Dicaearchi Messenii quae supersunt composita, edita et illustrata a Maximiliano Fuhr

411쪽

videtur sensna esse quam hiecer sest Hellas ob singularem generia rationem Uiessaliae adscribenda esset, oportere etiam Thessaliam ob communem eum ceteris Graecis origl-nem Helladi ampliori sensu acceptae accenseri. Priori sententiae parte Hellenum strictiori significatione Interpretandorum eum Themalis cognatio, posteriori communis quae inter 'rtiessalos et ceteros Graecos intercedebat ratio gigni-seari videtur.

Ore δε πῶσα γῆν κατ' μεθα Eλλάς εστ e. Nihil mutandum neque facile intelligitur, qua de causa Vul-eanius ea verba ita exhibenda censuerit: ὁτι δε πΔσα ιν κατζριθριζιιενο 'πιλάς, επιμαρτυρει κ. T. λ. ae lac λύιιεν ος tactv ναέο ις. quod Salmasius ad Solin. p. I 2 et de Iiiig. Hellen. p. 168 exhibuit με u φο μενους et quod ita explicandum videtur, ut μεia νομενους ad Θεr-ταλους objectum ex superioribus subintelligendum reser tur atque Oi ως non iam cum λέγων, sed cum μεμφομένους conjungatur, quanquam commodissimum sensum es icit, eam tamen potissimum ob causam relicto, quod λεγων

Ουrως in eitando usitatissimum inter se divelli apte posse valde dubito.

APTOY Tm . Vulgata ea hujus Ioci lectio est

a Stephano, Zoslinadibus necnon a Manaio in medium proin

Iata, quam neutiquam commodum vel adeo nullum senstum continere perspicuum est, Reu pro interrogativo seu proindefinito pronomine accipitur τινες. Neque quidquam Juvamur Vulcanii quam de suo codice protulit emendatione αυτον τινος neque Salmasit rationibus exereitatu PlIn. p. 100 αDroo τινες et de ling. Hel L p. 161. 40s σαυτουτι Iegendum proserentis. Casaubonus rescribendum eme Censuit σεαυrOD vel τὴν σαντου, similem in modum Maserius, quem Gallius deinde secutus est, σαυτου τιν' exhi-huit in praecedenti tamen versu in tertium casum φωνῆ immutato et hoc utroque versu ita explicato: risi tu quaedam tua lingiir dicis. Haec vero quam eandem fere

Iam Salmasius protulit loci interpretallo plane non pro-

412쪽

. handa est, etiamsi Ilaratus Thessalum vel Macedonem his versibus loqui cogitandum esse rectissime monuit. Hud- nonus άστοὐ τινος pro genuina Iectione vendidit ad eamque commendandam Athenienses peculiariter ίστους appellatos arcessivit. Veri maximam speciem, ut equidem crediderim, virorum doctorum opinio habet αὐτοχθων voeabulum in corruptela a codieibus exhibita latere. Ita Vindiligitis IIell. p. 32a αυτόχθονες, Grotius autem αυτυχθονος suspicatus est; quae quanquam defendi possunt, ita nimirum ut genitivus a φωνον voee pendere eogitetur et ciDTOχ9ονες in eundem sensum cum sententia avrωχθονίς εομεν accipiatur ceterum dubitare lieet, num Posidippus, ut Vindingiua censitit, ostendere hoc loco studuerit, voce αυτοχθων ab ipgis usurpata ipsos Athenienses se negaro Hellenea esse , praestantissimam tamen judico Manati suspicionem aDroχθον' scribendum conjicientia idque Ilesythio s. v. αυτυχθων, εντυπιος, εγχώριος, γν σιος teste advoeato illustrantis atque eum φων coniungentis. Atticos se αDrόχθονας vocasse, ut in re in vulgus nota, testimoniis non Indiget es. ex. gr. Paus. II, 14, . Schol. ad Plat. ed. Ruhnk. p. 98., illud autem vocabulum etiam ad rea non animatas relatam fuisse Manetius Luciani Ioeo ex Psevdologista Comprobavit: tuo re θῶττον ἄν 'φεχθεα κα των

