장음표시 사용
131쪽
solius solemnitatis discrimen inter paenitentes Occultos ac publicos intercederet , ut liquet ex l. s. capitular. : Nemo sacerdo
rum populi sibi peccata consilentium sime
auctoritate canonum judicare prasumat. Et concilium Cabillonense a. jussu Caroli Magni celebratum c. 38.: Modus paenitentiae peccata sua consitentibus aut per antiquorum canoniam
insitutionem , aut per sanctarum scriptum-yiam auctoritatem , aut per ecclesiasicam confii tudinem ... imponi debet . Qua autem ratione poenae sint, & dicantur secundum canones & ecclesiasticas consuetudines imponendae, licet canones iapoenitentialia non omnibus omnino peccatis apposite illas constituerint, sed sacerdotum arbitrio id pluries reliquerint , habe tur in Decreto canone 88. distinc. I. de
poenit. : Extant pro quibusdam Gιlsis ρα-- nitentiae modi impositi , juxta tuos μω e
scrpendendae sunt culpae, cum sit facile ser
eosdem modos vindictam O censuram canOnum resimam . At si ex intermissione publicae poenitentiae ob occulta delicta aucta fuit presbyterorum auctoritas, imminuta tamen etiam Videtur in conciliorum canonibus & pcen tentialibus libris , a quibus sensim amplia-
132쪽
tus est numerus criminum publicae poenitentiae subjectorum. Nimis longum & in
testum esset exscribere omnes canoneS ,
omnesque poenitentialium librorum sententias , quibus peccata publicae poenitentiae obnoxia recensentur: idcirco id praetereundum censui , praesertim cum ea omnia crimina, nCc non eorundem poenae prostent in libris , qui omnium manibus teruntur; ut
in tractatibus de poenit. apud plures theologiae moralis auctores , locupletissime vero in instruetionibus pro consessariis sancti Caroli. Hoc solum advertere oportet diligenter inquisitum fuisse ab episcopis & archidiaconis in visitationibus in crimina occulta, quae si publice probarentur, licet nondum diffamata essent , rei nihilominus publicae poenitentiae addicebantur, ut erudi tissime ostendit Μorinus de poenit. l. 7. c. 3. & seq.; ubi videre est in allatis m numentis , quanta sollicitudine episcopi invigilarent in universa dioecesi ad publica crimina revincenda, & occulta juridice detegenda , ut ea publica Sc canonica poenitentia multarent . Quare nil mirum , si adhuc, postquam cessaverit publica de delictis occultis paenitentia, maximus nihil
133쪽
minus fuerit poenitentium publicorum in
ecclesiis numerus , ut Ostendit Μorinus de poenit. l. 7. c. a. , quorum reconciliatio ad solos episcopos pertinebat, proindeque ad huc intra angustos limites presbyterorum jurisdictio contineretur. Ne quis vero me hoc gratis asserere existimet, quod scilicet vetus superiori capite relatum ecclesiae institutum circa criaminum publicae poenitentiae subjectorum reia servationem hoc aevo viguerit, conciliorum amerendi sunt canones, qui hoc idem ostem
dunt. At quoniam plurimi mihi suppetunt,
ideo ne omnes colligam , eOS seligam, qui praeclare universam de presbyterorum a ctoritate in poenitentiae sacramenti administratione disciplinam ecclesiae illustrant. Iam in capitularibus regum Franc. , in quibus plurima instaurantur , quae longa morum corruptela Vitiarat, prisca men tentialis ecclesiae praxis diserte confirmatur, si ea, quae de occultis criminibus supra tradidi, excipias . . Ut caetera omittam, l. c. c. sto L haec habentur : Quia Maria
necessitate praepedimur canonum saluta de reconciliandis poenitentibus pleniter obse
Mare, propterea non dimittatur omnino, ut
unusquisque presbter jussione episcopi de
134쪽
Prima li 7 occultis tantum , quia de manifestis episcosis semper convenit judicare, statim pos a c tam con sistonis poenitentiam singulos data
orations remnciliare so . Duo veteris disciplinae capita circa presbyterorum poteStatem in poenitentiae administratione stabiliuntur hoc in loco ; asseritur primo solis episcopis jus reconciliandi publicos poenitentes , ut per se patet , Secundo praecipitur presbyteris , ut non nisi ex episcopi concessione occultos poenitentes absolvant , ut clare nos docent ea verba, unusquisue
