장음표시 사용
101쪽
Ηuius fidei salutiferae Deus est obiectum, quod iis locis, quibus illa absolute posita occurrit, concludere licet ex iis, quibus diserte indicatur. Eius auctor in nobis est I. C., tollendis impedimentis fidei, in Deo collocandae. Ipse autem Christus obiectum est illius fidei, quae nobis via est ad fidem, in Deo habendam. Facilis nunc est responsi ad quaestionem, quam initio nostrae disquisitionis de fide posuimus, quin modo Deus salva sua iustitia hominem iustum declarare possit. Ea fides coram Deo iustitiae locum tenet, quae non tantum mente quaedam dogmata amplectitur, sed animo etiam se Deo tradit. Talis enim animi conditi hominis, etiamsi adhuc imperiecti, principium continet, quo exculto magis magisque in via persectionis progreditur.
passέ e regard 'une utre vie Tout e qui composela vi reli ense, pensges, sentimenta, Volontέs, actions ne soni que des expression de la sol doni elles manent et a laquelle elles retoument. Toute les facultέ de resprit,tous es sentimenta du coeur, oute les rέsolutions de lavi active, vont se sondre et 'uni ensemble dans la sol, pou compose en rhomme a vi religieuse, interne et
102쪽
De uia e raιione qua Deus fitur ad hanc iusιitiam in homine sciendum. Sed homo suis viribus hanc fidem assequi nequit, quae sola est conditio, qua Deus eum iustum declarat. Idem Deus, cuius gratiae 1 δικαιοσύνη est tribuenda, quia ad fidem eum ducit, etiam viam ei ostendit, qua veram iustitiam consequatur. Haec via est Christus, quo in mundum mittendo et in primis morti tradendo Deus summum sui amoris dedit documentum Rom. VIII 39ὶ. Oτε δ ηχθε τὼ πλήρωμα του χρονον, suum filium misit, qui natus est e muliere et quidem sub lege GH o ), ἐν μοιωριατι σαρκος μαρτιας Rom. III ), in similitudine carnis peccati, omnium
hominum instar, carne humana praeditus, in qua peccatum sedem suam collocare solet, quo ille immunis mansit; εκ σπερματος Λαυὶδ κατα σαρκα, ορισθεὶς My Θεου ἐν δυναμει κατα πνευμα ἁγιωσύνης ἐξ ἀναστώσεως νεκρῶν Rom. Ι: 3,4). Quantopere de sensu huius loci discrepent interpretes, nemo ignorat. Hures κατὰ πνευμα explicuerunt Christi naturam divinam, quae cum Deo ei erat communis et a caeteris hominibus eum distinguebat, ita ut κατα σὰρκα significaret eius naturam humanam, cuius particeps erat sactus. Sed animadvertendum, verba κατα σαρκα opposita Verbis κατα et ευμα numquam significare naturam humanam
103쪽
divinae oppositam σαρξ in homine est eius materia animalis, quam cum caeteris animalibus communem habet, a quibus se distinguit πνεύματι. Demente igitur auli Christus a caeteris hominibus non differt quod πνεύμκτι est instructus, quo omnes utuntur, sed κατὰ πνευμα ἁγιωσύνης, quia prae aliis Sanctitatis studio ducebatur, totaque vita sanctissimam
Dei imaginem retulit. Quapropter nomen Dei filii, quod in V. . nonnullis piis et praeclaris viris dabatur, in eum per excellentiam quadrat τον ἴδιον Θεου υἱον Mm Vm 32), ορισθέντα υἱον Θεου ἐν δυνώμει. qui emaciter Dei filius est constitutus, ita ut hominibus nullum amplius dubium supersit, et quidem ἐξ
ἀναστάσεως νεκρών. Utrum vertamus pos an emper resurrectionem mortuorum, non magnum ea discrimen. Est haec doctrina Apostolica, Christum e modi
tuis esse revocatum tamquam ἀπαρχην τῶν κεκοιμη-
μενων 1 Cor. XV 20ὶ, a quo ipso et a quo tempore caeterorum in vitam reditus inchoaret Minime igitur censemus, aulum nostr loco de metaphysica Christi origine cogitasse, ubi dicitur Filius Dei esse constitutus
κατὰ πνευμα ἁγιωσύνης I). Iam quaeritur quomodo Deus per Christum homines 1 Plura de huius loci interpretatione petentibus f tisfaciunt liminarius et Hengelius ad h. l. Ch. etiam Does Oriethulge in disp. de notionibu poe. ΣΩΜ et AP in . . interpretatione diati vendis.
