장음표시 사용
121쪽
nisi multis post Christum natum saeculis itinctos O praesenti tempore dixisse uen0n exsequar post Stati bauinium: id addam. n0n minus pravum esse, quod ipse sine ulla proba litato substituit 'tilo θανό/ιεθα iquod quis in, illud mutasset 3i. Nam neque praesenti verbi tempori neque animadvertendi et sentiendi significationi quae sola est incisore ινο ιυι n0n iudicii et sententiaei ullus est locus. Apertum est, si quid unquam, his verbis: οἰς ου svου- cet/Oν κ. z. λ. contineri id ipsum . quod sibi Socrates et Glauco cavendi causa - ne decipiantur, insusurraturi sint particulisque δ' oυν verbo subiectis adiungi certiorem illius. quod proximis illis ἐnαλνrες citra Oiς . . . καὶευλαβον ιενοι significatum erat, declarationem, eodem verbi temp0re Gnceptam, quod per totum locum servatum est
.ctu . Itaque hae demum, quid facturi sint. declaratione
absoluta Glauco respondet, ita prorsus esse sebi acturos Παι et απασιν. η δ' ὁρ,-Futurum requiri senserant. qui in uno et altero codice recenti εἰοόμεθα su
stituerunt, et Schielemacherus . Latet igitur in illo αἰ-nθό ιεθα futurum mediae formae verbi ab ἐδειυδῆς significatione non remotum. Id autem nisi unum esse nequit sa-cillimeque eruetur: tinό/ιεθα ν ουν, canemus autem
erit autem earmen illud et admonitio huiusmodi non esse operam dandam cet J. Cum iota adscriberetur fAIm-MESA; . syllaba αι ii subiecit litteram ct . ut cito sto/ιεθα esset. Alterum exemplum Euripidis sit ex Heraclidis, ubi
v. 892 8qq. ch0rus, cognita ex servo meli0re Αlemenae Ηρrculisque liberorum Drtuna, quam sit hoc suave, micorum, qui antea minus bona fortuna usi sint, sortem in melius mutatam videre, aliarum rerum alioquin suavium comparatione extollit:
122쪽
Manifestum est intor computationem laetae ad tibiam in convivio saltationis et mutatae in mρlius amicorum fortunae pr0rsus prave interponi votum de gratia Veneris, idque ipsum male verbis conceptum esse; neque enim usquam ευχαρις propitius est, sed gratus et ineundus, qu0d pro epitheto recto adiungitur Veneri, pessime, ut talis Sit, optatur. Ne id quidem obscurum est, comparati0nem illam duarum rerum nimis brevem ess6 I stularique ad sententiam explendam progressum aliquem per duo membra antequam ad summum veniatur ut in noto illo eiusdem figurae exemplo: amicus Socrates. amicus Plato, sed magis amica veritas). Itaque Venerem quoque amabilem ευχαριν sibi gratam esse ch0rus dicit, inestque in illo ει η δ' adiectivum seminini generis ad Venerem relatum), quod resp0ndeat praecedenti ηδυς, Sequenti et εὐσινον. Id autem ipsum illud esso a Me et litterae demonstrant et orationis figura: 'Hιοὶ χορος /ti ν ηδυς, ει λίγει Λωτου χάρις - δαιτί, Π δε Ια δ' ευχαρις 'Achsodietia
Apud/eundem positam Hreuba in sabula e0gnomini p0stquam Se Polyxenae mortuae funebre aliquod munus et ornamentum daturam dixit, non iam dignum, sed quale nunc apud cives eaptivas reperire possit, si qua preti0si aliquid celet, ren Vata mem0ria pristinarum opum, v. 6 I9 sqq. Sic linuitur:
123쪽
Πριαμε, γεραια δ' ἐν θω μήτηρ τέκνων, 'Dς εἰς eto 3 ηδὲν ἐγκο/ιεν, φρονήματος
