장음표시 사용
141쪽
Inter caetera illustre est Herardi Tur nensis episcopi supracitati capitulum , in quo ait : Ut tempore Onoratano publica crimina ad notitiam episcopi deducantur , maximeque in dis magno Coenae reconcilian
di, γel adhuc suspendendi, per pDFrium Ps
DFlenum, a I per legatum iratus, eundemquc p rabicrum , citi causa iratus criminis bene habeatur cognita, ad praesentiam Fiascopi desinantur; ne anima fratris neglia gentia Mel otio sacerdotis absque reconcili tinc fremanens ejus periculo pereat.
Patet ex relatorum canonum ti capitulorum Sententia, quantum absint a Vero,
qui docent in pagis ab urbe dissitis publicae poenitentiae administrationem presbyteris demandatam fuisse, eo quod episcopi ibi vix ac ne vix quidem adesse possent , quasi paenitentibus, qui per diuturna tempora poenitentiae labores ferre debebant, vel jam pertulerant, nimis grave seret bidui, aut etiam quatridui iter , quo ad pedes episcopi se conferrent, ut & paenitentiam& absolutionem assequerentur. Attamen non dissimulandum , quod ex libro sacramentorum Gelasii, qui veteri usurpatione Sacramentarium dicitur & Osdo Romanus , a venerabili cardinali Tho-
142쪽
Prima i a smasio edito t. c. p. 34. edit. Romanae annii 7s l. objicitur. Ibi enim in publicae re conciliationis ordine haec habentur : Post
haec admonetur poenitens ). ab episcopo , spe alio sacerdote , ut quod poenitendo dia
luit, iterando non re ocet. Inde vero has
dicit orationes sacerdos super eum Oc. Ex
quo faciunt presbyteros in paenitentiae publicae administratione quasi episcopis pa-
At quam absurde , nemo non Videt . Dato enim , quod haec sacramentarii verba conciliari non possent cum iis, quae Supra docuimus de episcoporum jure circa poenitentium publicam reconciliationem, quom donam sententiam tot repetitis ecclesiae legibus confirmatam labefactare quiverint 8Sed hoc omisso, respondemuS; cum episcopi interdum longe abessent a diaet i , neque brevi essent astuturi, publicam poenitentium reconciliationem presbyteris . clarchipresbyteris , vel chorepiscopis delegabant , praesertim si ex diuturniori dilatione aliquid detrimenti metuerint, Vel etiam, Si dies praestituta reconciliationibus, ut ser. S. in Coena Domini advenerit . Harum dc legati muum exempla nonnulla suppeditant antiqua monumenta , ex quibus ctiam liquet non
143쪽
semper eadem facilitate concessas fuisse . Consule , quae de hac . re supra diximus capite a. Quare nihil absurdi si praecipiat ordo supracitatus , ut poenitens admonea
tur ab episcopo, sive ab alio secerdote &c. ,
cum aliquoties etiam sacerdotes publice reconciliarent poenitentes ex speciali episcopi mandato. Verum, ut meam circa objectum m
numentum conjecturam dicam , illud existimo additamento interpolatum fuisse , ut in hujusmodi libris fieri semper solet ; &in hoc codice nonnulla esse a ossa Vel ipsemet cardinalis Thomasius in praefatione fatetur, nec non cl. Antonius Ludovicus Μ ratorius in libro, cui titulus Liturgia Romana Vetus dissert. de rebus liturgicis cap. s. Siquidem animadverto in orationibus nunquam hanc alternam dimonem episcopiisl sacerdotis iterari , imo in iis habentur locutiones, quae non nisi episcopis aptari possunt . Cum enim diaconus poenitentes reconciliandos offert ministro reconciliati nis , ipsum alloquitur his verbis: Ades, o Menerabilis pontifex, quae etiam repetit prope finem; archidiaconus vero : Redintegra in eo , vostolice pontifex. Quibus sane v cibus episcopi designabantur , vel sorte
144쪽
Prima I 27 Summus ponti LX, cum praecipue ad usum Romanae ecclesiae elucubratus fuerit , Stapostolicio vocaretur papa. Vero itaque cre
do simile vocem illam ab episcopo additam
postea fuisse , praesertim cum ordo mandans recitationem orationum absolute ha
