장음표시 사용
91쪽
seriptoribus exempla dissero paulisper. ut id genus, quod pr0priam liabet sormam. 80paratim attingam. Ex his, quas demonstravi, originibus nata interpolatio quemadm0dum deinde latius serpserit et 1 stremo in quibusdam codicibus ad summam licentiam et scedam labem progre a sit, generatim particulatimve persequi omitto quia et multiplex materia est nec generibus certis divisa et potius in certis codicilius perpetuo consideranda eaque disputatio seiungi a c0di eum Secundum aetates stirpesque distributione et aestimatione nequit. Tantum dicamus breviter. initia quaedam et stamina interp0lati0nis, maxime huius tertii et postremi generis. quod liositum est in prava integr0rum, sed Ob inscitiam aut inconsiderantiam non intellectarum mutatione, antiquissima esse eiusque e0natus satis temerari0s deprehendi, sed rares et magnis intervallis, n0n solum in antiquissimis et diligenter ali 0quin religioseque scriptis c0dicibus communis generis, velut in
Platonis Oxoniensi seduli n0ni exeuntis, et Parisino A quem Behkerus ill0 antiquiorem putat , in Aristophanis Ravennati , in Latinis Cicer0nis et Livii aliorumque eiusdem
aetatis, n0n hic nata, sed traducta ex exemplis prop0Sitis sed etiam in palimpsestis, velut in Cicer0niano de r. p. Ι,bi, ubi additum esse eo nomino ostendi et editoribus Turicensibus persuasi, et II, 3i, , ubi iam Mosero Suspectum init postquam pro post scriptum. N0nnullis locis grammatic0rum scholiastarumque aut ali 0rum scriptorum testim0nio antiqua huiusmodi interpolatio codices n0stros
gam, in Platonis Euthydemo p. 293 D citi ντα λόγεις prora ut αγε ἐς ), in Cicer0nis Verrinarum libro I, 39 non modo non pr0 non mod0, et Id I verum aut tectum pro
uiro iudieio Hermannus scripturae apud grammaticos Servatae, quam ad hune locum pertinere eertissime scholium παντ'ώγεις demonstrat, praetulit -planissimam' codicum scripturam, id est. manifestam interpolationem.
92쪽
vafrum in Catulli earmine LXIV, de Peleo et Thetido v. 23 et 24. quo exemplo ad audaciam interpolationis nihil est illustrius xj. Interdum huiusmodi testimonio ex
insperato accedit repertus aut inspectus antiquus aliquis e dex, qui ceterorum labem effugit, ut in Catilinaria secunda Cieer0nis 27 revoratam sprimum a Sisinmetetio, e scholiis et grammaticis duobus veram Scripturam conivere possum pro consulere sibi possunt, p0stea duo codices confirmarunt; in Iuvenale quidem eum seli0liis et Prisciano
in huiusmodi locis sero aut codex Pithceanus consentit sui VII I39 et in proxima satira ter in Laterani nomine pro Damasippi aut alius aliquis i IV. 43, VIII. Ibb), I l69 nullus. Fit
etiam interdum, ut 80lus subito ex angulo aliquo emergens antiquus eodex interp0lationem per ceteros varie Sparsam coarguat verumque ipsum contineat, ut in Ovidii metam. VII. 27b sqq. nuper e codice Marciano antiquissimo prolata a Merkelio nec tamen intellecta aut arri)pta est recta et vera scriptura de Medea sacra ad AE80nem rec0quendum parante :Ηis et mille aliis postquam sine n0mine rebus Propositum instruxit m0rtali barbara maius Arenti ramo iampridem mitis olivae Omnia consudit summisque immiscuit ima. Mortali maius dicitur propositum et consilium hominem ex Sene iuvenem recinuendi' . Aut scribendi errore aut quod
) Miror enim, ne Laeli annum quidem pro his versibus: Heroes salvete, deum genus, o bona mater, Vos ego saepe meo, Vos carmine compellabo, in quorum priore unius illius matris appellatio perversissima est, in altero et inanis repetitio et putidum illud saepe offendunt, e scholiis Vergilianis ad A neid. V. 80 rex asse egregiam scripturam: Ueroes salvete, deum gens, o bona matrum Progenies, salvete iterum; vos compellabo.'ὶ De brevitato comparandi, qua res mortali maior dicitur, quae maior quam pro mortali est, non puto opus esse disputare Gr.
