장음표시 사용
151쪽
scriptor pugnae namtionem ordiens aio incipit c. 8R: Erat stagnum inlinarum, inter quod et mare angustiae quaedam non amplius mille et D passus intors-rant. Itaque Strabo scripserat una littera minus: πρός Oti Dco καὶ Πλησίον ai/ινη καὶ ταὶς αλαις. Nam salinas a Strabone ἄλαι appellantur, non αλες, apertissime libr. XII p. b6l: εἰοὶ δ' ἐν-uλαι Oρυκτῶν aλων. Femininum genus apparet etiam XII, p. 546: ωνο ιασται
XIX Straboni proximus erit Plutarchus, cuius et invitis et in moralibus quaedam huius generis menda deprehendi. Ex illis primum est in riblicolae e. 17 extremo,
tur, Athenodorus tantum Mucii Scaevolae nomini addidisset καὶ alterum cognomen; sed orationis forma maiorem do ipso nomine dissensum significat. Scripserat Plutarchus non καί. sed Γά i oω 'crip γονον, primum iut sunt Graeci neglegentes in nominum Romanorum ratione) non attendens, qui Gaius sit, eundem Mucium esse, deinde non intellegens 'Οφίγονον Athenodorum posuisse pro Cordi cognomine, quo nonnulli Mucium ante, quam Scaevola appellaretur, usum esse tradebant tranar. VII, 12, schol. Bobiens. ad Cic. pro Sest. c. 2l p. 299 Or., Aurel. Victi de vir. illustr. J2i; nam cordum interpretabantur sero natum. iEtiam Quintilianus I, 4, 25 Cordum inter cognomina ex casu naseentium ducta ponit.
3 In vita Marcelli e. 4 prodigium C. Flaminio,
P. Furio coss. 223 a. Chr. nuntiatum sic narratur:
' A1- et αλαῖς et ἄλας bis transisse in αλλων, ἄλλαις. αures apud Dionys. Halle. hiat. Rom. II, M. III, 4I. Sylburgius intellexit. Diuiligod by Corale
152쪽
ι,ἐν αἶματι ρεων ὀ Mἀ- Πικηνίδος χωρας ποταμος. Male me habet numen sino nomine sic positum, addito articulo, quasi unum fuerit et certum in Piceno flumen. Nam Orosius IV, 13 infinita dicit flumen in Pies nos anguine fluxisse.) Itaque cogor suspicari nec tamen affirmo, scriptum fuisse a Plutarcho ὀ διώ- κηνίδος Κυπρα e noet ex me, ut significetur fluviolus per oppidum Cupram, in quo templum Iunonis nobile fuit, in mare
XXI) In Harii o. Is Plutarchus Ambrones narrat, em ad aquas Sextias ad pugnandum procederent, crebro
Λίγυες. Haec sic accipiuntur, ut Ligures contra et amando responderint, se idem Ambronum nomen a maioribus traditum gerere; in quo primum admodun mirabilis est casus et fortunae lusus; deinde hoc verba Graeca significare nullo modo possunt; nam ut omittam ἀντιφωνε ἐν non esse respondere, in illa sententia necessario pronomen αυτήν aut τα-ν ) addendum erat, articulus detrahendus ut esset: α-ήν πάτριον ἐαυτων ivel potius ἐανroic ἐπίκλησιν Πναι. Longe alia Plutarchi mens est; hoc enim dicit. Ambronibus suum nomen ingeminantibus Ligures suum e contrario