Philosophorum Graecorum veterum praesertim qui ante Platonem floruerunt operum reliquiae

211쪽

vss. 90-92. τοιηδε θυητωυ - διεπτη. In his versibus aliquid audendum ratus sum. Simplicii luctio talis est: δ ο ι 8 δε θνητῶν γενεσις, δοιν γ απολειψις

Primum pro δοιῆ posui τοιη: mirum enim, quaeDam P088it eSSeduplex ista generatio et duplex interitus, quum Empedocles ubivis non nisi unum agnoscat ortus, unum interitus modum, alterum alterum διάλλα υ, ut modo ipsum audivimus praedicantem Vs. 29; idemque statim docet his versibus: ῆ μεν tu ἐκ πλεονων μεμάλκε φυεσθαι, Me πάλιν διαφυυτος ενος πλεον εκτελέθουσι, τη μεν γίγνωταί τε καὶ ου σφισιν εμπεδος αιών. γίγνονται, nascuratur, quando sit Eu ἐκ πλεο-v, i. e. quum diversa in unum Coeunt; Contra ου σφισιυ εμπεδος αἰ- εiVemoriuntur, quarado διαφυντος ἐνος πλεος ἐκτελεθουσι, SiVe unum in diversa genera dirimitur. Similiter loquitur s. 336 sqq. Atque in hoc omnes Empedoclis interpretes consentiunt, Si Ve συγκρισιν ab illo generationis, διάλλαξιν Sive διάκρισιυ interitus caussam habitam. Omnium instar sit testimonium Aristotelis de X. L. G. c. 2: μισγ ο μενων τε και συντιθεμενων πυρος και των μετα πυρός αερος, υδατος, γης), γιγνεσθαι τa πολλk, δ ι αλ λ ατ τ ο με ν ω ν τε καὶ διγκρινορι in φθει ρεσθα ι πάλιν. At eXistimet quis, duplicem ortum et interitum ita interpretandum esse, qua Si, altero coeunte, dissipetur alterum, et vicissim , dissipato altero, alterum componatur; aliis verbis: ut alterius vita mors sit alterius, et Contra. Sunt sane duo ista arcte inter se copulata et alterum eX altero pendet, neque tameD idcirco dissolutio copulat, concretio dissipat. Sed etiamsi illa interpretatio probetur, De ipsa quidem Verba, sicut in Simplicio leguntur, cum ea congruunt. Nam quum duo illa, c oncretio πάυτωυ συνοδος) et discreti ο λαφυομεν τῶν στοιχειων) sibi Opponantur, oportebat ea, quae de utroque praedicentur, sibi respondere, paria paribus opposita esse; quod secus est: nam Verba θρυφιῶσα λέπτη DOD responderat

212쪽

COMMEΝTARIUS Praegressis τικτει τ ολεκει σε; haec ortum et inseritum, illa interitum tantum significant. Quodsi ergo, ut dicit, discretione rerum natura frangatur et dissipetur θρυφθεῖσα διεπτη), Vicissimconcretione generari et ali debet: ideo scripsi τικτει τ αυξε ιτε, Pro ολεκει τε, qua ratione Salva Videtur sententia. Istud δοιη facile Datum e praecedenti δίπλ' ερεω, unde porro error latius serpsit. ἀπόλειψις hic OPP. γενεσει; in serius Vero v8. 118, τω γιγνεσθαι OPP. το ἀποληγει v. num et h. l. dixerit fortasse απόλη σῖ Vs. 92 8implic. ed. δρεπτη , quod cum Scaligero mutavi in διεπτη; Stua Z. Articulu8 uterque, την μεν, η δε resertur ad θνητωυ γενεσιν et ἀπολειψι9, quod ad sensum idem est ac si dixisset τοι μεν, τἁ δύ, inteli. θνητά; ut jam Sturgius eXplicuit. cf. s. 252 sq. Verba autem ista η δε παλιν διαφ. θρυ φθ. διεπτη, congruenter Versui aDtecedenti in hunc modum

converti possint: τὴν δε πάλιν ἡ διάλλαξις θρυπτει τε και διόλλυσι Ρrο διαφυοριευων VS. 97 est διαφυντος ενός. Vs. 93. οὐδαμ . Olim hic et uss. 99 et 148, perperam scri hebatur ουδαμE; emendatum dedit Behker. in Aristotele I. I. s. 94 sq. ἁλλοτε μευ - ἴχ ει Ita hos versus exhibent Laertius et Simplicius Ρhys. VIII f. 310 Α; aliis locis hic suctuat, interdum φορουμενα Iegens, interdum δίχ ἁπαυτα vel δίχα πάντα pro δα εκαστα Cf. idem de Coelo in Brandis. schol. Aristot. p. 426, col. 2; P. 487, col. 2; p. 50 , col. 2.

