장음표시 사용
141쪽
aut seroeta. 8. Sed praeter alia omnia leonum, inquit,
immanita admirationi fuit praeterque omne ceteros unius. s. Is unus leo orporis impetu, et vastitudine, terrificoque fremitu et sonoro, toria comisque ervicum fluctuantibus, animo oculosque omnium in sese converterat. 10. Introductus erat inter omplures ceteros ad pugnam bestiarum datus servus viri consularis. Et se
vo Androclus nomen fuit. II. Hune iII leo ubi vidit Proeul repente, inquit, quasi admirans stetit ae deinde aenaim atque Placide tanquam noscitabundus ad hominem accedit. I. Tum caudam niore atque ritu adulantium anum clementer et blande movet, hominiaque sese corpori adiungit cruraque eius et manus prope iam exanimati metu Iingua leuiter demulcet. 13. Homo Androelus inter illa tam atrocis ferae blandimenta amissu animum recuperat paulatimque oeulos ad contuendum Ieonem refert. 4. Tum, quasi mutua recognitione facta, laetos, inquit, et gratulabundos videres hominem et leonem. 5. Ea re prorsus tam admirabiIi maximo populi clamore excitatos dicit, arcessitumque a Caesare Androclum, quaesitumque causam, eur ille atrocissimus I eo uni parsisset. 6. Ibi Androclus rem mirificam a rat atque admirandam. II. Cum provinciam, inquit, Africam proconsulari imperio meus dominu obtineret, ego ibi iniquis eius et cotidianis verberibus ad fugamaum coaetus, et, ut mihi a domino, terrae illius praeside, tutiores latebrae forent, in eamporum et arenarum solitudine concessi ac, si defuisset cibus, consilium fuit, mortem aliquo pacto quaerere. 8. Tum, sole, inquit,
medio rapido et flagrante, specum quandam nactus rem iam latebrosamque, in eam me penetro et recondo Is.Νeque multo post ad eandem spe eum venit hic leo, debili Uno et eruento pede, gemitus edens et murmura dolorem erueiatumque vulneris ominiaerantia. 20. tque illie Primo quidem conspectu advenientia leonis territum sibέ et pavefactuin animum dixit. I. Sed postquam intro
gressus, inquit, leo, uti re ipsa apparuit, in habitaculum
142쪽
illud suum, vidi me promi delitescentem, mitia et manaueius accessit ac sublatum pedem ostendere mihi ae porrigere, quasi opis petendae gratia, visua est. 22. Ibi, inquit, ego stirpem ingentem vestigio Pedis eius haerentem, reveni: eoneeptamque saniem vulnere intimo expressi accuratiusque, sine magna iam formidine, iee vi penitus atque deiera eruorem. 23. IlIe tunc mea opera et medela levatus, pede in manibus meis osito, reeu-huit et quievit. 24. Atque ex eo die triennium totum ego et leo in eadem specu eodemque victu Viximus. 25. Nam, quas venabatur feras, membra opimiora ad spe- eum mihi suggerebat; quae ego, ignis eoΡiam non hahens, sole meridiano torrens edebam. 26. Sed ubi me, inquit, vitae iIIius ferinae iam pertaesum est, eone in venatum profecto, reliqui specum et viam ferme tridui Permensus, a militibus visus apprehensusque sum, et ad dominum ex Alatea Romani deductus 27. Is me statimee eapitalia damnandum, dandumque ad bestia curavit. x8. Intelligo autem, inquit, hune quoque Ieonem, me unc separato, aptum gratiam mihi nunc Letiam bene-sei et medicinae referre. 29. Hae Apion dixisse Androclum tradit, eaque omnia seripis eircumlataque tabella populo declarat atque ideo, cunctis petentibus, dimissum Androclum et poena solutuni leonemque ei auffragiis popuIi donatum. 30. Postea, inquit, videbamus Androclum et leonem, oro tenui revinctum, urbe tota circum tabernas ire donari aere Androclum nori-hus spargi leonem; omnes flaret ubique obvios dicere: me est eo hospes hominis, hie est homo me eua leonas.
