장음표시 사용
61쪽
40 Ad sententiam conseratur fragm. ex rechte apud Stob. III 18 s. 11 sqq.:
χρονον ιελαθροις δειμένει - γα κακως οἴκους ἐσελθον ov εχει,-ζρων. Reliqua, quamvis de sententia satis constet, adeo corrupta sunt, ut manum abstineri satius esse arbitrer. Dubito an integram sententiam excerpserit Stobaeus XXXIV, 2, ubi affert Archelai fragmentum:
δαλους ὀ octo κτε. Cf. urip. hoen. 469 et Aeschri. p. Stob. XI, 8. Corruptelam passus videtur locus ex eadem sabula apud Stobaeum CV, 31:
πάλαι σκοπουtia τας τυχας - των βρπων ως i εταλλάσσουσιν ος γαρ α σφαλῆ, εἰς ὀργὰν ς', ω ποὶ στυχέ π πιτνεα Unusquisque enim facile videt adverbium ii huius loci non esse, idque intellexisse videtur interpres Latinus apud Didotium: nam vertit dudum contemplor Mu kumanol, quanta mulatione gubeant ad sensum loci rectissime, non ad scripturam vulgatam, quae ita videtur immutanda, ut legamus rono tiεταλλάσσουσι Ἀτε. Ad eandem sabulam sunt qui reserant versum incerti auctorisap. Herodian. περ σολοικ. in Boisson. n. r. vol. III p. 245, καὶ πύλιν dis αἰ ιακῆς γενικίνν' Dissiliae by Ooste
62쪽
τι ιῶν II εδον ον ινεκ' εὐανδρηφίας. non aliam, credo, ob causam, quam quia fit Macedonum mentio. Utu est, neque Euripides neque alius poeta Atticus in diverbio scribere potuit ινεκα, et ευανδρησέα neminem unquam Gra corum dixisse arbitror. Suspicor olim lectum suisse: τιμῶν, Μακεδονιο ενεκα τῆς μανδρέας.Fortasse ευανδρησέας originem debet huiusmodi lectioni ἔνεκα
ευανδρίας, suprascripto articulo a librario, quem errore omiserat. Non expedio versum, quem Stobae codex Vindobonensis XLIII, 12 refert ad Euripidis Augem: πολις νοσου G ἀνευρισκειν κακα, nisi sorte ἀνευρέσκεt κακά significat mala eaeogitare on/ilia. Quoties tamen hic versus mihi venit in mentem, nescio quo casu accidit, ut semper cogitando reponam: δεινὴ φυσις νοσουσιν ευρισκειν κζ. Stob. XLIX, 3 ex eadem sabula: κακως δ' o λοιντο πάντες, δῖ τυραροιδι χαψουσιν ἀνόμου εν πολε μοναρχω τουλευθερον γαρ νομα παντος αξιον, κἄν nata ἔχη τις, μεγάλ' χειν νηιέζεται.
Vs 3 vulgo scribitur χαίρουσιν λ si quod laustra
γαρχέαν significare contendunt, cuius regimini ne ipsius quidem mentionem hic serri posse arbitror. Reposui id, quod sententia requirere videbatur. Intelligitur enim monarchia, qualem describit Plato in Politico p. 302 E. μοναρχέα τομν ζευχθεῖσα ais e γραφι- μασιν ἀγαθοῖς, ους νομους λεγομεν, ein πασων των ζ πολιτειων ' ἄνομος δε χαλεπῆ και βαρυτάτη ξυνοικῆσαι. Nec tamen absurde scripseris: Λυρ-έδιχαιρουσι χαλεπῆ τ εν πολε ιμοναρχέα.
63쪽
2Bothius coniecit λογὶ Erat quoque, quum pro OAII HI uripidi Omm . . viij reddendum esse putarem, et unoquoque, sitne hoc an 're praeserendum , dubius haereo. Stob. Flor. III, 1. υριπιδου An γῆς cod. Vind.): ἔτνῖνας διωκεις, ω τέκνον, a ianiδας ου η τυχν γε της υχος δ' οὐχ ει τροπος. Viri docti corrupta esse videntes vocabula ου ni γε alius aliud coniecerunt Bothius ei. ου τυχώρορ so. Q, quod vel vulgata lectione videtur esse corruptius. Nec placet mihi quidem Hermanni suspicio ἐχει τυχ n σε Ahrensius edidit ον ὴ τυχη σε scit. μυκει), quod speciem habere possit,
Verum tamen non est Meinehius post ἐλπέδας nonnihil intercidisse statuit probabiliter, Nauchio iudice. At lacunas suspicari est sacra quaedem anchora, qua non nisi desperata in re utendum esse iudico. Fingo mihi duos interlocutores senem et iuvenem, quorum hic vel haec), quamvis ortuna utens adversa, spe suturae prosperitatis animum suum pascere non desistat, ille contra talem spem inanem esse ratus adolescentem his verbis hortetur: πτvνας διωκεις, ὁ τέκνον, τας Hlδας. cui respondeat iuvenis: ου εὐτυχησα τῆς τυχης δ' ου εις τροπος. Vertim ea me non visae elisem ae Fortuna non una ratio eat. I. Horatianum illud non a maia cras, et olim ei erit.
