장음표시 사용
361쪽
343 δὴ 'αλλα τρία xkυχρα. Similiter alibi Empedoclis principia facit ψυχρον καὶ θερμον β'. Haec tamen di visio a serioribus interpretibus inducta, quamquam Empedoclis placitis non repugnat, haud tamen plane
cum iis concinit; tantum teneamus, quod Aristoteles ipsius testimonio usus addit enim: λαβοι αν τις εκτά, ν ἐπών) assii mat: Empedoclem in formanda rerum
natura quatuor elementiS usum tamquam duobus, quorum unum eSSe ignem, alterum terram et quae terrae Cognata, aquam et aerem; praecipuas
autem elementorum qualitates fecisse calidum frigidum, aridum humidum, quibus Varie Confu- Si S ac temperatis, naturarum diversitatem essici i. Praeter illas autem quas diXimus, alias etiam qualitates elementis attribuit. Non sinXit ea tanquam
informem inertemque molem, quae eX terna aliqua
vi impelli debeat, sed motum ipsis et sormam indidit,
sicut et alii veterum ea informarunt δQQ. Vult enim, suopte motu elementa et locum Sibi quodque suum delegisse, et porro Suapte Vi Varia Corpora, Varia S
99) Themistius in Aristot. Phys. I, L 19 A; Alexander apud Simplic. in Pitys. I. f. 41 Α; in Schol. Arist. p. 338 b. Plii topon. in Aristo t. de Gener. et Interitu, II, f. bo B; idem in Phys. I, C, p. II; ΙΙ, Η; p. 13 et alibi.
) Perperam autem nonnulli voluerunt, Empedoelem reliquis elementis praestantiorem fecisse ignem. In naturae quidem descriptione huic ut acriori et celeriori majorem tribuit actionem, ut infra videbimus; ipsa Vero elementa per se aequalia statuit. Origenes Philos. III dicit, secundum Empedoclem ignem et aquam, alterum ut agens, alterum ut patiens, inter se opposita esse. At haec distinctio ab illius mente Prorsus aliena est, quod Vel sequentia indicant, et e schola Peripatetica deprompta. Vid. Aristot. Meteor. IV, I, 4.
1003 Cis quae dixi in Parmenid. p. 227 sq.
362쪽
figuras naturasque es licere , ut postea videbimus δ φλ. Neque tantum motum, sed etiam SeDSum, Vitam
animamque iis tribuit, teste Aristotele, qui tam de plerisque veterum quam de Empedocle dicit: ουτοι δη
λεγουσι την τίους αρχας , μEν πλείους ποιουντες τὰς αρχας, οἱ δε μ ιαν ταυτην , ωσπερ 'Eμπεδοκλῆς si εν Εκ των στοιχείων παντων, Εἰνία δε καὶ ε καστον χνυχην τουτοὐν δ φ . Cen Sebat tam Corpora quam anima S elementis QSSe Conflatu, neque animalium solum et hominum, sed etiam deorum. Ex elementis enim facta et formata omnia iam divina quam humana. Itaque unumquodque horum dixit aut malum et animam, materiem a mente non disjungens δ*δ. Quin etiam ex Aristotelis aliorumque testimonio δ*- elementa Deos fecit, unde et divitiis nominibus appellavit, ignem Jovem, aerem Iu non em, terram Haden,
Haec de elementis dicenda habui, quae paucis Comprehensa huc fere redeunt. Mundi principio unum fuisse omnia; inde quatuor eXStitiSSe natura S, rerum
iot) Cf. supra dicta p. 39 sqq. io 23 Aristot. de An. I, 2. p. 478 Η, citans Empedoclis uss. 32I sqq. Idem tangit de An. I, 4, b; Gener. et Corr. II. 6. p. 40b B C; de quibus infra. 1ο3 Joh. Philopon. in Aristot. ll. C, I, et passim, cit. Sturgio, P. 208 Sq.
perperam distinguit, dicens animam ab Empedocle haberi non ipsa elementa, sed elementorum harmoniam, συνθεο S. λογον. 104 Aristot. de Gener. et Corr. II, 6. p. 4o4 Η. Cicero N. D. I, I 2:BEmpedocles . . . quatuor naturas, ex quibus omnia constare Vult. divinas esse censet. V Quae autem his addit: v quas et nasci et exstingui perspieuum est et senSu Omni carere' ' - e Ciceronis, non ex Empedoclis mente dicta. Stobaeus Ecl. P. I, 3. P. 6O. Ηeereri.
