장음표시 사용
751쪽
31 S. V. Ouibus modis privilegium revocetur, et quando revocalio privilegiorum vim suam, et ebeetum habeat pBevoeantur autem privilegia expresse, vel tacite; expresso per verba expressa , vel per elausulas speetales , nut generales , nisi sint in corpore iuris clausa, vel speetali hus clausulis inunita , vel per modum contractus com cessa sint; ad talia enim privilegia revoeanda non sufficiunt clausulae gen rates , sed specialis saepius derogatio laetenda, et expressa. Tacite vero revocantur per netum principis concedentis, direete contrarium privilegio ,
cum quo actus talis subsistere non potest nisi in principe praesumi povet ignorantia privilegiij vel per legem eontrariam universalem, si privilegia conressa sint in torpore luris eontenta: neque tamen per mandatum particulare, aut reseriptum principis censetur privilegium, cui contrarium hoe rescriptum est, tolli, si nullam clausulam derogatoriam habeat, e . Cum ordinem, s. De rescriptis, nee per privilegium posterius , contrarium priori , revocatur prius speetale, nisi specialis prioris mentio derogatoria fiat c. Veniens, is .iuneta glossa v. Nullum, de praescrip. cum In his easibus non praesumatur princeps seientiam habuisse prioris privilegii, vel certe di et debeat, derogari quidem per tale rescriptum speciale posterius privilegio generali, quoad hune actum , et hane virem, non tamen in genere, et in omni casu) neque per sententiam latam a principe, qui privilegium concessite. Sub orta, 21. de sent. et re iud. quo in easu reprobare potius privilegium pro hae vice censetur princeps, quam reVOeare.
S. VI. In pereunte re, eui privilegium iMaeret, pereat quoque, et eatinguatur ipsum privilegium 8
Respondetur, perire quidem privilegium reale, Sive rei adhaerens, p reunte tali re , sicut personale privilegium extinguitur pereunte persona, euleoneessum est, ita tamen, ut distinguendum sit, an locus , Vel res saera , ecclesia videlicet, vel monasterium , etc. auctoritate superioris destruatur si que ulla spe restitutionis , vel reparationis , ete. Vel utrum pereat ab hostibus V. gr. dirum, eombusta, eae . cum spe reaedisseationis; in illo ensu pereunt privilegia tanquam subtracto in perpetuum fundamento; in hoe autem casu remanent omnia privilegia non tantum , quae solo affixa sunt, sed etiam ea , quae in Ioeo tali saero exerceri possunt, suspensa tamen manent, uSque dum locus talis iterum aedificetur.
S. I. Quid tiι purgatio in genere, eι quot leae, et a quo indisenda sit purgatio canonica, eι quibus indici possit, ae debeat primatio , prout hie de ea sermo est, aliud non est, quam ostensio in- noeentiae de oblecto erimine: duplex autem illa est, vulgaris alla, quae in Sequente titulo reprobatur; alia vero canonica, a iure ea noni eo scilicet inventa , et approbata. Indicitur autem haec Purgatio eanonica a ludiee eom-
752쪽
petente, ab episeopo v. gr. qui non tantum clericum , sed in criminibus ad forum ecclesiasticum perlinentibus, etiam laicum subditum ad purgationem talem laetendam cogere potest e. με inter , 5. h. t. ltaut haec indici etiam possit regularibus utriusque sexus, si de erimine infamati fuerint; damnari tamen de hoc non possint ob defeetum sufficientis probationis e. Moniales, a. h. t. vel si de desectu aliquo , seu impedimento eanonico infamati sint, cap. Accedens, I 4. h. t. S. 20. S. II. Ouando, sive in quibus easibus indicenda sit purgatio canonica, vel non 8 Indi ei debet ea, quando quis est publice v. gr. de crimine apud viros honestos, et graves infamatus quod si enim a malevolis tantum orta sit ivsamia, nec Mandalum ullum sit, non indicitur purgatio canonica , et adsunt plures quidem verosimiles praesumptiones, sive semiplena probatio, sunscienter tamen, et legitime probari illud non potest. Quod si enim crimen sit notorium, linui celari nou possit, vel legitime probatum, non tam canonica purgatio indicenda est, quae in tali casu loeum non habet, sed sententia punitiva contra talem pronuntianda erit, vel absolvi debebit, si nihil contra eum probatum est. Quod si tamen in purgatione defecerit, cui purgatio indicta est, deponi debet, et omni beneficio, ae ossicio privari, prout colligitur ex e. Cum dilectis, 15. h. t.
