Philosophorum Graecorum veterum praesertim qui ante Platonem floruerunt operum reliquiae

291쪽

1Ν EMPEDOCLEM.

in Eustathio omittitur ποτι apud Arsenium pro hoc legitur αυτ Neque pluris est, quod Pro κουρος τε κορη τε multi in- VerSo ordine legunt κουρη τε κορος τε, ut Athenaeus, Themistius, Ρhilostratus, Cyrillus, Eustathius, Suidas . Major diversitas

est in altero versu. Clemens et Arsenius εἰ, ακι ελλοπος;

rursus εμπορος; Eustathius εμπνοος; Anthologia Bosch. εριπυρος ;deterius Cedrenus: και θι καὶ θαμινος καὶ ε ξ αλος εριπνοος Adde, quod pro θαμνος τ οιωνος τε, nonnulli, teste Oleario in PhiloStr. I. l. πτωμενος οιωυος τε, et Pro εμπορος d. Κulinius in Laert. I. I. conjecit u πυος ιχως, lactes habens piscis. EX ista varietate esse cerit quis fortasse, Empedoclem hunc versum in Carminibus suis bis terve varie scriptum dedisse, ut Sturrius Opinatur. Quidni sane 3 - δὶe καὶ τὴc το καλου, ut Munti Mihi tamen non sit probabile. Ex omni ista farragino duae lectiones prae Ceteris Se commendatit: αλὶ εμπορος, id est propria significatione, αλί,ορος, αλιπλοος, maris navigat0r; Vel εἰ, ἁλὶ Ελλοπος, quod, probatum Stephano, Scaligero, Sturgio, Te Cepi. ελλοπες, ελοπες ελλοψ, ελων) a poetis saepius cog nominantur pisces, ut in Sciat. Herc. vs. 212; Nicandr. Alex. s. 481; de significatione autem ejus vocabuli jam antiquitus dubitatum: alii duxerunt ab γλλεσθαι et O. , quasi 'ἱλλοπες,

utpote ιλλομενην καὶ καθειργομενην την οπα εχοντες, NOCH iri' ferclusi sive muti; alii a λοπίς, squama, το Aum λεπίδωτοί.

Vid. Plutarch. Symp. VIII, 8 Vol. VIII, p. 907 Reisti.); Athen. II, p. 308 B; Eustalli. Odyss. p. 1220, 32. cf. in ipP.

Hesychii in v. Prior interpretatio probata Ρlutarcho et Vulgo recepta eSt, quamquam recte aDimadvertit Casaiab. in Atheta. l. l. P. 538, Ἀλεσθα non proprie significare εὶρ γεσθίει; QUO Circa sλλοπες, si significet muti, potius eXplicandum esge

292쪽

ελλιπεις τηο οπα. Et ita Hesychius: ελλοπε ς ελλείποντες τε ὀπος , τουτεστιν, οι φθογγοι , αφωνοι. Tamen haec quoque derivatio non admodum probabilis. Potius ducatur, ut placet Schneidero in Lex. Gr. , ab ελλος, ελλος, quod Cognatum est Verbo ελω ειλέω, ελBσω), volvo, agito. Sic in 0dyss. τ, 228, ἐλλο e vocatur hinnuleus, propter agilitatem ita nominatus;

plum cyclici poetae, qui diXerat χρυσώπιδες ελλοί. Vid. Athen. Deipia. VII, p. 27T B. Ab 9λλος et factum ελλοι,