93쪽
scriba vocabuli, quod est propositum, usum ignorans substantivum desideravit, pro maius scriptum est trans-iusumque in ceteros 0mnes c0dices munus; deinde otalia nata et monstrum illud, quod Merhelius posuit: instruxit remorari Tartara munus. Itaque luee, ut dixi, in antiquis codicibus, si summam spectes, rara sunt sin n0nnullorum samen scriptoriam codicibus. ut Plutarchi et Senecae, minusi maximeque in iis menda scribendi orrore orta aut ipsa relicta sunt aut ita rudis adhibita c0rrectio, ut aut facile prima vestigia invenias aut saltem specie sanitatis non ludatis. Sensim deinde per in-lariora secula intorpolandi licentia crevit, quae et plura. in quibus haereretur, attreetaret et maxime in mendis corrigendis a primis vestigiis longius discederet, illicionis otalente libertatem in Latinis ips0, quod renascebatur, veterum scripta logendi et enarrandi studio; in Graecis, quae iam antea grammatici Bygantini ausi erant, pmpagata extrema aetato ad plures seriptores sunt, eum ad Italos ali 0sque Graecorum librorum cupiditas translata esset. Itaque et multos antiqu0s optimosque codices altera manus Iongo recentior multis locis intorpolavit primae scripturae correcti0ne prava superposita, et ex codicibus ab aliquo homino fortasse pro illorum temporum captu non indocto c0rrectis scuiusm0di hominum etiam nomina nobis in Sophoclis, in Cice-r0nis, in p0etarum Latin0rum elogiae0rum c0dicibus et alibi tradita sunt describebantur codices communi interpolatione inquinati nec nisi novis erroribus et ulterioribus c0natibus discrepantes, quibus codicibus cum primi editoressere usi essent, in aliis seriptoribus antea, in multis ut o Graecis Platone. Isocrate, Dem0sthene, Sophocle, Aristophane, hoc demum seculo ad fideliores et antiquiores codices ex
tat. I 301 n. 4. Horatius ep I. 17. 40: Onus parvis animis et parvo corpore maius
94쪽
angulis protractos reditum est. Neque mimandum est, iugis horum testium reverentiae adiungi perversam superstitionem hominum neque omnem c0dicum, etiam antiquorum, condicionem perspicientium ne ius ad auet0ritatis et rati0nis m0menta inter se e0mparanda ingeni0, exereitati0ne, Sermonis remimque antiquarum seientia satis instructorum
aut esse etiam, qui a simpliei veritate ad interpolati0nem amplectendam ipsa lieontiae singulari magnitii dine tanquam thesauro inuont0 decopii relabantur ). Sed de f0to hue e dicum discrimine, quod in unoquoque Seri litore separatim tractandum est, dixi iam h0e loco agi n0n plisse. Brevissime, quod dixi de sublatis recentiore interpolati0no veri indiciis, quae prima mendi Drma in antiquis e0dicibus continentur, duobus exemplis, Gripeo alter0, altero Latin0 de-elarabo. Plato legg. I p. 633 D Drtitudinem positam esse dicit in eertamine non solum eum tim0ribus et a gritudinibus sed etiam eum desideriis, et voluptatibus et blandimentis
codices habent, nulla sententia. Ita pie in codicibus Beh-keri se septem duobus saltero omnium optim0) in margine
adscribitur aperta coniectura κζοίνους, in uno r senti altera manus h0c in contextu p0suit κιο. ςιοι oto ιν), in un0 item recenti statim seriptum est, sed post nomυοιν. Deinde eadem altera manus in eodem e0dice siti λά ero voti eaddidit; itaque editur aut ιι αλα oovoαι κη , νους NDlουσιν aut a recentissimis tantum orto Oλιν, nee quiS- quam vidit, in antiqua Scriptura unam addendam esse litteram, ut emceretur verbum poeticum et elegans de vehe-