S. III. Ouae sit forma purgationis, sive quomodo ea seri debeat 'Forma, et modus huius purgationis praeScriptus est in c. Quoties, S. h. t. primo scilicet, ut ipse purgandus si ingenua , et honesta persona sit, vili enim homini vix desertur purgatio hareὶ iuret super saneta Del evangelia, quod crimen illud, de quo infamatur , non commiserit i saltem eo tempore , de quo est infamia nee per se, nee per alium, mandando Milicet, consulendo, aut aliter lavorem , vel auetoritatem tribuendo, nec suo nomine laetum , ratum habendo; et quamvis episcopus ordinarie iurare non debeat laetis sacris evangeliis , sed sufficiat, si iuramentum illi praestandum sit, ut iuret praepositis evangeliis, coram se , in hoe tamen speciali purgationis casu vult pontifex, ut iuret tangendo evangelia. Secundo, ut habeat eertos eom- purgatores, vIros honestos, quΙ sint bonae opinionis , et lurent de credulitate , sive iurent credere se , quod Verum iuraverit, qui se eanonice purgare debet, prout paulo post pluribus diretur. i. IV. Quomodo procedendum sit contra infamatum de crimine, negligentem famam suam, sive se purgare ab infamia pDe hae materia in e. Si quis, 2. h. t. et in c. Inter sollicitudines, lo. eod. statuitur, ut si quis de erimine i quod permunens et successivum est infamatus sit, ipse tamen famae suae negligens infamiam hane insuper habeat , episcopus contra eum inquisitionem instituat, ut de infamia certitudo habeatur, et si desit accusator, ter lagitime iuxta sanctiones evangelieas monitum, si se non emendaverit, ab ossicio suspendat, quousque se purgaverit ad arbitrium iudieis, ne populus in eo scandalum patiatur. Si vero
753쪽
33 crimen, de quo infamatur, momentaneum sit, et ex integro lam praeterierit , nihil opus est monitionibus praeviis, quae in ordine ad emendationem in tali rasu frustraneae essent, sed potest iudex infamato, si legitime Gn- stet de lusamia, statim indicere purgationem eanoni eam, in qua si deficiat, tanquam eonvictus f praesumptive saltem condemnari debet. S. V. De eompurgatorum qualitate, iuramento, et numero. Omnia haec ex dietis iam colligi possunt: primo scilicet, quod compurgatores hi debeant esse viri honesti, probatae vitae, et qui notitiam illius habent, cuius sunt eompurgatores, c. Cum , 7. h. t. sui ne occasio detur, aut periculum sit periurii , qui sint vicini, e. Cum dilectus, li. h. t. t Ierati ab ecelesia , neque in iudicio propter erimen condemnati, c. constitutus, s. h. t. , eiusdem ordinarie eum purgando ordinis , episcopi scilleet, si sint episcopi eompurgatores , presbyteri, si pro presbytero eompurgatores sint, clerici, si pro alio clerim, etc. vel si hi desint, et haberi aut ad tu non possint, alii etiam tam Viri, quam foeminae admitti possint argum. e. Cum in iuventute, 12. h. t. et ivaeta glauam in eanon. Clerici, 32. v. Aliqui. dist. 81. Iurare autem debent hi compurgatores de eredulitate, sive quod credant secundum suam opinionem , et conscientiam, verum dioere ensa, qui suam infamiam purgat c. De testibus, 33. h. t. ad eavendum perieulum periurii, si de veritate iurare tenerentur. Ad numerum denique eompurgatorum quod attinet, varius ille pro diversis purgationibus suit, prout
iura antiqua ostendunt, nunc quinque, nune Septem , nune plures etiam mmpurgatores adhibendo, hodie numerus hie est arbitrarius, secundum lu-uleis, qui purgationem indicit, arbitrium destinandus, spectata qualitate personae purgantis se, et speetata qualitate delicti, et gravitate infamiae. S. VI. De VPetu purgationis canonicae, et poenis desteientis in illa. Esseetus purgationis huius est, ut ea legitime peracta, absolvatur, qui
se purgavit a suspensione, si quae praeeessit, et ab infamia criminis , r uone cuius se purgavit, c. Habet, s. caus. 2. quarat. 5. et prout sumitur eae eant. Eae tuarum, η. h. t. ita ut regulariter non possit purgatus iterum areusari de delicto hoe, nisi nova infamia elusdem eriminis exorta sit, aut absens fuisset, non tamen per eontumaelam , necuintor, quando purgatio saeta fuit, qui plene probare erimen potest, et vult erimen illius probare , qui se purgasse videbatur, eum de eodem crimine quaeri quidem saeptus non passit, delicta tamen etiam non debeant manere impunita , praeserum , si per malitiam impunitas aequisita fuit. Qui vero in purgatione canoulea desseit, habetur pro eoavleto, ut dictum , et eadem poena ean nim punitur, ae si de erimine per legitimas probationes convictus suisset, e. cum p. 7. S. Descientem, h. t. iuncta glossau. Privarunt, cum praesumptio probabilis ex infamia orta transeat in ut lentam , si reus in se purgando destelat.
