장음표시 사용
51쪽
Caput II. g 15. 27 Nec illo codox Decreti ms., quo Rotandus Bandininus in adornanda sua Summa Docroti, id quod corto ante diom T. Septombris 1159 locum habuit, usus ost, titulum: . Concordia Concordantia) discordantium canonum' habuisso dignoscitur, Ased potius titulum: Decreta Gratiani gossisse vidotur. Id non solum ex inscriptions ipsius Summae: Suoma Rotandi ex Decretorum corpore carptum, sed etiam ex iis colligitur, quae idom Rotandus in prologo hujus Summae ad explicandum titulum Gratiansi operis, ab eo hic in compendium redacti, affert, dicens: ἡ Ηοc Opus a compilatore nomen habet, non quod ipSe ,decretorum auctor extiterit, Aod de diversis partibus ea in
unum congessorit.' iE quibus vorbis Rotandi manisosto elucet, in titulo, quem opus
Gratiani in illo codice nis. praeferebat, necemario Vocem: decreta, et nequaquam: canones positam fuisse, quum tota illa explicandi ratio Rotandi ad vocem: decreta, et nequaquam ad Vocem: canones Spectet;
et hinc illum titulum nullatonus: . Concordantia Concordia) discordantium canonum' esse potuiSSO.
Cui accedit, quod Rotandus, etiam Summus Ροntilax caleaeander III
factus, seratiani opus non voce: . Concordantia sconcordia) discordantium canonum', sed voce: Decresa citavit . Bolandus quidem e parte sua, considerans intentionem, quam
Gratianus in exarando opere illo inter caetera habuit, opus illud in contextu tractatus sui concordiam canonum' appellat'; attamen seratianum ipsum ei hunc titulum imposuisse, ne verbo quidem innuit'. Quum autem Rufinus, qui intra a. 1160 et 1170, et hinc certo post Rotandum', suam Summam Decreti adornabat, a Rolando Bandinollo, tunc jam Summo Ροntifice, opus Gratiani concordiam cano-
recons. Petri et Francisci fratrum Pithoeorum prodiit in Om. Ι. Corporis jur. can., ed. Paris. 1686 sq., Di., et alibi saepius, ad Voc.: de jure , quae incipit: ἡHoc loco in manuscriptis codicibus ' sic. Summa magistri Glandi, ed. Fri r. Thaner, Oenimnt. 1874, p. 4. Vidoliest in docrotali spistola, ad Νοrvicensom in Anglia episcopum data Mansi, Sacrorum Concili. nova et ampliss. collectio. Florent. 1759 sqq., tom. XXII. l. 288. , in qua effatum, in c. 3. C. XIXIII. qu. 1. positum, citat his verbis: .Quum in decretis habeatur expressum, quod, si vir dixerit, quod' etc. Fragmentum illius docrotalis rosertur in colloctions docrotalium Papas Grogorii IX. ab a. 1234, cap. 6. de despons. impub. IV. 2. y Ροstquam enim Bolandus sapud Thaner l. o. p. 4.; etiam apud Schuste, Zur Goschichio dor Litoratur tiber das Docrot Gratiana. Erater Boitrag, in citi. relati. sess., tom. LXΙΙΙ. p. 307.) hoc respectu dixerat, Gratiano , causam scribendi fessas,
concordiam canonum demonstrare eorumque differentiam ad concordiam rovocare ', tum, ea causa ductus, hoc opuου ipsum . concordiam canonum' appellat, dicens: ἡ Μateria sunt ea, de quibus agitur. Cum ergo de negotiis ecclesiarum concordia canonum agat, quaeStiones dirimendo, concordiam canonum ponendo, dissonantiam eorundem ad concordiam revocando, eadem ejus omni materia
52쪽
num' dici animadvertisset, facito sam concipere opinionem potuit, Gratianum ipsum hunc titulum operi suo praefixisse, et sic Verba SUPTRmemorata: -Universo operi titulum praescribit discordantium canο- num concordiam' videtur protulisse. Insuper hic notandum sat, neque Gratiani discipulum, canoniatam mucvaleam, Supra p. 9. not. 2.) laudatum, in sua Summa Decreti, certe mox post ipsius Decreti evulgationem eXarata '. hoc opus magistri Sui Voce: ἡ concordia canonum , sed voce: . decreta' citare ; quod certo facturus non fuisset, si ipsum Gratianum opus hoc . concordiam discordantium canonum' intitulavisse compertum habuisset. Ρm his dicendum videtur, certum esse, Gratianum op Suum, concordantiam sconcordiam) discordantium canonum' non intitularisse. Quem autem titulum ei praefixerit, non certo conStare '; pe quam Verisimile esse, eum huic Operi titulum: Decreta praefixisse. Nunc opus illud communitor dicitur Decretum Gratiani, absque dubio habita rations Docroti Burchardi Mormatiensis atque honis Carnotensis '.
Originarius Decreti ambitus. l6. ΡMeae Decreti β.
