Philosophorum Graecorum veterum praesertim qui ante Platonem floruerunt operum reliquiae

281쪽

1N EMPEDOCLEM.

πλεῖστον επ αλλ. διέχουσι μάλιστα γεννη κτλ. Pro εχθρα codex

apud Brandis. l. s. corrupte Εργα; Stura. mutavit in ἔχθει sub εχ ο e); potius legendum εχθρα, quod etiam Theophrastus ostendit; particulam δg addidi propter sensum. Quod deinde

legitur: πλεῖστον . .. διεχουσι μαλιστα, in hiS alterutrum itiosum, πλεῖστον Vel μαλισται sed illud tuetur Τheophrastus, qui μαλιστα Omittit, magis Verborum Sen Sum quam numer Sattendens. Mutavi hoc in απικτα, quod salva sententia a Th00-phrasto omitti poterat. Verborum ordo hic est: τα) παντησυγγ. αε εα . . . ἐχθρα διεχουσιν, ἄμιικτα 6οντα) γsius κτλ. quavrespondent plane antecedentibus: οσα κρασιν Eπαρτεα εασιν, αλληλοις εστερκτα, ὁμοιωθεντ 'Aφρ. VOX μαλιστα PraVe etiam legebatur supra I s. 215, ubi in ιυγεῖσα mutavi ; γέννε autem dedi pro γεννη. cf. annot. ad Vs. 114. νειμεογεννητνιν - δεμας. Ρro his SimpliciUS : vineεογεννεστησιν - γενυας. Illud repugnat etymologiae; legendum vel, ut scripsi, uεικεογευνητηαν Scaliger in marg. - γεννηταισιν), Vel νεικειογενετησιν. - γεννας autem in δεμαις mutandum eSSe, manifestum; similiter supra γενος et δεικας confusa Vidimus VS. 23.

Vss. 335-341. τουτον μευ βροτε- κτλ.) Explicatur his versibus vitae ac mortis discrimen in hominibus, bestiis, Plantis : altera in concentu partium , altera in dissidio posita. Etiam haec indicio sunt, judice Simplicio, in hoc mundo ex Empedoclis sententia non, quod quidam putabarat, Solam Biscordiam, sed utramque pariter regnare. Vs. 335 sq. τουτον μεν βροτ. -- ακρ l) μελεων 'ογκον dicit το σωμα; VOCabulum CODgruum plane ipsius sententiae, corpus putantis nil nisi compagem membrorum forte in unum Con flatorum. Accusativus pendet a verbo quod eXcidit. - Πουθαλε θουσς ἐν ακμη scripsi pro Vulg. θαλεθοντος , quo man CR

282쪽

COMMENTARIUS ossiciebatur sententia; illud respondet plane sequenti: πλάζετιιι

sunt certamina principiorum, e Veterum medicorum sententia; ut ostendit, ne alios memorem, Iryximachi oratio in Platon. Symp. p. 186 ; ad q. l. cf. intPP. - πλά του, τ aguntur, incerta quo Vadant, in quas naturaS conVertantur; περι ρηγμῖνι βίοιο, Circum vitres littora, oras; novum hoc, haud tamen inelegans; metaphora facile fluxit ab eo quod a poetis dici solet, 'Aχερουτος ακτη, 'Aχερουσία οχθαι. cf. AeSChyl.

Vs. 340 sq. ἰχθ. υδρομελάθροις - κύμβας.) Pro υδρομελαθροις inscius exhibui υδοριελ. etsi utrumque recte dici potest. Similiter in Orph. Hymn. 24, P, pisces Vocantur υδρόδομοι, et

supra uss. 134 et 160, υδατοθρεμμονες ἰχθυς. ὀρειλεχεεσσι, ex emendatione Schneideri pro ορειμελεεσσι. cf. Vs. 382. Probat et Naehius l. l. - κυμβου, ορνιθις. Ilesych. VOX ejusdem generis a C καμασηνες, VS. 205, derivata sortasse a κυπτω κυβω, κυμβω), merSars. Vss. 342-353. Οἱ ευτ ἰὶ κατα φῶτας - ουδ ἄρ εασι )ssos versus Sturgius ad librum I retulit, conjunctim cum vSS. V -83; minus juste, ut mihi videtur: Dam superioribus illis eXplicatur, quid sit natura per se, quid ortus, quid interitus; hi S Vero, quoS nunC traetamus, de rerum mortalium homi-Dumque ortu et interitu agitur. Quocirca ut illos ad libr. I, ita hos ad libr. II potius reserendos duxi. Redarguitur autem his uss. vulgaris opinio, qua nasci et occidere dicunt ea quae revera tantum mutantur, modo conciliantur, modo dissipantur. Vs. 242 sqq. οἱ V ευτ si κατα ψ. κτλ) Hi versus apud Plutarchum valde corrupti leguntur; primus us. ita mutilatus est: οἱ γ οτε κατα φωτα μιγεν αἰθερο ReiSLius Sic emen-

