장음표시 사용
151쪽
sti eae ritus, docemur ab auctore libri de Hierarchia Ecclesiastica, ita loquente l) : et Sacerdos quidem stat ante altare,
a monasticam sancte recitans invocationem. Is autem qui con-u Secratur ... adStat sacerdoti, supra illum mysticam invoca-σ tionem prosequenti. Qua sinita, sacerdos ad eum accedensa rogat ipsum primum an omnibus rebus dividuis renuntiet, a non solum viventibus, Verum etiam imaginariis. Deindea exponit illi vitam persectissimam, contestans illum deberea mediam vivendi rationem superare. Quae ubi omnia is quia initiatur eontinenter professus est, sacerdos eum signo a crucis signatum tondet, tres Personas divinae beatitudini a invocans; omnique veste detracta, cum alia induit; et cum a caeteris viris Sanctis adstantibus eum salutans, participem a laciet divinorum mysteriorum . . Hodierno tandem Graecinrum ritu Salis aperta continetur, in interrogationibus et ho talionibus a Sacerdote proponendis, non solum trium consiliorum evangelicorum, sed omnium sere ad vitam persectam spectantium expressio; quae Omnia monachus spondet se cum Dei gratia ad extremum usque spiritum fideliter observaturum 2 . Quare huic rei non oportet inhaerere; sed sussicit ut
observemus gradationem qua prosemio apud Graecos monachos, quae S. Basilii tempore nonni,si partim expressa esse coeperat, demum expressissima, si ita loqui sus Sit, evaserit. Non absimilis apud Latinos gradatio. S. Benedictus statuit ut suscipiendus in oratorio coram omnibus promitteret de
stabilitate sua et eonversione momum suorum, et Obedientia coram Deo et sanetis ejus, et de hac promissione faceret petrationem, ad nomen sanctorum quorum reliquiae ihi adessent,ot Abbalis praesentis; eam vero petitionem, aut propria manu, aut, si litteras nesciret, ab' alio scriptam, et signo a se firmatam, altari imponeret; ac mox haec verba proferret :
De eeel. hier . . eap. 6 om. Operum S. Dionysii Areop., p. 38I, edit. Corderit, Ant. 1634. ei cla. Goar. Rituale Graec., pag. 475, 476, 505, 506 ei 507.
152쪽
138 TRACTATDA DE IUBE REGULARIUM. Suscipe ine, Domine, Oecundum eloquium tuum, et vivam: et non confundas me ab e relatione mea ; eaque tota congregalio
tertio repeteret, addito Gloria Patri l . Disceptatum aliquando fuit quid esset distincta haec a promissione petitio;
at nunc eliquatum videtur cam suisse ScriPtionem, qua, enarratis iis quae novitius egerat, modoque ac statu quo habitus fuerat a suo in caenobium introitu, propositum monasticum, jam in promissione prolatum, iterum repetebatur.
et Promissio, ait Mabillonius s2ὶ, monachum Deo, petilio et veluti contractus et pactum sic appellat Fructuosus etiamu hominibus ac religioni obnoxium reddebat. v Idem scri
missionis quam petitionis formulas; inter quas ad Iertere est aliquot formulas promissionis mentionem de Abbale praesente u iacientes. Nulla vero earum, praeter unam Sandion Si nam, caSlitatem et paupertatem exprimit; quamvis implicituet has contineant, testante Innocentio III 5 : u Abdicatiou proprie talis, sicut et custodia castitatis, adeo est annexast regulae monachali, ut contra eam Deo Summus Ponti sexu poSSit licentiam indulgere. v Quae observatio pariter valet pro aliis quibusdam Beligionibus, aeque castitatem Paupertatemque tu sua professione tacentibus 6 . Ac ne huic rei diutius inhaercamus, en compendiose multu dicta ab editoribus Benedicti uis operum S. Uregorii 7ὶ : κ Castitatem
si atque paupertatem expressis quidem verbis non sponde-ti bant coaevi Gregorio uaguo monachi, nec illas delute n tra Expressu profitetur Benedictinus ordo; sed neque Canonicia regulares, Carthusiani, Carmelitae ac Praedicatores ex
153쪽
u prima institutions. Expressam utriusque mentionem pria mus fieri voluit S. Franciscus : utraque tamen monasticaea conditionis pars semper fuit, iisdemque legibus firmatusa erat Gregorii Magni aevo monachismus, quibus nunc stat. a De eonversione morum et obedientia nullum dubium. Dea reliquis Gregorium ipsum eonsule. De paupertate, lib. sa ep. 7, lib. 10 ep. l. De perpetua castitate, lib. 5, ep. 24. α De stabilitate, lib. 1, ep. 34, lib. 2, cp. 28. De paupertate, a castitate et stabilitate, lib. I, ep. 42. nVerumtamen post praescriptas a S. Benedicto aliisque religiosae professionis caeremonias, pristinam im suam adeo non amisit tacita professio, ut potius quemadmodum supra Fidebamus nimium quandoque exaggerata sui me videatur. Sane perlegitimus eme perrexit proseMionis modus, cum quis
