장음표시 사용
281쪽
seeans terras enim demonstrat omne1, quae oceano ambiuntur, ad qua a nostris hominibu adiri potest,
quae inui eur ocerenum, non in oceano. Neque euini
videri potest insula signifieare nescio quas, quae Penitus esse intra aequora ipsa oceani dicuntur. Is Tune Sulpicius Apollinaria renidens: Non mehere1e inargute, inquit, nec ineallide oppoauiati hoc Tullianum seclCicero intra Oceanum, non, ut tu interpretare, earἄoeeanum dixit. 20. Quid enim oleat dici citra Oeea
num esse, eum undique oceanua circumscribat omnes te
ras et amabiat Nam citra quod est, id extra est qui outem potest intra esse dici, quod extra est Sed si ex
uua tantum parte orbis oceanua foret, tum quae terra alerian partem foret, ire Oeerenum esse diei posset, vel
rente Oceanum eum Vero omnes terras omnifas iam et
undiqueuerauin cireuinnuat, nihil citra eum est sed undarum iIIius ambitu terris omitibus convallatis, in medio eius sunt omnia, quae intra ora eius inclusa sunt. Sie- uti hercle so non citra coelum vertitur, sed in eoelo et intra coeIum. Hae tune pollinaria aette acuteque dicere viaua est. I. Sed postea in libro . Tullii epistolarum a Ser. Su1picium si dietum esse inventinua intra modum, ut intra relendas dicunt, qui dicere eitra Kalendas volunt. 22. Verba haec Ciceronia sunt, qudie posui: Sed tremen, quoniam Quo eius mensionem, qui fortasse arbitrreretur, me an rem publicrem non putare, si perpetuo reserem, modies hoc faciam, aut otiam intra O moti et alius voluntαι et meis at iis
aeroiam. 23. Odies dixeras λο, e--, id est, eum modo aequo et pari a . deinde, quasi hoc displicerei, et eorrigere id veIIet, addidit stit etiam inir modumsper quod minus aes ostendit id faeturum esse, quam quod fieri modie videretur id est, non ad ipsum inodum, sed retro paululum, et elisa modum. 25. In oratione etiam, quam pro P. Sestio seripsit, intra montem Nurum te dicit, ut non significet et monte Tauro sed uagus ad montem furtim eum ips γ
282쪽
quam dixi, oratione Antroinum morem tuum maiore nostri, κισθα bere eontentione terra marique superatum, istra montem Taurum regnare iusserunt Asia iam, qua suum mu&ωrunt, Attσω, ut is sn ea regnreret, eon narunt. I. Intro montem, inquit, Taurum re gnrere fusserunt quod non Perinde eat, ut μι- euhseu.
Itim dieimus nisi videri potest id esse ner montem, quod eat intra regnones, quae Tauri montis obieetu separantur. S. Nam sieuti, ea mi intra euM rerum est, iation in euhices varietibus, ae intra pariete eat, quibus euhieulam ineluditur, qui tamen ipsi quoque pariete in bi Io unt ita, qui regnat intra montem Taurum, non solum in monte Tauro regnat, sed in ita etiam regionibua, quae Tauro monte lauduntur. 29. Num igitur secundum latam verborum Μ. Tullii similitudinem, qu iubetur intra αἰ- a pronuntiare, is et rente mundas et ipsis alendis iure pronuntiare poteat Neque id sit quasi privilegio quodam inaeitae eonsuetudinis,
ne eerta rationis obaereatione quum omne tempus,
quod Kalendarum die ineluditur, intra Kalendrea saereete dicitur.
