장음표시 사용
191쪽
338 355): κνόρκαιοι κακά. Schol. interpretatur alterum τυχας
εμπεσουσαις, alterum κρεκα προςπαύσαντα κροι προς κρουσαντα αυτοῖς.
Hesychius: εμπαιον .... ἐπωσυτον, eX emendatione Abreschii. Etiam Proclus , quamquam ejus editio habet δια μεα, ipse tamen Veram lectionem nosse videtur, quaDtum effici licet ex interpretatione, etsi parum accurata, quam his dictis subjicit: πολλα γαρ ἐ μπίπτ ουτοι τοῖς οντως ημ B δειλ οῖ ς ὰς φυγασι DODν. Fortasse legerit δειλεμπαοι, uno Vocabulo, quod Empedocle, qui Dori vulgaribus verbis delectatur, haud indignum foret. Sed nolui sine graviore auctoritate DoVum Vo Cabulum indu Cere. - δεινα aptius quam δειλE: in hoc enim malitiae et pravitatis, in illo calamitatis, moleuetiae, notio inest. Sic dici solet δῖιυἁ πάσχει9, et hoc sera Su opponuntur δεινα καὶ ἐσθλά, ut infra Vs. 352. - μεριμνοιι, bonarum rerum Studia, non semel apud Ρindarum, ut Olymp. I, 108. Fragm. 250. Boeckh. Hac cogitationis curae, ut IS. 342. s. 34. ζωῆς ἀβίου μ. ἀθλησαντεςJ Sexti ed. Aurel. ζωοῖσι βιου ρι. αἱρησαντες. Codd. Fabri C. γησι β. μ. αθρο Θαντος. Ste Phanus: ησι βίου μ. αθρωαντος. Scaliger correXit: ηο ἀβίου μ. ρ θρησαντες. Gaiaherus ad M. Antonita. X, 31, malebat sudesolata Harum lectionum praeserenda procul dubio ScaligeraDa, quam SturZius secutus est, et partim quoque nos, nisi quod pro αθρησαντες, contemptreti, TePosuimus Verbum Commodius et significantius ιιθλωαυτες, quod nemini, Credo, temere factum videbitur, qui reputaverit, quam saepe literae λ et ρ sint confusae vid. SChaeser. ad Gregor. de Dial. p. 269. καπνωο δίκη 9. Eadem metaphora utitur domor. Il. ψ, 100:ψυχ ἡ δε κατα-Hυ τε καπνος ωχετο. Appositum hoo Jacobi
εστιν η προς ολιγον ψαυομενη, επειτα δε καὶ ριφανι μενη. Cf. Gaiaherus in Antonin. l. l. p. 309. S. 36. αυτο ρι πεατθεντες οτω κτλ.) Diogenes Vitiose: αυτο μι. πεισθεν τω. Sententia Congruit fere cum versu 318: προς παρεον γαρ μητις ἀεξεται ἀνθρώποισιν.
192쪽
vox illa Elealicis ολου appellantibus σο ου, Ut ΡarlMen. VS. 59. VS. 38. αυτως ' ουτ' επιδερκτοι) In Diogene turbata sunt Verba ita: ουτως ' λτει ιυν ερκτα. Steph. punctum Ponit post ευρῖA , et deinceps legit ουτως ουτ επιδερκτὰ . Similiter Scaliger. Sed isto modo haec verba Don cohaerent cum ante Cedd. et Statuendum esset post εὐρῶυ Donnulla excidisse; quod nunc non necesse. Fabricius cum his comparat illud Ρauli, I Corinth.
fr. II. p. 3T. Vs. 39. σύ ουυ επεὶ ων sλίασθ. Videtur haec, ut modo dixi, deus aliquis loqui, Empedoclem tanquam discipulum aut ami-Cum Compellans, similiter ut apud ParmeDidem v s. 24 sqq.