Nihil in hoc genere perversius quam quod A. G. Zumptius in Cieeronis orationibus agrariis et pro Murena commisit, de quo etsi Halmius dixit. quaedam alibi addam Nam nihil ex illis
95쪽
msinti motu et ineitati animi perturbatione, πτοι Ουο ι ν . Apud Senecam epist. 90, 26 editur: non dedecoros corporis motus i sapientia eruit aut effecit) nec varios per tubam ac tibiam cantus, quibus exceptus spiritus aut in exitu aut in transitu sormatur in vocem. Mirificos vero eantus et cantus per tibiam), quibus exeipiatur spiritus et in v0eem formeturi Apparet d scribi partem instrumenti musici spiritum, quo infletur, excipientis et in vocem transformantis. Et sic quidem, ut editur, ceteri codices omnes smodo de omnibus recte taceaturi habent, sed in antiquissimo Bambergenti pro cantus quibus est cantis aliqui quibus. Detracto qui, quod ex quibus ortum est, restat canti sali, id est canalis varios per tubam ae tibiam canalis, quibus e ceptus cet. de quo Seneca ipse vetabit quemquam dubia tare, epist. 108, 10 sic scribens: spiritus noster clariorem sonum reddit, cum illum tuba per Iongi canalis angustias tractum patentiore novissime exitu effudit. Sed quanquam eodex Banib. ad verum inveniendum hic dux fuit, tamen ea vestigia, quae in ceteris plane obruta is servavit, adeo sunt tenuia et confusa ut simul hic locus doeumento esse possit, quam sint gravibus mendis nulla n0n pagina obsiti antiqui et inter c
teros optimi Senecae codices . .
Distuli supra singularem interpolationis formam, quae
constat verborum data opera adiectione, c0gnatam cum a tem additamentorum genere, quae errore ex margine Suscepta sunt, et ita specie similem, ut interdum distinguinequeat. Neque enim raro librarii, quod aut rarisem loquendi formam non expediebant, aut sententiae c0haerentiam membrorumque coniunctionem et distributi0nem et
96쪽
quid ex prioribus audiretur vel ex sequentibus adsumeretur non animadvertebant aut quod verb0rum . quae legebantur, lvi non intellecta aliquid desiderabant, ad explendam, ut scredebant, orati0nem verbum aliqu0d aut etiam duo plurave addiderunt, interdum etiam ad mendum aliqu0d, ut i putabant, corrigendum, id est, occultandum. Ea labes quam sit antiqua et optimos qu0que codices attigerit, intellegi potest. ut h0e utar, ex vocibus iam ab aliis recte in Platonis Phaedone damnatis et contra ceteros oedices et contra Ox0niensem p. 73 C προτερον, p . 74 Ε ιοον, p. 78 Dκαλων a Classenio. p. 8b D ab Heindorsio, p. 88 A ῆ a Selileiermachero, p. 90D τους λογους p. l00 D ελε a Daelinio p. 105 B ἐν τευ σώ/tuet ι, p. II 3 B et x γῆ). Et tamen hac qu0que interp0lati0ne saepe antiquissim0s codices et inte-Π0s earere, quae in recenti0ribus demum nata sit, et ex Platonis i is, quos iam attigimus, r. p. VII p. 529 C legg. I p. 633 D, intellegi potest, et ex Plutarchi, quem paulo post asseremus Themist. c. 23. et exemplo perquam mem0rabili declarabitur proximo eapite in Platonis Theaeteto p. 175e Sed nunc in novis quibusdam exemplis quid quoque l0cosraudem interpolatori obiecerit, animadvertamus; qu0rum primum sit ex ipso illo, in quo complura iam notata dixi huius generis, Platonis idialogo. Nam in Phaed0ne p. 93 D,
