장음표시 사용
201쪽
Taur. Phys. μον , περιγMεῖ αιων. Taur. de Coel. Pro αἰὰν, γαιων. ut ed. Gaissor l. Stobaeus, μιμιης περιτει- χαιρων, quae eadem leC-tio est, Sed depravata; nam περιτειθη nihil aliud quam περιγ 7, et χαίρων Vulgare pro poetico γαίων. AntoDinus, κονη περιε si γαιων; sed κο a librariis Corruptum e88e e Seu μονίη, 3PParet inde, quod Antoninus verba illa transfert ad desigilandam Sapientis Vitam quietam, ατάρακτου κοίι λων. Schol. Arat. ita: κρει ο 'Aσκραειος φησι, σφαῖρας κυκλοτερεῖ μοevis περ γε i χαίροην. quae pariter a librariis corrupta sunt; ipse auctor ita legit: καὶ ο 'Aκραγαντῖνός φησι ' σφαῖρος κυκλοτερὸς μοvιη περιηγεi χαάρ quemadmodum intelligi potest ex interpretatione quam huic versui subjicit: σφαῖρου μευ καλέσας την σφουραν, ως καὶ 'Oμηρος ' E cr π ε ρ ο ν την 'E σπεραν' κάι κυκλοτερῆ δε το σφρει- ροειδες μονίαν δε π ε ρ ι η γ έ α της στροφῆς την μονην. Similiter Achilles Tatius et Ρroclus, nisi quod pro μονιη alter habet μούνη, alter μονη. LX hac notatione satis apparet, si librariorum mendae tollantur, unicam lectionis discrepantiam po Silam esse in Vocabulis περιγηθει et περιηγέ i, quorum illud
Simplicii libri, hoc Proclus, Achilles Tatius, item alter Arati schol. e Xhibent. Sed περιγηθέ i appositum Verbo γαιων, nisi ineptum, eSt Certe Supervacaneum, quod alienum ab Empedoclis more. Qui8 autem praestet, non ipsum quoque Simplicium legiSSe περι γέ i, quam lectionem manifesto agnoscit Simplicii editio Ald. de coelo , quae, ut novimus, nihil aliud est quam interpretatio; ibi enim f. 145 B, Empedoclis versus ita depravatus legitur: ὁ σφουρος κυκλισιος μονη τῆ περιφορῆ των γαιων. Istud περιφορα ex quo alio nasci potuit Disi eX περ γεέῖ SicuDu paene Veterum Consensione firmata est ea lectio quam secuti sumus; in eandem Sturetius quoque inciderat, sed moX eam Sprevit, VOCabulo μονίη SubStituenS κωνη, h. e. NortiCf.
Caeteras virorum eruditorum Conjecturas memorare SuPOTSedeo,
quas ipsi non tentassent, si Simplicii libros inspexissent. Videamus de interpretatione. σφαρος κυκλοτερ EmpedOClem σφαρος ditaisse pro σφαρα
202쪽
κνωμ ον εαυτA. Idem tu Alcib. Vol. I, p. 113 Cr. Schol. Arat. modo citatus et Eustath. Odyss. α, 422; p. 1427. Ρraeterea Vero ὁ 'Εριπεδόκλειος σφαῖρος adeo celebratus est, ut mireris Beereri. in Stobaeo e conjectura edere potuisse σφαῖρ', κυκλ. μονίη περ γε , ambiguum: nam μου , et perpetuitas et quies significat, περιηγης autem et Circumaotus et rotundu3; ergo μουλπεριηγης utrumVis Sig aificare Potest, perpetua circumactio, vel quies per totum orbem patens. Empedoclem interdum ambigue locutum esse jam monuit Aristoteles. Quid autem hoc loco appositum sit, quaerendum. 8 Choliastes Arati μουίηυ περιηγεα interpretatur της στροφῆς τῆ v μου tu, i. e. circumactionis perpetuitatem, adhibens hunc versum ad mundi motionum probandam. Idem significari censuit Salmasius, qui Correxit circuinrotations) περιηγεi; cui assentiuntur Fullebornius et fleerenus. Verum Empedocles loquitur de Sphaera,
quae quum elementorum inter Se Consensiorae Contineatur,
Quiescere potius eam oportet quam moVeri; quocirca potius interpretandum Videtur quies orbiculatre, per totum globum di fusa; quo sensu accepit etiam Eudemus, qui, teste Simplicio quem Supra attulimus, in hoC τ,19 ακινησίαν ponit. Caeterum Empedocles in hac sphaerae imagine imitatus videtur Parmenidem, de quo statim ad Vs. 61 sq. Illius dictum multi celebrarunt, ad suam quisque sententiam accommodantes: alii ad mundi naturam, ut interpres Arati, quem saepius memora imuSi alii ad sapientis constantiam adumbrandam, ut ADtoninus Imperator, qui saepius hac imagino utitur: vid. Vt II, 41, 48;XI, 12. Eodem modo ab Horatio Sat. II, 7, 86, sapiens dicitur:
Fortis et in se ipso totus teres atque rotundi S.