in apta aetate, non recusante superiore, Vestem professorum in eoenobio assumebat sciens et Vesens, absque votorum Pr
nuntiatione : quo quidem casu, saltem ex quo jus canonicum universale obtinuit, coenobis aut religioni non licebat ejusmodi professum invitum dimittere; dum contra ipse, tacite prolassus tantum, religioso statui in genere obstrictus erat, poteratque, si vellet, ad aliud coenobium aliamve religionem, etiam laxiorem, transire i). Quod si altius in religiosae vitae antiquitate ascendimus, apparet hanc libertatem multo etiam fuisse majorem; et quidem tantam ut solitarii ad coenobitas et vicissim, Orientales quoque ad Latinos et vicissim, trans,
rent, ac regulae pro nutu rectorum mutarentur, vel etiam variae a variis regulae in uno eodemque caenobio observarentur. Nam ordo monasticus ut postea latius dicemusὶ vel ad nnd imum usque saeculum, Ilaet regulae essent plure8, unus omnino erat, Vel potius nullus; ae proprie loquendo status taurum religiosus existebat absque satis fixis et Ecclesiae calculo probatis discrepantiis, quibus nunc diversa: Be-
1ὶ c. consuui. c. Eae parte, C. Saluimus. do Regularibus lib. 5, ut. Et, .
c. constitutionem, de Regularibus in Sexto lib. I, tit. 1 ι . Cis. Suare raol. I. lib. 6, eap. 2 l.
154쪽
Iigiones constitituuntur. Unde dicendum est, neceme non fuisse ut quis se allevi speciali societati addiceret atque actu traderet, sed sussecisse ut publico quodam indicio manifestaret se divino obsequio mancipatum esse : quo ipso pertinebat ad religiosum statum, in eoque perseverare tenebatur; nec lamen certo coenobio certinue regular subesse debebat, Disi iii quantum sese ad hoc ipsum sponte Obligasset. Atque ad hoc postremum resertur S. Benedicti Sanctio de stabilitate a suis monachis promittenda, qua nimirum vita relatur frequentes illae de monasterio ad monasterium tranSmigrationes: nec inter veteres monachorum legislatores alii reperiuntur, praeter Isidorum, Aurelium fortasse Aurelianum) et Fructuosum, qui idem ac Benedictus de Stabilitate decreverint :prout apposite observavit a non mus Gallus Saeculi xu, auctor tractatus de professione monachorum, a Marte Dio primum typis vulgati si). Statuit insuper S. Benedictus regulam demonaehis extraneis inter Suos, servata debita cautela, admittendis 2ὶ: qui, quod censeruntur jampridum VOvisse quaecunque ad religiosae vitae subSlantiam perlinebant, spondebant solummodo Stabilitatem Sub hac similive formula 3ὶ :u Ego N. veniens de longinquis provinciis in hoc monastea rium, quia placuit milii conversatio fratrum istius lociu et illis placuit mea conversatio, ideo stabilitatem meam ina hoc monasterio, per hanc Scripturam manu mea Scriptam,u perpetuam confrmo. Porro anonymus ille modo laudatus tam erudite de eo iuquo VerSamur argumento disputat, ut opere pretium situliqua ex ejus tractatu excerpere. Τradit imprimis veteres monachos omnes Semper morum converat Ouem et Obedientiam, priusquam reciperentur, PromisiSSE; Sponsionem vero de stabilitate non ab omnibus laetam sui SSe, Sed a quibus
155쪽
non esset, potuisse a licentissime et absque ulla contradi-a ctione vel timore et damno animae suae ire quo vellet a dummodo maneret observans propositum et habitum rea ligionis 2 . s Nolat insuper professionis formulas inter ipsos Benedicti nos fuisse divorsissimas, etsi in omnibus haec tria reperirentur, stabilitas, morum conversio et obedientia. et Hoc vero, subdit 3ὶ, quod postea in monachatus confirma-a tione additum est, id est, benedictio sancti ordinis, in nulla a regula invenitur institutum; sed qui hoc instituit, valde a necessariam rem atque dignam tanto ordini providit . . Pergit deinde : a De bone dictione hac et de hac professionea multi diverse sontiunt. Quidam enim dicunt nullum esse a Vel posse esse monachum sine prosessione; nam Prosessionea