I. Vetus atque perpetua quaestio inter nobilisaimo a
phiIosophorum agitata eat, eorpusne sit,ox an incorporeum. 2. Hoe enim Oeabu Ium quidam finxerunt proinde quod Graece dieitur σωματον. et Corpus autem
143쪽
est, quod aut emelena ea aut patiena id Graeee definiatur τουριώμενον ἡ πασχον σωρια ἐστι. . Quam definiationem signifieare volens Lucretius spoeta ita seripsit:
Tangere enim ut tangi, nisi eorpus, nuus pol e res. 5. Alio quoque modo orpus esse Graeci dicunt, τριχῆ διαστατον. 6. Sed vocem Stoici eorpus esse contendunt: eamqne eme dicunt ictum aera. I. Plato autem non eas. vocem eo ua putat. Non enim pereusaus, inquit, aer,
κτυλος παραγόμενος, κia Ουδέπω ποιεῖ φωνήν Ἀλλ' ἡ πο- ση πληγη, καὶ σφοδρα, καὶ τοσηχε, εὐστε κουστην γενέσθαι. . Democritus ae deinde Epirum ex individuis eorporibus vocem conatare dicunt, eamque, ut ipsi e rum verbia utar, ρευμα λογων appellant. .mo alio que talea argutae deIectabiliaque desidiae aculeo eum audiremus e lectitaremus, neque in his serupulia alia emolumentum aliquod solidum ad rationem vitae perta nena, aut finem ullum quaerendi videremus Ennianum Neoptolemum probabamus, qui profecto ita ait: Philosophandum est preticis an omnino hamapωcet.
I. De videndi ratione deque emendi natura diversas esse opiniones philosophorum animadvertimus. 2. Stoi- et eausa esse videndi dicunt, radiorum exicesia in ea, quaesideri queunt, emissionem, aerisque almes intemtionem. 3. pleurus lautem emuere semper ex omniatiua orporibus simulacra quaedam eo orum ipsorum, eaque eae in oeulos inferre, atque ita fieri sensum videndi putat. 4. Plato existimat, genus quoddam ignia Ioelaque de oeulis exire idque coniunetum continuatumque vel eum luce otia vel cum alterius ignia Iumine,
ara vi et externa nixum, emeere, ut, quaecunque offenderit iuuatraveritque, eernamus. i. Sed et hi ea, qua.
144쪽
disserimus, imaginandum eiusdemque illius Enniant Neoptolemi, de quo supra scripsivius, eonsilio utendum est, qui degustandum ex philosophia eenset, non in eam ivmrgitandum.
I. Verrius Flaccus in quarto De verborum signis catione dies, qui sunt postridie Kalendas, Nonas, diis. quo vulgus imperite nefastos dieit, propter hanc causam dictos habitosque atros esse scrihit 2. Urbe, inquit, a Greuis Senonisus recuperata, L. Attilius in senatae verorefecit, Q. Sulpiosum, tr unum militum, ad AD Hamis ergus Grem pugnaturum rem disinam nimia eandi σαιέα poatria in roseisse; tum exercitum populi Romreni oeeirion Oecisum, et post diem tertium esua Me urbem prseter C stolium ereptam esse complures gaes alia sensiores recor rἐseae diserunt, quotiens heurgerendi grat a rea div rere post res Ufendas, onus, Laus, re registratu populi Nomani et esset, eius belli proximo deinceps proelio rem publierem mole gestam
esse. Tum senatu eam rem re p-ι inces reiecit u isss, quod vi retur, statuerent. Pontisces decreverunt, nutalum is diebus nermesum recte futurum. 3. Ante diem quoque quartum Kalendas, vel Nonas, vel Idus, tanquam inominalem diem, plerique vitant. 4. Eius observationis an religio ulla sit tradita, quaeri solet. 5. Nihil Inosi super ea re scriptum invenimus: nisi quod Q. Claudius Annalium quinto cladem illam pugnae Cannensia vastissimam faetam dieit ante diem quartum Onas Sex tiles.
In quia e gurentum in erre historis ab annanbus superqNaeu re verbα positu ex libro rem gestrarum Sempronii Asellianis primo.
