장음표시 사용
311쪽
Donnullis improbantibus , cum Diogene et TZelga eas Empedo cli restituit. Manis estum est enim, sententiam hujus versuS Oppositam eSSe Versui praegreSSO, πριυσεις γ - quod Voca bulo πάλιν, rursus, contra, indicatur. Neque Vero offendere debet repetitum illud, παλιυ - παλίντιτα, Non magis quamus. 294, lio CCe: τοτε ν αυ πάλιν, εμπαλιν η πρίν. ευτ
vitiose in fine versus pro πνεύματ επάξεις habet πνευ καταθωrιe, quod Verbum haud dubie e sq. v s. huc immigra it. παλίντιτα. Pro hoc nonnulli Laertii et Tgelgae libri corrupte παλίντητοι, πάλιν τι τα, πάλι υ τὶ το πνευμ α τ Suidas Vero habet παλίυτονα, quod perperam praesert Schneider. Lex. Gr. MeliuS foret παλίγκοτα πνευματοι , inimica flamina, quo Sensum: αα παλίγκοτον dicit Pindar. Ol. II, 22. Sed παλίυτιται optime se habet, quod activa potestate interpretandum: ultores Ventos; quemadmodum in Homero Od. ιι, 3 9: αἱ κε ποθι Ζευς δωσι παλιντιτα εργα γενεσθαι, i. e. interprete Hesychio: υποστρο δε τιμιωριαν δωσοντα.
Vs. 429 sq. θωεις V ἐξ ομβρ. -- αυχριοῖο θερειου. Iia Laer 'tius; in Suida ambo hi versus vitiati sunt, ita tamen, ut Verani Iectionem sacile agDoscas: στησε ι γ εξ ομβροιο κελανου ροον καίριον αυχμου ανθρωποις, θησεις καὶ εξ αυχροοῖο omisso θερείου Insertum istud φο ου depravationis Causa fuit. Τge tres in utroque Us. Pro σεις, στυεις. Illud merito praetulit Sturg. Cf. vs. 328. Vs. 431. κατοι θέρος Hθυσσοντα. Ita haec Verba emenda i , quae Vulgo admodum vitiose leguntur. Diogenes i ta exhibet: τοι γ εν θερει αησαντα. cod. Vindob. τά τ εν θερει αησοντα. Suidas: τά τ ευ θερει Γσονται. TZetZes: τά τ' αἰθέρινα θωονται. cod. quidam δεουται). Quae omnia Corrupta esse, plerique interpretes animadverterunt variasque tentarunt medendi vias. Scalig. in m s. margine annotaVit αίξαντα, ruentia, quod Certe et quantitate et significatione melius quam αμαντα, mirantia
melius item quam quod Sturgius e conjectura edidit, ἀτριχον-
312쪽
COMMENTARIUS τα, voporantia. Bullinanti. in Comment. philol. Lips. emendat: τα τ HMριν αDσονται; Hermannus apud Stui Zium proponit: τα τ αἰθερί α ωσουται; Utrumque significat: quae pluriue in auris monentur, agitantur. Sed haec significatio languida est, praesertim post Praegressum illud φευμα τα δ ε ν δ ρ g όθ ρ επ-σα. Requirebatur aliquid huic Congruum. Correxi ergo καταθερος αδύσσουσα, quae lectio Si cum librorum lectionibus σιά et ἐν θερει αὐοντα, τά τ αἰθερινα θήσονται, Comparetur, facile apparebit, quam sacile in illas deformari potuerit, partim literarum confusione, partim librariorum inscitia, quos offendebat sacile illud κατα, posteriore syllaba pro dia Cia etsi ita saepius Empedocles, ut Vs. 82: το τ ἐου. VS. 2l2:τα δυο. Vs. 298 : θάτερον ); fugiebat item illos verbum αἰεύσσειν, non semel obliteratum, ut ostendit Ρierson. Verisim. Ι, 10, p. 124. Jam verba ita jungantur: φευματα