장음표시 사용
91쪽
70Ita s. 2 correxit Elmsteius Code Flor exhibet: Βρόχουτον ἀγχον ς ἐπισπάσας δερκῖν edit. Ven. βροτὰν ἀγχονης
ἐπισπάσας ερ' Mihi versus, quem restituit doctissimus Anglus, quia inciditur post vocabulum polys vllabum κακομετρος Sse videtur. Eo tamen manifesto ducit librorum scriptura, quae parum lavet suspicioni meae:
βρόχον τον ἀγχο νειον ἐξάφας est.
Restat igitur, ut Neophronem in numeris negligentiorem
οισε δε cono ἄξιον δραμ ματος εκπωμα δακτυDυτον, ἄχραντον πυρι, IIελέου με αθλον, Καςορος δ' εργο ποδεῶν. Sana ratio imperiose postulat, ut us 3 rescribamus: IIελέου μ ἐν ργον, azορος δ' αθλον ποδων. i. e. Peliae fabri opua, Castoris praemium. Ecquis est, qui
non meminerit versuum Homericorum:
δωδεκα φλπους πηγγους ἀθλοφορους, o ἀεθλια ποσσὶν αροντο. Proo ε requiri με vidit iam sannius. s. 2 δακτυλ -ον tam veterum Alexandrinorum quam recentiorum interpretum crux fuit Meinelitus δαιδώλωον, Nauchius δεικηλωτον i. Ipse cogitavi de διαλιθωτον i. e. gemmi ornatum, de παν - λωιον, de aliis, sed nihil, quod certum sit, reperire potui. Αth. III, p. 9 D: τι οἱ ἐχῖνοι, λεγε, δε καὶ τους χερσαέους καὶ ιους γαλciet ειους acet υν εἰσι φυλακτικοὶ προς Diqitia ' Corale
92쪽
ἀλλ' εν γε χερσεν τα λεοντο N'εσα' τας χίνου μαλλον οιζυρς τεχνας Qui primus χερσv ferri non posse vidit auchius infeliciter admodum: ἀλλ εν γε κυρσευ i. quidem scripserim: ἀλλ' εν γε θηρσὶ τας κτε. Sequentia sic scribantur: ὀς, υτ α αλὼυν κρεισσονιο ορ ιν ν ιάγη,
κειται δακειν τε καὶ θιγειν - ἐχανος. ubi absurde vulgatur ιι p κανθαν. Athen. 1 p. 21 A: τοατο γαρ το ορχεῖσθαι in Tot κινεtσθαι καὶ ε εθιέεσθια - 'χων
- εὐνάελπτων μῶλλο ιυρχζσεν φρενας. Credat, qui possit Athenae imposuit, opinor, corrupta codicis lectio Io enim, ni fallor dederat: - των ἀελπτέον ιὰλλο εοργησεν φρενας. CL im lex Plat. v. ργῆ ibique doctam Ruhnkenii ad notationem.
93쪽
72 Athen via, p. 277 B. καὶ κατα τα 'Aχαιου δε Μουσας' πολυς mn ιιιλος ποντίου
κυκλου σοβων ἐναλιος Θεωola χραένοντες τραχισι ευδέα αλος. Multis multorum in corruptissimum locum coniecturis accedat haec mea: πολος δ' otiιλος ποντιος παρέσπετο , κυκλεω σοβουντες, ἐναλιος θεωρέα, χραένοντες HE. Diog. Laert. II, 5, 133: 'εν Μενεδηυος καὶ προς ους αντιπολιτευουενους ταλα, φασὶ, προσεφέρετο 'mi ετ αρα καὶ προς σθενῶν ταχυς
Achaeum scripsisse opinor μακρτ ξονφ e tandem Μακρτ,
ut fit, corruptum erat in ruet , quod ipsum variam lectionem βραχεῖ peperisse videtur. Stob. IV, 4 Aγαθων otiutin δε κρεισσων ἐςὶν otin χερων.