ἐλλοπις, hinnuleo similis, i. e. vel ; et ελλοπους, agilis pede , et o lucer. Hesychius: ἐλλ Hellas. et Κust. ελλοποδας, ex Εtymol. M. . η λεξις παρα Κρατίνω, γεγονε δε παρ λ τους Ελλους, κω λεγει κοινως τους νεβρους καὶ τους στρουθους ἡ νεοττους οφεως, ἀπο του αλλεσθαι. re Ctius di Sisset, ab ἔλλεσθαι. Lodem sensu Nicander Ther. 490, ελοπας Vocat ασθευεις εφεις, interprete Schol. Haec potestatem vocabulorum ἐλλος et ελλοπος satis videntur illustrare: nam ελλοπος aut per metaplasmum Prosλλοφ accipiendum, aut mutato accentu scrib. ἐλλόπος pro ἐλλο-πους, ut dicitur ἀελλοπος, αρτίπος, pro -πους, Iliad θ, 409; ι, 505. Nihil enim obstat, quominus ελλόποδες appellentur Pis Ces,

quum similiter serpentes appellati sunt, ut modo legimus. Laeterum vocabulum doctius est quam ut ab imperita manu prosectum putetur. Quod ad sententiam attinet, Veteres in hoc agnoscunt aemulum Pythagorae, quem ipsum cum Empedocle confudit do. Chrysostomus, hos versus spectans, Hom. II in Joann. c. 2; T. VIII, p. 10 Monis. Πυθαγορας δε την μεγιστην

'Eλλαλι καταλαβὼν καὶ γοητείας ἐπιδειἴας εὶδη μυρία, . . . καἰ ἀνθρώπους αφεἰς διδάξοιι τι των ἐπαιδευσεν, οτι Τσον κυάμους φαγεῖν και τἁς των γεννησαμενων κεφαλάς καὶ τους συνοντας επειθεν, οτι δὴ η του διδασκάλου ψυχη v ποτε μεν θάμνος εγένετο , ποτε δε κορη, ποτs δἴ ιχθυς. Idem dictum sugillant

Basilius M. sexaem. VIII, 2; Τ. I, p. 21. Bened. Hermias Irris . Gentil. p. 126 B; Tertullian. de Anim. c. 32; jam ab aliis citati. Imitatur Tibullus Eleg. ad Messalam, IV, 1, Vs. 207 sq.

293쪽

1Ν EMPEDOCLEM.

Vss. 382 sq. λ ωρεσσι λεουτες κτλ.) Etiam haec ad metempsychosin spectant. Sensum declarant Aeliani verba his ver

sibus praemissa: λεγει καὶ 'Eμπεδοκλης την αριστην εἰναι μετοίκησιν τὴν του ανθρωπου, εἰ μεν εἰς-η λῆξις αντον μεταγάγοι,

λεοντα γ ι γ ν ε σ θ α ι, εἰ δε εἰς φυτον, δαφ 1 v. Ratio in promtu est. Laurus nobilissima arborum maximeque divina; de cujus laudibus vid. intpp. in Geopon. XI, 2, p. 289 sq. ed. Nicias. Cf. Vs. 419. Leo autem ferarum rex; de quo similiter Hermes in Stobaei Eoll. Ι, 52, p. 958: H δικαιοτεραι δ' υμ- καὶ την εις το θεῖον μεταβολὸν ἐκδεχομενα, εἰς μευ ανθρωπους, βασιλεῖς δίκριιοι,

Cum his congruit quod Plato Phaedon. p. 81 sq. dicit, unum quemque in talia bestiarum corpora migrare, quae ipsius indolimaxime conveniant. - SChol. Aphthon. hos versus Orpheo tribuit: perperam; Empedocli adjudicarunt jam pridem IIcm- sterii. in Lucian. Diat. Mort. 20; Τ. 1, p. 415; et I a Ichea . de Aristob. p. 85. Caeterum ἐν θηρεσει λεοντ. SCholiaSteS, Te C-tius quam Aelianus A θηρσὶ δε λεοντες; Contra hic melius ενι δενδρεσιν , pro quo ille εν δενδρεσιν. Vss. 384-386. εἰο δs τελος μάντεις κτλ.) Tandem, Post

quam ne CeSSitatis orbem expleverint et varios mutationum gradus percurrerint, in praestantiores evehuDtur naturas, ut reges, Vates, Cet. hinc ad Beos transeunt. Cum his rursus