καταιθυσσοντα θερος. θερος interpr. Negetem, quam significationem illustrat Sch Deidor. Le X. Gr. - καταιθυσοειν, verberare, pulsare, optime dictum de imbre in segetem descendente; quo pertinet hoc IIesycliti ex incerto poeta desumtum: καταίθυξ ομβρος, ο καταιθυσσων. Neque illud tantum de imbre vastante, sed etiam de larga et secunda pluvia dici potest. Bono sensu ponit Pindarus Ρyth. V, 10 12): ευδίαυ- ευδιανὸς) μετα χειμεριον ομβρον τεαν καταιθυσσειριάκαιραν εστίαν, qui NtUr) psSi graves tempestates domum
tuam Serenitate irrigat. cf. Ρ3th. IV, 83 l4T . s. 432. V 'Mδαο) Non intelligendum hoc, ut
Sturgio videtur, de atii mo e terrestri caligine in coelum evecto, sed potius de ita medicinae ope e letali morbo servata, ut explicat Fabii c. in S. Emp. Pyrrh. IIIp. I, c. 33, p. 61. Ita mox vs. 438 de medico dicitur: φωτας απεστρεψεν Περσερο νης θαλάμων. Spectet sortasse ad factum illud περὶ τὴν απνουν, SVPra P. 24
Vs. 433 sq. ' Aκρον Ἀτρου ' Aκρων' κτλ. Epigramma τω σ- νιιιον, ut appellant Suidas et Eustathius. Auctoris nomen ab
313쪽
Luglathio et in Anthol. omissum est; nonnulli, teste Laertio, Simonidi tribuerunt; plures, et majori jure , Empedocli. De
occasione, qua Empedocles illud pronuntiasse Darratur, dixi in ejus vita p. 17; de verborum sensu et rhetorico ornatu, ibidem p. 6l : quo spectat auctor Epitom. rheti apud Wal g. l. l. In lectione quaedam peccata sunt a librariis, velut in Eustathio prima verba perverso ordine leguntur: Aκρων' ἰατρὸν
mus jam Vs. 384; pariter ακρος κρ υος ἄκρος , VS. 48. - Quod ad παρετησιν attinet, comparari potest illud Sapphonis, quod Walgius in Rhett. Gr. Argum. Vol. V plenius edidit ita:
οῖον το γλυκυμαλον ερευ ἐτρει ακρω Hr OGM, ακρον Ear ακροτάτω, λελαθοιτο δε μαλοδροπῆες, ου μην εξελα - , αλλ' ο υκ ἐδυυαυτ' κρημνος, quod tumulum interpretatus sum, spectat ad collem montis in quo urbs Acragas Sita erat. Secundus autem Versus
jam olim hi sariam lectus est, teste Diogene, qui haec addit:
τινες δε τον δευτερον στιχον ουτω προφεροντροι ακροτάτης κορυφης τυμβος ρικρος κατεχει.
Idem versus additus est in Suida et Autholog. Caeterum CLBoschii anno t. in Anthol. Τ. V, p. 122. Inter Simonidea hoc epigramma recensuit Schraeide iv. Simonid. reli. p. 424 sq. s. 435 sq. Παυσαν ἡν ιητρον - Γέλα.) Epigramma hoc, a Diogene Enil edocti tributum, in Authologia Plantidea inter incerta ponitur; in Palat. VII, 508, Simonidis Domini adscriptum est; perperam, ut mihi videtur. cf. Soli Dei de . SimoDid. reli. p. 225. De Pausania dixi supra p. 55. In lectione aliqua
est discrepantia. In primo VerSu LaertiuS: Παυσα υ ν λτρον. . 'Aγχιτου. Anth. BOSCh. Παυσανίαν . . 'AγUτεω. BrunCL. Anal. I, 163: Παυσανίαν ιατρον . . 'Aγχιτου. - Παυσανίην επωνυμον recte Crotius vertit: vero nomine Pausanias; quo sensu ἐπωνυμος tam Homero quam aliis usurpatum: vid. Buncanii Lex. Gr. ed. I Ost.
