장음표시 사용
211쪽
1MORES ANIMAE SEU SPIRITUALES. 20 lglandulae, sive non influat, vel non essiuat: illico sensorium suas status mulationes mequit percurrere, proinde nillil ex sua memoria producere, sic non imaginari, nec cogitare: praeterea etiam ab helerogeneis iam intus quam extus excitari potest in motus inconcinnos et irregulares, unde deliria: similia accidere solent in febribus ardentibus, in apoplecticis, epilepticis, paralyticis, calate plicis, morbo tarantismi, jactura memoriae, in calari his inque aliis; liae causae sunt corporis ordinariae; sunt etiam extraordinariae, quae ipsum cerebrum, et sic sensorium commune, formam scilicet sensorii externam laedunt, destruunt, premunt, diminuunt, ut vulnera inflicta, hydati des, scirrhi inducii, ac innumera similia, quae partim sanari possunt , partim insanabilia sunt. Quod mentis ratiocinia, seu intellectus humanus, ac una amores, sic mulationes insignes subeant, id experientia quotidiana confirmat. Ex his causis, quae mentis facultatem executivam imminuunt vel tollunt, judicari potest, quae causae sint quae persciunt; ex singulis enim recensitis fluit cognitio contrarii: interim id ut summa cura nobis incumbit, ut mens Sana sit in corpore Sano, seu ut ita corpori et animo indulgendum sit, ut semper
mens Sana permaneat. Amores animae Seu Spirituales. 1. Ut sciamus, quales sunt assectiones et amores mentis rationalis, necessum est, ut non solum expendamus assectiones
animi, de quibus jamdum est actum, sed etiam amores seu assectiones supereminentes animae; hae enim vocantur SuperioreS, illae autem in seriores; hae spirituales, et illae pure naturales seu corporeae: el quia mens rationalis nullos proprios possideat amores, sed vel a spiritualibus, superioribus, seu animae, vel B LOrporeis, inferioribus seu animi se regi et distrahi patitur, hinc necessum est ut sciamus, qui et quales sunt amores animae, seu potius mentis nostrae spiritualis; inde enim suunt virtutes et'vilia, quae sunt determinationes essentiales mentis humanae. 2. Omnes amores animae, quae dici queunt assecliones eminentes seu spirituales, sunt universales, et quidem in se singularissime polentia complectuntur omnes assectiones in genere,
212쪽
AMORES ANIMAE SEU SPIRIΤUALES. quae usquam in specie et in parte dari queunt; ex amore quodam universali tanquam a suo fonte fluunt amores speciales et particulares, lanquam rivi; qui se non possunt manifestare quam in animo et mente, in quibus determinantur ad certa genera aut certas species, quae tamen omnes respiciunt quendam amorem universalem in anima, a quo cum tanquam rivi descendunt, in via conspurcari solent ab impersectionibus, quae naturae adjunctae sunt, et sic sere nesciuntur, quod a tam puro sonte sint derivati: quod enim animus possit cupere Seu amare, id trahit a sua anima, at quod ita non aliter id a sua forma, ut et a nexu cum anima, media mente rationali. Ergo integrae fere scientiae labor est, posse amores particulares sub specialibus, hos sub universalibus, subordinare, seu in suas classes redigere, ei perspicere quomodo ab universalibus seu spiritualibus profluant: haec est vera scientia psychologica et pneumatica. Omnes animae sunt formae pure spirituales, sic omnes menteS earumque amores sunt pure spirituales, sive boni sint sive mali, spiritus enim, licet bonus vel malus, est tamen usque pure spiritus, aut pure mens, atque amores habet pure spirituales id est universales, in quibus continentur principia
amorum inferiorum et pure naturalium. Angelus honus, et angelus malus seu diabolus est pure spiritus, et utriusque amores
sunt pure spirituales, sed est disserentia quod id, quod bonus
spiritus pure amat, ejus contrarium malus pure amat, quod dicitur odit; datur enim purus amor, et purum Odium, est purus amor contrarii: ila sunt amores spirituales boni et mali, omneS tamen universales, Superiores, animae, persectissime boni vel mali; sed quia bonum et malum, sicuti verum et falsum, Sunt opposita, et in uno subjecto dari potest iniscet a boni et mali, veri et falsi, propter mixturam illam secundum receptum usum loquendi vocatur id impurum quod non pure bonum est: sive maxime impurum, quod pure malum est, ita amor per
eminentiam vocatur amor boni, quamvis etiam sit amor mali, qui ex natura sua conjunctus est cum odio boni. Sed ne confundamus ideas in sequentibus Volumus dicere mentem et amorem pure SPiritualem, non autem mentem Puram Seu amorem
purum Spiritualem; aegre enim propter ideas acquisitas discernere possumus, quod id impurum sit quod non pure bonum
