장음표시 사용
321쪽
in nominibus propriis ' Ακρων et Παυσανίαe, Vss. 433, 435; item
in ηλιος, VS. 18 V, ubi Cf. annot. - Ρorro argumentum illius sententiae Conveniens, ut mox Ostendam. vi S alia accedunt.
Empedoclem tacite hic a Platone significari, vel ideo probabile est, quod ille Gorgiae, qui huic dialogo intererat, magister fuit, atque adeo illius argutiis irridendis simul ipse Gorgias leniter per stingebatur, ut recte animadvertit Sta libaum. Praeterea uti hoc Ioco, sic et alibi Heraclitus et Empedocles conjunctim memorantur, ut Soph. p. 242 B, ubi dicit: καὶ
significant. Denique Don est nihili putata da veterum interpretum, Olympiodori et Scholiastae, auctoritas, qui si per se Parum locupletes auctores habendi sunt, at haud dubie ab antiquioribus illud hauserunt. Quod ad sententiam attinet, etsi dissicile est stricte distinguere, quaenam ipsius Sint Empedoclis, quae a Ρlatone addita,
Sine dubio lamen verba αμυητοι et τετρημενος ad Si Cu- Ium Sapientem reserenda. Probabile mihi videtur, Empedoclem, ut religiosum hominem et mySteriorum Patronum, αμυητους VOCISSe demente S et miseroS, eosque, ut est in Danaidum subula , sin Xisse velut aquam sui dentes in dolium pem
forulum πίθου τετρη φιλου), quod insatiabilem libidinum cupidi talem significat. Haec sic tio ab ingenio poetae squalis fuit Empedocles) fabulas allegoricu interpretantis haud aliena;
Deque vero e veterum judicio abhorret a subulae .ensu. Similiter in celobri Polygnoti pictura praeter multa alia pictae erant duae mulieres, φέρουσαι ἱ δωρ ἐν κατεαγοσιν ὀστρακοις, qui bus addita ei ut inscriptio, εἶναι σφας ταυ ου μεμυηριευων α μυητων .PAUSID. L. X, C. 3l, S. 2. Cf. Creuger. Syrii hol. T. IlI, p. 48 led. Se C. Ceterum quam mi Sera haberetur in inseris των αμυητων
sors, declarant nota Ρlatonis dicta in Ρhaedon. p. 69; cf. Emped. s. 420 sq. Haec satis ad Empedoclis sententiam illustrandam ;
322쪽
COMMENTARIUS quae ad Platonem attinent, accurate explicuerunt Staith. et Ast. in h. l. Unum addam, Platonis haec Verba spectare Longinum de Inveni. in Rhett. Gr. ed. WalZ. Vol. IX, p. 5 6.Nr. 45T. Num conjectura a me proposita probabilis sit, non ausim dicere; est certe Aristotelis sententiae Congrua, quod non potest dici de Sturgii emendatione svs. 211ὶ quae talis est: ἐξ αρθροιν δυοῖν καρπος συμπηγνυτα ala Nam καρπος, pars manus, ab hoc loco alienum; agitur de junc
Nr. 458. Empedocleam hanc dictionem memorat Hesychius: δυσμας βιου, τω τε ι τ Illustrant Alberti in h. I. Boisson. in Marin. Vii. Ρrocl. not. p. 105, 148; Ast. in Pluton.
οἱ 'Aκραγαυεινοι κτλ.) Idem dictum paullum immulatum Ρlatoni tribuit Aelian. V. H. XII, 29. Conser illud Horatii Od. II, 18: sepulcri immemor, Struis domOS.'Eρωτηθείς, τι κτλ.) ΡrO οεισθησομm corr. ἡ θησομαι, quod oppositum sequenti αχ-ομαι, et notetur Verborum παρήχησις, quam tetigi p. 62. Φατι, κυνος ποτε κτλ.) Spectat hoc ad Dotum illud placitum: το ομοιον προς το ομοιον. NeSCio Vero, an non potius in Empedocleae Sententiae irrisionem compositum, quam ab ipso editum sit. 'Eμπεδοκλης ὁ φυσικὸς κτλ.) Idem dictum, sed alio modo, resert Laertius IX, 20; cujus verba exposui in Xenoph. reli. P. 87.