Perapte ad rem, quae agitur et unde haec conqueslio oritur multarum rerum possessio in Priamo commeminatur san .εioτ' εχων , nisi quod praeter multitudinem pretii et magnificentiae significationem requirimus; contra Priami in liberis sortunae minimo apte hic mentio si longe aliter se ipsam matrem miseratur - , idque orationis forma non Graeca; nam quanquam superlativo interdum apud poetas additur superlativus adverbii gradum significantis ni. ἔ-οτον ἔχθιστος, si ενι 'ον ἐχθiοτη Μed. I323), nemo tamen unquam superlativum adverbii laudem significantis summiativo addidit καλλιστα ε Ἀτεκνώτατος); ne positivi quidem gradus adiectivo ex ευ composito recte adiungeretur καλιῶς simileve adverbium καλῶς -τεκνος . Iam in diee optimo et fide dignissim0 Venelai non, ut editur scribitur, sed
Manifestum est igitur, Primnum diei habuisse plurima scitiiset α) pulcherrima κάλλιseta j et huic laudi aliam adiunctam κα ὶ latere in επιτεκνατατε. In ea laude τέκνων nomen nihil agit, plurimum τεχνηρ. Scripserat igitur Euripides καλλι oetu κευ τεχνωτατα, pulcherrima et egregia arte facta. Nam at/τεχνoe et de homine amas
porito et de re arte lacta dici reete poterat, ut ευτυχής et alia 3. Redeamus ad prosae orationis scriptores Platonique Xenophontem adiungamus, apud quem Hellente. I, 2, I
124쪽
dativo violenter accusativum ' posueris ἐσο-
tamen incredibiliter vitioso abundare peltastas enim feeisse nautas Thrasyllus dicitur . ut simul peltiatas essenti; itaque editores e textu circumscribenda putant, quis
tam nulla causa tam perversa forma addiderit, n0n curantes, nec vident se barbariem manifestam relinquere,sci ενος pro ποιηοας. Quoniam igitur ποιεioθαι est
faciendum aliquid curare, requiritur rei. quam Thrasyllus faciendam curaverit, significatio, apparetque non nautas factos diei; sed aliquid nautis paratum, ut simul peutastae essent; recte enim iam dativo πεντακισυλίοις)dativus adiunctus erit; paratum est autem nihil nisi ipsae peltae, scripsitque Xenophon: ne ντα σχιλέοις των
iso it ἐνοις. Antiquis et Atticis scriptoribus unum saltem adiungamus in hac exemplorum serie inserioris aetatis, Lucianum, in cuius rixari 60 de homine certamen ineunterio seribitur: 'Ο-λαβων τα οπλα τα ριὸν αλλαδηοατο, το κράνος δ' ουκ ἐπεθηκεν, αλλ' ano γυ/tνῆς κε δ αλῆς καταοτός θιάχετο. Graecum est de galea sibi .imponenda non ἐπέθηκεν. nec ulla signimeatur, cur non galeam quoque sumpserit, causa. 8ed e dices non ουκ ἐπεθηκεν, sed oυ habent. Nihil
hinc esset potest, quod hominis actionem apte significet, sed efficitur lacus, quod de ipsa galea dicatur ostendatque
cur ea homo usus non sit; scriptum enim fuerat: το κράνος δὲ Ου καθῆκεν, galea se apiti) non conveniebat. Pro minus triti verbi imperiecto subiectus est a0ristus n tissimus. Καθήκειν eodem modo Polybius dixit III, 78 τάς ἐσθῆτας et ἀς καθηκουσας ταὶς περιθεetate 3 et alii. Apud eundem in navig. , 27 haec leguntur: 'um λέγεεν,
est, inepto inter insidias et invidiam odiumque medios interponi latrones nec orationem verbo ull0 m0do carere
125쪽
posse, eui accusativi adhaereant. In codicibus scribitur non καὶ sed νγ λmettie. Certum est igitur . in his litteris verbum latero secundae personae inam altiquitur Lycinus eum, qui dives factus fingitur, et persecti temporis; nec litterae dubitare sinunt. quin activae formae fuerit. Scribendum est igitur εἷληχας. Nam id potius quam
