Exercitationes criticae in poeticis et prosaicis quibusdam Atticorum monumentis accedit descriptio codocis Ambrosiani, quo continetur fragmentum onomastici Pollucis, cum praecipuarum lectionum Elencho

71쪽

τὼ δ' Οὐελάσσω χρημάτων νομιζομεν.

Athen. X. p. 454 B affert ragmentum e Thraeo, cuius ultimam partem non satis expedio: vs. 11. γραριι α γαρ εἰσιν ἐκ διες ιυτων δυο, αυται δε συντρεχουσιν εἰς μων βασιν. Describitur forma literae , cuius lineae quae, uti vides, ipsae διεςηκασι quo sensu dicantur εχ διες cori non plane perspicio. An sorte εκ dittographia natum ex sequente δι locum occupavit articuli, ut olim scriptum fuisse credamus: γραμμαὶ γαρ εἰσι των διες εὐσων δυο pi. e. duae enim lineae reni eiu generis, quod linea divergentes dicitur. Melius corrigi posse opinor librorum scripturam, quam hucusque actum esse video, in fragm. e Thraeo apud chol Ar. Ran. 476: καρα τε γα σου συγχεω os ιαις μου,

scribendo σονται. At εσθαι dicuntur personae et res, quae aqua pluvia humectantur, non ipse liquor Ex illa vero coniectura corruptum manet ευσονται, quam formam iam Euripidis aetate in usu fuisse pro ρυζσονται non facile credam. Equidem scripserim: αὶs Ozaγεις πρrςῆρες ἔσοντα κατω. Diqitia i Corale

72쪽

Notus est usus verbi φέρεσθαι, ubi celer impetus significandus est ij Stob. XXXVIII 10. EDριπέδου ἔν OLτῆν ευγενειαν, κἄν ἄμορφος νῆ γάμος, τιμεο σι πολλοὶ προς τέκνων χαριν λαβειν, τό lωιι μῶλλον ν τὰ χρ/7ματα.

Locus conclamatus; nam neque s. I γάμος cum ἄμορφος recte coniungitur, neque ιιι υσι λαβειν Graeca est compositio. Locus pertinere videtur ad id genus locorum, in Stobaeo admodum requens, de quo egit obetus v. l. nem. IV, p. 26 sq. Ni multum fallor in s. I et 2 genuina haec sunt:

ωσι πολλοὶ προς τεκνὸν χαριν Uειν. Reliqua stulta correctoris supplementa esse iudico. Ipse duce sententia, supplendum esse suspicor:

τὴν πενειαν, καν ἄμορφος ruri ), ωγρ)ῶσι πολλοὶ προς τεκνευ χαριν πειν, τό lωμα ι ἀλλον η τὰ χρηματα. Vs. I γυνὴ requiri vidit iam Nauchius h. 409. Hoc ragmentum arcte cohaerere cum praecedenti 408 sententia docet.

Stob. X, 5. υριπίδου γνοε τοιάνδε χρὴ γυναικὶ προσπολον ἐαν, γλις τὀ ιεν δέκαιον ου σιγῆσσαι, τὰ δ' αἰσχρα ιισει καὶ κατ φθαλμονς 'χει. Vs 3 pro Yει obraeus et Berghius ρει recte, ut videtur.

Sed simul scribendum μισειν, hoc sensu quaeque turpia eodigae eiam oram era profitebiur. Vs 1 cum obraeo scripserim νεμειν pro A. Valchenaerius coniecit περαν, quod minus recte cum Dativo iungi videtur. Possis tamen:

CL Observ. Critic. n. r. com graee. p. 15, ubi eundem errorem eorrexi ialoe Pherecratis.

73쪽

Ρlutarch. Mor. p. 507, B habet: καὶ προ ανδο ελ in ενα, quam lectionem male vulgo receperunt. s. 4 obraeus scripsit: ους κρυπτειν χρεοιν, sortasse corrigens Graeculi additamentum. Probabili coniectura restituisse mihi videor partem pulchri carminis dactylici, quod e Creten/ibu servavit orphyrius de ab/lin. IV, p. 17 sq. Legitur enim sic s. 5 sqq:i, o αθέους ναους προλιποίν,ους αυθιγενῆς si θεῖσα δοκος cεγανον παρεχε χαλυβυ πελεκει καὶ et αυρο δετε, κολλη κραθεισ'αζρεκεις αρμους κυπαρισσου.