283쪽

IN EMPEDOCLEM.

dandum conjecit, οἱ ν οτε ,1 κατἁ φωτα πιγῖυ φάνη αἰ iεριλαμπρ ω. Coraeus Vero sic ut edidit Sturgius: οἱ δ sἴτ ἡ κατάφωτων γμος) μισγέ, τ ες φάος tala. quod tamen cum a vulg. longius recedit, tum Dimis durum est. Leniorem adhibui medicinam, φωτα μιγευ mutando in φωτας Πη: nam pro φωτα pluralem φωτας requiri, pariter ut mox Dρων γενος, mauiseS- tum est, quo facto sequentis verbi litera initalis μ sponte excidere debuit; deinde αθερι mutavi in αἰθεριον γε, quo Versus suppletur. ἰδεῖν φαος de nascentibus nota locutio est: sic IIo m. Il. π, 188: 'Hελιου 'ἴδεν αυγάς. L. σ, M: λειπειν φάος

s. 345 sqq. εἴτε ν ἀποκριθωσι κτλ.) Plutarch. ed. Vitio Se: dili V αδ δυσδαιμονα ποτμον εἶναι καλεουσιν ομως ν επιφημι, και αυτος Pro τἁ γ αἶ recte Reiskius σο ν αἶ, probante Sturnio. ΡOS- tremus autem versus in altero Plutarchi loco sic legitur: η θεμις καλουσιν, ομως επMημι και αυτος. Pitus istud sI9αι vitiosum esse, Vel metrum arguit; alterum ἡ θεμις repugnat sensui; contrarium potius requiritur: unde

Reiskius pro hoc reponi voluit ουχ ῆ θεμις, quod Plutarcheum

sortasse sit, Empedocleum certe non est. Wyttent, . COUj. - θεμις οὐ καλ. quod parum placet. Altero vero loco Reisl iusCOUjecit: εν γε νομω καλεουσι, νομω ν επιφημι και αυτός. It edidit Sturg. Posterius omnino vere, quod monstrant ipsa Ρlutarchi Verba, quae haec praecedunt, Vol. X, p. 5TT: υομω δεῆ τι scorr. επ0φημι καὶ αυτος. Ρrius Vero illud ευ γε υόμω minus probabile mihi visum; potius e Plut. lectione εἶναι, adjectris3llaba quam metrum flagitat, effeci εἰ,ιαίως, quod Vocabulum, ut minus usitatum, facile obliterari potuit. εἰκαου habet lie- sychius, quod interpretatur ἀυωφελες, ματαιον, ἀργόν, μωρον.

284쪽

COMMENTARIUS

dicit Aristot. de X. Z. G. p. 943 B; cf. Ρlato Phaedr. c. 7, p. 231 Ε, ad q. I. Ast. comment p. 238.

Vss. 347-349. N-ιοι - ἁπάντη. μεριμναι , mentis curus, cogitatio, ut supra us. 33. In ultimo horum Versuum vulgo: οι καταθνήσκειν . . . πάντη. πάντη in απάντη Correxit Steph. ητοι in κε Sturnius. Minus recte Reisi ius conj. legendum: si τι καταθν. κἀξόλλυσθα πάνυ πάντη. Ante καταθυε κειν inteli. τοῖον, quod intelligi debet eX opposito γίνεσθα ουσι ἐον, quemadmodum Saepe, Praegresso ουδεις, SUPPlendum est εκαττος,

veIuti in Plat. 8ymp. p. 192 E. Vs. 350. φρεῶ μαστευσατο.) Plutarchi libri μαντευσαιτο, ut exhibent quoque Stephan. in Poes. phil. et Scaliger. Reishius

Voluit ι τίματο, quod Caret usu; 8turZius μητισαιτο. Magis in promptu erat corrigere μαστευσαιτο, quum ambo ista Vocabula non semel a librariis permutata sint, ut in Theocrito Idyll.

