장음표시 사용
411쪽
cem Maximum constanter adversus quorumdam
impetus propugnavit, interfuit Concilio Generali Florentino,ubi fidem Ecclesiae Romani de materia formaque Sacramenti Eucharistiae Graecis luculenter exposuit, quam & hi se amplecti profesti sunt. Alphonsum Tostatum , qui dicebatur sapor mundi , impugnavit coram Eugenio In qui anno
MCcCCxLI II. Senis aderat, eumque, ut quasdam
a se propugnatas propositiones explicaret,coegit. A plurimis egregiis Scriptoribus laudatur Joannes
Turrecremata , praesertim ab Omphrio Pan vino , ciaconio, oldoino , 'bello Tomo I. Italiae Sacra , ut interim omittam Trithemium, Posse vinum , Mi-νaum, Bellarminum, & alios Auctores Familiae Dominicanae alumnos , qui Scriptorum ordinis Praedicatorum Bibliothecas , aut Catalogos adornarunt. Scripsit Ioannes Turrecremara Voluminata v. in Gratiani Decretum: Summam de Ecclesia in 1 v. libros tributam : Apparatum in Definitionem
Fidei a Concilio Florentino editam , aliaque per docta opera, quorum Catalogum texunt Anto nius, & Sixtus Senenses , caeterique alii, qui de Scriptoribus Ecclesiasticis disseruerunt. Obiit Romae praestantissimus ille Cardinalis octogenarius eximia vitae sanctitate conspicuus die xxv I .mensis Septembris anni MCCCCLxv I I I. atque in Coenobio S. Maria super Minervam , Ordinis Praedicatorum sepultus est. Alter Dominicanus , seu Ioannei De Monte-Nigro, natione fuit Italus , Provincialis Lombardiae, Theologus nulli secundus , & Linguarum Orientalium adeo peritus, ut a PatribuSConcilii Generalis Florentini una cum Iuliano
ardinali delectus sit ad disputandum nomine
412쪽
i Ecclesiae Latinae contra Graecos Schismaticos,praesertim contra Mareum Metropolitana Ephesinum , qui in praedicto Concilio Graecorum errores magno animi aestu propugnavit. In hac porro Dispui latione Ioannes De Monte- gro de Processionii bus divinarum Personarum, maxime de proce Di sione Spiritus Sancti a Patre & Filio per commui nem & unicam simul Patris & Filii spirationem , de significatione vocum Natura, Essentiae , substani riae , subsistentiae , & mpostasis, summa ingenii &i doctrinae vi disseruit. Pari etiam eruditionis fulgo, re & animi vehementia aperid demonstravit, Patres Graectis , praecipue Basilium, & Epiphanium, diserte asserere, Spiritum Sanctum ex Patre Filioque prodire , & veterum Graecorum Codicum corruptionem ipsis Grscis post conflatum Schisma acceptam referri debere, non vero Latinis , sicut injuste calumniabantur Graeci . Uno verbo,tam Q-lide iuxta ac dilucidd Ioannes De Monte-Nigro confutavit quaecumque Marcus , vel opposuerat, vel responderat, ut ille Metropolita Ephesinus,quamvis Lingua promptus & procax,ad incitas tandem redactus , nihil pland hiscere, aut mussitare pintuerit . Hujus Ioannis De Monte-Nigro cum laude meminere cum domestici ordinis Praedicatorum Scriptores, tum extranei, praesertiin Leo Allatius Exercitatione v I. contra Chrentonii Praefationem
ad Oropuli, Scriptoris Graeci, Historiam Concilii Ferrariensis, ubi dum de Ioanne Ragusino Ordinis Praedicatorum Procuratore Generali, di quo mox dicturi sumus, delusum Chrentonium optime arguit, quem ibi cum Ioanne Dominici
Cardinati Ragusino , Gregorii XU. in Concilio
413쪽
Constantiensi Legato, & cum Joanne Turreeremata , tres distinctos omnino homines, in unum conflans , imperite confundit, ipse tamen Allatius . vir caeteroqui doctissimus , in similem impingit
