Institutiones linguae pracriticae scripsit Christianus Lassen

381쪽

ad lexi cographum magis quam ad grammaticum

Ponunt grammatici indigenae Var. cap. IX. S. S. 566-585. catalogum particularum varii generis, desinitionibus et exemplis illustralarum. IIunc omittere nolui. 3 est partic. dandi, interrogandi, asseverandi praesero in Tri Var. IX, a. S. S. 567. praebet D m, defendendi .iau, Ei . Posui S. 26, 4. S. S. 568. mcndose legitur est indicantis, poenitentis, discriminantis; Var. IX. 4. mi, i addit S. S. 569. n II Bham alias. L, DT, tradunt cum asseveratione. Var. IX, 5. S. S. 57o. , ra, Pro quibus S. S. rectius praebet et in margine 2, particulae sunt decernentis, COncludentis, indicantis; Var. IX. 6. S. S. 57 i. - S. S. i. e. solummodo. Var. IX, 7. S. S. 375. Rat. 26, ult. N, Ni versibus explendis inserviunt, auctore Kramadisvara S a. Omittit Var. et dubius ha reo in iusta vocularum separatione. Deest apud Vari sutra S. S. 574. estne mi, cito pmdet, deinde, πι--. Var. IX, 8. S. S. 575. 'r, i ursi interrogativae particulae; de e MI, quod omittit Var. IX, 9. cs. p. 526. mptiit male scriptum videtur pro Ram. S. S. 377. mi dolentis, indicantis, appellantis est. Var. o.

S. S. 37 d. 24

382쪽

S, a Var. omissa particula est timentis, mirantis, obiurgantis, discernentis, indicantis. S. S. 3 6. defendentis; Var. IX, 1 . S. S. 379. udiri d ys, alloquentis; Var. IX, ra. S. S. 38o. ubi Ur; sed Bengalica τ et εr distingui nequeunt. Dicitur etiam π.M. M. I 28, 7 etC. ur in Var. IX, i S. S. S. 58 i. nedum, e mi, pro quo male S. S. S. S. 58 a. invocatio est; om. Vari Tobiurgatio. Var. IX, I 4. S. S. 585. male d. S. S. melius, ut videtur , ali quentis, exsultantis, rixantis, obiurgantis sunt. Var. IX, I 5. S. S. 584. Pro ponuntur Var. IX, 26. MN, Rar, latu; prima est scriptura, si I snale geminatur; cs P. Ia6.; mr est Par encliti cum post *ss de iis et p. I9i. St, et g addit S. S. 585. cs. Supra P. I92. Praeterea m et i , quae . nisi fallor, iuncturae sunt formae Sr cum f. in pro Uri Es P. I 88.

CAPUT SEPTIMUM.

m discrimine inter sermonem poeticum et Pr mrium atque de dialecto Senica. S. 136. I. Α grammaticis unam eandemque dialectum Prahriticam poni praecipuam, non est quod

383쪽

addubitemus; nam ea, in quibus dissentiunt Va-

raruches et Kram adlςvaras, Paucissima Sunt atque momenti vix ullius; Hema haud ram, minus accui rate nobis notum, Consentientem invenimus, ubicunque eius Consul eudi data nobis suit copia. Ramam haud alia tradere, verum ab aliis traditai stolido amplificare com Perimus. Ea alia est quae stio, utrum variae sormae, quae a grammaticis ΡOuuntur, TeCte ad eandem dialectum reserantur,