ειλη Ιας corruptum puto. Ρ0Stremo veteris et praestanti
simi scriptoris, Thucydidis, locus, argumentis ex sententiae forma ductis liberetur mendo non in litterarum vocisve commutatione posito. Nam III, 38, 2 Cle0n, Athenienses ad supplicium de Mytilenaeis sumendum exh0rtans. mirari
tentiam absurdam et sibi , contruriam nee ab utraque parte idem statuentem. Verum priori membro Mytilenaeorum iniurias utiles Allieniensibus esse, pr0rsus non contrarium est arterum Atheniensium calamitates damnosas esse s elisi, omnin0que haec duo inter se nihil habent eommvno nec calamitates Atheniensium earumque ad socios essec tus quicquam - ad totam hanc comparationem pertinent. Itaque nihil agunt, qui ουω addunt. Quod autem Kru gerus et v x χ ρ τερα scripsit, ut mutationem ipsam non valde pr0babilem esse taceam, ne sic quidem repugnantia illa, quae inesse debet, apparet nec, quid Atheniensium commoda hic agant. Omnino omnis comparatio constitui et ropugnantia ostendi in una re debet, ταIeci δικiαις. Sic enim Cleon ratiocinatur, si qui persuaderemnentur, Mytilenaeorum iniurias etiam utiles esse Athen, ensibus, idem aestimandum esse de Atheniensium iniuriis, ut n0n nocere sociis, sed utiles iis esse putandae sinti it
126쪽
tenet ωνελί/ιους, in altero tenere debet vox contrariae si Pnificationis; quae quoniam duplex est, et βλασας nam substantivo hic pro adiectivo Thucydides usus est), manifestum est, alteram additam interpolando esse; nec obscurum est, et per Se βλασας, qu0d vulgarius est, sat lius quam ξυμφορας addi potuisse et omnem errorem natum esse ex eo, quod, cum ξνli φορας eum M J τερας prave coniunctum esset et pro subiecto habitum, praedicatum desideraretur. Itaque sic Scribendum eSt: et ας oi f/ιεrερας ξυ/ις ορας τοὶς ξυι μάχοις καθιοταμένας 3. Eadem, quam haec exempla monstrant, via alias mend0rum formas, ut
lacunas ex simili verbo bis posito ortas, deprehendi et corrigi, si suis et propriis exemplis declarari opus est, sumi ea possunt ex primo capite, ubi de iis mendorum generibus dictum est. Itaque Graeca haec susticiant; transeamus ad Latina. Eorum primum dabit Valerius Maximus, apud quem III, 2 E. b de Epaminonda moriente haec leguntur: e cor pors deinde suo hastam educi iussit eoque vulnere
expiravit, quo sic codex B; interpolati quodi, si eum
di immortales victoriis suis perfrui passi essent, sospes patriae moenia intrasset. A sententia aberrarunt nuper Foerlachius et Halmius, qui sic scripserunt: expiravit. Quid, si . . passi essent et Sospes . . . intrasset 8 Hoc enim sic interrogatur, quasi expirandi verbo magnae alicuius rei essectio significata sit, qua etiam maiora effecturus Epaminondas fuerit. si vixisset. Rectius Perigonius sensit, inepte hic, postquam multis verbis na ratum sit, quid Epamin0ndas vulneratus fecerit dixeritque vulneris nomen poni leoque Vulnere, quasi hasta e vulnere educta ipsa vulnus sit . Manifestum est ex tota
orationis Arma seo . . . quo, si . . . pRS si essent. . . .
intrasset , hoc dici, Epaminondam in ipsa morte aliquid habuisse idem, quod, si di sissent. habiturus fuerit laetissimo' Hoe posui in anna philol. Danicis I p. 41 et 174.