et ab Ausonio Id. XVI, vir bonus et sapiens Quid proceres, vanique ferat quid opinio Vulgi,
Securus, mundi instar habens teres atque rotunduS.
203쪽
quae dudum comparavit Gaiaher. in Antonin. L I. et Rein dors. in Horat. l. l. s. 6 I sq. αλλ' ογε παντόθευ κτλ.) Ambo hi Versus, adscripto Ρ armenidis Domine, leguntur apud Stobaeum Ecl I, 16, p. 354; huic vindicare praeter alios studuit Brandis in Comment. Eleat. p. 332; Dos et abjudicaVimus. Nam quum pos terior Versus uno Veterum CODSensu Empedocli sit tributus, et quum ipsum Vocabulum σφαῖρος huic uni proprium adsignatum sit, Contra haec Dihil sane valet Stobaei auctoritas. At Stobaeo suffragari dicit Brandis Procli locum Comment. in Ti maeum p. 160 Bas. a quo Posteriora haecce Verba, μονιη περ γειχαιφω9, Ρarmenidi tribui: quod secus videtur. Procli verba haec
Sunt: το νοητον παν τοιουτον ἐστι , πανταχόθεν εις Εαυτο συννευον, γ παντο ἐν ευκυκλου σφαίρης ἐναλίγκιον ογκω μεσσοθευ ἰσοπαλες
και η μουη μονίη) περιηγή i γοάων φησὶ, ο IΠαρμεν- ς, τρι οραυτα καὶ ο 'Eμπεδοκλης. Horum Versuum Prior pars est Parmenidis, posterior Empedoclis, quae Proclus confudit, ut jam indicavi in Commenta r. in Parmen. p. 109. Posteriorem ergo huncCe VerSum: σφαῖρος κυκλοτερης κτλ. Em Pedo CliS esSe Constat. De altero autem versu, ἀλλ' ογε παντόθεν, quid statuendum sit, dissicilius dictu . Sicut in Stobaeo legitur, man Cus QSti habet enim παντο θευ Τ τος, quod alii supplerunt inserendo Sφυ, alii , ἐω ; uobis probabilius Vi Sum ἶσος mutare in ἰσοπαλης, quo vocabulo utitur et Parmenides. Quin etiam Suspicatu S sum, Versiculum hunc, memoriter proditum aut minus diligenter Dotatum, ex illo Parmenidis Vel Su, παντοθεν - ἰσοπαλες πάντη, Velox hoc ejusdem s. 108), παντόθεν Τσου ομως, manasse, et Cum Empedocleo Versu Confusum hujus deinde Domini adscriptum esse. Verum Suspicio haec est, si non improbabilis, tamen au Ctoritate Caretis; nec quidquam obstat, quominu8 Versus talis, qualis legitur, ab alterutro illorum Sit prose Ctus. πριν-τοθεν ἰσοπα λης fi Ve Τιτος in globi imaginem convenit; vocabulum explicuimus in Comment. Parmen. p. 109, 11 1, ad Vs8.103 et 108. απείρων Don mutandum in απειρος, quod RUCtore
204쪽
COMMENTARIUS Salmasio socii Brandis; Dam ambae illae terminationes,et -ος, interdum permutantur, ut Vidimus in Commentar. Parmen. p. 82, Vs. 53; similiter VS. 199: απείρονα γῆς τε βάθη. st Empedocles σφαρος απειρω9 dicit, ita Ρarmenides Vs. 59,το ον ιοτελεστον praedicat.