presbter justione episcopi de occidiis tan
tum Vconciliare. Neque ullam faciunt dii 4icultatom haec verba unusqui te Arabic , quasi omnes presbyteri ex ordinaria , ut
a junt, auctoritate occultos paenitentcs re-
i Ex hoc testimonio a porte liquet coactos suisse episcopos nonnulla contra canones agere, videlicet indulgere presbyteris, ut occultos poenitentes in privata reconciliatione statim post consessionem & datam por iitentiam absolvant. Vide hac de re Thomassinu in de nova & veteri eccles. disciplina p. I. l. 2. c. II. Imo hoc aevo etiam poenitentibus publicis, si diuturnior poenitentia infligebatur , concedebatur absolutio multis annis ante poenitentiae finem , & nota nunquam etiam communio eucharistica. Consule Mariciae de antiq. eccles. rit. l. I. c. 6. art. f., Μorinum de poenit. l. 9. cap. I 6. Diqitigoo by Corale
135쪽
i iis Digenario conciliare possent . Si enim unustiisque fresbter jussone tantum episcosi hoc prae-
tare poterat, unu quisue non absolute &indefinite accipiendum erit, sed iis presby- reris duntaxat reserendum, quibus episcopi hanc delegarunt auctoritatem . Idipsum Herardus Turonensis archiepiscopus in capitulis, quae ex corpore canonum excerpsit, & observanda mandavit presbyteris in synodo congregatis anno
868., tradidit cap. 69.: Presbteri de O cultis jussisne episcopi poenitentes reconci
Scd haec duo episcopalis auctoritatis sundamenta apprime illustrat synodus Iicinensis anni 8s O. , cui praefuerunt Angilbertus Μediolanensis archiepiscopus , &Theudemarus Aquilejensis patriarcha. In hac enim patres & suum poenitentes jus vindicant episcopis , & iis Solis presbyteris peccata occulta dimittendi potestatem asserunt , quos episcopi & archipresbyteri censuerint tanto oneri pares.
7 Ηoc Herardi capitulum habetur in decreto
Call. 4. cat IS. q. s. falso Evaristo papae adscripto , ut contendit Beraidus in can. Glatiani t. I. P. a. cap. 3
136쪽
Prima I I9Canone itaque 7. haec habentur et Reconcia Vretio poenitentium juxta antiquorum canonum insitum non a presbietis, sed ab episcopia fleti debet: nisi forte quis in periculo uerit. constitutus , O se reconciliari devote petieris . Si episcopus absens fuerit , debet utique presbyter considere, O sic poeniten-icua ejus praecepto reconcillare. En primo antiqua supradicta consuetudo , Ut episcopi publicos poenitentes etiam infirmos reis concilient, confirmata; dum in eorum absentia tantum licere presbyteris doceat synodus iis reconciliationem impertire. Quam tamen non fuisse duntaxat censurae condonationem , sed etiam Veram a peccatis absolutionem , aperte demonstrant ea , quae
sequuntur : Aliter autem Aut nec chrismatis coissectio, νel puellarum consecratio , ita nec poenitentium reconciliatio ullatenus
a presbieris fieri debuit idi quia selis es scopis apostolorum vi m tenentibus per m nus impositionem Pecialiter in ecclesia conceditur, quod tunc voseolis ad ipsos. Domino dicente , concessum os: Accipite Diaritum Sanctum , quUrum remiseritis se cata 6' Non ab omnibus vero , sed ab iis solis presbyteris , quos episcopi & archi-
137쪽
presbytoi s leget int, poenitentiae Sacramenis tum ob occulta crimina poenitentibus ad
minifrandum csse decreverat canone 6.
Qui occulte Aliquerunt, illis confiteantur . quos cpiscosi Θ' si iam archipresbieti
ad cos ad secretiora Mulucra mentium m
dicos elegerint ; qui si forsitan in aliquo
dubitavcrint , episcoporam suorum non disesmulcnt implorare sententIam . . . . Simia litor autem O singulis urbium vicinis Osuburbanis fer municipalem idest ecclesiae cathedralis archipresbterum , O reliquoso presbieris prenuos ministos Frocuret episcopus, habita senistis in rebus dubiis ob-ρm'atione, quae Arserius prora es forsan praefixa ) . Nil clarius desiderari potest .
