장음표시 사용
221쪽
verba, nisi per ipsa illicitum redderetur ipsum mei tentamen; quia prohibitio caderet in aliquid impossibile. in validam
nempe novae religionis aut congregationis religiosae instituti nem ; nunquam proinde violari posset ista prohibitio; ae eonsequenter absono lacta suisset. α Ilaque, nit Suare Z de Res a gione, tomo 3, l. 2, c. lG. n. 3', prohibet concilium, neu quis, quantum eSi ex se, religionem tentet introducere. Eta ideo violator est legis, et gravissimo peccat, qui id tentat,
u licet essectum consequi non potuerit. . . Sicut qui nunc eo a trahit matrimonium Sine parocho et testibus. gravissime a peecat, uti amsi nullum matrimonium in re ipsa faciat. . PRO si Tio VlΙΙ . - Pradicta leae sub stravi oblistat. Id cxtra omuom controversiam ost apud doctores. Et merito,
cum materia sit de se gravissima, et legislator apertissime expresserit intentionem obligandi, per haseo locutiones, fimmiter prohibemus, distristius inhibentes. a superest addendum, α inquit Sua reg de Religione, lom, 3, l. 2. e. l6, n. 29ὶ, eos a qui novas religiones sine approbatione introducunt, gravis a simo peccare contra dictum prohibitionem ... Idem doeuita 83lvester, addens illos non esse religiosos, sed potius irr u ligiosos; et in eo facto graviter peccare : imo addit osseu excommunicatos ipso facio. Et idem tenuerunt Anzelus et a Navarrus. Quorum Senientiam quoad culpam admittimus;
a nam quoad cenSuram non approbamus ... Non quia materiau et culpa non Sit capax cenSurae, Sed quia de laeto lata non
PRoposiTIO IX . - Praedicta leae intestistenda non est demeris sodalitiis seu confraternitatibus. - Nam ejusmodi sodalitia seu confraternitates, hoc ipso quod eo nomine merito v centur, non Satis de norma status resigiosi imitantur et sibi assumunt, ut dici valeant, etiam in milius Stricto sensu, eon. gregationes religiosis. Nequaquam ergo comprelisenduntur sub nomine religionum ut ordinum, de quibus dicta lex decernit. PROPOSITIO X'. - Proedicta lage impeditur, ne quis πιιitarie seu privatim, in domo sua degens possit esse verus religiosus: non
222쪽
208 TRACTATUA DE IURE REGULARIUN.
tamen prohibetur ne quis solitarie vivens vota substantialia religi nis emittat et particularem habitum deferat. - Prima pars Propositionis concludenda videtur ex his Iunoeentii III verbis: quicunque ad religionem eonverti voluerit, unam de approbatis assumat. Item ex his Ioamiis XXII : quieunque ad religionem venire voluerit, ingrediatur unam de religionibus approbatis
extra vagatium Ioamiis XXII, titulo T, de religiosis domibus). Nam hocce loquendi modo satis manifestum fecit Ecclesia, se impedire voluisse, De in posterum status religiosi essentia in vita solitaria reperiretur. Qua posita ipsius voluntate, jam nullus valide potuit nomine Dei acceptare traditionem, quam solitarius sui ipsius Deo faceret, tria substantialia vola emi tendo. Desciente aulem hac accepi alioue, deficit et ipsa status religiosi essentia, quamvis perpetuum de triplici consilio evangelico votum emittatur, prout iv prima parte tractatus ecl. 2, prop. 6.ὶ probatum est. Secunda pars propositionis quod nempe non prohibeatur quis, solitarie seu privatim tu domo sua degens, tria vota emit ture et servare, cum aliquo poenitentiam denotante habitu, etiam singulariὶ deduci etiam potest ex ipso tenore legis. Prohibetur nempe ne quis habitum norie religionis assumat. Dum dicitur novae religionis, perinde ost ac si positum fuisset. novi instituti religiosorum in eommunitate viventium. Cujus prohibitionis violator non est qui solitarie vivens aliquem Singularem habitum sibi assumit et votis se ligat. Caeterum via deri potest praesens haec nostra conclusio fusius evoluta apud Suaresium, qui eam quoad utramque partem amplectitur da Religione, tomo 3. I. 2, c. lG, n. 26-27ὶ.
