De coniunctivo Plautino

81쪽

a summa in revi conspectu ocitae.

Ρlautinum sermonem examinantes studuimus eruere, qua ratione inceretur in subiuncta oratione indicativus secundariae gententiae, cum in infinitivum transiret sontantia primaria. Repperimus duo exemplorum genera esse seiungenda:

Ι. Obliquam orationem et II. Ceteram r. subiunctam. I. Obliquam orationem secundum advigium et Zanderum appellamus eam, in qua verba et sententiae reseruntur quae aliena sunt ab eo qui loquitur, siv alterius personae sunt, sive a tempore tantum loquentis aliena vol

Intra hanc orationem coniunctivum obliquum reperinaus necessario requiri in omnibu sententiis so-cundariis, quae re vera ad eius mentem reseruntur, de quo enuntiatio regens praedicatur, sive res certas sive res

cogitatas significant cum indicativus in is tantum sententiis usurpetur, quas is qui loquitur aut ipso addit aut suis verbis circumscribit. Obliquum igitur coniunctivum invenimus A. Post vere praeteriti temporis verbum, quaecumque est

82쪽

75 1. si III persona est tamen post universalia verba, ut aiunt, indicativus liberius retineri posse videtur):2. si II persona lentis aut vere interrogantis est: sin autem praecipientis Q, libera modorum optio patet ).3. Sira persona est, in lauti sermone numquam Oratio obliqua provenit. 4. Verbum impersonale ibi tantum obliqua oratio ου quitur, ubi eam requireret personalis structura, quae ad sententiam responderet, sub8tituta. II. Ab hae obliqua oratione diligenter distinguenda est reliqua subiuncta oratio. Nam extra eos fines, quos iam designavimus, i. e. si quis ea eloquitur, quae ipse iam sentit, coniunctivus in subiuncta oratione non exoritur nisi in universalibus infinitis sontentiis secundariis quae infinitivi notionem explent, ad suturum tempus semper spectantes, si non intra infinitas periodo sunt. Quin in lauti sermone ad futurum tempus quodammodo omnia exempla spectant, in quibus praeter subiunctionem nulla coniunctivi ratio percipi potest. Nam si non ipsa sententia secundaria futuri temporis est, in verbo ρ- genti aliqua voluntatis noti est, quae ud futurum tempus totam periodum refert. - Simplici enim dicendi verbo ex omnibus unus tantummodo coniunctivus subiungitur Mil. 1414

Forsitan cui parum videar mihi constare, quod necessar quidem dixi coniunctivum obliquum requiri, sed postes per sonae verbum iuΗsivum concod liberam optionem patere. uncauto indicativi usum lihortoro inde vidimus Oniro, quod II personae verbo iussivo non oratio eius qui appellatur subiungitur, sed verba eius ipsius qui loquitur. Attamen obliquum hunc coli. innetivum si quando nobis occurrit inro mihi Videor appellassi . quia etiam in certis rebus usurpatur.

83쪽

- 76 iuro quod vapularim, vapulam p. 13, ceteri ex huiusmodi verbis pondent: mortet, decet, licet, aequum est, volo. Sed ne in his quidem infinitis sententiis coniunctivus necessari requiritur. In iis autem sententiis, quae ad certas res et certos homines respiciunt in Plauti sermone etiam in infinitis ps-riodis quae ad praesens tantum tempus referri possunt , coniunctivus non provenit nisi aliae simul rationes ei suffragantur.

Ad irrealom nim notionem primariae pntentiae secundaria semot Trin. 175 - 6 p. 27. D. Baech. 96 564 ad negativam semel vel bis Poon. 276 et As 4354 42 , cis Mil. 426 554 556 ita assimilatur ut nos irreali aut cogitata ipsa quoque versari videatur. Ceto quin coniunctivus est in relativis aliisvo sententiis eas notiones intendens, quas etiam in absoluta dictions exprimere potest, quamquam eo facilius apud infinitivum subiunctum oniunctivu provenit, quod illustrior ibi est ea modalis vis ut

insorvit.