beat , has dicit orationes jacerdos , Omisso vel episcosus, intelligens hoc verbo face
dos episcopum Vel summum pontificem; apud Veteres enim patres, puta apud Augustinum , Ambrosium, aliosque solis plerumque episcopis , & summis pontificibus sacerdotis nomen desertur ). Mos Vero
i) S. Paesanus epist. 3. adversus Sympronianum Novatianum t Plebi vestra unde Spiritum , quam non consignat unctus sacerdos . S. Ambrosius i. epi St. 3o.:S Damastis Romana ecclesia sacerdos . Codex canonum ecclesiae Africanae episcopos Alexandrinum & Antiochenum aliosque sacerdotes appellat caΠ. I 34. . Scribere etiam digneris ad illarum partium sacerdotes , hoc est ecclesia Antiochena , Alexandrina , is Constan-rιnopolrtana . Gregorius Μagnus ad Marinianum episcopum Ravennatem adversa valetudine laborantem scribit 1 A vigiliis quoque temperandum est , ut Preccβ ,
qua super cereum in Ravennati civitate dici solent, ab episcopo in vel expositiones eυangelii, qua circa Pascalem solemnitatem a sacerdotibus id est episcopis ) fiunt,
per alium dicantur . Gregorius Turonensis l. de glor. consess. c. Io7. des. Paulino episcopo Nolano loquelas ait: Decedente facerdote apud Nolanam urbem , ipse in lociam Niscopi subrogat s cte. Presbytcri vero diceban-Diuitiam by Corali
145쪽
iste paulatim obsolevit , & ad presbyteros passim vox ista delata est . Quare posito, quod primitus sacramentarium exaratum fuerit his solis verbis : Post haec admonetura sacerdote , praeterniissa voce vel ab epia scopo, intelligens Gelasius, Vel quicunque hunc antiquissimum sacramentorum librum collegit 9 redegit in ordinem , intelligens dico hoc verbo a secordote significare episcopum , ut moris erat, Verosimile. adm
dum Videtur, posterioribus saeculis, quibus transcriptum fuit , & in quibus presbyteri nuncupabantur sacerdotes , verba illa ab
episcoso sive uno adjuncta fuisse , ut indi
carent episcopos, quibus solis jus erat publicos poenitentes reddere ecclesiae paci. Similis additionis specimen exhibet nobis sacramentarium istud scri a C. majoris hebd
madae , ubi haec habentur : Respice propiatius ad Romanum , sive Francorum beni-tiir secutuli ordinis sacerdotes . ut videri potest apud Sinodium . Episcopi vocabantur etiam presbyteri , ut ii luci ex epist. ad Viatorem papam S. Irenaei l. I. P. 3 O editionis Massuet : Sed , presbyteri illi, qui an-re Soterem ecclesiim , cui tu nνnc pracs . gubernarunt. Anιcetum dico O' Pium Cr 'ginum cum Thelesphoroo Sixto &c.
146쪽
Prima lasmus imperium sto , nec non praecedens proxima oratio , Sive potius ad populum admonitio, quae orationem praecedit: OG
mus O pro christianissimo imperatore , vel rege nostro illusin, quas voces fise Francorum , Mel rege nostro illusen additas Ge
lasiano sacramentario fuisse , ψiando ad usum Gallicanae alicujus ecclesiae exscriptum fuit , opinatus est vel ipsemet audior praefationis, quae novae citatae editioni praemittitur tom. c. Ex ordine vero Romano verba illa in aliquem etiam poenitentialem librum ad hujus normam elucubratum invecta esse existimo , aliis econtra in publica reconciliatione peragenda solos episcopos nominantibus. Peculiari autem animadversione dignus sacramentorum liber Gregorianus ex codice bibliothecae Thuante exscriptus &editus a Μorino in fine operis de poenit. ,
i) Iacobus Basnagitis ex hac additione Sc ex nonnullis aliis exscriptum fuisse hoc sacramentari uin contendit decimo saeculo, quem tamen erudite confutat clariss. Μuratorius dissert. citata , qua ostendere conatur , nihil hactenus productum fuisse , quod s. Gelasio abjudicandum suadeat sacramentarium hoc , simulque codicem . unde illud expressum fuit , & ex quo ediatum , ante annum goo. fuisse exaratum .