scopulum , & Joannem de Monte-Nigro , qui erat Provincialis Lombardiae cum Joanne Ragusino, Ordinis Praedicatorum Procuratore Generati,conjungit& unicum facit, qui tamen & variis muneribus functi sunt, & ex dissitis regionibus orti . Joannes quippe De Monte-Nigro,Provincialis Lombardiae, Italus & Etruscus erat; Joannes vero lgusinus, ordinis Praedicatorum Procurator Ge- lneralis , natione Dalinata erat. Unde facile intelligitur,eos fuiste Scriptores penitus diversos. Non minus in confutandis Hussitarum erroribus emi cuit in Concilio Basileensi zelus Ioannis De Ragusio, natione Dalmatae, in Sacra Facultate Parisienis si Doctoris Theologi , & Ordinis FF. Praedicatorum Procuratoris Generalis. Hic quippe totis locto diebus unus cum Hussitis, spectante Concilio Basileensi, & sedentibus Patribus, manuS conseruit, & in eodem Concilio Orationem habuit contra BOhemorum errorem De Communione sub utraque specie , apud Henricum Canisium Tomo III. Lectionis Antiqua, & in Appendice Concilii Basileensis editam ., FHunc Joannem I Unum perpe ram nonnulli confundunt cum Joanne Dominici, S. R. E. Cardinali, Archiepiscopo Ragulino,Ordis Praedicatorum, qui tempore Schismatis Angeis. Corario nomine Gregorii XII. Schismatico Pontisci, a quo fuerat Cardinalis creatus, persuasit ut ad Ecclesiae pacem cederet Pontificatui, & novi
Pontificis assentiretur electioni, quique ad Con cilium
414쪽
cilium Constantiense profectus , nomine ipsius Gregoria III. cessit Pontificatui, & ipse Cardinalitiae dignitati; cumque assurgens ibat sessum inter Archiepiscopos , Imperator, omneSque Concilii Constantiensis Patres obstitere , & ob sita praeclara in Ecclesiam merita jusserunt, ut honore sito frueretur , collaturi hanc dignitatem, nisi prius obtinuisset. Ab hoc , inquam Joanne Domι
nisi Cardinali Archiepiscopo Ragusino plane dive rsiis est mox laudatus Ioannes musinus , quamvis uterque fuerit Familiae Dominicanae alumnus . In Concilio Generali Florentino ad promovendam Ecclesiae Graecae cum Latina unionem plurimum allaboravit .andreas Rhodius, ordinis Praedicatorum,ob eximias animi dotes ad Archiepiscopatum Rhodium, dictum etiam Colossensem, in Phrygia provectus. Ille siquidem Graecae Linguae, Graecorumque Dogmatum peritissimus, inter Patres Concilii primum Ferrariae coacti,post Florentiam translati, singulariter enituit, & cum nostro jam
citato Ioanne De Montemigro Latinae Fidei sinceram puritatem contra Graecorum , illam oppum gnantium,conatus strenuὰ defendit, effecitqui, ut magnus Bessaris, Graecus, qui postea inter Cardinales S. E. R. relatus, eximium extitit Ecclesiae Latinae ornamentum , ejurato Schismate , in Latinorum partes transierit , hisque indivulsa semper adhaeserit . Perstitit Florentiae Andreas.
Rhodius Archiepiscopus , usquequo Armeni, Jacobitae, subjectaeque ipsis Orientis Ecclesiae ad
concordiam cum Ecclesia Romana redierunt, fideinque Catholicam integram amplexae sunt.Tum
vero a Summo Pontifice in Cyprum Insulam mise
415쪽
tis est, qui rem omnino perficeret, & devios a huc ac dissidentes Graecos ad communionem Et clesiae Romanae reduceret,quod strenue& e eoid confecit. Sed praeclare ab eo gesta fusius narrat ipsemet genius In Pontifex Maximus in Diplo
Augusti Pontificatus sui xj. ubi sie hi i ta
pia celebratam in Oecumenico Concilio Florentiato Orientatis Eeciniae cum Occidentati unionem, posserinenorum , Dcobitamm , in M potamia ob lorum reducitionem, Venerabilem Fratrem no dum
Mndream ubi episcopum colossensim qui idem est
ac Archiepiseopus Rhodius, Gui inbi ex .