VS. 63. ουδέ τι του παντος.) Pertinent haeo ad universi aequabilitatem, qualis in sphaera potissimum cernitur; ut indicant verba Aristotelis l. l. οταν δε εις μιαν μορφὴν συγκριθη εν εἷναι, οὐδεν φησι τό γε κενεον πελει Ουδε περισσόν. Perperam nonnulli περισσὸν synonymum putarunt Vocabulo κενεον, ut Grotius apud Stobaeum, qui haec ita latine reddit: Nil est in toto vacuum, Nil emstat inane. et Corsin. in Ρlutarch. plac. phil. I, 18. Potius hoc signifi-Cat, nihil esse nec parum Deo nimium, sed totum sui simile et aequale. Mutuatus haec videtur Empedocles a Ρarmenide, qui similiter de onte dicit, vs. VI et Vs. 103: orau ἐστιν ο-
μοῖον. - τὐ γαρ ουτε τι sχῶ ν ουτε τι βοοιο τερον πελεναι χρε εστιτη h τη. Stobaeus autem et Theodoretus minus recte habent περιττου; Viti OSius Galen US: ουδε τι παντὸς κενον π. ρυδε περιττον. s. 64. σφαῖρον ἴν19.) Simplicius l. l. του σφαῖρον, ον και Dον επονομαζει καὶ ουδετερως ποτε καλεῖ σφαῖρον εην. ΓSurpatum ergo ab Empedo Cle Don solum ο σφαῖρος, Sed etiam το σφαῖρον. Caeterum haec verba operarum Culpa Sequenti Versui aDDeXa sunt, a quo Separentur.
S. 65. Eu ουτ ηελίοιο κτλ.) Ε Simplicii Verbis, quae attulimus ad Vs. 59, apparebit, haec pertinere ad descriptionem naturae, quali S esset, quum omnia in Sphaerae formam essent Conglobata: una erat totius Daturae facies, nihil discretum, nihil distinctum. Legitur ibi διείδετ ιι ωκσα γυῖα. Cod. Taur. Praebet λείετα ωκεοι γῆ. Berghius Act. Societ. Gr. I, 1. p. 203 sqq. conjicit ωκεα αἴγλη. Emendationem meam confirmat poetariam usus, ut Homer. Il. ρ, 322: πεπτατο αυγη ηελιου οξεῖα. Theogia. 426: ἐσιδῶν αυγιις οξεος ηελAυ. Quam saepe οξυς et Confusa sint, nemo ignorat. Caeterum huic Versui ge-
205쪽
minus paene est Vs. V2 ; sed ut hic ad rerum omnium con cordiam , sic alter ad naturae discordiam spectat. SS. 66-68. Aυταρ εχτει μεγα Ν. ορκου.) Ρertinent hi Versus ad describendas mutuas vices , quibus Amicitia et Bis Cordia regnant: alterius tempore elapSo, altera in regnum succedit. Aristoteles utitur his versibus ad demonstrandum , Empedoclem vicissitudinis rerum nullam asserre Caussam nisi
αυξειν, alia, nota est dictio. - ἐυὶ μελδε , Puta του σφαιρου , quod idem est atque ἐν σω σφαίρω. Similiter Vs. 125 : τοι μεντ λέμιμνε μελεων. Vs. P0: γυῖα θεοῖο.ο σφιν. Aristot. ος σφιν. Simplio. οσφιν. Pro ἐληλαται ΠΟΠ- nulli libri ἐληλατο , quod recepit Stiarn. meo judicio, minus recte, siquidem illa vicissitudo Don olim obtinuit, Sed perpetuo durat. Ρorro idem SClipsit et λατέος πάρ παρά σφιν ἐληλατο ορκου, quod ,εiN a naturae necessitate advectum est. Parum Te Cte, ut Videtur. ἐλαυνtσθm, duci, apte dicitur Certus temporis Orbis, κύκλος, ut ab Empedocle appellatur V8. 