Non tamen cum eodem, quem nunc habet, ambitu Decretum e
Et primum quidem in eo nunc plures auctoritates habentur, quRS in eo non Gratianus, sed alii, et demum post eum, poSuerunt. Haei Sehulte, Dis Goschichio dor Quollon, tom. I. p. 109. m. Is ossim in hac Summa. Dist. III., ad ipsum Decreti tenorem et textum pro-Vocans, ait: -Quid canon, quid regula, quid privilegium sit, in decretis pleno expositum est - In C. XIII. qu. 2.: , Quae in hac quaestione dicta sunt, in tortia quaestione XVI. causae decretorum reperi - In prino. C. XXVII.: -In prima decretorum parte - In princ. Ρartis III.: , Omnibus decretorum causis Vel negotiis decursis ad ultimam hujus libri ventum est partem, quae quinquo est distinctionibus sius divisionibus divisa Vido caes. reg. bibl. palat. Vindob. cod. -. lat. M. 2220 4. mbr. ex saec. XIII. inc.); etiam apud Schuue l. c. p. 113. not. 20. y Ch. supra p. 26. not. 6) citatam notationem Core. Romm.) ad pra ensem titulum Docroti v. ac primum in editione ex recens. fratrum Pithoeorum v. aejuro , ubi de hac re ita refertur: .Hoc loco in manuscriptis codicibus magna sat varistas. Nam partim nulla Eat hoc loco inscriptio; partim Voro' otc. - Do quibus ch. Supra P. 19.β Admonitio Core. Romm.) ad lectorem, in fronto Decreti posita sub inscriptione: -Εa, de quibus lectorem principio Visum est admonere, haec sunt', g: De paleis; Doujat, Praenoti, canonn. lib. IV. cap. 15.; Bicisu, De Paleis, quae in Do-creto Gratiani inveniuntur. Maroburg. 1827 inrogramma Solomne Univorsitatis Μaroburgo is); massen, Paucapalea, in civ. relisit. SeSS. rem. XXXI. p. 482. aqq.; Sohtiue, Dio Paleas is Docrot Gratians, in citi. relati. SeSS. Om. LXXVIII. p. 287. sqq.; Friectem, in civ. prolegg. col. IX. Sqq.
53쪽
Caput III. g 16. 29 auctoritates sunt illas, quae inscriptionem: Palea gerunt. Earum
tom officiunt . Quae auctoritates proprio non sunt nisi loci paralleli, ab interpretibus Decroti o divorsis operibus, uti v. g. o Decreto Burchardi Wormatiensis, ex IVono, Anselmo Luconsi, o colloctionibus juris civilis
romani ot aliis', hausti os Docroto additi. Et primus quidem, qui hujusmodi additamonia Docroto adposuit, fuit jam laudatus Gratiani discipulus, nomino Paucupalea '. Unde hujusmodi additamentis, ab ipso in Decretum illatis, adjocta ost nominis Hus abbreviatio sigiM: Palea'.
Ροst Ρaucapaleam alii quoque canonistae in Suo quiSque eXemplari Docroti Husmodi additamonia Docreto adscribebant; unde etiam Venit, quod Docroti codices mss., quo sunt antiquioreS, eo pauciora, Vel plane nulla hujusmodi additamenta continent, et codicum Decreti manuScriptorum recentiorum alii plura, alii pauciora ejusmodi additamenta referunt.
Quum autem additamenta, ab ipso Ρaucapalsa in Decretum illata, Voce: Palea signari coepissent, paulatim invaluit usus, ut etiam illa additamenta, qua0 ab aliis viris eruditis post Ρaueapaleam Decreto
adjecta Sunt, eadem voce: Palea notarentur, et tali ratione Vox: Pulere, quae primo nomen proprium erat et ad Paucupaleam spectabat, Vim nominis appellativi Obtineret ac omnia hujusmodi additamenta Decreto post Gratianum adposita, sive a Ρaucapalea, sive ab aliis adposita fuissent, designaret.