Comparanda quae apud Ρlatonem in Phaedr. p. 248 D, leguD-tur, ubi animarum lapsum in humana corpora enarrans, alias in deteriora hominum genera migrare dicit, optimas Vero εἰς γονηνανδρος γενησομενου φιλοσοφους quae his pro cimae, εις βασιλεως εννομου ρ πολεμικου καὶ οιρχικου, κτλ. Cf. Hermes in Stob. Eoll. Phys. l. I. Cum postremo VS. Eunu ἁναβλαττουσι θεοὶ - COncinunt fere illa Platonis in Ρhaedou. p. 82 D: εις δε γε θεων γενος μη φιλοσοφε αντι και παντελοῦς καθαρa απιον ου θεμις αφ-

294쪽

27 6

COMMENTARIUS

eundem Empedo Ies vati adsignat. σητροι, Prima Contra morem Correpta, uti us. 433; contra producta eadem legitur us. 435; corripit item Diogen. Laert. III, 45, ut notat SturZ. - προμοι Vocantur h1C ΠΟΠ Solum προ-

ααχοι, ut apud Homerum, sed generatim principes βασιλεῖς, αρπικοί, ut Plato supra appellat); quo sensu idem vocabulum logitur in Euripid. Iphig. Aul. 699. - Ρro ευθεν ἀναβλαστου τι Theodoretus deterius ἔνθ' ἀναβλαστάνουσι. Vs. 387 sqq. ἀθανάτοις ἄλλοι τιν ὁμεστιοι, κτλ.) Haec non minus Profecto νεανικά, quam quae Musaeus et Eumolpus justis pollicebantur; quae tangit Plato de Rep. II, 6, p. 363 C: si δου γἁρ ἀγαγόντες τω λογω κάὶ κατοι λίναντες καὶ ξυμπόσιον

των ὁσίων κατασκευάσαντες , ἐστεφανωμAους ποιουσι του ροπαντα

χρονον γa11 διάγειν μεθυοντας, ηγησάμενοι κάλλιστον ἀρετῆς μ ιτςῖν μέθην αιώνιον. Concinunt in hoc fere omnes poetae; sic Homerus de Hercule Od. λ, 602 :αυτος δε μετ ἀθανάτοι τι θεοῖσιντερπεται εν θαλίης. Similiter Hesiodus de aureo hominum seculo, Op. et D. VS.

112 sqq. Pindarus de beatis, Olymp. II, 67-74. cf. 4stii comment. in Platon. de Rep. p. 401 sq. adde quae apud ipsum in Ρhaedon. p. 69 C, de initiatis praedicantur. Eliam illud,

bonos post mortem ad Beos evehi, Vetus et pervagata fuit opinio: sic Hesiodus jam l. l. Vs. 122, de aureo illo genere praedicat. τὸ ι μευ δαιμονες εἰσι, Δῖος μεγάλου δια βουλάς. quo spectat Ρlato Cratyl. p. 398 B. Praesertim appositi sunt ultimi illi versus ex Aureo carmitie: δ' απολε ιας σοῦμα ἐς αἰθέρ' ελευθερον ελθης, εσσεαι ἀθάνατος, θεος ἄμβροτος, ουκ επι θνητος. Ceterum in Empedoclis versu primo pro su τε τραπε ις Luεeb-ΡerPer3m αυτο τράπε ι, quod significaret soli epulantes. Alter Versus a Scaligero ad Steph. Poes. phil. emendatus est, quum Vulgo vitiose legeretur ita: ἐόντες ἀνδρείων 'Aαποκληροι

295쪽

αm1ρεῖς. Pro Aχαιων jam Steph. ed. VOX απόκληροι tamen in Scaligeri uis. Leyd. retentum est, puto, Calami vitio: Damαποκηρος ακήριο o, futi immunis, etsi alibi non legatur, tamen

simili significatione supra VS. 233: ευνιδὸς ωμ . Vss. 389-400. 'Ω φαοι - βάξιν.) Versus illos principium fuisse τῶν Καθαρμων, testatur Laertius VIII, 54: αυτος