Corrupte auctor vit. Homeri: ἄλλ. x αυτ ις εκαστα φορ. N. ἄχθει. Stobaeus: συνερχ. τάδε πάντα, ἁλλ. αυτεεκαστα φρουρουμενα. In Stob. EX C. Grol. p. 152, hi versus salso Ρarmenidi tributi sunt. Verba εις su ἁπαντα - δίχ εκαστα, similiter opponuntur Vss. 336 339, et in versu Orphico apud

Proclum in Tim. p. 219:

πως δε μοι εν τε τἁ πάντ εσται καὶ ι χωρὶς εκαστον. quae verba eX Empedocle Paene expressa Videntur. Vss. 96-98. Oυτως ἡ μεν - ἴμπ. αἰων.) Primum horum er8Uum, ουτως κτλ. meo arbitrata hic inserui, qui additus ost in loco huic simili us. 145, quoniam eo omiSSO, man Ca eSt

213쪽

sententia nec cum antecedentibus cohaeret. BPerpetuo, inquit, res modo in unum conciliantur, modo in diversu distrahuntur ita fit, ut et perpetua sit vitae ac necis vicissitudo et mundi ordo sempiternus constet. V In hac argumentatione versus 90 et 07, η μεν εν εκ πλεονων. . . ias πάλιν διαφυντος ἐνος κτλ.respondent praegressis 94 et 95: αλλοτε . . . εἰς A απαντα,

αλλοτε δ' αὐ-εκασται his vero 96 et 9 ) respondet sequens

e SUS: τη μεν γίγνοντα τε καὶ ου. γίγνοντα , quum sit ric πλεονων, contrarium, διαφυυτος ενος. Tollas illum VerSum, Omnis Sententiae nexus tollitur. Haec autem interpolatio postulabat etiam, ut in us. 9V. pro ' δg scriberetur nam Prae Cedens ' μsu ad ambos hos versus pertinet, cui respondet

quod sequitur Us. 99: ῆ δἄ-αλλάσσουσα. Voces v et Κριεν, ηδε et ῆ δε, saepe confusae sunt a librariis, ut in hoc ipso loco apud Aristot. Ρhys. VIII, 1, ubi Beti herus edidit ita:

Haec dudum scripseram, quum laetus cognovi doct. Berotum in Actis Soc. Gr. I. I. in emendando hoc loco prorSus mecum CODCinere. In considerate vero Ρrellerus in Ephem. Antiq. l. Listud ουτως, quod ubique addit Simplicius et quod argumentatio flagitat, ejiciendum statuit, quia videlicet a Bekkero, ut modo vidimus, Aristotelis verbis annexum sit. Etiamsi vero in Aristotele lectio BeLL. λῖγ- ολως probetur sibi enim parum interest , tamen essui inde non possit, particulam hanc

s. 99 sq. η δε τα αλλάσσ. - κυκλον. Simpl. de Coel. apud Peyron. l. l. et in Brundis. Schol. p. 426 et 48T: διαλλασσοντα, quod recepit SluxZius; alibi Simpl. fluctuat, modo

modo αλλάσσ. Scribens. Etiam Aristotelis codd. Variant; Casaub. ed. Corru Pte: τηδε διαλλάσσοντοει δ ιαμπερες, οὐν αμ α ληγει.

214쪽

COMMEΝTARIUS quae emendata dedit Behherus. Caeterum αλλάσσοντα et αλλασσουσα idem Valent. Nam interdum λαλλάσσειν Empedo cli notat discernere, ut Vs. 29, διάλλαξις δ interdum variare, ut us. 179. Pro αδ τα Aristot. et Simpl. libri vitiose ακίνητοι.