nomen clamando rettulisse άντε φωνουν καὶ a-οὶ τὴν πάτριον ἐπίκληοιν αυτ υν), non Vulgare illud, sed minus notum aliquod, quo ipsi se κατα γένος, hoc est, gentem et stirpem proprie signantes, appellaverint: id inest in litteris Eἶναι, appositione adiunctum ad ἐπίκλησιν nominativo casu ut paulo ante τὴν ... Προο- ηγορίαν - βρωνες , eique adduntur explicandi causa illa: σφῶς γάρ αυτο ἰς ουτιυς κ. v. a. Iam quantum illae
153쪽
littoras distent a nominis Ligurum gρntilis forma a Plutareho posita, quis dicatp Equidem nihil de eo usquam traditum repperi; tantum hic positum a Plutarcho
inisse Scio. XXII) Transeo ad Plutarchi scriptorum alterum corpus e quibus primum attingam libelli de sortuna c. 4 p.-Bj. Ibi exponitur, artificum operibus Minervam praeeSse, non Artunam, nec nisi unum exemplum commemorari huiusmodi operis casu effecti; pictorem enim aliquem, cum equum pingeret neu spumam frenos mordentis apte coloribus exprimere posset, iratum spongiam in tabulam impegisse; ea spumae similitudinem egregie persectam esse. Ea
του δ' ἀφρου κ. e. . . Si Plutarchus artificis n0men omisisset, quod vix in tali sabula exempli loco ponenda secisso videri potest, o ίγραφον τινα commemor Set; nunc ι να illud tam inepte ponitur, primo etiam l0c0, ut appareat sub illo ipso artificis nomen latere. Id nomen Plinius hist nat. XXXV, l01 servavit; scribendum igitur est: Νεάλκη Ἀντοι φαοὶν κ. r. i. Ρraecedit littera ν. . XXIII) In convivio sept. Sap. c. 13 p. Ibb R, ubi editur sic: καὶ ὀ Πι et τακος, Συ δε γε, ειπεν, ουτως 'ριοας εἰς τον νυ/ιον, iδοτε περυσι γαρ καὶ νυνὶ νιε θυοθεὶς ἄθλον citrε ἐν καὶ oetετανον, iam Mitenbachius suspicatus est nomen hominis subesse. E codicum vestigiis
παρά i, βουτ άδελνω pro illis γάρ καὶ νυν effici videtur παρά Λιβουταδη Λελφά /ιεθυσθείς. Nam δη ante in hauriri facito potuit. J XXIVὶ In declamations de gloria Atheniensium c. d p. 350 Cin, ubi oratorum libri cum imperatorum rebus gestis c0mparantur, quod in textu patienter tenetur 'Αρι-
Quaesit. Rom. 90 quod restituturus eram Geryonia canis ita appellatur). praeripuit Wehle mus. Rhen. XX p. 309. Diuili od by Cooste
154쪽
3τείδο ρ παραγγελίας pro παρα Πλαταια ς νίκηc, in interpretations Latina tacito correctum est; sed in eodom loco paulo post haec leguntur: a1 zOIς κοινOIen τεφάνοις , Ους τὴν ' λύδα ἐλευθερωους ελαβε, τόν in fiOοθενους περι του si εφανου Παραβαλω/ιεν; et Latine ponitur publicis coronis. Apparet subesse nomen imperatoris, qui τὴν 'Ελλάδα ἐλευθερωοαι dici possit. Scripserat Plutarchus τοις Κονωωoe οτεφάνοις, honores ei habitos post victoriam Cnidiam et restitutos Athonarum muros significans.
