장음표시 사용
101쪽
80 Stob. XI, 3 II ατροκλέους vs 3 τι δῆτα θνηγοὶ ποῖά ἀπειλουιμεν ιώτην, νους ει ἀλληλοισι πέμποντες λογους, καὶ πάντα συννοουμεν ἐκπραξειν χερι, προσι βλέποντες τὴν δε πλησων τυχηρον,ο- ηιεν ουδ ορωμεν ἀθλων μορου. Vs 5 multo aptius scriberetur: καὶ αντας ἐννοουμεν εκπραξει χεο nempe του λογους Verbum συννοεῖν huius loci non est.
Φελφε γυναικες, ως ἐν ἀνθρωποις αραου χρυσος ου τυραννίς, οὐπλο-ου χλιδὴ
τοσουτον εῖχε διαφορους τὰς ν δονάς, ῶς ἀνδρος ἐσθλου καὶ γροαικος ευσσους
Πωφιν δικαὶ καὶ φρονουσα τῶν δικα. Meinehius ad h. l. adnotat sauIlo tolerabilius Mael κου φρονουσα, ἄδικα, a fortaδε τἀγαθὰ Oribendum pro ἄν-δικα. arum posteriore coniectura nam de priore tacere praestat proficere mihi videmur, siquidem καὶ φρονουσα τἀγαθά post δικαέα vix minus languet quam καὶ φρονουσα τάνδικα. Quid loci sententia requirat, optime docebit Homerus Odyss. VI, Vs. 120:οὐ ιεν γαρ τουγε κρεῖσσον καὶ ρειον OF ὀιιοφρονεον τε νον ιια ιν ικον χντον
Quem locum imitatur Euripides in Medea s. 14 sq.: με μεγίστη γέγνεπαι σωτζρέα,
Similiter, credo, Apollonides scripserat: ου χρυσος - τοσουτον εἶχε διαφορους τὰς jδοάς, ως ἀνδρος ἐσθλου καὶ γυναικος ευσεβους rvsvs M. δικαέα καὶ φρονουσα τα πώεέ. Dissiligo by Orale
102쪽
Sic demum recte Stobaeus huic Dagmento locum assignavit
λαων τε δειλον πώ θος εὐτραφεὶς α γρ. Oppositio suadere videtur, ut SosITHEUM dedisse putemus: λαων τε δειλῶν πλῆθος ευθαρσῆς πιηρ. Diversam esse rationem loci Euripide Iph. Taur. vs. 304 sq. προς υτ ραφεις γαρ καὶ νεανέας ξένους φαυλους μάχεσθαι βουκολου ηγονμψα, cadit in oculos Ibi enim de corporis vigore, hic de animi alacritate sermo est. Simul monendum in usu suisse adiectiva -αρβης et ευθαρσὴς, non vero ratione inversa ευταρβὴς neque ἀθαρση ς Hoc tantum invenitur apud sequiores, illud
Athen. X, p. 420 B. υκόφρων ὀ αλκιδευς γραφας
σατυρους Μενέδημον ἀλλὰ κυλέκιονυδαρἐ ὀ παῖς περιηγε του πεντωβόλουαιρέμα παρεξεςηκός κτὲ. Vertunt vini vapidi propemodum at hoc sensu Graecumost, quod haud dubie poetae reddendum: ζρέμα παρεξε ῖκος. opponi solent σφοδρα πακιελως, similia Sequuntur haec: τ ἀλιτηριος καὶ dryιοκοινος περορευε δαφιλῆς
θερμος re μων καὶ τρικλινου συιπιο ς. Athen. II, p. 55 D eundem locum asserens habet: καὶ τρικλένων συμποτης. Si locus sanus esset, hinc essiceres tri-elinii solos pauperes usos suisse. t eadem in usu fuisse
103쪽
etiam ditioribus in vulgus constat. Unde suspicio mihi subnata est, an sorte Lycophron scripserit: Θέμιος πενκμων καὶ τριβωνων συμπστης. Constat enim τον τρέβωνα suisse philosophis apud Graecos
proprium. Quam coniecturam non parum confirmant ipsa
Athenaei verba, quae lib. II , p. 55 D versibus praemittit: ADκοφρων ὀ αλκιδευς ἐν σατυρικυ δοάμπιε, ο επὶ κατα- ιωκη σε εγρα ρεν εἰς Μενεδημον τον φιλοσοφον, ἀφ' ον ὴ των ετρικων εὐνομάσει ἀρεσις, διασκωπτων τἀτων φιλοσοφων δεῖπνά φησι, καὶ δημοκοινος κτε. In poeta antem Alexandrino, ut arbitror, nemo requiret observantiam pausae orsonianae quae dicitur.