Similiter Brandis. schol. p. 476 b, et p. 48V, b. Simplicii tamen ed. Ald. alio loco s. 149) ακινητοι, atque ita ipsum Iegisse, manifesto iudicat interpretatio, quam addit Phys. s. 258 B siti Brandis. schol. p. 425 b): κοίἰ ταύτη α ἐστι,

τουτέστιν, ρύδιος η αυτῶν εἰς αλληλα ριεταβολη, κτλ. Berghius metri fortasse gratia conj. ριαίνητον κατοι κυκλον. FruStra: Cf. not. ad Vss. 81-83. κατα κυκλον.) κυκλος de Certa et Perpetua COnVersione usu patur. Sic Pythagorei constitutam animarum migrationem per varias corporum 1 Ormas Vocabant κυκλον ρινάγκης ἁμείβειν. Diogen. Laert. VIII, 14. Euripides de fatali tempestatum ac rerum humanarum ConVersione canit: κυκλος γαρ ωὐτος καρπίμονας τε γῆς φυτοῖς τε γενυορν' των ριεν αυξετα Γλος,των δε φθιυει τε καὶ θερίζεται πάλιν.

in ValcheD. diatr. p. 6. Aristo t. Meteor. ΙΙ, 3, p. 429 G:τους ουτω κατοι κυκλον αυαγκραν αδε βάδιζειν. Ocellus Luc. p. 513 6 al. τοι μεν γαρ πρωτα κινουμενα κατα τα ρευτα κοὐωσαυτως κυκλον αμειβει. quae Empedocleis plane apposita. Caeterum de horum versuum 96-100 interpretatione pauca

addenda. Aristoteles Phys. VIII, 1, inde efficit, Empedoclem

statuere, ἐν μερει κινεῖσθαι καὶ παλιν ἐρεμεῖν κινεῖσθαι μιεν, oταν η ωλια ἐκ πολλων πο H το εν, ἡ το Νεῖκος πολλα εξ ἐνος' ηρε- μειν δε ἐν τοῖς μεταξὐ χρονοις. t e. at modo moveri UniVersum, modo rursuS quiesCere: moveri, quum Amicitia diversa in unum

congreget, vel quum Discordia unum in diversa rapiat; quiescere vero mediis temporum intervallis.' ' Quod allatis illis versibus declarat: namque, addit, το γαρ - δε τ άν αλλασ-σ οντ α ενθενδε εκεῖσε λέγειν αυτθυ υποληπτεον quae Verba, ut in transeundo moneam, prave leguntur in edit. Behher.), i. e.

215쪽

n ἀλλάσσοντα significat hinc illuc moveri , ita ut inter duos Contrarios motus neceSSario sit quietis quoddam intervallum. In hunc sensum Aristotelis verba acceperunt etiam Simplicius et Τhemistius, minus vero recte eXplicuit Alexander, ab eodem memoratus. Vid. Simplic. in Phys. VIII, s. 258 B. Caeterum Aristotelis illa interpretatio, licet justa argumentatione eta Empedoclis verbis deducta, tamen illius menti non plane con-Sentanea est. Empedocles perennem motum ponit in perpetua discretionis et concretionis, sive, ut vulgus loquitur, ortus et interitus vicissitudine; stabilitatem vero in constanti certoque ordine, quo ista mutatio peragitur; quemadmodum Simplicius 1. I. recte interpretatur: σ89 δά ἀκ εοικεν ὁ 'Eμπεδοκλῆς

ἐνορῶν κατα την αιδιον ταυτοτητα τῆς αλληλοι του ἱνος καὶ των πολλων μεταβολῆς.

s. 101. μαθη.) Simplic. ed. μεθη, quod fruStra Commendare studuit Sturgius similitudine dicti Platonici Lys. p. 222 C:

μεθυομεν υπὸ του λογοi/. Joannes Damascenus Versum ita

exhibet: αλλ' αγε, μυθων κλυθι, μαωσις γαρ φρεvας αυξει. Eodem spectat Clemens AleX. Strom. V, p. 589 C: δε η μαλεις κατ 'Eμπεδοκλεα, τας φρενας αυξει, ουτως η εις τον Κυριον πεποίεισις αυξει την πίστιν. E quibus Vera lectio μα θη, quam et Bergilius vidit, satis elucet, et simul apparet, hoc Empedoclis dictum ore tritum fuisse, sere ut Horatii illud: Doelrinarim promovet insitum. Vocabulum μαθη pro μάθησις habet Hesychius, Doricam geniti i sormam asserens: μάθας, μαθήσεως. Similia apocopes exempla multa assert Strabo VIII, p. 364 Casaiab. cf. Bergh. l. l. Ρro φρενας αυξει autem magis Empedocleam puto φρενVs. l04. τοτg δ' αυ.) Simplic. Phys. I, f. 6 B, haec Verba Seorsim citans, legit αλλοτε δ' αυ, immemor videlicet eorum quae Praecedunt. Vs. 105. πυρ καἰ υδωρ κτλ. Ilic versus est idem quem supra z5 o Clemento attulimus. In postremis verbis variat