213쪽
AMOR EJἐTIS SUPRA SE IPSUM, SOCII SICUT SUI. 203 vel pure verum. Proprie est omne id impurum quod cum impersectionibus infra se mixtum est; ita mens rationalis humana
nusquam eSi pura. Amor entis su Pra Se iPSum. Primus et supremus amor spiritualis seu animae, ac universalissimus, est amor entis supra se ipsum, a quo essentiam
duxit et perpetuo ducit, in quo, per quem, et propter quem est
et vivit: hic amor est omnium primus, quia ex se nihil existere et subsistere pol est, praeter Deum, qui in se existit, et solus est qui est: id quia anima sentit in se, etiam amor ille supremus est ei innatus; et sic est amor ipse divinus in nobis. Datur etiam amor pure contrarius, eliam spiritualis et supremus, Seu purum odium numinis vel entis supra se, hic amor vocatur diabolicus, ex hoc cognoscitur bonus amor qualis sit, et ex bono qualis malus sit, nam dantur infinitae disserentiae mediae: hic amor vocatur amor mali, ipsa mens mala, qualis est quarundam animarum: nam nullius anima alleri absolute similis est, nec similis esse debet, ut sit societas animarum, et persectissima societalis forma. Spiritus malus seu mens diabolica in se quidem sentit, quod ens sit supra se ipsum, a quo eS sentiam suam duxerit, quod supra se amandum sit, et amor per adorationem testificandus; sed licet agnoscat, lamen indignatur, invidet, et rebellat contra se, ipsam veritatem, quod ita sit, odit; et sic amat se supra illum, unde perpetuum odium insanabile, ut vellet se millies destruere, si ipsum id superius eXtra Se, et in se,. quod destrui nequit, simul potuisset destruere; talis mentis conscientia angitur, quando contra meliorem conscientiam nihil agit, et agil quia veritatem inlime et eX natura sua odit, quam perpetuo destruere amet. Quaedam etiam mentes rationales hujus mentis spiritualis imagines videntur esse, absit quod talis status sit illorum animae.
Amor socii sic uti sui ipsius. Amor socii siculi sui ipsius, seu quod aequalis sit allerius
cum amore sui, est etiam amor spiritualis, anima enim aut
214쪽
mens spiritualis alteram animam et mentem agnoscit Sociam, ac unam societalis seu regni divini; id etiam ex natura rei, tum etiam ex amore primo seu eminentissimo omnium fluit. Ex natura unum seu pars per se est quasi nihil nisi relative ad plures cum quibus sit, inde forma aliqua latium existit,
et assectiones sorinae; nulla datur harmonia nisi plurium uni latum simul, et ex modo quo inter se uniuntur, ita nec felicitas animarum nisi plurium; nec forma, et conjunctio nisi per amorem, per amorem allerius sicuti sui ipsius, quicquid in altero est, communicatur sibi et ad propriatur tanquam suum, inde resultat felicitas omnium multiplicata, quae in unoquovis con
Ex amore druino: Qui enim amat socium ut se ipsum,n0n est propter socium, sed propter imaginem sui in illo, et quando amor. reciprocus est, propter imaginem illius in se; proinde ut ille istius amoris et felicitatis inde resultantis fiat particeps, ita ut omnium sociorum, qui in legram societatem constituunt, harmonia, jucunditatem et felicitatem transcribat in se, et a se, in quo idea lolius sic concentrala esl. in singulos et sic in omnes, quo felicitas supra felicitatem expressibilem, ac inlima, ipsaque divina excitatur; quumque amor iste non sit propter se, nec propter societatem principaliter, sed
propter amorem erilis supra se, cui per amorem unitur, amat socium per amorem erga illum, cum quo uniri desiderat, quique intime residet, hic amor supereminens seu diVinus, qui se ad universam animarum societatem extendit ipsamque illam felicitalem ex sua mel essentia, effundit, non potest non illum primum essectum edere, quod amel socium, qui aeque ac ipse amatur a numine; ita non aliter uniri possunt, quam per conjunctum amorem erga illum, qui suo amore utrumque luat; quare ipsa illa conjunctio ex amore resultans unice descendit ab amore superioris communi; qui est omnium commune, universale et proinde singulare vinculum. Amor spiritualis erga socium, eo usque se extendit, ut diabolum non oderit sed id malum, quod ei inest, quod si laret sanabile illud etiam amaret,
sed jam ejus solum miseretur. Ergo universalissimus amor spiritualis est entis supra se ipsum; ex hoc descendit amor erga
socium, nam amores sociorum Singulares colligantur a Supremo,
215쪽
AMARE SOCIETAI EM SICUT PLURES SE IPSOS. 203 eique sic subsunt; singulares illi singulorum amores simul sumticonstituunt illum universalem qui est divinus.