363쪽
345 elementa, non nata tamen illa, Sed aeterna, quippe quae, pariter ut sphaera, fato AC DOCUSSitate ConStarent, et quorum originis nullum cogitari posset principium. Elementa illa secit inter Se aequalia, unumquodque
per Se ConStanSi Singulorum tamen naturam et quasi ipsorum inter se terminos non diligenter circumscripsit. Illa sunt rerum Omnium tam divinarum quam humanarum radi CeS, quae tum Ceteras naturae qualitates quam Sensum animamque in Se Continent. IpSa autem non Sicut reS Daturae mutantur et Variantur, Sed
stabilia sunt et individua; quum elementa intelligeret Don Crassam materiem, Sed hujus veluti species sive notiones mente EXPreSSas, Corporea faece fluxuque immunes. Denique eadem Deos praedicavit, noumagis poetarum et phySicorum more quam suo tu dicio, quippe quum ab his totius mundi Daturam omniumque tam divinarum quam humanarum rerum originem repeteret.
364쪽
Do Amicilia et Discordia. Elementis accedunt naturae vires, γλία, et NE&ος, utraque jam saepius a nobis commemoratu, de quarum
potestate et mutiere nunC aCCuratiuS.
Ut Empedocles primus naturae materiem in qua tuor elementa distribuit, Sic primus quoque Vim Da turae agentem in duas divisit partes, Amicitiam et Discordiam. Testis Aristoteles: 'Elχπεδοκλ ζ wθν
λαο ε ηνεγκεν , ου μ ιαμ ποι- ας την τες κιν9Eως αρχχν, αλλ' ετερας τε καὶ Βαντιας δ*q. Utriusque quidem vim in mundo maXimam eSSe, Deque minus in rerum natura quam in hominum et animantium genere tam συμπάθειαν partium quam αντιπαθειαν obtinere, iam antiquiores agnoverant. Sic Ρarmenides Venerem vel Amorem principem natUrae auctorem Appellat; idem Discordiae quoque fecit mentionem; Heraclitus Bellum induxit omnium rerum parentem y 07.
Empedocles vero ambo illa principia jurixit et pari potestate in mundo esse voluit, facile intelligens, si
io 7) i l. Parmen. Carna. reli. Vss. 127 et 13I ; et quae hac de re disputavi P. 23O-234. Heraclit. fr. p. 4o8 sq. Schleierm. Eliam placitum ilIud de Amicitia Empedocli cum Pythagoreis commune facit Olympi Od. in Platon. Gorg. et Schol. BulmL. P. I 29; cit. Sturg. Emped. p. 236. not. 73. Ambas illas, Amicitiam et et Discordiam, tanquam moventes Terum caussas celebrant quoque Plotinus et Iamblichias: vid. Gale in Jamblich. cie Myst. Aegypt. Seci. IV. c. 9.
365쪽
34 unum modo esset m0Vendi PrinCipium, unum emi demque perpetuo fore naturae Statum. Ergo ut in universo et unum esse Iidit et multa, Sic pro duplici illa naturae conditione duas induxit vires, Amicitiam quae res in unum conciliaret, Discordiam quae in diversa dirimeret. Ut sphaeram et elementa, ita haec quoque priu-cipia aeterna Censet Jφη, mundi imperium aequu-
liter inter ambo distribuit, iisque praeter nota illa interdum divina quoque nomina tribuit, veluti A mi
citiam Saepe Venerem Cognominat 09. Videamus Vero, quae Sit propria utriusque vis atque munus. Modo ea appellabamuS vim naturae agentem, principium movendi: hoc Sensu ipsi acce
illa τοι κρινουντα ἔδQ. Similiter plerique interpretes.
108) Ηoc per se patet; scriptores quidem id non expresse docent, interdum tamen significant, ut Arist0teles, Metaph. XII, io, p. 745 G:
Φ09 Emped. vs. 25: Λωρρος καὶ 'Aριμο νίη. Cf. 2 4. VS et 33o: φρ0δίτη. V8. 209 et 229: Κυπρις. Vs. 368-37O: 'Αρνης-Κυπρις. Cf. Plutarcii. Amator. P. Posi, et de Fac. orb. Iun. p. 927, ubi ζείδωρος ' Ἀφροδιτη nominatur. Heraclides Alle g. II mer. p. 494, Auctor vitae IIo m. p. 328 Cal. et Eustathius in Odyss. θ. p. 1597, 53, Empedoclea comparant cum Homeri fabula de Marte et Venere, Odyss. Vs. 966 sqq. Citavit thaec SturZ. P. 239 Sq. qui tamen perperam Aristotelis verba Gener . et Corr. II, 63, θεοὶ δε καὶ ταυτα, ad haec principia reseri; pertinent ad elementa, ut recte accepit Philoponus in h. l. f. 59 Α. I 10) Aristo t. Gener. et Corr. I, 1, p. 384 B. cf. locus Cit. Pag. Praec. ubi κ ὴ γεως αρχην Vocat.