Quid sit ταυροδετος, nemo interpretum explicavit nec mirum, nam vocabulum est procul dubio corruptum. Erotianus, qui asseri s. Α- in Gloss. Hippocr. V. πτρεκεις, aeque vitiosam exhibet lectionem τορολετω. Eiusdem quoque sarinae est Nauchii coniectura ταυρολλον, neque multo melior Hartunii suspicio τοονοδέτους Requirit κολλη suum epitheton, quod vix aliud suerit quam ερροδλq3. Egregie enim gluten, quippe quo corpora dura τα στερο - στερεα coniungantur, ερροδετος poeta dici potuisse arbitror.

74쪽

γραφειν τι αυτά, Ζῆνα δ' εἰσορῶντά νιν θννγτοῖς δικάζειν οὐδ' ὐπα δν οὐρανος ἐξαρκεσειεν, Ουδ' ἐκεῖνος ἄν σκοπων

Locus ita emendatus , ut exhibui, apte decurrit et facillimus est ad intelligendum Vulgo post s. 4 additur versus manifesto spurius, quem misi: 0ς γραφοντος τὰς βροτων ὀμαρτέας. Spurium autem esse vel inde apparet, quod aperte pugnat

cum f. 2, 3 καπεια ἐν Λιος δευου πιπαις γραφειν τιναντά quo docemur, non ipsum Iovem, sed alium quemdam scribae munere langi Praeterea, expulso isto versu, optime habet εκεAος, quod pronomen, ubi proxime Jovis nomen praecessisset, perquam ore incommodum. Praeterea us 6 pro πει πειν, qui Ins non habet unde pendeat, de coniectura mea reposui ευπων

Vs 5 vulgatur 'γκαλεῖσ9αι, quod iubente sententia loci, correxi . Perperam, nisi salior, Nauchius ex sua coniectura edidit γοῶσθαι.

Qui enim τῆν,οῖραν εἰς τὰ , χρῶν παραcρεφειν conatur, is non hercle γοῶλαι, sed ἀχεται My op s. προς- θεῖον.

75쪽

CL Telephi fragm. p. Stob. XXII, 32 s. It 9 δ' L αδ αγκη καὶ θεοῖσι μὴ μαχου. Invenustum admodum et Euripide prorsus indignum additamentum apparet in Dagmento, quod Melanissae exstat apud scriptorem vit Eurip. Hermann opusc. V p. 20 sq.):ιιorrv αρ εἰς γυναῖκας - ανδρων φογος φαλλε κενον τοξευ/ια κροὶ κακως λέγει α δ εὶs ψιεένους αρσενων, θω λέγω. Aequis est, qui intelligens quam egregie verba ιιατηρο/-τόξευμα dicta sint pro vulgari sententia μῶν; α ἄνδρες κακως -

γουσι τας γυναῖκας, nihilominus genuina esse ducat, quae vocabula languidissima et omni orationis lumine destituta appendent inutile pondus καὶ κακως λέγει Si usquam, hic tenemus salsarium lacunam in codice pro suo captu utcunque explentem eumque iuxta ignarissimos imperitum linguae Graecae antiquioris. Quis enim aequo animo erat καὶ μῶν φορος- κακως λέγει τὰς γυναῖκας)8 Quid dederit istorum loco ipse poeta, ignoro; sed istiusmodi additamentis melius, credo, ca

rebimus.

Non expedio Meleagri fragmentum p. Stobaeum Flor. LXXIV, 12:ενδο ι λουσαν τὴν γυναῖ εἶναι χρεων ἐσθλον, tiρασι σώζων του ιηδενος.

Vertit eleganter, ut solet, Grotius: Lare eontineri feminae solum probae eat, foris vagantes nulliu pretii puta, verum frustra te torquebis, ut hunc sensum e vulgatis expisceris rocul enim dubio vitiosum est χρεων, quod a Graeculo prosectum esse mihi persuadeo Sententiae satisfaceret: ίνδον ιέ, ουσαν et ν γι ναῖ εἰναι δοκε πιε.

