장음표시 사용
331쪽
de diriment. imped. Florentiae 1785, Bechberger,
Manuale Iur. Eccl. Austriaci, auctor op. et disseri.
de Sacramento Matrimonii a Londini 1778, LoPlat et de sponsalium et matrimonii impedimentis ,1783, Peletech ε de pol. Eccl. in statuendis impedimentis , Friburgi 1783, Ioannes Antonius Thei
ner op. et Variae Catholicorum opiniones de iure statuendi impedimenta , s Dupinius in proscripto opere a Manuel de droit canon , a Nuriet in damnatis operibus et Iuris Ecclesiastici Institutiones, set . in Ius Ecclesiasticum universum tractationes, valiique, qui commemorari non merentur, et quorum pravitas opinionum compressa merito dici
potest, post ea , quae Dietericli duplici dissert. e de pol. Eccl. in statuendis matrim. impedimeniis, Argentorali 1784, Petrus Deodatus Nicopolitanus in praeclaro opere, quod inscribitur e Defensio Tridentinorum Canonum de Ecclesiae potestate in impedimenta matrimonium dirimentia, a Hierapoli et op . Nuova disesa 4788, suppresso nomine, anni 1788, 1789, i latica lingua exaratis aliique, ut Cerditius, Margolli, Rosmini, Gio vine , Audisio lucide exposuerunt. Verum Pius VI in Bulla et AUCTOREM FIDEI, O sub num. 59ὶ quae ab omnibus Ecclesiis recepta suit, et Pius IX citato
Brevi ε ΑD APOSTOLICAE 3 eosdem errores merito condemnarunt, ut infra videbimus. Alteram sententiam, quae eam potestatem uni
Ecclesiae tribuit, nos tuemur cum Catholicis sero omnibus. Ex quo enim matrimonium ad dignitatem Sacramenti elatum est, potestatem impedimenta dirimentia constituendi ad unam Ecclesiam pertinere oportet, quae ab ipso Deo collatam ha bet circa res spirituales iurisdictionem. Huius ar-
332쪽
gumenti vim perspexit Calvinus ipse lib. 4, Inst. cap. 19, ῆ 37. c Ubi enim semel, inquit, obtinuere Catholici, M5trimonium esse Sacramentum, coniugalium causarum cognitionem ad se iraxerunt, quippe res spiritualis erat profanis Iudicibus non attrectanda. 3 Ipse Mirabeau in sua Hierarchia prussiana t. 7, c. 83, haec habet: e si verum est matrimonium esse sacramentum, causae
omnes matrimoniales unice spectant ad iurisdictionem Ecclesiae. Ecclesia est, cuius ΙΙierarchia pariter iuris divini est, quae debet statuere rationem iudicandi causas suas. Velle singere iura diversa est ausus maximus potes latis publicae ad Versus potestatem religiosam. 3 De hac sententia in serius sermo redibit. Tertiam denique sententiam , quae hanc potestatem tum Ecclesiae, tum Principibus concedit, amplexati sunt pbuci numero Doctores cum Saneheg , qui lib. 7 , disp. 3, num. 3 haec habet: et absque dubio dicendum est, posse Principem
Saecularem ex genere, et natura suae potestatis
matrimonii impedimenta dirimentia fidelibus sibi subditis ex iusta causa suis legibus indicere , eo pacto, quo id Pontifex Summus potest. 3 Verum
hanc' qui sequuntur sententiam non omnes in ea explicanda conveniunt, nec unum idemque
sentire videntur. Alii enim concedunt principes impedimenta matrimonii ex natura rei indicere posse, sed simul latentur eos , quoad subditos ehristianos, huiusmodi iure excidisse, ex quo christus matrimonium ad Sacramenti dignitatem evexit. Alii salentur hanc potestatem ob reverentiam Sacramen ii reservare sibi Pontifices potuisse , quare Principes modo nequeunt impedi-
333쪽
326 naenia matrimonium dirimentia constituere. Id tradunt Sanchea loco citato; Petrus Solo lib. 4 de
matrimonio in sine; et, ut alios praeteream, Doct res Salmanti censes op. 4 Cursus theologiae moralis virach. c. l 1, n. 11, qui haec habent: e Licet talis potestas ex se conveniat Saecularibus principibus,
usus tamen illius est ab Ecclesia pro illis prohibitus, ita ut talia non possint nec valide, nec licito impedimenta dirimentia matrimonium instituere pro si delibus sibi subditis, et si contra tale praec plum Ecclesiae ea instituere attentaverint, nil illessicient. 3 Nonnulli demum hanc potestatem ita
principibus ex rei natura competere existimant, ut neque sublatam fuisse , ex quo matrimonium ad Sacramenti sanctitatem evectum suit, neque unquam per Ecclesiae reservationem auferri, adeoque principes hodiedum etiam ea uti ac poliri pos- Se , pluribus argumentis propugnent. Ita sentiunt Gerbet et Trailh du potivo ir de l'eglige et des prin
3, pr. 3, Goliard , Seu editor Colleci. Andega v. Buchol et in Ephemerid, Theolog., Pteletie, Viennae 1833-36, Paeli mann et Lehi buch des Κirclien- rechis Viennae 1854 et, ut de aliis sileam, Clarissimus Carriere o p. e De Matrimonio a n. 571 et Seqq. , qui tamen , c0mpendio et De Matrimonio vanno 1857 lypis edito, ab hac sententia recessit, illique, quam nos tuemur, ad hae Sit, eo quod, eum, ut ipse latetur, et duo moveant: auctoritas theol0gorum, sed praesertim auct0rilas S. Sedis . a Verun lamen ab huiusmodi sententia valde distat opinio Canonici Lilla Mediolanensis, quam ante retulimus, quae omnem Ecclesiae potestatem hac in re adimii: sententia autem exposita , variusque eam
334쪽
DE IMPEDIMENTIS MATRIMONII 327
exponendi modus de potestate ipsius Ecclesiae nihil detrahit.
