Exercitationes criticae in poeticis et prosaicis quibusdam Atticorum monumentis accedit descriptio codocis Ambrosiani, quo continetur fragmentum onomastici Pollucis, cum praecipuarum lectionum Elencho

121쪽

Θεοτιιιητος δ' ἔκαν ἱκάνει. Numerorum ratio postulare videtur: θεοτιιιος δ' ικαδ' ἱκάνει.

Vs. 1347 ἀλλὰ κοινωσωμεύς , πως ἀσφαλῆ βουλευματα.

Vulgata, quae debetur ermanno pro librorum lectione ανπt0ς, vix minus soloeca, me iudice, est quam illa. Scripserim: ἀ κ. ανδ Dες, ἀσφαλῆ κτε. Vs. 1388 --ω-πεσων aut spurius est, aut graviter corruptus. Vocabula certe Diaον ορφιαένει significare non posse animam expirant ut vertunt), vix est quod moneam Offensioni est porro languidum istud αυτου. Magis autet inclino in eam partem, ut versum supervacaneum Aeschylo abiudicem. Vs. 1421 sqq. scribendum et interpungendum in hunc modum: Aεγε δε σοι τοιου τ' ἀπειλειν ως παρεσκευασμέν D. ἐκ των ὀμοδεον - χειρι νικησαν φιουαρχεω ἐὰν δε τοὐμπαλιν κραννὶ θεος, γνωσε διδαχθεὶς ἐφ γουν το σωφρονειν. Vulgo παρεσκευασι λης et κραένη. Distinguunt editores:

τοι χοὐ ἀπειλεῖν, ως-αρχειν ' absque Sensu.

Fortasse ευνους benevola, quod cum acerba ironia dictum accipiatur. Vs 1479 ἐκ το γαρ ερως αἱυατολοιχος

Scaliger ci. νεέκει, ad sensum optime. Non valde diversum est, quod ipse conieci δηρει i. e. eontentione l. 942 idque praetulerim quia ignotius scribis vocabulum lacilius corrumpitur.

122쪽

Verius videtur: θέλοντέ μοι. s. 22 θελοντι δ' ειπερ οἶσθ' ἐμοὶ φρασον ταδε. Vs. 185 ἐξ ιιματω δἐ δέφιοι πλτουσέ μοιαπονες αφρακτοι δυσχέμου πλοι μυριδος. Absurdum est liquori tribuere sitim qua de causa reposuerim: σοι ματων ὁ δέ υχοι πίπτουσέ μοLVs 250 ου γαρ ἐντελὴς θύρα πορτα προσφερειν κζ' ιασιν. Lege: ου γαρ ἐκτελεῖς θήραν πατρ*οις προσφερειν σκM νωμασιν, receptis una omnibus v. d. emendationibus in hunc versum. Male Bloms tuetur ἐντελὴς, quod reserendum ait ad seriisvs. 247. Obstat enim num plur. s. 249. Vs. 290 χαλκ λατο πλασιγγι Suspicare φιας ι, nisi me retineret tymologi M. auctoritas p. 674, 20 sic scribentis: πλαςιγξ ἰλμας4 o ου πλήσσειν, acto Αἰσχυλ p. t alibi Aeschylus, ut poetae et scriptores omnes, utitur vocabulo μάςιζcs SpL 90 et rom. 685, et obscurissimum est, quomodo idem vocabulum simul laneem et agrum signiscare potuerit. Vs. 465 δωμασιν ιιμοτον τωνδ' ἄκος κτε. Verum videtur εν et ο/ιον, cli. g. 17 et Choeph. 539. Vs 484 sq. κἀγω, πάτερ , τοιανδε σου χρείαν εχω, φυγεῖν, ιεγαν προσθεῖσαν Αἰγίσθλιιορον. Fortasse et D χειν με γάμβρου θεῖσαν κτε. vel potius: τυχεῖν γαμευν προσγεῖσαν τε Hanc certe requiri sententiam apparet e s. 486:κεω χοάς σοι τῆς ἐμῆς παγκληρέας

οἴσω πατρ*ων ε δομον γαμηλέους. Vs 535 ἡ δ' ἐξ υπνου κεκραγεν ἐπτοροιένη πολλοὶ δ' ανῆλθον κτυφλω γεντες σκοτωλαμπτῆρες ἐν ηιοισι δεσποDr χαριν. Ingeniosa alchenaeri coniectura ἀνῆγον proponentis eo laborat incommodo, quod sensu intransitivo tragici ubique adhibent huius verbi formam assivam. Solus, quantum scio, Sophocles unico loco in Aiace 28 requirente metro scribere