Facile corrigi potest levis error in longo ragmento, quod ex Auto hysto atrie assertisthenaeus X p. 13 c. s. 4 sq.: πως γαο, Π ἐπ ανηργναθου et δουλος νηδυος θ' ξσσηιεένος, κτοσα αν ὀλβον εις περβολ* πατρος. Requiritur enim haud dubie articipium temporis Praesentis
64쪽
ῆσσέηιενος , quemadmodum recte scriptum invenies v. c. in AGATHONI loco ex incerto dramate apud Aristotelem thic. Eudem. ΙΙΙ, 1 p. 230, 1 Behk.: Dαυλοι βροτιμ α το πονειν ξ σσω μενοι
δολοι δε καὶ met εια μηχανηματαχρεως ἀνάνδρου φαρμα ευρηται βροτοις. Substantivum χρεέας iniuria suspectum habet Nauchius D. 290), nam rectissime doli et tandeatina eo illa vocantur medicamina neceaaitalia, sed iure mireris, cur χρεω dicta sit ανανδρος a poeta. Ne multa Euripides ανανδρα vocat eiusmodi medicamina t. e. viro indigna Reposuerim igitur: χρεως νανδρα quaesια ευρνῖται βροτοῖς.
Possis quoque sensu nonnihil diversor ἀνανδροις - βροτοις. i. e. ignavia-mortalibu3.
Criti eorum diligentiam hucusque effugisse videtur absurdum vitium, quo maculatus est locus, ceteroquin satis expeditus, Belleroplonte apud Stobaeum X, 7:'su ει φντος με πῶσιν ἀνθρωποις κἀκο'oςι δἐ πλεῖστον μισθον εἰς χΠρας λαβων κακὰς γέννται , τ δε συγγνωμη ειεν ου, πλεέω δε ιισθον, εi 0νος τολμης πυπτον των φεγοντων ego αν φεροι λογον. Ipsa enim ratio oppositorum s. 4 sqq. luculenter demonstrat, pro πλεῖστον requiri ipsum contrarium. Hoc igitur nomine probabiliter correxeris: ὁςις δὲ παυρο ιιισθον εἰς χεῖρα λαβιον κτε. Sed praeterea, quia causa redditur sententiae πῆσιν ἀνθρωποις
65쪽
κακέαν εμφυτον bat, pro δε malim an, quapropter vide, an scribere praestet:
Versu quinto legebatur το, τῶν λέγοντων-φορον, quam lectionem correxi praeeunte Jacobsio. Nimis patienter tulerunt editores versum manifesto interpolatum in fragmento Euripideo, sive e Belleroploiae sumtum sit, sive e Danae, apud Stob. Flor. XCI, 4:
οὐ in μ ερυπας ιυρέους αυτην τρεφειν. Versum inutilem et inficetum, quem uncinis sepsi, habent Athenaeus IV, p. 159 B, et Sextus Empir. p. 663 23. Omittit Stobaeus et, quod maximum est, non agnovit Seneca pist. 115.
sic locum vertens: se ni ingena generi fiumani bonum, exi non volupta matri aut blandae sotegesar δ δε prolis, non acer meritia parena; eam tale a quid Veneri in vultu misat, merito illa amore eoetuum atque uminum movet.
Praeterea s. 2 cum Sexto Empirico et Stobae cod. Vindobonensi dedi τοια pro τοιασs, in quo illud post interpolatum versum abiisse probabile est. Versu tio, postquam iam s. Idixerat βροτοῖς, minus eleganter poeta ανθρωποισιν intulisse videri potest, quare haud scio an melius recipiatur Athenaei lectio ου παιδες ἐν δομο ισιν, ου τέλος πατηρ.