754쪽
Purgatio vulgaris dieitur Illa, quae a vulgo inventa, Vel usu introducta fuit contra sormam canonicam, et a Sacris canonibus reprobatur, ut quae magis ex diaboli, quam ex Dei instinctu originem suam aecipit: sie a iure canon. reprobatur purgatio tacta per duellum c. cura, I. h. t. purgatio saeta per iudicium ferri candentis, Vel aquae serventis, seu ealidae eap. Di- Deli , 3. h. t. purgatio laeta per aquam frigidam, cap. Ea tuarum , 8. deping. canon. et plures tales Superatitioine probationes, ita ut sententia expurgatione vulgari lata retractari possit, et debeat c. Significantibus, 2. h. t. etiamst ab ea non fuerit appellatum, cum lata sit ex sallaeibus, et reprobatis probationibus.
S. I. De iniuriis. Iniuria prout hie de ea agitur, aliud non est, quam contumelia diem, vel faeta, vel scripta ; triplici enim hoe modo possum alteri contumeliam sacere , verbis scilicet, eum alicui convicior; facto, vel gestu, cum manus alicui insertur, aut medius V. gr. digitus ostenditur; literis, sive per libellum samosum , aut carmen , alterius ad infamiam pertinens; et quamvis ad iniuriam
requiratur animus iniuriandi, praesumitur tamen hie Semper, si verba, vel laeta ete. suapte natura sint iniuriosa, linui etiam protestatio contraria nihil prosit, aut ab iniuria excuset, ut si dicam alteri, mentiris, Salvo tamen honore tuo, et reverentia, cum sit protestatio contraria facto, et consequenter nihil relevet iniuriantem , nee excuset ab iniuria saltem in soro externo etiamsi verum sit crimen illud, quod obileit, nisi bonum publicum exigeret crimen alterius sciri, vel ad puniendum, vel ad inhabilitatem agnoscendam illius ad officium v. gr. promovendi ete. exeusatur tamen ab iniuriae actione, qui retorquendo iniuriam sibi illatam in continenti, et eum debito modo contra iniuriantem se, iniuriam illi dicendo, defendit, eum hie non tam iniuriam alteri dicat . quam se defendat. Potest autem in aliis casibus contra iniuriantem duplex aetio institui, civilis scilicet, ad aestimationem Iniuriae, et poenam sibi adiudicandam, vel eriminalis, ad poenam corporalem , aut fisco adiudicandam, aut saltem ad revocationem iniuriae, ita tamen, ut haec aetio iniuriarum , etiam tolli possit, ut criminalis est, perlapsum anni, prout sciunt civilistae, et absolute per remissionem expreMam,
S. II. Da damno dato. Statuitur quidem in e. Si culpa, s. h. t. restituere eum , et reSarcire Omne damnum debere , quod culpa sua, negligentia, vel imperitia dedit , ita ut nee ignorantia damni eum a restitutione exeuset, quia seire debuit,
755쪽
quod ex laeto suo iniuria alteri verisimiliter contingere possit, ita ut anImal, quod nocuit, vel noxae dare debeat dominus, vel aestimationem damni praestare , si solum animal altaque culpa domini damnum dederit ete. quia tamen haec, et plura alia, quae in hoe S. reseruntur , ludiciaria praecepta sunt veteris testamenti, ex lib. Exodi desumpta , quae hodie expirarunt; vel sundantur in quibusdam praesumptionibus, aut poenalibus legibus , et pluribusa' theologis expileantur, plura addenda lile non videntur. Videantur theologi in materia de restitutione. S. III. De repressaliis, sive pignorationibus. Repressaliae sunt literae , in quibus princeps , Vel respubliea suis subditis , aut militibus inlustum damnum passis, potestatem dat invadendi, et Oeeupandi eorum, qui damnum dederunt, bona, etiamsi ipsi pars quidem sint eius communitatis , contra quam repressaliae eonceduntur, innocentestamen sint, ad damni compensationem; licitas esse has, praxis docet, si debitae eonditiones observentur, et primo quidem , ut auctoritate principis, qui hellum indicere potest, indicantur. Secundo, ut iusta causa sit earum indirendarum, talis scilicet, quae ad indicendum hellum suffireret. Tertio, ut sit recta illius Intentio, cui conceduntur repressaliae. Quarto, ut illatum damnum, et interesse datum, non excedant. Quinto , ut non fiant in personis , sed in rebus tantum, saltem ex principali intentione, quidquid peraecidens sequatur. Sexto, ut prius admonitus sit de compensatione danda, eontra quem repressalia conceduntur , et tamen non satisfecerit; neque tamen repressallae concedi posSunt contra Personas ecclesiasticas, aut hona earum,e. Etsi in 6. h. t. uti nee contra scholares, auth. habita eod. Nessius pro patre ete. eum personae tales censeantur privilegiatae, et consequenter contra eas odiosa extentio non est laetenda.