97쪽
84 Lib. I. Imrvs 'Dχῆς' tist Ov αν εἶ, J, Sed omnes aeque, ut expediri nequeat, cur alius animus sibi conveniat constetque alius discordol. Alterum sumatur e mplum e r. p. I p. 363 Α, ubi sie scribit u : ινα δοκot νυ cyικα iis εινιυ γ γ-
Non aptissimum hoc τι . tid κ tu est; neque enim Glauco iniusto simpliciter h: ec evenire dixeriat. Reil iniusto, qui iustus videretur. Sed omnes codices habent. quod ferri nullo m0do poten, et si δὲ καί u. Id non corrigondum violenter erat, Sed tollendum, ut recte sine dativo dicantur illa commoda ex bona suma oriri, sei, qui eam habeat). Interpolator propter praecedentia δοκουιπι ὰικtitiis εἶναι dativum deSideraverat, in eo ponendo a sententia aberraverat. Eiusdem operis libro VI p. buo Α haec leguntur: εNεὶ or ι γε ζ TON υγα-
γίγνεται. Ut praetermittam, dicendum suisse τα δικαια prorsus ridiculum est et a Platonis mente alienissimum, iusta diei boni idha seri utilia; nam neque de iustorum utilitate agitur et iusta et di et oti δικιωου ιδια Valent. Manifestum est comparari varia /ιαν /iuria et h0c dici. ita Summum esse boni ideam, ut per eam demum cetera quoque utilia fiunt. Scripsit igitur Platon κui etia/. u. Librariu8 0Scitans και pro et, non pro etiam accipiens, addidit, quod responderet scilicet et O eta κλοις quemadmotum Gorg. p. 477 D additum est v x, ut resp0nderet verbis νοῦ tyλύσνν non intellecto, h0o ipsum referri ad Superiora η υνιus oriar ον καὶ si vici et Περσαλλοι in. Platonicis exemplis adiungamus unius praeterea seriptoris
Plutarchi, interp0sito tamen illo, quem iam paulo ante ob aliud mendum attigimus, Xen0ph0ntis loco Hellen. I, 2, lu:
98쪽
menter per se 01sendit repetitum moltate in utroquis membro dandi verbum et variata serma . ui και , Cooctii . Cum ue- cedat igitur, ut Xenophon constanter kδonu, dbeat I. 3
V. 3, l0, V. 4. II, VI. l. id et in compositis I, 2. l8,
I, 3, 3 et 2 l. cet. . nusquam ιδωκαν, apparet hoc Rdiectum esse ab aliqu0, qui substantivum cistori ut Su0 Verb0 curere n0luserit. In Plutaretii vitis non pauca sunt huius generi S quorum qua dam iam alii animadvertorunt. velut illud manifestissimum homo. si vixisset diutius, multum Gr. Bes Scriptoribus profuturus. Εmperius, quod Pyrrh. c. 24 cum Plutarchus scripsisset βία rων τυα ιι-ων sinvitis et repugnantibus stipatoribus , non intellecto usu v0eabuli Miti additum eSt 3 εrύι si1 ει ι τα των im.). Huic simile, Sed paulo occultius est, qu0d in Pelop. c. 1 aecidit, ubi sic Scri
ριενοι τοι θαναetον. Haec nihil aliud significant nisi Sybaritas pr0pter honesti studium et gloriae eupiditatem enervatos esse delieiis et m0llitia; quae sententia qu0niam supra modum ridicula est, qui Graece sciebant et sano iudieio utebantur, Coraes et Schaeserus, transpositione subvenire conabantur, ut illa dyια et xv . . . φιλοτερείαν coniungi eum his οἱ /tv cro νον ιενοι τόν θάν&τον possent. Sed ne id quidem recte fieret, quoniam in hac acuta contrari0rum relatione: - ἐν ιι νον roi ιιιοεὶν rὀν βίον οἱ 3tη φοβον/εενοιτον θαναεον nihil addi potest, nec profecto causam non timendae mortis hic opus erat significari. Plutarchus scrip