I. istoriam ab annalibus quidam differre eo putant,
145쪽
quod eum utramque sit rerum gestarum narratio, earumtamen proprie rerum ait historia, quibus rebus gerendis interfuerit ia, qui narret. 2. Eamque esse opinionem quorundam, Verrius Flaeeua refert in libro De signifieatu verborum quarto ne se quidem dubitare guper ea re dieit Pollae autem videri putat, nonnihil esse rationis in ea opinione, quod historia Graece signifieat rerum eognitionem Praesentium. 3. Sed nos audire soliti sumus annales omnino id esse, quod historiae sint historias non omnino esse id, quod annaIes sint; . aienti, quod est homo id neeessario animaI esse quo est animal, non id neeesse est hominem esse. 6. Ita historias quidem eas aiunt rerum gestarum vel expositionem vel demonstrationem, vel quo alio nomine id dicendum est;
annale vero esse, eum res gestae plurium annorum, obaervato euiusque anni ordine, deineeps omponuntur. I. Cum ero non per nnos, sed per dies singulos res
gestae seribuntur, ea historia Graeco vocabulo ἐφημερίς dieitur, uiua Latinum interpretamentum aeriptum est in 1ibro Sempronii Asellionia primo ex quo Iibro plura verba adseripsimus, ut simul ibidem, quid ipse inter reageata et anniae eas dixerit, ostenderemus: 8. Verum inter eos, inquit, qui annals relanguere voluissent, et eos, stu res gestres a Romanis perser ere conati easent, omnium rerum Ase interfuit Annalea I Hirentummodo quod reum, quoque anno gestum sit, Maemomerabant; deorum est, quasi gu Marium seribunt, quam Grreerii H1μερίδα Oeant. Obis non modo satis esse video, quod erum esset, apronuntirere, sed ereum, quo com allio euagumrretione gesta ess-t, demonstrare. s. Pau-
146쪽
I. Cum in alienam familiam inque liberomam Ioeum extranei sumuntur, aut Per praetorem fit, aut per popuIum. 2. Quod per praetorem fit, adoptatio dieitur quod per Populum, arrogatio. a. Adoptantur autem, cum a parente, in euius potestate sunt, tertia mancipatione in iure eeduntur atque ab eo, qui adoptat, apud eum, apust quain Iegia aetio eat, indieantur. 6. Arrogantur ii, qui, eum sui iuria sunt, in alienam sese poteatatem tradunt: eiusque rei ipsi auctores fiunt. 5. Sed arrogationes non temere nee inexpilarate eommittuntur. 6. Nam omitia, arbitris etiam pontifieibus, Praebentur, quae euriata appeIIantur aetas quoque eius, qui arrogare vult, an liberis potius gignundia idonea sit, bonaque eius qui arrogatur ne innidiose appetita sint, eonaideratur tuaque iurandum a Q. Μueio Pontiae maximo oneeptum clieitur, quod in arrogando iuraretur. 7 Sed arrogari non potest, nisi iam vesticeps 8. Arrogatio autem dicta, quia genus hoc in Ilenam familiam tranaitus per populi rogationem fit. . Eius rogationis verba haee
sunt VELITIS IUBEATIS, LRUIRITES, UTI LUCIUS VALERIUS LUCIO TITIO TAΜIUR LEGE R. FlLIUS IS IBI SIET, RUAΜSI EX EO PATRE ATRE R. ΑΜ ILIAS EIUS NATUS ESSET, UTI R. I VITAE NECIS R. I EU POTRSTAS SIET, UTI PATRI AENDO FILIO EST HAEC ITA UTI DIXI ITA VOS, UIRITES, ROGO. O. Neque
pupillus autem, neque mulier, quae in parentia oleae . te non eat, arrogari Possunt quoniam et eum feminisnuIIa comitiorum communio eat et tutoribua in pupuI-
147쪽
tantiu eas auctoritatem poteatatemque fas non est, ut eaput Iiberum fidei suae commissum alienae ditioni subiiciant. II. Libertinos vero ab ingenui adoptari quidem iure posse, assurius Sabinus scripsit. 2. Sesti neque permitti dieit, neque Permittendum esse sequam putat, ut hominea libertini ordinis per adoptationem in iura ingenuorum invadant. 13. Alioquin, at i riciat antiquitas servetur, etiam sero a domino per praetorem dari in adoptionem potest. 14. Idque, ait, PIeroaque iuris veteria auctorea posse fieri acripsisse. 15. Animadvertimus in oratione P. Scipionis, quam ensor habuit ad populum de moribus, inter ea, quae reprehendebat quod contra maiorum instituta fierent, id etiam eum ulpavisae, quod fiIius adoptivus patri adoptatori inter praemia patrum prodesset. 6. Verba ex ea oratione hae sunt di alia tribu patrem, in aliasium au fragismorra; sium adoptivum tam procedere, quam silea' a natum flaberet; absente eoaeri iubere, ut adeensum nemini necessum itiemre.
I Soloe eis inua Latino vocabuIo a Sinnio Capitone eiusdemque aetati aliis imparilaus appellatus, estutioribus Latinis stribiligo dicebatur, a versura videlicet et pravitate tortuosae orationis, tanquam strobiligo
quaedam. . Quod vitium Sinnitis Capito in literis, quas ad clodiuin useum dedit, hiae verbis definit Solaeeμamua est, inquit, imparet inconveniens eo Osituria premtium rationis. 3. Cum Graecum autem vocabulum sit
soloeciamus, an Attici hominea, qui Iegantius Ioeuti sunt, usi eo sint, quaeri aoIet. 4. Sed nos neque so e-eismum neque arbarismum apud Graecorum Idoneos adhuc invenimus. 5. Nam sicut βαρβαρον, ita σολοικον dixerunt. i. Noairi quoque antiquiores Oraecum, fu--
148쪽
elle, potierismum haud scio an unquam dixerint. I. unodsi ita est, neque in Graeca neque in Latinaclingua solo elamua probe dieitur.