VS. 40. πευσεου ου πλεον ῆε.) Setatus: πευσερει, ου πλεῖόν γε, in qua lectioite acquieverunt interpretes. Bervetus recl-dit: Mitare: haud ultra nam hominis solertia tendit. Stur-gius: audies haec: Plus non esticero solet mortalium ingenium. Utro is modo parum aptam effici sententiam, quis non Sentit 3 Empedocles, quantum e Sexti interpretatione huic Ver- sui addita es scere possumus, hoc fere Voluit: M Avm εὰ το
ἀνθρωπ ος λογος, ληπτὴν ὐπάρχειν, i. e. Veritatem Comprehendia nobiS posse tantum, quantum capiat humanae intelligentiae modus. Huic sententiae, quam ratio postulare Videtur, Verba accommodavi, refingendo in κs. Verborum Stria Ctura,
193쪽
πευσεριι ου πλάον' ηε βρ. tu τις ορωρε, etsi non Perusitata , tamen haud vitiosa est. Sic ex. gr. Herodot. IV, 127: οὐδε τι νεωτερον ει ποίησας νυν η και λ ει ρηυη ἐωθεα ποιεειν. Mallem ta meia, hujusmodi quid scriptum eSset: πευσεπι οσσον Em σε Vel, οσσ αιειν σε βροτείη μῆτις ορωρε. i. e. dlSCPS, quantum assequi te sinit humana intelligentia. - ορωρε tam acti am quam Deutram habet potestatem.
Vs. 41 sqq. 'Aλλα, θὲοί κτλ.) Versus qui Sequuntur a superioribus non longo intervallo disjuncti fuerunt; intercesserunt nonnulli, quibus invehebatur poeta in eos, qui majora quam hominem deceat se scire jactent. Intelligitur id e Sexti Verbis, quibus praecedentia cum his connectit: δια τas
επιπληξας τοῖς πλεον επαγγελλομενοις γινωσκειν, : ρίπτJ -
Ibid. τω9 μευ μ ιην κτλ.) JOnicas formaS μανιην , κριθα- ρεν, reposuerunt jam Stepla. et Scalig. Iidem οχετευσατε pro Oχεύσατε. ριποτρεψατε Fabri Cius e Codd. dedit pro απετρε - ψατs, quod habent Stepharaus et Scaliger. - μανί,19 VΟCat, eorum audaciam qui majora quam in hominem cadant, se sapere profiteantur. Erat Empedoclea aetas in increpando satis Vehemens, ut patet etiam e Vss. 84, 200 5 1. Parmenid. s. 42 sqq. Caeterum SturZ. jungit: μανίην γλωσσης, i. e. fu rentem illorum sermonem. Mihi rectius visum est jungere αποτρε /, γλωσσης ἐφιμ) οχετEυσατε. Infra Vs. 166 λογω λογον εποχετευ . Hujus dictionis elegantiam non Semel imitatus est Ρroclus, ut hymn. I, ad Solem dicens: υιοθευ ἁρμονίης ρυμα πλουσιου εξοχετευ . in Plat. Theol. I, c. 24. p. 59: εράσπιον εστι το θεῖον πεν
194쪽
quasi nomen proprium, ductum ab alleCtivo πολυμ νηστος; significatur eadem quae Vulgo Μυημοσυνη dicta. αντορια , ων θέρue, similiter Aratus in Phaenomenon eXordio Musas invo Caris dicit :εμ οί γε μευ ἀστεραις ειπεῖν η υφς ευχοριενη τεκμ ηρατε πασαν αοιδην l S. 45. πεμ πε παρ ευσεβ ης κτλ ) Αmbiguum , παρ utium jungi praestet cum participio ἐλάουσα an Cum ευσεβιης; neu trum male. Eadem ambiguitas est in us. 85 :ως δε παρ ημετέρης κέ τα παττωματα Μουσης , ubi παροι Vel cum κέ τιti julagi licet vel cum Μουσης. Eleganter autem finxit Pietatis currum, sicut ante eum Poetae Musarum et Gratiarum currus sibi finxere. Simonides Fragm.