366쪽
Alexandro aliisque illa στοι sem, haec αρχαὶ s. αρχικαὶ δυναμιξις, a SeXto Empirico δραστηριοι αρ ι VOCan'
tur II Eodem sensu Stobaeus quatuor elementa υλην,
duo principia ἐίδη appellat; ab aliis eadem εἰδοποιοὶ Κιτια,
formanteS Caia Sae, appellari solent δ λδ. Ita veteres. Et sane, quum haec duo Sint quae elementa Vel com ponant vel dirimant, iure sic appellari poSSunt; modo De arbitremur, Empedoclem, Si Cut SeriorOS, materiem et agentem vim tanquam disjuncta planeque inter se opposita distinxisse. Immo Vero, ut elementa non omni vita et actione orbat, sic vires quoque illas non ab omni materiae contagione secludit. Ρropterea reprehendit eum Aristoteles, quod materiem et CauS
Sam agentem non juste distinguat; dicit enim de Empedoclea Amicitia loquens: α Ο1 ὁ αρ 1 καὶ ως
κιν Ουσ α' συναγει γαρ' κάὶ ώς υλ μοριον γαρ του λιγμιατος δδ . i. e. D A micitia tum conciliat elementa Sphaeramque essicit, tum ipsa Sphaerae pars est: Sic eadem et caussa efficiens et materiae pars habetur. V
iii) Philop. in Aristot. de Gener. et Interitu, I, L 3. A. Cf. Alexander in Melaph. Schol. Arist. p. 547 a. Simplicius Phys. Ι, s. 7 B. III Alexand. ibid. p. 5 5 b. Justin. Martyr COhori. ad Graec. p. 5 B. Sext. Emp. adv. Matia. VIII, Ob ; IX, 4. 1.i3 Stobaeus Ecl. Phys. Ι,3, s. 28, p. 6o. Simplicius Phys. II f. 66 B, in Schol. Arist. p. 349 a. Philoponus Phys. ΙΙ, F, P. I 2. cf. Sturg. Emped. P. 225. ii 4 Axistot. Metaph. XII, Io, p. 745 G. Omitto Veteres interpretes , mutatis tantum Verbis idem dicentes, Themistium, Philoponum, Alexandrum ad li. I. quos eXscribit Sturgius Emped. P. 227-229. Alexandri verba Graece edidit Brandis. Schol. Arist. in Metaph p. 8 II h, I. 25.
367쪽
349 Similiter in rerum natura describenda non Amicitiam
et Discordiam elementis Sicut Caussam moventem materiae praeficit, Sed potius tanquam aequalia aequalibus adiungit, adeo ut non Solum ποιητικα, Sed Simul στοιχεια censenda sint, ut Simplicius dicit IIS: unde interdum promiscue SeX rerum prinCipia Statuisse traditur δὲ si . Ex eo autem, quod Datiarae vires ab elementis parum accurale distinXerit, Donnullis orta videtur opinio, quam memorat ΡlutarChu8,
Empedoclem Amicitiam nihil aliud intellexisse quam humorem, Discordiam ignem, quia altera earum colligandi, altera dissipandi vim habeat: το μὰν πυρ,
Dδίδωσι ηδ'. Quid enim est quod elementa apud Empedoclem miscet et temperat, nisi Amicitia et Dis
i1 7 Plutarch. de Primo Dig. p. 95st, Vol. IX, p. Iis R. Ipsius Verba
παρεσχεν υπον0 χν, Suspicionem facit, satis claro indicant, ipsum Empedoclem non sic nominas8e : quocirca miror Brandisium Hist. Phil. I, P. 204, ex hoc. Plutar lii testimonio tanquam certum essicere, Empedoclem ignem Discordiae, aquam Amicitiae fecisse subjectam, i Ι 8) Id. adv. Colot. p. iii 2. VOl. X, p. 573 R.