DΘ caetero autem hac occasione notandum est, nonnullos antiquorum canonistarum inscriptionem: Palea jocoso etiam significatione puleae in oppositione ad grana frumenti accepisse, ita, ac si ea inscriptione innueretur, auctoritates illas in relatione ad auctoritates
Uti V. g. c. 1. D. V.; c. 13. D. XXIII.; c. 10. C. XX. qu. 1. Ita V. g. Obtinst in c. 1. D. XVII. inde a vocibus: . Neque ullum episcopum ' etc.; de quo ch. notat. Core. Romm.) ad cit. can. V. Neque. Rem id obtinet in c. 52. D. L. inde a vocibus: ἡQuodsi iterato' etc.; ch. notat. Core. ROmm.)ad cis. can. V. QuodH iterato.' Sinuue, Dio Goschichio dor Quellen, Om. I. p. 60. Sohuue l. c. p. 109. Sq β Id tostatur canonista Rusinus in sua Summα Decreti apud Maressen, Ρau-capalea, in citi. relati. Sess. Om. XXXI. p. 455. Sq.), referens, Paucapaleam operi Gratiani quaedam decreta apposuisse, quae, licet non Sint minoris momenti, quam
alia ibi posita, tamon, quia a principali auctore hujus libri non sint posita, in scholis non logantur. Rem canoniata minorio, qui jam anno 11 78 Bononiae jus canonicum docobat, in sua Summa Decreti, 1178-1187 adornata Schulie, Dio Goschichtoder Quellen, tom. I., p. 156. sqq.), ubi ad auctoritatem, in c. Illud auitem. 10. C. XX. qu. 1. poSitam, notat dicenS: ἡEt Vocatur Palea, a suo auctore, scilicst discipulo Gratiani, qui Paucapalea vocabatur Apud Sarii l. c. tom. I. pari. 1. p. 281. g 1.) Ε quibus verbis simul elucet, haud probandum esse, quod dicit Sohuue l. c. p. 52. in nota), Videri Huguccionem ignorarisse, auctorem illorum Uditamentorum
54쪽
ab ipso Gratiano in Decretum relatas, esse exigui Vel nullius m menti, uti paleas frumenti . Et ab initio quidum Ρaleas in marino Docroti, vel etiam in ultimis foliis tanquam appendix, quandoque etiam a fronto Decreti ponebantur. Serius autem, dum nimirum nova Decreti exemplaria conficiobantur, textui Decreti in congruis locis insertae sunt . Quemadmodum codices mss., ita etiam editiones Docroti alias plures, aliae pauciores Ρaloas oxhibent'. Alii vocem: Palea, auctoritatibus Decreti praefixam, aliter explicandum censuerunt. Et nonnulli quidem eam derivarunt a quodam quasi Cardinuli, nomine Paucupalea, narrantes, hunc Cardinalem Gratiano Docretum per fraudem subtrahoro et sibi tanquam auctori attribuere Voluisse, atque ad hoc plagium exsequendum et celandum illa additamonia Decreto adposuisse; hanc autem fraudem deinceps de- toetam si illa additamenta a Gratiano voce: ἡΡalea' designata esse, tum ratione auctoris eorum, Cardinalis Paucapaleae, tum etiam rations exigui ipsorum pretii in rotatione ad auctoritates, ab ipso Gratiano in Decretum insertas, quo respectu se ita haberent, uti paleae ad humonti grana M. Quae narratio, uti jam per se fictionem redolet, ita etiam θοnulla fido digna esse monstratur, quod usque ad hoc tempus inter S. R. E. Cardinales inveniri nullus potuit, qui Ρaucapalea, in quo
nomine narrationis illius cardo vertitur, diceretur'. Alias explicationes illius vocis, quae eam e graeco matv iterum, rurS , et Sic serius seu posterius), Vel e graeco παλαι0ς, α, ou antiquus, et Sic antiquatum seu nullius pretii), Vel e Vocibus: post alia formatam esse putant, quemadmodum e Vocibus: post illa formata sit vox: postilla sapostilla , germ. Postille', utpote nimis artificiosas atque etiam huic rotexplicandae minus accommodatas, Simpliciter commemorasse Sufficiat.
g 17. Summaria auctoritatum 7.Ρlurimis auctoritatibus Docroti praefixi sunt breves indicos argumenti earum, qui summaria vel etiam, quia olim, uti inscriptionosi Ita myuocio, in sua Summa Docroti ad O. Duob- modis. 51. C. XXVII. qu. 2. , dicens: ἡ Ρalea est, sed utilior quam granum Apud Sarii l. c. tom. I.
y Ita v. g. Docretum ab Aemilio Ludovico Minter in parte I. Corporis jur. can. Lips. 1839 oditum 184 Ρaloas adducit, oditum autem ab Aemilio Frisdbem in parte I. Corporis jur. can. Lips. 1879 sqq. exhibet Ρalsas 166. - Quam narrationem primus omnium in modium protulit Ioannes Columnα, natione Italus, scriptor saec. XIV., in suo opero: ἡDe Viris illustribus, ethnicis ot christianis', si ex illo Sarii l. c. tom. I. pari. 1. p. 262. g 9. Ch. Denisse, Dis Universi inhon dos inuolaltors. Berol. 1885, p. 315. sq. not. 391. Φ Marii l. c. p. 262. g 9.β Loxicon occl. Fribum. Friburg. Briag. 1847 sqq., fom. VIII. p. 622. Sq. Maassen, Paucapalea, in citi. relati. sess. ωm. XXXI. p. 482. Sqq.; Schulae, Dis Geschichto dor Quellen, tom. I. p. 53. Sqq.; Frisdbery in citi. prolegg. col. IX.
55쪽
Caput III. g 18. 31 librorum et capitum generatim , rubro colore scribebantur, rubricae auctoritatum dicuntur. Quae Summaria, quatenus auctoritatibus a Gratiano in Decretum relatis praefixa sunt, ab ipso Gratiano proveniunt. Id tum ex eo colligitur, quod illa summaria jam in antiquissimis codicibus mSS. Decreti, in quibus Vol nullas vol paucissimae Ρaleae Sunt, occurrunt, et quidem plerumque rubro colore scripta, tum etiam testimonio jam laudati canonistae Rufini confirmatur '. Unde patet, perperam a nonnullis canonistis, uti V. g. a Guillelmo Durantis et Ioanne Andreae', auctorem illorum Summariorum gene ratim haberi Paucupuleum. Hic tantummodo auctoritatibus, quas ipSe Decreto adposuit, i. e. suis ipsius Ρaleis, summaria praefixisse dicen-dUS est. Immo neque his omnibus dicta summaria praefixa sunt; uti nominatim obtinet in Ρalsa, in c. 10. C. XX. qu. 1. relata, quae certoa Ρaucapalea Decreto addita est , et tamen summario caret.