116. Vs. 69. Xάρις . . στυγεει.) Xάρις eadem quae Φιλίας RVersatur illa Necessitatem, quippe quae eam Cogat Dis Cordiae Cedere. δυστλητου 'A9άγκην, ut Sopho Cl. Antig. 134z, δυο κοφστος ποτμος. Scaliger in m s. perperam legit δυσληστου 'Au. 8. V0. πάντα γαρ εξείης κτλ.) Simpl. Ald. τελεμίζετο; Cod. Taur. πολεμίζετο, unde facile erat Veram lectionem dignoscere, quam Confirmat Cod. Reg. in quo, teste Brundisio, legitur πελεμιξετο. - γυῖα θεοῖο, inteli. του σφαίρου, quem ab Empe docte Deum nomiDatum ConStat. γυῖα, artus, similiter de Datura dicit Virgil. AOD. VI, 226: D totamque infusa per artus meUS agitat molem mundi . V Spectare hunc versum ad rerum di S Cretionem a Discordia factam, docent Simplicii verba, quae ad us. 59 retulimus: ἀρξαμένου δε πάλιν του Nεικους ἐπικρα τεῖν, τοτε πάλιν κίνησις ἐν τω σφαιρω γωετρει
206쪽
l88 COMMENTARIUSVss. 71-73. χωρὶς παν το βαρύ - θάλασσα.) Citat haec Ρlutarchus et refert ad Bis ordiae regnum. ορα, inquit,
μη . . . . το Νεῖκος ἐμάγης το 'Eμπεδόοκλεω τοῖς πράγμασι, - . . καὶ φοβεραν ακοσμίαν και πλημμελειαν - πον 1ς, χωρὶς τοβαρυ παν καὶ χωρὶς το κουφον, ενθ' ου τε κτλ.φησιν 'Eμπεδοκλῆ , ου γη θερμοτητος μετεῖχεν, οὐχ υδωρ πνευματος, ουκ τι των βαρεων, ου κατω τι των κουφωυ , αλλ ακρατοι κοίι αστοργοι και μονα δες αἱ των ρλων αρχα . . . . . αχρις ου το ἱμερτον επι τῆν φυσιν εκ προνοίας, dλιλοτητος
εγγενομενης καὶ 'Aφρο ιτης και ' Eρωτος, 'Eμπῶοκλης λεγει Παρμε9a κοίι Ηοίδος. Etiam Ρroclus in Ρarm. T. V, p. 83, memorat το 'Eμπεδόκλειον νεῖκος κm του γιγαντικὸν πολε- μου. Colligi hinc licet, Empedoclem eo loco, unde hi versus depromti suDt, descripsisse naturae faciem, qualis esset, dominante Biscordia: rerum principia et genera erant diversa inter
se et distracta, nullus mundi ordo, nulla corporum VarietaS, Deque Sol Deque terra neque mare neque aliud quidquam Naturae rerum Sua forma Conspieuum. Primus VerSUS, etsi Dori
integer, e Plutarchi verbis facile elicitur; lacu Dam supplevit Sturgius addendo Bηκs το Νεῖκος)δεχισσετm Ρlutarcia. δεδίττετα) vulgo notat timet vel timetur vid. Ρierson in Moer. p. 118 sq. Ρosteriore sensu accepit Xylander, interpretatis: Non hic jam solis species formosa timetur. SturZius
vero ita: in hoc mundo nequa sol et ignis timent, ne eX6tinguantur, Neque terra et aqua, ne emsiccentur. Si verbum recte se habet, interpretandum puto agitatur, movetur, coruscat; similiter ut
δίειν, δωσθαι, unde illud derivatum est, tam timendi ac terrendi, quam ruendi et festinandi habet potestatem: vid. Thiersch. Gr. Hom. 3 232, 39. Sed Descio an legendum sit δεχισκεται, id.