104쪽
ducat ad fidem in ipso ponendam. Primum tinenda sunt impedimenta, quae nos ab hac fide avertunt et Omnino prohibent ne bene confidentes Deum tamquam Ρatrem nostrum adeamus Hopterea homo liberandus erata iugo legis, quo adhuc premebatur et a peccatis sub lege patratis. Quamdiu homo erat sub lege, non potuit Deo habere fidem, quae conditio est qua ex mente aut coram Deo iustus habeatur. Etenim do μος υ ἐστιν ἐκ
πιστως Gal. Ig), lex cum fide nihil habet
commune, prorsus ab ea aliena, ei tamquam posita est. Iudaeus, sub lege vivens, erat tamquam mercen
rius, qui mercedem accipit ei debitam. Omnia legis
praecepta ei erant observanda, ne uno quidem excepto; caeteroquin erat ἐπικατώρατος. His autem omnibus perficiendis impar erat unusquisque lex vero nullum ei auxilium praebuit, contra, quamVis ipsa sancta, malas
cupidinas in eo excitavit et ita caussa ei exstitit peccati et mortis. In hac conditione homo Deum tamquam Dominum suum sibi proposuit, quem, ut δουλος, timebat. Contra, qui fidem in Deo ponit, nihil ab eo exigit sibi debitum, sed omnia eius gratiae tribuit; salutem non quaerit in praeceptis nonnullis observandis, sed in tria mente et animo Deo tradendis non prae timore a Deo abalienatur, sed libere eum adit tamquam filius atrem. Quamdiu Iudaei a Gentibus lege erant separati, fieri non potuit ut promissum, Abrahamo factum, quod omnes omnino complectebatur
105쪽
Gentes, impleretur, sed tollendum prius erat μεσοτοιχον του φραγμου ch. ph. II 143. Itaque homo, qui sub lege frustra δικαιοσύνην quaesivit, ut fide compos ipsius fieret, primum a legis iugo erat liberandus. Non semper paedagogo egebat, haud magis quam impubes, qui antea tutoribus usus quam primum ad maturitatem pervenit, iis non amplius indiget, sed heriditatem ipse adit. Deus, qui fidei auctor est in homine, impedimentum, quod eum ab hac fide avertebat, sustulit, Filio suo mittendo, nato sub lege Gai. IV ), γενομενωέπi ai μῶν καταρα sal. 13ὶ, 'να Ους νομον ἐξαγοραση, ι, τὴν υἱοθεσίαν ἀπολαβωμεν Gal. IV ), ι, εἰς τὰ ἔθνη ν, λογία του 'Aβρααμ γένηται ἐν ριστω Ιησον is την ἐπαγγελίαν του πνεύματος λώβωμεν διὰ τῆς πίστεως Gai mri 14). me singulis hisce nonnulla monebimus. Dicitur Christus γενομενος - νομον ut homines a legis iugo liberaret, ipse ut te Iudaeus sub lege
nasci debebat. Erant omnes Iudaei πο κατώρανοῦ nemo enim omnibus legis praeceptis obsequebatur et, ex ipsa lege, qui non his omnibus obediebat, erat ἐπικατώρατος Christus nos ἐξηγορασεν ἐκ της καταρας του νομου, a legis exsecratione, qua unusquisque premebatur, ab eius condemnatione nam erat lex διακονία τῆς κατακρίσεως r. m Christus nos liberavit, et quidem e quod ipse factus est περ αμων
κατώρα. Plurimi interpretes, inde a Resormatione in