76쪽

Praeterea sere malim: σην mala εἶνα δοκε κτε. Conseratur Troad. s. 642 sqq. ubi Andromache ait:

Ne quis autem opinetur me ita suspicari absque idonea causa et nodum, quod aiunt, quaesivisse in sirpo enucleatius quam soleo loci corruptelam probare conabor. Si admittis Orotii interpretationem, λεξῆς S. 1 hoc est: χρεων νῖν σθλγῆ γυ-ν ea εΩυι ενδον μένουσαν. At cum verborum ordo tum imprimis Accusativus ἀξέα in s. seq. hanc interpretandi rationem omnino improbandam esse docet. Ita enim us 2 erit το ξγῆς hocce: τῆν ν ζέαν του δενο θυρασι, quod plane absurdum esse nemo non videt Admissa igitur rotii versione s. 1 necesse est, aut pro ζίαν reponamus ζέα scit εςὶ , aut versum sequentem ab imperativo aliquo νομιζε vel δοκε orsum esse suspicemur; qua re probe intellecta, Grotius ex ingenio

intulit s. 2 suum puta. Contra et verborum ordo et grammatica, ni fallor nos cogunt, ut logicam orationis constructionem hancce esse putemus:

χρεων τῆν γυναικ' ενδον μενουσαν εἰναι ἐσθλήν, θυρασι δεάξων του μηδενος Quae quum ita sint, χθών sanum esse

nequit, atquidem oe voeabulo Graeci in concludendo non utuntur. Sensui vero, ut ab initio dixi, optime conveniet δοκει.

A. - ος οὐδε ανδρι ςo αλλο πλὴν τέκνois. B. κερδους δ' κατε καὶ το συγγενες νοσεi. IIaec verba, quae vulgo continuata leguntur, ortasse melius inter duas persona dividentur. Sumta enim esse suspicor ex dialogo intermeneum et Diomedem, cuius particula legitur apud Schol. Arist. an. 72 scripta in hunc modum:

77쪽

B. οὶ ιεν γαρ με εἰσέν, οἱ δ' οντες, οἱ.quorum versuum priorem Diomedi alterum Oeneo recte tribuerunt viri docti. andem rationem obtinere crediderim in veris sibus supra allatis. Quemadmodum vero versum: οἱ μεν γαρ- κακοὶ in suam rem convertit Aristophanes Ran. 72, ita fieri potest, ut versum κερdους is κατι- νοσεῖ respiciat ac vs.,

ubi de Simonide dieit:

ὁτι γερων ων καὶ σαπρος κερδους κατι καν ἐπ ὐιπος πλεοι. simul, ut auctor est Scholiasta iocose immutato proverbio: θεου θελοντος καν λ ριπος πλεοις.

Stob. Flor. XXXVIII, 15 c. Πειρίθοὐ τροπος ἐστὶ χρζςος ἀσφαλέστερος ὀιιον.

In senario tragico anapaestus in sede prima uno vocabulo contineri debet, qua propter tentabam: τροπος ὁ χρηςος quam ipsam scripturam in codice Trinc exstare nunc me docet Nauchius, qui huius lectionis praestantiam ignorans vulgatum errorem intactum reliquit. Nihil autem requentius nam particulae δέ et verbi ε-is in codd. permutatio. s. Bastium CommoΡalaeogr. ab. VI num. 3. Praeterea sere malim ἀσφαλεςερον, similiterque in fragm. Melanippa p. Stob. XX, 4 c. s. 5 sq. scripserim: πλουτος δ' ἐπακτος ἐκ γυναικεέων γάμων

ubi vulgatur νονγντος. Genus neutrum, quod Graeci in talibus adhibere solent, sedulo a librariis vitium suspicantibus in

78쪽

Stob. Flor. XCII, 4 De IIελιασι 'ορέωσι οἱ διδοντες εις τα χρώατα. Perperam interpretantur: qui dono aliquid dant ad initias Oseetant Euripidi in deliciis est verbum simplex διδονα pro ἐκδιδονα i. e. Deare siliam Verto igitur parentes, qui sitam eloeant speetan ad divitia3. Us locum qui apud Stobaeum huicce

praecessit, cuius ultimus versus hic est: ιιαλλον δε- δευουσι τοι εὐδαlμοσιν.