Ubi igitur in primaria sententia est l. I personae verbum praesens aut suturale, 2. verbum impersonale exceptis eis, quae obliquam orationem secum habent v supra) ibi in secundaria sententia, quae apud infinitivum subiuncta orationis est, indicativus in lauti sermone sit si infinita est libere servari potest, praesertim si non ad futurum tempus refertur, et, si definita est i. e. ubi de re certa ligitur), semper servatur, nisi aliae rationes a codunt, quae coniunctivo

saveant.

3. Item post II persona verhum iussivum in secund. sent subiunctae periodi indicativus saepe rotinetur, si di- condi verbum est, semper si sentiendi verbum est. Diyitia ' Cooste

84쪽

De coniunctivo qui est apud

coniunctiVOS.

86쪽

Coniunctivus obliquus. Coniunctivi ut obliquum, qualem in priore huius disputationis parte definivimus et ab eo distinximus qui

regenti infinitivo deberetur, prius excipiamu quam coniunctivum ex assimilatione quae dicitur vel attractions modorum profectum aggrediamur. Ille enim suam habet vim, ut secundariam sententiam a loquente alienam esse significet, Ru in omnis generis sententiis necessario requiritur, nisi quus is qui loquitur ipse circumscribit aut addit hic autem regenti coniunctivo debetur vel ad eum assimilatur qui coniunctivus assimilationis item ut is qui regenti infinitivo debetur nequo in omnis generis sententiis usu voni neque, ubi adhibetur, aeque necessario adhibetur. I. Tertiae personae verbum personale est in primario enuntiato.

A. Coniunctivus.

l. Condicionales sunt sententiae: Amph. prol. 64. Nunc hoc me rure a vobis iussit Iuppiter, 67. Si quoi favitores delegatos viderint, Ut is in eanea pignus capiantur tuus. Cure 425. Quod istic seriptumst, id te rare iusserat Profecto ut faceres, suam si velles gratiam. Mero prol. 60. Quod nisi puderet, ne ruberet vivere. Diyitia ' Cooste

87쪽

- 80 Non tanti est hoc X. Ps. 899. nam eum ireum ire in hune diem Ut me, si posset, muliere intervorteret.

Nam lidet admodum crebro indieativus si possum etc. in hac sormula usurpetur, tamen ostendunt talia coniunctivi exempla, qualia sunt Vides. 56. Ibo et quaeram si quem possim sociomum nanciscier Seu quem norim qui i68, Most. 837 8, Trin. 53l etiam extra obliquam orationem coniunctivum adhiberi. 2. Relativae sententiae: Amph. 81. Hoc istium in mandatis dedit, -3. Qui sibi mandas σέ delegati ut pluuiarent, Quis alter quo placer nJ fecisset minus, Eius ornamenta et corium uti conciderent. As. 443. Nam retineri, ut quod sit sibi operis locatum e liceret. Bacch. 550, 788. Orabat quod istic esset scriptum ut flaret. eis ind. curc. 25.)Cist. 84 gessit morem, mihi in me, quem νο marem graviter, sineret cum

eo virere.

Ρoon. Audire iube nos imperator histricus, Bonoque ut animo sedeat in subselliis, Et qui esurientes et qui saturi uenerint.

sede ite BCD, quod recte defendit LooJPs. 57. Ut qui hue adferret eius similem symbolum

Cum eo simul me mitteret.

88쪽

ut tu quod quaerant inueniant sibi, in quo ex ut pendet a verbo emptant. Aul. 29. Is scit adulescens quae sit quam compresserit. Cis indicativum circumscribontis in Cist. 179 p. 14 o aespersonae verbo pendentem in Aul. 3. De coni. Amph. 101 infra. Ineerta est verbi species in As 12l moriri sese asolet Quam non perfectum reddat, quod promiserit. 3. Temporales sententiae: Cist. 0l. Nunc mea mater iratust mihi, Quia non redierim domum ad se, postquam

hane rem resciverim. As. 184. et quoque catulo meo Subblanditur novos amator, se ut quom videat gaudeat.