φιλοχι/ιiαν Sybaritis. qui deliciis et mollitia studium honesti et gloriae cupiditatem amiserant et tanquam exustam et liquefactam deposuerant); librarius, qui ign0rabat usitatam optimae aetati Armam l0quendi. ἐκτί κροκα την Oo ιήν ut apud Dionysium Halle. VIII. 45 femina dicitur ἐκtε-
99쪽
Lib. I. τηκεναι etύς ορα sate tino δακρυων, sed iam apud Xenoph0ntem agrosεον πα τους δακrυλους, eadem ratione, qua in passiva verbi semis εκκεκονι ιαε τον ὀφθαλ/ιόν et infinita alia) ad accusativum expediendum addidit Mu, ut in Pyrrho ι ετα ad genetivum. Alcibiad. c. I 8 postquam Hermae truncati commemorati sunt et fama de Corinthiis rei auctoribus. sic in codicibus p0rgitur: ot' / ην ira et o
νερο ιενων Quoniam aperte c0haerent ὀ των olo/ει- νων neque genetivus partitivus ullum habet l0eum, corii-gunt scribuntque os εio ν, prava sententia; nam sic non negatur port0ntum illud esse τῶν ριν, or ιε io ν εἶναι οεο- ιε νονν), sed portentum nullum unquam) esse terribile statuitur, quod iudicium ad hanc rem nihil pertinet. Tollenda est simpliciter vox addita ab aliquo, qui eum a structura verb0rum aberrasset. articulum substantivo carere noluit : significatur oratio hominum animo sedato rem contemnentium, qui periculi nihil subesse s δει 3ον εM ia ιν putabant, sed lasciviam e vino natam. Oraviter perturbatus est stolido additamento eiusdem vitae alius locus in cap. 35 ubi Aleibiadi sua ipsi gloria nocuisse dicitur, quod, cum omnia emcere posse crederetur, si qua in re minus ei successisset curam defuisse homines putarent, quippe qui non potuisse eum perpetrare non in animum inducerent: 'μικε
100쪽
biade καὶ τολ/ιης καὶ συνεοεως esset), Scriba genetivi rationem non expediens participium, unde penderet, ineptum adiecit. Sed non minus aut molestum aut mani-sestum eiusdem generis vulnus inflictum est initio proximi rapitis 36i: Τά ν δ, ιιι novντων τὀν 'Aλχιβιαδην ἐν Tu στρατοπεδω Θραουβουλος ὁ Θρασωνος εχθρος ων uri ρεν εἰς 'Aθηνυς καet ηγορη scias/. Itane verop Thrasybulusne inimicus erat eorum . qui Alcibiadem oderant 3 Hoc enim, nequ0 quicquam praeterea, verba significant. Sed demus referri ad Alcibiadem; quae est haec orationis balbuties, ex iis, qui Alcibiadem odissent, unum eius inimicum suissep Nimirum mutarehus inter eos, qui Alcibiadem odissent, Thrasybulum fuisse dixerat Tων raso υνto ν- Θρυονβουλος ὀ Θρύοωνος ωνὶ, scriba, quo referretur ων, non animadvertens aut non mem0r dici εδε αι ταν ρει-οουντων, praedicatum ἐχθρος) addendum putavit. His unum addamus singularis Drmae additamentum in Agesilai c. 32 sub fin. ubi haec leguntur: 'Aναχωρηοαι τους
ολους καὶ et ά Πλε ἐστα et spe χωρας διαπεπορθηκοτας. Nihil vitio sententiae et orationis manifestius; nam neque et ore ἄλλοις respondere potest infinitum οἱ M, sed certum et definitum aliquid, a quo illi separentur, neque ullo modo tanquam in divisione e0ntraria poni possunt χει/tώ- ν . . . λάκeto ς et et ρε te μιῆνας . . διαπεπορθηκότας, qu0rum illa causam discessionis, haec tempus commorationis et etisectum significant, sed cohaerent et unam laciunt summam. Itaque his omnibus continuatis: 'Aναχωρῆσαι δὲ τους Or.
set, inter se reseret infinitum et finitum οἱ 3ιὸν ἄλλοι . . . Θεοποι nος λ) post οἱ /ιὲν su λλοιὶ inserendum putavit,