X, 65. Cf. Hemst. in Luci aD. Somn. c. 15; T. I, p. 20. Empedoclis ευηνιου αραα obversatum videtur fuisse Platoni Ρhaedr. p. 247 B; cf. Ast. p. 290 sq. S. 46 sq. ισέ γ ευδοξοιο - shrau.) Ut in praeceden
tibus poeta Musam alloquitur, ita his uss. Musa Vicissim poetam alloqui videtur; in Ρausalitam certe, cui carmen dediCR- tum eSt, ista Dori Conveniunt. Quocumque modo accipias, transitio est durior, Deque dubium mihi videtur, quin SeXtus et hoo loco et in sequentibus aliqua omiserit, quod punctis indieavi. Iam Ρrellerus seia sit, post verba πλέου εἰπειν Vs. 47)Donnulla eXcidisse. μηδε σέ γ . . βιησε του . . . ἐφ' ω θ' ὁσίης κτλ.) Bergilius haec ita corrigi jubet: συ γ ευδ. βι ησεαι ανθεα τιμ- . - ανελέσθαι, ἐς ' ω θων' πλέον , . Sed Dulla correctione OPUS Verborum ordo hic est: - το) αυελέσθm ανθεα τ. β σεταί σε, ω τ Hinctu πλέον ὁσίης ἡ ὁσίη ῆ.), ne honoris praemio ac sepis6s a mortalibus te empugnet, i. e. De ambitio vel hominum gratia et gloria te adigat, ut plura quam fas sit dicas. Ita istud βασεται σε optime se habet. Lectionem ἐφ' ὼ θ' ὁσὰς et Stephanus agnoscit, et Clementis et Sexti libri, quam*is
195쪽
corrupti, haud obscure prae se serunt , quorum alii habent ἐφωθοsDic, alii ἐφ' g θοῖ he, alii ἐφ' g θύης. Fabricius vero ed. εφ' I r οσιη, auctorem secutus Scaligerum ad Poes. Phil. qui
tamen postea errorem Suum agnovisse videtur: nam in ms. Leyd. exaravit ὁσίη. Fabricium secutus est Sturgius, etsi in annot tione meliorem lectionem suspicatus. ἐφ' ἔ τε, esi lege S. conditione tit, hic idem valet quod Arg. cf. Knliner. Gr. Gr. 5 827 ;T. ΙΙ, p. 567. πλεου ὁσὰς eodem modo dictum quo μεῖον λογου,ελπΠος κρεισσον, similia. Sensus hujus dicti religioso poetae
animo optime Couvetiit; similis est Herodoti religio in rebus divinis enarrandis, ut L. ΙΙ, C. 171: ταυτης ειδότι μοι περιευστομα κεωθω, πλὴν οσον ὁσίη εστι λεγειν. Vs. 48. Θάρσει κτλ.) Etiam haec Sententia nec Cum prae- Cedentibus nec cum sequentibus satis bene cohaeret. Nam quale illud est, quod uno velut tenore nunc modestia in philosophando et religio inculcatur, nunc ad audendum impellitur, nune sensuum fides redarguitur 2 Haec si non contraria, diVersa tamen; ideo sejunxi, praesertim quum Sextus pari Confusione alios quoque Veterum locos perturbaverit, ut jam in Ρarmenid. Carm. Princ. VidimuS. θάρσει hanc habet vim: sapere audet aude vulgi gratiam et Vulgarem opinionem contemnere t Sequentia verba varie leguntur. Sextus ita exhibet: κρει τοτε σοι. ἐπ ακροατι Vel θοάγ. Proclus: και τάδε σ. tir ακρ. PlutarChuS: το υπο του 'Eμπεδοκλδευς λεγόμ ενον, σοφίας ἐπ ακροισι qui tamen Empedoclis verba non Disi carptim et memoriter Citat.