S. I. De poenis in genere. Poena in genere recte definitur, quod sit criminum coercitio, seu vindieta ad disciplinae νublieae emendationem inducta, et quamvis sempereulpam supponat poena , non tamen semper illius , qui punitur, eulpam supponit ; sic in erimine laesae maiestatis, liberi etiam nonnunquam puniuntur innocentes, propter delictum patris etc. sunt autem pro varietate delietorum variae etiam poenae; aliae capitales , quibus mors naturalis, vel civilis insertur ; allae non eapitales quidem , corporales tamen, sive corporis amictivae; aliae pecuniariae privatis, vel fisco publico applicandae; aliae ordinariae , et legales, a lege, vel principe, vel consuetudine introductae; canonicae , vel civiles ; aliae extraordinariae , sive arbitrariae ; aliae positivae ;aliae privativae etc. et quamvis inserior iudex teneatur reo, de crimine sus- seienter convicto, poenam ordinariam , sive a lege praeseriptam imponere, neque possit eam minuere, aut augere ob utilitatem boni publici, potest tamen hoc supremus princeps dispensando in lege, si dispensare in ea pos-
756쪽
sit, et iudex nonnunquam luserior ob varias puniendi elreumstantias, itaut plerumque hodie poenae sint arbitrariae. S. II. De variis poenis in speeis, de quibus agitur in Me titulo. Videantur, quae hoe, et sequentibus M. ln hoe ut. Explicantur apud auet. Method. quia per se, vel nota sunt, vel non omnibus hodie necessaria seltu sunt, vel etiam ex iure civili peti possunt. Legi etiam potest de poena pecuniaria cap. 2. a. el 4. Me tit. de poena conventionali, eap. 7. et s. eodem de poena depositionis, e. 5. h. t. de poena degradationis, e. Destradatis, 2. h. t. in s. de poena earceris , cap. Ouamvis, a. h. t. in s. eis.
DE POENITENTIIS , ET REMISSIONIBUS.
