122쪽
98 DE MEO TRINO utrum natura divina Sit substantia singularis, integra, per Se existens, et non inhaerens alteri tanquam Subjecto, accidentis more Dei in hoc, qui fuit sensus Suare l. 3, c. I l. 4 c. 11 de Incarn. d. 11 S. 3), Vere dici potest quoad rem esse in Deo, praeter tres subsistentia relativas praedictas, subSistentiam unam absolutam. Sed eodem sensu dici posset, esse in Christo duas subsistentias eo quod humanitas Christi sit substantia singularis, integra attamen sicut haec aera humanitas, cum non sit tota in se et careat incommunicabilitati nota. Secundum communem usum non dicitur subsistentia, pari rati0ne existentia absoluta in Deo die non debet subsistentia es PetaV. l. 4 c. 12 n. J. 2. Alter quaestionis sensus potest esse, utrum natura divina praecisa a relationibus ex se ipsa habeat quidquid requiritur ad perfecte existendum absolute in concreto, tanquam Suppo Sittimsaltem incompletum semipersona et in hoc Sen Su, quem Frangelin puta, salsum non tantum quoad modum loquendi sed etiam quoad rem, videtur affirmaSSe Metanus, esse in divinis quartam Subsistentiam absolutam. Duplex proinde statuenda Si propositio. 65. Propositio L. In Deo admittendae sunt tres subsistentiae relati Vae . Proti. I. Tot sunt in Deo subsistentiae, quot sunt personae nam multiplicato concreto Substantivo, multiplicari debet abstractum atqui in Deo sunt tres personae ergo Sunt tres subsistentiae.
II. Ex doctrina Constitiorum et theologorum unio hypostatica facta est in subSistentia atqui non in subsistentia communi alioquin enim tota rinitas esset incarnata ; ergo in subsistentia relativa seu dantur in Deo Subsistentiae relativae. 66. Propo Siti II. Non est admittenda in Deo quarta proprii nominis subsistentia absoluta et communis. Proti. Illa sententia non est admittenda quae est inutilis
erronea et contradictoria atqui tali est sententia a Tirmans subsistentiam quartam in De I ergo non est admittenda. Prob. in per parteS. - . ΙSta Sententia est inutilis subsistentiae enim relativae constituunt perSOnaS, eaSque complent, et per Oppositionem suam easdem incommunicabiles aciunt. 2. Si erroneu, utpote quatuor perSonas in Deo inducens unaquaeque enim SubSistentia constitueret veram et distinctam
123쪽
DE IIS IN GUIBUS CONVENIUNT DIVINAE PERSONI J 993. Est contradictoria absoluta enim subsistentia ista vela)relinqueret naturam divinam pluribus communicabilem, et Sic non esset subsistentiae omni non vel b redderet eam incommunicabilem, et jam non esset communis Subsistentia Sed unica. Cf. Witasse l. , SSert. 3.
tum scilidet de personis divinis in Trinitate, tum de duabus Christi naturis definiri potest, si mutua inexistentia plurium
integrorum I Opter unitatem vel unionem Substantialem B cs. Frangelin, de Verbo incarn. thes 37, coroll. 1). In praesenti Veromateria circum incessio est Conjunctio qua divinae personae immanenter proe edentes et Sine confusione distinctae, propter
identitatem naturae in se invicem insunt et vivunt, ita ut Patersit totus in Filio, Filius totus in Patre, uterque totus in Spiritu saneto, et Spiritus sanetus totus in utroque et ipsa Τrinitas, juxta Patrum es sata sit inseparabilis, individua. id decretum Conc.
Flor pro Iacobilis Benginger n. 598). - ane conjunctionem ut notat leutgen, n 1089 Patre grae ei περιχωρη τι Vel Ea παρξιν, latini theologi veteres circumineeSSionem, regentiores circumin- sessionem vocaverunt illi8, ut videtur, vitae, hi essentiae communionem magi Spectantibu S, quae disserentia in graecis quoque nominibus observari potest.