216쪽

COMMENTARIUS Iectio. Simplicius utroque loco: κέρος απλετον υ ψος. Clemens αἰθερος απλετον υ ψος. Plutarch. ρύθερος -ον υ ψος. Seγt. ηερος ἡ πιονυψος. Viri Inque κερος et αιθερος, ἁπλετον et κατιον, Commodum

Sed αἰθερος Empedocli usitatius: vid. vss. 16, 199, 216, 322, 405;

et ηπιον, quod Proprie aeris Daturum significat, eXquisitius quam απλετον, quod CSt Commune epitheton profunditatis. Simili fere Serasu τερηυ de aqua usurpatur VS. 285. Etiam Parmenides us. 116: φλογος α εριον πυρ

Vs. 106. ατάλαντον απάυτη. Simplicius utroque loco :ἀτάλαντον εκαστον. quae ambo Vocabula Solere permutari , jam supra vidimus ad Vs. 96.) Perperam: nam ἁτάλαυτον non dicitur

unumqUodque elementorum, quae modo memorata Sunt, Sed κος VOCatur ατάλαντον απάντη, 8iCut S. sq. Φιλια dicitur laηιώεκός τε πλάτος τε. Utraque appellatio idem Valet: nam ἀτάλαυτον απάντη significat undique aequalibus ponderibus libratum, s. Omni eae parte aequalos χη μῶκος τε πλάτος τs nihil aliud est quam isη siVe ὁμοια πάντη. Utrumque CoNgruit cum ΡBrme nidis dicto de sphaera, Βοπαλός πάντη, quod tetigimus adus. 61 sq. Vocabula illa proprie conveniunt in globi figuram; quemadmodum in Arati Phaen. vs. 22, terrae Poridus

OCatur ατάλαντον ἁπολτη, i. e. rotundum. Istud autem feres atque rotundum metaphorice usurpatur de omni, quod sua vi contentum, SUO Pondere Dixum, ulteriuS ope non egeat: qua de re nolim repetere, quae jam in Xenophaiae et Ρarmenideri me exposita su Di Perperam autem doct. Lommatzsch ἀτάλαντον απάντη interpr. aequipondium gana Gegerigewicht), puta, Amicitiae: quod si significare Empedocles voluisset, dativum certe addidisset. - Pro Φιλότης alii libri Φιλίης pro μετασοχιν alii A τοισιν; parvo aut nullo discrimine. Ρro Βη 1κος Sextus male Aον μῆκος. Vocabulum Dος h. l. primani habet brevem, pariter us. 215. cf. Hesiod. Eργ. Vs. 252; Theogn. vs. 686; Nossidis Epigr. Anth. Ρal. VI, 353.

217쪽

i, EMPEDOCLEM.

τεθηπως, in simili sententia usurpat Ρarmenides xs. 49: κωφοι ομως τυφλοί τε τε ποτες - Ρlutarchus, cit. Sturgio, de aud. Poet. C. 5: οταν δ' αναγινωσκη, μη κ α θ η σθ ω ἐκπεπληγμενος κῶ τ ε θ η π ω ς. Cf. Comment. iuΡarm. p. 29 et 83 sq.

Vs. 109 sqq. η τις κοὐ θνητοῖαν κτλ.) Dητοῖσιν ενίζεται ἐν 7ζεται) scripsi pro Vulg. θνητοῖσι νομίζεται. nam νομίζεται, vulgo sen6etur, putatur, repugnat ei quod statim subjungit Vs. 112: hanc nemo mortalium agnovit. Cum his, quae de Amicitia praedicantur, comparandi versus illi quos in Platon. Symp. p. 19T C memorat Agathon, ab ipso fortasse s a CtOS: ' Eρως,

JerVS ου ς γ Vel ουδεὶς) οσσοισιν, quod et mihi in mentem Venerat; sed praetuli Sturgii coiij. μεθ' ἁπασιν. Uti Empedocles hic gloriatur, similiter fere in amore praedicaudo Phaedrus apud Platon. Symp. p. 12T: ου δεινον, rogat, αλλοις