Plutarchus se dicit, ne Plato, ut Anaxagoras, alienas sententias pro suis posuisse videatur. Prolatis deinde nonnullis e Ρlatonis libris, quae pertinent ad quinarii numeri in mundi constitutione vim, subiicit: Πυθομενος. φησὶ,
etων. Ut nihil dicam de φ os verbo subiecto carente, nisi per se manifestum esset, nominari certum hominem debuisse, qui ante Platonem haec vidisset, solus concursus participiorum πυθο/ιενος et Ουνιδων mendum m0nstraret cum praesertim de intellecta re et reperta, non de audita et ab aliis comperta in θάνε 3θαι) agatur. Scripserat Uutarchus: Πυθαγορaς, νηοει δήεις, ταλα Προτερος προτερον Π Ουνιδών Πλάτωνος κ. T. λ. XXVIJ In libro, quo quaeritur, genine git gerenda respublica. e. 27 sp. 797 C), ubi exemplis declaratur, quantum saepe senum auctoritas in rebus publicis valuerit, Pluta chus, senem Spartanum Agidi regi, acie iam instructa ad proelium cum hostibus committendum progredienti, acci maSse narrat, malo eum malum sanare velle: 'o δὲ 'b γιρακουσας ἐn εἰοθη καὶ ἀνεχωρησε ιιιν, ἐκράτει δὲ καὶ
155쪽
γαρ 0 φρων ανὴρ εἶναι καὶ συνετος Ioτορεio ι. AGduntur plura de eo, etiam cum ob summam senectutem d bilis et plerumque κλιν isne esset, ab ephoris arcessito insorum et, ut imperio obediret τω Monory πειθοιτοὶ, ire conato. Multa hic perversa, primum illud de Agido se recipiente illo quidem, sed tamen victore snam quod postero die alio loco pugnavit vicitque, nihil ad hanc rem pertinet nec poterat tam obscura significari), tum in hoc ipso ristis mire et prave subiectum imperseetum ἐκρατειὶ deinde vero omnia, quae deinceps adduntur, a regis persona alienissima, ad civem privatum honoratum apta illud vero de vita ad ultimam senectutem producta prorsus Agidis historiae repugnans. Haec omnia incommoda tollet litterarum distraetarum sine ullius mutations in unum nomen congregatio: 'O di 'Aγις ἐn εἰοθη καὶ ἀνεχωρησε. Mενεκρά τε ι δἐ καὶ δίς ρος ἐκεmo n. v. λ. Iam omnia quae sequuntur, ad Menecratem pertinent, cuius memoriam extra hunc locum servatam non arbitror j. Thu dides quidem V 6b neque nomen hominis ponit neque ea, quae do honore ei postea habito Plutarchus ex alio lante, ut
XXVIIJ De Stoicorum repugn. o. 2, 4 Plutarchus invita scholastica et otiosa, quam Stoici maximeque Chr3sippus reprehendant, nullos magis consenuisse ait quam Cli sippum, Cleanthem, Diogenem, Zen0nem, Antipatrum
Mirum illud ἐν τω ἡδίονι διάγειν, quod vertunt in suavi otio, comparativi saltem nullam rationem habentes magis tamen ἐπὶ ζωστῆρος διάγειν, quod interpretatio
156쪽
Atticae vicus et promuntorium intellegatur, ad quod philosophos aestivare et otiari solitos apparet. Itaque etiam ἐνεω ηδίονι alius significatur Athenarum aut Atticis locus a philosophia eslebratus; is, ni salior, odeum filii: ἐν eis iis δε i ω. Alterum ω extritum locum dedit η interponendi. 'm τῶ φδείω Chrysippum σχολάσαι, Diogenes Laert. VII 384 testis est.
XXVIΙΙὶ Apud Lucianum in piscatore o. 39 Parrhe
Vorti video: Equidsm initio iam adoravi. Sed neque την πρωτην est initio, neque γέ ferri potest saltem initi Q neque omitti recte, quem veneratus sit deum
nominem autem est veneratus, c. 29 et longe aliam gententiam postulat, quae sequitur, correctio /ιuλλον M. Manisostum esso iam ex oratisias forma debet Προοεκυν poci notissimo usu dici pro praesenti de affectu nunc erumpente; veneratur autem iudicio victor Victoriam, primum simplicitor: Mooεκυκηnα τῆν Πτερωτήν. Deindo magnificentius positae verbis utitur. Alata dea in hoc orationis contextu quae significaretur, nemo Graecus dubitabat.
XXαὶ Idom Lucianus in libro adv. indoctum c. 4 hominem libris coemendis doctrinae laudem aucupantem negat, etiamsi pretiosissimos codices possederit, quicquam ad doctrinam prosecturum: κατά δη ταλα εχε ξυλλαβων
κt σαιο; Ignave prorsus et pravissimo loco post ευρio villud καλῶς additur, in codies pretium a manu Demosthenis habenti, manifestumque est hoc sententias membrum finiri
157쪽
malo his adiunguntur; nam in libris a Sulla Athenis Romam in praeda missis non Demosthenis neque Thucydidisii dices commemorabantur, sed Aristotelis et Theophrasti libri Nelei Seepsio hereditate relicti et postea Athenas translati vid. Strabon. XIII. 6 609, etsi scisse, qui ad Ptolemaeum Ρhiladelphum pervenisse traderent, ex Athenaeo I p. 3 Α scimus 3. Coniunxit igitur Lucianus tria egregia κει G λια, Demosthenis orationes ipsius manu scriptas, Thucydidis historiam a Demosthens ivt sma ferebat octies descriptam, antiquissimos et rivissimos.