Pruria υἰ dieat et eo ins Iuria re ompluries, non barbare direre, sed Latine.
I. Priaria forte quia dixit sermocinans vir apprime doctus meus amicus non hereIe studio fervenat Oste iandi, neque quo Iur dicendum non putaret. 2. Faenii doctrina homo seria et ad vitae ossicia devincta aenilii1 de verbia Iaborante. 3. Sed, opinor, assidua V terum scriptorum tractatione inoleverat linguae illius vox, quam in libria saepe offenderat. 4. derat, eum ille hoc dixit, reprehensor audaeQua verborum, qui Perpauca eademque a Vulgo protrita legerat habebatque nonnullas disciplinae grammaticae inauditiuneulas, partim rudes inchoatasque Partim non probas easque quasi pulverem ob oculos, cum adortus uenique fuerat, aspergebat. 5. Sinui tunc amico nostro Breroars inquit rixistis Iuria. rem neque rretionem verbum hoc, neque reuetorreretem Rabet. 6. Ibi ille amicus ridens: Amabo te, inquit, vir bone, quia nune talis magnis a riisque rebus ιium est, velim doceas nos, eur aurire
perpeιuam in eo aratis lauerauit ante extremam a.
149쪽
s. Tum III amieus noster, eum hominem eonfidentem pluribus verbia non dignum existimaret Sinnii, inquit, Capitonis, Metissimi viri, Pistolae sunt uno in thromultae, Opinor, Posiacte in te I Paria. 0 6 reepistola scripta est ad Pseuvium Laheonem, cui t/ιMIus
ἀπι- non Videtur mundus Dei et hominum ausa inτatitudiis, neque re humanae providentia gubemari, o GELLIus. Κ
150쪽
vi se argumento uti putant, cum ita dieunt: Si esset providentia, nulla gaeut mala. Nihil enim minus aiunt providentiae eongruere, quam in eo mundo; quem propter homines secisae diuatur, tantam vim esse aerumn Tum et maiorum. . dueraus a Chrysippus eum in
Iibro Περὶ προνοως quarto dissereret: Nihil est prorsus istis, inquit, insubidius, qui opinantur bona esse po uigae, si non essent ibidem mala. 3. Nam eum bonα--m contraria sint, utraque nσesagum est, Opposita interaesse et quasi mutuo redverso quaeque Οιια nixu , consistere: nuuum adeo contrarium est sine contrario an Dro. 4. Quo enim pacto iustitias sensus gae posset,
nisi essent iniuriae ' Aut quia aliud iusιitia est, quam iniustitiae prisatios usu item fortitudo inteuigi pos-aec nisi ex unaniae oppositione ' Quia continentia, nisέ
ex intemperantiae ' Quo item modo prudentia es eι niariore contra imprudentias . Pro de inquit, λοm ne stulti cur non Λοo etiam a iderant, ut veritas sit, et non ait mendacium p Namque itidem sunt bona et maω, fetaeitas et infortunitas, si me voIuptas. 6. Alterumamim ex auero, sicuti Prato ait, verticibus inter se conerariis deligatum est; si tu eris unum, abstuIeris utrumque. I. Idem Chrysippus in eodem Iibro tractat congia deratque dignumque esse id quaeri putat, εἰ αἱ τεῖν αν-
θρωπων νοσοι κατα νυσιν γίνονται id est, naturane ipsa
Terum e providentia, quae eompagem hane mundi et genus hominum feeit, morbos quoque et debilitates et aegritudine eorporum, quas patiuntur homines, fecerit. S. Existimat autem non fuisse hoc principale naturae consilium, ut faceret homine morbis obnoxios nu quam uim hoc convenisse naturae auctori parentique Terum omnium bonarum. s. Sed eum muna, inquit, Gque magna gignaret pareretque aptissima et uiuissima, MissuOgua simu regnata sunt incommoda iis ipsis, quas faeiebat, ORGerentia eaque non per naturam, ea ersequeω quasdam necessaria, et dicit, quod ipsa -- pellat κατα παρακολουθησιν 10 sisut inquit, cran cor-