De coniunctivo Plautino

61쪽

- 4 Nam indicativum adhiberi in sententiis quae aperte loquentis sunt, vix pus est commemorare.

Rud. 129i ego qui in muri prehendi Bese atque cepi mdulum, ei dari negat

quicquum.

Men. 819 869. Me iubes facere impetum in eum qui stat atque Oecidere. eum qui stat Iunc v. 8643. Bacch. 1008. untum flagitium te scire audivi meum, Quod cum peregrini cubui rore militis. 2. Ubi interrogativa est sententia primaria, magna ex parte interrogantia arbitrium est, utrum suis verbis uti velit an eius quem compellet utrum ex sua mente interroget, an ad animum ius quem interroget sententias reserat. Quo fit, ut indicativus interdum videatur licenter restare, re vera autem vix aliter atque post III personae

verba restet.

Ut coniunctivus obliquus est in Most. 974' in minis trigini amisam destinatum hi lotaehem y l Aio lin postquam iis hinc pater Sit profectus peregre, perpotasse Midus. a ny- verane sunt ea quae dixisti v. 958 eto' Temporis igitur quaedam confusio os atque praeteriti temporis significatio. In die ativus autem in

Men. 1050. Men hodie usquam eo senisse te, audaX, audes die ere, Postquam adporsum mia imperas ut huc venires pMenaechmus enim putandus est non verba ipsa Messenionis referre, sed tantummodo quaerere, num assirmare Diyitia ' Cooste

62쪽

- 55 nudaa Mess. ea quae iam ipse ei proponit, suis verbis tempus illud circumscribens postquam imperavi. Nam hoc dicer volui Men. . Nego me convenisse te postquam imperavi', in qua periodo necessario indicativus servatur.

A. Coniunctivus.

Condicionales sententiae: Trin. 95. Quid te distriorem censes foressi, si aps te agrum coeperimpΤruc. 624. Emoriere ocius ni si manu viceris.l Quid manu te eri myssi libri, ni Stud. ni si rugm.JΡer brachylogiam enim hoc dictum est pro Quid'

mote uis morisurum esse Γ manu vicerim Cum igitur a. h. l. diceret Ussing Repeti ur eadem forma qua interro-yalum 'heia' ) potius dicendum erat: Repetantur interrogatione eadem verba, in obliquam tantummodo speciem conversa' es St. 333, p. 93, Most. 182-3). coniunctivum igitur par est accipere etiam in his seni., quae verbum regens sequuntur. sed in quibus utrum coniunctivus sit an indicativus sex verbi pecie non possumus

concludere:

As. 338 sim morandum censes, si consporeis' 612. Nam quid me Deturum putas, si istuc quod diei famisy Bacch. 1198. unde illum sumere censes, nisi quod tute illi dederis censes sumere trai. eisi .JSed absolutae iam periodo condieionali tribui potest coniunctivus, qui est in Bacch. 1193- et Mil. 1150-1,

ad universale subiectum spectans.

In relativa sententiari. 482. reqvam seis silium tibisinam Meum amare liberare quam seli ty

D duobus ex ita octo dicitur Bacch. 561 Poen. 353.

63쪽

id simul cogitandum est, coniunctivum vulgo esse in relativis sententiis, quae ad verbum equis se applicant, ut

in Amph. 56.

In Poen. 265. an te ibi is inter istus vorsarier, Prosedas, pistorum amis- --8. Quae tibi olant stabulum vi r utumque,

Quas adeo haud quisquam umquam liber tetigit fconiunctivus lan nescio an hypotheticus sit suppressnprotast: ae inter istas orseris , quae sententia latet in verbo tibi. - coniunctivus ad universalem II personam spectans . Temporalem sententiam Most. 975-6 supra laudavi. B. Indicatio reperitur in eis sententiis quas ex sua mento suisque verbis circumscribit is qui interrogat, non solum si quas explicandi causa laxe adnectit ut Amph.