pro Ono dicitur; illa praepositione signisseantur, quae quis a Demosthene. id est, ex eius codicibus ipso permittente descripserit; et tamen priorem illam sententiam et fama alibi tradita et totus locus et additum και αυτα non minus quam Demosthenis ipffius orationesi postulant. Itaque pro παρα Scribendum. non HΠό quod nemo mutasset, sed, opinor: ὁσα γραφε ios του A 3ιοσθένους καὶ aveta ὀκτάκις μεταγεγρα/εμ να ευρέθη. Variavit Lucianus
quod in priore membro dixit τη XXX Pausanias VII, 23, 7 et 8 exponit, quae homo Sidonius secum aliquando de Apollinis, hoc est solis, et
Esculapii, hoc est aeris salubritatisque. coniunctione disputaverit; deinde addit: 'Ib υ δε ti ποδεχεοθειι ιαν εἰρη/ιενα, ουδὲν δε τι Φοινίκων /ιαλλον ῆ καὶ 'Eλλήνων et ον λογον, επει καὶ ἔν 2 τάνη τῆς Σικυωνίωντο αε τό ia γαλμα 'Diεtάν τε ἀνο/ιάζεο θαι καὶ παιδιην sic codd. . non παιδι ει ναιὶ δῆω, ως τον ἡλιακον δρομιον ἐΠὶ γῆς υγίειαν ποιουντα όνπρωποις. Recte intellectum est, huic 'Τγίειάν τε alterum respondere debere nomen. verum id non AEsculapii esse debet sex eo enim nihil. quod Diuitiaco by Corale
158쪽
ad rem pertineat, efficitur), sed aut solis aut eum solemniunctum, ut ex eo inisellegatur, etiam Graecos haec copulasse; deinde n0n addendum alibi id n0men est, sed ex
ni adiungatur: δῆλα, ιοῦς suidelicet'. quod). N0men ipsum non audeo definire. XXXΙὶ Transeamus ad Latinos, quonim agmen ducet Cicero. Nam quod ad Attic. III, 8. 2 scribitur: nam Phaetho libertus enm s Q. Ciceronom) non vidit; vento reiectus ab illo in Macedoniam Ρellae mihi praesto fuit, vento ab homine non reiicimur aliquo, nedum ab eo, quem non viderimus. Ab Ilio, cum Asiam peteret, Phaetho erat vento rei estius. XXXII) Ciceroni adiungatur Asconius, qui in exordi0 commentarii in Pisonianam p 119 Hot. in seripsit: magis naturale est, ut Piso rpe enti reditu invectus sit in Ciceronem, non, ut editur, ipso recenti, pr0n0mine malo abundanti. XXXIII Seneca rhetor p. 173 ilb5 narrat Latronem cum Caesare Augusto praesente doelamaret, quaedam de adoptione dixissρ quae Caesarem tangstro erederentur - verbRcorrupta sunt necdum probabilitor emendata -): tum Maecenas sne progrediens Latro gravius offenderet innuit patro fascina rodusarem finiret iam declamationem. Sic enim c0dices. In patro subesse Latron: recte Ialinius intell0xit; sed aliud praetorea latet n0men proprium, quo erut0 reliqua etiam certam habent emendationem: fere enim tantum litterae separandae rectΘ Sunt Maecenas innuit Latroni testibaro Caesarem; finiretiam dg clamationem.
Saturninus Furius, qui volens sc0dd. voles) vel condemnavit, maius nomen in foro quam in dolet amationibus habuit. In Furio. inter declamatores n0n Valde noto, in memoriam rev0catur n0bilis accusatio-
159쪽
qua reum condemnaverat. Rei nomen litteras satis monstrant: qui Votienum condemnavit. Votienum maiestatis damnatum, omisso accusatoris nomine, commemorat Tacitus ann. IV, 42.