PROPOSITIO XI . - Oui volunt novam religionem vel e-- gregationem religiosum instituere, etsi nequeant, ante Pontificiam approbationem, vitam communem eum hae vivendi formai Mare, licite tamen possunt de proposito suo deliberare, illussique in scriptis exprimere, et se ad illud, post obtentam licentiam, eaequendum disponere. - Sequitur ex dictis, et salis per se patet.
223쪽
Pnop ITIO XII . - Eryo a tempore Innocentii III, approbatio religionum, et congregationum. etiam improprie relliosa rum, sedi Apostoli P fuit reservata. - Patet ex dictis in toto praesenti paragrapho. Unde attenta solummodo lego do qua agimus, et abstrahendo a contraria consuetudine, de qua mox erit sermo, sus non est Episcopis ullam novam religionem, aut religiosam congregationem propria auctoritate erigere, instituere, aut approbare. Et secus ab ipsis attentatum, non tantum graviter illicitum, sed et prorsus irritum foret. Nota. - Praedicta lex non suit a Τridontino concilio su lata aut mutata. Sed neque, quod sciam, ullum supervenit decretum Pontificium ipsi derogans. An autem ob contrariam consuetudinem vigere aliqua ex parte desierit, sequenti paragrapho expenditur.
An aliqua ex parte vigere desierit lex. qua prohihilum est ne quis, absque lieentia Ponit fleta. novam religi nem. aul religiosam eongregationem adia eniat
Valdo arduam quaestionem attingimus. Etenim noto notius est, pullula Me, recentioribus pra)sertim temporibus, novas congregationes . absque Pontificia auctoritato inchoatas et institutas. Quid do iis sentiendum 3 An illicitas eas suisse cipermanSiMe, atque errasSe Epi Scopos qui jus eas approbandi sibi adscripsere An vero ex rope litis Hugmodi laclis, necnon tacito sedis Apostolicae assensu. jamdudum vigore desierit quoad religiosas congregationes Ponti scide approbationis necessitas, ita ut hodie licite valeant de sola Episcopi licentia origi ct institui 3 Haud parva profecto dissicultas, quam hic
pro modulo nostro enodare conabimur. PROPOSiTIO I'. - Consuetudine jam induetum est, ut nova religioam congregationes de sola Discoporum licentia inchoarentur. - ΙIujuSce coti Suetudinis initium quoddam mihi exiboruvidentur nonnulla paulo antiquiora documenta. Recentiora vero inductam eam omnino probant.
224쪽
2lo TRACTATUS DE IURE REGULARIUM.
' Facta paulo antiquiora, quae distin e suetudinis initium aliquod eaehibere videntur. - Sanetam Ioannam Valesiam, ab
que licentia Apostoli ea suum institulum incoepisse, cum licentia ordinarii, satis innuit ipsa bulla approbationis Alexandri VI ea quae, idibus februari l50l, relata apud Bainaidum, anno 150l, S 24. In constitutione Sore onere, 8 januarii 1666, Alexander VII
confirmat et approbat moniales hospitalarias, quae sub regula S. Augustini, in dioecesi Andegavensi primum institutae suerant, et multa in loca deinceps novis erectis monasteriis, propagatae. Porro in bulla ipsa expresse habetur, primum monasterium de licentia et approbatione ordinarii Andegavensis fuime crectum et landatum; et pariter caetera monasteria in aliis dioecesibus de simili licentia erecta suisse. De licentia autem sedis Apostolicae uultu si mentio; quae lamen, si inter v nisset, non fuisset silentio praetermisin. Erectio et prima approbatio congregationis, Sororum a S. Osepho nuncupatae, lacta est ab Auleiensi Episeopo de Mau-pas, litteris 23 septembris l66l, absque ulla mentione de obtenta sedis Apostolicae licentia. In hac autem congregatione sunt tria vota simplicia perpetua; dispensabilia tamen per EpiScopum. Vide opusculum Constitutions des Sinurs de Sami- Ioseph, pag. 353, edit. Lugduni 1837. A vonorabili de la Salle fundala pariter videtur congregatio Fratrum Seholarum Christianarum, de sola ordinarii licentia. Id innuit constitutio in Apostolirer 7 cal. februarii 1724), qua institutum illud primam sedis Apostolicae approbationem a cepit. In ca siquidem sic habetur : e Pius Dei famulus I. m. a de la Salle ... quoddam institutum, sub titulo Fratrum Seho-a larum Christianti rum nuncupatorum, et sub infra Seriptis rea gulis per sedem Apostolicam approbandis et confirmandis ...e sundavit. B Si adhuc anno 1724 erunt approbandae regulae, nondum fuerant approbulae; et signum est inchoatam initio fuisse congregulionem absque oblonia Romani Pontificis lib