In Decreti Summa, quam Sehulte in codico ms. regiae bibliothecae Bambergensis in. ΙΙ. 26.)ootoxit, quamquo intra a. 1160 ot 1179 Ρarisiis
adornatam esse putat et hinc Parisiensem appellat', notatur, totam prae sentem Dist. LXXIII., quas incipit: ἡ Qualiter vero' etc., usque ad initium praesentis Dist. LXXIV. : ἡ Quaeritur de hisμ etc. exclusiVe, non a Gratiano proVenire, sed a Ρaucapalea additam esse'. Quae notatio etiam antiquissimis codicibus mss. Docroti confirmatur, quippe qui illam distinctionem vel nullatenus habsant, vel vero designatam ceu Ρaleam 7. ο his dubitandum non ost, distinctionsm illam non Gratiano, sed ejus discipulο Ρauca paleae esse tribuendam.
3 Mattenbata, Das Schris,oson im Mittolaltor. Lips. 1871, p. 196. sqq. Qui in sua Summa Decreti apud massen, Ρaucapalea, in citi. relati. SeSS. Om. XXXI. p. 485.) in prooemio do Gratiano ait: - Ouilibes cap. situlo) titulum suum rubricam, qua mentem et intellectum totius capituli aperit, . . . praescribit Et ad c. 1. D. I. ait: -Nota, quod Μ. agistor) G. ratianus) huic capitulo, sicut cuilibet sequenti rubricam prasscribit, qua continotur summa capituli sequentis Vel aliquid, quod in so est excollontius y Apud Maassen l. c. p. 482. not. 85 a. - CD. supra p. 29. not. 5.k Schulte, Zur Goschichio dor Litoratur libor das Docrot Gratians. ZWoiter Bedrag, in citi. relati. Sesa. tom. LXIV. p. 114. Sqq. ' Nimirum post can. Placuit. ult.) D. LXXII. in illa Summa ita dicitur: , Quodcumque sequitur post hoc docretum usquo ad illam paragraphum: ,quaeritur de his etc. Paucapessa apposuit Apud Sinuue l. c. p. 133.)y Huc portinet prae caeteris codox ms. Docreti bibliothecas Capituli Μotropolitari Coloniensis saec. XII. Friadbem in citi. prologg. col. XCV.), qui illam disti otionem prorsus non habet. Item codex Ρalat.-Vatic. m. 622. Phillis' Κὰch-recht, tom. IV. p. 160. not. 37. , in quo illa distinctio pariter deest si insuper ad marginem adnotatum ost: ἡDi: LXXIII. doficit Ρorro in casa. reg. bibliothocas palat. Vindob. codice ms. Docroti Cod. lat. nr. 2131.) ox saoc. XIII. ad illam distinctionem, quae ibi per errorem nr. LXXII. signata est, adposita, a seriori tamen
56쪽
19. Traelatus de poenitentia, in s. XXXIII. qu. 3. positus.
Τractatus de poenitontia, in C. XXXm. qu. 3. poSituS, certo a Gratiano exaratus 1, atque ab ipso etiam in dicta qu. 3. C. XXXIII. collocatus ost. Id colligitur jam ex initio hujus qu. 3. C. XXXV et toto reliquo ejus contextu, e quo elucet, illum tractatum hoc loco Decreti jam indo ab hujus origine positum esse δ. Ροrro id probant tum codices mss. Decreti, qui illum tractatum dicto loco roferunt', tum Summae ejusdem Decreti, quae eum illo loco positum exhibent, uti nominatim Stroma Bolandi , Summa Stephani, Τοrnacensis episcopi, et hinc simpliciter Stephani Pornacensis dici soliti, intra a. 1165 1177 adornata', atque Summa Ioannis, FaVentiae, e familia, uti fertur, C aleriorum nati, et serius Faventini episcopi,
et hinc Fusentini cognominati ' 1190)'.