. u. Poetas si inter ipsos Comparamus, Ean-

. dem ab eis primariam dialectum usitatam scimus; ne aevi quidem discrimina in diversorum poeta- rum sabulis possunt cerni, si grammaticae princi- . palis dialecti rationes respiciuntur. Poetae Vero, i haud aliter atque grammatici, varias Potiunt eius dem vocabuli formas Prahriticas. Sic et i, miR, i Viae, Riae, etc. Pro eadem PraeSentis persona ab eadem radice in derivantur formao et No et inmur foedere icto inter se Pacem luentur. Discrepantiae huius pars tribui quidem potest corru Ptae scripturae, at neque ei rei ascribi potest soli, nec pars dissensionis maior; consentiunt multo potius grammatici cum poetis in sormis vocati lorum siue evidenti ratione et quasi pro libitu v riaudis. 5. Antequam diiudicare aggrediamur, quo sit. loco habenda haec eiusdem vocabuli, forma ve, Variatio, alia est agitanda quaestio. Nimirum suspi-ν cati sunt nonnulli, aliam exhibitam fuisse a poetis, i aliam doceri a grammaticis linguam. Eandem esse

384쪽

utramque Censeo atque huius sententiae defensi nem in me suscepturus essem, etiamsi maiores quam sint re vera. vel alius generis essent eae discrepantiae, quae inter poetas et grammaticos i tercedundi Primum enim habeo compertum, ex ipsis Poetarum Scenicorum et lyricorum operibus, docendi materiem petiisse grammaticos, qui ad istos sontes saepenumero ProVocant; ex. gr. VOCemmio ex S. S. S. 155, init. Emendandos itaque esse poetarum libros et ad praecepta grammaticorum revocandam scripturam asseverarem, si Sententiam iam generalem Proserre liceret de quaestione, quae recte noti diiudicabitur, nisi in singulas Suas pamtes dissolvetur. Distinguenda enim sunt varia dissensionis genera. Primum et quod longe est semquentius cernitur in mendosa librariorum scriptura, quae ipsa duplicis est generis: librarius Sanscritice doctus proclivis est ad vetustae linguae formas r stituendas et facile ponet Tmm pro SI Π , similia; hanc ob rem et interdum relictum est et ri, utque emergunt nonnunquam et v r. Talis dis-Crepantia neminem morabitur, qui variam veluti ius sabulae scripturam e pluribus libris Mptis enotatam ante oculos habeat. Alii librarii minus docti, sed linguae cuiusdam provincialis usui assueti, a qua Condicione nemo eorum excipiendus est, libenter ad vernaculam sermonem textum accommodabunt neque id in locis tantum quibusdam singulis, sed per totum librum atque iuxta regulam quandam satis constantem. Quam rem probe scit, qui ipse molestae librorum conseren-

385쪽

dorum operae vacarit. Varias praeterea scenicas dialectos scribae omnes Confund int. In amovendis huius generis mendis desudare debebunt suturi dramatum editores, qui quum inter discrepantes eiusdem loci scripturas dubii haesitaturi sint, intelligent, iudicium esse serendum, eiusque sun damenta in praeceptis grammaticorum esse iaCta. Αmotis talibus mendis, quae demum remuncat discrepantia inter grammaticos et Poetas, ea Eius Omnino non est generis, ut hi inter Se con- fientientes iuxta certam normam decreta illorum renuant; nam Vix regula est ulla, quam a poetistion Saepius observatam inveniamus. Verum enimvero dissensio est talis, ut poetae interdum aliam, sed aeque legitimam vocis Cuiusdam sermam Ponant, atque quae iniungatur a grammaticis. Ex. C. memoro mRH et p. 145. Et diversas rationes muta lae vocalis p. OG etc. Sed haec et alia eiusmodi leviora sunt. Atque oblivisci non debemus, in maioribus, in absentia vocalis et diphthongorum g et m. in assimilatione Consonantium Coniunctarum, in elisione singularum, in decli. natione et coniugatione esse consensum. AhSurdum itaque esset, aliam poetis, aliam grammaticis attribuere dialectum. Omuis quae remanet et

ita iudicium vocanda est diversitas cernitur iusingulis vocabulis; agitanda itaque est ita singulis

locis quaestio, utrum Contra bonorum librorum BuCloritatem revocanda sit scriptura ceteroquintoleranda ad decreta grammati Cotum Specialia.