106쪽
primis, his verbis Christi mortem satisfactoriam intellexerunt 1), de qua tamen sermonem non esse apparet ex huius mortis consilio, quod indicatur . m 14 et IV Christus persecta sua obedientia, quam per totam suam vitam, sed in primis in morte Deo praestitit, hominibus novum quasi spiritum indidit, qui a legali obedientia prorsus erat alienus. Attamen e legis primcipio erat exsecratus apparet aulum hic, ut saepius, abstractum pro concreto posuisse), ad quod probandum Apostolus lauda locum e Deutero mi Cap. XXI 28, ubi de suspenso sermo est, qui Deo est excecratio, quae verba libere e LXX sunt petiit 2).1 Animadvertit Bahrius Stud undaru 184s, pag. 924 sqq.)sere omnes patres priorum sex saeculorum eandem interpres tionem tuitos esse, prorsus oppositam ei, quam Reformatores et post eos plures interpretes, etiam recentiores tuiti sunt.
υπὸ Θεου, quae et in textu ebra1o et in Graeco inveniuntur omiserit, dissentiunt interpretes. lures emsent, haec verba a aulo ortuito esse omissa et revera Apostolum Christum, in cruce pendentem, proposuisse a Deo maledictum, quippe qui καταρα divinam, quam hinmines meruerunt, in se susceperit os cum Bahrio l. l. aliisque credimus, Paulum consilio verba πο εο reiecisse, quia Christus, in cruce pendens, minime si erat ἐπικατάρατος υποθεοὐ quamquam hominibus sub lege ita videbatur. Animadvertit idem . . priorem interpretationem iam reiectam esse a Iustino Mart in Dial. o. Tryph. ubi scribit: οὐ καὶ
107쪽
Huius Christi mortis hoc indicatur consilium ut Iudaeos a legis iugo liberaret ), ut elicitatis
promissio Abraham facta, si δικαιοσύνη ἐκ πίστεως
omnibus gentibus contingeret in Christo Iesu III 14),
ut omnes homines spiritum promissim fide acciperent, quemadmodum Abrahamus eum acceperat, et της υἱοθεσίας compotes fierent.
Sic nullum amplius Hiscrimen existit inter Iudae .et Gentes, inter liberos et servos MI 28ὶ omnes, Christi spiritu imbuti, eum velut induerunt 's. 73, ita ut in eo tamquam unus sint sacti 's. 283. Ab hac lege liberati, dominari peccatum amplius in homines nequit Rom. 14): sunt enim ἡπο χαριν, quae eos ducit in viam, quam inire
debent. Dicuntur praeterea o πιστεύοντες legi osse demortui Rom. VII , ἐθανατωθητε τω νομωὶ -- munione cum Christo, in cruce mortuo διὰ του σωματος ριστου), legis imperio non amplius adstricti, quia demortui sunt ei, qua antea tenebantur 's.
κατηργηθημεν ἀπο του νοριου ἀποθανοντες ἐν φκατειχομεθα et quidem e consilio, ut coniungerentur cum eo, qui e mortuis est resuscitatus, et Deo servirent ἐν καινοτητι πνεύματος, libere tamquam filii eum adeuntes, non amplius ἐν παλαιοτητι γραριματος, quemadmodum antea, quum ritibus et caeremoniis observandis peram darent.