760-l, vel ipsi interrogationi opponit ut Amph. 561 audes mihi praedieare id, Domi te esse me, qui hic ades 373-4, 730-I,

sed etiam si necessaria sunt membra interrogationis. In comparativa sent.: Rud 1099. Ut tute's, item omnis censes esse δIn relativis sent. quas in certis rebus versantur:

Rud. 1035. Vin qui in hue illa habitat, eius arbitratu fieri' 1074. Quid tu idem mihi is fieri, quod erus consue

ri tibi p

Persa 681. Quod te dignumst me dignum esse PyΤruo. 546. Nun tu num nevis me, solupta mea, Quo oculus sum ire ad cenam' nun tia nuneris mea B, num eris me JSt. 294 An isero censeas, nil esse quod montino se 'In temporali sententia, quam supra attuli Men. 105 I. Diyitiae by oc oste

64쪽

- 57 In causali sententia tantum non absoluta: Cas. 397.

Mil. 499 An quia latrocinamini, arbitramini Quides licere facere nobis, verbero 'Trin. 1018. An re qui cum frugi l hominibus Ibi bibisti,

Inter eosne homines consilium te redipisci postulus' Men. 14. Omnis inueclos esse censes, tu quia'syQuin etiam hae in sinitae sententiae, quae verbo regenti praecedunt, ab absolutis sententiis non longe distant: Merc. 654. Cedo, si hae urbe abis, amorem te his relicturum putus'

490. Tunt quanti poseit, in tanti illam emi y

Trin. 788. Sed epistulus quando obsignatus adferet, Nonne arbitraris tum adulescentem anuli Puterni signum nosse' nam in dithographia 788 quom, attulerit modus non dispicitur. S. Ubi iussiva denique est primariae sententiae

vis, summa valere videtur modorum usus licentia. A. coniunctivus.

Oratio quidem obliqua exoritur, cum quis alteri, quae dicat, ita praescribit, ut ipse plane recedat, quo tota sit eius oratio, cui verba referenda mandat, quasi revera eius, non sua ipsius, verba reddat. Quae ratio satis aperta est in hac causali enuntiatione, quae ad verbum finitum statim se applicat:

' Interrogativa specie interdum iussiva sententia induitur, ni formula illa quin diris', die vel ut in Bacch. 1193 non tibi, venit in mentem idem est atque cogita quae . Quin etiam amrmativa sententia a iussiva interdum haud longo distat, ut vides du stetistia, - vide, dioea v. p. 6R- se utierzeugly.

65쪽

Mil. 1035. Me inclamato, quia sic te vias volgem. si tam libri, corr. yl.J

Vere obliquum esse hunc coniunctivum inde elucet, quod etiam in rebus certis verisque narrandis usurpatur, ut Mil. 1166-7, ruc 589. Temporales sunt sent. Αs. 367 narra hae vi nos acturi sumus: Te eae Leonia stiturum esse ati ensem Sauream, Dum urgentum adferat mercator pro arinis. Mil. 1l66 hase esse aedis di eas dotalis tuus: Hinc senem aps D ubisse, postquam feceris dinortium.

Qi 9 A dieat ceteri abisse Α, abisse ceteri;JRud. 1336. Desera te mi argentum daturum Eodem die fui riduli ubi sis potitus. Detur cod. eorr. Benu. tui Seussi fl)Relativae sunt Sent. Mil. 182. I sis, iube transire huc quantum po8sit,

istis', si BCD, si est Z possint Ad

981. Iube sibi aurum atque omiumenta quae illi instruaeti mulieri Dono habere, auferre ' abs te quo lubeat sibi

fouferet CD, auferre FZ quod CD, iubeat BC corr. JTrvc. 589. Die ob hae dona, quae t ud me miserit,

Me illum amare plurumum ).3 Νil probat

Bacch. 173. venemque e Ne meo rum me sinas Prius convenire quam sodalem viderim. Sod per so star potuit coni relativae Sent. Persa 302. Paratum iam esse dieito, unde argentum sit futurum.