θοὰ ειν, Verbum poeticum, haud dubie retinendum; sed pro praesenti sensus postulat futurum, quod jam Scaliger sensit, in Dotis ad Poesin phil. Corrigens θοάσεις; idem Vero in m8. Leyd. leg. proponit θοάζε. Animadvertit, credo, θοάσουις, quod edidit Sturgius, repugnare metro; quamobrem scripsi , Similiter ut αἰχμασσω, πελασσω , φράσσομ αι, aliaque a Pud Poetas. Interpretantur autem illud: in culmine sedebis; tribuunt quidem verbo θοά ιυ hanc significationem grammatici, magis
196쪽
tamen propria ei est movendi, properandi, bacchandi potestas cf. Hesychius v. θοά ι, et intpp. h. l. , quae hic perquam
illius interpretatio potest videri. Ρrima in ακρος hic corripitur, similiter ut us. 434; etsi plerumque produci solet, ut in ipsius Empedoclis uss. 189, 293, 390, 431. Praepositio επὶ h. l.
optime posset abesse, qua ratione Dάζειν ακροισι pari modo dictum foret quo ' Aiδι προιαψε , Il. ρε, 3, et similia. Vs. 49 sqq. 'Aλλ' αγε, αθρει παμπαλ. κτλ.) 'Aλλ' αγε scripsi pro αλλA γαρ, quod est argumentantis, hie autem mi-DuS Congruum Videtur. Hiatus commate interposito facile ex CuSatur: SiC VS. l21: απολοιτος επει - Deinde παμπαλαμηdedi pro πρὶς παλάμη. Quae sequuntur, τε τιν οινιν εχωνπBτει πλεον ἡ κατ ακουν u, olim Sic Corrigenda putabam: μητε κατ ο γιν εχαρν π τιν πλεον Vel πλεον) κατ ακουην. nunc Cum S turpio vulgatam retineo, quam sic interpretor: μητε τιν οψιν εχων, κατα ταύτην) πίστει πλεον ἰὸ κατ ακουην. Pronomen τις Domini substantivo additum significationem Jeniter auget. Porro S I. VS. μητε ακοκν scripsi Pro ;ὶ ακοχ1 v. Vocatur haec ἐρίδουπος, eodem sensu quo η εσσα a Ρarmenide S. 54. τρανωματα γλωσσης Sturgius ad vocem et orationem
refert; melius SchDeideriis Lex. Gr. gustum intelligit. Vs. 52οππη dedi pro Vulg. οποση, quod alibi nusquam inveni; simi
voluit Ρreller. Ephemer. Antiq. 1832, Dr. 18. Cf. not. Sq. Vs. 53. γυιων πBτις, i. e. lides seu persuasio a sensibus ductu ; eodem sensu Parmenides de opinionibus dicit us. 30 :τας οξαις) ουκ ενι πιστις αληθής. Atque haec est. Propria Rus vocabuli significatio , quam secuti quoque rhetores πίστεις Vocant Omnia ea in quibus πειστικη δυναμεις inest. Vid. Ernesti Lex. Technol. in V. Illa vero Dotio, qua πBτις Per Se PD-
197쪽
nitur ut Contrarium τη αληθείs Platonica est: cf. quae dixi in Comment. in Parmeti. p. 68 sq. Ρorro uost scripsi pro υοει θ'. Facile autem quis putaret, in his νοῶν του νου υ) op
Positum e8Se γυίων πιστει, ut mentem Sensibus. Ita sane alibi Empedocles, ut Vs. 108: υόω δέρκευ, ο μ μ α σ ι ν ησοπως. In hunc tamen locum haec interpretatio Verbi υοεῖν non cadit, quoniam proximo versu ipsum illud νοῆσαι de sensibus usurpavit. Itaque υοελ hic de communi cognoscendi facultate accipiendum , quemadmodum usurpat quoque Ρarmenide S VS. 146, 148. Opposita vero haec Surat: considerare res quales Sen*us Nob A OStendunt κατοι τηυ γυιων πιστιν , et COUSiderarequules ipsae per Ss sunt δῆλου ίκαστου quod tamen, Si Sen Sum Spectes, idem valet ac si mentem a sensibus distinxisset. Ρlacitum hoc Empedoclis , quasi in rerum natura Contemplanda nori Sensibus sed mente utendum praecipiat, ridet et refellit Galenus, de simpl. medio. temp. L. ΙΙ, princ. T. XIII, p. 30 sq. Chart. Illius tamen sententia non eo Valet, ut om Dis sensuum tollatur auctoritas, sed Ut De credatur Sen Suum visis, Disi simul ratione compertum sit, tale quidque esse, quale videatur. Huc redit Sexti Empir. l. l. s. 124 interpretatio: οπιτο λ' εκάστης αι ἡ εως λαμβανομευου πιστον ἐστι, του λ ογου