De caetero autem non est, quod opponatur Sartio' asserenti, tractatum illum a Gratiano jam ante Decretum exaratum fuisse et deinde, quum ab ipso Decretum adornaretur, huic insertum esse. Certo autem eum non ante Concilium generale Lateranense ΙΙ. a. 1139 con
fectum fuisse, ex eo sequitur, quod in ipso canon 22.) dicti Concilii
refertur, videlicet in c. 8. D. V.
manu, haec notatio est: ἡ Τοta Distinctio illa Ρalea est.' Insuper etiam in antiquo apparatu glossarum Decreti, in codice mA. TreVirensi M. 906. relato apud Schulte, Dio Glosso gum Docret Gratians, in citi. scripti. memorabili., tom. XXL pari. 2. p. 21.), notatur, Ρartom Decreti primam constare centum et una distinctionibus, ad eas tamen distinctionsm XLVm. - qui numerus certo per errorem pro LXXIII positus eSt, - proprie non pertinere. ἡ Ρrima Pars', ita ibi dicitur Vorbolonus, , constat centum et una distinctionibus, licst XLVIII. incompetens videatur rii l. c. tom. Ι. pari. 1. p. 279. g 45; Friinbery l. c. col. XI. sq. Ch. initium Causas XXXIII., initium qu. 3. ead. et init. D. I. de poenit.: porro massen, Boiullgo gur Geschichte der jurist. Litoratur dos inuolaifors, in citi. relati. sesa. tom. XXIV. p. 26. not. 3. Uti v. g. iam laudatus codox ms. lat. M. 2131. caes. reg. bibl. palat. Vindobon. - Εd. Friar. Thanem Oenip. 1874, p. 193. Sq. β Schulte, Dio Goschichio der Quellen, tom. I. p. 133. sqq. In hac Summa Stephani s post explicatam Causae XXXIII. quaestionem 2., quaestione 3. ead. pro tempore intermissa, transiens ad qu. 4. ead. ait: . Intermisso interim prolixo illo tractatu de poonitentia transitum facimus ad quartam quaestionem Apud Sartil. c. hom. I. pari. 1. p. 279.' Sinuue, Dio Goschichio der Quellen, tom. Ι. p. 137. sqq. Fragmentum illius Summae, huc pertinens, refert massen, in citi. relati. Sess. tom. XXIV. p. 26. not. 3. Simon de Biriniano et Sicardus, patria Cremonensis, et hinc simplicitor dici solitus Cremonensis, quidem in sula Summis Decreti illum tractatum non expresse memorant; inde tamen nequaquam inforri potest, eum tunc temporis nomdum in Docreto Gratiani adfuisse, quum illi canonistae suas Summas post Stephanum Τοrnacensem et Joannem Faventinum scripserint, quorum tempore eum in Do-croto Gratiani jam adfuisso, dubio caret. CD. Phillim t. c. tom. IV. p. 160.; Sinuum Dio Goschichio dor Quellen, tom. Ι. p. 140. Sqq., P. 143. Sqq. y L. c. Om. I. pari. 1. p. 279. g 45. et pari. 2. p. 169.
57쪽
Originaria Decreti forma. 20. Divisio Decreti in tres partes.
Quod spectat ad Docroti formam, ot primum quidem ad ejus di-Visionem in tres partes, haec sino dubio ab ipso Gratiano provenit. Id non Solum plurimi codices mss. Decreti demonstrant, qui aperte tres illas Do- creti partes distinguunt , verum etiam antiqui canonistae conteStantur, uti nominatim Paucupulea , Rufinus', Stephanus Tornacensis Ioannes
Schulte, Dio Goschichio dor Quollon, t. I. p. 51. Nonnulli quidem codicesmSS. Decreti partem ejus tertiam non expresse nominant, eam autem nihilominus exhibent. CD. Friadbem in citi. prolegg. col. XII. et XCV.; Schulte, Die Glossegum Decret Gratians, in citi. scripti. memorab. tom. XXL pari. 2. p. 21. In sua Summa Decroti caes. reg. bibl. palat. Vindob. cod. mS. lat. n. 2220, 4. mbr. Saec. XIII. lac.; etiam apud massen, Ρaucapalea, in citi. relati. SeSS., tom. XXXI. p. 502.): , Compositurus hoc opus sc. Μagister Gratianus) a principali parte incipit, a divisions scit. juris ot consuetudinis. Indo sorum species multifarie Supponens singulas quasque assignat. Causam etiam constituendarum legum earumque officium subscribit. Indo 'numorum si ordinem conciliorum et quorum decreta quibus sint praeforonda, supponit. Tandem ad ordines ipsos si ad occlesiasticas dignitates accedit, docons, quibus et per quos sint conferendae. Demum transit ad -- , quas Varias et multiplices ponit, in quibus formatis quaestionibus hine indoin confirmatione et negatione auctoritatos allegat, quas Velut prima Donto Oppositas Semper ad concordiam revocare contendit. In extremis do ecclesiarum dedicatione et corpore ot sanguino Domini atque baptismo nec non et confirmatione plenitor tractat. Et in his suum poragit tractatum. Et post Oxpositi Onom Causas XXXVI. partis secundae idem Hucvalea ibidem ait: ἡ Omnibus decretorum causis Vel negotiis decursis ad ultimum hujus libri Ventum est partem, quae quinque sEt distinctionibus sivo divisionibus divisa. 3 Item in sua Summa Docroti apud Sehulie, Dis seschichra der Quellen Om. I. p. 249.), dicens: ἡ Restat, modum tractandi et ordinem, quo utitur M. G. Magister Gratianus), aperiro.' - ἡ Ρrimo itaquo do Origine juris humani et Origino juris divini agitur si 1am hoc quam illud per spocios distinguitur ac inter genera et inter specios et convoniontia st differentia multipliciter assignatur; postea gradus os officia st dignitatos distinguuntur, si quia gradus, cui, per quem conferri debeat, ubi etiam et quando et quis, cui, per quem. pro quo crimine, qualiter auferri possit,ot quid ad quod officium portineat. Similiter, quas dignitas, cui, quibus electoribus,
quo conferente, quo loco, quibus praesentibus conferri debeat; et quis, a qua, ad quam conscendero possit, ostonditur. Deinde agit Μ. s. do judiciis, ostendendo, qualiter instituenda, examinanda et terminanda sint judicia, siVe sint alias actiones, sive accusationes. Ad ultimum agit do sacramentis. Ροssumus etiam distinctius modum tractandi aperire, secundum quod Μ. G. in tres Hrtes librum suum divisit.
