장음표시 사용
221쪽
βαρυ και σκληρον. et ibidem Paullo ante, citatis duobus his erSihIIS, ηελιον μευ . . . ὀμβρον δ' κτλ. addit haec: ὁμοiae δS διορίζει κρει επι των λοιπων στοιχειων): Unde probabiliter ossici potest, hic aliqua excidisse. Sed jam ad ipsius Versus Veniamus. VS. 124. δαρων . . επιμάρτυρα.) επιμαρτυρα Cum Scaligero dedi pro xulgato επὶ μάρτυρα. δαρος, familiaris Scti mo, COLloquium cum amico; vocabulum hoc in mentem reVocat Platonis illud in Ρolitia L. II, p. 326 B, ubi gravissimam eX- orsus disputationem cum amicis, dicit: 7θι ουν, ωσπερ ἐν μυλομυθολογουντες τε και σχολην αγοντες, λόγω παιδευωμεν τους ἄνδρας.
S. 125. λιποξυλον. HOC Vocabulum, alibi nusquam obvium, bis occurrit in Empedocle, hic et vf. 150. Sensus postulat, ut significet mancus, debilis; sed significationis ratio obscura est. Compositum ex λειπω et ξυλου ut Vs. 2P5, λίφαιμος) proprie ConVenire videtur in arborem, cui lignum i. e. vis ac robur)deest, Vel in ramum a stirpe decerptum; inde translatum esse ad notandum id quod non solidum , sed debile vel mutilum sit. Ρeyronus l. l. p. 43, λ τοξυλου explicat cui vincula desunt, quia ξυλον interdum Notat et incula sive compedes; quod tamen huic loco parum Convenietis. Sturgius muta it in λιπο γον , Nolitarium, quod neque usitatius illo unus memorat Hesychius)Deque Sane aptius. Ρrellerus scribi vult υποξυλον, de quo Videbimus ad us. 150. Coti selisio et editionis Ald. et codicum Taur. atque OXon. et Philalthei interpretis setsi hic male ver
tit pingui forma lignum, a λί,α, pinguis) mutare illud Do11
facile sinunt. Empedoclem in vocabulorum usu a Vulgari Consuetudine interdum discessisse notum CSt.
8. 126. ωλιου μευ κτλ.) λευκὸν recepi eX Aristotele, qui non modo in ipso Empedoclis versu, sed etiam in interpretatione quam subjicit, hanc lectionem sequitur: ejus Verba modo attuli. Plutarchus habet λα-ρου : similiter Ga' lenus et Simplicius; hi vero perverso ordine, θερμὸν ὁρῆν κοοι λαμπρὸν απαντης Simpliciu S altero loco, ορῶν κοίιθερμον απαντη. Ne dicam, Aristotelis testimoDium illorum
222쪽
COMMENTARIUS auctoritati anteponendum esse, ipsum Vocabulum λαμπρὸν manifesto interpretatio est vocis λευκον. Sic Homerus de Iu non is velamine, Il. 185: λευκον δ' , , κέλιος ως. Callimach. in Cerer. vs. 123: λευκον εαρ, λευκον δε θερος καὶ χεῖμα φεροισα. Ubi schol. λευκόν' λαμπρόν. Cf. UeSyCh. Raec aliaque exempla attulerunt jam Spanhem. in Iulian. Caes. comment. P. 15 Sq.Wahesield in Lucret. II, vs. 390. cf. Aristoteles de Sens. 3, p. 514 G: ο ἱ λιος καr αυτον μάν λευκος φαίνεται, δια δ' αχλυος καὶ καπνου φοινικους. Vs. 127. αμβροτα θ' -' κτλ.) Simplicius uno loco: αμβρ. δ' ora εδεται. altero: αμβρ. δ' οσσα εδεῖτο. utrumque SEU SucarenS. Ρreller Conj. οσσ ἐδεθη, quas coelo) illigata sunt, quod Verbum ita absolute positum Vereor ut possit probari. Mutavi illud in ἔπεται et adjeci τε, suadente metroi Praeterea pro ἄμβροτα δ' scripsi αμβρ. θ', quia antecedenti versui Ηλιον μευ κτλ. non hiC Versu8, Sed sequens demum ομβρου δ' respondet, quod manifesto monstrant Aristoteles et Plutarchus, qui, omisso medio hoc versu, ambos illos, ηελιον μεν - ομβρον δ' κτλ. tanquam oppositos reserunt. Plutarchus I. I. haec addit: τω γαρ θερμῶ το ψυχρον Cιγαλεον Vocat Emped.), τω λαμπρωτο μελαν ίδνοφοεν Lm Ped.) αντιτάξας, συλλογισασθαι δεδωκεν, o τι της αυτης ουσιας εστὶ το μελαν και το ψυχρον, της αυτῆς το λαμπρον καὶ το θερμου. Similia ibidem dicit paullo ante Vol. IX, p. 230. Ergo haec Verba, de quibus nunc agimuS, PraegreSSiS non opposita Sed annexa sunt. αήροτα intelliguntur aetheria Corpora, astra, quae e Vulgari opinione aeterna sunt, et solis quasi satelliteS, επομενα αμ αυτῶ. - αργετι δευεταιαυγη, eleganter: sic Ρindar. Olymp. VI, 55, de infante inter flores abscondito: Iων ξανθαῖσι καὶ παριπορφυροις α κτῖσι βεβρεγμενος. purpureis violarum radiis irrigatus. Caeterum parum juste Simplicius αυγην interpretatur aerem; αυγη manifesto Pariter ut 3ol ad igneam naturam reserenda est. Cf. VS. 405.