66쪽
σκεφασθε δ' αὐτα μή ἐπὶ τοις μοι λογοις γνω ιζ εχοντες. ν, Hos τυραπίδα κτε. Γνωμν εχειν ἐπ τινι idem valet, ac si in pedestri oratione dicas την γνωμην προσέχειν, vel τον νουν, vel nude προσεχειν τινὶ s. προς τις neque igitur interpretari licet, ut fieri video, non verbia meia dem Mentea; et requiritur ipsum contrarium quam id, quod est in vulgatis ιιῆ-εχοντες. Invitat enim Bellerophontes spectatores, ut missa vetere existimatione, animum advertant ad ea, quae ipse dicturus sit. Quo facto, suam doctrinam sic exponere incipit: νγ μ ἐγώ τε Quae si recte disputavi, satis, credo, apparet non suffcere Bothii correctionem σκεφασθε δ' -τοι legentis, quam Nauchius recepit. Ego
Σκεφασσε or αυτ αλλη, τὶ τοι ἐμοις λογοις γνώ/ιην χο τες - ῆι θω τυρα-δακτεθειν τε πλεθους, ματων τ ὰποςερειν. Quae sequuntur ibidem plana sunt et apte decurrunt usque ad s. 13: οἶμαι δ' - μας, εἴ τις αργος ων θεοις ευχοιτο καὶ ριν χειρι συλλεγοι βίον, τα ει α πυργουσιν αἱ κακαι τε συριφοραι Alii alia coniiciunt, quorum suspiciones enumerat agnerus h. 293). Ipse, ne longus sum, suspicor: ιαθειν, πεέργειν εὐσθενουσι συμφορας scit οἱ σεοί , collato fragm. ex Hippolyto 449 b. ap. Uagnerum): καὶ το Παπεέργειν ω' ὐπαγκρατῆ σθενει
Leniore tamen mutatione et sensu vix minus commodo coniici bam:
67쪽
παθεῖν ἀγυρτου νιν τάχιςci συμφορας. LIABEOTYPTOYNI et I ASELAIIYPI Oram parum inter
se disserunt Utra sit verior correctio, me peritiores diiudicanto. Stob. Flor. CV, 19: υριπέδου Βελλεροφον του που δὴ - σαφὲς θνατοῖ- σιν βιοτας , θοαῖσι μὲν ναυσὶ πορον πνοαὶ καταβενθω ἄλιον ἰθυνουσι ' τυ χροα δἐ των το με εἰς Ουδεν πολυς χρονος μεθίστησι τὰ μειον αυξων. Restitui ex parte numeros. s. 5 vulgo, με sae et S. v d μεῖον egebatur, quas particulas, arguente metro, ut librariorum additamenta expunxi praeterea omisi articulum , qui in libris est ante πολυς.
In ultimo s. η της corruptum esse credunt viri docti, alius aliud coniicientes, sed inter permultas coniecturas cf. Wagner h. 318 . et Nauch. h. 324) nulla est, quae probilitate se commendet. Ipse quoque tentabam: γ θἀς ἐμπεφυχόδε. Sed potius videndum, ne ludificetur nos fraus impostoris nescio cuius, qui de metro securus istum versum reliquis addiderit.
68쪽
ιιενος κ Λανάην δυσπενθουσαν Ἀκτυς φησl' δοκεῖ τον ' δν συνν τι φροντέζειν γοων, καὶ παῖδ' ἀν σειν τον σον, εἰ θέλοις ς ε νει παυσαι βλέπουσα δ' εἰς κτε. Vocabula εἰ θέλοις ενειν offensioni fuere Bothio, qui inepte suspicatur: εἰ ἀτελῶς Dεις Si quid mutandum esset, scribi posset: εἰ θέλοις ' ονων
Sed locus vitii prorsus immunis est Verbum enim θέλεεν eadem ratione, ut ita dicam, periphrastica et alibi adhibitum invenies et, ne exemplum desit, in Alcest. s. 1079 τέ- αν προκοπτοις, εἰ Θέλεις l. θέλοις ἀεὶ μνειν; Stob. VI, 2. του in Ου ειρ. Λέκτυος ' πολλοῖς παρε η κἀφθονησα δὴ βροτων,οςις κακοῖσιν ἐσθλος ἄν ομοιος η , λογων uinatio εἰ citi Mα ε uis
Manifesto mendosum est κἀφθονησας nemo enim eiusmodi hominibus, de quibus hic sermo est, invidet Lenissime corrigas:
πολλοῖς παρέστον κἀφρένωσα δὴ βροτων,
δςις κακοῖσιν πιε. Praestat tamen fortasse:
πολλους παρες κα φρονας καλε ιν βροτων κτε. παρες enim legitur in optimis codd. ABII, et ita melius sequitur δςις-s . Praeterea κἀφρενωσα, quippe quod requirat Accusativum, non nisi per ζευγμα cum praecedentibus potest coniungi.