Vs. 54. Παυσαοla κτλ.) Huic, nobili medico, de quo supra dixi p. 55 , Empedocles carmen de Natura scripsit, teste
Se tus γαρ πάντ. Proclus δὴ π. Idem pro Σκου s legit da rivs εασιν); offenderit eum fortasse quod post illud verbum sequantur nominatiVi, Ζευς cet. Sed ejusmodi ana Oluthon optimorum scriptorum testimoniis probatur, quale est illud Homeri Il. κ. 436:
198쪽
Eus. Ζευς ιι ηρ, quod est interpretamentum. Vs. 57 lectio mul tum variat: Sext. Ρliat. Stob. Eus. Athenag. Heracl. exhibent ita: Nῆστις θ' ὴ δακρυεις τεγγει κρουνωμα βροτε v. ut legunt Steph. Scalig. et Stui κ. Diogenes ita: N. θ' η δακρυοις επι οροῖ 'ομμα βρόν. Deterius Ρrobus et Suidas: N. θ' oακρυοις γε πικροῖς νωμα Vel vωμν βρότειον γευος. Istud γ ος additum ab interprete, qui verba non intelligeret. Arsenius denique, cit. Sturgio, ita legit ut edidi: nam quod ἐ- ρουνομα habet Pro- ωμα, nil nisi typographorum est error; eademque lectio
paullum mutilata in Violar. Ins. bibl. Laur. a Sturgio reperta eSt: Nηστις . . κρυοεσσά τ λταρ. βρότ. Haec igitur iiDice vera mihi Visa est. Nam lecti. Sext. et Laert. satis probabilem quidem efficiunt sensum ; altera hoc significat: Nestis quae lacrymis genas mortales irrigat; altera hoc: N. quae lacrymis oculos mortales egulcerat sive contristat. Neutra vero dicit id, quod dicendum erat, Nestin esse aquarum sontem: quem quidem SenSum esse animadvertit etiam Struve, diss. de Elem. Emped. ita corrigens: N. θ' η δακρυουσα πελει κρουνωμα βροτοῖσι . Praeterea VOCabulum Τ' 'EΠΙκρουυωρια quam facile in discrepantes Iecit. I E EI κρουνωμα, ΕΠΙΠΙκροῖ ομμα, cet. abire potuerit, facile apparet. Vocabulum autem illud, quamquam inusitatum, eSt tamen OP timae sormae; et Nηστις pari ratione ἐπικρουνωμα appellari PO'test, qua paullo ante Zευς et reliqua elementa ριζωματα RP'pellantur. Eadem lectio probatur Prellero in Ephemer. antiq. Supra Citatis. VS. 55. ριγματα, h. e. interprete Philopono Phys. I, lit. C, P. 2, τα υλικα, αἴτια, quae Vulgo στοιχεῖα. Eadem VOX in Orphicis usurpata fuisse videtur, quantum efficio e Proclo
in Tim. p. 130, ubi de his disserens dicit: ο μῖν γαρ ακηρ) τὶ ρ μα των πάντων. item a Ρ3thagoreis, ut in fragm. Athamanthis ap. Clement. Al. Strom. VI, p. 624 D: ρι ματα
199쪽
τετταρα τυγχάνοντι, πυρ, υδωρ, ἀηρ, γη. ἐκ τουτm γαρ ἡ γενεσις των γινομενων. Ab his Empedoclem mutuatum esse arbitratur Clemens; credo potius , hos ab illo. Eodem modo Lucretius interdum radices Vocat rei iam primordia, ut L. II, vs. 102. Vs. 56 sq. ΖΩ ς, ' Ηρ, , 'A A ευς, NDτιοῖ In his Deorum Dominibus interpretaDdis diversae jam olim fuerunt sententiae. Quod Ζευς igneam materiem significet, omnes Coti veniunt; dereliquis non item: ab aliis ' Ηρη aer, 'Aiδωυσυς terra, ab aliis Contra ' Ηρη terra, 'Aiδωνευς aer intelligitur. Prior explicatio est Plutarchi de plac. phil. I. I. altera Cornuti, Laertii, Sto-baei, reliquorum. Etiam seriorum divisae sunt opiniones,