Nos itaque sententiam nostram explicantes primum affirmamus, Ecclesiae potestalem inesse impedimenta matrimonium dirimentia constituendi, et eam quidem non precariam, neque a Principibus acceptam , sed omnino propriam et nativam. Id probatur ex natura christiani matrimonii, quod prorsus spirituale est, idque argumenti genus in secunda sententia exponenda breviter alligimus. Deinde confrmatur ex usu Ecclesiae , quae vel a prima aetate hanc potestatem semper , et ubique in ipsos quoque Principes explicavit. In hoc argumento egregie versalus est Gerbesius in tract. de potestate Ecclesiae et Principum super impedimentis matrimonii, ubi, teste Van-Εspenio Iuris Ecclesiastici Universi pari. 2, tit. 13, cap. 1, n. 18e plura antiquitatis testimonia et exempla , quae Ecclesiae potestatem ponendi impedimenta matrimonii evincunt, per omnia saecula deducit, ostenditque , hanc auctoritatem accepisse Ecclesiam a Christo, eamque iure proprio a primis saeculis usque ad haec tempora semper hac auctoritate usam fuisse , eamque quodammodo neceSSariam esse , ut Ecclesiae Pastores providere queant, quo si- deles matrimonium ita ineant, ut Sacramenti ensectum spiritualem assequantur. 3 Quamobrem Idem Van-Εspenius eod. cap. num. 10 concludit:
4 Igitur silum Traditionis insequuta Srnodus
Tridentina recte anathema dixit in eum , qui dixerit Ecclesiam non potuisse constituere impedimenta dirimentia , vel in iis constituendis erra S- se. 3 Itaque de side est Ecclesiae inesse facultatem impedimenta dirimentia constituendi.
335쪽
328 Porro potestatem hanc, neque per usurpationem, insciis, vel invitis, ac reclamantibus Principibus , neque ex Principum indulgentia tacita vel expreSsa , in Ecclesiam manasse, sed ei omnino propriam, et a Christo collatam esse, tum multis aliis gravissimis rationibus , tum praecipue ex eo deducitur, quod nullus monstrari potest Princeps Christianus, qui de hac praetensa usurpatione
fuerit unquam conquestus, neque assignari tempus poteSt, quo primum coeperit haec usurpatio, neque via , seu medium indicari, per qu0d potuerit Ecclesia, nemine reclamante, ad hanc USurpationem pervenire. Si quis diceret, quod beneficio salsarum decretalium, quae Saeculo nono prodierunt , Ecclesia hanc sibi auctoritatem asseruerit , manifesto convinceretur mendacii. Longe enim ante nonum saeculum Ecclesia suas leges ediderat, quae matrimonium in certis circumstantiis irritarent. Id patet, tum ex antiquis Patribus Athenagora, et Origene, tum etiam ex vetustis
conciliis, Illiberitano, Mileuitano, et Carthaginiensi, tum denique ex SS. PP. 4, 5 et 6 saeculi, nempe Siricio, Innocentio Ι, Leone et Gregorio
Magno. Praeterea nullus appellari potest Princeps, qui omnium primus Ecclesiae privilegium dederit, ut impedimenta matrimonium dirimentia constituere posset. Imo Principes saepissime laudarunt eas Ecclesiae leges , quae matrim0nium , eiu Sque impedimenta respicerent, et ad illas sua edicta consormarunt: ad ipsam Ecclesiae auctoritatem confugerunt, si sorte dispensationem ab aliquo impedimento , quo illigarentur , obtinere voluerint ; conceptis pariter verbis, se edictis legibusque suis, civiles dumtaxat matrimonii effectus at-
336쪽
tingere declararunt. Nonne haec omnia aperiam ipsorum Principum consessionem involvunt, quod propria et nativa potestate queat Ecclesia leges serre circa matrimonium, nec ex eorumdem Principum privilegio , aut indulgentia huiusmodi au-etoritas per ipsam exerceatur ' Sane quis non videt, quod ius condendi leges, quae spectant Sacramentorum administrationem , non a Principibus,
sed a Christo Domino acceperit Ecclesia' Merito igitur Concilium Tridentinum definivit c. 3 ad Ecclesiam spectare ius constituendi impedimenta matrimonii. Sed praestat audi se Pium VI in suis litteris et PosT PAcTuu 3 ad Cardinalem Archie p.