XXXV) Valerius Maximus VIII, 7 E. 3 de Platone AEgyptum Alexandriae vicinam peragranti sic scribit: Nili
fluminis inexplicabiles ripas vastissimosque campos, effusam barbariem et flexuosos so Asa rum ambitus AEgyptiorum senum discipulus lustrabat. Apparet prave dici lustrare barbari eiu et barbariem effusam viti0sissimequo inter locorum appellati0nes tripas, eampos, fossa si barbariem illam interponi. Latet sub barbariae nomine locus aliquis in vicinia Alexandriae notabilis, qui natura sua apte effusus dici potuerit. Is lacus aut palus est. Nimirum scriptum fuerat: effusam Mareotidem; semel scripto m, ex areotidem factum sensim barbariem.
XXXVIJ Apud eundom Valerium VIII. Ib Ε. 1 derithagora haec leguntur: Magnus honos fuit, quod satis videbatur ad rem demonstrandam, ipsum dixisse), sed schola tenus; illa urbium suffragiis tributa: Enixo Crotoniatae studio ab eo petierunt, ut Senatum ipsorum . . . consiliis suis uti pateretur,
opulentissimaque civitas tam frequenter cod. Bfrequentem venerati post mortem domum Cereris sacrarium fecerunt, quaque recte Kempsius: quoad qtie) illa urbs viguit, et dea in hominis memoria et homo in deae religione cultus es L. Mire, cum urbium suffragia nominasset, una urbs appellatur,
Croton; eur deinde illa opulentiae laus opulentissimaque civitas) non statim ponitur 3 quae est illa frequentia venerationis p quove pertinet particula tam tam frequenter 8 Intellegi iam ex his indieiis potest, in corruptis illis tam frequenter latere alterius urbis vel potius,
160쪽
dit, quod nemo PythW0rde morienti aut post mortem honorem habitum a Crotonialis tradidit, sed eum aut ab iis occisum aut inde fuisse Metapontique mortuum esse. Itaque nihil certius esset quam Metapontinos hic cum Crotoniatis c0niunctos fuisse, etiamsi non apertis verbis Diogenes Laert. VIII, 15 et r. 40, et Iustinus XX, 4, l8 ipsum hoc de Pythagorae domo in sacrarium Cereris conversa ad II tapontinos referrent. Seripserat igitur Valerius: Enixo
Crotoniatae studio . . . pateretur, opulentissimaque civitas Metapontini venerati post mortem domum Cereris sacrarium fecerunt. Quoniam autem haec emendatio omni dubitationi exempta est, in hoc loco ut in proximo et in aliquot superioribus animadverti velim, cum Semel a nomine proprio aberratum esset, quam licenter litterae ad vocabula appellativa efficienda mutatae sint. Nam ex Meta superest ta, ex pontini tantum n L XXXVIIi Apud Plinium hist. nati II, 224 enumerantur fluvii, quorum aquae lacuum, qu0s transiren aquas supermeare nec iis misceri credebantur, his verbis: Quaedam vero et dulces aquae) inter se supermeant alias. ut in Fue in o lacu invectus amnis, in Lario Addua, in Verbanno Ticinus, in Benaco Mincius, in Se binno Ollius, in Lemanno Rhodanus, ceti Ibi quin proprium eius quoque fluvii, qui Fucino lacui invehatur et eum supermeeti n0men positum fueriti non inane et a constructione in Fucino lacu) alienum participium, dubium non estietsi a nullo annotatum video; sed quod id nomen sueriti si tamen traditum usquam est, iis rellinquo reperiendum, qui Apenninos et rivos fluviolosque inde in Fucinum decumrentes melius norunt quam ego. XXXVIII) Tacito in Animiae e. 24 insignis in hoc genere et cum historia coniuncta adhibenda emendatio est Seribitur enim ibi sic: Quinto expeditionum anno nave prima transgressus ignotas ad id tempus gentes crebris simulae prosperis proeliis domuit