In prima enim parte, quae per distinctiones diversas dividitur, agit de personis; in -cunda, quiso per causas, de judiciis fiso negotiia et ibidom de robus; in tortia
' Qui in sua Stimma Doresti sapud Schulte, Dis Goachichto dor Quellen, tom. Ι. p. 255.) ait: ἡDistinguitur liber isto alias secundum diligentiam lociorum i. e. magistrorum, ipsum Oretonus explicantium; ch. inha cap. 6. art. 1. ε 30.), alias secundum consuetudinem scriptorum. Loctores in tres partea distinguunt. Quod si
58쪽
Farentinus 3, Sicardus Cremonensis', et Huguccio ', quorum nonnulli ea occasione simul commemorant, ab illis, qui super Decreto scribant, ipsum in partes quatuor diVidi, earumque singulas quartam appellari, ac primam earum inde ab initio operis usque ad Dist. CΙ. incl. , secum dum inde a C. I. usque ad C. XII. inci., tertiam inde a C. m. usque ad C. XXVI. incl. et quartum inde a C. XXVII. usquo ad finem totius operis extendi .
21. Subdivisis partis Decreti se eundae in XXXVI causas ei
singularum causarum in quaestiones. Quod porro attinet subdivisionem illarum partium, et primo quidem partis secundae in XXXVI causas et harum cujusque in quaestiones, haec subdivisio partis secundae pariter ab ipso Gratiano provenit. Id enim non solum insignes canonistae saec. XII. et XVI. expresse et unanimiter testantur, et quidem nominatim Rusinus', Ioannes Fanentinus'
Gratianus Voluisso Videtur. Ρrima pars usque ad causam symoniacorum extonditur - , Socunda a prima causa usque ad tractatum de consocratione procedit - ἡ Τertia a tractatu consecrationis usquo ad finom
3 Ρaritor in sua Summa Docroti sapud Sehulte, Dio Rochlahantachriston dor Stistabibliothehon, in citi. relati. seM. tom. LVII. p. 585.), dicens: ἡ Compositoris Gratiani) . . . diligentia librum istum in tres partes distinguit, quarum primam ministeriis, secundam negotiis, tertiam ecclesiasticis deputat sacramentis η Qui in sua Summa Docreti sapud Sehulle, Zur Goschichio dor Litoratur libordas Decret Gratia . Erster Beluag, in citi. relati. aess. tom. LXIII. p. 338.) hoc rospoctu ait: ἡDistinguitur liber iste in III partes. Prima est usque ad primam
causam. Secunda usque ad consecrationem, tertia usque ad finem - , Et primam quidem Gratianus ministris, secundam negotiis, tertiam ecclesiasticis doputat sacra- montis. Inde est, quod primam Vocant tractatum ordinandorum, secundam tractatum causarum, tertiam Vero tractatum de consscrations
In sua Summa Docroti apud Sehulte, Dis Goschichio dor Quellen, Om. I. p. 52. in not. in M.), ubi hoc respectu: , Opus suum , inquit, magister in tres partos distinguit: sc. in distinctiones, causas, in tractatum de consecratione ' Ita nominatim Stephanus Tornacensis sapud Schulte, Dis Goschichio dor Quellen, tom. I. p. 255.), dicens: , Sori orum consuetudo librum istum in quatuor partos distinguit, quarum unamquamque quartam appellant. Et primam quidem a principio usque ad primam causam, quae eSt de Symoniacis, secundam a prima causa usque ad tortiam decimam, quae sic incipit: ,Dioecesani , tertiam usquo ad XX IL, quae eat de matrimonio prima, quariam a XXVII. usque ad finem libri ponunt Pariter Ioannes Faventinus apud Schuste, Die Rochtshandschriston dor Stiflabibliothohon, in citi. rotati. sess. tom. LVII. p. 585.). Qui in sua Summa sapud Schulte, Die Geschichte der Quellen, Om. I. p. 250.), postquam dixorat, partem Decreti primam in centum et unam alvo duas distinctionos divisisso Huc aleam, de divisione parti S 8ecundae: , Secundam', inquit, ,partem non distinxit sac. Ρaucapalea), quia a M. agistro) G. Gratiano) sufficionior distincta est per causas, SeuJ themata, quaestiones h In sua Stimma sapud Schuue, Dio Rochtshandschriston der Stis bibliothohon in citi. relat. AOSS. Om. LVII. p. 585.), dicens: , Compositoris autem diligontia librum istum in tres partes distinguit, quarum primam ministeriis, secundam nε-gotiis, fortiam occlesiasticis deputat sacramentis - , In secunda parte agit in hunc