Κεκροπα ξενους ουποφίνναις καὶ επολυδας εἶναι των θεννῶν, ἡ την ἄποφραδα δείξειας ODκ Oia αν καὶ αὐ τορ θονα τῆς 'Arrικῆς. Ad sensum autem nostri Ioel illustrandum satis commodum Illinc Euripidis locum adscribo a Plutarcho de exilio ed. Wyttenb. t. III, 1, p. 436 mem

αὐτόχθονες δ' est δ' ἁλλαι πολεις

413쪽

raDτOχθονος secutus est, non improbabile tamen fortasse censuit, si a sequentibus interpungendo separaretur et σεαυτου τινὲς scriberetur -Aitiai quando parti, ait claramo alcunt de 'tuol o gia tuoi contorta meo quidem Judicio penitus ratione. Neque melior existimanda est But manni gententia σαν Ου τιν' exhibentis et τιν' pro dativo

τινὶ aecepto loeum ita reddentia: ismenn bu btinen Diale tmit lemand rebest. quomodo denique duo postremi versus

eum praecedentibu1 eohaereant, non plane perspicio, qua quam per eos Atheniensibus aliquam dictionis vitiositatemerimini dari eonjleio. επι, τοσουτον είρεσθω. Consertur a Gallio utpote simillimus locus ex Aeschinia in Ctesiphontem orationet

μεχρι δευρο εἰρήσθω μοι.

Tvν δ γζσιν πεποιομένοι si etiam eum τον δε 'πιλάδα Jungere quia vellet, talem conjungendi rationem similibus exemplis sulcire posset ei. v. e. Sehol. Arist. Ran. 55 γελωτα εποιεuo τοῖς ἐμπιπτοντάς τε καὶ ωθουντας diro

του δίσκου. καταπαυομεν τον λογον. Quam Marxlus albi non displicere professus est lectionem καταπαυωMεν rejicio ut pote oratori vel rhetori neque vero historiae seriptori aptissimam. τον λογον nihil vetat de sermone simplicissimo explicari, quanquam non solum apud antiquiores scriptores, ut logographos et Herodotum, sed etiam apud Xenophontom,

et Anab. II, I εν τεν εμ προσθεν λογν δεδήλωται. III, Iἐν τ ῶ προσ9εν λογρο δεδήλωται. IV, I et librorum in eodice Parisino H. inscriptiones, de majoribus eapnibus et

414쪽

Primum quaerendum est, quo iure fragmentum de P Iio monte qualecunque est Dicaeareho Messenio adseribatur. uolstentiis se id fragmentum in codice regio Parisino v perisse ad Petrescium scriptum dedit, sed Manaius, quieeteras ejus viri doctissimi schedas perserutatus in lucem edidit, quum ea de re plane sileat, nihil in iis quod hue pertineat investigasse videtur. Primus e codiee Gndiano Fabricius exscripsit et Hudsono eum ceteris geographorum Graecorum minorum reliquiis edendum transmisit, sed sicut ipse professus est eumque seeutus Dodwellus diss. dedDiciap. Gail. p. I assirmavit, auctoris nomen fragmento non

praepositum fuit, nihil praefixum nisi titulus ἄναγραφὴ τούII λλυ υρους. quae quum ita sint, conjici posse videtur, at quis alius scriptor de monte Pelio investigatus fuerit, aliis quibusdam rationibus accedentibus, eum potius auctorem ejus Pelii descriptionis suisse. Osannus, quum in Apoll. histi is huneee locum legeret 'Hραηλείδρς δὲ δ κριτικος hanc enim ejus conjecturam Ioeo vulgatae Myτικος at dentissime amplector) εν τ se περ ι των ἐν-'Eλλάδι πυ- λεων κατα τὼ Πήλιον Ορος syυεσθαι φνσιν ἄκανθαν καρποφορον, Vς τυν καρπον εὰν τρισ/ας μετ' ἐλαίου και