I. auem parti Ia quam habere prineipalem igni-seationem, quaeque Vocis istius origo esset, quaerebamus. 2. Ita enim primitu factnmissae apparet, ut non videatur, sicuti quaedam suppIementa orationis, temer et incondite assumta. 3. Atque erat, qui dieeret Iem ae ae in grammaticis commentarii P. Nigidii, reuem ex eo dieium, quod ellae si retiter idque ipsum diei solitum per defectionem; nam plenam esse aententiain: Minister non potest. 4. Sed id nos in eisdem comment xii Nigidii, eum eos non, opinor, incuriose Iegissemus,tiusquam invenimus. S. Videntur autem verba lata si
aliter non poιes a ignifieatione quidem voculae huiua,
283쪽
de qua quaerimuri non abhorrere. Sed tot verba tamen In pauet imas utem esudere, improbae cuiusdam au tilitatis eat. s. Fuit etiam, qui dieeret, homo in libria atque incliteris Maiduua, satiem albi dictum ideri, remedia utera extrita salutem enim ante dieium, quoanoa reuem diceremus. Nam cum alia quaedam petita et non impetrata sunt, tum aDIemus, inquit, quaa exis inum aliquid petituri, quod negari minime debeat, die Ter se actuemineri,ut dari oportere tanquam Mutem P atrem petentes, quam impetrariiserte et Ohtineri sit aequi imum. I. Sed hoc itidem non inepide quidem serum, nimia tamen eas videtur ominenticium: cenauimus igitur ampliua quaerendum.
284쪽
R . Cicero in primo Antonianarum ita seriptum reliquit Nunes gitur ut sequerer Properrevi, quem proes 1-tes non sunt ascuti non ut proin erem σι quid, negaesenam Ffraham ii, nee ruestar poterrem, sed ut, si quid mihi Aumanitu aceidisset, murare autem impendera videntur praeter naturam etiam psestergus αι-, δεα--s die voeam Datem reωuolies relinquerem meresse salua συα os voluntatis. - . μαειer naturam, inquit, praetergus σι- an utrumque idem Valere V Iuerit, Otum atque naturam, et dum rea καθ' - -οκειμενου posuerit, an vero diviserit separariique, ut aIloaeaaua natura ferre videatur, alio fatum, eonsiderandum equidem puto atque id minime requirendum, urerR-tione dixerit, a istere muIta humanitus posse praeterfatum quando sic ratio et ordo et insuperabilis quaedam necensitas fati conatituitur, ut omnia intra fatum claudenda sint nisi il1ud sane Homeri securua est: - καὶ υπὲρ μοῖρον δομον χῖδος εἰσαφίκηαι. 3. Nihil autem di inium eat, quin violentam et inopin tam mortem significaverit quae quidem potest recte videri Recidere praeter naturam. 4. Sed cur id quoquo genua mortis extra fatum posuerit, neque operis huiua est explorare, neque temporis. 5. Inu tamen non
praetermittendum est, quod Virgiliua quoque id ipsum,
285쪽
quod Cieero, de fato opinatus est, uni hoe in quarto Iu o dixit de Elisa, quae mortem per vim potita est:
m qnia nee io, merita nee morte peribat.
Tanquam in faciendo fine vitae, quae violenta sunt, non videantur e fato venire. 6. Demosthenis autem, viri prudentia pari atque facundia praediti, verba idem ferea ignifieantia de natura atque fato Μ. Cicero secutus videtur. Ita enim aeriptum ea in oratione ilIa egregia,eui tituIus est 'Tπὸ ΣτεφανοM 'O μὲν τοῖς γονευσε μονον γεγεννῆσθαι νομίζων, τοι τῆς εἱμαρμένης καὶ τον αυ--πηιατον θανατον περιμ μει δὲ καὶ di πατρίδι, υπὲρ του μη ταυτην ἐπιδεῖν δουλευουσαν, ἀποθνήσκειν ἐθελη- σει. I. Quod Cicero fatum atque naturam videtur dixi e id multo ante Demosthenea τὴν πεπρωμενην καιτιν αυτοματον θανατον appellavit. 8. υτοματος enim θανατος quaai naturalia et fatalia, nulla extrina ua vacoaetus venit.