Mil. 578. ista quam rem gerat s in miles quom adveniat comprehendar.

Bacch. 43 ut, ubi emeritum sibi sit, se mehat domum. Ep. 3l6 ut , dum rem dinum faceret, cantaret sibi. 4. Comparativa sent. Trin. 305. Qui homo cum animo - depugnat uo, Utrum tune esse munelit ut eum animus aequom

An tu potius ut parentis eum esse, velint. Ad eum pro reflexiv se . p. 9-10.

Non pauca quidem iam ex his exemplis sunt in quibus coniunctivus suo loco esset, etiamsi non obliqua ratio adesset, quae tamen emcit, ut eo magis ille modus requiratur. In ullis iunctionibus praesertim si negativa est pri-inaria sententia obscurior est, si ulla obliqua vis, ut in his infinitis sententiis intra consecutivus periodos:

89쪽

- 2 curo 377. Haben hune morem plerique argenturii, in alitis alium poscunt, reddant nemini, Pugnis rem solsant, siquis poscat clarius. 8oleant, corr. B JAmph. 46. Sed mos numquam illi fuit patri meo Lin exprobraret quod bonis faceret boni. Merc. 35. Quia nullus usquam amator deos t eallide

Facundus, quae in rem finisi n t sua in ut possit loqui. Obliqua quidem vis finalis ut in Amph. 0 cogitari

potest et in hoc exomplo et in simili Trin. 34. Nimio pluris seiun - quum id quod prosint pluribus. Sed non propter reflexivum pronomen suam id necesse est scis p. t huius disp. . In utroque ex coniunctivus iam negativae notioni debetur nihil quod in rem suum sit. Coniunctivus assimilationis potius quam obliquus agnoscendus est in Trin. 210. Valso an ero laudent culpent quem relint Non florei faciunt dum illud quod lubeat

sciant. B. Indicativus.

Indieativus in sententiis qua loquentis sunt iisdemigibus, quas . 1 sqq. huius disp. cognovimus, nobis Occurrit.

1. In sententiis quas ad xplieandum addit is qui loquitur, ut in compar sent quas parenthesis loco est: Merc. 428. Mundanit, ut ad illam uelam ita ut illast

emerem sibi. vel in relativa: cist. 13. quae me opere trinio Servare iussit, qui suos Selenium parens Fucilius posset noscere, quae erae meae uPPO sitas parva. Diyiligo by oc oste

90쪽

vo in temporali: Trin. 15. quid illic festinet sentio :in agro portat Lesbonisum, quando evortituessibus.

Absoluta enim est haec sent tempor. v. p. 16 e et iungenda sunt: nunc quando morti festinat ut . 2. In sententiis quas circumscribit is qui loquitur, a. ubi necessario indicativus adhibetur: Mil. 1012. Homo quidamst qui est quod quaeris ubi sit. Ps. 597. h. Ibi etiam eoni obi adhiberi potuit:

Relativae sententiae: cure 425. Quod isti seriptumst, id te orare iusserat Profecto ut fureres, suam si pelles gratiam. eis coni obi Bacch. 788. Orabat quod istis esse ser i tum ut fieret.

Quam amabat emeretur sibi 70 patrem prius se convenire non volt ,

Quam id argentum quod debetur pro illa di.

numeraverit.

Cist. 85-7. Irin. 288-9. Temporalis sent. Mil. 1317. Orant te ut eas ventus operam dum dat, ut velum e licent, eant ventus - ut sallam e liset CD, adrentus opheram

dum dant ut ut vilem emptiset B, . . licent Α, corr. FZ.J.jelatis lange . An haec est licentia illa post dum praesentis indicativum etiam in obliqua oratione retinendi p3. Indicativus post eiusmodi III personae verba regentia, quibus non simul II personas dicta aut sententiae subiunguntur. Iam p. l et 60 61 huius disp. comme-