225쪽
2' saetis saltem recentioribus indueta jam dicis consuetudo probari potest. - Ad hodierna enim tempora si accedamus, occurrunt plurimae hujusmodi congregalioues, monialium praesertim, de sola Episcopi licentia primum inchoatae. Et hoe quidem modo initium habuisse institutum clericorum Meletatis Murior les Maristes nuncupatorum, constat ex ipsa Gregorii XVI bulla omnium gentium, 29 aprilis i836, quae eos iu congregationem religi am, cum votis Simplicibus perpetuis, erexit et approbavit. Ita ea enim Sic habetur : a Noua medioeri certe voluptate assecti fuimus, ubi accepimusu dilectum silium Claudium Colin, et aliquos presbyteros diceu cesis Bellicensis, multis abhinc annis, novae religiosoruma hominum societatis fundamenta posuisse, titulo Meietatis a Nariae. B Haec prosecto verba promus arguunt inchoatam initio fuisse dictam societatem absque obtenta Romani Pon. tisicis approbatione, et de sola ordinarii licentia. Atque ita revera se rem habuiMe, insuper aecepi ab ipso reverendissimo colin, hujusce congregationis fundatore. Ad monialium congregationes quod attinet, adeo notum est nune plurimas in Gallia exstare, de sola ordinariorum licentia
emetas, ut supervacaucum videatur hac de re documenta congerere. Unum aut alterum duntaxat promemus. In op sculo qui inseribitur, Reyles des Scevrs de Ia Min&-Familla
edit. Ambiani l843ὶ, videri potest congregatiovis hujus, a
Saneta Familia dictae, regulas, sola auctoritate noverendissimi Myolaud, tunc Ambianensis Praesulis, uune vero Tolosani A chiepiscopi, impressas, approbatas et confirmatas fuisse, et ne verbo quidem innuitur, ullam intervenisse Pontisiciam a probationem. Item nuper de sola ordinariorum licentia uxordium sumpsit sororum a Reparatiose nuncupatarum institutum, cujus duo jam conventus, alter Parisiis, Lugduni alter, erecti sunt. Quam quidem novam sanctimonialium familiam, ab primis ipsius icitiis pernotam habeo, et summopere frugiferam et utilem in Ecclesia exstituram existimo.
226쪽
Ex his porro, ut similibus, quae congeri possent, factis, comeludendum omnino videtur. Praedictam legem de non in-ehoandis absque Ponti sieta licentia religiosis familiis, tu praxi
jamdudum non obSer ari, nec a Sede Ap OStolica umeri. Exstat proinde consuetudo contra legum inducta. PROPOsiTiO Il'. - Dieta consuetudo de iis est, quae contra legem legitime pro scribere potuit. - Etenim quod possint novae
regularium congrogationes, de sola ordinariorum licentia, institui, non est quid per se malum. Imo tu instituendis antiquis Ordinibus nullum ad Romanam sedem laetum fuisse recursum, nullam ab ea obtentam licentiam, aestimaut doctores quamplurimi: proinde tunc jus commune suiSSe, ut novum alicubi exordiens religiosum iustitutum ab Episcopo loci approbationem reciperet : perdurasse autem jus illud commvue usque ad concilium cecumenicum Lat rancuso, Sub Innocentio IlI, cujus decreto riusmodi novorum ordinum approbationes sedi Apostolicae reservatae sunt. Ergo, attenta legis de qua agimus materia, non est cur contra cam desuetudine praeseribi nequeat. Aliunde dicta lex non fuit a concilio Tibdentino confirmata, unde nec praescriptioni obstat quod lenent doctores plurimi de Tridentinis decretis, contra illa nempe non dari praescriptionem. Sumus Orgo in materia praescriptibili, ut dicunt canonislae, et solum remanet expendendum, an adsint aliae requisitae conditiones, ut dicta consuetudo Iegbtima dici queat.