quod δείκνυται, εο OStendit, apparet; quo sensu Suidus δειδι ιω interpretatur δεικνύω. - αγης δεμας scripsi pro Κὰς γενος; ambo vocabula etiam confusa sunt us. 221. Similiter v s. 285: υδατος τερευ δεμας. Cf. Ρarmen. VS. 118 ; Bergkius Vult γευος. λάσιον vocatur ob arbores, frutices, cetera, quae terram vestiunt.
207쪽
Vss. 24-26. Τεσσαρα των πάντων κτλ.) VerSus hos uncis inclusi, utpote ex aliis carminis locis eXCerptos et in unum Conflatos. Primus versus est idem plane quem supra 55 legimus. Quis autem credat, Empedoclem bis de eadem re dixisse: πρωτου ἄκουε. Duo reliqui Versus iidem Sunt, variatis tantum verbis, atque x88. 105 et 132, Ubi cs. annot. Qua ratione hi versus in unum coaluerint, in promptu est intelligere: nempe pro figuratis Vocabulis Ζευς, Ηρη cet. Posuerunt ipsa elementorum nomina; addiderunt ἐκ γὰρ τῶν ut inter pretationem vocabuli sic perspicuitas fuit caussa, cur ista conglutinata sint. Caeterum legitur Vulgo γέαν pro
VS8. 27-80. αλλο τοι ἐρεω, φυσις κτλJ Dicta haec A σωπρωτω φυσικω, teste Plutarcho Plac. Ρhil. I, 30. Continetur
his versibus celebratum Empedoclis placitum: nulla est rerumge eratio Dee interitus, Sed figurae tantum mutatio, mistio ac dissolutio. Cf. Vss. 342-353. CD in Empedocle fere Consentiunt Parmenides et Anaxagoras: Vid. Comment. in Parmen.
p. 106, ad Vs. 98. Duorum priorum versuum lectio in Ρlutarcho aliquantum variat; in libro de placitis sic legitur:
αλλο δε τοι ἐρεω ' φυσις ουδεν ἐστιν α πάντων θνητων, ουδε τις Ουλομενου θανάτοιο τελευτη.
adversus Colophonem ita :αλλο δε σοι ἐρεω ' φύσις ουδενος ἐστιν Εκάστου
θνητων, ουδε τις Ουλομενη θανατοιο γενεθλη.
Optio dubia esse Dequit; φύσις ου δευος tuetur praeterea AriStoteles, item ceteri. θανάτοιο τελευτη pro θάνατος, usitatum: similiter dici solet θαυάτου τέλος, θανάτου πεῖρας. Sed Pro απάντων Aristot. Metaph. legit ἐουτων, credo, memoriae lapsu, quippe quum proxima Verba κτλ. omittat, quibus additis, ἐοντιουincommodum est. Quod autem Plutarch. pro απάντων altero loco habet ἐκάστου, ambo ista Saepius confusa sunt, ut us. 95, 106, 236. Vs. 80. Pro επὶ τοῖς Plutarch. de plac. ψυας δε βρ οτοις; idem Vero altero Ioco ἐ - τοῖο, et sic constanter Aristoteles.