314쪽
COMMENTARIUS in h. V. Παυσανίας enim significat o παύων την ἁνιαν. Quam frequenter ita in Dominibus Iudere soleant poetae, notum est
τον; 'AMeλ. . . Dαφε κόνις. Pal. Ase γε πέλας. -- εθαμ ediderunt item Brutich. et Sturrius, reliqua sic ut Laertius. Mihi commodius visum: πατρwBρεψε Γελα, Gelu patria aluit sive genuit. Nam πατρῖς εθαψε non significat, opinor, patria terra tegit, occulit κρυπτει, κευθει), quod in epitaphiis fere dici solet, sed patria civitas sepelivit sive publico sumtu emtulit; quod in homine divite, qualis Pausanias fuisse traditur, parum prOb bile mihi videtur. cpar 'Am ληπιάδηu, sic Machaonem medicum Homerus Ιl. δ, 194 vocat φῶτ 'Aσκληπιου υιον. f. 437 sq. ος πολλους μογεροῖσι κτλ.) Anthologia Plan. et Ρalat. hune versum ita exhibent:
Bubia optio; Laertiana tamen lectio μογgροῖσι καμάτοι τι eXquisi'tior videtur. - Ιn ultimo Versu Laertius Περσεφόνης αδυτων. Anthol. Περσεφουρις Vel θαλάμων. Posterius recepi. Simo
ξατο Περιτ φόνας κυάνεος θάλαμος. Vs. 439. κλυτε se. Θεανους Πυθαγορεω τε,) Diogenes in Pythagorae vita l. l. haec scribit: καὶ Τηλαυγης υἱος αυτου, καὶ διεδεῖατο τον πατερα και κατά τινας 'Eμπεδοκλεους καθηγη- σατο 'Ιπποβοτος γs τοι Φησι, λεγειυ 'Eμπεδοκλέα Τηλ αυγεῖ v κλυτε κουρε κτλ. V Scaliger legit κλυθι κουρε. Indicatur his verbis, in versu illo Telaugem ipsum quidem non Dominatum fuiSSO, -- SiVe ab ipso auctore nomen tacite intellectum fuerit,
sive temporis injuria deletum, - Hippobolum vero dixisse, Tel augem his verbis spectari. Pariter fere se res habet in SS. Sqq. quos alii Veterum ad Ρythagoram, alii ad Ρarmenidem pertinere putarunt. Bentleius quidem de aetat. Pythag.
315쪽
p. 37 ed. Lennep. corrigi jussit: 'Pτπ. cim λεγειν 'Εμπεδόκλέα ηΤηλαυγες, κλυτε κουρε - id Ilae recepit Sturrius ; sed conjectura haec est, si nota improbabilis, tamen prorsus incerta. Neque magis certum, e quo poemate hic Versiculus desumtus sit. Ad Physica retulit Sthargius ; haec vero Ρausa Diae de dicata fuisse e Diogene discimus cf. xs. 54); at potuit idem Carmen ad ambos illos scriptum esse, ut putat Sturgius; potuit sane, attamen id parum probabile tam ob Laertii testimonium, quam quia Empedocles in Physicis semper ad unam personam loquitur. Probabilius, Versiculum hunc ex epigrammate quo dam petitum esse. Caeterum mirum sane, si Empedocles in carmine I elaugem ut magistrum suum hoc erat in significat κ Hiη- νωατο) tam honorifice compellaverit, antiquiores Scriptores, Alcidamantem, Aristotelem, Theophrastum, Timaeum, in illius doctoribus et familiaribus memorandis, nullam Telaugis mentionem fecisse, sed seriores tantum cf. supra p. 52.): quocirca mihi hic versiculus paullum Suspectus est, eoque magis, quod ejusdem Telaugis ferebatur quondam epistola de Empedocle scripta, manifesto supposita, Ut ostendi supra p. 4. Caeterum de Tel auge et Theano Vid. Holsten. et Rittersh. in
de ae t. Ρyth. l. l. Vss. 240-245. Ην δε- ἐν κείνοισιν αυηρ κτλ.) Ε quo Ca mine petitum sit hoc elogium, incertum ; nec Convenit adeo inter omnes, ad quem spectet. Quidam teste Diogene, in Ρ armen idem scriptum Contenderunt; Timaeus Vero ad Pythagoram refert; similiter Porphyrius et Iamblichus, qui sane plus fidei merentur quam ignoti quidam testes. Caeterum animadvertendum, Empedoclem de Pythagora hic loqui tanquam dudum mortuo: quocirca ex his Versibus minime effici potest, eo illum magistro usum eSse: Cf. quae supra dixi p. 49 sq. Caeterum Ρorphyrius et damblichus, sensum illorum Versuum explicantes, haec subjungunt:
316쪽
piendum: cf. Apollon. Rhod. Arg. III, 1326. πραπίδιον πλου- του, ut Vs. 354 ; pluribus hoc illustrat Bittersh. in Porphyr. l. l. p. 43. μηκιστον tetigi Supra ad Vs. 11. - quae Sequuntur sic jungenda: μάλιστα ἐπ ρανος παντοιων σοφων Εργω v, Ut judicat Sturgius; deterius Menagius Observ. Laert. I. l. jungit μάλιστα Σοφων muginis Supientum επιηρανος π . εργων. - σοφαεργα signis. doctrinae studiu; usitata locutio: sic ὁμοΠα εργα Vs. 1l0), consuetudo, amicitia; πολεμηue εργα, bellicu Nirtu S
multaque similia. Praesurrem tamen, si legeretur παντων τ ρομάλαττα -- Omnium hominum magime.