66쪽

- 59 condicionalis est sent. Mil. 1185. titio uenuo et matris verbis Philocomasium arcessito: -8. Nisi eat, te soluturum esse navim ventum veram dare. B. IndicativuB.

Maiore licentia quam post interrogativa verba indicativus retinetur in periodis, quae a iussivo verbo sentiendi aut dicendi pendent. Nam hoc non solum in eis sententiis fit, quibus certas res circumscribit is qui loquitur, sed etiam in condicionalibus sent et universalibus sent relativis, quae a verbo regenti ro vera pendent. l. t quidem post verba sentiendi indicativus in sabulis lautinis semper servatur.

Nihil sane probant sententiae, quas is qui loquitur ipse circumscribere potuit, ut in capi 606. s. 115, Trin. 1026, nihil indicativus post verba talia quale est sine in Truc. 734, capi. 114. s. 861. Sed satis probant exempla quae sunt: Mil. 15. Nam mi patrone, hoe cogitato tibi probus

est architectu'Bene lineatam si semel carinam conlocavit, Facile esse navem facere.

Cod F est, ceteri esse JMost. 255. Ubi tu cornmodas, eapillum commodum esse credito. commodes libri, corr. camer.JPoen. 240. Soror, eos ita, amabo, item nos perhiberi, Quam si salsa muriatis esse autumantur,

squam ei BCD, quasi FZ.J

Immutati igitur restant in subiuncta ratione iidem

67쪽

modi atque in paratactica iunctura, ut ost. 216-7, St. 519-20Αd sententiam huc portinet etiam Mil. 664. 4enserem dices se me esse' quam mutumia mare.

II. At post dicendi quoque verba indicativus, quamquam obliquam orationem usu venire vidimus, ita interdum servatur ut eluceat, I personae verbis iussi vis non magis affici orationem subiunctamquam I personae vocabulis aut impersonalibus. Quae ratio non mira est, si consideres, et sentiendi verbum quale cogi ut ad sententiam non distare ad personae verbo quale moneo aut impersonali cogitandum est, et pro dicendi verbo quale dieito acile substitui posse Ι personae formam ut promitto, id dierum olo vel eiusmodi. Sic dico non mirum esse, si quis interdum II personae verbo iussivo potius ea subiungit, quas ipse iam sentit, quam alterius orationem futuram i. e. eius, cui verba r serenda mandat). - Eodem modo indicativum servari posse post futuri temporis verba, quaera personae essent, supra monui p. 50.

Quin etiam post ΙΙΙ persona verba iussi vuindicativum facit retineri posse suo loco p. 14c quasi prae

teriens commemorRVi. Qua eum ita sint, iam divinam tibi licet, um prave iudicari inaes er hist Synt. II p. 444 , cum de indicativo, qui eμt: Ep. 456 Animadvorte, ut quod ego ad te mi intelligas: ita dissereret: Die Bribe litin de Indieati de dire te Rede ist

gam abnomy. Quin contra ne potuit quidem in hoc ex coni. Obliquit usurpari.

in Cic. ro Sexto Roso. si Nolite enim putare, qui ad uidimpie commiserunt, agitari Furiarum tuedis DG Videtisne, quoa wbis poetae tradiderunt , ut eos vitent Furiae

68쪽

cativus post verbum dicendi in sententia rem certam circumseribente. Sed alterum x. quod ibi conserendo laudavi: essen. 72, ostendit sentiendi verbum, quod est record tur, non essicere, ut in coniunctivum obliquum transeat indicativus universalis sententiae relativas qui nihili unt. Rostat enim indicativus eodem iure quo post moneo vel evitato. Non est cur longus sim in is sententiis tractandis, in quibus certae res explicantur vel certi homines describuntur:

Caph. 391. Dicito Me - servire huic homini optumo, Qui me honore honestiorem semper fecit et facit. Mil. 981. Iube sibi amenta, quae illi instruxit imn habere.