123쪽

102 sibi permisit λ ιπτῆρες ουκέ ῆθον Loco, quem tractamus, sacile quidem reposueris: πολλοὶ ν ἀνηθοντ' ἐκτυφλ. τε. , sed additum istud δεσποένης χάριν potius eo ducere videtur, ut scribamus δουλοι ν ἀνῆθον o. λαμπο ρα χάριν.Vs. 559 ἄναξ ο πρis est manifesto spurius. R. 668 μ- λεγοι ἄν, εὶ τι δει πάρες γὰρ

καὶ θερμὰ λουτοὰ καὶ πονων θελκτήδειας Dcos γῆ, δικαιων τ ὀμματων παρουσια. Suspicor: καὶ πονων θελκτηρέαςρωμνῆς τε καινῶν θ' εἱματων παρουσία.

Cf. Odyss. 7 346 sqq. Vs. 697: νῆν δ' πεο si δομοισι βακχέας ζαλῆς ἰατρος ἐλπὶς ἐν παρουσαν ἐγγραφει. Fortasse: ἀντρέπει Oreatra .

εχει.

782 γενοιτο δ' cis αρις συν θεῶν δοσει. Intelligerem θεῶν δοσει, sed additam praepositionem συνnon expedio. An sorte scribendum: συν Θεω δομοις Vs 841 καὶ os a φέρειν δομοις γέμι ἄν ἄχθος αἱματοςπω φονωτῶ προσθεν λ καένοντι καὶ δεδογμένω. Reponendum videtur: φόν τυ προσθεν λκος καινον ευ δεδηγμένοις nempe οιιοις , quibus nihil est planius. Vs 845 η προς γυναικων δει/ιατον ιέπων λογοι πεδαρσιοι θρωσκουσι θνήσκοντες μάτην. An Θέλγοντες φιλογρvs 848: κουσαμεν μεν, πυνθάνου δε των ζένωνεσε παρελθων Ουδ ἐν ἀγγέλων σθενος

124쪽

103Locum eorruptissimum tento sic: ου τις ἀγγελων φθονος

i. e. nidi impedis quominu quia nuntio de aut quidem Φεiu rebva interroget. s. v. o Aesch. g. 83b τοις αυτος αυτου πῆμασιν βαρυνεται Substantivum ἀνὴρ et alibi passim apud tragicos ponitur pro pronomine indefinito et, ne exemplum desit, in noto loco Sophocleo: ανδρα δ' φελειν αφ' ων

Prometh. 423 Arabes dicuntur δώως Οατος ὀξυπρφροισιβρεμων ἐν αἰχμαις Unde suspicor in versu, quem tractamus, corrigendum esse: αανθεῖσαι πρψρα κοπανων TE.

Vs. 975 Σε/ινοὶ μεν ζσαν ἐν θρονοις ἐμποι, φιλοι δε καὶ νυν, ως επεικάσαι πάθει. Meliterus in Mnemos VI pag. 107 σεμνοὶ corruptum esse recte intelligens, substituendum putat ξυνοὶ i. e. κοινol. x mea quidem sententia imperios requiritur vocabulum significandi potestate vix diversum a sequenti φέλοι quare aut ita scribendum, ut ille proposuit, aut, quod mutatione etiam leniore reponi possit Συμανο μῖν ἐσαν κτε. Idem Meliterus optime πάθει rescripsit pro πάθ'. Vs. 997 τέ νιν προσει πω, καὶ το χω μάλ' ευς' ων;

λεται.

125쪽

νυν ταυτον ἀνω νον σώποιιωζε πάλιν ἀλγε γαρ εργα τε. In his pro parte Blomseldium sequor corrigentem vocabula:

υπερ τε ποντο και περιρρυτα πολεις.

Cod. Med. habet ἀν ἀεὶ unde non cum aliis exsculpo ἀνατὶ quod h. I vix idoneum sensum praebeat, sed αλαισι i. e. erroribus Perparum autem disserre ANAIM et A I Icadit in oculos. Deinde haereo in πλανοωβη, quod quid significare possit Disiligo b c Orale

126쪽

105 non intelligo. Videant viri docti, an versus inutilis Aeschulo abiudicandus sit. Vs. 95 sqq. πώ δ' φ μων ων πτροιμασμέκ'

ἄλλοισιν ἐν νεκροῖσιν ων μεν κτανον

ἔνειδος ἐν φθιτοισιν ου ἐκλεέπεται, αἰσχρως δ' ἀλῶμαι. Soloecum est κλεέπεται pro ἐκλελει positum, et male iungitur in eadem sententia tertia persona cum prima. In ἐκλεέπεται latere suspicor ἐκνέπτομαι. ro ' quod ex Tyrr-witti coniectura reposui, libri habent Uς. Cogitavi quoque de loco sic constituendo ἄλλοισιν ἐν νεκροισιν ω γὰο κτανον ὀνειδος ἐν φθ ιτοισιν ου ἐκνέπτεται αἰσχρως ἀλῶ ιαι.