S. I. De poenitentia in genere. Poenitentia tripliet modo aeeipitur, prout est virtus spretatis , prout est gaeramentum, Ide qua utraque aeceptione consulendi theologi , et prout est satissaeuo pro commissis. Hare autem duplex est privata, quae in actu sacramentalIs consessionis imponitur, et privatim perneltur; ae publica , pro manifestis premus, publiee seandalosis, publice peragenda , cuius hodie vix usus est. Publica tamen hare poenitentia subdividitur in solemnem , quae fit quadragesimae tempore, certis solemnitatibus observatis, et finitur in coena Domini, a solo episeopo imponenda , luxa canonem 54. diat. 50. quae olim in usu fult, hodie tamen de ea vix constat aliquid , et in non solemnem, quae publice quidem, et in laete ecclesias iniungitur, et perstet iubetur, sine eertis tamen solemnitatibus ; de hae publiea poenitentia loquitur e. manis
sis , a. h. t. ubi dieitur, manifesta peceata non esse occulta tantum e r etione pugnanda etc. quia tamen eonsessionis sigillum per tales publicas poenitentias pateretur saeptus , ideo nulla, vel certe rara, et non sine matura deliberatione publiearum poenitentiarum praxis est, sicut et poenarum , quae S. I. et 3. h. t. reseruntur , et apud auci. Method. videri possunt. S. II. De praecepto sacramentaliter constendi saltem semel in anno, et sacram Eueharistiam reeipiendi in paschate. Hulus S. materia quamvis de ea in c. Omnis, II. h. t. etiam ngatur, reetius tamen ex theologia morali petitur; uti et quae explieantur in S. . . eae c. Ouod quidem, 6. h. t. an consessio illius, qui dicit se non posse abstinere a peccato , sit admittenda : et quae quaeruntur S. o. de eonfessione
757쪽
737S. III. An poenitentia, et quaenam alia, tempore ueneralis interdicii, sint concessa, vel non ς et an damnatis ad mortem poenitentia sit concestenda 'De priore quaestione, euius decisio etiam in hoc tit. in e. Quod in te, is . habetur, infra dicetur, cum in specie de interdicto movebuntur quaestiones. Altera quaestio affirmative deciditur in Gement. Cum secundum, 1. h. t. quod scilicet damnatis ad mortem sacramentum poenitentiae, et eueharistia eeoncedendum sit, si id petant, non obstante consuetudine in contrarium , quam conellium tanquam abusum damnavit, cum his vel maxime necessaria sint haec sacramenta, ad purius, et sortius moriendum. S. IV. De quaestoribus eleemoSynamum. Vide de his , quae rari usus sunt c. Cum ea es, Id. h. t. et c. Romana, l. eodem in s. , ac Clomentina abusionibus, 2. h. t. et denique Trig.
S. V. Quinam habeant facultatem, seu privilegium eligendi sibi confessarium ZΕpiseopis, et omnibus superioribus etiam non exemplis, nec non minoribus , seu inferioribus praelatis exemptis , ut etiam sine superioris sui licentia providum, ad discretum consessarium sibi possint eligere, conceditur in c. ultimo h. t. ne seitieet, ut pontifex est, propter dilationem poenitentiae periculum immineat animarum; quod si tamen episcopus suo subdito concessit, ut sibi idoneum consessarium eligere possit, nullam tamen hic electus in casus episeopo speetaliter reservatos lurisdictionem habet, prout statuitur, in c. Si episcopus, 2. h. t. in s.
De remissionihus , sive indulgentiis.
Hanc huius Metionis materiam, vel breviter explicatam apud auet. Method. vide, vel susius traditam apud theologos morales.
DE sΕITEXTIA EXCONMUNICATIONIS, SUSPENSIONIS, ET INTERDICTI.
De prima tensura ecclesiastica, nempe exeommunicatione.
S. I. Quid, eι quot upleae sit censura pCensura in genere dicI potest, poena quaedam spiritualis , ac medicinalis, privans usu aliquorum bonorum spiritualium, per ecclesia3ticam potestatem inflicta, delinquenti, donec a contumacia cesset. Esse autem penes ecclesiam potestatem instigendi censuras, ex evang. Matth. e. 16. Probatur, et ex ratione , qua quaelibet respublica lus habet, ad certo modo coercendos contumllces , et rebelles cie. 7
758쪽
Proprie autem loquendo tres tantum sunt censurae, excommunicatio , Suspensio, et interdictum, prout colligitur ex e . Uuaerenti de V. S. et hine irregularitas non est censura qui enim violat censuram fit irregularis, non tamen novam Incurrit irregularitatem, qui irregularis eum sit, saeramenta tamen suseipit, vel administrat , Sed nec cessatio a divinis , cum non privetusu divinorum , sed omitti tantum ea Velit; nec degradatio , aut deposito ete. quae Sunt poenae incorrigibilium.