Vs. 113. λογωυ στολον.) Si C infra VS. 358: πειθους αμαξιτος. hoc a curriculo, illud a Davigatione petitum; utrumque Ornate sic Pindar. Ρyth. II, 62: ευανθεα δ' αναβάσομαι στολον, de Car mine victoriali. Usitatiora hoc sensu Iocabula ὁδος, ατραπος, κέλευθος. Cf. animadV. in Parmen. VSS. 35-32, p. 22. I S. 114. ταυτα γὰρ Τσα κτλ.) Simplic. f. 34 Α h anc addit interprelationem: οτι γὰρ Ουδετερον τουτων τελέως ἁπολξιπε ,

218쪽

COMMENTARIUS δηλοῖ το πάντα Τσα Aum κῶ ικα κατα τὸν γενναν. Becte quIdem haec, nec tamen Empedoclis mentem Plane eXplicant. ἶσα significat, omnia ista elementa et principia paria inter se esse potestate, nullum alio majus Vel deterius ; ἔλικα, Cuncta esse aeterDa. Etiam a Parmenide Us. 124, ambo elementa, lux et nox, 7σοι vocantur. Ρlura de hoc in dissert. - γένυαν.

ut Vs. 332 γέυυα, apud Parmenidem VS. 6s γενναν, ubi per Peram me γ νηυ scripsisse, monuit Prellex. l. l. γλυ item est in Euripideo versu quem dedi supra p. 196. Vs. 115. τιμῆς δ' - , θος.) ingenium cujusque, in eo positum , quod aliud est lucidum, aliud opacum, et sic Porro ; τιμὴ, munuN, in eo, quod aliud elementorum noctem, aliud lucem, aliud tellurem, aliud mare, aliud aliam naturae partem quasi in sua dictione teneat.

s. 116 sq. λ δε μερει κτλ. Simplic. Ρhys. f. 34 Α, eadem Pagina, modo κυκλοιο , modo χρουοιο; illud vero ibidem f. 8 Α, 273 Α. angit hunc Iocum Aristoteles Phys. VIII, 1;

p. 320 Ε. Indicant haec verba, non solum ambo illa principia, amicitiam et discordiam, sed etiam elementa, mutatis vicibus, aliud prae alio dominari; quod spectat probabiliter ad tempestatum mutationes aliasque vicissitudines, quae in natura Certiuntur: ut in dissert. explicabo. cf. haec Lucretii, ΙΙ, vs. 573 sqq. Sic aequo geritur certamine principiorum Ex infinito contractum tempore bellum; Nunc Iaic Dunc illic superant vitalia rerum, Et superantur item. Vs. 1l T. κῶ φθίνει κτλ.) ssulac versum, qui et inferius us. 139) praecedenti subjungitur, interposui. Ipse Simplicius , etsi s. 34 A ceteros versus ordine reserens hunc omittat, tamen eadem pagina paullo post, in iisdem interpretandis, hunc ipsum quoque addit: οτι δε εἰς μεταβαλλει, δηλοῖ λεγων, ηεν δε μερει --- UAης . Verba φθινει et αἰ ξετα similiter opposita sunt in Euripidis loco , quem attuli

219쪽

IN EMPEDOCLEM.

p. 196. Ea non significant, elementa modo interire prorsus, Ino do renasci; sed alterum alteri vicissim Cedere et quasi evanescere. S. 118. πβος τοῖσιν αρ ουτ επιγ. ουτ' απ) Ita Correxi: Cs. s. 102. Simplicius habet προς τ οῖς ουτ' 2 ρ ἐμιγ. ο υ γ ακολ. quae lectio vim sacit metro . Sturrius edidit: προς τοῖς αραου τε τι γινεται Ουδ αποληγει , quod multo deterius. V 8. 119 121. εῖτε γαρ εφθειροντο -- απολοιτο ;) ΡOst Versum εἱτε γαρ κτλ. SuspicatuS Sum eXCidisse alterum hule respon dentem, quo talis exsisteret sensus: DSi penitus interirent illa, in posterum non amplius forent; si nascerentur, non fuissent, priusquam Data.'' Quibus deinceps apte junguntur Sequentia, quae latine interpretatur Lucretius L. II, vs. 304: Nam neque quo possit genus ullum materiai Ecfugere eta omni, quidquam e8t; neque rurSUS, in omne