χειμῶνος υντος Ovκ ἐπαισθήσεται τοῖ χρυχους et, eliato quoque Plinil loeo h. n. XII, 7, ex nostro fragmento φυεταε δ' ἐν οβ ορω- κω καρπος ἀκάνθ ρς κ. M L conferret, ejusdem fruticis utroque loco mentionem seri et vel de- acriptionem utrobique similem esse animadvertens, conlecturam in medium proferri posse existimavit, qua Heraelides in ineerto tamen reliquit, utrum de Poniteo an alio quodam cogitandum esse0 Pelli deseriptionem eonlaeisset,

415쪽

unde nostrum framentum deInde eonantum luisset. Quanquam eam suspicionem, magis ut incertitudinem auctoria demonstraret quam ut Ileraclidi serio vindiearet fragmentum, pronuntiasse Videtur. Attamen sunt, quae mihi pe suadeant, nostrum fragmentum e Dicaearchi opere repetitum eme, et ea statim deinceps exponentur. Singulare autem aerIptum de illo monte Dicaearchum conseelsse parum verisimile est, etiamst multa memoratu digna et inprimis aliquot plantas singulari vi medicina praeditas continuerit,

neque in Plinii loco h. n. II, so supra exseripio quidquam

indicatum est, quo moveamur ut Dicaearchum de Pelio singulatim egisse eredamus. Titulus qui praefixus est in e

diee fragmento ἀναγραφνῆ του Γψλίου Oρους non minuaqnam iste ἁναγραφῆ τῆς ' λάδος mihi perquam suspeetua

et galla extremam aetatem redolere videtur. qua aetate

fere Idem signifieasse erediderim quod descriptio similiter habet quod apud Seymnum Chium in perie gesti legimus vf. 369 ῬεORομος ἄναγράφει δε τανορς τὴν θεοιν. , qualem notionem l lcaearehi aetati congruisse nego. Verum etiam quispiam suspieari possit, ἁναγρα vi

apud posteriores cum επιτομyy rinsdem significationis fuisse. Liceret deliique conjicere, Dicaearchum, qualem fere gententiam Dod ellus habuit, opus eonlaeisse ἀναγραφV τωνερῶν seeundum hunc viriam doctum montium regni Mace doniel) inseriptum, quanquam ex aliorum gententia Ea τῶν

Inclusa inisse potuerit. Sed equidem eum litulum excer tori, non Dicaeareho vindico; ceterum, aliis quae adjici po sint, conjecturis supersedens, quam diversa notio vocis δναγρcivi , saepissime in librorum titulis quondam obvia a exstiterit, animadverto. In primis vocabulum usurpatum svit de recensibus, praecipue thronologicia et dramaticas, seu per ipsos magistratus eonficiebant ne et P blice Rervabantur, seu publieis ejusmodi monumentis innitebantur. Ilane larationem eommemorantur ἀναγραφj τευν ἁρχόντων per Demetrium Phalereum ex monumentis publieis iu μνντρ μευ Diuitiam by Coost

416쪽

πλείους των μDρι υν καὶ ωκrακισχιλίων, ω ς εν ταις ιεραῖς άναγραφαις ωραν ἐσει κατακεχωρισμενον , historia Tyriorum secundum similia monumenta publica composita Κναγρατ 7 cs. Tatian. orat. ad Graec. 58, apud Plutarchum

Agesil. e. Is άναγραφαὶ Αακωνικal in quibus nomina siliarum Agesilai indicata suisse reseruntur), μναγραφὴ τῶν ὁραι άrων Callimachi vel pleno titulo πίναξ s. ήναγρα pi