208쪽
COMMENTARIUS .l 90ονομιε ιυ ἐπί τινι est idem quod ονομα τινι ἐπιθεσθα. Plato Alcib. I, p. 108 Α: ἐπειδ8 β ε λ τιον μεν ωνομαζες ἐπ αμφοτε- ροις , i. e. quoniam istud melius de utroque uaui pasti. Similiter usurpatur καλει αι. Plato Rep. V, l6; P. 470 B: επὶ μεν ουυτη του oheειου ἔχθρα στάσις κεκλήτω, ἐπὶ δε τη του αλλοτρίου πολεμος. ad q. l. Ast. Comment. P. 525. Cf. Aristot. de Gen. et Corr. p. 404 G; Ρlutarch. at V. Colot. Vol. X, p. 5 8 Reish. Vs. IV. φυσις ουδ νος ἐστιν.) Sensus Vocabuli φυσις , quum θαυάτω opponatur, Satis manifestus est; notat idem quod γέ νε τις, generatis , Ortu . QUOCirca non probandus Aristoteles, quum Metaph. IV, 4, φυσιυ hoc loco interpretatur propriam
rerum naturam Si Ve eNSeritium, τὴν τοὐν φυσει οντων ουσίαν,οιον οἱ λεγοντες φυσιν εἷναι την πρωτην συνθεσιν. Immo hoe
sensu Empedocles περὶ φυσεως nihil dixit, ut ipse animadvertit de Gener. et Corr. II, 6. s 80. φυοας γ ἐπὶ τοῖς κτλ.) Verba haec reprehendit
Aristoteles Getier. et Corr. II, 6: Ubi quaerenS, quae Causa sit cur uti aquaeque res Suam obtineat Vim et figuram, ea est, inquit, ἡ ουσια ἔγε εκάστου αλλ' ου μονον μιξις - ασπερ
ἐκεῖνός φησι ' τυχη δ' ἐπὶ τουτων salii τουτοις) ονομα ται, αλλ' ου λογος. Invertit ibi Empedoclis rationem, pro φυσις in qua λογος est, PODCUS τυχηv, in qua D JIUS est λογος. VSS. 81-83. εκ τε μὴ ουτος - ἐρείδη.) ΡerVulgatum placitum: si nihilo nihil, in nihilum nil posse re Verti. quod Empedocles demonstrat etiam Vs. 118 sqq. Initium man-Cum est, quod Sturnius parum recte supplevit scribendo, ἐκ του μ ἡ οντος τι κτλ. VS. Sq. το τ' εον Scripsi Pro το τε ον, simi liter ut factum in Parmenide; το producitur hic propter arsin, ut saepe similia, eX. gr. Vs. 92: διαφυομένων. V 8. 100: ακίνητα κατά. vs. 212: τὰ δυο. VS. 308: λεπτοσιν ὲθουησιν. Ρorro quum AriStoteles Vs. 83 scribat, ἀεὶ γὰρ ὁ σῖσθαι, qui in sinitiVus pendet a praecedenti λέγει 'Eμπεδοκλης, illud, auctore Stur Zio, mutavi in αἰέι γEρ στησονται, quum θησῖιν et στησειν interdum CΟΠ- fundatitur, ut infra S. 429 sq. Sensus hic esse videtur:
209쪽
velementa, quam Vis quiS Urgeat et omni ratione insectetur, aeterna stabunt SiVe manebi Ut. V - λη κε τις Κεν ἐρειδη, ut Homerus Il. μ, 48: ο,ο 1 τ' ἰθυση , τη τ εικουσι. Wyttenti. leg. conji Ciebat: και το γ ον εξόλλ. . . . αἰὲν γαρ τοι Vel θήσετ οπη κτλ. i. e. θευσε τρει Vel θωετρει τις. - α-νυστον, απρηκτον, ambo idem significant quod αμ χιιυου:prius vocabulum latius explicui Comment. in Parmen. p. 23. Argumentationis autem hujus auctorem Empedocles habuit
Parmenidem, qui Vs. 61 sqq. simili ratione tollit id quod vulgo
Dasci et mori dicunt, eademque argumentatione usi sunt Seriores, ut uni VerSum demonstrarent aeternum. Explicatius
Ocellus Lucan. p. 5l0 sq. ed. Gale. Empedoclis verba paene expressisse videtur Philo de Mundi aeterra. citat. Gal. l. l.