PROPOSITIO III . - Satis hc die constat sedem Apostoliam in praefatam consuetudinem consentire. - Id probat tu ducta jam
ab aliquanto tempore apud Romanam curiam praxis, quoad noviter creelas Pjusmodi congregationes. Non enim jam Solet Apostolica sedes approbationem concOdere pro inchoandis hiseo congregationibus; sed earum duntaxat quae jam inchoatae et orcolae fuerunt, Ict institutum laudat solummodo; vel illud elium approbat, remissa ad aliud tempus regularum approbatione ; vel tandem institutum simul et regulas approbat et confirmat. Statula nempe est praxis, ut neque approbatio,
227쪽
2 laneque etiam laus alicui novae congregationi a sede Apostoliea impertiatur, nisi congregatio haec jam ab aliquanto temporem istat, et temporis experimonio de Husdem utilitate et sus- scienter prospera conditione con Stot. Praxini illam testabatur Eminentissimus Cardinalis Orioli, anno I 848, in exposition cauSpe, coram Sacra Congregatione Episcoporum et Begularium pondentis lὶ : - Eminencos, inquiebat, connaissent laa maxime du Sa int-Si ego, do ne pas approu ver uia instituta qui ne sera it poliat propago sussim minent eu egard aua temps, aux lieux et aux person nos, ou doni les constitutionsa nauratent pas sulti l Pyreuve de rex periente, ou qui n'aua rati pas pour vivrc. Et loreque, par de aut do ces eondia tions. la Sacroe Congregation ne jugo pas do povvnir pro-a eoder a i approbation do i 'institui. ollo a eoutumo de l' - α courager en applaudissant nu rete du sondato ur, ou cua Iouant te but de l'iusti lut meme; quelquelals encore ona approuvant i 'institui, tandis que t 'approbation des rh esa est renuoyee a un temps plus opportun. Ainsi. par exem a ple, dans la consultation recento venionensis, sum orer a batione instituti et constitutionum yim societatis Sanetissimia fi 'demptoris , la Sacreo Congregat ion a jug6 qu 'on dux aita ditarer i 'approbation qu on demandati potir l 'institui desae regios, et se contenter de lauer te bul par uia doeret. Il ona a elo de mome datas i a miro de Bresellia, oii l'on a love eta approune tu hut de I institui. v Cum nuper quidam mihi notus vir Romae ageret, ut novae religiosorum congregationi, quae adhuc in propositis est. Pontificium assensum obtineret, fuit ipsi responsum, procurandum primo ut congregatio existeret; an autem approbanda esset, Suum fore posten dὐ- liberandi locum. Haec et similia documenta Ratis arguunt, eam rex era invaluisse apud Romanam curiam praxim, ut nonnisi
slὶ Hujusee doeumenti textum prae manibus non habeo . translatum aulem in GaI-Ii eam linguam reperio in publieatione periodire cui litulus correspondanea uε Rome seconda edit. . pag. 18 . et ei talum fragmentum, prout ibi jaeel. transeribo
228쪽
jam erecis et constitutae congregationes Pontuleia appm tione frmarentur. Iam vero praxis haec manifestum facit, consentire sedem Apostolicam, ut diciae novae congregationes ante Pontificiam approbationem et de sola ordinariorum licentia inchoentur. Alias enim non denegaretur approbatio Pontificia inchoandis, nec daretur solummodo jam inchoatis. Ergo revera consuetudini jamdudum in Galliis presertim in induciae, novas Congringationes religiosas, de sola ordinarii licentia, inchoandi, Pontiscium accessisse consensum, res hodie certa et admittenda videtur. PROPosITIO IV . - Canoniea leae de non inveniendis novis religionibus, in quantum prohibebat etiam congregationiam sine votis solemnibus inchoationem, in desuetudinem abiisse eensenda est. -
id imus supra dictam prohibitionum novas religiones inveniendi, ita a SuareZio et aliis communi lor doctoribus intellectam fuisse, ut neque liceret, absque obtenta facultate Bouu-ficia, ullas inchoare congregationes quae religiosum statum imitentur, quamvis vota solemnia ex instituto non haberent :sub prohibitione proinde comprehendi censendas esse illas etiam, quae ex institulo. vel Vola simplicia perpetua, vel temporaria, vel nulla emittere Solent. Dicimus autem praefata, legi derogatum fuisse, in quantum, pro inchoandis istis otiam congregationibus, Romani Ponti scis licentiam exigebat: quod sic probamus : admittenda est haec derogatio, si nunc sedes Apostolica couSentiat, ut ejusmodi congregationes de sola o dinarii linentia inchoari valeant: atqui ita revera consentim Romanam sedem tribus praecedentibus propositionibus prohatum est: ergo.