Mech liniensem, die 2 Feb. 1782 datis, in quibus
ita disserit: Notum est etiam , quod can. 3 eiusdem sess. XXIV definitum est, posse Ecclesiam e0ΠStituere, ut plures gradus impediant, ac dirimant. Cum ergo nullo unquam tempore dogma fidei salsum esse possit, necesse est, ut ab Ecclesiae origine , et omni anteacto tempore Verum fuerit, et omni consequenti aetate verum sit futurum, Ecclesiam ea, quae a Concilio asseritur, p0- testate pollere. At si tacita saltem Principum requireretur ad habendam potestatem concessio , sequeretur illud , primis Ecclesiae temporibus , sub Principibus nimirum ethnicis, verum eSSenon potuisse, neque hoc tempore verum esSe posse , illis in locis , in quibus Christi fideles degunt sub insidelium dominatione, et si ob aliquam, ut
Vocant, rationem status principes , revocata ea , quae obtenditur, indulgentia et concessione, abrogare sancita ab Ecclesia impedimenta valerent, seri posset, ut verum esse desineret, quod a Tridentino definitum est, idque portenti existeret, ut
337쪽
330 aliquando dicendum foret Ecclesiam non posSe, quod Ecclesiam posse Spiritus Sanctus oecum enicae Synodi oraculo declaravit. 1 Sed rem plane conficit idem Pontifex in Bulla dogmatica e ΑΠcTo-BEM FIDEI 3 adversus Srnodum Pistoriensem, ubi sub num. 59 ita declarat, ac desinit: e Doctrina Synodi ad supremam civilem duntaxat potestatem
originarie spectasse contractui matrimonii apponere impedimenta eius generis, quae ipsum nullum reddunt, dicunturque dirimentia, quod ius originarium praeterea dicitur cum iure dispensandi essentialiter connexum, Subiungens, Supposito assensu, vel conniventia Principum, potuisse Ecclesiam constituere impedimenta dirimentia ipsum contractum matrimonii, quasi Ecclesia non semper potuerit, ac possit in Christianorum matrimoniis, iure proprio, impedimenta constituere, quae matrimonium non solum impediant, sed et nullum reddant quoad vinculum, quibus Christiani obstricti teneantur etiam in terris insidelium, in eisdemque dispensare: canonum 3, 4, 9, 12 Sess. XXIV Conc. Trid. eversiva, haeretica. 3 Iure ila
que Pius IX hasce domini NuytZ propositiones pr0- Scripsit, Litt. Apost. MuLTipLicgs 10 Iunii 1851, et
ad apostolos 22 Aug. eiusdem anni, nempe 4' e Ecclesiam non habere potestatem impedimenta matrimonium dirimentia inducendi, sed hanc potestatem civili auctoritati competere, a qua impedimenta existentia t0llenda sunt. 3 2' et Ecclesiam sequioribus saeculis dirimentis impedimenta inducere coepisse, non iure proprio, sed illo iure usam, quod a civili potestate mutuata est. ν et 3' Triden linos canones sess. XXIV de sacr. mat. 3 et 4 vel non esse dogmaticos, vel de mutuata potestate esse intelligendos. a
338쪽
DE IMPEDIMENTIs MATRIMONII 33I
Αssirmamus secundo, principibus laicis potestatem non esse impedimenta matrimonium dirimentia constituendi. Id autem intelligimus de matrimoniis Christianorum, cum probe sciamus non deesse magni
nominis auctores, qui minime dubitant, quin principes tum infideles, tum christiani valeant infidelium
subditorum nuptias, quae contractuS mere naturales, religiosi, domestici, et civiles sunt, tum quod ad civiles essectus, tum quod ad vinculum coniugale pertinet, impedimenta ponere, dummodo essentiales matrimonii proprietates, hoc est unitatem et indissolubilitatem , ab ipso Deo in hominis creatione explicite additas, nullomodo attingant, ipsa S. Sed is praxi id comprobante, quae