Datur etiam amor contrarius, etiam spiritualis, universalis, seu purum odium alterius, et sui solius amor; hic amor est diabolicus, et consequitur naturaliter ex odio contra Superiorem seu Deum; quicquid enim jungit mentes socias, hoc jam disjungit; ipsum enim superiorem infra se dejicere ambiunt, et in se illum dejiciunt, consequenter omnes istos, qui ejus sunt, et qui in ipso sunt, quos adhuc se inferiores existimant, et quorum quasi deum se ostentat, considerat se ut uniVersum, seu omnipotentem, seu qualis in se est Deus, consequenter omnia quae Deo subsunt, ut sibi subjecta; quare non amant socios, nisi in idem consentiant, eodemque spiritu sint, n0n eX amore, sed ex paritate voluntatis, ut finem consequantur; sed quia nullum odium universale seu superius datur, quo OSOrum mentes conjungantur, hinc etiam nulla societas regularis, sed armatur unus contra alium, nam odio habent ipsas essentias,
amant vero vitia; ita in eodem permanet anima et vita; et sic ruit unus in perniciem alterius, seu unus cruciat alterum; haec fluunt ut pura consequentia: ex his liquet, qualis sit amor intermedius; sunt enim infinitae disserentiae inter amorem sociorum et odium sociorum Purum. Amare societatem sicut Plures se USOS. Ainor plurium, societatis, patriae, gentis humanae, non est supra se ipsum, in ratione qua est amor erga Deum, sed est major se ipso in ratione seu proportione arithmetica vel geometrica, sitque per nudam additionem seu multiplicationem; arithmetice, Si amor cI escat secundum numerum, geometrice si secundum numerum, et societales minores et majores, dum scilicet Summae aSSurgunt: Amor vero supra se elevatur sicuti potentia inserior in superiorem, ut exempli gratia, radix se ad quadratum seu cubum refert, sic ut ipse respective tanquam nilum sit, sed usque aliquid quod sit in numero eorum qui amantur, et qui amare possunt. Ergo amor socii sicuti sui ipsius ponit amoris multiplicationem respective ad societatem plurium. Talis amor crescit omnino ex eadem causa, quo enim uni Versalior,
216쪽
AMOR PROXIMUS ESSE AMΑΤΟ. eo inde mutuo major sensatio amoris in se, et felicitatis inde
resultantis: omnia enim lausta in eodem Madu crescunt: sed amor hic, quia spiritualis est, non respicit societatem terrestrem sed coelestem animarum, nec est mentis sed animae, proinde est purus; nam ei Veritas, quod ita sit, pura inest. Amor contrarii seu purum odium etiam simili ratione crescit contra plures, sic ut fiat in ratione et analogia arithmetica et geometrica; contra vero summum numen in ratione duplicata et triplicata; sic ut non necessum sit hoc fusius describere: tale est odium diabolicum: nec amor suae societatis est, verum amor solum mali, quod nusquam intime sociat mentes, quia
nihil supra est quod consociat, hinc spirat unus in alterius perniciem aeternam; unus enim alterum numerat inter illos, qui sunt mali, et quia ipsa veritas illis nota convincit, hinc veritas suggerit rationem, quod non amandi sint, sed quod mereantur
Amor proximus esse Deo, quem amat, est amor maxime spiritualis, inest enim ipsi naturae amoris; hinc quando verus est, non inest eminendi super socios, id est non contrarius est amori erga socium, cum quo Vel nihil commune habet, sed ad quem non reflectit, Vel si reflectit, ne eminere videatur, se humili et insimo loco ponit; ipse vero Deus est qui exallat: ita
amor proximus esse a malo dari potest absque amore eminendi; quare immediate pertinet ad amorem Dei, non vero ad amorem socii sicuti sui ipsius; tunc enim sui amor prorsus evanescit, et subit quasi contemtus sui, quum videt proximum esse Deo, esse usque ab illo infinite distare, et quasi nullum esse; perque illum modo esse aliquid, et tanto major, quanto ei proximior. Quando hic amor purus est, scilicet cum amore erga proXimum, tunc est absque omni invidia, si alius ei sit propior, seque superior; tunc enim superiorem eo magis amal, quia Deo, quem etiam ipse amat, est propior. At vero si non unice respicit amorem erga Deum, sed etiam sui felicitatem, eminentiam, aut sui amorem, tunc non purus est, sed cum invidia conjunctus:
invidia enim semper ponit aliquid sui amoris, eminentiae inter
217쪽
ΛMOR EMINENDI FELICITATE, POTENTIA, SAP: 207pares, et semper declarat, quod tantum absit ab amore erga
Αm0r vero a Deo, qui est ipse amor, eSSe remotissimus, est effectus ipsius odii diabolici, cum summa invidia conjunctus, si successum ejus regni et societalis animadvertit; sic exstimulatur ab invidia, ne successu gaudeat, ipsum hoc odium ideo est activissimum. At vero quando Successum Videt, nec amplius potest resistere, tunc vertitur hoc odium in ultimum gradum invidiae, inque furias, iam contra se ipsum, quam contra socios; in his consistere videtur cruciatus in sernalis.