Decne. Qua de ro Peues criticos oditores erit iudi-

386쪽

cium. Nam neque ex editionibus Calcuttensibus, neque ex unico apographo potest res recte diiudicari. Admittendas esse interdum leviores tales discrepantias inter grammaticos et Poetas in sermon , natura sua mutabili et pro temporum et locorum diversitate varia lo, eo facilius concedo, quo magis ipse compertum habeam, diversa tradi de singulis quibusdam vocabulis formisque a grammaticis. 5. Im primaria hac Prahritica dialecto, quae

in commentariis grammaticorum. Et sabulis pomlarum eadem est, Cernitur variatio quaedam tum Vocabulorum. tum inflexionum; variatio

est, quam ut admittunt grammatici, ita permi lunt sibi poetae. Ex. gr. laudo elisionem Consonantium non adspiratarum singularum; Guni et aeque bene se habere videntur; idem valet de geminis innexionibus, ut Ioc. sing. Imae decI. in et ira, aliis similibus. At enimvero primo aspectu apparet, tali variatione, si constanter r Currat, speciem estici dialecti diuersae. In hane itaque discrepantiam, quae non inter poetas et grammaticos intercedit, sed in ipso sermone inest, opus erit accuratius inquirere. S. 137. i. Si elisionem consonantium singularum non adspiratarum S. 35. investigamus, invenimus, elisionem frequentioris esse usus in Carminibus, quam in pedestri oratione. Carmina intelligo tum personarum, quae ita sabulis praecipua utuntur' In dramatis editis has indicare volo cantilenas:

387쪽

dialecto, tum quae Κ. P. et S. D. Ieguntur seu Potius quotquot eorum tantum Verae Scripturae praebent, ut ex linguae scientia et Iegibus metrorum Possint emendari.

Elisio haec potissimum Iocum habet in littera H formarum verbalium, quae solet retineri in Prosa, in C mutata, solet elidi in versibus. M. R. 0, 5 ; m ib. 6. ib. 7. ib. 59, II. Ρ.; C. salso ibid. m S pro T Rat. 88, II. i pro im M. R. SI, 5; Shmuta, M. R. 9, 5. ubi Citerum prosariam ponit formam Huc r serenda sunt praeterea gerundiaria am pro Uys. - , infinitivi iu 2 pro I s. d.

M. Cum hac re cohaeret, in editis libris i meri magis obscurata est, mutatio adspiratae in et G. 4o ri usitatior est in pedestri oratione transi tio in v. cf. M. R. 9, 2; Ral. 88, 8; Contra utarim MP. 84, 13; ib. 34; mmu Vah. Io5, 8. Ponunt ita ada plur. verbi grammatici plerumque et et, si hene observavi, praevalet haec ratio in versibus. Prorsus similiter ici 5tia sing. Praeserunt R

pro R, in ins 2 pro s, ici pari. N pro C etc. licet

Iiae formae magis vulgares sint et longius a Sans- crita recedant. CL S. 55, not. u. VM. P. 2. P. 52. p. 93. p. 99. p. 105. P. 116. p. lis:

Via. p. 34. Cmmina aci. IV. huc non trahenda sunt;

388쪽

5. Aliae sermociis varietates ad idem discrimen prosam iciter et poesin redeunt; Cf. quae observavi de loci sing. imae declin. S. 93, 6; de lat. in S. iaa, 4, de gerundiis in et tam S. t 33, a. d. Α pedestri oratione alienus porro videtur

ablati plur S. 95, 4, et tempus in s. for ha

inr) S. asa; tum augmentum S. 324. et nisi salinior, formae Imae plur. magis Correptae P. 359. P. 545. Addo denique formas mediales; nam certum est, praevalere in prosa activum; atque paucissimi esse videntur prosarii loci, quibus libro- Tum Consensu stabiliacitur formae mediales. M4. His ita explicatis, satis evictam opinor hanc sententiam esse intra fines ipsius dialecti primariae discrimen inter formas prosarias et poeti-Cas, quibus eadem persona pro vario dicendi genere utatur. Singula quae posui magis ex collatione librorum I torum, quam e textibus editis derivavi. Videndum nunc est, quid de tali di crimine tradant doctores indigenae. 5. Scimus, Maharaintricam dialectum supr.