ηιμπειρια γαρ τῆς Πειρια κρατεῖ. Vulgo s. 3 male legitur ξιιαειρια et τῆς κτε. Recepi γυρ ex Menand monosti, quia ratio hoc versu redditur praecedentium. Ni seceris, s 3 admodum rigebit. Stob. Flor. XI, 4, υρ Πρωτεσιλαος πολλ' ἐλπMες ψευδουσι αἱ ἄλογοι βροτους. Ita legebatur ante indorsium, qui codicum se Vind. lectionem καὶ αλογοι in καὶ λογου mutandum esse iudicavit. Quam coniecturam in textum receperunt agnerus 647 et Nauchius 652 . An recte secerint dubito; et, quamvis in brevissimo ragmento, deficiente orationis nexu, minime ausim contendere salii indorsum, malo tamen suspicari, lectionem αἱ ἄλογοι interpretamentum esse adiectivi alicuius et Euripidi reddi oportere: nou ἐλπίδες μυευδουσιν αἱ τυφλαὶ βροτους.

Cf. v. c. eschyl. Prometh. s. 250.

79쪽

oriri ιασε Παρθενον εν κιρωνι λέγων περι tu ἐν Κορινθερ

Vs 2 erat quum putarem pro κἀπὶ τεσσαρων τε rescribendum esse κἀνt τεσσαρ o κε i. e. quatuor equi argenteis eosiam miseiunis. At sallebar, nam de industria ita poeta locutus est. Verto: aliae etiam quadriga vectae argente eopiamati oriunt. Ioci aculeus est in ipsa ambiguitate quam rem non intellexit interpres Latinus ap. Didotium. s. 4 scripsi ex egregia obet emendatione pro vulgatis et ἀςεξ ΑΘ π ὁ φέρη.Stob. V. 16 Ευρ ιυρισιν Φευ εὐ βροχεlc0 ως νω πιλο τυχαι' οἱ μεν γαρ ευ πρασσουσι, τοῖς δε συμφοραὶμ ρα πωρεαγιν ευσεβουσιν εις θεους. Versus primi τ εξῆς hoc est: φε των - έων τυχουν, 10ς ἀνωμαλοι εἰσιν Qua re non intellecta viri docti et virgulam posuerunt post φευ et ita versum interpretati sunt, quasi non βροτεtio sed βροτοI legeretur. In fine autem versus rectissime per attractionem, quam vocant, scribitur τυπιι, non miasi κ. Qui duo versus eos, quos adscripsi, excipiunt, legendi sunt in hunc modum: κεἰ vulgo καὶ παντ' ἀκριβέος κἀπι φρονιιδιον iον συν tis vulgo ουτω δικαέω vulgo coς ζωσιν αἰσχυνζς ατερ. quorum priorem ego, alterum Gesne rus correxit. Disilia πιν Ooste

80쪽

το σχῆia σευνος, κου et απεινος, οὐδ' ἄγαν

ἰδοντι λαυπρος, καὶ ξυλι δρα γριος. Vs 2 vulgo legitur προσχη ua σεuνος. quod correxi, quia προ ηυα ornamentum, non abitum, quae notio . . requiritur, si finificare solet. Male deinde agnerus intellexit versus, quos idem Philo ibidem asser ex eodem dramate:

σου κατηπορῶ σπωντος, ῶς αν ιζ ουχ πύκοος, τασσει δἐ ἄλλον ν 'πιτασσεσθαι θέλοις. Vertit enim te uiso, qui tacea, vagi non 88el ervu et immerare quam imperio parere maviδ. Graecorum enim sensus hic est eisilentio tuo arguo te ervire non po8M et malle potivat orare quam parere imperio Mox ibidem D. 62 a Wagia. scribatur in hunc modum: κλινηθι καὶ πέωυεν κτε,

pro κλέειροι, quae sorma in poeta Attico serri omnino nequit. Aristoph. Ael. 445 ευδαιυονοέγης, 'λέ p δ'Ἀm φρονῶ, ubi schol. παρα τὰ ε Τηλέφου υριπιδο καλως , otiae Πλεφε δ' ἀγε φρονεο. λιυς εχοιιιι h. l. plane nihil est, quare suspicor Euripidem, una liter addita, dedisse:

Cf. Athen. V p. 186 c. Locus Antiphania ap. Mein com. Gr. III p. 90), quem conferri iubet Nauchius, ita misere corruptus est, ut eiusmodi testimonium omni fide careat. Plut Mor. p. 93. D. ῶσπερ ὀ τῆς 'Dpmυλ ς τροφιtio εἰς τὰ λει ι υνα καθέσας δρεπεν Diqiligo b c Orale