VSS. 433-445. ο,ποτε γαρ πασησιν - αἰωνίσσί) P03 Phyri ubπάσησι, Jamblichus πάσαισι. SequeUS VerSuS, καί τε δεκ αἰωνεσσι, abruptus est, ut mihi videtur; Dihil est enim, a quod alius αιώνεσσι Pendeat. Intelligo: καί τε δεκ ανθρώπων . . . αἰ-εσσι σοφίρη μετεχτρεπεν, But aliquid hujusmodi. Sturgius haec verba jungit praecedentibus, ut hunc emciant sensum: Pythagoram Terum omnium naturam perpeXisse Per triginta hominum Secula, per tantum scilicet temporis spatium sub variis formis in terris circumvagatum. Sed nec apta satis est hae C sententia, neque eX Verbis Graecis elici potest. Vs. 446. καὶ γαρ κτλ.) In Plutarcho I. I. vulgo prave Iegitur: καὶ δεῖ παρ' ο δὸ καλου εστιν α κουσαι. ubi δεῖ παρe δὶς γαρ corruptum esse, manifestum. Ostendit id quoque scho liastes Ρlaton. in Gorg. p. 124 Bullia L. ubi haec leguntur:
κ αὶ τρὶς το καλον, οτι χρη περὶ των καλων πολλακις λ εγειν. 'Eμπεδοκλεους τὸ επος, ἀφ' ου καὶ παροιμια' φησι γαρ- καὶ δὶς γαρ, ο δεῖ, καλον εστιν Eνίσπειν.
317쪽
tarChO Correxi ο καλου; sed ακουσα pro λίσπειν haud dubie est memoriae error. Stui ZiuS e vulgato illo proverbio Lm Pedoclis versum ita supplevit: γEρ και τι ἐς ο τι δη καλον εστιν ἐνBπειν.
quod parum probabile mihi videtur. De proverbio ipso vid. Sturg. et Stalib. in Platon. Ρhileb. p. 198 p. 59 Steph.).VS. 447 sq. κορυρας ετερας - μιαυ.) Scaligerum se Cutu S scripsi ετερησι pro Vulg. ετέραις, et ait Ct Ore Wyttenb. pro λ ειν, λογων. Plu tarchus autem, dictum illud memorans, haec addit: Ese tu h κατα) το 'Eμπεδοκλειον ε πειν Οοξ , D κορυζας ἔτερας V ἐασ2τε μετως πρωτοις το προσν κου δετιθεῖναι τελ nunc ergo si interpretem Sequamur, dictum convertit in eum qui in disseret do diversa conne Clit, nec sequitur simplex illud et unum, - sive Empedocles id de se ipso dixerit alicubi, in disserendo liberius divagatis, sive in alterius cujusdam vituperationem ab eo dictum sit. Dictio κορυφασετέρας ετερρεις προςαπτειν, Si formam spectes, Comparari potest cum Parmenidis hocce us. 47: πλα νται κρ αυοι, bicipites vagantur; quod dictum in eos qui in argumentando sibi non constarat.
Habet eliam simile aliquid cum Ρlatonis illo in Phaedon. p. 60 B:
Nr. 449. Uterque hic locus, Aristotelis et Theophrasti, eodem pertinet quo versus 244: eXplicatur ratio, cur pisces, animalia natura Calidiora υπερ πυρα) , in aqua Vivant: ideo nempe, ut naturalis ipsorum Calor aquae frigore temperetur. cf. quae dicta sunt supra p. 234. Verba haec Aristotelis,
γενομενον ευ τι. ξηρῶ μεταβάλλειν τον τοπον εις το υγρον, Con' cinunt plane cum Versu Citalo: ἐυ τετοκυια φυσις μεταείρει ες υγρον. Reliqua aliquantum discrepant et aliorum sortasse VerSuum Vestigia continent, ut hoc Aristotelis: φευγοντα V κτλ. item hoc Theophrasti: τὰ υπερπυρα κτλ.