223쪽
Vs. 128. ωβρου γ κτλ.) Imbrem pro aqua sive humore usurpat etiam Lucret. I, 784 sq. . . . seX aere imbrem gigni terramque creari Ex imbri. Pro δυο φοευτα alii Aristotelis et Plutarchi codices φόεντα; significatio eadem, sed illud antiquius videtur.
Post hune autem versum lacunae notas posui. Nam hactenus memoravit quidem ignem et aquam, relinquuntUr Vero aer et terra, quae pariter ab Empedocle descripta esse cum per se probabile sit, tum Aristoteles indicat, dicens: ὁμοίως δόδιορι ι κοοι εχτἐ των λοιπων, ut modo P. 202 sq. jam memoravi. Itaque ut in praecedentibus igia is et aqua sibi opponuntur, ita deinceps opponi debebant aer et terra, alter levis et tela uis, altera densa et gravis: quibus porro apte annectantur
ea quae Sequenti VerSu Continentur.' S. 129. εθελυμνά τε καὶ στερεωπά .s Simplicius uno loco: ἐλιμνατα και στερεωμα. altero: θελιμνά τε κῶ στεροπά γε.Vocabulum υλιμυα his in Empedocle legitur, hoc loco et Vs.170; sed ibi variant codices, quorum alii θελημοι, alii δεελχυχα; fortasse hic quoque alii codices aliam exhibeant lectionem. Praeterea autem vocabulum istud nusquam OCCurrit; unum simile offerunt Hesychius et Suidas: ἀυλιμυος, ἀθελιμος κοσμος , κακός. quod factum mihi videtur per metu thesine X αθεμελιος, i. e. fundamento careris, deinde infirmus, is sidus, ignavus. Sed hoc nihil ad hunc locum. Sturgius edidit θελυμυος, quod in comp08itis προθελυρινος, τετραθελυμ- νος, apud Homerum reperitur, Simplex tamen θελυμνὸς Non eX- stare videtur. Memorat quidem illud Etymologus: θ ε λ υ μ ν ἁλεγεται τE ἐπαλληλους εχοντα τους κλάδους δενδρα, διἁ τοθηλ ωαυε 79. sed ibi pro δελυμυE legendum puto προθελυμνα, auctore Schol. Hom. Il. V, 239: 'Aυδρόμαχος ἐν 'Eτυμολογικοίῖς φησι, π ροθε λυ μνα κυρίως λεγεσθα τE επαλληλους - Cetera que similiter; a quo Etymologus M. ista mutuatus videtur. At
Ver0 Mελυμν , quod idem est, habent Suidas et Ρhavorinus;
224쪽
COMMENTARIUS alter δε ελυμνοί, πυκνοί; alter ἐθελυμα sic , πυκνά. Hoc ergo recepi, cum et significatio plane conveniat et lectio ἐθέλημα ab illo parum disserat. Videndum, Dum derivatum sit fortasse ab ελυω convolvo, Ut ἐθελυμνος idem notet quod αολλες, confertus. Nam litera θ initio praefixa pluribus vocabulis formandis originem dedisse videtur, quod etsi a grammaticis non
animai VerSum, tamen apparet, si eX. gr. Conserantur inter se Vocabula αμα et θαμα, θορω θορνυμι et ορω ορνυμ, θεμεροα et ημερος, θρυπτω et rumpo, θεωρεω et οραω. Similiter ex ελυω fieri potuit θελυμυος et Βελυμνος. - Ρorro Corruptas VOCeS στερεωμα,
στεροπά γε, SturZius mutavit in στερεά γε, sed γε hic plane Superva Cuum. Quod Scripsi στερεωπά Vulgatae scripturae Proximum est, et Valet idem quod στερεά: similia sunt Vs. 32, στεινωποί. 137, αλλοιωπά. Euripid. Iphig. Taur. 626: ευρωπον χάσμα. Terminatio -ωπος poetis eadem eSi quae Vulgo μειδης. 8. 132. ἐκ των πά9ς κτλ.) Simplicius uno loco sic legit:
ἐκ των γὰρ πάνθ οσσα τε ἐστι καὶ Eστα. altero ita: ἐκ τουτων γαρ πάντ ην, οσσα τε ἐστι καὶ ἔστρει. Neutrum Venustum; posterius, quod tamen recepit Sturrius,
etiam vitiosum: quid enim istud sibi vult: em his omnia erant, quae sunt. Aristoteles de Mundo c. 6 ita exhibet,
Corrupta. Denique Aristo t. Metaph. II, 4, talem eXhibet versum qualem edidi, nisi quod ἐξ Iu habet pro ἐκ τω u. Geminus huic versui vel idem potius est ille, quem supra attuli e Clemente V s. 26.
Vs. 133-135. δευδρεά τ' ἐβλάασκjs.) Ita legit Aristoteles; Simplicius : δένδροι τε βεβλάστηκs. Porro pro καί τε qui dam Aristotelis codd. καυ σε θεοί, sicut edidit Steph. iri Ρoes. phil. p. 18, ad quem locum Scaliger haec a iiDotat: DLego
225쪽
toteles, θεοὶ hic non concluduntur.' ' In ipsius tamen in s. I 03 d. nihil hoc loco mutatum reperio. Et sane ir eruditissimus, quum illa scriberet, Aristotelis Verba minus attente legit: dicit enim Aristoteles, ex Empedoclis sententia tam Discordiam videri generare quam Amicitiam: απαντα γαρ εκ τουτου του Νεικους)ταλλα ἐστι πλ8 9 ο θ ε ό ς. At ο θεος vocatur ab Aristotele summus DeuS, ο σφαῖρος siVe τὸ εν, unde ipsa elementa principio exstiterurit: unus ille Biscordiae exsors est, reliqua omnia tam divina quam humana Amicitiae pariter et Discordiae vi orta sunt earumque vicissitudini obnoxia. Iidem versus redeunt
mox 159 sq. Vs. 136 sq. αυτα γαρ εστι - αμείβει.) Versus similes iis, quos modo legimus 122 sq. Comparata di cum his versus Euripidis de Chrysippo apud Clement. Alex. Strom. VI, p. 627 D:
scripsi rursus pro εστὶ, λάπτυ ς pro διάκρυψις, sicut ipse Simplicius eodem folio s34 B) Empedoclis sententiam explicansmon Strat: την γενεσιν καὶ την φθορEν μηδεν αλλο εἰναι, αλλα μονον μιξιν τε κρει λάλλα v μιγεντων, καὶ συνοδον διαπτ υ ξιν τε γίνεσθαι εν μέρει Hσης. quamquam διάπτυξις h. l. non, ut Simplicius intelligit, discretionem significat, sed mutuas discretionis et concretionis Nices; quam Iim θια in Compositis saepe habet. Vs. 138-149. tu δε μέρει κρατ. - κατα κυκλον. lii VerSUS, teste Simplicio, praegressos brevi intervallo Sequebantur: ολίγου δε προελθὰν αυείς φησι neu δε μέρει κρατέουσ' κτλ. Sunt autem,
paucis exceptis, ii dein fere quos superius passim legimus, inde a us. 94 ad 122. Duos versus 139 et 145, postulante Sen8u, hinc depromsimus et ibi inseruimus, nempe 96 et 117; duo tamen restant, illie Dota memorati, vss. 141 et 144;
226쪽
COMMENTARIUS unus 142 eadem quidem sententia, at non iisdem Verbis atqueus. 94 ; denique diversus est eorum ordo: quae satis valent ut
credamus hunc locum non pro eodem ae Superiorem esse
habendum, ut Prellerus opinabatur. Imo redarguit illud ipse Simplicius, qui Empedoclis versus hoc ordine lectos esse docet:
post hos non magno intervallo secutos esse uss. 138-149 ibid. f. I sq.). Postremos tamen quinque Versus, ContinenteSconclusionem istam: ουτως - μευ εν ἐκ πλεονων κτλ. qui Vss.