non solum res saeculi, Sed etiam Seipsum ex seipso denegata qui professionem facit, quod est proprie eme monachum: a quod nemo potest contradicere. Ex altera parte sunt quia dicunt quod illa consecratio quam monachus accipit, licet a desit prosessio, ita eum ligat et facit perfectum monachum,u ut nullo modo deinceps ad saeculum redire fas ei sit, neca habitum ullo modo mutare, nec ullo modo Salvum esseu posse, si Voluntate et proprio ore illud potierit vel aliquo et nutu concesserit: et hoc nemo potest aversari. Sunt veroa alii qui hoc diverse sentiunt. Nam alii dicunt: Sola professio et susscit modo absque benedictione; alii : Sola benedictio a sussicit modo absque professione. De hac re, quantum D a minus donaverit, pro posse nostro dicemus. B Et continuo pluribus evolvit essentiam monasticae vitae in perpetua sui dedicatione ad persectius Dei obsequium sitam esse . a At si et aliquis, ait sέ), confirmare Voluerit non posse eme mona a chum uisi qui professionem secerit, huic contra pacificis
156쪽
142 TRACTATUs DE IUBE REGULARIUM.α verbis dieemus : Quid igitur 3 Monachi non fuerunt sancti a Patres qui ante S. Benedictum fuerunt, et professionem a non fecerunt 2 Monachi non sunt qui ipsam regulam modo a non observant, sed adhuc antiqua statuta retinent, fit cuta sunt Graeci et aegyptii et Armenii et multi alii, et etiam inu latinitate plurimi Vere profitendum est quod veri et persectia monachi fuerunt et sunt. B Idemque confirmat per oblati
nem puerorum et professionem monachorum ad succurrendum;
ac veniem dein ad petitionis subscriptionem, ait : a Quia dicit non posse osse monachum nisi qui subscripserit, talea ost ac si dicat : Non potest esse quis Christianus nisi quia chrisma in capite et inter scapulas perunctus fuerit, Vela albis indutus, vel candelam in manu non tenuerit. O quam a multi in coelesti gloria sunt Martyres coronati, et quam a multi verissimi Christiani salvati, qui nunquam in baptismo a ista perceperunt l. . . Non enim, ut ad rem redeam, in sub a scriptione est perfectio, sed in adimpletione subscriptionis. a Nam sive subscribat sive non subscribat, si implere studues rit, monachus pro certo erit. D Missis caeteris, adhuc sequentia ex eo proseremus, quibus aliqua Benedictinae sommulae verba interpretatur l) : a In id vero quod sequitur: x Coram Deo et sanetis ejus, nulla controversia est quae recteu opponi possit; quia certum est quod et Deo promittuntura ista et coram Deo. . . Dc id vero quod in sine dicitur: In pro u sentia domni N. Abbatis, multi errant, maximeque Abhates,u existimantes per hoc scriptum illos quos benedicunt suosu esse professos; quod falsum omnino est, et verecundiae a dicere et aestimare. Non enim est aliud in hoc nisi testis. v Nam hoc quod dicitur : In praesentia domni Abbatis, non estu nisi confirmatio donationis, sicut in scriptis terrenarum dona-a tionum, in fine dicitur et subscribitur : Teste isto, teste illo. . . a Id vero quod in quibusdam coenobiis cum Abbatis testimonio a etiam totius congregationis ponitur ita In praesentia istius
157쪽
u Abba is et totius hujus congregationis, propter haue contro- a versiam de qua agimus, ut credo, institutum est, ne quis et Abbatum crederet sibi sacere prosessionem, cum se audita nominari in ipsa prosessione; quod cautissima provisionea statutum est. n Addere potuisset in nonnullis asceteriis neque Abbatis neque congregationis mentionem fuisse factam l . Post modii in nihilominus praevaluit Abbatum, si sic vocare liceat, opinio : quandoquidem secundum Decretalem Innocentii III 2 ad valorem professionis requiritur ut emissa pariter sit et accepta a Praelato regulari aliove ejus locum tenente; et in multas formulas introductum fuit ut prosessio vel promissio Deo sic rei et Superiori sa), quod ipsum oliam cernitur in antiquo pacto monachorum regulae S. Fructuosi
Hactenus citati Bollandistae. Quorum erudita disceptatio abunde probat, e censu religiosorum proprie die torum nouexpungendos esse priorum saeculorum homines Deo dicatos ex eo capite, quod expressam professionem non emiserint: potuerunt siquidem religiosum statum tacite prosteri.