323쪽
325쪽
BL VERI COGNOSCENDI FACULTATE. Empedoclis philosophiam expositurus illud maxime praecipiendum duco, quod supra in vita ejus et ingenio adumbrando animadvertimus, illum non magis fuisse philosophum quam poetam, atque 3 deo omni una fere, qui apud Graecos de rerum Natura Carmina SCI iΡSere, ποι τικώτατον. . Elatioris animi spiritus et
poetici ingenii color, qui tum in Vita ejus rebUSque, tum Clarius tu versuum reliquiis cernitur, idem per omnem ejus philosophiam est dis usus. Sententias suas et placita interdum ita enuntiat, ut potius divino instinctu quam meditato rationis iudicio ea esseri evideatur; naturae elementa et prinCipia, quae animo ConCepit, tanquam imagines Viventes ac divinas i format; denique tota ejus ratio talis est, ut dubites, utrum poesi an philosophiae propior sit. Η0c jam statim apparet in carminis initio, ubi inter alia de veri cognoscendi facultate agitur; quae qua CS'tio cum ad Omnem philosophiam pertineat et ab ipso Empedocle in Ρhysicorum exordio, ut videtur, PI OPO 'Sila Sit, nunc, priusquam ad physica aggredimur, a nobis explicabitur.
326쪽
Magna illa et pervagata quaestio, utrum in naturae Verique indagatione plus Sit sensuum testimonio
an rationis iudicio tribuendum, iam antiquitus philosophantes quasi in duas divisit partes. Quamquam
veteres illi noti sic ut seriores subtiliter de hoc disceptarunt, utrum Veri κρ ιτ ηριον in sensu an in recta ratione positum sit quod nonnulli iis tri buere ; Academicorum fuit haec formula, Veterum Sententiae Parum Consentanea, quippe qui nec dis Crimen , quod inter Sensus et rationem intercedit, subtiliter distinxerint. Illi magis animi voluntate vel ingenii instinctu quam subtili argumentatione hancillamve rationem sunt secuti. Quae hac de re fuerit Empedoclis sententia, quae philosophandi ratio, Carminis exordium significat.
Queritur ibi poeta de veri cognoscendi dissicultate:
angustus esse ingenii facultates, mentem curis hebe tatam, breve vitae Spatium: quibus rebus essici, ut homines universam Daturae vim perspicere τὸ Ουλονευρεῖν) non valeant Τ. Deinde Deos invocanS preCatur, ut mentem suam divino amatu moveant, CaSto ex ore purum sapientiae flumen emittant, ipsumque quasi religionis curru ad sapientiae arcem evehant R. Ium ipse sese vel potius Musa eum hortatur, noveri cognoscendi dissicultatibus deterreatur, sed Sapere audeat; monetque De in naturae cognitione Sen Suum
visis Credat, Sed potius unumquodque, quale Per Seest, indaget β.