Palam igitur est , neminem praeter archipresbytcros ex officio & institutione tam in ruralibus quam in urbanis ecclesiis auctoritatem habuisse excipiendi secreto coninsessiones , poenitentesque occultos absolvendi ; sed delegatione tantummodo nonnullis munus hoc demandatum fuisse ab epiScOpis & archipresbyteris. Huc revocanda sunt in hujus rei confirmationem, quae superiuStradidimus ex s. Ignatio, & canonea pCStolico c. l. relato , nec non Septimo Hispalcnsis cap. a. , quae his aperte con-
138쪽
Prima III gruunt, Ostendumque presbyteros non nisi ex speciali concessione etiam occultos poenitentes a peccatis absolucre potuisse. Hoc idem confirmare videtur Nicephorus Chartophylax epistola prima ad mmnachum quemdam Theodosium nomine relata tomo i a. bibliot. patrum , inquiens :HΚquum O jusium es , ut proutem tutum Corinthiae e est fontificem interrogeS , O ab eo discas , nihilque sine ejus sentcVtia circa salutem animarum facias , sed
nec ratiocinia suscipias , aut gratiam c-cilies sanitentibus , nisi accepta ab eo νί- nia : hoc enim xuit voseolica O paterna
ecclesiae traditio . Quod vero attinet ad poenitentiae publicae ministrum , veterem ecclesiae discipi nam confirmatam habes ab Hincmaro Rhc- mensi, cujus integrum sero capitulum i a. reserendum est, utpote quod accuratissime poenitentialem praxim describens quaedam hactenus indicta sugserit , quae pluribus aliis etiam medii aevi monumentis concoridant. Haec igitur ille anno 8s L juxta Alexandrum histor. eccles. saeculi noni ad presbyteros suae dioecesis: Ut ua quisque sacerdos maximam frovidentiam habeat, qua
tenus si forte in parochia sua publicum Λ
139쪽
micidium , aut adulterium, sive Perjurium, Mel quo inple criminale peccatum publice perpetrarum fuerit, sia im, si auctoremcti , i et consentientem arire potuerit, ho
tetur cum , quatenus ad poenitentiam ν
niat coram decano su O compresbieris I9is, O quidquid Vs inde in venerint vel SE-rint, hoc commini bis nostris, magisnis suis, qui in civitate consistunt , innotescat et ut infra quindecim dies ad nostram praesentiam, si intra parochiam nostram idest
dioecesim ) fuerimus, xeniat, O juxta V ditionem canonicam pullicam poenitentiam cum manus impositione accipiat. Et si tomyius a parochia nostra fuerimus, annus Odies Kalendarum subtiliter describamr, quam
do peccatum publicum quisue admisit , O
quando ad poenitentiam coram ministis ν nit , vel quando ad impositionem manus
1ὶ Decanus iciem ac archipresbyter ruralis. Quum enim , ut inquit Selvagius in instit. antiquit. christian. l. I. p. L. CaP. I. l. , dioeceses prasertim ampla in plures dividi coepissent regiones, sic diaias decanias , quod singula decem titulos compleelerentur, atque usu quoque inductum es t . ut singulis decantis singuli prascerentur archipresbytera , hinc factam est . ut hi decani quoque dicerentur. Consule Thomassinum de veter. eccles. disciplina p. I. l. s. c. p. f. Diuitiaso by Corale
140쪽
Prima l a Ino xx pervenit. Et semper de Kalendis in Kalenaas mensium, quando si rabieri de decantis simul conνeniunt, collationem de paenitentibus stiis habeant, qualiter unuse
quisque suam poenitentiam faciat, O nobis
per comminiserum nostrum renuntietur, ut in actione paenitentiae pensere νalcamus,
quando quisque poenitentium reconciliari h beat . Et si forte quis ad paenitentiam δ' nire noluerit infra quindecim dies post se Farationem peccati, O cohortationem Fr 5bteri , in cujus parochia actum fuerit, Osedulitatem deciani , aut compresbie LOTum suorum ... decernatur qualiter, qui peccatum perpetraxit, O ad poenitentiam redire co temnit , a coetu ecclesiae , donec ad poenia tentiam redeat, se e tur Oc. Hae sunt partes in publica poenitentia , quas episc
pi , quasque presbyteri habebant ; & licet
IIliacmarus expresse loquatur tantummodo de illius impositione ordine & moderatione , quas penes episcopos esse tradit , etiam de publica poenitentium reconciliatione intelligendum praeter dubium est : cum haec sit complementum ipsius poenitentiae, & in monumcntis suprarelatis aliisque quamplurimis illius aevi, episcopis reconciliationis publicae jus vindicetur .