S. II. Quid, et quotupleae sit excommunicatio, et qua forma seri debeat pExeommuniealio in genere est censura ecclesiastica, per quam christianus a communione ecclesiae, seu reliquorum Melium, separatur; est autem triplex fidelium communicatio pure interna, pure externa, et mixta. Prima
consistit in fide, et gratia, qua membra, fideles scilicet, cum suo capite Christo Iesu coniunguntur . et inter se , ut sibi invicem impetrare de congruo possint specialia beneficia etc., qua non privat, nec privare potest Pe-elesia , it aut possit pro his privata intentione , Privatus orare , sacrifieare ete. prout haec opera privati hominis sunt. Pure externa consistit in politica aliqua societate fidelium in colloquio v. g., convictu, commercio ete. Mixta denique est, quae partim interna , partim externa est, et consistit usu , et ad mlnistratione sacramentorum tam activa , quam passiva , in communibus su fragiis nomine ecclesiae , in aliis publicis officiis spiritualibus , ne eoelesiastica sepultura ete. , et hae utraque privare potest ecclesia, diverso tamen modo, et rigore, pro diversitate censurae. Dividitur autem ex ommunicatio Primo in maiorem, et minorem , uti patet ex c. Si quem , 59. h. t. Maior est, quae absolute a communione st-delium separat , ut Paulo post ostendetur , et Poena gravissima est , qua nulla maior est In eeclesia, ne sub nomine excommunicationis absolute positae semper intelligitur, neque substantialiter, seu essentialiter ab anathemate dissert, sed tantum accidentaliter. Secundo dividitur in eam , quae sertur a iure, et in eam , quae sertur ab homine; haec per iudicis sententiam insigitur , illa per legem, sive constitutionem perpetuam ; quae tamen iterum subdividi potest, in eam, quae ipso laeto incurritur, sive per criminis admissionem, ante Sententiam condemnatoriam ludicis, et latae sententiae dicitur; et in eam, quae non incurritur ipso laeto, sed ad quam incurrendam n cessaria est condemnatoria iudicis sententia , et dicitur serendae sententiae. Tertio dividitur in iustam , et iniustam ; iusta est, quae a legitimo ludice, et servato iuris Ordine insertur; iniusta est, cum aliquid horum deficit; et harum alia est valida, cui tantum deest cireumstantia debiti finis , vel so- Iemnitas aliqua accidentalis, alia invalida, sive nulla, quae sertur a non habente poteStatem , Vel contra privilegium alterius , vel post legitimam appellationem , vel quae continet errorem intolerabilem. Quarto denique dividitur excommunicolio in generalem, quae sertur in communi, in omnes taliter delinquentes; et in particularem , quae contra specialem personam sertur ,
Et quamvis ad valorem excommunicationis certa verborum forma non requiratur, et nec Scriptura sit de eius essentia, iuxta cap. tamen Medici-
759쪽
nali, l. h. t. in s. ad maiorem sententiae talis maturitatem requiritur , ut in seripto proferatur , et causa exprimatur, oh quam quis ex Pommunieatus est, ac copia excommunicationis detur excommunicato, si ab eo fuerit petita, itaut valida quidem sit futura excommunientio , si horum aliquid omittatur , iudex tamen eorum aliquid omittens Bh ingressu ecelesiae, et divinis ossietis per mensem sit suspensus. S. III. De ebeetibus eaecommunicationis, sive maioris , sive minoris. Eslaetus maioris excommunieationis sunt plures , et Varii, quos pluribus examinant, et explieant theologi morales, potissimi sunt. Primo quod sint privati activo usu saeramentorum, ita ut nullus possit sacramentum aliquod administrare ilicite saltem, si potestas ordinis tantum requiratur j nisi gravis neeessitas urgeat ad quaedam neeessaria ad salutem administranda. Se eundo , quod sint privati usu passivo sacramentorum , ut nullum saeramentum licite suscipere possint, quamdiu sint in excommunientione positi, e. Cum illorum , 32. h. t. Tertio , quod privati sint eommunibus ecclesiae suffragiis,ltaut nullus horum, ut publiea, et communia sunt egetesiae suffragia, stuetus in eos derivetur, etsi fortassis in gratiam restitutus esset coram Deo.
Quarto , quod sit prohibitum illis divinis ossiciis interesse , quae communiternunt a ministris ecclesiae, ad hoe deputatis. Quinto , quod sint privati omni usu , seu executione lurisdietionis ecclesiastieae, saltem, si tolerati non sint. Sexto, quod sint privati omni communione larensi, ita ut excommunieatus non possit habere ossicium publicum lari externi, et per exceptionem oppositam excommunicationis in utroque soro repelli possit. Septimo , quod sint privati omni communicatione civili, et politica cum aliis fidelibus , it aut excommunieato non tolerato , quales Sunt notorti cleri eorum percussores , et nominatim denuntiati, non liceat taliter communicare, etiam civili communieatione, prout notissimo illo versiculo prohibetur :e Os, orare, vale, communio, mensa negatur. Oetavo, quod sint inhabiles ad beneficia obtinenda. Nono , quod priventur sepultura ecclesiastica, ita ut in loco sacro sepeliri non debeant, neque s lemniter a clero ad sepulturam deduci , quod tamen de solis non toleratis excommunicatis intellegi debet. Minoris vero exeommunicationis duo potissimum essectus sunt: primo , quod taliter exeommunicatus sit privatus usu passivo , sive susceptione SBeramentorum. Et seeundo , quod Sint inhabiles ad lienenela obtinenda , quae saepe haberi non possunt sine obligatione ad suscipienda saeramenta.
