장음표시 사용
271쪽
V. I. Περimov. . . In MS., Post hanc Vocem occurrit litterao prorsus inutilis: quum e Sequenti οὐχ orta Videretur, eam suppreMi. V. 5. Υποκριvovetae. . . Haec ita Μs. exhibet: APOK Δ El. . .
TA, sed in margine adscribitur syllaba NON , unde Deile
sensus reposcebat : saepiSSime confunduntur ἀπο et inta. CLUalE. Epimere. De Permutatione Praepositionum. V. 5-8. Oi δ' Qv - ιποκεκρισθαι. . . Antiquis scriptoribus de Λctione loquentibus arridebant imagines e pictura petitae. Quinctil. XI, 3 : a Nec mirum, si ista, quae tamen in aliquo posita sunt motu, tantum in animis valent; quum Pictura, tacens opus et habitus semper ejusdem, sic in intimos penetret assectus, ut ipsam vim dicendi nonnunquam superare
videatur. . V. I a. Περὶ xtov. . . Suhintella ταρtiao,v. V. I 3. 'le'ovυ ς. . . De quo Vide DiSSert. Isagog. p. LV
LVI. Cic. Orat. LVI : α Elegit ex multis Isocratis libris triginta fortasse versus Hieronymus, peripateticus in primis nobilis, plerosque senarios, Sed etiam anapaesta; quo quid potest esse turpius p Etsi in eligendo fecit malitiose : prima enim
syllaba dempta in Primo verbo sententiae, Postremum ad verbum primam rursus syllabam adjunxit insequentis. Sed tamen hic corrector, in eo ipso loco, quo reprehendit ut a me animadversum est studiose inquironte in eum) emittit imprudens ipse senarium . . DionyS. Halic., qui Nostrum ne nominatum quidem compilat, eadem tradit. in i socr. XIlI: 'u'ovυμος οἱ θ qtλωo ρος ρηο tu ἀγαγvωvαt tav άv etiva δυυηθῆvaei
272쪽
De admiranda vi dicendi in Dem. XX : Τα ' απὸ της ἀρχῆς LM:
Eadem significat τμος apud Iaenon. De Sublim. IX: οὐ rὶρ ετι
υποθεσεσt, in Dionysio &τευθεσεσiv Wolfius proponit, Vortitque: inter non lis acrioribus affectibus. Nullus dubito, quin apud Dionysium, ut in Nostro legendum sit : ἀποθεσεσι, namque Λπόθεσυ: apud rhetores dicitur in pronuntiatione, quum VOX quae αρσει sublata suerat, θεσει deponitur in fine membri; cs. Η. Stephan. Tlies. ling. graec. t. ni, P. 1467, ed. ann. 572. Demetrius, De Elocutione, X lx: Ἐδραια γάρ
273쪽
KEXAlc . Haec quum parum ad rem saceret, cogitabam de παρασκευαiς, S. v Pe Enim Confunduntur περι et παρά, alκ, l. l. Ma lui tameti κατασκευαiς. ΝOn minus frequenter Permutantur κατά Ut παρά, praeterquam quod magis congruit κατασκευή cum sitntentia : cst enim artificiosa Orationis consormatio, Ernoli., l. l. ,
ad λέγουτα adtinet, accipi posse arbitror de illo qui in concionibus hah bat orationes quas Isocrates composuerat, Cic. lirut., XII : ii Similiter Isocratem primo artem dicendi esse
274쪽
nem leviter mutavi. Pro EN AN PANTH, quod exhibet bis ,
V. 26-27. Ληριεveti. . . In Ms.: Ast EA l . . . TO. Hunc lacunam, postulante sensu, sic explevi: ἀραvτν Ψησὶ καὶ
275쪽
randa vi dicendi in Dem. XXXIV : Ταυτα δ' ἐσelv a τοiς τρισὶ
276쪽
E in O , quae millios confunduntur, scripsi κοιλοξωvως. Saepe χεῆλος et κοῖλος permutari docet Η. Stephan. Thes. t. IV,
V. 26. Τὰ με, αλλα παρα . . . In us.: T AUI . . . AAXPA , ubi VI pro M esse certum faciebat col. XXX lV, v. io; ibi enim patet LUO NON esse pro MO NON . Elementa qua sive addidi, sive transcripsi, indicabant spatium superstitesque litterae. Quod attinet ad x ΡΛ ΠΛΡΛ, hoc restitui ex iis
quae Sequuntur Col. XX, V. 3 : Τὰ οε καi παρ' i στορt v. V. 26. IIoiη iv. . . Haud scio an Philodemus adludat ad Pa quae poetae dixerunt de heroibus vorbis suis accommO- dantibus motus corporis; quae pars praecipue valet in Actione. erard. Joann. Voss. Institui. Orat. , VI, XI, S ii. i' de statu et sessione oratoris; a ' de vultu ; 3' de gestu cervicis ac membrorum quae ad corporis truncum pertinent.