γάμus clναγραφὰς ποιν γοάιήενοι. Ita vocabula αναγράν , ἀναγραν ν etc. de iis praecipue erant in usu, quae in a chivis publicis, seu ἐν στυλαεις seu ἐν πίναξι, erant deposita; quo etiam Xerxis ad Pausaniam epistola spectat os. Thuc. I, 129 κεἰrαί τοι εὐεργεσία ἐν τρο ζμετέρεν ολ ν ἐσαεὶῶνἁγραπrος, quoniam apud reges Persicos recensus Enrumqui beneficia in reges contulerant υροσαγγῶν persice, εὐεργεrων Graece dictorum instituebantur es. Goelier ad Thue. l. l. Etiam ἱερὰ άναγραφv Euemeri Messenii es. Euseb. praep. evang. II, 2 eam ob causam ita dicta suisse

videtur, quod, secundum relationem quidem auctoris scia plurima narrantis, fide monumentorum Publicorum niteretur. Hunc ad usum etiam spectat quod commemoratur

417쪽

eorum monumentorum notio paululum reeedit, Menodoti Samii των κατὰ Σάυον ενδοξων ἄναγραφij et Ath. XV, G72. a. 673. d. , erius operis partem fuisse conjielo quod Athen. XIV, 655. a. laudatur περὶ των κατὰ τὰ iερῖν Σαμίας 'Πρας. Neque igitur veri simile est Dicaearchum

singularem librum de Pelio consecisse neque tale aliquod opus neque operis majoris partem quae Pelion complecteretur άναγραν , ν του ΠρολιOD Oρους dicturum fuisse. Nihilo minus nostrum fragmentum ex Dicaearchanis exterptum esse pro eertissImo habeo. Itallonem ejus rei ante omnia aliquam habendam esse exigiImo, quod fragmentum medium inter Dieaearchiana colloeatum esse perhibetur rverba enim quibus magnum Illud ex D N T. 'αλ. excerptum finitur eadem etiam nostro adnexa sunt ὁτι θ μεν 'πιλάς κ. α λ. Vix enim eredo exeerptorem ex diversis gerit toribus repetita ita post se deinceps collocaturum fuisse, ut non adnotaret, cujus scriptoris haec illa pars esset. Cogita Igitur in eodice Gudiano, quanquam ea de re Fabrielus nihil adnotavit, fragmentum de Pelio excepisse aliud fragmentum Dieaearchianum, cui nomen Dicaearchi praefixum

fuerit. Osannus nimia caute versatus esse videtur, quum metorem Incertissimum esse existimaret et ex aede Dag-

menit a Dieaearchianis proxima nihil colligere auderet. Porro ex Plinil Ioeo constat, Dieaearchum Pelium mensum nisae et de ejus altitudine egisse. Quodsi autem in eo fragmento quod nobis superest altitudinis nulla mentio laeta reperitur, hoc nulli alii rei, nisi casul, tribuendum eati Fleri enim potuit, ut excerptor, quae plurimae leetorum parti minorig momenti existimaret, plane neglecta omitteret. Neque vero eredideria, singulare Dicaearehi opus de mo tibus exstitisse, in quo nihil nisi montium altitudines indiearet neque simul, quae in singulis montibus memoratu digna viderentur, referret. Atqui Suidas Dieaearchi, qnem eundem γεωμέτρ)7ν designavit, Opus eltavit καταμαργνοεις τῶν ἐν Πελοποννvσν ορων. Quo in opere pecundum G. Voasu sententiam etiam Pelli deseripilo, unde nostrum ira Diuitiaco by Corale

418쪽

mentum conglutinatum est, olim eontinebatur; neque . non Narxius et Groddechlus dubitaverunt, utrum framentum

ex hoc Rcripto an ex vita Graecias repetitum esse exigit marent, qua ii quam Marxiuη, sicut etiam Celido illo Errante, vitae Graeciae adscribere maluit. Sed illae ipsae κατα- των Πελοπονν/ν σου δρων, sicut jam supra eun-Jeei, pars tantum suisse videntur majoris . operis de montibus, Graeciae praesertim opinor seu, si cum Dod ello mavis, universi regni Macedontei, cujus reges Dicaearcho curam montium metiendorum commississe memorati sunt. Quod autem in noΑtro Dagmento praeter ipsum montem etiam de urbe Demetriade sermo est et aliquando accuratior sermo fuisse videtur, rerum naturae convenientissimum existimo,