127쪽
st gloriosissimo die, et hoc tanquam praeelamim commemorari. Eius rei nomen latet si latere iam diei potest sub
illo vulnere; n0n pote8t autem nisi unum esse. Nam Epaminondas, victoriam et patriae gloriam suae vitae praeserens. eo vultu expira Vit, quo, si eum di immortales victoriis suis perfrui passi essent. sospes patriae moenia intrasset. Vulneris praegressa mentio
librarii animo ex tribus primis litteris nominis vuli alterum illud obiecit. Ovidius in a. a. III, 440 seminas, ut suis
consiliis et monitis credant. hortans, interponit in transcursu exemplum admonitionum et c0nsiliorum cum magna calamitare spretarum, his, Si editionibus credimus, verbis: Vix mihi credetis; sed creditet Troia maneret praeceptis Priami si soret usa sui. Ut omittam inepte suum Priamum dici, nihil Priamus dixisse narrabatur et praecepisse, cui si Troiani obedissent, urbs mansisset: neque codices boni s velut antiquissimus Ρarisi-nusin id habent qu0d editur, Sed Priame . quod versus non rocipit, et tuis. Apparet tamen, Ovidium spretum
illum monitorem vocativo casu appellasse. Reperiendus est igitur pro Ρria me v0cativus versum explens et aptam personam appellans. Apta est autem una Cassandra, doliussu non unquam credita Teucris Verg. R n. II, 2473.
praeceptis, Priamei, si soret usa tuis; vocativi autem duas extremas Vocales in unam syllabam contraxit, ut fit in Pompei apud Horatium, in rei, aliis 3. Idem podia epistola VII Dido inducit ad Alneam a discessu deterrendum deScribentem, quam sensurus Sit, si in maricum tempestatibus conflictetur, paenitentiam; is locus sic concluditur v. 71 sq.): Quid tanti est latum merui concedite dicas quaeque cadent, in te mimina missa putes 33ὶ De hoc quoque loco dixi in annal. philoL Danie. V p. 22 et 159. Diuitiaco by Corale
128쪽
Sic sinim Merhelius edidit, apposita, ut par erat, pri0riversui mendi nota, in quo tamen vetustissimus codex tutum habet, non totum. Apparet, hoc dici, non committendum esse . neae Inon esse tanti), ut, cum illud advenerit tempus. se ipse accuset merui) et, ceteris remotis sconcedite. hoe est, discedite et mihi l0cum date). poenae offerat: efficiendum est igitur, ut dicas et putes recte eum quid tanti est coniungantur, lartasse etiam, ut temporis illius
laturi signifieatio aliqua sit. Id efficiet et locum sanabit ut pro tu in antiquissimi codicis scriptura substitutum et praecedit t): Quid tanti est, ut tum, Merui, concedite, dicas. quaeque cadent, in te fulmina missa putes pApud Seneeam in Hercule tragoedia, ubi Theseus deseribit
Hereulem ad Cerberum, quem in vincla petebat, aecedentem.
haec leguntur 795 sqq. :Ut propior stetit
Iove natus. antro sedit incertus canis,
si uterque timuit: ecce latratu gravi loca muta terret sibilat totos minax
Neque per se ullo modo Iove natum hic timor non brevis momenti haesitatio) decet, et manifestum est ex iis quae subiiciuntur, perverse hic Herculem interponi, cum omnia pertineant ad Cerberum primum paulisper perculsum, deinde anim0s resumentem; sed ne Cerberum quidem illud tam simpliciter positum timuit decet nec convenit cum eo, quod praecedit, sedit incertus. Itaque pravum estu torque et pro eo aliquid efficiendum est, quo adiuncto timuit de solo Cerbero etiam aptius dicatur. Id erit hoe: antro sedit incertus canis Leviterque timuit. Ex leuiter factum est et uter. Redeamus ad prosam orationem et in nobili scriptore coeptam ab aliis emendationem absolvamus et stabiliamus.