68. Propositio. Datur in Deo circumincessio PerSonarum. Pro L. I. Ex Scriptura. Circumine es si est personarum divitiarum intima in se mutuo in existentia iniqui personae divinae in se mutuo in existunt, juxta illud Jo. 10. 38, u Pater in me est, et ego in Patre ergo. II. x Patribus, dicit S. Fulgentius de fide ad Petrum,n. 4), si Per hanc unitatem naturalem lotus Pater in Filio et Spiritu sancto est, et tolus Filius in Patre et Spiritu Sancto Si totusque Spiritus Sanctus in Patre et Fili estis. Ita et S. Athanas. contra Arian. Or. 3), si Cum id, quod Patri proprium est, nempe divinitas, sit essentia Filii, consequens est, ut et Filius
124쪽
100 DE DEO TRINO in Patre et Pater in Filio sit s. Indigat leutgen, n 1091 teStimonia S. Hilar. Cyrili AleX. JO DamaSc. II. x ratione theologi ea. - . Unaquaeque persona ibi est ubi est tota ejus substantia atqui tota ejus substantia est in utralibet alia persona, et in duabus aliis personis divinis ergo habetur mutua in existentia divinarum perSonarum. 2. Procedit Filius a Patre, et Spiritus sanctus a Patre et Fili per operationem immanentem intellectus et voluntatis, quaruna ipsi Sunt termini atqui terminus Operationi immanentis in operante est et permanet ergo Filius est in Patre, et Spiritus sanctus in
Dice S. Quae opponuntur, non possunt 8Se in se mutuo; atqui personae divinae opponuntur ergo. Resp. Dist. Mai. Quae opponuntur Secundum Omnia con . Secundum aliqua tantum, Subd. non OSSunt invicem mutuo inesse formaliter Secundum eam rationem qua Opponuntur, conci non possunt identice ratione rei communiS, nego. Contradisi. in Personae enim divinae sunt unum in dentitate naturae, et distinetae per relatione Originis.
Cum circum incessione cohaeret perfecta trium perSOnarum aequalitas, quam profitetur Symbolum Athanasianum, si Et in hac Τrinitate nihil prius aut posterius, nihil majus aut minus, sed
totae tres personae coaeternae Sibi Sunt, et coaequales n. Habet enim unaquaeque perSona totam ejuSdem identie naturae persectionem infinitam, et licet inter eas detur ordo originis quo distinguuntur et referuntur ad se invicem, non St tamen in una
earum aliquid quod non it in aliis. Vid. S. ΤΛ0mas 1 qu. 42, a. 4, ad 2 jam it. Supra, . , reSp. ad Obj. 3 .
Domissione clivinarum ETSOnaTum 69. Praenotunda. - Ι. si MiSsio , passive Sumpta significat unius ab altero egreSSionem secundum aliquam rationem principii physicam vel moralem ad aliquem terminum. Dicit ergo,
1. distinctionem realem mittentis et missi AE aliquam, Vel propriam vel impropriam dependentiam missi a mittente secundum
125쪽
DE HIS IN QUIBUS CONVENIUNU DIVINAE PERSONA l01 auctoritatem vel consilium vel Originem S. ho m. i. qu. 43, a. ); . habitudinem ad terminum sive iste terminus sit locus, ut missio ibi sit ubi antea non erat, vel novo modo sit sive sit aliquis essectus, ut illum operetur. Ergo missi nece SSario inseri habitudinem missi ad duplicem terminum, nempe admittentem, Seu terminum a quo, et ad flectum, Seu terminum ad quem mittitur. - Frangelin the S. 42 p. 620. II. Missio vero in divinis desiniri potest, et Proce SSi uni u Sper-SOnde ab alia per originem cum habitudine ad novum existendi modum aut en ectum in creaturis . - Dicitur l. si ProeeSSio per Originem . In omni enim missione vera missus a mittente aliquo modo procedit in Deo autem nulla est proceSSio Vera et
realis nisi originis. Itaque homo quidem vel Angelus mitti potest imperio, consilio, precibus sed divina persona mittitur ut amore