1314. M t. 16. Me suasore, id facium audaeter dicito,

Qui subegi faenore amentum ab danista i

335. Ps. 1197. proin tu Pseudolo Nunties ab risse alium praedam, in oecurru prior ab z. A. addux ceteriJ nunties, per te nuntioJ

Trin. 1026. Quin tu quod periis periisse ducis'

Quamquam in tali quoque sententia obliquum coni. supra vidimus: Truc 589. Die ob haec dona, quae ad me mi gerit, Me illum amare plurumum. Atque etiam in his indicativi exemplis quae iam Nisi saepe concedendum os ad ipsum verbum regens pro-Diyitia ' Cooste

69쪽

xime pertinere, non extra mandatam orationem additam esse, relativam sontentiam. Ut in Caph. 391 eerto Tyndarus ea quoque verba honorifica relata vult, quae versu 392 continentur. Sod nihilo minus indicativus suo loco est, sive sententiam relativam putamus ab eo qui loquitur iam esse explicando additam, sive eum censemus a II personae verbo dicendi re vera pendere. Si enim illud accipimus conferri potest Persa 302. Paratum iam esse dieito, unde amentum sit futurum. Iubeto habere animum bonum die me inam amare multum:

Ubi se adiuuat ibi me adiuvat quae dixi ut nuntiares, Satin ea tenes' adluat libri his eorr. Valla cum Α, ut vid.JIn hoc enim exemplo vix dubium esse potest, quin id quoque solatium, quod inest in verbis: Ubii aditipat v. 3043, Toxilus amicae suae allatum velit. Quom igitur dicere potuisset: Ubi se adisset, ibi sinam me adiuvare, absolutam sormam adhibuit, eonfidens etiam si puellam

haec verba esse relaturam. Sin autem re vera pendere dicas sententia relativas, ea accipiendi ratio defenditur reliquis exemplis quae sunt: Universales sent relativae:

Mil. 1070. Die δ me thi omnia quae volt facturum. cis coni post die in True. 589. Μil. 974 in m illam iube abs te abire quo tibet.

cis coni Mil. 981. Me is erres abs te quo tib ea sibi. Mon. 529 v. infra. Comparativa sent capi. 737-8.

Cfr. Cic. Tusc. I, 101. Die nos te hic nidisse dum obsequimur.

70쪽

causalis sent.: Mil. I 411. tira te non nociturum esse homini de hae re

Quod tu hodie his uerberat ti' aut quod

verberabere.

Si te saluom hine mittemus Venerium nepotulum. sic A nisi quod in 14l non omittit, verberare mittimus ΡJcis coni Rud. 1336. Detera te mi amentum daturum Eodem die, tui viduli tibi sis solutis. Condicionales sent.: Mil. 453 te nusquam mittam, nisi das 'malam fidem, Te hue, si omisero, intro ituram. sin miseret corr. B Jos proximum vereum: 455. io fidem, si omittis, isto me intro ituram. Mil. 1413 si mittemus V. supra. Men. 528. Et istu et aliud si quid tirari voles Me tiraturum dieito, quidquid volet. dicito - spondevi His exemplis perlustratis elucet, quo usque Ioquenti optio patuerit, utrum coniunctivum obliquum adhiberet

necne post II personae verba iussiva. Obliquum coniunctivum dixi. Quamquam enim eadem esse videtur haec modorum vicissitudo atque postes personae verba praesentinaut impersonalia verba tamen obliquum esse eum saltem coniunctivum apparet, qui in sententiis, quae de certis rebus praedicantur, usu venit. - Nam in universalibus scilicet non possumus discernere, utrum obliquus sit, an infinitivo debeatur ut in Mil. 98lὶ - Id autem secundae personae cum prima commune est, quod indicativus in subiuncta oratione passim restat, ubi quis eloquitur, quae iam sentia velitae. Diyitia ' Cooste