του . Inter adversarioS hujus sententiae fuit Xeniades Corinthius, qui auctore SeXto Empir. ad V. Math. VII, s. 52, COD- tendebat: εκ του μ ἡ οντος παν το γενόμ ενον γAεσθαι, και εἰς τομη ον πEν το φθειρόμενον φθειρεσθαι. Vss. 84-86. 'Aλλοι κακῶς - λογοιο.) Versus hos, qui Contiti erat reprehensionem istorum qui suis rationibus confisi, divinioris mentis et quasi numinis effata repudient, Don inepte hoc loco inseri posse puta l. - κακοῖς πελει το) ἀπιστεῖν, i. e. Ut se Cundum Clementem interpretatur Sturgitis: malis hic mos est. Cf. Sophocl. Antig. 692: εμοι x ακουειν εσθ' υπὸ σκότου τάδε. - τοῖς κρατεουσιν ἀπιστε79 8. απειθεῖν) proprie: iis qui in imperio Sunt, non parere; inde ad doctrinam translatum: firmis certisque argumentis Vel effatis non credere. Clemens interpretatur ita: τοῖς μευ κακοῖς τουτο συνηθες, το ἐθελειν κρατῶν ταναληθων λα του απιστε79. Si Sensum spectes, recte; si Verba,
210쪽
COMMENTARIUS Ρhaedr. comment. p. 362, ubi p. 265 Ε, διατεμνειν κατ αρθρα de dialectica dicitur. Rectius tamen puto λογον hic interpretari του νουν, quemadmodum Parmenides Vs. 55: κρίναι δὲ λογω. ut significet: merito in praecordiis divisu. Similis est locutio Homerica: Il α, 189; A δε οἱ ἐτορ στήθεσσιν . . Gιάνδιχα νιξsb. et Virgilianum illud Aen. VIII, 20: animum nunc huc celerem, nunc dividit illuc. Caeterum alterum Versum Theodo- retus sic legit: I δ ε γαρ ημετερης κελεται π. Μ. quo neXus hujus Versus cum sequenti, quem ille omittit, tollitur. Vs. 87 sqq. Πείραται μυθων δ rλ' ἐρεω κτλ) Ρostquam in praecedentibu8, quorum non nisi pauca fragmenta Dobis relicta Sutit, eXPosuisset philosophus, quae fuissent quondam Amicitiae et Discordiae partes in rerum elementis digerendis, jam utriusque actionem in rebus humanis adumbrat. Docet ambarum vices in mundo perpetuo Variari, per eas modo CODtrahi omnia,
modo dissipari; ipsam autem hanc vicissitudinem aeternam ConStare, ConStare rerum elementa et principia, quippe quibus Deo accedere nec defluere quidquam possit. Ε primo physicorum haec desumta esse notat Simplicius I. l. VSS. 87-89. πειρατα μυθων - ῶναι ) Simplicius incipit Verbis ἐρεω; praeposui πειρατα μύθων, ut indicat ipse us. 102:ω ς π ρὶν ε ε ιστα, πειρατοι μυθων δhτλ' ἐρεω. VOCabulum πειρατα simili setasu usurpat Homer. Il. 350:
καρον ει φθεγξαιο, πολλων πειρατα συντανυσαις.
Opposita ευ et εονα significant alterum mundi ornatum, alterum diversa elementa, e quibus conflatus est; quod autem in universam naturam dicit, id de singulis naturae rebus intelligendum, quae modo Cooriuntur, modo dissipantur. De hoc latius in dissert. τοτε μόυ - τοτε δε, interprete Sim Plicio, ποτε μευ της φιλιας δκλοίῖ κρατούσης, π ο τ ε δε του Nελους. Recte, modo ne ποτε pro τοτε in Empedocle repouendum putes.