368쪽
cordia 3 Verum interpretatio haec est e serioris doctrinae placitis depromptu δ δ', ab Empedoclis
Vero sententia aliena. Nam etsi nee elementa in ter Se ne que haec a Daturae viribus satis iusto planeque distinxerit Dec Singula horum accurate desini verit, suam tamen Singulis tribuit naturam et poteStalom. Itaque si Amicitia et Discordia universe CausSae agentes et moventes dici nequeunt, Videam II S, quae
Sit propria earum actio et ossicium ). Empedocles id
non obscure indicat, atque eX iis, quae hactenus de uno et elementis retulimus, id Satis apparere videtur. Amicitia enim, ut vidimus, Cuncta in unum conciliabat et σφαῖρον continebat; Discordia unum in diversa dirimebat variaque essecit elementa. Demon
συγκρ ει' το δε Nραος ιξο ει ως διίαριτιάον του θεου. Simplicius: 'Eμπεδοκλης συναγαγὼν προτερον υπο τῆς Φιλίας τοι στοιχεία, υστερον υπο του NEίκους δια ρινόμιε τουτον τον κόσμον πεποιηκεναι φησιν δ Q. D Si Discordia, ait Aristoteles, in rebus naturae non CSSet, SECUndum
It 9 Sic Aristoteles elementorum duo facit πο τ α , calidum et frigidum, 8. ignem et aerem , duo παθ θητικά, aridum et humidum; Meteor. IV, I, 4. Proclus itumidum, sive aerem et aquam, facit συνεκτικὸν terrae et ignis, in Plat. Tim. III, P. I 44. ') Sic Aristot. Gener. et Corr. II, 6. p. 405 B: οπι γαρ δὴ v φιλία καὶ το
isto) Philop. in Aristo t. de Gener . et Corr. II, s. 59 Α. Simplic. de Coel. III, L 145 B et alibi.
369쪽
Empedoclem unum essent omnia' ' δὴδ ; vicissim, addi potest, si non inesset Amicitia, dissipata cuncta forent. Neque Solum in s Ormanda Sphaera et elementis, sed porro etiam in hoc mundo rerumque natura utriusque Vis apparet. Amicitia similia continet, diversa inter Se miscet et temperat; Discordia omnia a se invicem divellit et ad suum quodque
principium rapit ). Quomodo ista fiant, inferius,
ubi de rerum natura agemus, explicabitur δ* . Ex his Vero apparet, uni Vel Se propriam utriusque Vim in hoc cerni, ut Amicitia componat elementa, DiScordia dirimat. Confirmant hoc plerique interpretes: secundum Aristotelem altera eSt συγκρίσεως μυονον, altera διραρίτρως Απιον δ*R; cum quo Plotinus, Simplicius, Philoponiis aliique concinunt λ q. Eodem Sen SuAmicitia α ια συναγωγος, Discordia αιτια illa
tui) Aristot. Metaph. II, 4. p. 662 D: γαρ ἐν θν εο τεῖκος ἐν τοῖς πραγμασνω, εν αν et ν απαντα , ως φησιν. Pro ἐνῆν vulgo ἐν ην quod jam plures correxere; BeLL. ed. ην. Cf. PhilopoD. in Metaph. III, L Io B: η Si enim non erat Rixa), unum erant omnia et numquam elementa gignerentur. s ) Ritter in Lit. Anal. Wolf. l. l. p. 432 vult, ex Empedoclis sententia Amicitiae et Discordiae eam vim esse, ut illa jungat disparia, discernat similia, - haec disparia secernat, componat similia. Parum recte: redarguunt hoc ipsius Empedoclis versus 326 sqq. Ad Amicitiae quoque vim refertur illud: aeo o/ιοιον ὁμιοίου ετ σθαι, de quo placito disseremus
i 23ὶ Aristoteles de Gener. et Corr. II, 6. p. 4o4 G. Cicero Lael. 7: 'Agri
gentinum Empedoclem .... vaticinatum ferunt, quae in rerum natura totoque mundo con Starent quaeque moverentur, ea Cori trahere
Amicitiam, dissipare Discordiam. si 24) Plotinus Ennead. V, i, 9. Philopon. de Gener. et Corr. I, s. 29 B. Simplic. P bys. VIII, s. 3io A. al.
370쪽
δυναμ ις ταυτοποιος Seu ἐνοποιος, haec ετεροποιος dicta δ*β; vel simpliciter etiam altera συγκρισις, altera διακρισις, illa ενω ς και συμφωνία, haec Dαντιωσις vocaturi β. Illarum autem vis ex Empedoclis sententia maxima est et latissime Per uni VerSum mundum patet. Beriam Datura, ortus et interitus nihil aliud sunt, ut illi placet, nisi συγκρατις et διακρισις, vel ut ipsius utar Verbis, τε διαλλαις τε μοιγεν των λ*7: in his duobus omne vitae et mortis discrimen, OmniS naturae Vici SSitudo posita. Concretione
elementorum reS OmneS et Corpora oriuntUr, aluntur,
crescunt; discretione Senescunt, dilabuntur, intereunt. Haec ergo ut fierent, induxit duplicem illam vim,
quarum altera diversa et repugnantia in unum cogat, temperando misceat et Conglutinet, altera Consociata dirimat ac dissipet; easque informavit tanquam duas Et CODtraria S Naturas, quas vocavit Amicitiam et Discordiam. Harum ergo altera generationis et Vitae, altera corruptionis et interilus Caussa est i d.
5 l0. Aristoteles in hoc placito explicando Empedocli laudi ducit, quod primus si non explanaverit, lamen