277쪽
ubique sunt obvia: Aristoph. Plut., V. 345: si γὰρ etωv o 6 v. V. 869: I etωv π ηρωv ῆσθα καὶ τωv τοιχωρυχωv;CLΗ. Stephan. Thes. t. III, ed. Didot, P. 237. Quod ad πρός τι adtinet, audiendus idem, t. III, p. 574, ed. ann. 157a: ' Quibus subadjungo πρoc Ti, ubi tamen προς non tam comparationem cum aliquo significat quam relationem ad aliquid. Usurpant enim de eo quod dicitur reserendo ad aliud; seu relatione ad aliud. Quo loquendi genere utitur non raro Aristoteles, itidemque alii philosophi, aut qui de rebus Philosophicis disputant. .
ΛΛ, litteramqne H truncatam ; unde sacile fuit elicere vocem αλλη. Quod ad ἀκμαibi adtinet, hoe indicabant litterae superstites MO. mi. Ostendunt ea quae Praecedunt, Philodemum attingere Actionem rhetori, politico viro; sophistas, philosopho accommodatam: quae Sequuntur, col. XXI, v. 1-2, arguunt eumdem tractare fictionem singulis aetatibus idoneam, in quam apprime cadit id quod do Dictione d et Aristot. Rhet. Ill, : ΤΟ δὲ πρe v r ει η λeru, ἐα, τὶ ποδητοι
278쪽
V. g. Κατα τουτους. . . Κατα. h. ' l. convonientiam significat,
non, consentaneum mihi. Di Pro meiS saevitatibns. - vol, milii convenientem, dor 'nt. nudasto. - . 'V. 8-9. Πα ΟαItoro . . . Cogitabam di παtδαγωγικοῖς, quod libretor admitterae videbantur Spatium et sensus.. V. I 4. I ρευας. . . De quo u. . Stuplian. Thes. l. l. , t. IV , p. i94t n Soluta oratio pluralem ustirpans notitis. quam singularem, eo significare Solet Sabino mentis assectum, ut ita di cam, aut etiam Prudentiam. Unde aliquis dicitur ιρρέυαζ lasi, et Contra εἰ to ο ευ ou καλοτιος. i NOStor, lihetorio. Neapoli odita,nnia. x835, col. X, v. 8-1 a z Και γαρ ol PtλόσOzot τουτου Aταv-
rhetore. qui, orationcm Per membra in infinitum diseor potiani. Post προσήκetv , Subintelligendum est λορους ποi- εισθαι. niit quidpiam tale.. Uuod ad b αξαiρέ os adtinet. h. l. innui videntur ea quae Hermagorae exprobrat Quinolit., Ill ,si: u Nos ad liermagorain. Translutionem hic Primus omnium tradidit : quamquam .semina eius quaedam citra nomen. ipsum apud Aris Hem . repuriunt r. Legales nutem quaestiones has secit, scrpti ci voluntatis squam time vocat κατα ἶητω καὶ υπεοῦτιρε 7tu, id cSt, Secundum dictum et exceptionem et quorum Prius Di cum Omnibus commune est. exceptionis nomen minus usitatum). M. Ante Phil domum, hanc Orationis divisionem in partos minutas et .exiles improbaverat Aristoli, Rhot. IlI, I 3 : 'Em δε του λογου Ουο ραρη' αvαIκαiov
279쪽
280쪽
v Ἀ-oυκ διαλεκτικὴ, οὐδὲ δητορικλ, ἀλλ' ἐκείHi terrai V. 7-8. Tiρεστήκασι. . . Hoc efflagitabat Sensus Pro ἐν- ακασt, quod MA. habet. V. 9. Εμπρέναι. . . Monent quaedam Lexica πρεπειv atque ex eo composita verba inusitata esse, excepto tempore Praesentiet imperfecto. Aoristus quandoque reperitur : Plutarch., Al
V. 19. Gu: noic. . . Idem significat quod ὀλως, vel διόλου. Sic Noster, De Musica, col. VI, v. 15-16: Καὶ τοκ ὀλοις oalvlατρευεiv τῆς λυet c. Vertunt Academic. Herculan.: u Atquea ea nihil omnino mcderi tristitiae. v Hoc reperira quoque
apud Dionys. Halic. in Lysia, III : Τοῖς δὲ προτέροις o αemih δόξα ἡκ αλλ' ol βουλο λευοι κοσμιου τivὰ προσεivαι τοις notri, ἐξήλλατ v τ lὀuomiv κτλ., ubi malit τοις λοrou: Sylburgius, quem secutus est Taylor. Matthaeus contra censet medicina non egere locum, in quo τοu: ἔλοic eamdem significationem accipit quam apud Diog. Inert. De Aristot., p. III, ed. H. Stephan.: κ rὶρ ὀλοις *iλοπου ζατος ἐγέvετο. V. 2I-22. Κατὰ συvεctis κοivgv. . . Si litteras in marginibus MS. persas considerate inspexeris, ea quae reStitui non prorsus improbabilia sortasse judicabis. V. 27. Κατα λοrov. . . Haud absimili modo Noster loquitur, De Music. col. IV, v. 28-3o; Rhetoric. Neapoli edita, at n. 835, col. VI, v. 6; col. XVIII, v. 9-Io. Vide P. IDI.