Amor eminendi felicitate, potentia, sapientia. Amor eminendi felicitate nusquam est amor divinus, lametsi sit spiritualis, quantum enim amat suam felicitatem praeselicitate aliorum, lantum se amat plus quam alios, et sic tantum se a binis istis amoribus fundamentalibus primi removet, fitque inflaticior: amare Deum et amare socium propter causam suae felicitatis, est propter se, ita amor non est purus; sed amare Deum propter Deum quia est ipse amor et amare socium propter Deum, quia est ejus amor, et quia est alter sui, est purus amor; at propter essectum amoris principaliter, est contra ipsum ordinem, nam selicitas ex se fluit ut effectus a binis istis amoribus; et purus amor non respicit esseclum, sed
ipsum amorem abstracte ab effectu.
Amor eminendi polentia super alios est similis ac eminendi felicitate, unum enim involvit alterum, nam in potentia felicitatem Semper supponimus; sed hic amor exstantius prodit amorem sui prae alio, qualis semper est amor regnandi, ita adhuc minus est divinus, licet spiritualis. Amor eminendi sapientia similiter, assectare sapientiam est Virtus, at vero per sapientiam eminendi est vilium; ipsa enim sapientia sicuti felicitas ei potentia est necessarium Consequens amoris Dei supra se ipsum, ita amare felicitatem, polentiam et sapientiam principaliter, est praeferre Deo, Seu Deum amare infra se ipsum, seu siculi se ipsum; quod quidem non diabol, cum est, diabolus enim non amat vel vult amare et adorare Deum propter finem, qui est necessario consequenS amoriS, sed
218쪽
208 AMOR PROΡΑGANDI SOCIEΤATEM COELESTEM. prorsus odit; quare hic amor videtur esse animarum humanarum post lapsum Adami, sic in nostris animabus, ac statum earum perversum denotat: usque tamen debemus pristinum statum recuperare, et quidem per preces et numinis gratiam, nos ex propriis viribus usque eo possumus eniti. Amor eminendi cum odio contra Deum et socium conjunctus, est diabolicus, nec dari potest absque amore sui supra caeleros, Seu ambitione spuria, avaritia, crudelitate, ac nullis non aliis vitiis seu sceleribus: cum primis se manifestat in amore potentiae super alios, velle posse supra suum esse, est velle supra hominem esse, et Deo parem; ipsa media ut finem amas, scilicet honorem, divitias, possessiones, quae assectiones ideo crescunt eundo, nec usquam terminantur . nam in infinitum
spirant, in gradu summo credunt se aliquid infinitum allingere, sed usque distat tanquam finitum ab infinito, licet universum possederit. Felicitatem, ad quam aspirat, in ipsa potentia, et ab illa in se redundaturam sibi imaginatur, sed quia venit a fonte felicitatis contrario, semper infelicior redditur. Amor hic sapientiae contrarius est, quia Deo, qui est amor et sapientia, ideo est odium sapientiae, ita etiam odium intelligentiae verae, quae dictat sapientiam, qualis solet esse amor in regnandi cupidis, sapientiam amant non propter sapientiam, sed ut eo melius regnent super mentes humanas, quod aestimant sapientiam; alioquin omnem sapientiam exstinctam cupiissent , et saecula obscura reditura optassent. Arnor propagandi societatem coelestem Permedia naturalia.