Vs. 110 sq. ὀ δ' ἐξαλυξας οιχεται νεβρου δίκον,

κα ταυτα κουφέος ἐκ μεσων ρκυςάτων ωρουσεν, μιν ἐγκατιλλεοφας μεγα. Si καὶ ταυτα sanum esset, haud dubie sequi debuisset participium ρουσας Scripserim καὶ καρτα κου υς τε.

sive ἐναισέμοισι. Minus aptum et sere otiosum videtur πλου- σέοισι quod auWio iam in mentem venisse monet lom fiet-dius, qui frustra tuetur vulgatam.

Repraesentavi codicis Med. scripturam, unde vulgo repositum est μ. . φωτα κἀκκυνζγετῶ, in qua lectione, ut alia taceam,

offendo in tempore Praesenti κἀκκυνηγετῶ posito ἐκ παραλληλου cum Puturo μετειμι. Sequuntur quoque Futura ἐγώ δ αρ ξυ τὀν κ&ην τε υσομαι Aeschrio, ut opinor, non indignum uerit: μοειμ τονδε φοινέα κυνηγετις. Eodem epitheto ornatur Scylla Choeph. 605.

127쪽

ολλοισιν οἴκοις καὶ πορεnμασιν βροτων. Ultimum vocabulum lacillimo negotio curabitur, adhibito loco consimili f. 451 πάλαι προ αλλοις - ἀφιερώμεθα ο&οισι καὶ βοτοισι καὶ sit τοῖς ποροις, unde apparet corrigendum esse βοτtδν. Dissicilius est statuere, unde originem duxerit istud πορευμασιν, in quo corrigendo ipse mihi non satisfacio. Vs 240 ιιοι χέρσον καὶ θάλασσαν ἐκπερων, σω υν ἐφετμἀς κέου χροςηρέους, προσει ιιι δωμα καὶ βρετας το σον θεά.Aυτο φυλάσσων ἀναμενω τέλος δέκης. Interpretantur: te manens iudicii erilum eripeelabo, quasi φυλάσσειν anquam manendi notionem habuerit. Viam interpretibus monstrabit M. 489 sq.:

εἴπερ πεποιθυος τῆ δίκη βρέτας τόδε σαι φυλάσσω εςέας διιῆς πελας. Iungendum igitur βρέτας cum φυλάσσων, quare locus si ovidetur interpungendus: προσειμι διυμα, και βρέρας το σον, θεά, α Ο φυλάσσων κτε. Apollo autem s. 79 sq. dixerat: μολων δὲ Ιαλλάδος ποτι πτολινιζου παλαιον αγκαθεν λαβων βρετας. Est tamen, ut verum latear, in ea constructione, quam coniunctionem vocabulorum βρλας et φυλασσων postulare modo dicebam, aliquid ita contortum, ut servata interpunctione vulgataeoniicere malim: ουτ ιν φυλάσσων κτὲ aut, quod probabilius esse puto, versum revera satis otiosum αυτου ἐκζς Aeschylo abiudicare. Vs. 246 τετραυμαιισι δεον γαρ εὼς κοιν νεβρον Dissiliae by Ooste

128쪽

Versus eschylo dignissimus, sed qui huc vix pertineat. x deperdito ramale olim a lectore nescio quo in ora libri sui

adscriptum in textum irrepsisse, gravis me tenet suspicio. Vs. 302 Lais ατον βοσκημα δαιμονων σκιάν. Fort. δαὶον σκιάν i. e. miseram rem,am.

καὶ ξυνδικησέυι αυτος Immo vero αυτος i. e. idem. Vs. 660: Ῥυ ες μνrζρ ὴ κεκυνιε mi τεκνου τοκεος, τροφος δε κυματος νεοσπορον