εναρχόμενος τωυ Καθαρμῶν φησιν v Ω φιλοι, si μάγοι αστυ κτλ. Animadvertendum Empedoclem hic cives seu populum alloqui in physicis contra semper ad singularem personam, PauSaniam,

loqui: cf. vss. 86, 101, 113, 324, 150, 164, l82, 250. Unde

essici licet, etiam alios locos, in quibus plurali numero utitur, ut Vss. 40J sqq. 416-422, non e physicis, sed carminibus lustralibus esse petitos. Nec mirum: Carmina etiim haec Doriunt vel paucis, sed multitudini et populo destinata erant. Illud autem, e quibus hi versus desumti sunt, Carmeli poeta quasi vaticinaDs in conventu quodam principum Agrigentinorum hi enim habitabant αυ ἄκρα πολευς vel ipse recitasse Videtur

vel scriptum ad eos misisSe. Vs. 389 sq. οἰ μεγα ἄστυ - ακρα πολευς κτλ.) Laertii Cod. ind. vitiose: ἡ μεγα. Verba si C jutigenda: ο ὶ καταναιετε αστυ ξανθου 'Aκραγαντος. Λ Cragas Dominatus erat et motis in quo urbS Sita, et flumen eam ulluens. Hic si uineti intelligitur; similiter Pindarus Olymp. II, 10, Agrigentum vocat ἱερον οἴκημα ποταμου. Huc Spectat sortasse illud quod apud Laert. VIII, 63, his versibus adscriptum est: μέγαν του Aκράγανταειπεῖν φησι Ποταμιλλοι, επῶι μυριάδες αυτὸν κατωκουν. qui e sic corrigenda puto: μέγα9 δε του 'Aκράγ. ε Τυριι φησιν , επεῖ et Ποταμίλλα mutandum in ποταμον αλλοι uti cod. Palat. habet , idque, tanquam glossam VOCabuli 'Aκραγαυτα , in marginem rejiciendum. Fluvius autem ille, teste Aeliano Var. Ilist. II, 33, sacror erat Agrigentinis et formosi juvenis specie πα&ι ωρα Aa εἰκάσαυτες) Cultus: Unde fortasse cognominatus est, vel

296쪽

COMMENTARIUS

etiam ob aquarum colorem, ut flavus Tiberis, Is orat. Od. I, 2 pr. Intelligitur inde, perperam Bergilium pro ξανθου corrigi Voluisse ζαθεου 'Aκράγαυτος. - 29 ακρα πόλευς edidi Secutus Stephan. Scaliger. Menagium, Anthologiam. Editiones et co-

λξως, πολευς, ποληος, πολιος. Vid. inipp. in Laert. I. I. et

Bosch. in Anthol. T. IV, p. 383. Sturgius edidit πολιος sicut Villoisonus scripsit Iliad. β, 811), πολευς Vero, ut Aeolicam formam, sprexit; tametsi idem usurpat Theognis us. 276 758 Vel ch.). cf. Maittair. de Bial. p. 248 sq. ed. SturZ.