Collossiis ex illo celebri aloiso
alias ibidem erecto, indeque Rhodii nominentur Orientis in Cnri in Lurcobitas ibιdem degentes praedicationibus suis,in cre orum pro eorum Vnιοπς ac reductione editorun expositionibus in declarationibus in suscepta side conuos tam Nemm , quam Macarii sectatores inveniret monitionibus in exbortationibus nostris ad sidem re
416쪽
eum omnium multitudine populorum clericorum
in insula Cypri ei subgecta , ad seritatem Dei orthodoxae,divino sibi assidente niumine convertit, tera legesis apud Odorieum Asnaidum, qui istud Diploma Eugenii IV. Pontificis Maximi integrum
cilio Basileensi maximam laudem promeriti sunt Henricus Ralteisen , & Ioannes Niger, quorum primus natione Germanus , Ordinis Praedicatorum Theologus eximius, Fidei apud Colonienses Quaesitor , & Nidrosientis& Cariariensis Λrchiepisco-Pus , triduanam disputationem contra Haereticos Hussitas in Concilio Basileensi habuit, obiitque Kalendis Octobris anni MCCCcLxv. Alter vero, seu Ioannes Nider , FF. Praedicatorum Conventus Basileensis tum temporis Prior, a Concilio Basileensi Legatus missus est, ut deliniret BOhemorum animos , qui νoannis Hus, & Hierondimi a Praga damnatione ac vi vicomburio exasperati, ad praedictum Concilium accedere detrectabantς quos ferocientes tanta eloquentiae ac prudentiae vi compescuit, ut honorificentissimam quingentorum hominum ad Concilium Legationem eis persuaserit. Regularis Disciplinae in Germania conservandae ac pro
pagandae perquam studiosus fuit, & animarum saluti ingenti cum fructu prospexit. Theologiam Viennae in Austria, & in aliis Germaniae Urbibus
magno cum auditorum concursu docuit, ac tandem multis virtutibus clarus excessit e vivis No-Timbergae anno McCCCxxxvi I I.Sex illis primi subsellii ordinis Praedicatorum Theolbgis,duos dumtaxat adjiciam ejusdem ordinis celeberrimos Theologos, quorum primus est Joannes capreolra ,
417쪽
natione Gallus, & oppido Ratinensi Tolosanae
Diceceseos oriundus , interfuit Concilio Basileensi, & in eo Summi Pontificis Eugenii In partes adversus turbulentas pacem Ecclesiae perturbantium molitiones impavido animo defendit. In Academia Tolosana Theologiam maxima cum sui nominis fama , & Auditorum applausu professus est, . ediditque doctissimos Commentarios in I v. libros lSententiarum , in quibus,cum S. Thoma Aquinatis doctrinae, quam apprime callebat, acerrimum se vindicem praebeat, gloriosum Principis Thomsarum nomen jure optimo adeptus est. Alter The logus insignis Ordinis Praedicatorum fuit Bartho. Anneus Lapacius , naitione Italus, & Florentiae no-hili loco natus anno Christi McccxCIx.Adolescens litteris humanioribus Graecis & Latinis instructus, in Coenobio S.Mariae Novellae Florentiae Ordinis Praedicatorum religiosum habitum induit, , seque studiis Philosophicis & Theologicis operam
navavit, & Sanctorum Patrum cum Graecorum ,
tum Latinorum lectioni incubuit, ut postea Eccle- sis non parum laboranti,ob exortum Eugenium IV. Pontificem Maximum inter & Basileenses dissidium, plurimum profuerit . Interfuit Concilio Florentino, in quo contra Graecos Schismaticos strenue disputavit, di ab Eugenio In creatus est Episcopus Coronensis , quo titulo S. Antoninus jaequalis illum ornat ad annum MccccxLv.in Chronico pari. III. Titul. xx II. cap. x I. sub initium rubi haec habet: Ille tamen Marcus Ephesinus acerrimus disputator permanens in perfidia sua , cum aliis ad .eritatem fidei reverti noluit. Verum, ad patriam rediens, cum cardinalis Venetus desinatus legatus is
418쪽
in regionem illam, Constantinopoli moram traheret, O iu ejus societate esset Venerabilis Episcopus Coronensis D. Baribolomaeus de Florentia , Sacrae Theologia Professor egregius , O Graeci Idiomatis non ignarus , placuit eidem Imperatori Graecorum Qidelicet Ioanni Pauologo se proceribus ejus , ut fieret publica concertatio inter Episcopum Ephesinum praefatum O Coronensem Episcopum jam fama ibi celebrem. do facto Ephesinus praefatus iterum ab eofuperatus se confusus est, O taηta ab eo absorptus es tristitia,
ut intra paucos dies expiraverit cum sua perfidia. Quandiu autein Bartholomeus Lapacius administraverit Ecelesiam Coronensem , ad quam scilicet ab Eugenio In promotus fuerat, ut in Pelopone commoratus Grecos in unione a Concilio Florentino pacta retineret, vel etiam adhuc renitentes ad eam sua eruditione ac facundia adduceret, non omnino liquet. Probabilius est, capta semel ambomete II. Constantinopoli anno M ccccLI II. &Corone cum aliis Peloponesi Urbibus sub Turcarum Imperio redacta, Bartholomaeum Lapacium in Italiam fuisse reversum , maxime cum certum sit, eum Vitae suae ultimos annos Florentiae apud suos Fratres Dominicanos in Conventu S. Mariae Novellae egisse, Ecclesiae S. semuli in eadem Civitate sibi commendatae suscepto censu & titulo:quo etiam tempore Pio II. Pontifici Maximo annoMccccLvIII. electo fuit acceptissimus, ab eoque saliquandiu Florentiae commorante saepius & cum singulari voluptate pro concione auditus est.Obiit
Florentiae Bartholomaeus Lapacius anno MccccLXVI.& sepultus est in Ecclesia S. Mariae Novellae, Ord.