59쪽
35 Caput IV. g 21. et Sicardus Cremonensis , Verum etiam Gratianus eo manifeste demonstrat, quod ipse hanc Decreti partem per causas et quaestiones citat. Cujus citationis exempla ut clare perspiciantur, notandum prius est qua ratione Gratianus singulas auctoritates, ab ipso in Decretum collatas, citare soleat. Et has quidem ille nunquam Voce: canon, sed Voce: caput, Vel capitulum, Vel auctoritas, Vel illud, et similibus atque Husdsm auctoritatis socibus initiadibus, nunquam earum numero citare
Jam autem Gratianus ipse e parte Decreti secunda citat:
modum: dividit eam in XXXVI particulas, quas causas dicimus. In quibus prius de criminibus, quomodo proponi dobeant et judicari, determinat, postea de statu ecclesiae et clericorum tractat. Agons de immunitate et privilegiis occlesiae os dedecimis ot oblationibus Husdem, deque praerogativa clericorum, de religiositate monachorum, de hereticis, et schismaticis, mathematicis, quomodo et quando dobeant puniri. Ad ultimum do conjugiis, quae legitima sint et quas funesta, designans, quomodo conjungi aliqui et quomodo possint vel debeant separari 3 Item in sua Summa sapud Schulte. Zur Goschichio dor Litoratur libor das Derest Gratians. Erater Belirag, in citi. relati. AesS. tom. LXIII. p. 338.), ubi, postquam de subdivisione partis primas Decreti dixerat: ἡ Ρrimam divisit, ut quidam Munt, Hucvalea in C et I distinctiones ', de secunda: . Secundam', inquit, , Gratianus in XXXVI causas et harum quamlibet in quaestiones SteFhαnus Tornacensis quidem in sua Summa sapud Schiate, Dio Goschichto dor Quellen, ram. I. p. 255.), dum subdivisionem partis Decroti primas in 101 distinctionos Qxpresso Gratiano adscribit, partem secundam tandummodo de facto in XXXVI causas of has in quasstiones distingui refert, nulla Gratiani mentione facta, dicens: ἡSecunda spars) a prima causa usque ad tractatum de conSecratione procedit, quae per XXXVI causas quaestionibus suis decisas distinguitur Attamen ex his verbis
Stephani Tormacensis nequaquam inferendum est, eum Secundae partis subdivisionem, quam omnes reliqui unanimitor Gratiano adscribunt, eidem alaudicaro voluisse. Cui accedit, quod Ioannes Fατentinus, qui in sua Summa prorsus Steshano Tornacensi
innititur sese. Sohuue, Die Geschichio der Quellen, tom. I. p. 138.3, hanc subdivisionem partis secundas expreΗSe Gratiano tribuit. Ch. Schulte l. c. p. 51. not. 8. Sic v. g. in dicto sub finem c. 16. C. XVI. qu. 1. decretum synodi Triburi- Ensis a. 895, in cit. c. 16. e parte allegatum, in c. 6. C. XΙΙΙ. qu. 2. autem plene adductum, citat voce: caput. - Ιn dicto ad O. 20. C. XVI. qu. 1. decretum Ρapas Gelasii L. a. 494, in c. ult. D. LXXVII. collocatum, citat Vocs: capitulum, dicens: Sicut invenitur in capitulo illo: Monachus noritius.' - Ροrro in mne distinctionem. 2. dicti sui post c. 24. C. XI. qu. 3. duo decreta Papae Ioannis VIII. 872 u. ad 882) in c. 12. C. III. qu. 4. et in c. 21. g 3. C. XVII. qu. 4. posita, nec non in orti auctoris effatum, in c. 2. C. V. qu. 2. perperam Sub nomine Papae Sylvestri L 314-335) rolatum, citat Voce: auctori M. - Ιn pr. dicti post c. 11. D. XXXI. statum S. Gressorii M., in c. 18. D. XXXII. positum, citat Voce: illud, dicens: -Hinc ot illud Grogorii: Presbyter quidam. ' Pariter in Aliquando enim. 1. dicti sui posto. 24. C. XI. qu. 3. effatum, S. Prospero Aquitano adscriptum sutique falso, quum potius sit Iuliani Pomerii, presbyteri Galli, qui Versus finem saec. V. floruit; ch. Fessier, Institutiones Patrolog., rem. ΙΙ. p. 788. not. a; Richter ad c. 31. D. I. do Poenit. not. 109.), et in c. 32. D. I. de poenit. relatum, citat voce: illud. Porro indici. ad. c. 20. D. IV. de cons. decretum Papae Urbani II. 1088-1099), in c. 4.C. XXX. qu. 3. positum, Simpliciter allegat his verbis: ἡ Unde Urbanus Papa ΙΙ.