Malim κρεῖσσον. Stob. XXXVI, 3 ςDδαυαντος 'ΓDoυς δ επαινος δεν σφαλεςατος κατ ανδο ἐπαινειν, ὁ ς - δίκαιος νῆτροπους τ αρις ς Toυτο ευγενῆ καλεῖν τὰν ανδρα δ' εὐρειν τουτον ἐς δυσχερές, κῆν αυτον οἱ ζνπουντες σε υρlol. Si corrigendi videbantur s. 4 et 5, qui in cod. aris Ascripti leguntur in hunc modum: Dissiligo by Orale
94쪽
εν ανδρα τουτων ἐςὶν ευρειν δυσχερες, καὶ τουτον οἱ ζητουντες εἰσι μυριοι. In cod. Bos 4 haec sciptura est: λλ' υκ εν κατον ἐςινευρειν ανδρ' ενα, unde Porsonus rescripsit: ἐν εκ-ον ιν εργονευρειν ἄνδρ' ενα τε Priores versus nondum persanati. At quod suspicatur Nauchius ενο ν επαινος τε nihil esse arbitror. Athen. XIII, p. 559 F. Καρκινος - εν Σευέλη 'νου τι χρῆ γυναικας ἐξε/ειν κακον ἰαρκουν αν ἔζ, καν γυναBe ἔπνὶς ιονον. singulari numero γυναῖκ s. 2 liquido constat, s. Iste scribendum esse: ' ου τέ χρ γυναικα c ἐξειπειν κακον Stob. III 3 Καρκινου ηρευς'
Quod Nauchius suspicatur s. 3 αυτοχργα mihi quidem aententiae parum convenire videtur. Poeta vix aliter scribere potuit quam sic: δεαε γαρ αυτους πλεις τους κεκτημειους. Graeculus clinguae non satis gnarus, quum superesset AYTO.... A, lacunam argutius quam verius explevisse videtur Pretiosum nobis CRITIAE tragici fragmentum e Sisplo servavit Sextus Empiricus ad v. hys. p. 26 sq. e Fabr.
95쪽
Antiquissimo einpore, ait, neque virtutis praemia erant, nec scelerum poenae, unde fiebat, ut vi et arbitrio potentiorum humana omnia regerentur. Mox vero ad mercendas improborum iniuria leges latas esse.
υς set δαιtico iapyis p 9άLλ 0 βi p. Vs. 0 pro ἀπῆγον scripsi ἀπειργον cum Nauchio de or- manni coniectura. s. II δικα inserui cum agnero, vs. Id pro codicum lectione δε ὀ dedi θ εοος 92 ex coniectura mea. agnerus edidit δέον auctore Normanso, sed ita ἐξε ρειν caret obiecto Nauchius δεος quod propter soquens δεῖμα omnino improbandum Medelam hucusque rustra exspectavit fragmenti pars ultima: 33 τό τ στερε mo ουρανον δε εας, χρονοι καλον ποέκαμα, τεκνονος σοφοὐ,
96쪽
siquidem iste locus procul dubio corruptus est. Nam, ut alia taceam, quomodo Mnesilochus, cuius haec verba sunt, seipsum barbarum vocare potuit, aut apprecari sibi aliive perniciem a sole Nondum ab omni parte repudio coniecturam, quae, quoties hunc locum lego, mihi venit in mentem, in istis
πυρφορος αἰθέρος ἀστορ latere πυρφορος ἀστεροπητῆς, collato Deo Sophocleo hi loci. 1198:ουν εἰ πυρφ όρος ἀστ εροπητῆς βροντας απαῖς V εἶσι φλογέζεον.