BEGu ΙΙ . - Myandum non est prioribus Ecclesiae temporibus veros eastitisse relliosos, eae eo quod non reperiatur eo tempore vita communis seu coenobitica , vel communis habitus, vel communium eisdem horis exercitiorum usus. - Nam ad communem vitam quod attinet, supra probatum est eam non eme de religiosi status essentia. Unde licet historice demonstraretur, aute Saeculum tertium vel quartum exstitisse nullos cjusmodi coenobitas, sub eodem tecto ejusdemque superioris regimine degentes, id nequaquam evinceret veris religiosis ea tempora
1ὶ cla. Martene, Comment . p. 756 et III. 2) s. Ad apostoli eam, de Regularibus lib. I, tit. Il).
5) Ch. v. g. sormula professionis memonstratensium, in statutis Ord. Peaem. Lovanti editis, dist. l. cap. 17, num. 17, p. 56; sormula professionis soc. Jesu, Constitui. , pari. 4, cap. 4; sormula monialium Ord. S. Bened. in Belgio. apud urit enum, lib. 4, iract. 5, disq. ι, p. 409. 4 Apud netestenum, loe . cit.
158쪽
l4έ TRACTATUs DE IURE REGULARIUM.earuisse; cum privata vita religiosi status substantiam nouexcludat.
Quod autem communis habitus nullatenus ad essentiam status religiosi pertineat, per se patet: imo etiam hodie dantur veri religiosi verbi gratia societatis Iesu), qui ex instituto ad nullum certum habitum tenetitur. Atque a sortiori ad statum
religiosum necessaria non est ulla communis exercitatio. Unde prorsus nugari mihi videatur scriptores illi, qui ut probent ante quartum saeculum haud exstitisse religiosos proprie dictos, ingenti eruditiovis mole persuadere conantur, dicto Saeculo duntaxat reperiri virorum ac mulierum coetus, vitae communis vinculo adunatorum, religiosam vitam expresse
profitentium, ac sub eodem habitu, ejusdemque Prietati regimine, iisdem quotidie certis horis recurrentibus exerciliis vacantium. Esto quarto duntaxat speculo haec religiosi status forma usurpari coeperit: quid inde Quaestio est num antea veri religiosi exstiterint, diversam licet vivendi formam se-etante S. BEGuLA III'. - Negandum non est prioribus Leelesiae tem ribus veros eaestitisse religiosos, eae eo quod tunc non eaestiterint
monachi proprie dicti, aut proprie dicti anachoreta - Εtenim monachorum nomine eosdem Solent scriptores intelligere ac coenobitaS, seu communem Sub eodem Superiore, eodemque Ioco, vilam degentes. Atque eos contra distinguunt ab an a- choretis. Hos autem proprie eos esse dicunt, qui non tautum
dispersi, sed et procul ab oppidis et pagis, in deseriis nempe
locis morantur. Porro ad status religiosi essentiam non requiri vitam coenobilicam , jam ostendimus. Sed neque requiritur ut religiosus vitam agat procul a locis habitatis, potiusquam intra vel prope loca illa. Hanc nimirum circumstantiam osse de status religiosi subStantia nunquam probabitur; nec, quod sciam, contendit ulluS. Unde remanet potuisse prioribus Ecelesiae temporibus existere Veros religiosos, qui nec coen bitae essent, nec anachoretae. Potuerunt Siquidem, tota remanente status religiosi substantia, et vitam privatam agere, et Diuitiam by Corale
159쪽
illam agere in urbibus, atque tu propriis etiam, paternisve aedibus.