Empedocles ipse Ρarmenidis vestigia sequitur, qui s. 61 sqq. haec dicit:

τί V Eu mu καὶ χρεος ωρσενυστερον η προσθεν του μηδόνος αυξηθῆναι; Cum horum autem versuum argumento Con enlulat SuperioreS81-83, quibus demonstratur neque ens interire, neque e Nonente nasci quidquam posse. Utrumque locum componit Aristot. de X. L. G. c. 2, et haec quidem Corrupte: πῶς γαρ, φωει φησ0, καὶ επα ρξις γετο παντι τε καὶ ποθεν ελθου; IStud επαρξις γετο παντι, si tu επαρξις literae ρ in υ, ι in η mutentur et reliquae juste dispescantur, sponte reddit Vulg. Iec t. ἐπαυ- ξησειε το παν τι κτλ. quemadmodum jam correXerunt Spal-dingius et alii. Caetorum Aristoteles τι τε καὶ Pro τί κε καὶ , quod aeque rectum; nam κε siVe 29 optime abe8Se POSSC, OS- tendit exemplum Homeri Iliad. 91, 48, pluraque alia quorum copiam assert Berni, ardy Gr. SyntaX. p. 41 l. In VS. seq.D0tetur καὶ productum ante vocalem, et hiatus in verbis

220쪽

ριπόλοιτος επεί, qui eXCusatur tamen interpuractione. Alioquiti facile posset corrigi: G δg καὶ Sξαπολοιτ au; Sed nihil muto. VS. 121. επεὶ τῶ νν ουδεν ερημου.) Parmenides Vs. 10T: ἐπεὶ παν ἐστὶν ασυλον. VS. 29: παν δε πλεον ἐστὶν ἐοντος. Timaeus Locr. c. 8 extr. p. 554 Gal. p. 20 Geld.): απαυταιν ων πληρη ἐυτὶ, ουδεν κενεὸν ροπολελοντα. s. 122 Sq. αλλ' αυτ εστι γε - ὁμοῖα.) εστι γε SC ipsi Proxul g. ἐστιν. Illud exhibet ipse Simplic. ad Vs. 140. - θέονται, mearitia, usurpat quoque Lucretius in Empedoclis sententia

explicanda, I, 28T:

Nec cessare haec inter Se mutare, meare, A coelo ad terram, de terra ad sidera mundi. γίγνετοπι αλλοτε αλλα ληνεκες, Cum liis consentiunt haec Ti maei l. L τρίβεται μεν αμοιβαδεου, ριδιαλειπτον δε αλλοίοψιν ποτὶ γενεσιας και φθορας ροπο ιδωτι. - αἰεν ομοῖα CODCinit rurSus Cum Ρarmenidis Vs. II: παν ἐστὶν ὁμο7ον.

Vss. 124-13V. 'Aλλ' αγs - αρισίβει.) Inter hos Versus et Protat me praegressos multa alia, πλείονα αλλα, teste Simplicio l. l. f. 34, intercesserunt, quae coi tinebant fortaSSe de- Scriptionem Variorum naturae generum formarumque, calidi, si igidi, lucidi , opaci, aliorum, quae elementorum Coitu CSSeDt conflata. His autem versibus adumbrat, ut dicit Simplicius ,εκαστου των εἰρημAων στοιχειων) τον χαραποτηρα, τὸ μεν πυρῆ λιον καλῶν, του γ αερα αυγῆν και Ουρανόν, τὸ γ υ δωρομβρον καὶ θαλ α σ σ α9. Similiter sere alibi s. I hos versuscitans, dicit: ἐν ἐκεινοις τοῖς επεσιν . . . τα γνωρισματα ἔκαστουτων γ στοιχείων και του Νεικους και τῆς Φιλίας παραδ δωσι σαφως. Vocabula autem, quibus Simplicius elementa designari dicit, ηλιος, αυγη, ομβρος, in his Versibus occurrunt; duo reliqua, ουρανός et θαλασσα, ipse interpretationis loco adjecit. Sed Sina plicius tria tantum elementa, ignem, aerem, aquam memorat, terrae mentionem non facit memorat tamen hanc Aristoteles de Gen. et Corr. I, 1, hunc locum tangens: καθάπερ Eριστε - δοκλῆς) λεγει τον μεν ἔλιον λευκὸν καὶ θερμον, τὴν γῆν

라틴어 텍스트