Fer quibus consuluit μ' etc. 3.
60쪽
Citat autem eas 1. Oxpresse, sub nomine causae, atque Vel cum allegatione illius causas initiadium vocum vel cum designatione materiae in illa causa tractatae . 2. Interdum Gratianus, dum causas citat, loco vocis: causa utitur voce: titulus'.
Ra v. g. in mne distinctionem. 2. dicti sui post o. 24. C. XI. D. 8., alludens in specio ad c. 12. C. ΙΙΙ. qu. 4., citat causam III. dicens: ἡ Require supra in causa: Quidum miscosus a pro is sede dejectus' - Ibidem provocans ad c. 2. C. V. q. 2. , allegat C. V. Verbis: . Requiro supra in causa: In infamia cujusdam episcopi - Ιn Iuxta igitur. 3. citati dicti post c. 24. C. XI. qu. 3., alludens ad c. 29. C. XVII. qu. 4., citat C. XVII. Verbis: . Ut infra in causa: Quidam presbyter - Itom in cit. dict. Iliud a tem. 4., in monte habens c. 3. C. n. qu. 2., allegat C. VI., dicens: ἡ Require supra in causa: Duo fornicatores et infamire notati In dicta post c. 26. C. XI. qu. 3. . alludens ad c. 3. C. XXIV. qu. 2., citat C. XXIV., dicens: ἡ India in causa: Quidam episcopus in haeresim lapsus.' - Ροrro in His ita respondetur. 1. dicti sui post c. 13. C. XV. qu. 1., respiciens ad c. 14. C. VII. qu. 1., citat C. VII. his Verbia: . Ut supra in causa: Longa int aletudine gravamus
episcopus μla exemplaribus Docreti imprεssis hujusmodi citationi causarum quandoquo etiam numerus appositus est, isque numero, quem illa causa nunc gerit, congruens.
Ita in Aliquando enim. 1. dicti post c. 24. C. XI. qu. 3. , ubi cum speciali respectu ad O. 32. D. I. do poenit. citatur C. XXXIII. his verbis: ἡ Requiro inhaca a XXXIII. Mulinciis impeditus - Iram in mne distinctionem. 2. est. dicti post c 24. C. XI. qu. 3.), ubi, respiciendo ad c. 21. C. XVII. qu. 4. , allegatur C. XVII. Verbis: ἡRoquiro infra in causa XVII. Quidam presbyter insirmitate or natus Attamen hi numeri non a Gratiano appositi, sed demum post eum, ab editoribus Decroti, adjecti sunt. Refert onim Sicardus Cremonensis ' 1215) in sua
Summa Decreti, Gratianum causas non numeris, sed a principiis earum denominarisso apud Schuste, Zur Goschichio dor Literatur liber das Decret Gratians. Erater Boitrag, in citi. relati. sess. rem. LXIII. p. 238.3 Id quod etiam antiquissimi cο- dices mss. Decreti comprobant, in quibus illi numeri de rogula desunt, et sicubi
adsunt, demum a seriori manu additi et supra lineam positi sunt, uti nominatim locum habot in c. r. bibliothecae palatis. Vindobonensis codice ma. lat. n. 2131., membr. ex Saec. XIII. inc. CD. Friinbem ad g 1. dict. Grat. post c. 24. C. XI. qu. 3. not. 317. et not. 322. Sio in Verum principia. dicti ad c. 6. D. XXXII. citat C. I., dicens: ἡ Sicut subsequens causa simoniacorum demonstrat Ιtem in suo dicto sub finem c. 1. D. LXII. eandem C. I. citat his verbis: ἡ Ut in a in causa simoniacorum Quam candom causam in g His ita respondetur. 1. dicti post c. 1. C. XIV. qu. 1., reSpiciens ad c. 9. C. I. qu. 2., citat Verbis: ἡ Require in causa ejus, a quo pro ingressu monasterii pecunia exigebatur Ρorro in dicto post c. o. D. CΙ. eandem C. I. allogat his verbis: , Causa adducatur in medium, cujus negotium et de scienter asimoniacis ordinatis, et de ignoranter a simoniacis consecratis, et de ordinationibuΗ, quae per pecunias fiunt, contineat - Eadem ratione in dicto post c. 19. C. VI.qu. 1., alludens in specie ad C. II. qu. 7., citat C. II., dicens: . Ut supra patuit in ea causa, ubi de accusations minorum adversus majores disputatum est - Itomis dicto ad c. 1. C. XIII. qu. 2., alludens ad C. XVI. m. 4., citat C. XVI. verbis:
Ιta V. g. pr. dicti sui post c. 25. C. XXV. qu. 2. , alludens in specio ad c. M. C. VII. qu. 1., citat C. VII. verbis: , Sicut supra in fit. do mutations opiscoporum B. Gregorius fecisso legitur Eadem ratione in est. diet. g Sed objicitur illud Symmachi. 1., respiciens ad auctoritatem, in c. 61. C. XVI. qu. 1. relatam, allegat C. XVI. Verbis: ἡ Supra in tit. do alienatione rerum occlesiasticarum