BEGuin IV . - stitisse prioribus Ecclesiae temporibus veros religiosos satis constabit, si probetur eastitisse homines, qui tripleae eonsilium evangelicum voventes sese Deo dicaverint, Me piante aliquo, nomine Dei, hanc eorum traditionem. - Nam ibi agnose endus est Verus Status religiosus, ubi tota exstat status
religiosi essentia seu substantia. Sed tota hujus status substantia praecise ad modo exposita reducitur : Dimirum ad votum de triplici consilio evangelico, et ad traditionem sui Deo factam , et ab aliquo Dei nomine acceptatam, prout Sinperiori sectione probavimuS: ergo.
BEGLLA V. - Seriptores qui negant eaestitisse ante quartum aut tertium sinculum monachos vel anachoretas proprie dictos, non ideo censendi sunt negare etiam religioso m eo tempore Mistentiam, nisi elare id dicant. - Nam ex regula tertia, potuerunt eo tempore veri religiosi existere, quin fuerint mon chi aut anachoretae. Uude qui sustinet priora Ecclesiae saecula monachis et unachoretis caruisse, hoc ipso solo non negat veros exstitisse religiosos atque adeo nisi susscienter patefaciat quoscunque etiam religi OS sua negatione comprehendi, non erit iis Scriptoribus adnumerandus, qui tertio duntaxat aut quarto saeculo religiosos inductos volunt. Id autem sedulo adnotandum duximus; quia provocari solet ad quosdam magni nominis doctores, quasi religiosorum omnium existentiam prioribus hisce temporibus rejiciant, cum tamen eorum argu-muntatio circa solos coenobitas et anachoretas tota versetur. Talis est, verbi gratia, Antonellus in sua de Aseetis dissertatione. Is enim ad quartum usque Saeculum desideratos fuisse coenobitas seu monachos Sustinet; atque antea scios exstitisse aseetus. At vero quod ascetae illi veri religiosi non fuerint, nu piam asserit. Et nihilominus scriptoris illius auctoritate quidam nituntur, ut quorumlibet religiosorum existentiam o prioribus Ecclesiae saeculis excludant. Diuitiam by Corale
160쪽
Tribus prioribus saeculis . atque ipso etiam Apostolorum tempore, veros et proprie dietos religiosos exstitisse variis argumentis evincitor.
Pllo simo I . - Falsum est seriptores ecclesiasticos esse unanimes in neyrenda status religiosi ante quartum Ecclesia saecutum eaelatraria. - Non desunt moderni auctores, qui hanc praetonsam scrip Orum ecclesiaSticorum quasi unanimitatem
melltdr asseruerint. Quam autem immerito peremptorie demonstrant hodierni Bollandistae l), in hunc modum : sano, currente saeculo XVI et Saeculo XVII ineunte, Seri- plores catholici potius erant unanimes in defendenda contraria opinione amersus Lutheranos, Calvinistas, aliosque haere- fidos , qui religiosum statum inccepisse contendebant post annum Christi trecentesimum 2). Imo Suare Zius, pOSteaquam, uti jam ' idimus, in genere probavit statum religiosum a Christo institutum esse, ulterius progrediens declarat a)u etiam fecisse christum quamdam religionem in particulari,u ad uam quosdam homines congregando, eiSque propriuma ut particularem mddum Vitae religiosae tribuendo, v et quidem vitae quam propter contemplationis et actionis conjunctionsim vitos nitatie nomine appellare conSuevimus, cujus finis spectatis esset cooperari Redemptori in Salute animarum procuranda; proindeque primam religionem fuisse clericorum, ipsorummet nempe Apostolorum, quos autumat tria Vota paupertatis, east italis et obedietitiae vere ac proprie emisisSe. Idem jamdudum ante, nempe 'Saeculo decimo quarto , Ceu- fuerat ddetus theologus Αlvarus Pelagius; qui, ut loquitur
13 Examen libri Mariani Verhoeven, lom. 1, pag. 32 et seq. 2) cla. Bellaminiim, de Nonachis, eap. col. 432; Suarer, lih. 3. eap. 2.