318쪽
COMMENTARIUSNr. 450. Causa, cur muli steriles sint, explicatur e seminis natura vel potius mistura. Comparatio quae addita est, οἴσπερτω καττιτερω μειχθεντα τον χαλκον, ipsius est Empedoclis, quod apparet ex iis, quae Aristoteles, illius sententiam refellens, addit:
Parationis genere usus est Vs. 208, 265, 222. Nr. 451. Idem placitum tangit Aristoteles Meteor , II, 1,
p. 426 B: Suιοι δs, θερμανομεν ς Φαμ υ πο του ηλίου τῆς γης, οἷον ἱδρωτα γιγνεσθαG τρν θα λατταν) δίι καὶ ἁλμυρ ν εἷναι. Im' probat vero hanc sententiam, ut poeticam magis quam DaturaecoDgruam. Olympiodorus in Meteor. I. l. f. 33 B, perperam Heracliteum vocat hoc placitum. Cum Empedocle concinit
cf. idem II, 464 et 503, ad q. l. Wahes . Simili fere meta phora in Orphicis pluvia appellatur δάκρυα. Διός. Vid Clemens Alex. Strom. V, p. 5 1 Α.Nr. 452. Istud δυσδαίμονα ποτμου Iegimus supra Vs. 345 ;
iterum, θάυατος ἀλοιτης, e deperdito VerSu desumtum est. Vocabulum ἀλοιγές, et cognata huic, ἀλοιτος, ἀλοῖτου ἀλοιτη),αλοιτηεσσα, -ηεις), memorantur ab Etymologo, Hesychio, Pha-Vorino, qui interpretantur fere ἁμαρτωλος, ζονευς, ἀνδροφονος. Secundum Εtymologum factum est epenthesi literae ο ab ἀλιτῶν, peccare; rectiuS dixisset, ab ἀλειτειν, quod idem est, unde ἁλ ίτης, improbuS, SCeleratus: Homer. Il. γ, 28; 0d. υ, 121; huic geminum puto vocabulum ἀλοιτής, et θανατον ἀλοιτην interpretor mortem improbam, vel quia cuncta rapit, Vel quia
improbitatis poena est. Vocabulum ἀλοιτ8e usurpat et Callimachus apud Etymologum; αλοιτος Lycophron s. 136, Citt. a Schneidero in Lex. Gr. Nr. 453. Locum hunc attigi supra p. 59. Vocabula ἀμ- φιβρότν1 et νεφεληγερετης ab Homero desumta, Sed nOVO Se DSu
319쪽
posita; illud Homerus de clypeo, hoc de Iove usurpare Solet. - πολυούματον , παρ recte appellatum: sic Aristoteles de Part. An. III, 2: τὸ μευ κπαρ και ο σπλην βοηθεῖ προς την πε- ψιν τῆς τροφῆς ' ευαιμα γἁρ ἔντα θερμην εχει την φύσιν.Nx. 454. Verba haec, εὶ δs καὶ ταύτα αρβμω, depraVata esse ,
tam metriam quam sensus arguit. Quo autem Spe Clent, Ostendunt addita Philoponi verba: σE στοιχεῖα κατ αριθμὸν τἁ αυτα διαμενειν , elementa numero eadem Semper manere, figura tantum Variari. Hoc Empedocli placuit, quo pertitient Vs. 11 4: ταύτα γὰρ Τσα τε πάντα και ηλικα - S. 122: αλλ' αυτ εστι γε ταύτα - Ad haec loca spectaverit, opinor, Ρhiloponus: quocirca leg. Conjicio, ut dixi: Τσα δs ταύτα αριθμοῦ, Vel, ἱ λικα
ταύτα αρHμω. Credibile est eum, memoriter versum re Citantem , ipsa verba minus ac rurate exhibuisse. Sturgius Vero cum his verbis comparat Ρythagoreorum illud: αριθμιλ δε τε παντεπεοικε, et legendum proponit: --- εἰ δε τε ταύτα αριθμA πάντ επεοικε. Hoc vero a Philoponi sententia prorsus alienum.