I. Quibus otium et studium fuit, vitas atque aetatea doetorum hominum quaerere ac memoriae tradere, dom. Pacuvio et L. Attio tragiet poetis historiam seripae--nt huiuaeemodέ a. Cum Pacuvius, inquiunt, grandi iam aetate et diutino corporis morbo affectua, Tarentum ex urbe Roma coneeasisset, Attius, tunc haud parvo iunior, proficiaeena in Asiam, eum in oppidum venisset, devertit ad Pacuvium Geomiterque invitatua, plusculi que ab eo diebua retentus, tragoediam suam, cui Atreua nomen eat, desideranti legit. 3. Tum Pacuvium dixi ase iuni sonora quidem ense, quae scripsisset, et grandia et sed videri ea tamen sibi duriora paulum et acerbiora. 4. Ita est, inquit Attius, uti dieia Neque id sane me poenitet meliora enim fore spero, quae deinceps seribam. 5. Nam quod in pomis eat, itidem, inquit, esse aiunt in ingeniis quae dura et aceri, nascuntur, post fiunt mitia et tueunda; sed quae gignuntur statim vieta et mol-
286쪽
tia, atque in prineipio sunt uvida non matura mox fiunt, sed putria. 6. Re1inquendum igitur visum est in angenio, quod dies atque aetas mitifieet.
ti signineatione AL 1. Riau prorsus atque Iudo res digna est, eum plerique grammaticorum asseverant, neeergitudinem et ne agi meam mutare longe differreque ideo quod ne satures sit vis quaepiam remens et cogena neeerrima autem dineatur ius quoddam et vineu Ium re1 togae eoninnetioni idque unum solitarium signiseel. 2. Sicut autem nihiI quidquam intereat, suavitudo dicas an suavitas, sanetois AEn sanet res, reeerbitudo an ἄ-rbitas, reor tu , n,
quod Attius in NeoptoIemo scripsit, seritas ita nihiIrationis diei potest, quin necessisua et ne se res aeP rentur. 3. Itaque in libris veterum vu1go reperta n eessitudinem dici, pro eo, quod neeesaum eat. 4. Sed neeessitas sane pro iure omcioque observamiae amnitatisque infrequens est quanquam, qui ob hoe ipsum tua amnitatis familiaritatisve eoniuneti sunt, neeessarii di- Euntur. 5. Reperi tamen in oratione C. Caesaris, quuPlautiam rogationem auasit, neeessitatem dietam pro na- saltudine, id est iure amnitatis. Verba hae sunt: tisdem mihi videor pro nostr necessitate non Iohors, non perre, non Maustri defuisse. 6. o ego aeripa de utriusque voeabu1 indifferentia, admonitu forte verbi istius, cum legerem Sempronii aeIItonia, veteria aeriptoris, quartum ex historia librum, in quo de P. Afri-eano, Pauli filio, ita scriptum est Arem se patrem suum audisse dicere L. Aemilium murum, nimis homιm imp
aestorem, signis nouatis non Mesrtrers, nisi summa ne- eessitudo aut summa ei occasio asta asset.
I. In Plerisque monumentia rerum ab AIexand- ρο-
287쪽
atarum, et pauIo ante inclibro M. Varronia, mi Inseriptus est restes vel De Insania, OIympiadem PhiIippi uxorem festivissime reseripsisse Iegimus Alexandro MIio . . am cum is ad matrem ita aeripataset: REX
ALEXANDER, IOVIS Η ΑΜΜONIS FILIUS, OLFΜPIADI ATRI SALUTE DICIT,
Olympias ei rescripait ad hanc sententiam Amabo, i quit, misti, quieseas, neque deferas me, neque erimineractaversum Iunonem. Marum mi 3iprorsum ala magnum dabit, eum tu me literis tuis peliaeem tuti esse eo teris. a. Ea mu1ieria citae atque prudentis erga feroeein fi- Iium comitas sensim et comiter admonuisse eum visa est, deponendam esse opinionem vanam, quam ille imgentibus victoriis et adulantium blandimentia et rebus supra fidem prosperis imbiberat, genitum esse eae do
De Aristoteia Theophrasto, e Meneclemo, Aussophis a qua lagonei vereram ι Aristoralis, meemorem diatristia suae eligentis.