quum ea urbs proxime a monte sita fuerit. Quo autem iure Butim annus ex verbis τὼ μεν Οἴν Πνολιον aκαὶ τὴν τριάδα συμβες ἴκε τοιαυτvν εἶυαι eolligere potuerit, domontis Pelii altitudine in eo libro, unde excerptor hausit,

verba facta non suisse, mente equidem non assequor ἔ Primum enim, fac ista verba Dicaearchi genuina sint, tale illud minime omnium excludunt et deinde magnopere quaeritur an- non ea verba excerptori, qui praeter Pelium etiam Demetriadem quanquam magis cύς εν παρύdua descriptam doprehende rit, soli accensenda gint. Ceterum Butim annus, quum eam sententiam haberet et eadem verba, quae in βίου τος Ἐλλαδος fragmento leguntur, δει θ μεν-κ. T. λ. in nostris Iae iniis subnexa videret, Fabricio haee et reliqua jam in praecedentibus legi allirmante, Pelii nostram descriptionemum ' τ1 ς 'πιλάδος vindicavit et in editione sua fragmentis ejus libri adjecit. Quam contra conjecturam cum Osannis hoc potissimum profero, quod τος Ἐλλάδος, si ceteras partes, sicuti de bono scriptore cogitare par est, simili ratione tractatas suisse statueremus, immensau magnitudinis fuisse efficeretur. Neque in duobus iis fragmentis eandem tractandi materias rationem reperio, sicut Butim annus; con tra in4illobLίου ἁποσπασ/ιατί plurima brevissime con lacta, hic singula sustus et accuratius enarrata animadvvrio.

419쪽

quanquam ea in alaimadvergione non mult im momenti colloco , quum nesciam quid liau in re excerptori ei quid seriptori tribuere debeamus. Sed, ne minus recte mea qualiscunque est sententia littelligatur, illi itinanito et mihi planis convenit, quod etiam noatrum de Pelio fragmentum non progenuino Dieaearchiatio loco habeo, sed pro compilatione exscripto Dicaearchi consecta, in qua non minus aincerum Messenii sillum quam exeerpentia nebulonis volas observa roliceat. Ipsum initium per Ore factum excerptorem satis apertu deelarat, quippe per quam particulam plurima excerpta ineipi solita suisse in vulgus constet cf. quem exem

gententiarum hoe tu fragmento eonsideramus, valde ossendamur necesse est. Primum enim mons magnus et silvestris mollis et secundus esse dicitur, singulae deinde Erborea et Plantae enumerantur et partim a uratius exponuntur, tunc ad montia situm sermo subito vertitur et denique iterum

de plantis nonnullis vi medietna praedilis disseritur. Quae

lis comparata sunt, ut conjecturam non plane r Iciendam arbitrer, qua excerptorem aut multa Dicaearchianorum plano omisisse vel Dicaearchiana perverso ordine turbasse aut ex

diversis Dicaearehi locis de Pelio sua repetiisse aut etiam praeter Dicaearehiana aliorum quoquo scriptorum locos e aerIpsisse conjiciamus. Narratur quoque de planta singulari vi praedita eum in modum, ut cum scriptore mendaci rem libi esse fere suspiemis. Stilus partim optimae notae laque nonnullia loeia, qui depravati critice sunt, etiamnunctis meliorem partem restitui potest, partim ita eomparatus, ut aperta excerpentia vestigia non observari nequeant. Quo inprimis refero hae E satis prope se exeipientia εστι δ' ἐν Murse, γνειαι δ' εν ciorse, δ' ἐν αι J Et voe Diuili od by Cooste

420쪽

δρους κορυνος et sic porro. Excerptoris autem vitio factum, ut nonnulli Ioel eorrumperentiar, sicut ille, in quo supergunt verba δοχει, εχειν ἐπικίνδυνα extra omnem con

nexum eollocata.

라틴어 텍스트