iisdem plane verbis legulatur supra 96 sqq. hic minus apte Collocatos atque adeo segregandos judico, praesertim cum propter utriusque loci similitudinem admodum proclive fuerit, ista COD glutinare. Itaque uncis eos inclusi. Caeterum Empedoclem ejusmodi repetitiones Don fastidire, plures ejus carminis loci ostendunt, et comprobat illud ejus effatum: κα δὶς γὰρ ο δηκαλον ἐστιν ἐυαmcu luocetur autem his versibus, mutari perpetuo elementorum ViCOS, modo eVanes Cere modo rursus apparere ; ipsa principia aeterDa esse, variari Vero et commeare inter se inviCem, eoque varias induere saguras, tam diu, donec OmDiu rerum mortalium genera formasque permeaverint. -- De lectione hueC DO-tanda: Vs. 140: Simpl. εστι γε, rectius quam supra ἔστι Vel
εστιν. V 8. 141: idem pro quod emendatum dedit Sturgius; sic homines et secla ferarum Lucret. III, 253. Vs. 143: Simpl. φορουμενα. Vs. 145 : Su omittitur et pro fi mu
legitur Us. 149: reete supra αQινητοι. Vs. 144. εἰςοκευ Aυ κτλ) Versus obSCurior; sensus videtur hie esse: res Daturae modo in unum ordinem Componi, modo rursus dissipari, eamque vicissitudinem tandiu durare, donec coalescendo omnes rerum et animantium formas et genera per meaverint , varias fissurus induerint. το υπένερθε a CCipiendum pro πάντα τα υπενερθεν ἐδεδη Si Ve παντοῖα ε'λα θνητων, ut dicit Vs. 6, et γὶγνεσθαι το παν interpr. in omneS IOrmaS mutari, quemadmodum de Proteo dicit IIomer. Od. 412 : παντα
227쪽
γιγνομενος πειρ ετπι οσσ επι γρειαν κτλ. Putabat enim Empedocles, inter varia naturarum genera eSse Commercium quoddam, quemadmodum de semetipso Vs. 380 Prositetur, se quondam fuisSe Volucrem, piscem, fruticem. -- Haec una explicatio
probabilis ex his ossici mihi posse videtur. εωόκευ ἁ 9, pro quo Sturrius Volebat αυ, ne quem offendat, etiam Homerus κευ et αν jungit, ut Il. 9, 127. Vss 150-153. Εἰ δ' ῖσι σοι κτλ.) Hi Versus Commodum transitum facere videntur ad sequenteS, quibuS per comparationem significatur, qua ratio De πῶς) elementis inter semistis κιρυαμ ων reS formentiar. Primus horum versuum habet aliquid simile vors ui 125;
in utroque OCCurrit Vo Cabulum λιποξυλος; quo motus est Pret terus ut statueret, ambo illa fragmenta pro uno eodemque habenda esse, posterius e superiori, facto Verborum CompeDdio, Datum esse. At in Utroque loco quamvis est aliqua similitudo, tanta tamen est et Verborum et sensus diversitas, Ut nemo paullo consideratior tale commentum facile probaturus sit.