Quam tamen coniecturam urgere nolo, sed hoc unum requiro,
ut ne istiusmodi locis aliquis abuti velit
Ρersequi autem Critiam, ut ad locum, de quo agimus. redeamus his versibus ΑNAxAGORAE doctrinam, rectissime iam alii monuerunt Diog. Laert. II, 3 Cob. o ητος
εχεγε τον μιον μυδρον εινα διάπυρον καὶ εἱζω τῆς LIελο-ποπήσου κτέ. Xenoph. Memor. IV, 7 φάσκων ἐ nempe Anaxagoran τον itio λέθον διάπυρον εἶναι καὶ τουτ ὰ-ει, οτι λέθος μεν ἐν πυρι ων ουτ λάμπει in πολυν χρονον ἀντεχει, ὀυ ῆλιος το πάντα χρονον πάκτων ληιπρο- τατος ων διαμ ει cs Luc. Icaro D7. Hinc subnata mihi iam aliquot abhinc annis es dissertat meam p. 131 suspicio est, a Critia olim prosectum esse uno versum: ὁθεν τε λαιι1rno διάπυρος στειχε μυω0ς. vocabulum autem διάπυρος in στέρος abire potuisse non mirabitur, quicunque meminerit, quo compendio praepos. ιἀpingi soleat in libris manuscriptis. s. Bastium comm palaeogr.
tab. V num. 19. Neque tamen absurde scriberetur:
ὁθεν τε λαμπρος αἰθερος στεθει μυδρος.
Vs 38, 9 nemo non monitus haerebit in absurdo pleonasmo, quo laborant verba κατενκισε τον δαέιμον beειν. Haec tamen res non librariis vitio vertenda est, sed criticis recentioribus. Ita enim pessime interpolavit hiulcam codicumscripturam τον δαέμονα καὶ ἐν πρεποντι χ ινρ , God mer- mannus. Quam viri ingeniosissimi coniecturam inconsulto rece- Dissiligo by Ooste
97쪽
pit agnerus. Post multas infelices virorum doctorum suspiciones fortasse locus concedetur huic meae:
θεέους, καλώ τε se ortis κατ*κισεντον δαιμον αρας ἐν πρεποn χωρει i. e. se oratione deum ampli an feeit labitare Deo deeoro. Quod participium ρας sortasse non in malignitate quadam deorum contemtor Critias sensu ambiguo adhibere voluit, quia verbum αιρειν sere sollemne est de machinis, quibus in scena Attica dii demittebantur humum evehebanturque sublimes. Sic. v. c. legimus in lepido fragmento ANTIPHANI e Poea ap. Athen. VI, 1 p. 23 b. Eire ' οτα ιιηδεν δὐνων εἰπεi ετικοιιιδὴ δ' ἄπειρνωσιν ν τοῖς δρα ιασιν,αιρουσιν ἔσπερ δακιυλον τὴν μηχονον
καὶ τοῖς θεωμενοισι αποχθυυντυυς εχει.
Sed imprimis huc facit Platonis oeus in Cratylo p. 324 D:
τες, καὶ ξ ιεις οντως εἰποκτες παλλαγωμεν. Similiter vir ille sapim apud Critiam deum suum quasi machina quadam sublimen evectum oratione sua collocavit in coelo Praetereavs. 38 meo Marte pro δι Ους καλως κτε dedi θείου e. terrore divinos; nam quod Meinelitus suspicatur δι ους in hac verborum coniunctione plane nihil significat. In eadem senarii sede participium rem adhibuit uripides Electr. s. 2:ὁθεν ποτ ρας ναυσὶ χιλέοις Anη. Dum his scriptis, totum fragmentum iterum perlego, graviter offendo in s. 16 sqq.: εντευθεν ουν το θεῖον εἰσπησατοῶς εστ δαέμων φθέτω θαλλων ἐφνόει τ ἀκουέον καὶ βλεπων φρονων τ ει. Disilia πιν Orale
98쪽