S. I. Ouinam possint Geommunicare, vel euommunieari pPotestatem excommunieandi habent illi omnes , et soli, de Iure communi , qui iurisdictionem Melestasticam in foro externo habent, prout sumitur eae e. Cum ab ecclesiarum, a. De obrio iudie. ordin. In Specie tamen cuiusvis Melesiae consuetudo attendenda est et hinc latet, eleriel eoniugati,
760쪽
Ii 0 foeminae , etiamsi sint abatissae, sine pontificis dispensatione excommunicare non poSSunt, eun altaque hae licentia nulla illis competat ecclesiastici fori iurisdictio, et de abbatis,is etiam hoc probat, cap. Dilecta, 12. de maior.
et obed. Excommunieari autem passunt omnes, et soli homines viventes, baptigali, doli capaces, qui in Declesia superiorem habent: alii enim, vel non sunt sub ili iurisdictioni reclesiae , vel contumaces contra ecclesiam haberi non possunt, vel non habent, qui in eos possit coercitionem exercere : quinimmo, cum gravi SSima poena Sit excommunicatio, non potest simul, et col- leetive tutegra aliqua communitas, aut universitas aliqua excommunicari, ne innocentes cum n 'ntibus eadem Poena involvantur c. Romana, S. S. υἰ- tim. h. t. in s. quamvis Singuli, et omnes distributive, qui sunt de communitate , si omnes rei sint, D X commuia istari possint: neque extranei, in dioecesi aliqua delinquentes incurrunt excommunicationem , si haec generaliter
Iala sit, ab ordinario loci illius, in omnes hoc, vel illud delietum admittentes , cum taliter Sententia generaliter ni, illo lata , vel statutum tale e tantum assietat, qui subditi sunt illius iurisdictioni, quales non sunt, qui in tali dioecesi sunt peregrini e . A nobis, 2 l. h. t. S. II. Ob quam causam eincommunieatis , vel alia censura ferri possit 'Maior excommunieatio, nut alia censura eeelesiasti ea ferri tantum potest , ob precatum mortale sprout sumitur etiam ex Trident. Session. 25. c. 3.
De res nation. ut proportio inter culpam, et poenam talem gravem probat inobedientiae, aut contumaciae contra ecclesiam saltem generalis j et quidem quod in actum externum prodierit i quia e etesia non iudieat de internis, nisi indirecte, qualenus ille cum actu exteruo coniunctus est j neque ius igitur ob precatum mere praeteritum s eum insigatur ad frangendam contumaciam rei, quae nulla est, Si peccatum mere est praeteritumὶ , et requirit actum, ut incurratur, in eo genere, Sub quo prohibetur , perseetum, et
consummatum, eum prohibitiones sub poena cenSurarum sint odiosae , et consequenter Strictae interpretationis. S. III. Au caecommunicationem neerasario praecessere debeat monitio canonica,
et quomodo alias ferri debeat caecommunicatio 'Si ab homine, sive iudice propter precatum praeteritum , Vel Pra el S, in quo reus contumaciter perSistit, vel iure serendae sententiae excommunieatio indigatur, instigi ea non debet, nisi aliqua praecesserit admonitio o Mero, 48. h. t. subi enim nulla praecessit monitio, non est contumaciae locus , et quidem illa vel triplex, post duorum, aut trium dierum intervallum inter unam , et alteram , vel uniea quidem , et peremptorta, quae tribus tamen aequivaleat, ob statutum dierum intervallum; et quamvis ad valorem excommunicationis non praerequirantur hae tres monitiones, cum una sustietat , praerequiruntur tamen illae , aut una nequivalens tribus, ex iuris praecepto, ut iuste seratur excommunicatio, nisi casus excepti sint, de quihus videndus Barbos. in cit. e. Sacro. Si tamen excommunieatio, aut censura alia pro culpa sutura, ab ipso