Ahrensius in ed. Didot pro οἷσι ioculari errore reposuit suo Marte o ον, illato sic spondeo in quartam sedem. E librorum scriptura ΕΣΩΣΕ P mim duce sententia elicio εσωσεν, eos νοσοισι ian βλαφsi θεος Rectissime contra hahet ερνος vs. 666. Vs. 769 fortasse transponendus post 771 nisi potius legendum: ψιηχανους παρεξοριεν δυσπραξως. Vs. 804 circo γαρ μῖν πανδέκεος πέσχομαιεδρας τε καὶ κευθμωνα ενδέκου χθονος. Suspectum mihi πανδίκως, quod vel si cum πωχοιια recte coniungeretur, serendum non esset propter proximo sequens ἐνδίκους. Suspicor: γε γαρ μῖν ἀντὶ τωνδ' υπωχυια κτέ. Vs 823, αὶ βρω 0 ς σπι et δυσκιλον χθονα Malim,ri σr Ti. Diqitia i Corale

129쪽

Vs. 864 θοραιος εγο πολυιος, οὐ μολις παρ cs κτε. Interpretantur tantum non vicinum, quasi Graece scriptum esset μόνον ου παρων. Scholiastes ου τηλου, εὐῶν legisse videtur interpretatur enim ου ιακραν. Verto: eriernum bellumeato, quamvis vicinum. Intellegi pugnam Marathoniam monuere iam alii. Vs. 72b εος ἀμφέβουλος ουσα θυμουσθαι πολει. Ita Turnebus correxit librorum omnium lectionem sιφέ- βολον Scholiasta τε o γὰρ ἐν ἀριφιβολε λ εχω τλὀorlζεσθαι. Unde apparet eum legisse: υς ἀμφίβολος ἔτ υσα κτε. Vs 894 καὶ δὴ δεδεγιμαι ' i δε μοι tiri με νει. Ossendo in Dativo μοι; nam quo sensu interpretantur, quis vero me mane Eonor requiritur non secus ac Latine casus quartus. Mutato accentu scribatur: τὰ δέ μοι et ιιιν μενεῖ; i. e. quia mili manebit onor. SUPPLIcu vs. 212 καὶ κιονός ορνιν τονδε νυν κικυν σε. Αppollinem, nam hunc intelligi patet eos sequenti, potius vocaverim Vrsi νιν.Vs. 238 ori 9 δε χ ορα ουδε κηρυκιον ποῶπροξενοι τε, νοσφιν immiῶν, μολεῖν

Leuissima mutatione locum sere conclamatum sanare mihi

contigit. Nempe legendum: l si τος ερορ αβδον i. e. v

Vs. 385 Μενε τοι Ζονος brelo κοτος δυσπαραθέλκτορ παθονeto οἴκτοις. Intelligam δυσπαραγελκτως παθων ἀνol κτοις i. e. manet enim Iovis, an licum tutoria, ira aegre staeabilia iis, qui aliena infortunia commiserari nou lidicerint.

130쪽

Vs 390 Λει τοι σε φευγειν πια νόμους τους οἴκοθεν, ως in εχ σι κυρος ουδεν ιις σου. Aut inter hos versus versum intercidisse statuerim, aut pro φευγειν rescribendum esse φαένειν.

φυγg. υμμαχον δ' ελοιμενος δέκαν κρινε σέβας το προ θεων. Suspicor: παρχον δ. τ ιι ὀ r. δυσφρονος, φυγάν. i. e. quod autem reatae mili praesidium contra inviaa nuptias, Mil. x eav/am dieam, id arripio. λ χαρ cum Genitivo construitur,

ἐπήλυδας,μων πωλεσας πολιν. Codd. ει που τι καὶ μὴ τοιον τυχοι unde nescio an praestet, quod hac in re sollemne est reponere: ε που τε καλ-λο εο τυχοL Vulgatam interpretibus deberi suspicor. Vs. 405 et τωνδ' ἐξ ἴσου δεποιιενευν ιι ετ αλγεις τὰ δέ-καιον ερξαι Reponendum aut 3ιε αλγεις aut, quod sere malim, καταλγεις. Praeterea suspectum habeo formam passivam simo ιιδεων Cogitavi de φερο/ιενων et de νεμομενων, quorum utrumque in hac sententia locum habere potuerit. Vs. 17 Μων ου δοκεῖ δεῖν φροντιδος σωτηριου Deleaturus soloecus, languidus et imperite fictus eos. 407. Vs. 439 4 τοισιν γλτοις πολε/ιον αιρεσθαι μεγαν πασ ες ἀνάγκη καὶ γεγο/ιφωται σκαφος

Perdidit prava interpungendi ratio sensum, huius loci Lege: LIασ'ες ἀναγκη καὶ raros φωται σκάφος κτε. s. s. 944 τωνδ' ἐφηλωται ὀιιφος διαμπάξ, ως μινε ιν αραροτως, ubi fortasse

praestat: ως χειν αραροτυψς. Valet autem γεγομφωται idem sere quod αραρε s. ad ροτως χει.