Frequentior quidem est sorma μαστεύω SiVe ματευω, quae tum iis quos indicavimus locis, tum apud Pindarum saepius obvia est; sed et μαστευομαι siVe ματευομαι usitatum, ut in Archytae et Aresae fragm. apud Stob. Ecll. I, c. 43 et 52; p. z22 et 848. Plerumque notat inquirere, investigare, quod tamen h. l. mitius Cora gruum; interpretandum animo arripere, Vel tractare, mersare. Simili significatione supra Vs. 10, χείλεει ματτευσασθου scripsi pro Vulg. τ τασθαι. ubi Cf. annot. P. 163. Vs. 352 sq. τόφρα μεν ουν κτλ.) εἰσιν καί σφιν - dedi Pro uig. εἰῶ καί σφι. εἰ tu habet quoque Neander Op. Aur. T. I, p. 526; σφιν Scaliger; cs. vs. 356. - δει9E και ἐσθλά, τitos hona et mala, ut δεινον καὶ ἐσθλου apud Phocyl. 857-859. BeLL. - πρὶ, πάγsv τε βρ. καἰ ἐπεὶ λυθευ, ex emendati one Reisliii recepi pro Vulgato, παγέντε βρ. καὶ λυθέντος. Xy land . conjecerat λυθεν. Conjunctio certe requiritur, quae opposita sit praecedenti xpis. Ceterum Steph. habet λυθεντες. 8Cal. λυθέντ'. - ουὰρ γα τι dedi pro Vulg. ουδε αρ' εἰσ2

285쪽

1N EMPEDOCLEM.

Stepli. Scal. alii: ουδευ αρ εἰσί. Noli male. Res a codicibus pendet. Vs 354 sq. ολβιος ος θείων κτλ.) Jam a rebus humanis Venimus ad divinas, quas tertio praesertim libro explicitas fuisse, liquet e Vss. 359 sqq. -- πραπίδων πλουτο , dicit item Vs. 4. 1 ; προεπaες θεῖαι, h. e. mens rerum divinarum CompOS sive gnara. Similis color est in his Iamblichi, de Myst. Aeg.

tum eSt: rida sἰς φρ. πί τει recte dici puto, sed πειθους ἁμαξιτος

πιπτει an recte dicatur, valde dubito; num scripserit εἰς φρ ας ερπει, aut simile quid 2 Resertur autem dictum illud οὐκ Sστιν πελασασθ' - ad Deum, το θεῖον, ut addit Clemens. Empedo clis dictionem, quamquam in dissimili argumento, imitatus videtur Lucretius V. 10 l sqq. Ut sit, ubi insolitam rem adportes auribuS ante, Nec tamen hanc possis oculorum subdere visu, Nec jacere indu manus, via qua munita fidei Proxuma fert humanum in pectus templaque mentis. oculorum subdere visu respondet Empedocleo οφθαλμοῖσιν ἐοικ- του; jacero indu manus, χερει λαβε79; via munita bidei etc. Πείθους αμαξιτος κτλ. Pro ηπερ e Lucretio corrigendum fortasse νπερ, quo, et Pro μγBτη, ἀγα στm Proinimo Vss. 359-363. ό τε γαρ αυδρομή, -- θονσιν.) Magnifica prorsus sententia de Deo, quam e tertio Physicorum petitam esse, addit Τgetnes I. l. VII, 522: 'Eμπεδοκλῆς τω τρίτω τε

των Φυσικων δε σκνυων, κτλ. In Vulgatam leves quaedam meu-

286쪽

COMMENTARIUS dae irrepserunt. Ammonius: ουτε γαρ αυδρομεη κεφαλη κτλ. TZet-Zes: ου μ εν γαρ βροτε η κεφαλη - unde SturZ. recte effecit: ουτεγαρ αυδρομέη κεφαλη. In Sequenti Versu uterque: ου μευ απαὶ 9άτων, ubi rursus incommodum istud ου μεν mutavi in ουτ quod respondet antecedenti ουτε ; et αποιι in από οἱ, quia pro- Domine aegre Carebatur. - δυω Ammonius, TZetZes δυο. κλαδοι intuli. brachia. αἱσσουσι, ut Hesiod. Theog. 150 scit. 8turg.):

ου θολ γουν ου ita jam Steph. emendavit Τgelgae lec tionem, γουνα κοὰ μηδεα. - Caeterum Empedocleis his versibus

similes sunt illi Xenophanis fragm. 1 et 3, p. 35, 37:

εἷς εν τε θεοῖσι και ανθρωποισι μεγιστο e, ουτε δεμας θνητοῖσιν οἴχοι iος ου τε νοημα. αλλ' απανευθε πονοιο νόου φρενι παντα κραδαίνει

pertinent manifesto ad aureae cujusdam aetatis descriptionem, qua laeta et pacata essent omnia, Ver aeternum in rerum Natura, religio et pietas inter homines. Comparanda cum his quae Pythagoram canentem facit Ovidius Metam. XV, 96 sqq. Caeterum retuli hos Vss. ad Physica; etsi fatendum eos optime quoque in Καθαρμοῖς collocari potuisse, ubi pristina hominum beatitas praeseiati eorum miseriae et perversitati oppoDeretur. Haec in conjectura POSita Sunt. Vss. 364 sq. ἐσαυ κτιλα κτλ.) Incautus scripsi-ῆσαν Pro ησαν, sicut e Moret. edidit Sturgius; Schneid. ed. ἐσιογαρ. In V8. Seq. Steph. et Casa ub. e vitioso Codice pro OlωuesieXhibent ανθρωποι. Sturgius φιλοφροσυυη muta it in φιλοφροσυνηρ, amore flagrabant omnia; mea opinione pulcrius φιλοφροσυνδῖδ- , quemadmodum Il. β, 93: Oσσα δεδω. ρ, 253: ερις δεδηε. Ardere autem tam bono sensu quam malo dici potest; sic φλεγειν Ρindarus usurpat de forum splendore, Olymp. II, 29: ανθεμα δs χρυσου φλεγει Vs. 366 sq. δευδρεα δ' εμπεδόφ. κτλ Theophrasti l. l. haec

287쪽

IN EMPEDOCLEM.

sunt verba: 'Eμπεδοκλης ηαείφυλλοι κοῖ εμπεδόκαρπα φησι θάλλειν, καρπων ἀφθονιησι κατ η ερα πάντ ἐvιαυτόν . υποτ θεμενός τινα του οπερος κρασιν, την ηρινὸν κοινην, fing sns quandam aeris temperiem, qualis τerno tempore e33s Solet. Ε postremis verbis intelligitur, de aurea aetate haec dicta esse, qua, ut poetae Canunt, rer erat aeternum. In Plutarcho autem haec leguntur: το αειθαλες τουτο και , ως Φηων 'Eμπεδοκλῆς , εμπεδοφυλ-λου ; hoc Verbum cum SturZio recepi pro αείφυλλου, in caeteris secutus Hermannum, qui eX allatis Theophrasti verbis talem versum concinnaVit: δενδρεα δ' αἰὲίφυλλα κ. ἐμπ. τέθηλε. Elegantius quam Sturetius: θαλλει δενδρεα εμπεδόφ. κ. εμπεδοκαρπα. In VS. Sq. Pro καρπων malim μηλων, ne eadem VOX repetatur. κατηρεα optime Scaliger Pro inepto κατ ηερα. Similiter Nicati der I hor. Vs. 69: αεὶ φυλλοισι κατηρη.

Vss. 368-370. οὐδε τις ἐυ κτλ) Porphyrius in altero versu legit: ουν ὁ Κρόνος ουν ο Ποσ. Athenaeus rectius articulum omittit. In Eustathio desunt Verba οὐδε Κρονος. Empedocli obversabatur fortasse versus ille Homeri Il. σ, 535: ἐυ γ ' Eρις, ἐυ δs Κυδοιμὸς ομίλεον, ἐν δ' ὀλονι Κῆρ. Illum vicissim aemulatur Aratus Ρhaenom. vs. 108 sq. de

aurea aetate Canen S: ουπω λευγαλεου τοτε Νείκεος ηπίσταντο,

οὐδε Διακρίσιος πολυμεμφεος, οὐδε Κυδοιμου. Vs. 3Tl sq. et hu a γ εὐσεβεεσσιυ κτλ.) Sacrificia incruenta antiquitus usu recepta et ab Orpheo maxime Commendata fuisse,