69쪽
4η Lycurg. c. Leocr. p. 100 αξιον ἡ ω ἄωρες δικασταὶ καὶ τῶν ἰαμβεlcis ἀκουσαι, ὁ πεποlζκε Ge. λέγουσαν τὴν νεοα τῆς παι3ος' φεσθε γαρ ἐν--οῖς μεγαλοφυχων καὶ γε-αιο-οπα ζων καὶ τῆς πολεως καὶ του γενεσθαι Κηφισου θυγατέρα - χαριτας ὁςις ευγε νως χαρι SD i, ν διον εν βροτοῖσιν Ἀνδε δρωσι μεν, χρον Ῥε δρωσι, Dῶσι -γενέςεDOR Scripsi s. 3 ex ingeniosa et facili emendatione Heinrichii, prae qua omnes reliquorum correctiones sordent. Poeta his verbis: δἐ υσγενεςερον explicat, quid sit ευγοως χαριζεσθαι χαρσ ς Vs 1 nempe non χρονφ τουτουραν, Sed υθεως. Vs Is εἴπερ γαρ αριθμον οἰδα καὶ Ουλάσσονος το μεῖζον ουμὰς obo ou πλεῖον σθενειπταέσας πασος πολεος, Ουδ' ἴσον ginta. Scire pervellim, quid sit εἰδεναι τουλάσσονος το μειζον. Contra optime intelligetur: διειδέναι κτὲ, quare vide, an poeta scripserit:
εἰ γαρ αριθμους δέοιδα καὶ Ουλάσσονος
Λιειδέναι significat tum ae rate nosse ἀκριβως εἰδεναι), tum dignoxcere unum ab altero, neque igitur alio verbo aeque idoneo poeta uti potuerat. Vs 30 sq. ιασο γυναικας αιτινες προ του καλουζῆν παῖδας ειλοντο καὶ παρηὶνεσαν κακά. Nauchius auctore Matthiam reposuit moris' i perperam, ni fallor; nam sententia, in qua καὶ commodissimum est, vix fert copulam disiunctivam, quae per illam coniecturam illata est Vel minus placet mihi Hermanni correctio ει ops scribundum esse coniicientis, quae recepta est a Nagnero h 353 . Equidem scripserim: τεκν ειλοντο καὶ παρν νεσαν κακά. vel quod sere malim , resecto vocabulo ζῆν, quod facile a lectore interpretandi gratia addi potuerit, sic iqitiae by Coosl
70쪽
αιτινες προ του καλουεΠοντο παῖδας καὶ παρήνεσαν κακά. i. e. quaecunque hone/tati liberos praeferunt.
Sunt res quaedam ita verae, ut vel in vita quotidiana nemo sanus eas in medium proserat, neque adeo sine risu audientium prosere queat. Istiusmodi tamen sententia sub Euripidis nomine hodie legitur apud Stob. Flor. IX, 13:Nαυς, ιιπέστη κοεῖσσον iciumno σκάφος, qua sententia qui ieiunius excogitari possit frustra quaesiveris. Nec tamen ita scripsisse Euripidem vel inde apparet, quod Graecum in tali periodo foret ναυς μεγέ 7, omisso articulo. At fortasse dederat: πολλακι ναος μεγις νὶς κρεῖσσον ἐν μικρον σκάφος. Stob. XII. 23 υρ. υρυσθεως nιςον ιὰν - εὶ ναι χρὴ τον διάκονον τοιουτον εἶναι, καὶ ἐγειν τα δεσποτων. Scribendum mςo iv. o. ἀνάγκη κτε. Aliorum coniecturas vide apud agnerum se. 376 . Stob. XCII, 7:Nυν δ' ἐν τις οι κων πλουσέα - φάτννην,
Nauchius oniecit τέων τε μειονων κραζεῖ. At των μεμνων vel potius τῶν ἐσσόνωψ, opinor, κρατεῖ unusquisque, et ipsum contrarium requiri docet s. . Totum locum scripserim in hunc modum: