장음표시 사용
391쪽
Hebraicis tum Judaeorum tum Christianorumdiudicioomnium pariter & se gio sunt certae aut ritatis. Sed praeter hos-
libros, ut videre cit in illo testimonio Josophi quod protulimus,
constare debet alios mille, qui in veneratione erant, licet parta pariter eis fides non adhiberetur. Ergo ubi agitur de libris Canonicis. quoniam non statim conditus est canon sacrorum Librorum , viri docti, ut Sixtus Scncnsis, & post eum Bellarminus, horum triplicem faciunt ordinem. In primo reponunt libros, de quorum authoritate nulla unquam fuit inter Catholicos hominos disceptatio. In secundo censentur ii quorum non aeque certa & explorata est authoritas ; legebantur
tamen in Ecclesia ad aedificationem : id que ad distinctionem appellatiantur libri Ecclesastici; ut discimus a Rufino , qui ita
Symbolo, enumeratis Scripturis quae suo tempore pro Cano iacis habebantur, nempe quae, ut nunc loquimur, erant in primo canone , subdit. Haec sunt, qua Patres intra C nonem eou cluserunt, se ex quibus fidei nostra assertiones constare voluerunI. .
Sciendum tamen es, quod es alii libri sunt, qui non sunt Cunoniaci , sed Milesiastici a majoribus appellati sunt. Videlicet poterant illi libri iis. ..i-ζιγα, . id est , in Ecclesia publice recitari ue clini caeteri libri qui nullius erant authoritatis, deberent
unde dicebantur apocophi. Haec.volumina, quae poterant legi. in Ecclesia, enumerat Rufinus, de pol ea addit. 2uae omnia legi quidem in Ecclesia voluerunt , non tamen proferri, ad aucI ritatem ex his fidei confirmandam. Legebantur illi libri, ut i quitur B. Hieronymus praefatione in Proverbia, ad aedificari nem plebis, non ad auctoritatem Ecclesiasticorum dogmatum com mandam. Idcirco libri qui in secundo canone fiant, licet conjuncti cum caeteris primi canonis, tamen non sunc ejusdem
Tertius ordo corum est qui nunquam in Ecclesia lecti sunt uetique dicuntur apore phi, hoc est , libri quorum authores non solum obscuri sunt, ut nomere illud indicat ; sed quos publicum & notum judicium Ecclesiae non probat, imo rejicit. Ex illa distinctione Librorum sacrorum colligere est multam ii
Sanctis Pactibus adhibitam fuisse diligentiam, ne libri falsi pro ι
392쪽
veris venditarentur. Quod juvat declarare illis verbis Sanmcb., i. rim Augustini. omisi mus eurum scripturarum fabulus, qu.e apocry
mi.D . c. 3. pha nuncupantur, eo quod earum occultu origo non claruit Patria
bus , a quibus usique ad nos authoritas veracium Scripturarum cer tig se noti ma successione permenit. In his autem apore his eis invenitur aliqvn veritas 3 tamen propter multa falsas nusta es canonica authoritas. Et rursus : cur non sunt in canone, nisi qui ob antiquitatem suspecta fidei judieata siunt, nec utrum haec essent. quae Hebrivsset, poterat inveniri, non talibus proferentibus qui ea per seriem successionis reperirentur rite servasse ' Postea haee adjicit sanctas in hor. Multa sub nominibus Enoch ct aliorum Prophet rum, eo recentiora sub nomissius Apostolorum ab HaeretLris proferentur, qua omnia Fub nomine apocryphorum ab auctoritate canonica diligenti examinatione remota sunt. Porro ad primum sacrorum Librorum ordinem pertinent quotquot reperiuntur in veteri foedere Hebraich seripti: t tum novum Testamentum, iis exceptis partibus, de quibus modo dicemus. A Sirio Senensi ponuntur in secundo ordine , additamentum ad librum Esther, quod D. Hieronymus ex Graeco vertit, & observat in fonte non reperiri , imis a se obelo transfixum csse : oratio Ieremiae , liber Baruch, sicut id quod reperitur in vulgata editione post caput XII. Danielis, nempe historia Susannae , oratio Azariae , hymnus trium puerorum , Bclis historia, quae de Theodotione te transtulisse seribit Hieronymus, cum in Hebraeo non legerentur. Similiter ad hunc secundum ordinem referuntur , primum eX Veteri
Testamento , Sapientia Salomonis, Sapientia Jesu filii Sirach, pars Esther, Judith, Tobias, de quibus B. Athanasius in synopsi dicit non fuisse Canonicos , sed tamen praele flos Cat
chumenis. Libros quatuor Macchabaeorum numerat inter eos quibus contradiceretur, ut loquitur ille, aut qui essent apocryphi. In novo Testamento censentur secundi ordinis, Marci
caput ultimum, Lucae historia de sudore Cluisti sanguineo Stapparitione Angeli, Joannis historia de muliere adultera, Epistola ad Hebraeos, Iacobi Epistola , Petri Epistola secunda dc tertia, Judae Epistola, Ioannis Apocalvpsis. Primus canon
393쪽
sive catalogus, in quo numerentur liber Sapientiae, Ecclesiastiacus, Tobias, Judith, & duo libri Macchabaeorum, reperitur confirmatas a Concilio Carthaginensi III. anni 397. & ab altero, qui etiam Carthagine coactus est anno I9. Tertium autem Carthaginense confirmavit decretum Concilii Hipponensis anni 393. Novissimis temporibus, Ecclesia Romana hos- Libros, sicut & caeteros ejusdem ordinis, suo Catalogo attexuit, ut pote qui a tot faeculis recepti fuerant, ne antea repudiati, imo publicitus legebantur in Ecclesia,& commendabantur virorum Ecclesiasticorum testimonio, ut B. Augustinus
dicit de libro Sabentiae dc Macchabaeorum. Cardinalis PMavicinus in historia Concilii Tridentini scribit fuisse propositum in Concilio, ut duplex ordo librorum Canonicorum innueretur ue placuisse vero omnibus , ut sine isto discrimine, quod aliunde notum esse poterat viris doctis, pro-e erctur catalosus sacrorum Librorum, qualis dudiun admissus fuerat ab Ecclesia. Etenim apud sanctum Augustinum, numerantur hi omnes libri, quos habet Canon Concilii Tridentini ue quamquam agnoscat S. Augustinus hos omnes libros , quos canonicos vocat, non fuisse ab omnibus Ecclesiis pariter
Canon Scripturarum non potest censeri conditus , nisi aliquot annis post Christum natum. Quo praecise tempore, ignoratur. Neque enim id factum est, quasi omni approbante ApoLtolorum senatu, quorum plerique decesserant. JEs Us CHRIs-ΤUS D. N. non mandaverat de illo Canone condendo ue nec,
ut dictum est , de ullo exarando scripto. Unusquisque ex Dis cipulis , prout occasio sese dedit, de se a Spiritu Sancto impulsum credidit, mentem ad scribendum appulit. Statim scriptum ejus non alibi innotuit , nisi ubi exaratum fuerat postea ad alias
Ecclesias delatum di ita factum quod observavimus, ut omnCs Ecclesiae non eosdem pariter libros pro Canonicis habuerint. Fieri etiam potuit, ut historias quas ex Traditione acceperant, forsan ex ore ipso Apostolorum, veras existimaverint dc attexuerint Evangelicis; scilicet quaedam scripta pro Canonicis, reputaverunt, quae aliae Ecclcta non admittebant.Non mirum i
394쪽
autem Judaeos Hebraisantes rejicere libros veteris Testamenti Graece scriptos. Illis religio erat alia lingua quam Hebraea uti. Hellcnistae vero, nempe Graecis antes, horum auctores erantvcl interprctes , dc ab illis cos accepere Christiani. Eorum est qui de libris Canonicis dedita operia scripserunt, dissicultates omnes solvere, quae occurrimi circa libros secundi ordinis , tum etiam primi. Animadvertendum in generC ,
uod utilis est liber Job , etsi ipse nunquam extitisset, de Job
icunt Hebraei, quod nunquam creatus cst , & liber ejus p rabola sit. Certe non fuit de populo quem DeuS elegerat, nempe de duodecim Tribubus Israel. Quo tempore & a quo scriptus si liber qui nomine ejus inscribitur , non potest cerio definiri. Metris illigatus est in pluribus locis. Historia Susannae. quamvis incerta esset, pro exemplo est mirae pudicitiae. Eκ epistola Julii Africani ad Urigenem S ejusdem Origenis responsionc colligimus aliis pro vera,esiis pro falsa habitam. Non ex Hebnaeo Codice transata est , nec Hebraice primitus si riditam, sed Graece , demonstrabat Asricanus ex Paronomasiis
inter πιγε, & χεων , item πιι, ιν & quae mere Graecanicae sunt
quas fecisse dicitur Daniel, clim Susannae judices interrogavit sub qua arbore vidissent adulterantem. Unus respondit: μιsthino ; tuncque dixit Daniel : scindat te Dominus , & cum alter dixisset, Iub prino, statim, secet te Dominus, ait Daniel quae Paronomasiae ex vocibus Hebraicis non potuere exsculpi ι sed ex Graecanicis ilex a Mi. serra sco, & xori lantisus a fietis findo. Sed fieri potest ut Graecus interpres Paronomasiam pro Paronomasa posuerit , qua libertate saepius uruntur intem
In historia Tobiae arsuitur anachronitatis aliquorum annorum. Deponatum se dicit Tobias a Salmanasare cum decem tribubus.Haec deportatio facta est anno Oseae regis Israel nono& Erechiae regis Juda sexto, mundi anno 3283. Tobias autem, annis centum & duobus vitae suae completis, moribundus in lectulo assirmat Templum Dei in Drusalem incensiam & combustum esse. cap. XIII. 2. dc XI v. a. Templum incensum est anno mundi 3 i 6. Igitur inter deportationem & conflagrati
395쪽
rem' Templi I 33. anni intercesserunt. Ita cum saltem triginta annos habuisset Tobias, cum abductus est captivus, anachronismus est quinquaginta octo annorum , qui error refundendus in Librarios : certe non obstat verae pietati.
De libro Judith quidam opinantur nomine hujus sive per-
na repraesentari Judaicam gentem, quae quasi vidua erat tempore Antiochi regis Syriae, cum liber hic scriptus est. Gladium Judith volunt ei Ie preces Sanctorum: Bethuliam,hoc est, Bethel habent pro domo Dei, sive pro Templo : Nabuchod nosorem pro Diabolo : Holophernem, quem interpretantur lictorem serpentis pro typho sive superbia Antiochi. Haec facie ingenii blandiuntur. Verum est, quibuseumque temporibus
assignetur historia Judith, vix illi fidem conciliari posse. Adstruit codex Graecus cap. v. χχ. Templum Dei, cum haec historia contigit, fuisse solo aequatum ναει tii ci quod falsum est, si praecellerit tempora captivitatis. Sed qui huic tempus illud assignant, reponunt hanc circumstantiam additam , quae non erat in Chaldaico fonte, ex quo B. Hieronymus transtulit sicut cam habemus in Vulgata nostra. In tertio ordine sint complures libri, quos enumerare non attinet; etenim non reperiuntur editi inter Sacros Libros. Solent tamen adjungi Vulgatae editioni oratio Manasse cum libro tertio & quarto Esdrae. Certum aulcm est omnes libros qui olim erant in catalogo Sacrorum, non hodie extare. An liber
bellorum Domini, &. qui dicitur foederis, de hoc numcro sint, disputant viri docti. Ita est de libro justorum, quom albqui habent pro Genesi, in qua vita Abrahae, Isaaci,& aliorum
continetur. Sed conveniunt omnes deperditos libros, quorum
scriptores Nathan, Gad, Semeias, Addo, Ahias, Ictua , &plerique alii, qui in Sacro Codice allegantur. Deperditi sunt incuria Judaeorum, qui quosdam inccnderunt, ut queritur I
remias. Deuteronomium adeo fuerat neglcctum , ut diu ignoratum fuerit, repertum sub Josa rege.
Pertinebat ad Apparatum Biblicum saltem ista quae spectant Librorum Sacrorum authoritatem , pertingere dc distinguere quorum fuerit semper indubitata authoritas , quorum Vu
396쪽
dubia, quorum nulla. Quin haec scire , B. Hieronymus Minstitutionem junioris virginis pertinere putavit. Hi,ce enim
verbis scribit ad laetam de institutione miae suae. Caveat omnia apocrrpha. Eis Pando ea, non ad iam tum veritatem , ad signorum reverentiam inere voluerit ,si t non eorum esse, quorum titulis praemiuntur e multaque his a tam vitiose, se grandis esse
prudentia aurum in luto Parere.
De lingua Hebraea, in qua primum scripti sunt libri Sacri. De antiquitate M us lingua. Hebraeus odex olim scribebatur sine punctis vocadisus. P missa Sacrorum Librorum notione, ut praestruere pergamus quae necessaria sunt ad illos intelligendos, ante omnia decet mentem advertere ad naturam sive proprietates linguae qua Spiritus Dei homines compellavit ue ex natura enim hujus sermonis, quo verbum Dei expressum est , in multis pendet intelligentia ejus. Non aliam orationem, ut Videtur, - adhibuit Deus , quam quae essed nota ic usitata his quibus credebat oracula sua. Cum ergo iam ab ipso mundi primordio promissis de futuro Messia coeperit implere antiquos humani generis patres, procul dubio utus est antiquiori lingua, & quae hactenus incorrupta remansisset in familia virorum piorum , ex quibus Messias aliquando erat oriturus. Omnium autem linguarum antiquissima est Hebraea. Non alia lingua locutus cst primus hominum parens. In confusione Babylonica nihil mutationis pertulit, quod demonstrabimus, simul caeteras linguas , quae politiores habitae sunt, ab illa derivari, & sacrum Codicem , quem scripsit Moyses, quocumque alio, quem venditare possint ethnici, antiquiorem; dc alia similia quae faciunt ad dignitatem & authoritatem sacri Codicis adstruendam. Simul de proprietatibus ec praecipuis linguae Hebraeae Disiligod by Cooste
397쪽
idiotismis disseremus , ex quibus lux non mediocris sacro C
diei assulgebit. Linguam Hebraeam appello, quae Abrahae & posteris ejus Isaac, lacob, & duodecim Patriarchis filiis Jacob usitata erat,ic qua Moyses ex jussit Dei scripsit quinque libros, qui illum
praeferunt authorem; neque enim aliam aliquam adhibuisseverisimile est , quam quae Israelitis nota esset. Hebrari autem
dicta est vel ab Hebero Semi pronepote ; ut qui ab hoc Hebero ortum duxere, appellati sunt Hebraei: vel quia usitata esset Abrahae posteris, qui quidem Hebraei dicti sunt, non ab Hebero parente , sed quia Abraham a loco, in quo erat trans fluvium Euphratem , vocatus est Dco, & hoc fluvio trajecto venit in terram Chanaan. A Chananaeis ergo appellatus est Hebraeus, id est, transitor , eodem sensu quo ultramontanos dicimus, qui ultra montes Ogunt. Verior haec est origo nominis, quo nempe Abrahae progenies sic appellata est, quia venisset a regione , quae respectu Chananaeorum trans fluvium Euphratem erat. Distabat enim Abraham ab Hebero scx π nerationibus ; & tamen nullus eorum qui de stirpe Heber fuit, ante Abrahamum dictus fuerat Hebraeus. Linguam Hebraeam primam omnium fuisse ostendunt nomina , quorum ratio redditur in textu Sacro ex radicibus Hebraicis. E multis pauca proferam. Adam sic dictus est, quia ex
Adama, id est, terra fac ins est. Eva ab Evsh, hoc est, vivere, Gm. e. .v.7.
quia fuit mater omnium viventium. Cain Cana , id est, ab acquirendo, quia dixit Eva , possedi virum a Domino. Haec GmU. eo. 4. ratio eorum nominum quae imposita sunt Adae , Evae, Cain , v reddi non potest in aliis linguis, nec complurium aliorum n minum. Vis autem hujus argumenti consistit in hoc quod illa
nomina propria primorum hominum primitivis suis radicibus
deflexa & derivata sunt ι ut vox voce dependeat, tanquam conjugata Vel paronyma, ut nomen Adam nomine Ada . quod est terra. Ista notatio paronyma in nulla aliρ linsua i cum habet, sivo nomen Adam deduci non potest nisi in Hebraea, CX voce quae terram significet. Unde sequitur primos homi nos Hebraicc locutos.
398쪽
Sed quispiam dicat, posterioribus saeculis nomina illla Hic
posita fuisse ; & a scriptoribus res linguae suae accommodatas. Moyses enim verbi causa , inquiunt, eo nomine non stasim appellatus est, quia ab aquis servatus esset,quod significat Ofigo Hebraxi ; filia enuo Pharaonis, a quo nomen accepit cum ex aquis eductus est, loquebatur AEgyptiace ; ita non potuit eum appellare Hebraeo vocabulo. A Scriptore ergo Hebraeo sic appellatus Moyses, nomine quod illi conveniret, quatenus ab aquis servatus fuerat. In Exodo cap. 2. v. io. in Uulgata quidem dicitur de filia Pharaonis, quod puerum vocaverit Moysen, qui , inquiebat,
de aqua tuli eam. Verum respondet Buxtorfius, verbum Hebraeum meschisnu, quod Latinus interpres reddit tuli in prima persona, reddi posse tulisi in secunda; ut .ipsa Iochabed vera mater Moysis dederit nometa filio suo: ut genuInus sensus sit, accepisse pueriun , eumque lactaviisse ; quem postea adducens ad filiam regis , sic illam compellaverit: nos Hebraeae mulieres hunc puerum appellavimus Mostem, quia tulisti eum sive ed xisti ex a cili. . Antiquitatem linguae Hebraeae simul dc gentis demonstrant vetusta Gentium 8c populorum nomina, . quae plerumque --
ginem habent Hebraicam; dc in aliis linsuis nihil significant. Videre est singulos Semi, Chami, dc Japhcti filios dc nepotes singulis Gentibus singula nomina dedisse 1 ut Alsar Assyriis ;Elam Elamitis ι Aram Aramaeis , Lud Lydis; Gomerum Cymbris, sive Cimmeriis, Madai Japheti filium Medis: Javan I
nibus. Gentilium deorum nomina fere omnia, .ex angua Hebraea orta , a vicinis regionibus ad Alsyrios de Graecos derivata sunt. Saturnus ab Hebraeo verbo , Satar, id est, a latendo doducitur , ut Latium dici volunt Latini, quia Saturnus ibi latuit, cum a Jove fugeret: nisi ec hoc-ce nomen latium derivetur L fonte Hebraeo s.nam louth Hebraeis sonat talere. Jovem lJe va deducunt multi: Belum sive Baal ab Hebraeo Baal, quod Idem est ac Dominus, quo nomine plures Deos habuerunt Phoenices t Uulcanum a Tubalcain , qui usum ferri & aeris imvenit : Cererem, non 1 serendo, ut Latini, sed ab Hebraeo Disiligod by Cooste
399쪽
G heres, quod notat fructus extrusos. Aliud suppeditant argumentum reliquiae quaedam linguae Hebraicae in omnibus aliis linguis, quod a viris doctis observatum est. Modo in lucem prodibit, nisii jam prodierit, cum haec typis edita prodibunt, grande opus Thomassini nostri, quo ille omnes linguas dedi, cit ex fonte Hebraeo. Diu est quod typis exiit.
Usque ad diluvium & ea tempora quo de extruenda turri BabIlonica cogitavere homines, terra erat unius labii, ut ad struit Scriptura; quippe omnes erant filii unius viri: confusi ne autem facta linguarum , aedificium turris susceptum distu bavit Deus. Cur enim elegissent homines scindi in diversis linpura, cum nemini non molestum sit non posse mentem alteri communicare, aut sibi alterius communicari 3 Ergo diverstas linguarum malum est immissiim a Deo, cui subjacere non
debuit pia Semi Soboles . quae sic incorruptam sitam linguam servavit. Quidquid sie, linguae Hebraeae debent Graeci, quod lingua eorum politior sit ; nam ex ipso Gentilium testimonio
Phoenices primi eos literas docuere. Literas, inquam, in Graeciam ex Phoenici a primus Cadmus intulit circa tempora Oth nictis, nimirum multos post annos, quam Moyses sacros Libroς scripsis Iet : quibuscum ergo nullum volumen Graecum de an liquitate contendere potest. G cos autem suas literas acceptile ab Hebraeis , argumentum est quod Graecarimet literarunt nomina ab Hebraeis levi deflectione deducantu , & ouae G
cis barbara sunt id est, nullius significationis, in Hebraea lingua quidpiam significent. Ipsi Graeci literas stias se debere
Phoenicibus agnoscunt: antiquae autem reliquiae Phoenicii sermonis, quae aptid auctores vel res reperiuntur, demonstrant hunc ab Hebraeo non multum discrepaile. Ex Phoenicibus Poeni sive Carthaginenses ortum situm deducunt; punica Verbnomina , quae' interdum allegat B. Augustinus , ipse Poenus quatenus natus in Poenorum colonia, ipsa sunt Hebraea. In captivitate autem Babylonica, licut haec ultra septuaginta annos non duraverit, lingua Hebraea tantam mutationem subiit, ut Judaei hujus obliti Chaldaicam cum aliqua Hebraeae tinctura post solutam captivitatem in Patriam introduxerint ;
400쪽
ita ab hoc-ce tempore Hebraica desiit esse vernacula , iuxta communem omnium serE Doctorum sententiam 3 unde legi- eap. t. v. 7. mus Nehemiam, Esdram S Levitas, cum legem populo prael gerent , eandem exposuisse , scilicet interpretabantur eam lingua vulgari, ut populus intelligeret. Hinc origo Paraphrasium Chaldaicarum. Ab hoc nempe tempore , postquam legem dc Prophetas in Synagogis praelegerant Doctores, explicationem lingua vulgari adjungere coeperunt. Pro Hebraica itaque posthac Chaldaica Judaeis facta est vernacula, quae primo purior. postea magis corrupta & vitiata est, prodiversitate natIonum,
quibus serviebant, variis dialectis ει idiothinis. Quaproptet quod in Evangelio adstruitur Hebraice dictum, decet interpretari Chaldaice : contra vero quod scribit Philo, Scripturam sacram fuisse Chaldaice scriptam, intellisendum est Hismaia.Nee tantum Judaei Chaldaica lingua locuti sunt, sed dc in hac sibros suos conscripserunt usque ad eversionem Templi, & laetali sequentibus, ita ut nullibi extet lingua Hubraica puta, nisi inveteri Testamenicia in ic pristinos caracteres viri docti hac aetate, ut OIim E sebius & Hieronymus, sentiunt mutatos in captivitate Chabdaica ; & Esdram qui post reditum Codices sacros recensitit &instauravit, eosidem literis Assyriis sive Chaldaicis populo Judaeo magis notis qui durante captivitate linguae & literarum obliti erant in descripsisse. Sic Hieronymus in praefatione in lubros Regum. Certum es , inquit, Emam scribam. legi μου
dinoremes captam Hierosolymam, instaurationem Templi,sus Zorobabele alias literas reperisse, quibus nunc utimur cum ad uitia que tempus sidem Samaritanorum o Hebraeorum characreres essent. Et in Ezechielem cap. IX. Antiquis Hebraeorum literis, quitas que hodie stantur Samaritani , extrema navi litera cruris habes militudinem. Rationem mutationis caracterum hanc reddit
Eusebius in Chronico, ubi de Esdra affirmat divinas literas ab eo memoriter traditas, videlicet ne Judaei Samaritanis misee rentur, ideo literas judaicas commutasse; sed vera ratio est, quia iudari. amissis Libris sacris, assueverant Chaldaicae sive Assyriae seripturae, pariter dia linguata Disiligod by Cooste