Obiter hic notandus est turpis error, quem inter plurimos alios commiserunt Fred. Car. ras et Corn. Mulier in libro, qui inscribitur Real-8chul-Lexicon sic scribentes in v. ΜΕ-NEDEuus In Q heundschasiliche Verhiatnisse stan ermitaratus, Lycophroni Antagoras Lycophron soli h sogargum Gegenstande ines satyrischen rama' gemach haben indem e pelob aeurde ' nisi sorte credere mavis duumviros doctissimos, qui egregium illum librum iuventutis in usum ediderunt, scripsisse in dem e verasottelisurde, et lectionem vulgatam typothetarum deberi incuriae.
104쪽
Vulgo 'πλανῶν τὴν ξοδον, quod de coniectura mea mutavi. Meinehius primus tragici alicuius verba latere suspicatus est. Male agnerus Aeschylo tribuisso videtur Dagm. p. Mich. Apost. p. 37 d. alg.: -μων μεγιστος ου φοβεῖται τους φοφους, καὶ νους χωοων πασαν neουσαν βων. Vel si propter violatam pausam orsonianam s. I veteri tragico hoc fragm. non esset abiudicandum, satis opinor non summo poetae sed misello nescio cui poestastro tribuendum esse arguerent ipsa verba Cur, cedo, ακμον dicitur ιεγιστος
cur articulus additur ad φοφους num us 2 καὶ potest adhiberi pro οὐδε quod procul dubio loci sententia postulat pdenique quid est ἐλκουσα βόα Quid horum versuum auctor voluerit, satis apparet nec procul absum, quin Aeschylum
scilicet nostrum s. 1 dedisse putem.' An ιων ιεγέστους υ φοβειται τους φοφους. Lubet h. l. adscribere versus nonnullos, qui, quamquam re centissima aetate procusos esse certis argumentis evinci possit, nihilominus a Wagnero, parum idoneo talium iudice, interanonymorum tragicorum reliquias collocati sunt. I. r. XXIII γαστὴ παχεια πιον ου ἐπιει νοον. Oetae Attici in senariis constanter utuntur forma contracta νουν. Dissiligo by Orale
105쪽
84 2 r. XXVIII bo γαρ πελει τῆς λζθείας φθόνος.
Frustra agit corrigit πελει γαρ; nam versus est procul dubio politicus. Ad idem genus resero versum ap. Mich. post. quem memorat'. sub XXV γε ναικος αὐδὴ θάνατος νευπέροις. Fr. XXXIV γκανως βιωσεις γηροβοσκιον του γονεῖς. Hunc tamen versum dubitanter recepit, quippe qui canoni
Porsoniano adversetur. Dubitandum non erat; nam etiam βιt0σεις pro ιti σε recentis aetatis est indicium. Fr. XLIV φυσε γαρ εχγρον το δουλον τοῖς δεσποζαις. Frustra metrum corrigitur, nam estos politicus. 5 XLV. χρυσου λαλοέντος α ατραπτε istisit. ται λογος,
πείθειν γαρ οἶδε καὶ πέφυκε ζιὴ λεγειν.
Recens aevum prodit λαλειν pro λεγειν usurpatum et sententia pessime concepta verbis. 6. Sequioris aevi poetastro tribuo Versus p. auci compar.
Men. et hil. p. 351, in quibus emendandis scit oleum et operam perdunt viri docti: δεῖ παθειν σε μηδαμου κεφνὶ φυγεῖν,
Diductis literis significavi, quae a vetere poeta vel valde mediocri prosecta esse nequeunt. Praeterea s. 3 lumbis est. Versum p. ram. An Gr. x. I p. 3, 30.