Empedocli istam formam non magis abjudicare ausim quam Vs. 32d φιν pro σφιν , et mOX υμπιν Pro υρειν. - αν ακρα πόλευς est idem quod ἐν πολει ακρη , ubi habitabant principes et reges cf. Iliad. 31P. Vs. 391. ξεινω9 HΠίιοι λιμενες κτλ.) VerSum hunc, quem Diodorus separatim memorat, ab Empedocle in Iaudem Agrigentinorum dictum narratis, Sturrius hic interposuit; quo loco aptior eSSe nullus poterat. --λιμAsς iidem qui vulgari Consuetudine ἴεινοδόκοι appellantur; congruum his adjeci. αΠειοι, laudo digni, generosi. Berghius Vero corrigit αδοί ξείνων), Parum recte : Dam licet centies occurrat ξεῖνοι αἰδοιοι, hic tamen illud epitheton non tam in ξεινους conVenit quam in ξεινο- s. Agrigentinos, quorum laudes praedicantur. Sed puta erit forsitari, αἰδοῖοι parum recte jungi Cum λιμενες; at ita saepius poetae figurato Domini addunt adjectivum proprium, in quo est quaedam dicti ODis δριμυτης, quam Veteres etiam in Empedocle agnoscunt. Multa hujus generis e Tragicis et Lyricis stoelis conquiri possint exempla; pauca, quae subeunt, e Pindaro asterum: Olymp. II, P, Theronem Agrigentinum appellat ευωνυμων πατερων αλτον ὀρθοπολιν. Ρyth. I, 50, regnum VOCat πλούτου στεφανωμ' ἁ γ s ρ ωχον. Pyth. X1 19, orasulum Delphicum praedicat γEς ομφαλον ὀρθοδίκαν. His locis ad jectiVa ὀρθοστολια et Cetera proprie non conveniunt nominibus κτον, στεφάνωμα, εμφαλος, quibus junguntur, sed personis

297쪽

1N EMPEDOCLEM,

rebus vo intellectis, Theroni, cet. Similiter h. l. αἰδομι spectat ad cives Agrigentinos. Vs. 392. ἐγώ, γ υμμυ-κτλ.) υμμιυ dedi e Philostrato ct Suida, probante Menagio; ceteri ἱμυ; itiose Cedronus: εγω π εἰ H Dος κτλ. υμμιν per pleonasmum, ut dioi solet, adjectum. - θεος αμβροτος ουιο ετι θνητος , dicitur quoque inversiculo Aurei carminis supra citato sed Empedocles jam vivus sibi honorem adeptus videtur mortuis debitum. Vs. 395. στεφεσω τε θαλύχις legitur in Anthol. apud Stepti. et Scaligerum; multi θαλειας; Menagius et 8turZ. θαλελς. Vs. 395 sq. τοῖσιν ευτ ιιν 7κωμαι κτλ.) Verba Si C Juia

gantur: τοῖσιν ευτ αν ta laesa αι ἐς αστρα τηλ- , σεβιζο ιαι δμαανδρ. - τοῖσιν refertur ad Prae Cedens πασι, quemadmodum

Verbo Dεσθαι saepe dativus commodi, qui appellatur, jungitur; αμα autem hyperbaton facit, ut interdum sit, c. g. in Herodot. IV, 160: κτι υτες ν αμα αὐτην, απιστασι ριπο των Κυρ*1ναιων τοὐς Λίβυας , Pro κτι ντες V αυτην, αμα α πιστασι γοτλ et saepe alibi. s. 398 sqq. οἱ V ἐῆ υουσων κτλ.) Laert. et Anthol. οἱ δε

τι νούσων παντοιων ἐπυθοντο κτλ. Omisso medio Versu , δηρον χαλεπησι κτλ. Clemens Vero hunc locum memora iis dicit: παρακολουθεῖυ τε αὐτῶ ελεγεν, τους μεν μαντοσυνων κεχρημενους,

τους V ε ι νουσον σιδηρον επι νουσοισι δηρὸν) δ ἡ χ α λ ε π ο7s ιπε πα ρ με νο υς - ΕX abruptis his et depravatis Clementis verbis optime Ilerghius versum illum esse cit, quem edidi: δηρουχαλεπησι πεπαρμένοι αμφ' οδυγησιν. - Αd dictionem illustrandum

adhibet Archiloch. in Stob. Floril. 62 , p. 392. in Gaissordii Ρocti. Ain. Gr. T. III, p. 104 ed. Lips. et quae ibi plura

Contulit Jacobs. Versus autem ille, quum mediae sentetitiae interjectus sit, quam facile eXcidere potuerit, Demo non Videat. -- Caeterum οι ν ε ι νουσων, Pro οι δε τι νουσέων, recte jum a Sturgio editum.