Cum aliunde discimus, tum e Platon. de Legg. VI, 22, p. 782 C,

ubi hunc locum paene spectasse videtur, dicenS: θυματα τεουκ ῆν τὸ ις θεοῖσι ζωα, πελανοι δε καὶ μελιτι καρποὶ δεδευμενοι και τοιαυτα αλλα ριγνα θυματα σαρκων δ' ἀπειχοντο, ως οὐχ ιον ον ἐσθίειν οὐδε τοὐς των θεων βωμοῖς άιματι μιαίνειν, αλλα ορφικοι τινες λεγόμενοι βιοι ἐγίνοντο κτλ. ad q. l. plura Astius. Ρlutarchus de Esu caria. II Vol. X, p. 152: τοι δε Πυθαγορουκαὶ 'Eμπεδοκλεους δόγματα νομοι των παλαιων ησαν 'Eλληνων. εὐσεβεεσσιν ριγαλμασιν - γραπτοις τε γοισι κτλ.) γραπτα

288쪽

COMMENTARIUS Sunt ζωγραφηματα, picturae; cf. LeX. Herodot. V. Nov. αγάλματα, Statuae aliaque ejus generis donaria. aDgit haec

verba Bullia L. in Tim. Lex. p. 6. Plato de Legg. XII, 7, p. 956 4, de templorum donariis dicit: θειοτατα δωραδρνιθες τε καὶ ἀγάλματα -- Athenaei ed. Bind. γραπτοῖς δs. Porphyrius δοαιδαλεοσμοις. Athen. s. 3T3 sq. σμυρνης τ ακρητου - ξουθων τε κτλ. Athen. ακρήτου, Ρο Phyr. ακρατου. σμυρνη ακηρατος memoratur Herodoto, ΙΙ. 86; Dam utebantur etiam medicata, praesertim ad

summenta. Vid. Theophrast. de Causs. plant. VI, 17, 2. p. 6328chneid. et alibi. - ξουθὰν μελιτων Ρorphyrius; Athen. ξανθωυικελίτωv, eX interpretatione. Sturgius μεντι υ ducit a μελιτόν, quod secundum Hesychium notat κηριον, η το ἐφθον γλευκος. parum probabiliter; rectius Casa ub. in Athen. et SchoeiderusLeX. Gr. a μέλιτρου ριελιττα, μελι τοῖοι). Sic ριελιησαν pro μελι dicit etiam Sophocl. Oed. Col. 481. cf. Schneid. Lex. Gr. Addit. ξουθὸ μελισσα saepius appellatur, ut docet Valchen. in Schol. Eurip. Phoen. p. 622. -- Ρro ριπτο υυτες Athen. Verbum Vulgare ριπτοντες. cf. 0d3ss. 9, 28 et alibi. S. 375. ταυρ- δ' ακρητοι τι φονοις ἀκρήτοι τι dedit Scaliger, Euseb. ακρατοισι, ΡOrphyr. et Cyrili. ακριτοισι, Eadem VOCabula Confusa sunt supra us. 129. Fabricius ad Sext. Em p. p. 5801 Ot G, scribit αρρητοισι, quod idem conjecit Rhoer. in Porph. Sed ακρητο in recte se habet; interpretatus sum autem immoderatis caedibus; potius interpretandum erat, ut Sturgio Placet, mero cruore, similitudine a vino ducta: Dam ακρητοι σπο,δαί, meri libamina vini, offerebantur Diis: vid. Hom Ιl. δ, 159; hoc Empedocles ad taurorum transtulit caedem, qua tanquam mero perfundebantur arae. -- Similem versum assert Sext.

Emp. Math. IX, 128, de Pythagoreis dicens: ασεβεῖν εφασκοντους ἁνθρωπους βωρίον ἐρευθοντας μακάρων θερμοῖ Π φονοισι. S. 376 sq. αλλὰ μυσος - κεα γυῖα.) μυσος hiC Scriben dum esse, non, ut Vulgo, μυσος, arguit metrum. Pro ε ιεν

289쪽

1Ν EMPEDOCLEM.

Cyrill. εσχον. - απορραισαντας ἐέδμενm Euseb. similiter Steph. et Scal. idque dudum pro απορφεζαντας ἐέλμεναι PorphyrioreStituerunt intpp. cf. IS. 415. απορρα-ντας agnoscunt item Steph. et Scal. sed iidem ἐε εὐαι, et deinceps glao, sicut olim Vulgatum erat; Reish. coiij. μια, non male; sed melius Viger. et Rubnk. ωα υς). Hesychius: κεοι, αγαθοι. HOC autem Empedocles posuit pro usitatiore vocabulo ἐυή- ἐνηες , similiter ut Vs. 191, αγῆς pro ευαγ-; V8. 405, Βεκεως Pro διηνεκεως. ἐν e significat amicus, curus, ut Il. ψ, 252: ἐνάροιο ἐνηέος οστεα λευκά, et alibi; unde Uα γυῖα hic idem valet quod inserius vf. 415 in simili sententia dicit: φίλας κατα σάρκας εδουσιν. intell. membra cognatorum, ut ostendunt Vss. 410 sqq. Caeterum institutum illud Pythagoreorum a carne abstinendi, antiquissimum fuit. Aristophanes testatur Orpheum id docuisse Graecos, in Ran. 1032. Cf. Valchen. in Eurip. Hippol. vs. 952, p. 266 b. Scymnus Chius de Scythis ultra Maeotin habitantibus dicit, gentem esse ευσελ πανυ, ως ουδευ ἐμυχων αAM1σHποτ Apud Ovidium l. Ι Ρythagoras haec canit:

At vetus illa aetas, cui secimus Aurea nomen, Foetibus arboreis et quas humus educat herbis Fortunata fuit, Deo polluit ora Cruore. Vs. 378. ἐκ μεν γαρ κτλ.) Hic Versus et sequentes ad formarum mutationem sive metempsychosin spectant, quos ideo h. I. conjunxi, quamquam certam Cuique Sedem adsi Dare haud sacile. Non mirum si nonnulli horum versuum quondam in Καθαρμοῖς positi fuerint, veluti vss. 380 sq. 384-388; argumentum certe ab illis carminibus nequaquam abhorret. Sed certum de hoc statui nequit. ἐκ γων ἐτιθει υεκρά - spectat ad animarum lapsum ex immortali conditione in mortalem. Sic superius vf. 178, de nascen

tibus dicit:

vεκρα igitur intelligendi mortales, fere sicut Euripides in decantato illo vursu apud Clement. l. L dicit:

290쪽

COMMENTARIUS τίς οἷδεν ει τὸ μ δε εστι κατθανεῖν, ut alia omittam. - ετιDι νεκροι, inteli. ὁ δαίμων, πότμς, aut simile quid. - Pro Aδε αμείβων Butim aDD. quem citat Sturg. conjecit κηδδ αμείβων. frustra: hiatus ante cλα non osse dit, quia haec vox olim digamma habuit praefixum. Cf. VS. 6.V8. 379. σαρκων ἀλλοιόχρωτι κτλ.) In textu minus recte eXaratum est ἀλλοιοχρῶτι. Sensum hujus Versiculi satis osten dunt haec Plutarchi Verba: αλλάσσει δε ἡ Φυσις απαυτα καιμετοικι ι, D σαρκων κτλ' item haec Porphyrii: γαρ τῆς μετακοσμησεως Εἱμαρμενη καὶ Φυσις ὐπο 'Eμπεδοκλεους δαίμ ανηγορευτm, ' σαρκων , καὶ ριεταμπίσχουσα τας ψυχάς. Sed vulg. lectio, quam SturZ. Sequitur, Corrupta est: ΡlutarCh. αλλογυωτι, Stob. ed. αλλογνωτι, Codd. αλλογλώτι, αλλοιχωπι, unde Heerenus jam legendum suspicatus est αλλοιοχρωτι, recipere tamen non ausus. Walie fieId. in Lucret. III, 613, et

IV, 56, legi jubet αλλοχρωτι. Aliquamdiu haesitavi, utrum

rep0Derem αἰο λόχρωτι an αλλ ο ιοχρωτι; alterutrum Certe verum existimo ; illud metro convenientius videbatur, hoc sen- Sui, nec tamen metro repugnans: nam licuit diphthongum οι in αλλοιο- Corripere, aeque ac Homero id facere interdum

significat colores sive formas identidem mutans, puta, hominum, bestiarum, arborum, Sicut sqq. versibus describitur. Sensus igitur est: n Natura vel Necessitas aDimas Variis deinceps cor

Porum figuris, tanquam tunicis, induit ' Idem brevius dicit Supra VS. 13T: γίγνετα ἀλλοιωπά. De vestis similitudine ad humanum corpus translata cf. Wakef. in Lucret. l. l. Vs. 380 sq. ήδη γάρ ποτ ἐγώ, κτλ) Versus, ut multum

decantati, sic mirum in modum deformati; molestum adeo, omnes Iectionis discrepantias res erre. I amen cupidis talium rerum Satisfaciam. Ρrima statim verba Origenes ita exhibet:ητοι μεν γαρ εγω -- VitiOSiuS Cedren US: ητοι μεν πρωτα κουρος ἐγενομην κορη τε. Omitto librariorum peccata, velut quod

라틴어 텍스트