327쪽
Haec fere sunt quae in Empedoclis versibus abrupte leguntur, e quibus tria potissimum colligi possunt:
primum, abStruSam CSSe et arduam homini Daturae cognitionem; P0rro, ObSCHI OS et fallaCOS SODSUS , res que alias saepe iis Videri, aliaS reVera eSSe; denique, Don humana ope, Sed di Vino potius instinctu sapientiam pari, eamque adeo Cum Sanctitate et modestia
Horum primum et alterum saepius tangit Cicero in Quaesit. Academicis, unde discimus, Academi COS vel Scepticos potius, Dominatim Arcesilam, ut aliorum veterum Sic Empedoclis quoque dicta in suam sententiam interpretatos esse, quasi ille Statueret, D nihil cognosci, nihil percipi, nihil sciri posse: anguStos sensus, imbecillos animos, brevia curricula vitae, detiique Domnia tenebris Circumfusa HaeC, quamquam ex ipsis Empedoclis verbis ducta, tamen non parum aucta Sunt. Restrictius Lucullus illis contradicens β: DIsti philosophi, inquit, ruro admodum, quum haerent aliquo loco, eXClamant quasi mente incitati, Empedocles quidem, ut interdum milhi furere videatur si furere de poetico ardore intelligas , abstrusa esse omnia, nihil nos sentire, Dihil Cernere nihil omnino quale sit posse reperire.'' Quam JUamne haec quidem plane respondere videntur Empedoclis sentetitiae; in versibus Certe ejus, quos antiqui hac de re proserunt, non dicit nihil cognosci p08se, Sed universum perspici posse negat; de hoc praedicat:
328쪽
DE EMPEDOCLIS ουτ επιδερκτα τα δ' ανδρασιν ρυτ' Eπακουστα ρυτε ν cuet ρι πτα. q. Recte autem Lucullus in tota hac sententia magis elati animi spiritum quam rationis judici um agnoscit; quod multos fugit, qui perverse Empedoclis dicta ita prorsus interpretati sunt, quasi aliquem
εἶναι , τον δε ἀνθρώπινον εξοιστον. i. e. BEmpedoclem veri criterium posui88e non in Sensu, sed in recta ratione; hanc autem duplicem esse, vel divitiam vel humanam; alteram licere in vulgus efferri, alteram non licere.'' Haec, quamquam essectu ex Empedoclis dictis, tamen menti eius non plane
Consentanea Sunt. Primum, quod ad Sensuum et rationis discrimen attinet, Empedocles, ut diximus, id parum distincte habuit perspectum, quod OStendunt ea, quae de intellectus natura docuit: e quibus contrarium potius sequi videtur, ambo ista nihil disserre, sed cogitare atque sentire idem esse β. De hoc accuratius infra, ubi de animo disseremus. Deinde, etSi interdum jubet, merite, Hon oculis CornCTE', a non tamen eXCueCut DOS Empedocles, non orbat sensibus 'ut Ciceronis verbis utar δ', i. e. eorum sidem in rerum
329쪽
Datura cognoscenda non ornuino tollit. Judicavit tantum,SeDSUS parum Valere ad universi vim, principia et leges perspiciendum; haec non Oculorum visu, Sed potius mentis acie cerni. Denique, quod duplicem rationem distinguunt, alteram divinam, alteram humanam, id referendum ad Empedoclis Sententiam, quam modo tetigi, anguStum esse ingenii humani Captum, rerum arcana vulgari intellectui abscondita, nec nisi divinae mentis afflatu agnosci. Ex his, quae eXpOSui, Uni VerSe, quae Sit Empedo clis voluntas, quae philosophandi ratio, essici potest. Quum videret, imbecillos esse sensus, infinitas et instabiles naturae res, judica it, non Sen Suum sacultate, non rerum naturalium indagatione naturae cognitionem pari, sed mentis acie defixa in mundi speciem quasi divinitus animo oblatam. Hanc ille in tuens, ad ejus exemplum et Similitudinem rerum Daturam de scripsit. Quocirca nota mirum, Si EmpedOCles, quamvis diligens Daturae indagator, interdum tamen paruman X te curaverit, D Um Cogit Bla Sua et mentis uotiones cum rerum Sen Sibu S SubjeCtarum Datum plane Cougruant δὲ, -- Sed menti S Spiritu incitatum interdum ita
ti) Ideo perstringitur a Galeno περὶ ἁπλ- φαρμ. κράσ. II, Prin C. T. XIII, p. 30 sq. Chari. Locus longior est; praecipua excerpsisse susticiat: δε, cis προς θ εῶ ν , ἐγω τυν ὰρζάμενος ω δέ πως λεγε ,
330쪽
loqui, ut potius vatis instar oracula fundere quam rationis placita enuntiare videatur δ*. Praeterea haec mentis elatio et color poeticus ut sententiarum sublimitatem auget, ita perspicuitati aliquantum obest. Quum enim mundi principia, vires motusque informet ad ΠOtiones animo ConCeptas, eaque porro non ratiOCinando explicet, sed tanquam imagines adumbret et Velut praesentia in conspectu ponat, dissicile interdum interiorem ejus mentem agnoSCere, rationiS C sata a poeticis figmentis juste discernere. Quod quo rectius facere instituerimus, eo melius Empedoclis philosophiam cognoscere et aestimare licebit.