At vero ut homo fidem in Deo ponere possit, non sincit eum liberari a legis iugo. Supersunt pec-
108쪽
cata sub lege patrata; quemadmodum Gentes legis moralis voci non obtemperaverant, sic Iudaei legis
Suae praecepta non observaverant, eorum peccata in
dies creverant, ita ut poenam divinam timerent. Omnes peccaVerant, nemo erat iustus coram Deo. In tali comestione fidem Deo habere non poterant, quem iratum ob sua peccata sibi proponebant. Ut libere eum adirent, opus erat ut misericordiae divinae conscientia in iis excitaretur ipsique ceris certiores fierent Deum non tamquam iudicem Severum ipsorum peccata punire, sed tamquam patrem beneVesum ea praeterire et condonare. Quod Deus salva sua ipsius iustitia peregit διὰ τῆς πολυτρωσεως τῆς ἐν ριστω ησου, ον προέθετο δ εὼς ἱλαστήριον
διὰ τῆς πίστεως ἐν τῶ αυτου et ματι, ις ενδειξιν τῆς δικαιοσύνης αυτos, διὰ την παρεσιν τῶν προγε- γονοτων ἁμαρτηματων, ἐν τῆ οἰνοχῆ του Θεον
Deus peccata, ab homi stibus antea, i. e. ante Christi in mundum adventum, patrata, praeterierat l), suamque
I Μinus recte nonnulli πάρεσι et αρεσι confundunt. Recte oltramarius ad h. l. ,,dans la πάρεσις ω αμαρτηροάτωv
109쪽
si indulgentiam, debita poena eos non multaverat. Ita videri poterat ea non cur se. Sed iam tempus aderat ἐν τέ νυν καιρω ut Deus praeter amorem etiam iustitiam suam generi humano probaret. Ad hoc consilium Christum προέθετο ἱλαστηριον διὰ τῆς πίστεως ἐν τῶ αυτου 7ριατι, eum proposuit, omnibus adspiciendum praebuit. Notionem autem antea constituendi, ita ut de decreto divino sermo esset, quam notionem aliis locis Vocabulum προτέθεσθαι habet, hic ei non tribuimus, quippe cui contextus obstare videatur. Sed dissicilior est quaestio de significatione vocabuli ἱλαστήριον, quod olim omnes sere interpretes explicuerunt opereulum arcae foedem. Et quamquam Hengelius micherio assentitur, hanc interpretationem adeo iam refutatam esse dicenti, ut eius silentio praetermittendae tempus sere instare videatur, nondum tamen desunt eius fautores 1ὶ qui quum animadvertant versionem Alexan
110쪽
drinam, Philonem et scriptorem p. ad Hebraeos IV 5ὶ Hebr. Iaia reddidisse ἱλαστήριον, nullam caussam rident, cur ab hoc loquendi usu recedatur, quum in . . nusquam alibi occurrat. Sed quaestio est, cur LXX et hilo vocem Hebraeam verterint ἱλαστήριον. n. a 'sa Gu, operuis proprie nihil aliust significare potest nisi perculum et hanc tegendi notionem etiam LXX nostro vocabulo tribuisse, constat ex Exod XXV 16, ubi verterunt: ἱλαστήριον ἐπέθεμα. Non igitur ἱλαστηριον per se significabat apud
eos operculum, tum enim non addidissent vocabulum ἐπιθεμα, sed propriam expiandi notionem si etiam huic voci tribuerunt. Facilis igitur inde est
conclusio, eos propterea n , Vertisse: ἱλαστήριον, quia perculum arcae laedetis instrumentum expiationis habebant 1). laque ἱλαστήριον perculum arcae significare potest, non ver debeι. At, quaeso, quomodo Deus Christum proposuisse dici potest operculum arcae laederis, quaenam ei est cum hac necessitudo Ut notum est, 'hΣn, ex auro consecta, superimposita erat arcae foederis, qua lex Dei contine-
de Pauli eon retone, praeeiptio heologiae Paulinae fonte: isnon video cur in vertenda voce λαοτεριο recedendum sita communi loquendi usu, qualis nobis in LXX, hilone et auctore ad Hebr. notus est.