Amor propagandi societatem coelestem est spiritualis, scilicet multiplicandi membra societatis, hic amor est major amore
sui, quia aequat amorem erga societatem: anima quum novit, quod societas illa propagari nequeat, nisi per media naturalia, scilicet per procreationem, ideo ex se ardet in hoc desiderium, quae est ratio, quod amor venerius sit tam vehemens asseclio animi; amor enim spiritualis descendit sic in naturam, ubi media sunt promoventia: ut vero hic amor, licet corporeus factus, eliam remaneat spiritualis in mente, purus est et lau-
219쪽
AMOR SUI CORPORIS.209 dandus, quando pro fine respicit coelum, ejusque societatis incrementa : inest etiam huic amori, amor se ipsum multiplicandi, nam prolem non considerat ut a se Separatam seu disjunciam, sed se cum illa , se multiplicatum. Amor vero contrarius seu destruendi societalis propagationem, non dabilis est, nec in Diabolo, ipse enim societatem suam amat, divinam odit, hinc etiam suae societalis membra discupit, ut praevaleat. Ob hanc causam credo, quod Deus tantam polentiam diabolo dederit, eique laniam adjunxerit societatem , ne amor propagationis cessaret in animabus etiam diabolicis. Amor destructionis seu crudelitas significat odium,
quod tam supremum est, ut contra amorem sui rebellet, sic ut etiam in se velit crudelis esse, ipsu inque universum exstinclum
cupit. Sic dari potest odium in gente humana, quod superat
odium diabolicum. . . 'Amor sui cor Pori S. Amor sui corporis non confundendus est cum amore sui; quisque enim amat suum corpus, quia in nexu est cum anima obsinem propagationis et multiplicationis animae in se, continuo enim concipitur et multiplicatur; ex hoc amore fluit amor se nutriendi, sensus gustus, etiam sibi limendi a circumfluis halitibus, unde sensus olfactus, tum etiam visus, et ipse dolor, quando vis et injuria corpori infertur: Absque hoc amore sines
et amores praememorali non oblinerentur; sed quisque suum corpus potest amare, et nihilominus socium ut se ipsum: si enim amat socium ut se ipsum, tunc amat corpus propter amorem sui, et similiter propter amorem erga Socium, et suum corpus non odit sed vult perdere pro societate, antequam societas peruat, ef infinities propter Deum. Societas enim coelestis est unum corpus, cujus anima est ipse Deus, quia amat Deum et hoc coeleste corpus, Se suumque corpus non amat plus quam
partem istius societatis, propter id quod possit esse pars constituliVa. Odium sui corporis dari nequit, nisi quatenus non est innexu cum Sua anima, et non Obsequitur, quando mens imperat: ipse amor enim est nexus, odium vero disjunctio: sicuti
220쪽
AM OB IMMORTALITATIS. artis ex non amat instrumentum, si non suis usibus adapta lumsit. Interim quando amamus aliquid supra nos, sive sit amor genuinus sive stultius, ut arnor gloriae, famae, Vindictae, opum,
veneris, tunc illum amorem amori vitae nostrae corporeae praeserimus, Sed non odimus; amamus enim corpus quatenus
sit medium oblinendi id quod amatur, et per quod mens sentit
amorem; quando itaque pericli latur moriem pro amore, non est odium vitae, sed amor ut propterea vi Vere desideret; at vero quando excidit spe amoris superioris, tunc incidit in odium vivendi corpore, estque desperatio ei vesania mentis, nam absque amore illo vivere putat esse non Vivere, vel misere Vivere, et sic exstinctionem sui amat. Sed talis amor vesanus vel odium sui nusquam est conjunctus cum amoribus genuinis et vere spiritualibus, qualis est amor numinis, socii, propagandi societatem, ideo est, lana contra essentiam amoris Veri, quam contra sapientiam, quae conjunctissima Sunt. Amor immortalitati S.
Amor immortalitatis est spiritualis et coincidit cum amore Dei et societatis; vita enim spiritualis est propior esse Deo, qui
est ipsa vita, et per quem omnia vivunt; mors autem spiritualis est, ab illo remotior esse, sed illa mors non est exstinctio essentiae, sed est exstinctio et privatio amoris, cui vera vita inest, uti nigredo non est exstinctio luminis, sed est suffocatio, quae non existere potest absque lumine; ex his apparet, quod amor immortali latis non sit xivendi in aeternum, sed bene et felici fervivendi, anima eium novit se immortalem suturam, proinde non amat nisi id quod non esse potest; sic ut Omnis amor ponat mulationem et possibili talem contrarii, aliter non est amor, sic
perit in eis quae non aliter esse possunt. Amor vero immortali- talis datur earum rerum, quae mortales et immortales esse possunt, siculi exercilia amoris. charitas, honestas, virtutes, haec omnia sprilii aliter amantur, ut secum sint immortalia, ipsa enim mens seu anima est eorum subjectum, inesse et non inesse
possunt; et quia eadem sunt media merendi gratiam amoris supremi, amat illa ut media siculi sinem, nec propter se, ut emineat inter socios, sed propter amorem numinis, utque in se