fragrantia, a Sole plendor, a mente verbum. - . in novum existendi modum n. Cum enim persona divina natura sua in omni re et loco sit, nequit incipere esse, ubi nullo modo erat. 3. In creaturis . Nam divinae personae ab aetern in se mutuo insunt, neque ulla in Deo mutati succedere potest, qua personae
alio et alio modo in se sint. - Κle ut gen Ian. 10, 1112. 70. Propositi O. Datur missio in divinis. - De fide. Proti. I. Multis in logis novi praesertim Testamenti Filius aut Spiritus sanctus in mundum vel homines mitti dieitur videlicete vetere Testamento citari possunt s. 10 3 30 Sap. 9. 10, 17; ex OVO autem o 3 17, si Non enim misit Deus Filium suum in mundum, ut judicet mundum G b. 15. 26, si Paracletus quem ego miliam vobis a Patre n cf. Ιb. 5. 23-28 6 29 Sqq.; 46. P); Gal. 4. 6, a Misit Deus Spiritum Filii sui in corda vestra
atqui haec Omnia proprio Sensu accipienda Sunt ergo Vera Stmissio personarum diVinarum. Minor patet ex regulis interpretationis. Quae enim sine explicatione tam Saepe repetuntur, proprio sensu accipienda Suut: prae Sertim cum aptus horum locorum sensus alius excogitari
II. Missio in divinis est processio unius personae ab alia cum habitudine ad novum ess ectum aut novum modum existendi in creaturis atqui Filius procedens aeternaliter a Patre, curn jam in mundo fuisset per immensitatem et onmipotentiam JO. l. 10, o In mundo erat, et mundus per ipsum saetus est per incarnationem incepit esse novo modo in Inundo Jo. 1. 11 14 4 In
126쪽
102 DE DEO TRINO propria Venit . . . Et Verbum caro actum est, et habitavit in nobis s) ergo est missio in divinis. 71 Scholion. - De personarum divinarum missione multa inquiri solent s. quaenam personae mittantur et a quibuS 2. quot uplex Sit mis Sio 3 ad quos stat missi interna et quando 4. Utrum praeter creata gratiae dona ipsae personae divinae inmissione interna donentur quo sensu personae divinae miS-sione interna in justis inhabitent et permaneant; 6. utrum Spiritus sanetus uniatur justis modo sibi proprio. Ad singula breviter respondendum.
I. De fide est, Filium tantum et Spiritum sanctum milli Filium quidem a solo Patre Spiritum sanctum a Patre et Filio. Et ratio est, quia missio est processio per Originem cum habitudine ad terminum temporalem duplex autem est pro deSSi per originem, nempe Filii a Patre, et Spiritus sancti a Patre et Filio
earumdem proinde tantum personarum est missio. Cum ergo
aliquando dicitur Filius mitti a Spiritu sancto, inteni gendus est Christus secundum naturam humanam ita Ιs. 48. 16ὶ aut si
secundum naturam etiam divinam, Sensu tantum improprio. Possunt tamen Omne personae farra hominibu S, aut ad eos venire.
II. Missi divinarum personarum est duplex. - . Visibilis Seu X lerna est ea quae fit in specie sensibili uti a missio Filii in carne quam aliqui cum Suare Z l. 12 c. 4 n. 17, si miSSionena substantialem n vocant : et missio Spiritus sancti in specie columbae, ignis te missio repraesentativa D . In missione hac repraesentativa notandum est Signum quidem materiale externum a tribias sit personis, signifieatio vero resertur ad unam. Inter mi8Siones repraesentativas non Olent recenseri heophaniae