I. AristoteIes philosophus, annos iam fere natu duo et sexaginta, corpore aegro affectoque ae spe vitae tenui fuit. I. Tunc omnia eius ectatorum cohors ad eum accedit, orantes obsecranteaque, ut ipse deIigeret Ioei sui et magiaterii successorem, quo post summam elua diem, Perinde ut ipso, uterentur ad studia doetrinarum eomplenda excolendaque, quibus ab eo imbuti fuissent. a. Erant iunc in eius Iudo boni multi, sed praeeipui duo, Theophrastus ei Μenedemus. Ingenio ii atque doctrianis cetero praestabant alter ex inauIa Lesbo fuit, Mo-nedemus autem Rhodo. 4. Aristotele respondit, faci Tum esse, quod veIIent, cum id sibi foret tempestivum. 5. Postea brevi tempore eum iidem illi, qui de magistro destinando petierant, praesentes essent, vinum ait, quod tum biberet, non esse id ex vaIetudine sua, sed inaal hre esse atque asperum ae propterea quaeri debere eXotie 1 vel Rhodium Hiquod, vel Lesbium. i. Id albi
288쪽
utrumque ut eurarent, petivit usurumque eo ἔxie, quod sese magis iuvisset. I. Eunt, curant, inveniunt, afferunt. . Tum Aristoteles Rhodium petit, degustae. Firmum, inquit, hercle vinum et iucundum. s. Petitilio Lesbium quo item degustato: Virumque, inquit, oppido bonum, sed i δίων ὁ Αεσβιος. 0. Id ubi dixit, nemini fuit dubium, quin lepide simul et verecunde auc-eessorem iI1 voce sibi, non vinum, deIegisset. II. Iaerat e Lesbo Theophrastus, homo suavitate insigni Iin- guae pariter atque vitae. 2. Itaque non diu post Aristotele vita defuncto, ad Theophrastum omnes conces-
1. Quas Graeci προσουδίας dicunt, ea veterea docilium nota vocum, tum moderamenta, tum accentiuneu-Ias, tum voculationes appellabant. 2. Quod nunc autem barbare quem loqui dicimus, id vitium sermonis non harbarum esse, sed rusticum, et eum eo vitio loquentea
rustice loqui dictitabant. 3. P. Nigidius in eommentariis grammaticis: Meseus in sermo, inquit, si a pirea yemsrum. 4. Itaque id vocabulum, quod dieitur vulgo harbarismus, qui ante divi Augusti aetatem pure atque integre Iocuti sunt, an dixerint, nondum equidem iuveni.