SchneideWinus rescripsit in hunc modum: Ἀλλ' ἀντό/ιεσθα προς isto τουλυμπων. me iudice parum probabiliter, quia quomodo Λιος in rariorem
106쪽
85 Antiqui tragici versum p. oxopatr. Homit in phton. ap. Walet Rhett. II p. 291, 22:το γῆς ἀνάρος - ἰσχυρον ζυγον vix melius corrigas quam scribendo: το τῆς ἀνάγκης ἐστὶν στυρον ζυγον, collato us Aeschyleo e Prometheo: το τῆς ἀνάγκης ε - ἀδήριτον σθενος.
Cic. ad Att. 14, 22, 2 itaque me dua Martiae non tam eonδolantur, quam antea Magnum enim mendum continent. Em illi ius ea αλλοισιν ἐσθλοις τονδ' ἀπωθουνται φογον. Vulgo male scribitur λλοις εν ἐσθλοις, quod correxi. Herod. π Goλom in necd. Boiss. Ol. 3, p. 253 servavit hunc veteris poetae iambum
optimum, dummodo rescribatur κορων tilis nam quod vulgatur significaret, eum unam non dua Tyndarides duxisse
Corrupto codice usus esse videtur Herodianus, σολοιχ in
i. e. Troianorum rore vidua reddidere Graeciae arma, vellenius etiam sic: χηρας Te oco ortar εδωκαν Ἐλλαδι i. e. nidua autem Troianorum arma si e ius belli dederunt Graeciae.
Plut de ad ut et amic. 6 p. 57 E: Γερων γέροντι γλNσσων ν δίστην εἴχει niat παιδί, καὶ γυναικὶ προσφορον γενί,
107쪽
νοσῶν, νηρ νοσουντε, καὶ δυσπραξω ληφθεὶς ἐπωδος ἐστι τψ te iaενω. Nihil videntius quam horum versuum auctorem sive Euripides, sive alius fuerit scripsisset καὶ δυσπραρωληφθεὶς ἐπωδος ἐστι τἀπορου ιεν v. Nam sic demum δυσπραζέ μφθείς habebit quod sibi eodem modo respondeat quo γερων γεροντι, παῖς παιδέ, γυν γυναιαὶ
Plut de sortit. 30 p. IID, A. προς ους Ποτυχων - τις
θεος δε σοι πῆμ υδέν, ἀλλ αυτος - σοι. Wagnerus doctrinae suae praestantiam egregie probat hac adnotatione Euripidi vergum tribuam cum propter igmatimum, tum propterea quod omnea, qui apud Plut praecedunt, verδ- Euripidis uni. Inter nostrates philologos vix quemquam sugere puto versum esse nobilissimum Sophocleum ex edipo rege: Κλεων δέ σοι πῆμ ουδεν, ἀλλ' αυτος συ σοι. Multo magis miror in similem errorem incidisse Nauchium. inter devola 221 reserentem versus, quos servavit Lot. Nam.
post Stob. cl. p. 717, 28:ου εο λέγειν χρη μῆ πι τοις εργοις καλοις,
Leguntur enim totidem vocabulis apud Eurip. Phoen us 526, 27. Recte perspexit s. 1 coruptum esse, male tamen coniiciens: Ee τι των ε ργων καλον Multo enim lenius possis μῆ καλοῖς εργοις O. Vulgata lectio ex interpretamento fluxisse videtur. Vs 2 pro 'ad apud Eurip. legitur πικρον. Disilia πιν Orale
108쪽
Plut Amat. 15. 6 p. 58 B qui laudantur versus in hunc
Ουν αἰσχροπι ἀλλὰ ταυ ἐπol σε λαβών ὀ καιρος αἰσχρα καὶ διαλλάξας καλά.
Soloecismum, qui est in s. Di facile tollas rescribendo ουδε εν, sed praeterea metrum requirit ὁφει δε διαθρευν Versus enim haud dubie e comoedia nova desumpti sunt, ipso Menandro, ut videntur, non indigni.