εἰ x Sτι σοι, cum Gaiff. edidi e cod. OX. 4; Ox. B habet, item non male, δέ τι I aur. perperam Hἰ δέ τι τιν. --λιπόξυλος supra e X plicare tentavi; hic notet fides insolida vel manoa. Prellerus illud mutandum dicit in υποξυλος , quod noumagis probabile: Dam ὐποξυλος proprie dicitur de ligneo vase inaurato, inde metaphorice de eo qui non est talis qualis vi detur, falsus, mendar, Nimulator, ut docet PhryDichus apud Pierso . in Moer. p. 447 et apud Bast. in Gregor. de Dial. p. 24 lSchaef. quae sigDisi Catio, nisi detorqueatur, h. l. parum Cougrua est; Praeterea τωνδs υποξυλος metrum reSpuit. Κιδη τε χροαι τε γενοιατο θνητ. mutato Ordilae scripsi pro εὶδη τε γευ- χροιά τε θν. Nam sing. χροια parum Congruebat cum plurali
228쪽
versus statim subjungit iis quos paullo ante descripsimus uss. 124-132, haec interponens: καὶ παράδειγμα δε εναργες παρεθετο
του εκ τοὐν αυτων γίνεσθαι τA διάφορα, i. e. Iuculenta similitu dine declarat, quomodo ex iisdem elementis tanta rerum varietas oriatur. Comparat naturalem elementorum compositionem cum pictoris arte, qui diVersos colores apte CODCinnans varias inde figuras format. Locum hunc spectasse videtur
Galenus in Hippocr. de Hom. nat. Comm. I. Τ. III, p. 101 B:
Eμπ. εξ ἀμεταβλήτων τῶν τεττάρων στοιχειων ηγεῖτο γίγνεσθου την των συνθετων σωμάτων φυσιν, ουτως ἀναμεμιγμενων ἀλληλοις
τὴν πρωτων, εὶ τις λειώσας ἀκριβως κατι χνοωδη ποιωας ἰοvκῶ χαλκίτιν κάι κάδμείαν κοίι μΘυ μίξειεν. Eadem elegantissima similitudine utitur Aristotelicus auctor libri de Mundoc. V, ubi postquam dixit, naturam e Contrariis efficere τοσυμφωνον, addit: Eoues δε και ἡ τεχνη την φύσιν μιμουμενη τουτοποιεῖν γγραφια μεν γEρ λευκῶν τε και μελάνων, τε κοίιερυθρων χρωμάτων εγκερασαμενη φυσεις, τEς εἰκόνας τοῖς προηγου- μενο ις απετελεσε συμφώνους' . . . ουτως οἶν καδε τὴν τῶν ρλων πύστασιν, ουρανου λεγω κῶ γῆς του τε συμπαντος κοσμου, λὰ τῆς των εναντιωτάτων ἀρχῶν κράσεως μία διεκοσμησεν ἁρμονία.
S. 155. υπο ριηπιος. Ita edidi, quemadmodum scripsit Scaliger, conjecit item SturZius, pro υπο μήτινος. In VOCabulo τευν notandum Priorem syllabam Corripi, cujusmodi ex emplum item assert SturZ. e carmine Κάμιυος ἡ Κεραμὶς inscripto, quod inter Homerica Vulgatum est, vs. 10:'s1μοδαμον θ' ις τηδε τεχνη κακὰ πολλλ πορι ει. Similiter fortasse us. 189 corripuit primam in cf. not. Ρa
rem Veniam Sumunt Pindarus aliique in vocabulis ἀφυεος ),2πεφνε ), aliisque: Vid. Herman. de Dial. Ρindar. p. 8. Vs. 156 sq. Aτ επεῖ - ἁρμουὶν μάξαυ τε) Vulgo legitur solita negligentia Aτε επει et ἁρμουίη, quas sordes jam SturriuS abstersit ' porro μοξαν τε, quod Scaliger mutavit in μίξαντο, sturaius in μάεαυ τε, quod exquisitius. Idem Verbum redda -
229쪽
tur Aresae in fragm. apud Stobaeum Ecl. I, 52. p. 850 , ubi
de variis humani ingenii viribus earumque inter Se connexione loquens dicit: καὶ ουτω συντετακται ταυτα ποτἀλλάλα πάντα, o στε αυτας τας ψυχας) το μεν κράτιστον αγέεσθαι, τὸ δε χερε υαρχεσθαc . . . ταυτα ουτω ε μ Ecr ατο κατα λογον ο θεος κτλ.Legatur ἐμάξατο, concinnavit, disposuit. οἱ τ εχτει, PraeCedente Aς οποταν, eodem modo Usurpat Uomer. II. O, 362:. . ὰς οτε τις ψάμαθον παῖς αγχι θαλάσσης, τ , ἐπέἰ ουν ποιηση αn ρματα νηπιέησιν,αι αυτις συνεχευε. Porro animadvertenda modorum enalictge: επει μάρψωσι . . , μάξαυ τε. similiter S. 167 8q. Νεῖκος μιεν ὀκετο . . , Φιλοτης δε γευηται. Habet eandem Vim ac Si Scriptum e8Set: ῶς οσαυγραφρες μάρψωσι φάρμακα, επεὶ μάξαν αυτα κτλ. ἐπεὶ hoe sensu subjunctivo additum vidimus modo in versu Homeri; adde Sophocl. Antigon. 1025. Vs. 158 sq. ἐκ των εἷλα πασιν κτλδ πασιν αλιγκια SCri P Si Pro Vulg. πασ ἐναλίγκια, quali Confusione nihil frequentius: similiter ex. gr. Vs. 168 Vulgo δωησιν δε μεση Pro δι 1ς εν δε ιι.