Bisermem a natura Donum vixisse mmerum in arminibus, e mis eum ει historiis. I. Leaenaa inter omnem vitam semel parere, eoque uno Partu nunquam edere plures quam unum, Herodotus
In tertia historia scriptum reliquit, a Verba ex eo Iibro haec sunt: 'H δὲ δη λέαινα, io ισχυροτατον καὶ θρα--συτατον, παξ ἐν το βίω τίκτει D ' τίκτουσα γαρ συνεκ--βαλλει το τέκνω τας μήτρας. ο δὲ αἴτιον τουτου τουτ' ἐστί ἐπεὶ ν ὁ σκυμνος ἐν τῆ 3ιήτρ Ἀων αρχηται διακινουμενος, ο δὲ ἔχων νυχας θηρίων πολλον ποντων De
289쪽
πατους, μυσσυ τας μητρας Avξανηιενο δ πολλωριωλλον ἐξικνέεται καταγραφων, πέλας τε δὴ ὁ τοκος στὶ, aevi, παραπαν λείπεται αυτεο ν υνὸς Ουδέν. 3. Homerus autem leones sic enim feminas quoque virili genere appellat, quod grammatici ἐπίκοινον voeant plures gignere atque educare catulos dicit. 4. Versus, quibus hoc aperte demonstrat, hi sunt:
γνδρες ἐπακτῆρες. 5. Item alio in loco idem significat: Πυκνα ρεαλα στεναχωπι ἔς τε λῖς ξυγένειος, TZι ρα θ' υπὸ σκη νους ἐλαφηβολος αρπίος ενηρπλης ἐκ πυνικῆς. 'O δέ τ' προεαι υστερος ἐλθων Πολλα δέ τ' αγκῖ ἐπῆλθε μετ' ανέρος heri ἐρευνῶν,πι ποθεν ἐξευροι si αλα γαρ δριμυς a ὁλος αἱρεῖ. s. Ea nos dissensio utque diversitas eum agitaret inclytissimi poetarum et historicorum nobilissimi, Iacuit Ii-hros Aristotelis philosophi inspici, quos de animalibus exquisitissime composuit; in quibus, quod super ista
Te seriptum inveniremus, eum ipsius AristoteIis verbia In his commentarii scriberemus. I. Verba Aristotelis hae sunt ex libro de historia animalium sexto Λέων δ' OG μὲν πευε οπισθεν, καὶ ἔστιν πισθουρητικον, μρηται προτερον ' χευε δὲ καὶ τίκτει υ πασαν ραν, καθ' ἔκαστον ιέν τοι τον ἐνιαυτον. ἱκτει μὲν ουν του ρος πικτει δὲ ς ἐπὶ το πολῖ ravo ' τὰ μέν τοι πλεῖ--αι u τίκτει δ' ἐνίοτε καὶ D. 8. O δὲ λεχθεὶς ριυθος περὶ του ἐκβαλλειν τας ὁστέρας τίκτοντα, ληρωδης ἐσοί 'συνετέθη δὲ ἐκ τοi σπανίους εἶναι τους λέοντας ' πο- ρουντος την αιτίαν τον τον μυθον συνθέντος Σπανιον
290쪽
τίκτουσιν, αλλ' αγονοι διατελουσιν. s. υκ υε δὲ ἡ λεαινα χαὶ την, ἀλλ' ὁ αὐρη λέων. II. Βυλλειν δε ὁ λέων τοὐς κυνοδοντας καλουρήνους δεταρας μονους, δυο ρε νανευθεν, δυο δὲ κατευθεν βαλλε δὲ Μαρμηνος ων την -
Dod A mnis poeta prudenter e Asiae Samen in f aas fisus et memoriae rixit. I. Eximie hoe atque verissime Afranius poeta de gignenda comparandaque sapientia opinatu est, quod eam filiam esse Usus tmemoriae dixit. 2. Eo namque argumento demonstrat, qui sapiens esse rerum humanarum velit, non libris solis, neque discipIinia rhetoricia diale-eticisque opus esse, sed oportere eum versari quoque exercerique in rebus ominus noscendia Periclitandisque: eaque omnia aeta et evenia firmiter meminisae et Proinde sapere ac consulere ex iis, quae pericula ipsa T ruin docuerint, non quae Iibri tantum aut magistri per quasdam inanitates verborum et imaginum, tanquam iura inio aut in somnio delectaverint. 3. Veraua Afranii sunt in togata, cui Se1lae nomen est: Usus me genuit, materie frit emorsu. Sophiam ocant me Graii, vos Sapientiam. 4. Item versu eat in eandem ferme sententiam Paeuvii,
quem Μacedo philosophus, vir bonus, familiaris meus, aeribi debere censebat pro foribus omnium tempIorum: Ego odi homine ignaτε opera et philosophia se tentia. . ibi enim fieri posse indigniua neque intolerantius dicebat, quam quod homines ignavi ae desides, operti harba et pallio, mores et emoIumenta philosophiae in Iinguae verborumque arte eonverterent, et vitia saeui diaaime accuaarent, intercutibus ipsi vitii madentea.