'a Omitto quae ad Keentiam poeticam pertinent et in pedestri oratione nisi mendose locum habere nequeunt, ex. C. si non contrahuntur vocales in vocibus compositis, ut Bat. 26. S l ut Uit, v ct geminatur Consonans ob versum, ut in eodem distichor Missi

seribi debet Aeque omitto h. l. usum Vocn-bulorum singularium. Nam utrumque geniis magis dictioni poeticac, quam dialecto cuidam poculiari Proprium est.

389쪽

p. P. 8. 7. 2O. 55. dici a grammaticis eam, quam primo loco ponunt. De eadem edocemur a technicis v. P. 56. , eam usurpandam esse in cantilenis mulierum Praestantiorum, quae eaedem Celei O- quin i o. in diverbiis suis, utuntur sermone OIur enim. Aliis etiam personis datur Cauraseni l l. p. 57. et certum est inter sermonem Virorum, quOS praecipua dialecto uti dixi in append. P. 52 seqq. et sermocinationem mulierum, quibus L aurasenicam tribuit Vi vana illas l. l. discrimen esse nullum. Omnibus his itaque vindicari debet ex sentcntia teclinici Laurasenica dialectus, si soluta oratioue utuntur, Maharasti trica, si versus sundunt. Discriminatur porro prosa a poetica dictione, ut modo a me factum est. Veruinenimvero,

si recte positum est hoc discrimen, tum a mU, tum a Viqvanatha, Congruere debent ea, quae agrammaticis aurasenicae loquelae assignantur, Cum eis, quae equidem prosae orationi supra Via- dicavi.

6. In plurimis consentiunt dialectus praecipua et Laurasenica; ideo in docenda Laurasenica ita versantur grammatici, ut ea tantum EX-hibeant, quae ei peculiaria sint et non cum Praecipua Communia. Haec e Capito Vararuchis XII.'ὶ Dixi in excuri. IV. p. 33. mo inter praecipuam dialectum et ςaurasenicam in isto catalogo non 'disi in-xisse; Caussam nunc videtis. Eaedom personae utra vis utuntur dialecto, si vera sunt qune' a grammaticis traduntur. Diuitiam by Cooste

390쪽

Et S. S. nunc enarrabo, reiectis disquisitionibus de locis grammaticorum nonnullis dubiis et comruptis ad calcem libri. S. 138.

De dialecto Caurasenica. I. De singulis consonantibus in universum

valet, eas rarius elidi, quam in praecipua dialecto; valet hoc de utroque elisionis genere, de adspiratis et non adspiratis. cs. S. S. 55. o. Diserte id docetur de in et u et u in S. S. ac pro N etu praeterea iubet Vararuches ponere C et v. Drio. VI, 2. Communem itaque habet utraque dia- Iectus transitionem tenuis in mediam in dentalibus; idem valere debet de cerebralibus et labialibus. A. S. 57. Prosariae orationi iam vindicavi

Conservationem dentalium C et v. S. s. Deu mediali iuxta S. S. statuendum esset, etiam hanc Semivocalem saepius retineri Laurasenice, quam sit in praeci dial. Aliter equidem opinatus sum S. G. Vtut hoc sit, certum est, elisionem Consonantium singularum magis ad praecipuam et poeticam dia- Iectum pertinere, earum Conservationem, mutatis nonnullis surdarum in sonoras, magis propriam

I Mutatio iuncturae in in magis ad ζaurasenicam quadrare milii visa est p. 238. quia dialoctus quae re non elidit sed in C mutat, etiam magis vcommodula esse videtur ad potiundam iuncturum pro M. In editis libris Re pro in versibus etiam prostat.