Non esse necessariam pro inchoandis praefatis congregationibus sedis Apostolicae approbationem, existimavit etiam minde ritus Galliae scriptor, R. P. Gaut relet Traile de tralat res eux, t. l, P I36, cdit. l853 . Seholium. Si vera sit opinio quam sub praesenti paragrapho propumavi, Aequitur liciis hodie inehoari ol constitui eum
229쪽
sola ordinariorum approbatione et auctoritate, congregationes illas, quae simplicia duntaxat vota, on proPrio instituto, in perpetuum emittunt; et a sortiori illas quae, vol nulla vota vel non perpetua nuncupant. Item sequitux licite ex sola o dinarii facultate constitui earum congregationum conventus. Si oera sit, inquam, haee a me propugnata sententia : nam in re tam gravi, et deficiente doctorum qui modernam illam quaestionem Excusserint auctoritate, vereor no minus considerato in eam conelusionem iverim. Quapropter, sicut caetera omnia a me scripta, hunc imprimis locum sedis Apostolicae correctioni subjicio; atque ex nunc pro tunc, si erronem judieabitur, retraho prorsusque rejicio. Quod si e contra veritatem assecutus sim, valde notatu
digna est haec disciplinae immutatio. Olim nempe a duobus conelliis aecumsuteis deerolum fuit ne nova ulla religio absqua sedis Apostolicae approbatione induceretur, et ne quis religio nem ab eadem Sedo non approbatam ingrederetur capite nanimis, tituli 36, libri 3 decretalium'; et capite religionum, de religiosis domibus, in sit. Et quia finis hujuses iugis crat, ne
nimia religionum diversitas strarem in Melesiam Dei confusionem
indureret, communis doctorum interpretatio fuit, sub prohibillano comprehendi etiam congregationes religiosas, quae simplicia duntaxat vota emittunt; imo et quae vota haee non habent, sed solummodo status religiosi mam imitantur. Qua e clusio hac ratione nitebatur : non minus expectandam esse confusionem illam, quam lex praeeavere voluit, si pro libituriusmodi congregationes multiplicari possent. Imo, inquit SuareZ, quo minodo esset major confusio) et eum majoribus in. eommodis. Manifestum ergo est de jure communi usque ad recentiora tempora, non potuisse dictas congregationes, absque praevia sedis Apostolicae approbatione, licite inchoari seu induci.
Recentioribus vero temporibus si admittendae sint conclusiones sub praesenti paragrapho deductaeὶ sedes Apostolica 0rdinariorum arbitrio reliquit, ut quotquot utiles duxerint no-
230쪽
216 TRACTA A DE IUBE REGULARIUM.vus ejusmodi congregationes inducerent atque approbarent. In quo satis ego mirari non possum perennem illum Spiritus sancti ductum, qui Semper opportuniora pro temporum ratione Eeelesiae suggerit. Vix cnim dici potest quanta bona, meo quidem judicio, ex factu illa Episcopis facultate, et inde secuta novarum congregationum pullulatione, rei catholicae in Galliis cesserint. Sedato quippe horrendo illo anni 1793 tu bine, ubique ortae, Sanctimonialium praesertim, optima disciplina ordinatae acies, quae reparandis fidei damnis, necnon pietate et sanctis moribus insorinaudis novis generationibus adeo feliciter incubuerunt. Quae profecto instituta, plerumque absque cortis fundationibus initio incoepta, si Bomoe approbari, et ad juris apices juxta antiquam normam induci dγbuissent, ne unam quidem pro centenis monialem habuissemus. Et cum tanta sit, atque in dies augeatur HuS modi congregationum Varietas, favente Deo optimo maximo, nullum adhuc reperire est conventum, in quo vitae Sanctimonia et in piis pro cujusque instituto operibus servor non splendeat. His procul dubio angelicis turmis praecipue tribuendum, quod nune in melius mulata Gallia. catholicam Sese tandem remi, viscatur. Attentis ergo tot et tantis commotionibus ac dissicultatibus, quae exeunte decimo octavo saeculo rem catholicam in extremum discrimen adduxero, facile perspicitur quam opportune sedes Apostostica recedendum a regulis olim flat iis .ct permittendam sub Ordinariorum auctoritatu praelatarum congregationum liberam multiplicationem duxerit. Num autem jam optandum sit, ut lautae varietati et multiplicationi terminus aliquis imponatur, ita ut sacto ad jus commune reditu, iterum sibi noxarum congregatiouum inelioutionem sedes Apostolica reServatam decernat, non ud privatum scriptorem, sed ad ejusdem Sudis Sapientiam pertinet pronuntiare.