419쪽
D. Cum Familiae Dominicanae Alumni, aussu Pontificio, FRPraedicatores eo potissimum nomine . appellentur, quod frequentes ad populum conciones habere, & promovendae Fidelium saluti toti incumbere debeant, nullus dubito, quin Saeculo XV. bene multi ex sacro illo ordine prodieritae ferventissimi Concio natores, qui pietatem Christianam, frequentiam Sacramentorum, cultum divinum in populo auxerunt, librosque spirituales ad animarum conversionem, ad progressum in omni genere virtutum scripserunt. De his itaque, qui in Arte concionandi ea aetate celebriores fuerunt , pauca hic inserere necesse est. M. Id honoris Dominicanis tribuunt multi Scriptores, quod primi fuerint, qui, Auctore suo Patriarcha S. Dominico, Religiosos ac Coenobitas e claustris & solitudinibus evocarunt ad celebritatem urbium , ut proximorum saluti vacarent, di contemplationi actionem adjungerent, undimerito illis Praedicatorum nomen adhaesit, & nocuipiam operam suam negarent, quos non poterant verbo instruere, libris Asteticis, seu spiritualibus docuerunt. Inter illos unus instar Omnium Saeculo XV. effulsit S. Uincentius Ferrerius , suae aetatis Apostolus ac Thaumaturgus insignis, natione Hispanus, patria Valentinus . Concionatoris munus, vocante Christo, aggressus, conciones suas non humanae flosculis eloquentiae, non
subtilibus quibusdam cogitatis aspergebat, sed
ex unico Scripturae divinae libro, quem assidue Pervolvebat, & ex piis meditationibus salutaris hauriebat documenta, quibus divinam plane Sermonibus suis eloquentiam conciliabat, eosqui
420쪽
non minus stupetidis, quam innumeris prodigiis confirmabat. Extremi judicii terrorem frequentissime de nuncians, peccatores ad poenitentiam provocabat , ardentissimo in Deum amore grans , eodem inflammabat hominum corda, &Prophetiae dono illustratus futura multa praedixit, cordiumque abditissima arcana introspiciens, quae quisque tacitus in pectore gerebat , actutum ipse penetrabat. His divinis praesidiis adjutus, Doctrinae suae. praedicationis, & miraculorum theatrum habuit amplissimum,Hispanias, Gallias, Italiam,& Britannicarum Insularum partem. Centum mirulia Christianorum ad meliorem frugem, octo millia Saracenorum a Mahomelana superstitione , dc viginti quinque millia Iudaeorum a pertinacia ad Christianam fidem traxit. Quanta porro authoritate in Ecclesia, & apud Reges polleret Vincentius Ferrerius , ex tribus potissimum capitibus facile
dignosci potest . Primo, quia de Regno Castellaedillidentium Principum consensu sequester ipse sconstitutus, uni contendentium Regnum Arago niae adjudicavit, ejusque sententiae caeteri alienserunt . Secundo,quia Vincentius Ferrerius, perspe
cta semel Benedicti XIII. pseudo-Pontificis pertinacia, rejectisq; Episcopalibus & Cardinalitiis infulis
sibi ab eo oblatis, Author fuit Ferdinanda Aragoniae Regi,& Alphono . eius filio , ut Benedicti XIII. obedientiam eiurarent,atq; ab eodem secessionem suis subditis imperarent; quod, nulli interpositi mora, piissimi, Principes executioni mandi unt. Tertio, quia singulari honore, cultuquetium Ferrerium prosecuta est Synodas Constan tiensis, missis Legatis, qui ejus nomine rogarent, Tom.VI. C c ut