147쪽
qui ot tingentis annis antiquior ipsi videtur , & ad finem regni Caroli Calvi, aut siti ejus Ludovici Balbi revocandus ; haec enim habentur circa poenitentium reconculiationem : Feria o. in Coena Domini praesentatur poenitens. . . dat orationem sacerdos ad reconciliandum ; Adesti Domine Oci, ut in ordine Gelasiano, omisso penitus no mine episcopi . Similiter Flaccus Alcvinus i. de divin. officiis cap. de Coena Domini apud Ilorinum de poenit. l. s. c. So.: Post hoc admoneatur a sacerdote , ut quod poenitendo diluit, iterando non repetat ς quae plane nostram de additione vocis ab Fiascopo in Gelasiano codice conjecturam con
firmant . Altera objectio , quam commemorare SuperVacaneum esset, nisi contra Vetercio
supra narratam ecclesiae disciplinam prol tam legerem, desumitur ex poenitentialibus libris particularium dioecesium propriis, qui auctoritate Benedicti XIV. de synodo l. i. c. I. n. p. non aliter ab episcopis facti dicuntur, quam de suorum presbyterorum consilio Ι), ex quo ita argumentantur :
iὶ Non inficior libros poenitentiatis in synoiao
148쪽
non erat, cur quaelibet dioecesis suum paenitentialem librum componeret totius cleri ,
consilio, nisi presbyteri praesertim per dice-cesim constituti jus habuissent & poenitentias publicas imponendi, & poenitentes post
poenitentiae labores reconciliandi. Quantum claudicet hoc argumentum,
quisque primo intuitu perspicit. Quot enim episcopi consilio cleri decernebant, & operabantur, quae non nisi ipsi poterant praestare ὶ Clerus semper habitus fuit veluti
ecclesiae senatus I) , ideoque nihil grave
dioecesalia, ut habet Benedictus XIV. , exaratos suisse ab episcopis , non ideo quod hoc Verum esse existimem . sed quod mihi parum interest , & ne temeritatis nota inurar clariss. Benedicti XIV. assertum refellendo . Caeterum hoc falsum esse puto , neque id deduci potest ex epist. sh. Cypriani , quam in hujus rei confimnationem laudat doctiss. auctor, cum ibi non de synodo dioeces na , sed de episcoporum concilio celebrando loquatur Cyprianus , quod revera postea habuit Chartagine , ibique illum celebrem libellum noti absimilem poenitentialibus libris postea medio aevo contectis composuit de coepiscoporum suorum consilio Mauctoritate. Vide ejus vitam operi praemissam J. IJ S. Hieronymus in Isaiam c. 3. : Et nos h. rbe
mus in ecclesia senatum nostrum coelum PrebbIerorum . S. Basilius epist. 3Iq.: Senatum Aresbyteriι per siumlascivitates . Constitutionum apostolicarum auctor tibi. 1. Cap. 27. : Presbyteri . . . tanquam consiliarii episcopi . o ecclesia corona .... consΠιum is senatus eciaesi . Diuiligod by Corale
149쪽
agebant episcopi sine illius consilio . Nonne clerum consulebant vel de ipsis clericorum promotionibus si)ῖ Ergo ne presbyteri manuum impositione clericos ordinare poterant Z Verum, ut melius innotescati hujus argumenti . fallacia , animadVertendum est, etiam ob occulta crimina canonicam poenia tentiam impositam suisse, semota tamen
omni solemnitate , & iisdem poenis crimina publica publice, & crimina occulta occulate castigata & curata suisse , quod invidie ostendit. Morinus de poenit. l. 7. c. 2I. In libris vero poenitentialibus, ut supra diximus, cuilibet peccato canonicae poenae definiuntur, ritusque priVatae poenitentiae, quemadmodum in Turonensi, Siculo , Ande-gaVensi, aliisque; vel ut in quibusdam aliis non solum privatae, sed etiam publicae poenitentiae ratio habetur. Quare, dato etiam, quod illatio ex praemissis flueret, ita ut dici posset : si episcopi de consilio presbyterorum elucubrarunt poenitentiales li- bros ; ergo presbyteri poenitentes reconci-
id Vide canonem tax. concilii Carthaginensis 4. e Episcopus sine consensu clericorum suorum clericos nyn
150쪽
Vata tantum poenitentia, de quo Vide M
rinum citato loco, vel saltςm pro publica& privata editi sint , proindeque presbyteri necessario iis uti tenerentur, ut unicuique peccato occulto occultas poenas assignarent , inferri jure tantum poterit presbyteros privatam poenitentiam ministrasse , nunquam autem publicos poenitentes ad ecclesiae pacem recepisse. Non negandum tamen ab episcopis interdum concessam suisse chorepiscopis paenitentium publicorum reconciliationem, Ul- pote qui plurima alia munera episcopalia ex eorundem delegatione obirent, ac nonnulli saltem essent veri ordinatione episcopi . Et licet de chorepiscoporum officiis plurimum disceptatum esset in Galliis,& a Leone III. summo pontifice damnati essent, Vetitumque, ne chorepiscopi a quibuscunque episcopis deinceps instituerentur ; nihilominus cum praesulum desidite
faverent in se suscipientes omnem curam& laborem episcopalis ministerii, ut paulo asperioribus verbis tradit Hincinarus Ι) ,