non raro, ut ait R. D. Perrocheau op. et Theologia ad usum Mission. Sutchuensis a t. 2, p. 346, et declaravit invalida esse infidelium matrimonia, quae legibus patriae irritantibus adversantur, nisi per consuetudinem abrogatae fuerint illae leges. Vide de hac quaestione, pro affirmativa sententia, Carrigre de Mat. t. l, p. 3, secl. II, c. 2, n. 550 et Icarii diss. de imped. Mat. iure civili inductis in edit. Billuari Paris 1827, et pro negativa clar. Perrone de Matr. chr. t. 1, p. 262 et t. 2, p. 345. At matrimonii christiani vinculum Principum voluntati non subiicitur; namque a Christo institutore, et Ecclesiae canonibus unice pendet, res Sacra et spiritualis essecla est, ex natura sua et quoad valorem suum ab omni specie legum profanarum independens, ac proinde potestati Ecclesiae attributa. Ad solam Ecclesiam, cui tota de Sacrameniis est cura concredita, ius omne ac poteStas pertinet suam assignandi formam huic contraetui ad sublimiorem Sacramenti dignitatem evecto, a ait
339쪽
Pius VI eit. Brevi ad Episcopum Motulen. 46 Sept. 1788 : Pius VII in Inst. ad Nuntium Apostolicum in Colon. data an . 1808 ait: e Soli Ecclesiae in
casu matrimonii dubii competere de valore et nullitate eius iudicium ferre omnemque sententiam ab alia quacumque potestate latam incompetentem esse et non valere. γ Pius VI lΙ, et Gregorius
XVI suis Encyclicis litteris 24 Maii 4829: et 45
Aug. 4832 datis, matrimonium Sacris rebus accensendum esse docuerunt, et Ecclesiae proinde subiici et ex quorum exsecutione omnino pendet piusdem connubii vis , robur , et iusta consociatio. a Verum hac super re dubitare amplius non licet post ea, quae Sanctissimus Pius IX tam enucleato edixit lum in cit. Brovi e AD APOST0Lic ΑΕ, 3 ubi inter caetera decernit damnatorum operum auctorem salsa sentire ac docere e dum ius stabiliendi vel relaxandi impedimenta dirimentia Ecclesiae denegat, et civili addicit potestali; tum clarius ac apertius in Allocutione superius citata de negotiis Ecclesiae reipublicae Neo grana tensis
27 Septembris 4852, ubi post reprobatos illius
Gubernii excessus contra Ecclesiae iura concludit: et omnino spectare ad Ecclesiae potestatem ea Omnia decernere, quae ad matrimonium quovis modo possunt pertinere. 3 Ad haec addenda, quae
litteris ad Regem Sardiniae 49 Septembris 1852,
ex arce S. Gandulphi datis , disertissimis verbisSS. D. N. docet, nempe e potestatem civilem ius habere de solis civilibus matrimonii essectibus statuendi, et Ecclesiae solius esse, qu3e ad validitatem matrimonii spectant ordinare. a Vide quae habet Alloe. 29 0ct. 1866. Saeculares reapse Principes possunt matrimo-
340쪽
DE IMPEDIMENTIS MATRIMONII 333
niis contrahendis leges dare; sed unaquaeque lex tantum valet, quantum est in potestate legislatoris. Cum igitur saecularium Principum potestas
res tantummodo temporales, ac civiles moderetur,
consequitur eorum leges circa matrimonia Christianorum in ordine solum civili ratas esse, adeo ut matrimonia adversus eas leges in ita , civilibus essectibus, quantum scilicet attinet ad dotem, successionem, haereditatem et alia huius generis, pri- Ventur spirituale autem christiani matrimonii vinculum eius ordinis est, ut civiles leges ad eum pertingere nullo modo possint. Huc pertinet cap. 1 de spons. et matrim. , ubi matrimonium inier virum stan cum et mulierem de Saxonia , repugnante civili lege, contractum a Synodo Triburiensi validum declaratum est, et rubrica eiusdem capitis enuntiatur his verbis : et Matrimonium solo
consensu contrahitur, nec invalidatur, Si consue- ludo patriae non servetur. 3 Huc lacit etiam commonitio Cleri Gallicani ad Ludovicum XIII de regio ipsius edicto, quo nuptiae a filiissa milias initae, absque parentum consensu , nullae et invalidae decernebantur. Clero autem Gallicano, ea dero admodum sollicito et anxio , responSum eSt:. Ierba illa valide et invalide contracta matrimonia non esse aliter explicanda , quam per Solam rationem ad contractum civilem. 3 Mhmoires du
plem. quaest. 57 , art. 2 explicans, cur legalis cognatio ex adoptione orta matrimonium dirimat, inquit: e quia filius adoptivus conversatur in domo patris adoptantis, sicut filius naturalis, ideo legibus humanis prohibitum est inter tales matrimonium contrahi, et latis prohibitio est per Eccle-