129쪽
Nam apud Tacitum annal. XIV, 20, ubi eorum exponitur sqntentia et oratio, qui p0llui scena proceres Romanos equestremque ordinem aegre ferebant, haec leguntur in codico Mediceo: Quid superesse, nisi ut corpora nudent et cestus adsumant easque pugnas pro militia et armis meditentur. An iustitia augurii et da curias equitum egregium iudicandi munus expleturos, si fractos sonos et dulcedinem vocum perite audissent 8 Apparet augurium illud alienissimum esse, nec minuS manifestum est, quod Lipsius intollexit, duo esse membra interrogati0nis, suum quodque subiretum et infinitivum habens; itaque recto in augurii subesse augendi verbum Sensit; si acrius attendisset sensisset etiam et pr0pter expleturos et propter audissent quod laturo exacto rectae orati0nis respondet i et propter sententiam i- quaeritur enim, quam utilitatem res nova habitura sit, -) requiri laturum infinitivi tempus idquo multo propius ad litterarum vestigia accedere; scripsit igitur Taditus: an iustitia auctu iri: Iular ea scribendi rati0ne, e qua in rariore praesertim verbi forma mendum ortum est; nam alibi quoque hic infinitivus passivus depravatus est . Sed, ut omittam quaerere, expleturos ferrino possit an, quod arbitr0r, restituendum sit expleturas modo intellegatur hanc dubitationem ad reliquam locisormam nihil omnino pertinere, restat tamen aliud; nam ut ex expleturos ad auctum iri perventum est. sic et ex auctum iri et ex tota sententiae lama apparet, non interrogari, expleturine sint equites iudicandi munus, sed meliusne . quam hactenus, id expleturi sint hac eanendi peritia adiecta. Nec muneris laus segregiumὶ hoc ideo aut apta est aut recto vocabulo Significata; nam egregis expleri iudieandi munus potest, ipsum egregium non est, sed honestum utile, summae dignitatis. Nimirum Tacitus, ut
130쪽
Juvenalis XI, 12. egregius comparativo gradu adverbium posuit Egregior Lucretium dixisse notum est: vid. Nevii Lauinisclis Formentelire II p. 8 l. Tacito adiungatur Seneca qui epist 26, 8 debitam Luellio ex pr0misso in unaquaque epistola aeutam et bonam superioris alicuius philosophiv em. quas posthac se a Stoicis sumpturum dieit. ab Epicuro sumens sic scribit, si codices sequimur: Interim commodabit Epicurus, qui ait: Meditare mortem vet. si commodius sit, transire ad nos. Hic patet sensus. Egregia res est mortem condiscere: Ha ius transire ad divos p0suit, Epicurum ex atheo et aeerrimo imm0rtalitatis anim0rum adversario. qui fuit. prope Christianum eisiciens; nam veteres, qui anim0s post mortem manere censebant, ad divos tamen transire non dicebant, nisi qui, ut Hercules et Liber pater imperatoresque Romani, deis adscriberentur. Sed tamen, si haec pars est Epicuri sententiae, ad nos sensum n0n habere, manifestum est: nec ullus omnino transitus cum m0rtis meditatione coniungi potest. Ridiculum etiam in gravi de summa ropraecepto illud: si commodius sit. soloecum praeterea insit pro est. Nihilo melius illa perspicuitatis sententia laus iste enim accipi debet. etsi inusitate dieituri: Hie patet
sensus interp0nitur ante n0vam eiusdem sententiae interpretationem. Ne illa quidem recta est substantivi et infinitivi in sententia breviter p0nenda coniunctio: Meditare mortem Vel . . . transire. Sed nihil opus est plura accusandi causa dicere; illud dicamus, inter duas eiusdem sententiae Drmas: Meditare mortem et Egregia res est m. c. nihil per illas voces vel . si commodius sit, interponi posse. nisi qu0d ad interpretati0nis utriusque e0mparati0nem pertineat, et illa transire ad nos ipsam translati0nem Graecae sententiae ad Roman0s significare. Forma orati0nis qualis fuerit, ipse ostendit Seneca epist.23, 9, in eadem duplicis interpretationis comparatione sic scribens: Molestum est semper vitam inchoare.