Fragmentum distichon, quod affert lutarchus in libello an mi gerenda ei resp. 9, p. 789 A: τις α σε νυμφηρ, ἐς δε παρθενος νεαδέξαι ἄν ευ γ υ υἰς γαμειν τάλας. sitne ex tragoedia an e comoedia desumptum, ambigant viri docti, quamvis sit nullus dubitandi locus, siquidem oli fragiei utuntur in vocativo forma τάλας, comici contra constanter τάλαν v. c. Ρlut 1055 Arist: A βουλε διὰ χρονο προς με παισαι; B ποῖ τάλαν. Egregie igitur sallitur Matthiaeus locum ex STEATTIDI mici Philocteta depromptum esse putans. cs lut verba. quae praecedunt).
109쪽
Sic ex emendatione rotii pro γνητοι dedit agnerus an D. CVII). Fortasse recte. Nescio tamen an potius θνητοῖς vitio natum esse ex ἐν θεοις iudicandum sit. Clem Alex. Strom. III, p. 520 - και ὀιωέως '. . μοιγε νυν τε καὶ πάλαι δοκεῖ παιδας φυτευειν υποτ ἀνθρωπους χρῆν, πονους ρευντας εἰς σου φυτευομεν. Vs 1 libri exhibent riuo γένοιτο καὶ πάλαι δοκειν, quae optime sanavit Grotius Fortasse supplendum:
ουτως μοιγε - δοκει. Post ομοιως certe facile ουτως exidere potuisse, manifestum St.
Schol. Soph. l. 1437 δι ευτος α παυοά γε μὴ ἀνατε- ταμ ένως φνεγγεσθαι, ἀλλ' ἐλαφρως εν τέ λαλειν δεῖ μηδὲ μνωνειν λόγον. Nauchius ἐν τοι λαλειν i. non reputans λαλεῖν apud antiquos garriendi habere significatum, itaque absurdum esse εν λαλειν. Scholiasta procul dubio hunc versum asser ad illustrandam locutionem Sophocleam δι δεος quare suspicor reponendum
ἐς τους λεγειν δεῖ - λογον. In λαλεῖν tamen ortasse aliud quid latet, ἐς τους verum esse non dubito. Apud Sophoclem hiloct. 110 scripserim: πως ουν βλεπων τις ταυτα τολμησε λακεῖν ubi vulgatur
110쪽
89 Quinctil. Inst. 3, I, 14 apparet e Philoeliae fabula hos versus sumptos esse, ex Cicerone de Orat. III, 35 14 ab ipso hiloctete suisse pronuntiatos Graecorum igitur qui hic memoratur excercitus vix alius esse potest, quam qui expugnavit Troiam. His positis, mihi quidem obscurissimum est, cur additum sit adiectivum παντος Manum poetae, quem uripidem esse sunt qui probabiliter auspicentur, restitues fortasse scribendo: υπερ γε μέντοι του Τανελληνων ροπου αἰσχρον σιωπα βαρβαρους δ εα λέγειν. Comparari poterit v. c. lah. Aul. 350. Vulgatam lectionem originem debere puto huiusmodi librorum Scripturae:
τι σοι φρασω δευρ' ς ε α ἀποχωρησον ὁτι ὁμοιο τεῆτοπερ κεένεν δευρ ελθέ συν σοὶ ταλλα βουλομαι φρασαι. Verbum φραζειν numquam Graece ponitur pro φρα σθαι i. e. deliberare itaque φρασαι συν τινέ τι ne cogitari quidem poteSt. Nisi egregie allor, tragico lenissima mutatione reddendum: δευο ελθ' ς ους σοι ταλλα βουλομαι φρασαι. Quam verissimam emendationem debeo loco Eurip. Ion 152 I. δευο ελθ' ες Ους σοι τους που εἰπεῖν θέλω quem, nihil ut videtur suspicatus, Nauchius Adesp. h. 363ὶ conserre lectorem iubet. Quicunque vero noverit, apud uripide l. l. praecedere hunc versum: τἀ r αλλα προ σε βουλομαι μονον φρασαι, non dubitabit mecum statuere Grammaticum hunc ipsum asserre Ionis locum, sed memoriae lapsi unum versum secisse e