298쪽

COMMENTARIUSNam ευηκῖς duplicem habet significationem, acutus et vigens S. Valens; priore significatione vulgo usitatum suti et simpleκηκες, teste Hesychio, quamquam rarius); neutra vero in h. I. conveDit. Sed possit etiam notare medicabilis Vel medicans , quo sensu occurrit δυσηκης. Hesychius: δυσηκε, δυσακη, δυσία- τον. HOC quidem Sen Su, quamVis inusitatum, posset h. l. explicari medicantia verba, quod ad remedia morborum spectet. EmpedoCles tamen non solum de morborum remediis, sed etiam de vaticiniis loquitur: in utrumque quadrat βάξις ευηχQ. Nam ευηχης et Proprie notant Sonitu S. auditu gratum vel ingratum, quo sensu hoc supra Vs. 293; itide, aucta verbi potestate, δυσηχῆς notat detestutus, horridus: ut πόλεμιος, θάνατος, apud Homerum; φονος δυσηχης, caedes nefando, in Emped. Vs. 416; ergo contrarium significabit dulcis, propitius, quo sensu Pariter ευφημος usurpatur, idque Cum V cabulo βάξις optime congruit. Ecce vero Hesychius habet: ευηκες, ευηκοου. apud quem tamen Don dubito quin corrigendum sit ευκχες, sive ipsius LeXicographi sive Iibrariorum incuriae vitium istud tribuendum sit. Vs. 401 sq. 'Aλλα τι τοιον δετικει. κτλ.) Etiam his versibus, quos Sextus post Praecedentes citat, suam Empedocles

extollit praestautiam; sortasSe eta eodem Carmine ac superioreS sunt desumti. Certe istud τοιήδε apte referri potest ad artes illas, quibus modo gloriatus est. - πρησσων SCriPSi Pro πράσσων e consuetudine Homerica, similiter supra Vs. 82 legitur ἄπρηκτον. Ss. 403-405. ου πέλεται - απλετου αυγῆς ) Prae Clara Sententia, ad quam illustrandam non alietium erit Aristotelis l. l.

verba hic describere: εστι γλρ, ο μαντευονται τι παντες, φυσει κοινον δίικα και ἁλσιον, κριν μηδεμια κοινωνια προς αλληλους η

υεται λεγουσα, . . . .

ου γαρ τι νυν τε κἀχθες, αλλ' αεί ποτε

299쪽

IN EMPEDOCLEM.

γἁρ ου τισὶ μεν δίκαιον, τισὶ δ' ου δίκαιον, D ἀλλα τομεν πάντων νομιμον κτλ. V Primum Versum: ου πέλεται τοῖς μεν θεμιτον τοδε - e notatis Aristotelis Verbis effinxi ad exem

plum Sturali, qui dedit:

ου πελεται τοῖς μεν δίκαιον τοδε, τοῖς δ' ἀθεμιστου. το πάντων νομμον, ut eX Aristotele discimus, spectat ad caedis abstinentiam, et intelligi videtur commune jus vitae et animae, omnibus animantibus a natura tributum. Sic de Ρythagora Laertius dicit VIII, 13, eum Vetare, απτεσθαι των ζωούν, κοινον δίκα ιο ν ημῖν εχοντων το ψυχῆς. Eodem spectat Sext. Em p. adv. Math. IX, 122: οἱ-ουν περι Πυθαγοραν καὶ τον 'Eμπεδοκλεα καὶ των 'Ιταλων πληθος φασι, μὴ μονον ημιν προς αλληλους καὶ προς τους θεους εἰναί τινα κοινωνίαν, ἀλλὰ καὶ προς τἁ ἄλογα τῶν ζωων Ev γἁρ υ π ά ρ χε ιν π νευμα το λὰ παν- τος του κοσμου ληκον ψυχης τρόπον, το και ενουν ημας προς ἐκεῖνα λοπερ και κτείνοντες αυτὰ . . . ἀσεβησομεν. Ergo commune illud jus pertinet λά τ αἰθερος, i. e. per aerem es. annot. ad VS. 105.), quo omnes animanteS Vescuntur, διάτ αυγῆς , per tu Cidum c0elum ut v s. 127 , in quo Dii degunt. Scaliger ad vocabulum αυγῆς in margine annotaVit leCt. αυ γῆς. Codices variant ; hoc perperam recepit Behkerus, quem plures sunt secuti, qui loci sensum parum habuerunt perspectum. ηυεκεως Pro διηνεκείους, ab Empedocle fortasse inductum, ut putat Hermanti. Elem. do C tr. metr. p. 54; Certe ante eum in D ullo scriptore reperituri Postea Plures usurparunt, ut Aratus et Nicander. VS. 406. νηστευσαι κακοτητος. Dictum μεγα καὶ θειον, ut ait Plutarchus: jejunium, Vulgo in καθαρμοῖς Praecipi solitum, non tam ad corporis quam animi castitatem reserendum docet. Simili modo Euripid. Bacch. 23 sqq. laudat eum , qui τελετὰς θεῶν