ut disci potest o Fabricio ad Sext. Empir. p. 620 ΙΙ, et Scip. Aquil de plac. philos. I, p. 143 sq. Plerique eam Seculi
sunt interpretationem cui major Veterum au Ctorum Numeri SsaVebat. Perperam: Dam licet multi veterum Ηραυ, ut doVis sive coeli conjugem, terram Sραυ) appellaverint, ab aliis lamen illa diserte dicta est aer, ' Αιδης terra. Testis Cicero, N. D. II, 26: n Aer autem, ut Stoici disputant, interjectus inter mare
et coelum, Iunonis nomine CONSOCraturi . . . . Τerrena
autem is omnis atque natura Diti patri dedicata est.' Cf. intpp. in h. l. Utraque ergo significatio pari nititur auctori tate. 'Aiδωνευς vero Empedocli Dullus esse alius potest quam terra, quam tetiebrarum regionem et malorum ac miseriarum domum fingit, ut vidimus vf. 20, 23, 31; ergo Iunoni solum aeris regnum relinquitur. - Lympha, ductum afluo, secundum veteres cf. infra ad us. 212), unde fortasse et Νηρευς. nam νηρος, ναρός. fluidus significat. Non novum illud nomen finxisse videtur Empedocles : nam Ni στις fertur fuisse Deae cujusdam nomen apud Siculos, teste Eustathio in II. τ, p. 1180, l. 14: κου Σικελικη δε τις, φασι, Νῆστις ἐλεγετο. sed sigDificationem pro suo arbitrio muta it. In usurpandis his Beorum Dominibus agnoSCimuS morem ii phicorum et Pythagoreorum, qui similiter Deorum nomina
200쪽
COMMENTAE HIs aliaque vocabula symbolice usurpare solebant: Cudu S generis
exempla plura collegit Bode, de Orpheo, p. 28 not.
VS. 58. των δε συνερχομενων κτλ.) Hunc VS. Cum proximis non cohaerere, patet. Spectat rerum Concretionem per Amicitiam factam, a qua recedere coacta est Discordiu. Verba
illa in animo habuit Aristot. Metaph. II, 4, p. 662 D: ει γλρ
s. 59 sq. Oυτως 'Αρμονίης κτλ.) Reseruntur haec ad universi harmoniam, quam in globi Sive σφαίρου modum in sor-maxit, a quo tanquam ab ovo mundi primordia repetit. Simplicius Phys. l. l. qui ambos illos versus citat, haec dicit: E υ δήμ ο ς ουν την ακινμων sor a:ρ' 'Eμπεδοκλεῖ= λ τη σδε φιλίας
πάντα γαρ Eξείης τελεμίζετο γυῖα θεοῖο.llaec Simplicius, testem adhibeias Eudem una, auctorem haud Contemnendum, cujus Domen inconsideratius Peyron. mutavit in Empedoclem; at hujus nomen facile omitti licuit, cum neminem attento animo Simplicii verba legentem fugere possit, do Empedocle hic agi. Jam de singulis videndum. 'Αρμονιης πυκινω κρύψω.) Ed. Ald. Ut vidimus, πυκιua κρυφας Cod. Taur. πυκινῶ κρυφῶ. 'Αρμουίη eadem quae Φιλία, Κύατρις. cf. s. 111, 209, 214. πυκινος κρύφος, proprie densa oscultatis, Si Ve, ut Verti, OCCulta compuges; obscurum: mallem equidem Vel πυκινῆα γομφιμ στηρικτα, densa compage; cf. Vss. 214 et 228; et φρενὶ ἐστηρικται, Sapionii corde. σφαῖρος κυκλοτερης κτλ In hujus Versus ultimis verbis magna est discrepantia. Sina Pl. Ald. μοviri περιγηθεi αἰωυ. similiter cod.