Hucusque πάνυ σε φινῶ omnia procedunt ei nihil est quod demere aut addere velis. Iam vero vide, quam misella sinUet poeta vel valde mediocri indignissima quae sequuntur: I9 αροσέχων τε ταυτα καὶ φυσιν Θεέαν φορῶν ό παν το λεχθεν εν βροτοῖς ἀκουσεται, ὁ δρυ ιιενο δε πῶν ἰδεῖν δυνζσεται. Τrihus his versibus nihil omnino dicitur quod non multo melius in duobus praecedentibus enuntiaverit poeta, nisi sorte corrupta putas verba προσεχων τε ταυτα atque egregiam sub illis sententiam delitescere. Sed videantus singula. s. 19 inepte supervacaneum est δαίμονι, φθὰν βιω θάλλοντι tribuere εἱαν φυσιν us 20, ut taceam vocabulabo ρ τ ἀκουοιν
male hic inutili verborum turba περιφρα σθαι, vocabula τολεχθεν ἐν βροτοῖς vix Graeca videntur pro τα λεγομεν βροτοῖς tandem s. 21, qui continet participii βλεπων periphrasin, male incipit ab eodem pronomine, a quo initium ducit versus praecedens Accedit, quod hi versus, quos exhibui emendatos scit a viris doctis, in codd. leguntur in hunc modum
ός δρωμενον δε παν ἰδεῖν δυνησσαι. Delendi igitur, si me audis, una litura. Optime autem statim post s. 18 sequenturos. 22 sqq.: εὰν δὲ νυν σιγῆ τι βουλευς κακον,το- ουχὶ λ σε του θεους κτε. Athenae. IX, p. 401 F. Λιονυσιος σὰ τοραννος ἐν ζ δ 0νιδι νυμφων πο σπήλυγγα τῆν αντοςεγον συαγρον ἐκβολειον εὐθηρον κλυε ιν
hi πλεις ἀπαρχὰς ἀκροθινιάζομαι.
Locum corruptissimum tentare lubet in hunc modum: νυμφων πο σπηλυγγα τῆν αυτοςεγον,
99쪽
Αpro loca palustria alere non ignotum esse arbitror. Ipsius autem Adonidis venatum ituri haec verba esse videntur. IIλεDαus 2 valet aaeptagime. Os Soph. Ant. s. 476. Aristot Rhet. II, 23 p. 1397 . 3 - εν qa 'Aλκιιαέοννιτι Θεοδεκτου
B. τῆν με θανεῖν κριναν, μεδ δἐ ιν κτανειν. Vs 2 de meo addidi μαλις γ. s. v. c. Soph. Trach. 669. Nauchius, qui suspicatur παντες, recte Alphesiboeae s. Iet 3, Alcmaeoni 2 et 4 tribuit. Athen. X p. 454 F καὶ Θεοδεκτης ὀ Φασηγλέτης γοοικον τινα πθα ἐματον παοπει καὶ τουτον το του Θοσέαν ονο ιαδιaσζMaison 'γραφῆς ὀ πρωτος ἰν αλακοφ λυος κ κλος. Scaliger καλος γαλιιος, SchWeigh. εσοιιναλος, Velch et Bergh. μεσοφθαλμος coniecerunt, rotius ελανοφθαλυος, servato anapaesto in pede quarto. Mihi figuram literae min- tuenti verum videtur: γραφῆς ὀ πρωτος ἰν-ακροφθαλιιος κυκλος, quae coniectura prae ceteris sua se lenitate commendabit. ΚPO quum illographia abiisset in MAAAXPO, supervenit corrector, qui literam P εριεγραφεν. Versus ulti inus sic legatur: εκτο δ οπερ καὶ προσθεν Ἀον, βοςρυχος. Vulgo εὶν ὀ βοςρυχος, sed in optimis codd. est εἶ λβ. ausam vero Ρorsonianam seriores tragicos non observare satis constat Dissiligo by Orale
100쪽
Stob. cl. 1, 9, 38, p. 24 sq. Μοοχέωνος Vs. 18 sq. Επεὶ δ' ὀ τέκτων παντα καὶ τρεπιον χρονος
Exspectaveram propter sequentia: ἐπεὶ δ' ο τυκτων παντα καὶ φθεέρων χρονος κτε. Anton melim Serm CXLV Μοσχέωνος επεσθαι τοῖς τερπνοῖς ὐθε τὰ λυπηρα Hinc agnerus procudit versum, qualem nemo tragicorum pro suo agnosceret, nempe hunc: τλλDπρον αἰεὶ τοισι τερπνοῖς ι7ιετο. Praestiterit certe: ταὶ λυπρα τοῖς τερ πνοῖσιν ἀκολουθεῖν, βει. At lubricum negotium est e paraphrasi versus restituere velle.