ει ὰς, βιοτEν ἁγιστευει, καὶ θιασευεται ψυχάν.

300쪽

COMMENTARIUS duxerim, ostendent ea quae supra animadverti ad us. 389-400. Verba sic jungenda: πιστιος ὁρή, εἰς Φρενα ἀργαλεη κοῖ δυσγλος τετυκται ἀνδράσι. Bictio πBGος ορφιν, εἰς φρενα similis est ei quem modo habuimus Vs. 358: Πειθους αμαἴιτος εἰς 'ρένα. τετυκται idem Valet quod εστί, quo sensu Saepe occurrit apud Homerum. Itaque Sententia verbum de verbo sic reddenda: nolestus admodum et invidiosus est hominibus sidet impetus sive incessus in mentem. Credo, Empedoclem spectasse ad facta sua divina, quae, ut invidiosa, ab hominibus non facile creditum iri intelligeret. Concinit fere cum hoc dicto nota

illa Thucydidis sententia, II, 35: μέχρι γὰρ τουδε ἀνεκτοὶ οἰεπαινοί εἰσι περι ετερων λεγομενοι, ἐς oσον αν και αυτ ς εκαστος τριι ι κοινὸς Aum δρaσαί τι ων ηκουσε τω δε ὐπερβάλλον αυτων φθονουντες κρῖ ἀπιστουσιν. Similis color est in Empedoclis uss. 84-86. Caeterum in primo versu Cum Sturgio

scripsi οτ ἀληθελ, quod Hoes chelio debetur; vulgo vitiose ἔκ et ἀληθείη; ed. Colon. ἀληθελ. in secundo versu Steph. item viliose εγωγ εξερεω pro ἐγω εξ. s. 410-416. Μορφh9 V ἀλλάξαυτα κτλ.) Poeta a ictima Tum Caede homines deterr ias, ejus facti crudelitatem his ver sibus pingit. Victimas qui caedit, caedit suos ipse cognatos , Parentes, liberos, in brutorum corpora mutatos. E lustralibus

Carminibus versus hos excerptos esse, tam Propter argumen' tum quam dictionis colorem probabile. Cum his comparandus Ovidii locus, Met. XV, 25, quom supra ad Vs. 364- δῆγjam tetigi, ubi similiter Pythagoram loquentem inducit.

Empedoclis verba apud Sextum DODDullis partibus depra-Vata Sunt, quae correxi. Prima verba: Μορ hu δ' ἁλλάξ. . . νηπιος, betae se habent; nam Origenis lectio: καί τις φιλον υἱον ἀ. σφάξει, manifesto ex incuria fluxit memoriter Verba recitantis ; deinceps Vero Sextus Pergit: μεγα νηπιος οἱ πορευνται λατσομενοι θυοντες, o V ἀνηκουστος ομοκλεων, σφάξας, εν μεγάροι τι Haec manifesto Corrupta. Quinam Suniisti οἱ My an puter et silius' non seri sensus. Ergo Pater cum

라틴어 텍스트