seu apparitiones divinae veteris estamenti, quippe quae, ut dicit S. horna 1 qu. 43, a. 7 ad 6 non suerunt facis ad designandam inhabitationem divinae personae per gratiam, Sed ad aliquid aliud manifestandum . Pariterque dicendum est de Sacramentis S. Tho m. ib., ad ): dum enim in missionibus repraesentativis Spiritus sanctus insallibiliter monstratus est signis ad hoc specialiter factis sacramenta Sunt res praeexistenteSet stabiliter institutae, quae praeterea quoad validitatem et essectum pendent a ministri intentione, sui uectique diSpOSitione, ac proinde non significant insallibiliter Spiritus sancti habitalionem vel descenSum C s. SuareZ l. 12 c. 6 n. 12. - 2. Invisibilis Seu interna miSsio ad quam sive esticiendam sive, ut in descensu
127쪽
DE IIS IN QUIBUS CONVENIUNT DIVINAE PERSON E l03 Spiritus sancti in Christum, manifestandam, visibilis Ordinaturmissio est ea quae sit sine specie sensibili et per dona interna gratiae es. Galat. 4 6, jam it., misit Deus Spiritum Filii sui in corda vestra clamantem rabba, Pater ): et haec invisibilis missio est ipsa iterum duplex, a perfecta seu proprie dicta, per gratiam habitualem, a b imperfecta e disp0Sitiva, per gratiam actualem. III. Missio interna proprie dicta, cum includat dona gratiae habitualis, ad solos et omnes justos sit. Fit aulem haec missio non tantum cum gratia sanctifigans primum infunditur, sed etiam eum augetur, Vel certe cum ju Stu ad novum Statum Supernaturalem evehitur V. g. per Sacramenta consecratoria baptismi, confirmationis, ordinis sacril, aut quando ad munus quoddam vel Opus insigne assumitur. Atque hac de causa et Apostoli et Prophetae Spiritum sanetum interna missione plurieSaeceperunt. - id MaZZella, de Gratia ian. 1029, Sqq. IV. Est communis theologorum sententia cujus contrarium gravissimi quidam theologi erroris vel etiam haereseo damnant), non tantum dona gratiae creata, Sed PSa quoque perSonaS divinas in missione invisibili donari. - robatur 1. x iis Scripturae loeis quae docent animas ustorum esse templa Dei vel
Spiritus sancti l Cor. 3. 46 6 19 2 Cor. 6. 16 templum autem est ysius Dei habitaculum. - 2. Ex locis 2 Cor. 1. 21, 22;Εph. 1. 13, 14 ubi justi distuntur myi vel signari a Spiritu
saneto qui enim ungitur non Odorem tantum Sed substantiam unguenti in se recipit Sigillum quoque objecto quod signatur, imprimitur Patrum testimonia e X hibet e taviuS l. 8, est 4 5. Hoc intelligendum est cum communi sententia, contra Petavium, etiam de ustis veteris Testamenti vid Deuter. 34. ). V. Manet vel inhabitat Deus in anima justa, et ab ipsa possidetur, 1. Secundum essentiam novo amicitiae titulo ita ut si perimpossibile Deus jam non esset ratione immensitati in anima ad eam veniret et in ipsa maneret hoc ipso amistitiae titulo u sicut
cognitum in cognos stente et amatum in amante D S. Thom. 1, qu. 43, a. 3, Orp.); 2. Secundum olentiam, operando scilicet in anima novo esse eius supernaturale illuminationis, inspirationiS, etc. Secundum praesentiam e Xercendo nempe novam tutelam paternam, et Supernaturalem providentiam. - s. Franget in the S. 44.
VI. Communis theologorum sententia, contra letavium,
128쪽
negat Spiritum sanctum uniri cum justi speciali modo, qui soli personae tertiae Si propriuS, non tribu communis. - Ratio est, quia una persona divina non distinguitur ab aliis nisi in unctione hypostatica in divini enim omnia alia Sunt unum rationabiliter autem asseri nequit conjunctio Spiritus sancti cum justis esse functio hypostatica, quia nulla alia conjunctio hypostatica nobis revelata est quam assumpti humanae naturae in incarnatione Verbi erg0. s. Franget in thes 45 p. 643 . Haec autem divinitatis cum animis ustis conjunctio et in iisdem inhabitatio, e quod Spiritus Sancti personalem characterem nempe ut sit Donum, Caritas, Sanctitas speciali modo manifestet, recte ei per apyropriationem tribuitur.