Nr. 455. Βαυβὰ memoratur in Orphei fragm. quod exstat apud Clement. AlcX. Admon. Gent. p. 17, relatum in Orphicis ed. IIerm. fr. XVI, p. 4V5, illustratum a Lobeck. Aglaoph. II, 6, p. 8l8 sq. Michael Psellus de quorund. Graec. opiti. p. 139 scit. Lobeck. p. 823.) refert, in Orphicis memorari quoque
Baubo sBabo) quandam, deam genium Ve DOCturnum: ενεστι γάρ που τοις 'Oρφικῶς επεσι Βαβω τις ονομα μενη δαίμων vυκτερι vi , επιμηκης τὸ σχῆμα και σνειώδης την υπαρξιν. Et sane nocturno numini illud D Omen optime congruit, Cognatum quippe Verbo βαυβαν, quod vel sopire, Vel dormire, oscitari notat. Unde sorsitan essicias, Empedoclem Βαυβὰ appellasse non ipsum ventrem κοιλιαν Hesych. , sed Ventris Voluptatem, quae somnolentiam parit. Caeterum in hoc quoque 3gnoscimus illius morem fabulosa nomina allegorice interpretandi: Cf. anno t. ad Vs. 56 sq. p. 181 sq.
Nr. 456. In hac Ρlatonis sententia illud quod primum me-
320쪽
COMMENTARIUS moratur, τὸ μ εν σιγμα ἐστιν ν μιν ad Heraclitum pertinere Constat' quis vero intelligendus sit ille κομψος ανηρ, qui libidinem , propter insatiabilem ejus cupiditatem, quasi τετρημενον, idemque stolidos et improbOS αμυητους Voca- Verit, ab eruditis dubitatur. Schol. Rulin h. p. 1l 9 sq. Empedoclem intelligit, haec ala notans: Σικελικὸς TDιελος)η 'Ιταλι ιος, οἷον 'Eμπεδοκλης. Πυθαγορειος δε ουτος ἐν, υπηρχε καὶ 'Aκραγαντινος ' , . . . Σικελον δs η 'Ιταλικόν φησιν , επειδὴ πλησίὸν Σικελίας ο τε Κρότων καὶ το Μεταποντιον, αι πολεις, ουοέ IIυθαγορειοι διετριβον, αἰ τῆς 'Ιταλιας εισι. Eundem intelligit Olympiodorus. Cum his e recentioribus consentiunt Tie demanti.
et Stali hau m. in h. I. Bissentit Boeckh. Philol. p. 187 sq. qui Ρhilolaum potius significari putat. At in Philolaum,
etiamsi ipsum illud dictum congrueret, Don tamen Congruit hoc Ce Σικελος τις ἡ 'Ιταλαος, quippe quem Metapontinum, Italum Certe fuisse omnes conveniunt. Neutrum probatur Astio in h. l. qui lusum istum Verborum πιθανος, πειστικον, αμυητόν, ab ipso Platone excogitatum putat, quo rhetores, illos persuadendi magistros, irrideret, eumque solita Usum dissimulatione, illud κομψῶ τω aυδσὶ tribuisse. Sed quamvis lubenter Astio adsentiar, ea quae rei augendae gratia ridicule addita sunt, a Platone sieta esse, tamen, quod Praemcipuum est in hac sententia, dictum hocce πίθος τετρηριενος, item BOC τους ανοητους αμυητους, non ipsi certe Platoni, sed Siculo illi homini, quisquis sit, tribuendum pariter ut Praegres' βum quoque istud, το μεν σωμα εστιν σημα, non a Ρlatone iU- Ventum, sed ab Heraclito desumtum est. Jam vero in Neminem hoc alium Disi in vatem Siculum, Empedoclem dico, ConVenire, mihi dubium Don videtur. Primum in quem cora gruit illa a P Pel latio Σικελορ τις η 'Ιταλικος, Disi in Empedoclem , qui natione Sicul us idemque Italicorum stimiliae quasi assinis sui it cf. quae dixi supra p. 44 sq. Deinde istud παράγειν τω οματι, Vorcabula et vocabulorum significationes deflectere, omninoque rhetoricae argutiae Empedocli non alienae . Exempla vidimus