Empedocles autem minus Usitata VoCabula Vulgatis praeserre Solet. ΡΓΟ πορσυνουσι SturZ. ed. πορσυνέουσι, quod non necesse; immo versus Spondiacus hic auribus gratior, similiter ut modovs. 154. - κτουσι Cum 8 Caligero SCripsi pro κτι υ τε. S. 162 sq. ουτω μη σ ἀπάτα κτλ0 ούτω respondet praecedenti Ae δ' o ποταν, immutata, ut Saepe sit, Verborum Constructione, quae stricte quidem talis e88e debebat: ουτω καιτα θνητα ἐγευοντο, και Ουκ αλλοθεν μη σ απάτα0 η αυτῶν πηγη.
Pro ἁπάτα Scalig. in margine απατῶ. - φρενα, ῶς habet Simplicius, idque retinui, quia ante ὰς hiatus Don ossendit, et φρῖiu ab Empedocle saepius singulari numero ponitur ut Ss. 358, 409. In sq. autem Versu Vulgo legitur οσσα γs δῆλα γεγάασιν; sed δηλα et Sensui obest et metro: nam quid hoc sibi vult Z suntne ergo etiam αλλα inter res mortales Ρraeterea
230쪽
COMMEΝΤARIUS γεγάασι Non sic pronuntiandum sed ita Itaque δῆλα in δὴ mutavi; tum ultima syllaba Verbi γεγαρατιν producatur, quod in sine quarti pedis non raro fieri, Homericis exemplis demonstrat Thiersch. Gr. Gr. 3 148, D. 4; alioquin in promptu foret pro ασπετα legere αά πετρι. Vs. 164. θεου πάρα) Ergo Deus haec illi aperuit, divini numinis effata sunt quae enuntiat. CL quae annotavi Supra ad Vs. 32-40, p. 172. Vss. 165 181. Aυταρ εγὰ παλινορσος κτλ.) Simplicius hos versus adhibet ad probandum, ex Empedoclis sententia in
inundo Doti solam dominari Discordiam, sed Amicitiam quoque, et hanc eSSe rerum naturae formandi auctorem. Apparet autem ex his dictis, poetam jam in praecedentibus versibus qui intercidorunt de Amicitiae et Discordiae lite cecinisse, inde porro divagatum, jam in Viam reverti παλινορσος ἐλευσομαι)et pergere eo quo tendat, ad describendum, qua ratione paullatim mundi corpora resque Daturae orta sint et sormata. S. 165 sq. ες πόρου υμνων. υμνους vocari quodlibet carminis genus, docet Fisclier. in Anacr. Od. IX, 11. Hinc a serioribus quoque Parmenidis et Empedoclis carmina διανοι φυσιολογικοι
Vocati, ut a Menandro Eneom. Ι, C. 5, P. 39. - ΡOrro λογος ἐκεῖνος OPPOnitur λογω τον π ρο τ ε ρ ου κατελεξα, adeoque re sertur ad sequentia, Non ad superiora, ut censebat Ρeyxonus; quo Sela Su εκεινος Saepius usurpari grammatici docent:
probante Νaehio in Choer. p. 118 sq. 0X. A. εξοχετευων, quod dedit Gais i. denique Ox. B. pro quod solum mihi conveniens Visum: Dam λογω λογον ἐποχετευων valet idem quod λογον ε ι λογω εξοχετευων. Eandem leCt. reperio in Israndis. schol. Aristot. p. 507, a. Si quis de metro sollicitus sit, consulat not. ad Vs. 81-83. Verbum ab aqua per canalem ducta traia statum ad orationis sumeti ore emissum; simili sere sensu usurpavit illud supra us. 42.