129쪽
2. Praenotundu G. Quia verbis in Ordinate prolatis incurritur haeresis, ut Hieronymus dicit . . ideo cum de rinitate
loquimur, cum cautela et modeStia Stagendum. Oportet autem in his quae de rinitate loquimur, duo errore Oppo Sito URVere, temperate inter utrumque procedentes, stilicet errorem Arii, qui posuit cum trinitate personarum trinitatem substantiarum, et errorem Sabellii, qui posuit cum unitate essentiae unitatemperSonae. D S. homRS 1 qu. 31, a. 2. - Εrrare autem quiSpotest in modo loquendi de hoc ysterio 1 adhibendo Oeabula quae ita naturae unitatem exprimunt, ut trinitalem perSO-narum tollant, aut vice versa; . praedicando in plurali deperSOni nomina abSoluta 3. Supponendo, aut substituendo in propositionibus nomina ab Soluta pro personi S. II. Nomina autem essentialia sive absoluta ea dicuntur, quae vel ipsam essentiam vel attributa ejus Significant v. g. Deus, aeternus atque ex alia parte, perso iralia, relativa aut notionalia vocantur tam quae ipsa perSonas ita v. g. Pater tum quae harum proprietate Vel notione. v. g. paternitas denominant. Nomina vero lum absoluta tum relativa sunt vel abstracta, quae exprimunt formam in Subjecto uti. g. deitas, paternitas), vel concreta, quae formam eum Subjecto, Seu subjectum habens
formam significant ut Deus, Pater). - Omina sunt iterum vel substantiva vel adjectiva, quae eo potissimum distinguuntur dicit Collet, qu 10, a. 2), quod adjectiva v. g. Sapiem, aeternus subjectum directe, et sormam indire et tantum, nimirum ut ei adjacentem, significent: Substantiva contra v. g. Deus formam ipsam directe, et Subjectum non nisi consus arguant. - His ergo positis :
130쪽
100 DE DEO TRINOI. Vocabula Duturae uni tutem vel e PSO nurum distinctionem significantia quod attinet. l. Illa vitanda sunt vocabula, quae ita nuturae uni tutem exprimunt, ut tollant vel communicabilitatem Si v. g. diceretur Deus Singularis, solita= ius, unicus), vel simplicitatem ut Deus
conjunctus aut unitus). - Vocabula unus et idem in neutro genere naturae unitatem significant et ideo regi dicuntur de personis v. g. Pater et Filius sunt unum), perperam autem in RSeu- lino genere v. g. Pater et Filius sunt unus nisi addatur terminus absolutus v. g. Patere Filius sunt unus Deus, unus Creator . Vox solus quando conjungitur cum ali termino, Seu Synente Orematice sumitur, regi digitur de Deo v. g. Deus Solus est peternus) male vero dicitur absolute Seu categorematice, ut eu est solusn ho enim significat Deum esse solitarium C s. S. hom .,
2. Ex vocabulis quae QPSO nurum istinctionem et
numerum indicant, vitanda sunt ea quae tollunt vel personarum
consubstantialitatum ut si Filius diceretur diversus, disserens, separatus, diPisus), vel aequalitatem ut si diceretur dispat j vel similitudinem sidui alienus, discrepans bene vero dicitur
Filius esse distinctus a Patre aut alius a Patre, non vero aliud hoc enim postremum importaret diverSam naturam. Voces discretus et secretus recte prae ligari de personis docet Charines, p. 361 negant Ver alii, V. . noli n. 12 T. - Diei non debet Deus esse tripleae aut multipleae, ne Sic tolleretur naturae divinae unitas recte ver dicitur Deus esse trinus, sic enim seri usus ecclesia8ticus communis, quamvis elymologiee trilit/s idem soluat
quod tripleae ut notat Petavius, i. 8, Q. , Ian. 6, . illu Stratque ex scriptoribus antiquis etiam eccle8iasticis, qui nonnunquam dicunt Deum triplicem j. Ex S. homa l. , a. 1 ad 3, non est in Deo triplicitas ex Charine vero, p. 360, recte dicitur esse in eo multiplicitas. II. De quaestione, an et quatenus Domin uti Sol ut prae- dieari possint in Iurnii de perSonis, Sequente regulae traduntur
Resula rimn Nomina absoluta uti Si unti tum concreta tum abstracta), vel etiam adjectiva substantive sumpta, praedicantur de personis in numero tantum Sinuu Inri. Ratio est, quia generali nomina substantiva in pluruli ad hi.